Negen jaar beroering rond abortus
Wij geven de
mensen hier het
gevoel dat
ze veilig zijn
Welzijnsoff icier
Frits Busscher waakt
in Libanon over
Nederlandse soldaat
NOORSE VN-MILITAIREN
IN LIBANON:
-BINNENLAND
LEIDSE COURANT
DONDERDAG 8 FEBRUAR11979 PAGINA 11 13
ZUIDLAREN De welzijnszorg die In maart
de ontspannings-operatle in Libanon begint,
onderzoekt nu reeds de mogelijkheid of
Ouders, vrouwen en verloofden de jongens
in Israël of zelfs in Libanon 2uBen kunnen
opzoeken. „We hebben nu al contacten met
reisbureaus in het Midden Oosten", vertelt
Frits Busscher, hoofd van het welzijnszorg-
team. Ook Nederlandse artiesten zuilen
maken In Libanon. „Er zijn er al die zich
hebben aangemeld", vertelt Busscher, <§e
zich verantwoordelijk voelt om Iedere
soldaat in Libanon een stukje eigen haard
te geven.
ZOVEEL MOGELIJK
CONTACT MET THUISFRONT
ZUIDLARENDe Nederlandse militairen die begin maart
naar Libanon vertrekken kunnen ter plaatse rekenen op een
tot de tanden gewapend team van de welzijnszorg. De
legertop beeft bekwame militairen op dit terrein „ingehuurd",
om bet moreel van bet bataljon in den vreemde boog te
houden. Er wacht de Nederlandse militair in zijn vrije tijd in
Libanon een uitgebreid pakket van mogelijkheden om te
zorgen dat de verveling niet de overhand krijgt. De
verantwoordelijke man voor het welzijnswerk in Libanon is
de kapitein Frits Busscher uit legerplaats Ermelo.
Busscher, die zijn militaire loopbaan in Zuidlaren begon als
peletonscommandant van het 44stepantser infanteriebataljon
en vier jaar in Assen fungeerde als sportotticier geniet enige
bekendheid als kapitein van de NCRV-zeskampteams van
Assen en Rolde. Frits Busscher manifesteerde zich in die
periode als een vindingrijk persoon die met zijn Drentse
zeskampploegen altijd kans zag hoog te eindigen. Hijging
ook enige keren naar bet buitenland voor bet „Spel zonder
grenzen" van de NCRV.
Vorige week kreeg Busscher een telefoontje uit den Haag
voor een mogelijke VN-taak. „Toen in huiselijke kring het
licht op groen kwam te staan, heb ik onmiddellijk ja gezegd
en ben aan bet werk gegaan", vertelt hij. Hij heeft zijn
wensen en verlangens op papier gezet, maar voordat alles
rond was, zoals bij het wilde, zijn er enige harde noten
gekraakt. „Ik word bet bos ingestuurd en wil niet met een
lege boodschappentas in Libanon aankomen. In de meeste
gevallen heb ik mijn zin gekregen".
Het welzijnswerk zoals dat in de meestè grote kazernes
floreert, krijgt in Libanon eenzeif de gestalte. ,JIet is alleen
veel persoonlijker", zegt Busscher, ,jjet is intensief gericht op
de situatie daar. Inhoudelijk gezien streef ik naar 100 procent
contact met Nederland, maar ik besef heel goed dat 80
procent haalbaar is".
Busscher heef t zijn plannen en activiteiten samengevat in een
boekwerkje dat aan alle Lib an ongangers zal worden
uitgedeeld. Gisteren is hij in de Adolf van Nassaukazerne in
Zuidlaren begonnen de militairen in te lichten, hoe de
welzijnszorg in Libanon denkt te gaan werken.
Natuurlijk heb ik zelf ook een aantal richtlijnen
meegekregen. Er zijn vreselijk veel dingen waar je rekening
mee moet houden. Te allen tijde moet je je gezond verstand
gebruiken. Dat geldt trouwens voor iedereen".
Kwartiermakers hebben Busscher intussen ingelicht, dat
alleen de Noorse militairen in Libanon wat aan sport doen,
de andere VN-militairen kaarten of dobbelen. „De hele dag
nietsdoen is negatief en slecht voor het moreel", zegt
Busscher. „Ik ga b.v. de sport duidelijk gebruiken om de
jongens fit en attent te houden. Bovendien kan door de sport
een stuk agressie verdwijnen. De eerste tijd zal het daar echt
wel moeilijk zijn".
