Magisch Realisme in Gesprekscentrum Luchtige korte Nederlandse speelfilms En verder.... CAFÉ „DE MAREPOORT" Regionale kunst in Noordwijkse Kapel We beklagen ons over de communicatiestoornissen die de mensén, de generaties, steeds meer van elkaar vervreemden. Maar waar communiceert de mens meer dan in het café? De rol van het cafe is de communicatie. In het dagelijks leven lopen de mensen langs elkaar heen en ze hebben niet meer de tijd om te stoppen. In het café stopt men en men gaat er praten. Jan Brusse, 22 april 1978 „Evergreen" van Walt Disney, vrijwel elk jaar voor een nieu we generatie in roulatie ge bracht. Dit keer voorzien van Nederlands gesproken tekst (reprise, vierde week) (alleen 's middags). The Omen II (16). Het duiveltje Damien maakt weer slachtoffers, aan de lo pende band. De spanning is er een beetje af, maar regis seur Don Taylor weet de onge vallen weer spectaculair in beeld te brengen, (tweede week). TRIANON Sex-spelletjes van de buren (16). Sexwerkje over elkaar beglurende buren, (eerste week). REX Eros roulette (16). Ma tig sexwerkje. EUROCINEMA I (Alphen) Even en oneven (a.l.) zie Lu xor. EUROCINEMA II (Alphen) Slap shot (16). Paul Newman als speler-coach van een Ame rikaans ijshockeyteam, dat dreigt te verdwijnen totdat men besluit tot een hardere aanpak. Bloedige taferelen zijn het gevolg, (tweede week). EUROCINEMA III (Alp hen) Grease (a.l.) zie Camera. EUROCINEMA IV - (Alphen) De Turkse non (16). Onsmake lijke film over een non met een ziekelijke emancipatie- LEIDSE COURANT VRIJDAG 12 JANUARI 1979 PAGINA 7 Niets nieuws onder d< LEIDEN De kerstvakantie hikt nog na in de Leidse bioscopen. Geen enkel theater in de Sleutelstad heeft voor de komende week een nieuwe film op haar programma staan, als we tenminste de sexfilm in Trianon buiten beschouwing laten. Zelfs de kinderfilms die tijdens de schoolva kantie het jeugdige publiek in de Leidse filmzon bioscopen moest trekken, worden geprolongeerd. Uitschieter in de reeks prolongaties is uiteraard „Grease", die zijn veertiende week ingaat, maar ook „Revenge of the pink panther", „Jaws II" en „Au unmarried woman" blijken beide goed te zijn voor vijf weken. LUXOR Even en (a.l.) Spectaculaire slapstick met het Trinity-duo Bud Spen cer en Terence Hill. Het twee tal beleeft tal van avonduren. (vierde week). CAMERA Grease (a.l.). John Travolta en Olivia New ton-John'is een lieve, vriende lijke musical die pretendeert een beeld te geven van de middelbare schooljeugd in de jaren vijftig. (veertiende week). LIDO I Revenge of the pink panther (a.l.). Peter Sellers we derom als inspecteur Clous- teau, hetgeen borg staat voor een grote hoeveelheid visuele grappen, weliswaar zonder al te veel verhaal, (vijfde week). LIDO II Jaws II (12). Roy Schneider opnieuw gewikkeld in een strijd met een menseten- de haai. Het is regisseur Jean- not Swarcz nauwelijks gelukt nieuwe kruiden toe te voegen aan zijn Jaws I-recept, (vijfde week). LIDO III - An unmarried wo man (16). Jill Clayburgh als de tegen de veertig lopende vrouw die voor de grootste teleurstelling van haar leven komt te staan wanneer haar man bekent dat hij een ver houding met een andere vrouw heeft, (vijfde week). STUDIO Bambi (a.l.). WALLY VAN DE VELDE „een uit de hand Siem Vroom en Andrea Domburg als de psychiater en de moeder in Kees van Oostrum's amusante „Een dikke liefde". Van het drietal is het door Echtelijke problemen in Emanuel Boeck's korte Jaap van Rij geproduceerde komedie „Dat moet toch kunnen". „Een dikke liefde" van Kees van Oostrum ongetwij feld het aardigste. Het ver haalt van een psychiater - weer een mooi rolletje van Siem Vroom - die te hulp wordt geroepen om de wal gelijk dikke dochter van Andrea Domburg van