Ponypark
Slagharen na
15 jaar hard
werken begrip
in Nederland
Het Ponypark Slagharen,
vorig (aar door de
Nederlandse Spoorwegen
bekroond als de meest
bezochte trekpleister van de
NS-dagtochten, krijgt er twee
formidabele wereldattractles
bij. Ponyparkeigenaar Henk
Bemboom wil tien miljoen
gulden investeren in een op
Canadese leest geschoeide
wildwaterbaan en een In
Amerika ontwikkelde
„Looping-baan". Bovendien
denkt deze vroegere
Overijsselse middenstander
er over om één van 's-
werelds grootste
reuzeraderen (waaruit men
dan een magnifiek panorama
heeft van Slagharen en
omgeving) aan te kopen.
Een zakenman met lef dus.
Vijftien jaar geleden toen
Henk Bemboom zijn
activiteiten startte op een
kaal stuk land nabij de
Dedemsvaart tikte men
veelbetekenend tegen het
voorhoofd. „Bemboom je
weet niet waar je aan
begint. Dat gaat |e geld
kosten. In dit dorp krijg je
niets van de grond", zei
men. Nu staat er In
Slagharen een
vermaakcentrum dat onder
pretparkspecialisten in
binnen- en buitenland
vermaardheid heeft
verworven.
„Middenstanders" zegt Henk
Bemboom bescheiden
„hebben heel wat
mogelijkheden als ze maar
willen aanpakken". Hoe
Bemboom bouwde aan zijn
„Wonderland" in de
Overijsselse polder, vertelde
hij onlangs temidden van
zijn attracties op het
ponypark. Zijn relaas staat in
bijgaand artikel.
durfd hebben". Maar de ponyparkei
genaar ging stapje voor stapje
verder. „Ik vraag me steeds af, wat
iets me kosten kan. Je moet natuur
lijk wel risico's durven aanvaarden.
Maar nooit teveel risico's nemen. Je
moet het wel allemaal kunnen over
zien".
Bijna feilloos heeft Bemboom de af
gelopen jaren de wensen van het pu
bliek getaxeerd. Zijn kinderparadijs
met tientallen attracties waarvan
men. na betaling van de entreeprijs,
f7,50, gratis gebruik kan maken, vol
doet aan een behoefte.
De verdere ontwikkeling van het
Overijsselse „wonderland" na de
start met huisjes en pony's is vol
gens Bemboom een simpel verhaal.
Voordat het zover was dat hij zich
aan andere zaken kon gaan wijden
dan het laten reilen en zeilen van
het bungalowpark had Bemboom
zich erg moeten inspannen. „Met
bloed, zweet en tranen, figuurlijk ge
sproken dan, hebben we het opge
bouwd. Ik heb zelf patates staan
bakken in het begin". Daarna is het
vanzelf verder gegaan. Ik vond dat er
naast het zwembad ook wat speel-
werktuigen moesten komen. Dan
kunnen de- kinderen in de buurt van
de huisjes bezig zijn" dacht ik.
Dus kocht ik bij het voormalige hotel
Grimme in Emmen alle attributen van
de naast het hotel gelegen speeltuin
op en zette ze neer in Slagharen.
RECLAME
Het park werd groter en Bemboom
begon natuurlijk reclame te maken,
terwijl hij en zijn collega-middenstan
ders in Slagharen in het zomersei
zoen uitstekend zaken deed met de
vakantiegangers die in het dorp hun
inkopen deden.
Touringcarbedrijven zetten het park
op hun lijstje van leuke uitspannin
gen en het geld stroomde binnen.
En toen kocht Bemboom, die altijd
'belangstelling had voor kermissen,
een autocoureursbaan. Weer werd
hem dat door iedereen afgeraden.
„Dat moet je niet doen Bemboom.
Het is je gelukt om een leuk bunga
lowpark met pony's op te bouwen.
Laat dat nu zo man, je gaat er nou
een kermis van maken", aldus de
goede raad die men hem gaf.
Maar Bemboom zette door en kocht
ook nog een zweefmolen. Vervolgens
maakte hij een zogenaamde all-in
prijs" en weer tikte iedereen veelzeg
gend naar het voorhoofd. „Want",
zei men, „dat lukt niet"
EIGEN WEG
Maar Bemboom ging zijn eigen weg.
Hij raakte steeds meer vertrouwd met
kermisattributen en in enkele jaren
werd hij een bekende figuur in dat
wereldje. „Ik bezocht al eerder ker
missen en circussen. Want de orga
nisatie van zo'n evenement vind ik
interessant. Het afbreken en opbou
wen van een circus en sommige ker
misattracties is een vak apart. Dat
boeit me enorm".