De afstand met het vaderland denkt Frits Busscher, vader
van drie kinderen, te overbruggen met kranten en
weekbladen. En verder met een radio, video, cassetteband,
televisie, film enz. Speeldozen, bouwpakketten en
muziekinstrumenten ontbreken overigens ook niet. Verder
gaat er een complete bibliotheek mee en een studiewinkel.
„Er wordt zelfs al gewerkt aan een cursus Arabisch. Kortom
het hele leger is bezig met het bataljon in Zuidlaren", aldus
Busscher.
GER GRAMSMA
Weigeraars
gisteren
vrij
gelaten
DEN HAAG De twee
dienstplichtige militairen,
die met het oog op hun
naderende uitzending
naar Libanon een be
roep hadden gedaan op
de Wet Gewetensbez
waarden zijn gisteren uit
de strafinrichting te
Nieuwersluis ontslagen.
Him gewetensbezwaren
zijn erkend.
De twee zijn naajf-huis
gezonden in afwachting
van een oproep voor de
vervulling van hun ver
vangende dienstplicht.
Dit neeft staatssecretaris
van Lent van defensie
gisteren in de Tweede
Kamer meegedeeld tij
dens de debatten over
de Defensiebegroting.
TYRE „Dekken", roept een Noor
se soldaat in keurig school-Engels
als een gierend geluid over het ba
rakkenkamp van Tyre klinkt. Even
later klinkt een doffe dreun en slaat
een granaat op enkele honderden
meters van het barakkenkamp in de
grond. Er is even sprake van een
lichte paniek, die door enkele met
zware snorren uitgeruste onderoffi
cieren kalm wordt bedwongen. „Ge
beurt wel meer, sir", zegt een vrien
delijk ogende Nigeriaanse kapitein
en hij rent vervolgens naar de ka
zernepoort, waarbij tien Palestijnen
ogenschijnlijk wat verveeld rond
hangen. De nieuwsgierige Unifil-sol-
daten worden bij de poort wegge
haald en de dubbele wachtpost gaat
in dekking achter een hoge mum-
van zandzakken.
Het is een aardig begin van mijn
eerste bezoek aan de Unifil-troepen
in Zuid-Libanon. Om in het zuiden
te komen moesten taxichauffeur Sha
rif Bailout en ik al in alle vroegte
Beiroet verlaten. Het is namelijk niet
toegestaan- om in Unifil-gebied te
overnachten en bezoeken aan het
zuiden moeten dus dagelijks aange
vraagd en gemaakt worden. Wat er
van Beiroet is overgebleven na de
burgeroorlog is een trieste puinhoop
van gebombardeerde gebouwen,
zwart geblakerde huizen en kapotte
auto's. Om de paar honderd meter
zijn er controleposten, voornamelijk
bemand door Syrische soldaten van
de Arabische vredesmacht. Door
gaans onvriendelijke militairen, die
nors om papieren vragen en een en
kele keer met een knik van het
hoofd aangeven dat we door mogen
rijden. Maar chauffeur Sharif stopt
altijd. Het is te riskant, zegt hij, om
niet te stoppen. Soms zijn ze dood
nerveus en schieten ze als je niet
stopt De soldaat heeft uiteindelijk
een wapen, en dan is hij de baas,
voegt hij er met een gelaten schou
derophalen aan toe.
Soort voorzorg
Het Unifil-barakkenkamp in Tyre ligt
volledig ingesloten door PLO-troepen.
Een Noorse kapitein wacht ons op.
Hij is bereid zijn verhaal te vertel
len, maar wil daarbij niet met naam
genoemd worden. Het hoofdkwartier
van Unifil maakt problemen, vertelt
hij, omdat er nogal wat „indianen
verhalen" zijn geschreven. Het Noor
se bataljon ligt vlakbij kasteel De
Beaufort, de plaats waar onlangs zo
wel rechtse als linkse milities dwars
door de Unifil-linies trokken. „We zit
ten nu tijdelijk met een peloton sol
daten in Tyre. Dat gebeurt afwisse
lend door de verschillende batal
jons", aldus de kapitein. Behalve van
de Noren liggen er in het zuiden ba
taljons van Nepal, Nigeria, Senegal,
de Fiji's, Ierland en Frankrijk. Het
Iraanse bataljon is er net weggetrok
ken in verband met de moeilijkheden
in eigen huis. De aanwezigheid in
Tyre is volgens de Unifil nodig als
een soort voorzorg. „De PLO moet
weten dat we hier zijn. Meer niet".