haar j vraatzucht te genezen. Maar I afslanken is er voor Yanai- I ka Lempers niet bij en ter wijl de psychiater de doch ter leert wat liefde is, ontdekt hij wat lekker eten is. Het had allemaal zo mooi kunnen eindigen als de door een tante onterfde moeder geen rancunes had gehad. Ook „Dat moet toch kun nen" van Emanuel Boeck blijft op het luchtige vlak, al heeft hij daar meer dia loog voor nodig.Derek de Lint speelt de echtgenoot, die bij de buurvrouw de vrije liefde propageert, maar thuis meer onder de plak zit dan hij voor de buitenwereld wil erkennen. Tenslotte de film „Absurd" van Zaev Nirnberg. Een André van den Heuvel en andere kaalhoofdige kantoormannetjes in Zaev Nirnberg's „Absurd' grapje in zwart-wit over een kantoormannetje, gespeeld door André van den .Heu vel, dat angstdromen heeft over een doodssmak die hij maakt, en eenmaal wakker overal - in de keuken, in de lift ,ja zelfs in bed - zichzelf tegenkomt. Als grap te veel uitgesponnen en te vaak in herhalingen vervallend, zon der ook enige beklemming waardoor je de film halver wege eigenlijk voor gezien kunt beschouwen. Toch is het opvallend dat dit keer de drie met subsi die van CRM gereed geko men korte Nederlandse films allen een gek verhaal proberen te vertellen in twintig minuten rond en het niet zoeken in met symbo len beladen onderwerpen, vaak te lang uitgevallen, waar echt geen kijkerspu bliek voor is. Een duidelijke vooruitgang dus, want deze filmers heb ben tenminste iets proberen te brengen wat dicht bij huis en voor iedereen be grijpelijk is. Dat was in het verleden wel eens anders en de films verdwenen dan ook meestal na hun eerste vertoning naar het archief van de Rijksvoorlichting sdienst om daarna vergeten te worden. Dit drietal verdient beter lot. MILO de natuur is verdord en bezig dood te gaan. De reïncarnistische opvattin gen van Van de Velde komen waarschijnlijk ook tot uiting in een werk als „De grote reis", een afbeelding van een liggende, vermoedelijk zojuist overleden man, omringd door twee Egyptische goden met boven zich de aarde, waarop de continenten worden ge vormd door mensenlichamen. Wie Wally van de Velde wil volgen op zijn kunstzinnige tocht op zoek naar de „Steen der Wijzen", kan bij het Ge sprekscentrum terecht op maandag, dinsdag, woensdag en donderdag vanaf 19.00 uur en op zondag van 16.00 tot 18.00 uur. De prijzen van de schilderijen zijn aanmerkelijk verlaagd door de kunstenaar, omdat kunstenaars altijd gra tis in het gesprekscentrum kunnen exposeren. Dank zij de subsidiepot van het Ministerie van Cul tuur, Recreatie en Maat schappelijk werk kunnen er jaarlijks een flink aantal korte Nederlandse films worden gemaakt. Al stijgt het bedrag, dat daarvoor beschikbaar is volgens de filmers niet voldoende in verhouding tot de rest van de o verheiduitga ven, Jaap van Rij Filmproductie B.V. en Arti Koot Connection films zelfs twee maal, heb ben er in ieder geval van kunnen profiteren en hun rond twintig minuten du rende filmpjes bieden meer perspectief tot vertoning, dan meestal het geval is met de korte films waar voor CRM in de buidel tast. de naam meta-realisme), maakt veelvuldig gebruik van symbolen. De kunstzinnige produkten van deze stroming spreken vaak erg tot de ver beelding van de toeschouwer. Niettemin is deze kunststro ming door de officiële kunst wereld nog altijd niet erkend. Wally van de Velde beschikt (nog) niet over de meesterlijke techniek van bijvoorbeeld Johfra, maar is qua stijl en keuze van onderwerpen zeker de moeite waard. Van de Vel de gebruikt moderne materia len bij het vervaardigen van zijn olieverfschilderijen, maar gaat te werk zoals de kunstenaars uit de middeleeu wen dat deden. De Belgische schilder gelooft heilig in reïn