Na zijn „bliksemstart" ging Be
mboom intensief de kermisvakbladen
lezen. Hij verkende de markten
kwam al snel tot de conclusie dat bij
de regelmatige aankoop van superat
tracties succes verzekerd zou zijn.
Hij leerde de weg naar kermisexploi
tanten en fabrikanten in binnen- en
buitenland goed kennen en daarom
was het niet zo verwonderlijk dat hij
op een goede dag een half miljoen
gulden investeerde in de aankoop
van een Superzeppelin.
Ook kwam er een dubbele achtbaan
en Bemboom vond dat op zijn park
maar eens de hoogste en grootste
(en toch niet gevaarlijkste!) glijbaan
van Europa moest worden gebouwd.
Het kwam allemaal dik voor elkaar.
Bemboom, vader van negen kinde
ren. verzamelde steeds meer mede
werkers om zich heen. Thans zijn er
ongeveer 70 vaste werknemers, ter
wijl er op hoogtijdagen (mede ter
wille van de veiligheid) een dikke
400 mensen voor Bemboom aan het
werk zijn.
Hij kon het allemaal nog steeds
overzien en haalde achtereenvolgens
de ene attractie na de andere in
huis: de Enterprise, de wervelende
Troika, een lange kabelbaan en an
dere attributen.
BEGRIP
Ponypark Slagharen werd een begrip
en Bemboom kon zich ook veroorlo
ven zich te verzekeren van de dien
sten van radio-verslaggever en auteur
Jan Hof, die hem adviezen ging ge
ven op het gebied van public relati
ons. Ook op dat gebied houdt Be
mboom van stunts, want dit jaar
heeft hij ook de Amsterdamse jour
nalist Hans Knoop in de arm geno
men.
Nauwe contacten kreeg Henk Be
mboom met de Duitse fabrikant van
grote kerqiisattributen Anton
7
Schwarzkopf in Münsterhausen bij
München. Die bouwde voor Be
mboom een tweeduizend meter lange
monorail met vier moderne treinstel
len waarin de bezoekers een mooie
tocht hoog boven het veelkleurige
amusementspark maken. Daarna
kwam er het speciale Amerikaanse
videotheater Superscoopwaarin
men lijfelijk de waaghalzerij van de
meest durvende stuntmannen onder
gaat.
Intussen vergat Bemboom ook zijn
pony's niet en bouwde samen met
zijn zoon Willem aan „Texas in Hol
land", een „dorpje" waarin de ro
mantiek van het Wilde Westen her
leeft.
Tientallen miljoenen guldens zijn al
gëinvesteerd, maar er komen nu dan
ook gegarandeerd bijna één miljoen
bezoekers per jaar naar Slagharen.
Vorig jaar klopte Bemboom de Efte
ling in Kaatsheuvel en ook dit jaar
wordt zijn ponypark waarschijnlijk
eerste of in ieder geval goede twee
de.
„Soms" zo vertrouwt Bemboom
ons toe, „laat ik mijn vrouw me wel
eens even in de arm knijpen om me
ervan te overtuigen dat het allemaal
wel waar is...".
JONGENSACHTIG
Jongensachtig vrolijk en met zekere
trots troont hij ons mee naar de
voornaamste superattracties in zijn
park. „Dit moet je toch even gezien
hebben" zegt hij lachend en even la
ter staan we in de Superscoop. „Dit
theater kon ik kopen in Houston,
waar het de viering van het 200-jarig
bestaan van Amerika opluisterde",
vertelt hij voordat de lichten doven.
Dan stormen de beelden op ons af.
Hoewel we rustig alleen in het thea
tertje zitten lijkt het alsof we inder
daad de rit met de achtbaan meema
ken. Onwillekeurig zetten we ons
schrap als we met een auto een
Amerikaanse „highway" opsuizen en
met enorme snelheid tegen een plot
seling stilstaande wagen lijken te
botsen.. „Die sensaties zijn nog hevi
ger als er volop publiek is„, vertelt
Bemboom. Men houdt zich soms
aan elkaar vast en men hoort dan
ook wel wat mensen gillen.
De mensen houden wel van sensatie,
begrijp je wel. Die laatste woorden
spreekt hij dikwijls uit. Het is een
stopzinnetjegeworden waarmee hij
als het ware zijn inzichten toetst aan
die van anderen.
