iZonnewoningen
louter een
commerciële
affaire
Blacky wordt
door pech
achtervolgd
IN
IN OPSPRAAK
malheur
woningen (II)
Milieu
woningen
of
1
Wekelijks verschijnt in de Leidse Courant de rubriek „Hond
zoekt huis". In deze rubriek wordt een hond beschreven die
in het asiel verblijft om daar een zekere dood tegemoet te
gaan... tenzij het dier een goed tehuis vindt. De in de rubriek
beschreven honden zijn alle door hondenbezitters naar het asiel
gebracht. Om uiteenlopende redenen, vaak begrijpelijk, maar
soms ook volslagen onzinnig. De in „hond zoekt huis" beschre
ven dieren zijn alle goed gezond, hebben een wormkuur
ondergaan en zijn volledig ingeënt. Tegen betaling van ca. 60
gulden ten bate van zwerfdieren zijn ze af te halen. Adres:
Nieuw Leids Dierenasiel, Besjeslaan 6b, Leiden. Tel.: 131670.
Geopend di. t/m vr. 10.00-12.00 en 14.00-17.00 uur. Zaterdag van
10.00-12.00 en 14.00-16.00uur. Zondag en maandag gesloten.
ZATERDAG 30 DECEMBER 1978 PAGINA 3
Blacky, een doorsnee "huishondje"
bewonen maar de koop louter had gesloten
om er flink wat aan te verdienen.
Diezelfde bewoners komen ook met een stuk
papier van de notaris op de proppen waaruit
duidelijk blijkt dat er aanvankelijk wel
degelijk een soort van anti-speculatiebeding
in het contract was opgenomen, maar dat
dit juist op verzoek van de bewoners zo is
afgezwakt dat dit nauwelijks meer enige
betekenis heeft.
Rosmolen
De stelling van stichtingsvoorzitter Renzen
komt ook in een ander daglicht te staan als
de laatste verwikkelingen rond het bouwpro
ject de Rosmolen in dezelfde Merenwijk in
de beschouwingen worden betrokken. Dit
project van woningen en bedrijfsruimte valt
ook onder de ideëele motieven van de bouwer
in de Merenwijk. In nauw overleg met de
gemeente stelde hij een branchepatroon voor
de winkels onder de woningen vast en werd
met gegadigden huurovereenkomsten afge
sloten. Terwijl de winkeliers op de afronding
van de procedure wachtten diende zich een
nieuwe eigenaar aan in de vorm van de
Rijnsburgse projectenontwikkelaar Van
Duyn, die al in een zeer vroeg stadium de
eigenlijke eigenaar van het Rosmolenproject
bleek te zijn geworden. Al het zorgvuldig
overleg en de gemaakte afspraken kwamen
op losse schroeven te staan: Van Duyn bleek
de mogelijkheid te bezitten de huurprijzen
naar eigen inzicht te bepalen, omdat de (vrij
lage) met de winkeliers afgesproken huur
tegen alle gebruiken bij dit soort verhuringen
in maar voor één jaar bleek te zijn afgesloten.
Ook in dit geval ontbreekt in alle contracten
tussen de Rosmolen en de gemeente en
projectenontwikkelaar Van Duyn een duide
lijke bepaling om dit soort prijsopdrijvingen
tegen te gaan. Renzen: „De gemeente is dit
vergeten. Die had een bepaling in het grond-
contract moeten opnemen in de vorm van
een kettingbeding, waardoor de problemen
waar de eigendomsovergang naar Van Duyn
nu voor zorgt voorkomen hadden kunnen
worden. Wij kwamen er pas achter dat het
ontbreken van een dergelijke bepaling voor
moeilijkheden zou zorgen toen we al een
overeenkomst met Van Duyn hadden aange
gaan. Van Duyn zou wel alle aanwijzingen
opvolgen die wij als stichting zouden geven".