carnatie (zielsverhuizing) en meent ook te weten wat hij in een vroeger leven is ge weest. Dat blijkt uit het schil derij „De leerling-alchemist", waar de kunstenaar zichzelf op heeft afgebeeld als een alchemist uit de 17e eeuw, druk doende met allerlei scheikundige zaken. Apart is ook het schilderij „metabolisme" (stofwisse ling), waarop een vrouw staat afgebeeld in twee perioden van haar leven. Op de rechter helft van het schilderij is zij jong en bevindt zij zich in een bloeiende omgeving; op de linkerhelft is zij oud en ver lept en ook de haar omringen- gelopen hobby" LEIDEN De Stichting Ge sprekscentrum, gevestigd aan de Vrouwenkerkkoor- straat 9 (Praethuys) en 17 (onder meer ontmoetings ruimte), houdt zich bezig met het weer tot leven brengen van oude, verloren gegane en vaak esoterische (geheime) wetenschappen. Dat gebeurt door middel van lezingen, films, dia's, forums en ook exposities. In het kader van de filosofie van het Gesprekscentrum, past een tentoonstelling van het werk van de Belgische magisch realist Wally van de Velde, die zichzelf alchemist noemt. In de ontmoetings ruimte van het Gesprekscen trum aan de Vrouwenkerk- koorstraat 17, zijn de schilde rijen van deze Belgische kunstenaar nog de gehele maand januari te bezichtigen. Het magisch realisme (in Ne derland meer bekend onder Bij het schrijven van deze stukjes over de Leidse café's kan je dikwijls twee dingen, doen. Je kan de betreffende kastelein op zijn woord geloven, zonder daarbij goedgelovig te zijn, en dan hoor je vaak de meest fantastische verhalen, maar je kan ook zelf op onderzoek uitgaan, oude kronieken op slaan, de bron van de sociale lafenis zelf raadplegen en dan krijg je keurige feiten, jaartallen, die de waarheid aan het licht brengen, maar de fantasie doen verbleken. Op dokters voorschrift houden wij ons vast aan methode numemer 1, we zoeken ons medicijn dichter bij de bron, de navelstreng van kleine geschiedvervalsingen, de tap zelf. Vlasmolen Café „De Marepoort" („in den oude,,) behoort zonneklaar tot de oudste café's van de stad. „Op zijn minst 150 jaar, misschien nog wel ouder. Het café is genoemd naar een van de drie Marepoorten, die Leiden destijds rijk was'. Het pand zelf is nog ouder dan het ca fé. Pin me niet op een jaartal vast, maar ik geloof dat dit huis in 1560 is gebouwd. Het is gebouwd op de fundamenten van een oude vlasmolen, de molensteen is een aantal jaren geleden in de onderste gewelven van de zaak teruggevonden. Een vriendin van ons heeft daar nog een oude ets van. Misschien dat ik van al die oude plaatjes die wij over dit café hebben verzameld nog eens een collage maak, voor aan de wand. De ontwikkeling van een café. Een stukje geschiedenis op een fantasievolle manier bijeengebracht". Willem Mulder en Marien Ramondt beheren „De Marepoort" vanaf 1973. Een jaar dat zo ongeveer het einde inluidde van een artistiek tijdperk, dat van „Buut 110", een kunstenaars sociëteit, die vermaard was om zijn bijeen komsten bij café Van Meizen aan de nieuwe Beestenmarkt. In het stuk dat we over Van Meizen hebben geschreven, hebben we daar uitvoerig over uitgeweid. „Men ging aan geestdrift ten onder". „De Marepoort" werd in '73 ontkurkt. Het werd de pleisterplaats voor uitgeweken Èuut- gangers (een man of 60) en op die kurk heeft men zo nog een poosje doorgedobberd, totdat ook andere bezoekers zich als stamgast aan dienden. „Het café is in feite een wat uit de hand gelopen hobby geworden", zegt Willem Mulder. We hoefden er niet aan te verdienen, als we maar quite konden spelen, dan was het al goed. Wc hebben geen enkele pretentie met deze zaak gehad. Was ook niet nodig, want het publiek dat hier komt, bepaalt het gezicht van het café. De activiteiten