Uit de verhalen van Noorse soldaten
blijkt dat zij niet graag het steeds te
rugkerende karwei in Tyre opknap
pen. „Laat mij maar in het veld zit
ten bij ons eigen bataljon", vertelt
één van de militairen, die de radio-
post bemant. Over die radio gaan
alle berichten van de Unifil-patrouil-
les naar het hoofdkwartier in Naqou-
ra. Daar zetelt generaal Erskine, de
Ghanese commandant van de VN-
vredesmacht. Uit de radioberichten
blijkt, dat het vandaag onrustig is in
het gebied. Een afgesproken bezoek
dat ik zou brengen aan het Franse
bataljon wordt zonder opgaaf van re
denen afgelast. Even later slaat een
granaat in op korte afstand van het
barakkenkamp
Terwijl de Noren wachten op de
komst van een Nigeriaans peloton,
dat de wachtdienst in Tyre over zal
nemen, wordt er een flesje frisdrank
gedronken. Alcohol is er niet bij.
,;Soms mogen we een pilsje pakken,
als we geen dienst hebben, maar
nooit meer dan twee. Je weet name
lijk niet wat er even later kan ge
beuren en dan moet je er wel met
het hoofd bij zijn", vertelt één van
de „Blauwe Baretten". Over hun
werk zeggen ze: eigenlijk doen we de
hele dag niets anders dan patrouille
ren. Een enkele keer praten we eens
met PLO-mensen of een van de fa-
langisten, maar niet over politiek,
want daar komt toch nooit een eind
aan, en geloof me, ze maken hier
van alle kanten problemen. Het zijn
echt niet alleen de Palestijnen. Inte
gendeel. De falangisten geven ons
ook vaak handenvol werk.
De Noorse officieren zijn erg be
nieuwd naar het materiaal dat hun
Nederlandse collega's meenemen. Ze
hebben gehoord dat er tanks komen
en wanneer ik hun uitleg dat er ge
pantserde wielvoertuigen meekomen
vanuit Nederland, breekt een begrij
pende lach door. „We begrepen er al
niets van, omdat je hier met een
tank niets kunt beginnen", zegt één
van hun. Erg nieuwsgierig is men
ook naar de achtergrond van de
houding van een deel van de Neder
landse soldaten, die niet graag naar
Libanon gaan. Onbegrijpelijk noe
men zij het, dat Nederland niet uit
sluitend vrijwilligers stuurt. Een ser
geant informeert of de Nederlandse
soldaten veel militaire ervaring heb
ben. Ze zullen het nodig hebben, zegt
hij. Het kon hier van de zomer wel
weer eens heet aan toe gaan. Dat
was vorig jaar ook zo, toen de uni
versiteiten vakantie kregen. Dan ko
men de Palestijnse studenten en dat
zijn de fanatieksten. We hebben vo
rig jaar zomer tenminste erg veel be
schietingen gehad, aldus de sergeant.
Zeer gemotiveerd
De soldaten, die ik in Tyre spreek,
zijn op een enkele na allen zeer ge
motiveerd. Ze zijn ervan overtuigd,
dat hun werk broodnodig is. De troe
pen zijn geliefd bij het Libanese volk
omdat Unifil de mensen weer een
tikje het gevoel geeft, dat zij veilig
zijn. De Noorse begeleidingsofficier
zegt: Deze mensen hebben al zoveel
verloren en hebben keer op keer
moeten vluchten na beschietingen
van Israëlische kant. Ze ontdekken
nu, dat er ook een leger bestaat dat
rust brengt in hun chaotische leven.
De bevolking wordt verder geholpen
met medische verzorging en genie
troepen leggen wegen aan of helpen
met de heropbouw van woningen.
Veel soldaten vertellen dat hun aan
wezigheid in Libanon hen wel een
andere visie heeft gegeven op de le
vensgrote problemen in het Midden-
Oosten. Van soldaat tot officier krijg
je te horen, dat hun aanvankelijke
houding in het voordeel van Israël
steeds verder omslaat ten gunste van
de Palestijnen. Dat is overigens ook
doorgedrongen in Israël en tijdens
korte vakanties, die de Noren net
over de grens in Israël mogen door
brengen, merken ze dat ook duide
lijk. „Toen wij hier net waren, wer
den we zeer hartelijk ontvangen in
Israël. Maar dat is nu wel afgelopen.
De Israëli kijken ons bijna niet meer
aan. Het is of wij lucht voor ze zijn.
En je wordt er nog bedonderd ook
in de winkels", aldus het relaas van
een aantal militairen.