Renzen probeert achteraf nog wat juridische
greep op de projectenontwikkelaar te krij
gen. Maar Van Duyn heeft drie maanden
na de oplevering volkomen de handen vrij:
zelfs de clausule van aan wijzigingen van de
Stichting die hij zou moeten opvolgen vervalt
dan. Als goed ontwikkelaar moet hij dus
alleen maar even geduld opbrengen om dan
geheel z'n eigen gang te kunnen gaan en
dat doet hij dan ook: hij laat op alle gesputter
van Renzen en z'n stichting niets meer
Noordwijkers
beëindigen
kraakactie
NOORDWIJK De krakers
van het gemeentelijke pand aan
de Noordwijkse Huis ter Duin
straat hebben wethouder Be-
dijn van Volkshuisvesting toe
gezegd het gekraakte pand te
zullen ontruimen. Dit om
plaats te maken voor het daklo
ze gezin Van der Berg waarvan
de woning in de Zoutmanstraat
deze week door een brand in
de as werd gelegd. Volgens de
woordvoerder van het gemeen
tebestuur was de gekraakte wo
ning aan de Huis ter Duinstraat
de enige mogelijkheid om het
gedupeerde gezin te huisvesten.
Verder is de krakers toegezegd
dat de woning als laatste deel
van het complex gesloopt
wordt. Het is de bedoeling dat
er op de plaats van de voormali
ge dr. de Visserschool en de
onderwijzerswoning woningen
voor alleenstaanden en twee
persoonshuishoudens worden
gebouwd. De krakers verklaar
den gisteren blij te zijn dat de
woning nu toch weer bewoond
is door een Noordwijkse wo
ningzoekende.
„We hebben nu bewezen dat de
onderwijzerswoning de afgelo
pen vier jaar van stilstand best
bewoond had kunnen blijven.
Het is kennelijk toch geen krot
zoals burgemeester Bonnike in
zijn eerste reactie op onze kraa
kactie van twee weken geleden
beweerde.
Wijzelf gaan terug naar onze
veel te dure zomerhuizen en
kamers. Je kunt je alleen afvra
gen wat de gemeente Noordwijk
nu gaat doen met het volgende
gezin dat op straat komt te
staan?"
Nieuwe
inspecteur
in Katwijk
KATWIJK De Rijswijkse
politieman H. Roelevink is be
noemd tot inspecteur van ge
meentepolitie in Katwijk. De
43-jarige Roelevink begon zijn
loopbaan in 1957 als agent in
Rijswijk. De laatste jaren deed
hij dienst als brigadier van
politie. Twee jaar geleden be
gon de heer Roelevink een stu
die voor het inspecteursdiplo
ma aan de Nederlandse Politie
Academie. Deze maand rondde
hij zijn opleiding succesvol af.
Inspecteur Roelevink wordt op
woensdag 3 januari om 15.00
uur geïnstalleerd in het Kat-
wijkse gemeentehuis. Tegelij
kertijd vindt dan de beëdiging
plaats van drie aspiranten van
gemeentepolitie van Katwijk.
John Lanting:
voorspelbaar
plat
LEIDEN Over de balkon
rand gaan achtereenvolgens:
twee volledige sets dameson
dergoed, één stel damesboven-
kleding, één nerts-bontmantel
en één gevulde beauty-case. Op
het toneel blijven onder andere
achter: drie actrices, waarvan
één in statu natura, de tweede
bijna zover en de derde bard
op weg één beer die er twee
dames op na houdt; één heer
die er drie onder zich beeft en
één beer die alle schuld krijgt
maar de onschuld zelve is. Die
laatste, dat is John Lanting, bet
hele gezelschap heelt John Lan-
ting's Theater van de Lach en
het stuk draagt de „veelbelo
vende" titel: „Nee schat nu
niet."
Wat de schat „nu niet" moet
doen, is me gisteravond bij de
reprise van het stuk in de
Schouwburg niet duidelijk ge
worden. Allengs de voorstelling
vordert,krijg ik de indruk dat
iedereen nu juist wel wil, in
ieder geval de schatten. Dat kan
men afleiden uit de woordspe
lingen en dubbelzinnigheden
die voor driekwart op het sexue-
le gericht zijn.
Platheid voert de boventoon.
Wie, ter compensatie, dan ten
minste nog een goed plot ver
wacht, komt bedrogen uit. De
opbouw naar de climax in de
crisis was misschien enigszins
aanvaardbaar, maar de afbouw
van het geheel bleek zeer matig.