Bemboom is gehecht aan zijn woon
plaats Slagharen. Hij heeft een oude
korenmolen (bouwjaar 1859) uit het
dorp naar zijn park verplaatst en la
ten restaureren.
Hij heeft het amusementspark bewust
zodanig opgebouwd dat alle attrac
ties dicht bij elkaar staan. „Op die
manier breng je de mensen bij el
kaar", verzekert hij. „Men stelt dat
op prijs". Nog steeds gelooft hij hei
lig in één entreeprijs. „Laatst kwam
er een oudere man naar me toe.
„Bent u hier de baas" vroeg hij. Die
man had tranen in de ogen van
dankbaarheid, echt waar. Weet je
waarom Hij had zijn kleinkinderen
voor die ene entreeprijs de gehele
dag kunnen laten genieten. Overal
hadden ze in gewild en dat kon alle
maal. „Mijnheer" zei die man, „har
telijk dank, dat ik dit nog heb mo
gen meemaken....
Dit soort dankbetuigingen sterken
Bemboom in de overtuiging dat hij
zijn park verder moet uitbouwen en
niet moet tornen aan het karakter
van zijn park.
HAREN Nauwelijks hebben we de
auto in de schaduw van de reusachtige
Apolloboleen ruimtevaartattractie
van het Ponypark Slagharen gepar
keerd, of Henk Bemboom haast zich
naar ons toe. Joviale begroeting. Een
witgekuifde, 57-jarige man met een
doorleefd gezicht dat ondanks een blije,
innemende lach de sporen vertoont van
de dagelijkse zorgen voor een miljoe
nenbedrijf
Maar de zaken gaan goed. Zo voortreffe
lijk dat het Ponypark Slagharen niet
bij de overheid behoeft aan te kloppen
voor een subsidie. „Neen", vertrouwt
hij ons later in zijn sober ingericht
kantoor toe, „zodra ik mijn hand zou
moeten ophouden word ik weer koop
man.
De successtory van Bemboom begon
in 1963 toen hij het lumineuze idee
kreeg om aan de Zwarte Dijk in Slagha
ren een stuk grond te kopen en daar
huisjes neer te zetten die hij tezamen
met een pony aan vakantiegangers uit
de Randstad ging verhuren.
EENVOUDIGE HUISJES
Henk Bemboom zal het nooit verge
ten. Smakelijk lachend verhaalt hij
hoe hij zijn entree maakte in de ver-
blijfsrecreatie.
Het begon met enkele tientallen een
voudige huisjes. Niets bijzonders ei
genlijk want de huisjes stonden op
een kaal stukje land. Maar Bemboom
had er een pony met wagentje bijge
zet.
Het was het Pinksterweekeinde. „Met
de angst in het hart heb ik die za
terdag mijn eerste Amsterdamse gas
ten begroet. Want wat kon ik ze nu
bieden?. Goed, een huisje, maar ver
der ook niets. Weliswaar in een aar
dige streek, maar vlakbij dat huisje
in feite niets. Geen bos. Dus schoor
voetend er heen. Maar bij de eerste
woorden wist ik dat ik goed zat. Ik
stelde me voor. „Boer", zei die Am
sterdammer meteen zonder zich ver
der te bekommeren om het huisje en
omgeving, „waaris die knol?"
Even later leerde Bemboom zijn
kersverse gasten dat het paardje zou
gaan lopen wanneer men op de bok
„vort" zou zeggen en halt zou hou
den bij het commando „hu". Ik heb
die mensen de hele zaterdagmiddag
niet meer gezien.... Ze kwamen en
thousiast terug...". Nu zijn er maar
liefst 800 pony's in het hoogseizoen
op het park, die in de wintermaan
den bij tientallen boeren verspreid
over Noord- en Midden-Nederland
verblijven.
Bos is er nu ook bij het pretpark.
Want Bemboom bestelde in die eer
ste periode tweehonderdduizend bo
men en struiken bij een kweker in
Beilen.
OP ROLLETJES
Na dat eerste Pinksterweekeinde lie
pen de zaken op rolletjes. „Het pu
bliek reageerde er gunstig op", aldus
Bemboom.
Een jaar later liet hij in het park een
fraai zwembad aanleggen. „Ja, je
moest je gasten naast de pony toch
ook wat extra's kunnen bieden. Dat
was de grondgedachte. Ik wilde
Slagharen groter maken, bekendheid
geven en meer activiteiten in het
dorp brengen. Zelf had ik een grote
winkel, maar ik wilde wat extra's
doen. Dat kon via de verblijfsrecrea-
tie. Vakantiegangers naar het dorp
halen en die zouden dan vanzelfspre
kend ook boodschappen in de omge
ving doen. Het zwembad moest er
komen om de klanten niet te ver/le
zen". Dus prijkt er nu, temidden van
tientallen, juist voor kinderen zeer
aantrekkelijke kermisachtige attrac
ties, nog steeds een mooi zwembad.