vloeien uit de mensen zelf voort. Als men muziek wil maken (dikwijls jazz) dan doet men dat gewoon. Wij begeleiden de dingen slechts. Echte kroegbazen zullen we wel nooit worden als dat zo voortgaat". Cacao Café „De Marepoort" telt onder zijn klanten over het algemeen wat oudere bezoekers. De 'meeste mensen die hier komen zijn zo rond de dertig. Waaronder veel theaterbezoekers (de Schouwburg, op een steenworp afstand), kunstenaars, studenten uit de buurt en een grote hoeveelheid vrije vogels, althans wezens die moeilijk in een bepaald kooitje zijn thuis te brengen. De typische ongedwongen sfeer die van dit café uitgaat, maakt het wellicht ook tot één van de aantrekkelijkste lokalen in zijn soort. Tekenend voor de sfeer in deze bekende zaak is, dat toen het afgelopen weekend zo hard vroor, dat klanten zelf het café geopend hebben en spontaan aan het werk togen met kilo's groene erwten en cacao, ingrediënten voor maar liefst 20 liter erwten soep en een grote hoeveelheid warme chocola demelk. In dat opzicht klinkt het ook heel aannemelijk, dat Willem en Marien stellen, dat hun café zich uit een behoefte ontwikkeld heeft. Willem: „Je maakt hier ook vaak de gekste dingen mee. Drie oktober is zo'n dag waarop de chaos compleet is. Op een gegeven moment moest iemand nodig naar de w.c., maar er stond een lange rij van wachtenden voor hem. Dus ging hij naar buiten om in de singel zijn plas te doen. Op het moment dat hij daar opgelucht zijn blaas stond te legen, kreeg hij van een kennis een aanmoedigend tikje op zijn schouder. Daar zat genoeg kracht achter om hem uit zijn evenwicht te brengen. Voor hem lag de singel, dus... Laatst ondervond Willem zelf aan den lijve hoe spontaan het er in zijn café aan toe kan gaan. Hoewel moeilijk uit balans te brengen verloor óók hij op een zeker ogenblik zijn evenwicht en sloeg van gezelligheid met zijn barkruk tegen de grond. Resultaat een dubbe le beenbreuk. Dat was drie weken geleden, het gips is als het ware nog vers. Feiten, waarover de kronieken zwijgen, maar die hier even mooi kunnen worden aangetipt. Een van de oude plaatjes uit het privé-archief van Willem Mulder en Marien Ramondt. Kroegbaas W. Sloos, vrouw en kinderen en een wijkagent aan de bron van de sociale lafenis. „Reïncarnatie" van Wally van de Velde. Café „In den oude Marepoort". Lange Mare 36, Leiden. NOORDWIJK In de zeventiende eeuwse Kapel aan de Noordwijkse Hoofdstraat wordt van 13 januari tot 28 januari een expositie gehouden van werken van vier kunstenaars aan de regio. De tentoonstelling wordt op 12 januari om 20.00 uur geopend door burgemeester J. M. Bonnike van Noord wijk. Katharina Beekman verbleef vlak na de eerste wereldoorlog in Berlijn en kwam daar onder de indruk van het Duitse expressionisme. In 1922 kwam ze naar Noordwijk. In de tentoonstelling zijn een groot aantal van haar reisschetsen opgenomen. Jan Martin Dekker werkt als illustrator en ontwerper. De onderwerpen van zijn werken zijn te verdelen in landschapsaquarellen en magisch-realistische olieverfschil derijen. Bep Eggen uit Warmond exposeert haar poppen die ze op eigen wijze verwaardigt. Ook karakter-figuren van jute staan op het programma. Han Werz (Noordwijk) schildert impressionistisch en kleurrijk. Een aantal van zijn werken is gewijd aan Noordwijk en Leiden. De openingstijden zijn maandag tot en met vrijdag van 14.00 tot 17.00 uur en van 19.00 tot 21.00 uur en zaterdag en zondag van 14.00 tot 17.00 uur. Aquarel van Werz Open: alle dagen van de week vanaf 's middags half vijf tot de gebruikelijke sluitingstijden van één of twee uur na middernacht. Zaterdags gaat het café al om twee uur open.

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidse Courant | 1979 | | pagina 7