Ontspanning
Toch gaan er regelmatig groepjes
Unifil-soldaten naar Israël, omdat het
de enige manier is om op redelijke
veilige wijze enkele dagen ontspan
ning te vinden. Die ontspanning heb
ben de soldaten keihard nodig, want
de constante druk van mogelijke be
schietingen maakt de zenuwen wel
uiterst gespannen. Dan is een bezoek
aan een rustig Israëlisch dorp te ver
gelijken met een reis naar het para
dijs. En nog wel een paradijs in het
land van de bijbel. Ver weg van de
falangisten, de PLO en de militie
van Haddad. Dan hoeven er enkele
dagen geen patrouilles gelopen te.
worden en is er eindelijk rust, die
niet wreed verstoord wordt door het
vuur van sluipschutters. En alhoewel
er veel, erg veel geld betaald moet
worden voor die rust, hebben de sol
daten het er graag voor over. „Als je
hier acht .maanden zit, wil je af en
toe best even naar een land waar
het leven in ieder geval rustig lijkt.
Ook al kost het een fortuin", aldus
een militair.
SJOERD POST
NS-stations
moeilijk
toegankelijk
DEN HAAG Van de 340
NS-stations in Nederland zijn
er 82 voor minder-validen
moeilijk en 34 niet toeganke
lijk. Volgens minister Tuijn-
man van Verkeer en Water
staat is de service die de Ne
derlandse Spoorwegen aan de
minder-validen biedt niet
voldoende. De bewindsman
heeft dit gisteren laten weten
in antwoord op vragen van
de kamerleden Verkerk-Terp
stra en Van Der Ven (beide
WD).
Volgens Tuijnman is het be
leid erop gericht aanpassin
gen aan de diverse stations te
verrichten, en bij nieuwbouw
zo veel mogelijk met de be
langen van minder-validen re
kening te houden. Er blijken,
aldus de bewindsman, inten
sieve contacten te bestaan
tussende NS en de Neder
landse Vereniging voor Reva
lidatie. Hij acht een onder
zoek naar de knelpunten op
dit gebied daarom niet nodig.
Nieuw
weekblad
op de markt
(Van één onzer verslaggevers)
DEN HAAG Nederland
heeft er weer een nieuw
weekblad bij: het nieuwsma-
gazine „NieuwsNet".
Aan de totstandkoming van
dit gisteren gepresenteerde
nieuwste blad van de Vere
nigde Nederlandse Uitgevers
(VNU) is vier jaar voorberei
dend werk voorafgegaan. Men
kwam tot de conclusie dat
een nieuwsmagazine meer
kansen zou bieden dan een
nieuw opinieblad.
De redactionele formule
wordt als volgt omlijnd: con
sequente toepassing van het
woord- en wederwoord princi
pe, de mening van individuele
redacteuren zoveel mogelijk
buiten de verslaggeving hou
den en een sterk accent leg
gen op nieuwsfeiten en ont
wikkelingen in het buitenland.
Qua uiterlijk heeft het blad
veel gelijkenis met bladen als
Time, Newsweek en Der Spie
gel. Hoofdredacteur is Jacqu
es den Boer.
In het eerste nummer staat
een wereldprimeur: een inter
view met de Sjah, het eerste
sinds zijn vertrek uit Iran.
Van der Klaauw
toch naar Israël
DEN HAAG In tegenstel
ling tot eerdere berichten
gaat minister Van der
Klaauw eind deze maand
toch naar Israël. Tot ieders
verrassing werd gisteravond
officieel meegedeeld dat het
bezoek van Van der Klaauw
niet zou doorgaan, omdat mi
nister van Buitenlandse Za
ken Dayan vanwege een mi
nistersconferentie in Was
hington zal zijn.
Uit het overleg dat daarna
tussen Jeruzalem en Den
Haag werd gehouden werd
uiteindelijk besloten het be
zoek van Van der Klaauw
toch te laten plaatsvinden, zij
het dat niet Dayan maar pre
mier Begin als gastheer zal
optreden. In politieke kringen
wordt het bezoek van Van
der Klaauw van belang
geacht, onder meer voor een
gesprek over de Nederlandse
bijdrage aan de VN-vredes-
macht in Libanon.