VERSNELLING
Daarna kwam er een enorme versnel
ling op gang. Peinzend zegt Be
mboom: „Als ik die ontwikkeling ook
maar één moment had kunnen be
vroeden, zou ik het wellicht niet ge-
HUILEND
„Men kan hier slechts één week in
een huisje verblijven. Langer wil ik
vakantiegangers niet hebben, want
dan gaat het plezier er misschien
voor hen af. Weet u wel dat ze hier
na één week soms huilend weggaan.
Op die manier krijg je in feite een
dubbel aantal supporters...
Bemboom („Ik blijf een gewone
Slagharense middenstander die eruit
gesprongen is") tracht bescheiden te
blijven en heeft dan ook een eigen
filosofie opgebouwd.
„Geld", zegt hij „is natuurlijk nood
zakelijk om de zaken te laten reilen
en zeilen. Maar je moet je er niet
aan hechten. Ik vind het fijn dat het
dorp er zo van profiteert. In verre
omgeving brengen we in het hoog
seizoen de gasten onder. De horeca
profiteert er ook van. Maar het moet
niet uit de hand lopen. Het park
moet geen banaal amusement gaan
aantrekken, zoals men die in Ameri
ka bijvoorbeeld kan aantreffen. Het
moet verantwoord zijn. Jong en oud
moetin Slagharen kunnen komen".
DAGELIJKSE ZORG
Het ponypark is een dagelijkse zorg,
ook al draait het prima. Bemboom.
met een stralend gezicht: „Ik heb ze
ven zonen en twee dochters. Laatst
zei de jongste: „Vader, is er wel één
uur in mijn leven geweest dat we
niet over het park spraken...
„Weet je" vervolgt hij, wij zijn in
feite kooplui met een stukje idealis
me. Wij trachten onze zaken serieus
af te handelen en in te spelen op de
vraag van het publiek. Alle bezoekers
moeten hier wat van hun gading vin
den. Men moet tevreden naar huis
gaan. Dat streven we na en er zijn
dan ook nauwelijks klachten...
Veiligheid wordt in Slagharen met de
hoofdletter „V" geschreven. Terloops
toont Bemboom dat hij voor elke
kermissensatie een soort „bouw-
boek" heeft klaarliggen. Dat is hier
niet, maar in Duitsland wel verplicht.
Daarom houd ik me aan de Duitse
voorschriften. Het moet verantwoord
zijn. Ik bestel alleen installaties waar
ik van op aan kan. Er is een zware
controle op apparatuur. Daarom is
gebruik van onze attributen niet ge
vaarlijk. Weet je, dit soort amuse
ment fascineert ons elke dag weer.
Je blijft er mee bezig, begrijp je
wel...
Bemboom wil niet dat zijn park een
soort Efteling of een Flevohof wordt.
„Het moet zijn eigen sfeer behouden.
Het is in -feite als met de Zuidlaarder
paardenmarkt. Er hangt daar een be
paalde sfeer die je nergens anders
krijgt, terwijl alles wat je ziet ook el
ders wordt geboden. Maar ik wil hier
bepaald niet zitten als de man die
het allemaal weet, hoor"
EIGEN SFEER
„Je moet alleen de wensen van het
publiek nuchter aftasten en je nooit
willen verheffen, want dat is dom.
Nogmaals, geld is mijn hoogste goed
niet. Wel wil ik dat we er ieder jaar
weer uitspringen en alles kunnen fi
nancieren. Maar ik stel wel een ei
gen norm. Ik wil niet ter wille van
het geld allerlei bedenkelijke attrac
tiesaantrekken".
Aan het einde van het gesprek legt
Bemboom (katholiek ogevoed) iets
van zijn karakter bloot. „De mens"
zegt hij, „is een hoger wezen die
zijn eigen moraal moet hebben. Weet
je, ze zeggen wel eens dat er wel
licht geen hemel is. Dan zeg ik:
Voor mij is het de moeite waard om
zodanig te leven alsof er wel een he
mel is". Tenslotte ook nog een ad
vies van supermiddenstander Henk
Bemboom aan zijn Nederlandse col
lega's: „Kerels, praat niet teveel. Als
je plannen hebt doe dan wat, en ver
wacht niets van een ander".