DEN HAAG Negen jaar lang heeft
de vernieuwing van de abortuswetge
ving de gemoederen in Nederland be
roerd. Zeven wetsontwerpen hebben
sinds 1970 het licht gezien. Doel ervan
moest zijn de totaal verouderde wetge
ving over abortus uit 1881 en 1911 te
vervangen. Zowel voor- als tegenstan
ders van vrije abortus zijn het erover
eens, dat de oude wetgeving door de
tijd en de praktijk is achterhaald.
Het eerste voorstel tot vernieuwing was
een initiatief-wetsontwerp van de socia
listische tweede-kamerleden Lamberts
en Roethof, dat op 25. juni 1970 ver
scheen. Grondgedachte ervan was: de
arts moet buiten de strafrechtelijke
sfeer blijven. Het ontwerp beoogde
voorts de arts en de betreffende vrouw
meer persoonlijke verantwoordelijkheid
voor de ingreep te geven, de rechtson
zekerheid op te heffen, grotere waar
borgen te scheppen voor de volksge
zondheid in Nederland en zoals de twee
indieners stelden: „Het onrustbarend
aantal illegale gevallen van abortus te
rug te dringen".
In de Tweede Kamer begonnen voor-
en tegenstanders van „vrije abortus"
zich af te tekenen. Vooral bij christen-
policici rezen bezwaren tegen het PvdA-
initiatief. In 1972 verscheen een tweede
voorstel van de hand van de toenmalige
ministers Stuyt (Volksgezondheid) en
Van Agt (Justitie) op basis van het re
geerakkoord V3n het kabinet-Biesheu
vel. Zij vonden niet, dat er van een zo
danig duidelijke maatschappelijke ont
wikkeling sprake was „dat de abortus
dan maar gelegaliseerd moest worden".
In dat ontwerp was de vrouw niet lan
ger strafbaar. De arts zou alleen abor
tus mogen verrichten als geestelijke en
lichamelijke belangen van de vrouw
zwaarder wogen dan het afdrijven van
de vrucht. Ook zou er overleg moeten
zijn in een team van deskundigen voor
tot abortus kon worden overgegaan.
Maar uitgangspunt bleef de bescher
ming van het ongeboren leven, met
abortus als uiterste noodoplossing.
Het voorstel Van Agt-Stuyt is bij de
vorming van het kabinet-Den Uyl in
1973 ingetrokken. Het is daarop in
enigszins gewijzigde vorm overgenomen
door KVP en ARP en werd bekend on
der de naam: Voorstel Van Schaijk-Van
Leeuwen, later Gardeniers-Van Leeu
wen. De tendens van het oude ontwerp
veranderde niet. Het bleef „neen, ten
zij" tegenover het „ja, mits" standpunt
van de PvdA.
Dat laatste standpunt bleek ook gehul
digd te worden door de WD. De libe
ralen kwamen in 1975 vrij onverwacht
met een initiatief-voorstel. Dit voorstel
Geurtsen-Veder-Smit had een veel libe
raler standpunt over abortus dan dat
van de regering. In feite kwam het
erop neer, dat abortus vrij werd tenzij
de zwangerschap te ver was gevorderd.
Maar ook het WD-voorstel had onvol
doende steun in de Tweede Kamer.
Lamberts en Roethof zagen evenwel
overeenkomst met hun ontwerp en gin
gen met de WD'ers om de tafel zitten.
Op 6 mei 1976 rolde er een compromis
uit de bus, waar zowel PvdA (toen in
de regering) als WD (in de oppositie)
achter stonden. Het voorstel kreeg een
meerderheid in de Tweede Kamer. Het
voorstel Gardeniers-Van Leeuwen, dat
nog op tafel lag, werd ingetrokken.
Minister van justitie Van Agt zorgde in
die tijd voor enig vuurwerk: hij kondig
de aan het ontwerp niet met zijn hand
tekening te zullen bekrachtigen. Maar
de Eerste Kamer gooide pas echt roet
in het eten. Enkele WD-senatoren kon
den het voorstel niet met hun geweten
in overeenstemming brengen en stem
den tegen. Het voorstel Lamberts-Roe-
thof-Geurtsen-Veder-Smit werd met 41
tegen 34 stemmen van tafel geveegd.
De zaak zat opnieuw in het slop. In het
land wisselden de demonstraties en be
togingen voor en tegen vrije abortus el
kaar af. Enkele maanden later viel het
kabinet-Den Uyl. Bij de formaties, zo
wel de mislukte van Den Uyl, als die
van Van Agt, onderschreven de betrok
ken partijen, dat de totstandkoming
van een nadere wettelijke regeling over
abortus in de komende kabinetsperiode
dringend was gewenst. In het ontwerp-
regeerakkoord tussen PvdA en D'66
was een abortus-paragraaf opgenomen.
Na het mislukken van die formatie na
men CDA en WD die paragraaf vrij
wel letterlijk over. Het ging om een
procedure-afspraak, geen inhoudelijke
regeling. De paragraaf legde vast, dat
uiterlijk 1 januari 1979 het kabinet een
nieuw wetsontwerp abortus moest heb
ben ingediend, met het advies daarover
van de Raad van State. Gebeurde dat
niet, dan zou men initiatieven uit de
kamer afwachten.
In september 1978 maakte CDA-kamer-
lid Van Leijenhorst gewag van moeilijk
heden binnen het kabinet over het nieu
we ontwerp. Fractievoorzitter Aantjes
deed er nog een schepje op: als een
aantal CDA-ministers oppositie voert te
gen het voorstel, zou minister De Ruiter
opstappen, dreigde hij. De Ruiters op
vattingen waren immers bekend, voor
hij minister werd.
Maar op ,15 november maakten de mi
nisters De Ruiter en Ginjaar (WD,
volksgezondheid) de inhoud bekend van
het zesde wetsontwerp abortus. Kern
punten zijn: een bedenktijd van vijf da
gen voordat een vrouw zich mag laten
aborteren; de vrouw en de arts zijn
verantwoordelijk; abortus mag tot de
grens van levensvatbaarheid van de
vrucht buiten het moederlichaam (onge
veer 24 weken na de conceptie); daarna
is abortus een misdrijf. In de vijf da
gen bedenktijd moet de vrouw worden
gewezen op andere oplossingen dan
abortus, aldus minister De Ruiter in
een toelichting, bijvoorbeeld het afstand
doen van haar kind na de geboorte.
Abortus is tot drie maanden zwanger
schap mogelijk in een abortuskliniek,
daarna moet het in een ziekenhuis.
KOMT ER NU
EEN EINDE
AAN
ABORTUS-
DISCUSSIES?
De reacties waren verschillend: de
KNMG (Koninklijke Nederlandse maat
schappij voor de Geneeskunst, waarin
de artsen zijn georganiseerd) vond, dat
het ontwerp abortus volkomen legali
seerde. De vijf dagen bedenktijd zou
den bedoeld zijn om het abortustoeris
me naar Nederland tegen te gaan, iets
dat minister De Ruiter nadrukkelijk
ontkende.
De PvdA'er Roethof, een van de au
teurs van het eerste abortusontwerp en
van het PvdA-WD-ontwerp, dat de
Tweede Kamer haalde, noemde het on
begrijpelijk, dat de VVD akkoord was
gegaan met de „noodsituatie". Het nieu
we ontwerp is een uitzonderingswetje,
aldus Roethof. Zowel PvdA, D'66 als
NVSH vonden het nieuwe voorstel be
tuttelend, voornamelijk wegens de vijf-
dagengrens. Het CDA ging er prat op,
dat er normen werden gesteld en abor
tus niet volledig verdween uit het wet
boek van strafrecht.
De bekendmaking van de inhoud van
het ontwerp gebeurde voóf het advies
van de Raad van State. Voor 1 januari
kwam het ontwerp niet meer in de Ka
mer. Op 22 december kreeg het kabinet
het advies van de Raad van State bin
nen. Volgens premier Van Agt was we
liswaar niet aan de letter, maar wel
aan de geest van het regeerakkoord
voldaan. De onenigheid binnen het ka
binet over het ontwerp leek evenwel
niet verdwenen, hoewel zelfs minister
Andriessen vertelde, dat zijns inziens
voldoende garanties waren ingebouwd
voor de bescherming van ongeboren le
ven. Uit de lange tijd tussen het ont
vangen van het advies van de Raad
van State en de indiening door de rege
ring werd afgeleid, dat het advies niet
onverdeeld gunstig uitviel.
Inmiddels kondigden SGP en GPV een
zevende ontwerp aan. De strekking
daarvan is, dat abortus niet mag, 'behal
ve als de moeder in levensgevaar ver
keert. Het begrip „noodsituatie" in het
regeringsontwerp is veel te rekbaar,
meenden de indieners Verbrugh (GPV)
en Abma (SGP). Zij willen hun wets
ontwerp tegelijk met dan van de rege
ring in de Kamer behandelen.
De PvdA kondigde ook aan een nieuw
wetsontwerp in te dienen, met dezelfde
inhoud als het in '76 verworpen PvdA-
WD-initiatief-ontwerp.