Niet de geniale oplossing, door
één der spelers bedacht, of het
net toevallig goed in elkaar grij
pen van de verschillende ele
menten brachten de uitkomst.
Als een deus ex machina blijkt
de vrouw van de man die tijdens
haar afwezigheid het met een
ander wilde aanleggen, op Mal-
lorca de echtgenoot van die
andere vrouw ontmoet te heb
ben.
Bij de sigarenhandelaar staan
tegenwoordig van die kasteelro
mans. Daarvan gaan er veertig
in een pakje. Slecht geschreven
pulp die iedere keer weer op
hetzelfde neerkomt, monotoon,
zonder enige variatie, zonder
enige verrassing. Lantings hu
mortoneel is de kasteelroman
van het theater. Hoe je het ook
draait, het resultaat blijft altijd
hetzelfde. Net als bij die shag.
PAUL VAN DER PLANK
Na een reeks "bijzondere" hon
den verschijnt er deze week
weer eens een doorsnee hondje
in deze rubriek. Blacky heeft
een weinig spectaculaire ge
schiedenis achter de rug. Het
is een hond die eigenlijk zijn
hele leven lang door pech wordt
achtervolgd. Hij staat nu vijf
jaar op deze wereld en iedere
keer als Blacky dacht zijn draai
gevonden te hebben, sloeg het
ongeluk toe. Het begon allemaal
in Alphen waar hij werd gebo
ren. Hij groeide voorspoedig op
in een vriendelijke omgeving en
bij aardige mensen.
Toen Blacky nog maar net vol
groeid was, hij was toen zo'n
anderhalf jaar oud, begon alle
ellende. Om onbekende reden
moest Blacky het huis uit. Hij
werd geplaatst in het asiel van
Nieuwveen, alwaar de algemene
verwachting heerste dat Blacky
na een week of drie, vier wel
weer een nieuwe baas gevonden
zou hebben. Het was tenslotte
een erg plezierig hondje zonder
kuren of fratsen. Niets bleek
echter minder waar. Blacky zat
welgeteld acht(!) maanden in
het Nieuwveense asiel en er was
hoegenaamd geen hoop voor
V
Blacky meer. Ten einde raad
besloot de beheerder van het
asiel, samen met het bestuur,
een grote advertentie met een
foto van Blacky in een plaatse
lijk blad te zetten. En, wonder
boven wonder, bleek dit afdoen
de. Gelukkig kwam er een reac
tie van een mevrouw die Blacky
dan wel wilde hebben, maar
alleen omdat er in de adverten
tie werd gezegd dat Blacky afge
maakt zou moeten worden.
Voorlopig was Blacky dus ge
red. Maar, zoals dat ook tussen
mensen het geval is, is medelij
den geen goede basis voor een
duurzame relatie. Blacky en ba
zin hebben het twee jaar lang
met elkaar uitgehouden. Maar
toen was de maat dan ook wel
vol, en op 19 oktober belandde
Blacky in het Nieuw Leids Die
renasiel. De reden was dat Blac
ky de hele dag "achter haar
aanliep". Daar kreeg de vrouw
op den duur zo genoeg van dat
ze besloot de hond weg te doen.
Het was overigens wel een stuk
slechter met het hondje gesteld.
Hij was erg nerveus en blafferig
en hij leek in de verste verten
niet meer op wat hij ooit ge
weest was. In het begin van zijn
verblijf in het asiel, bleek dit
des te meer. Blacky had sterke
neigingen om uit het hok te
breken. Dat werd zo erg dat hij
zichzelf verwondingen toe
bracht, vooral op zijn neus. De
littekens daarvan zijn nu nog
zichtbaar. Op de een of andere
manier raakte Blacky toch door
deze crisis heen, en nu, na
tweeëneenhalve maand verblijf
in het asiel is hij zodanig opge
knapt dat hij zonder problemen
bij een nieuwe baas geplaatst
kan worden.
Hij is weer net zo aanhankelijk
als hij vroeger geweest moet
zijn en van nervositeit is vrijwel
geen spoor meer te bekennen.
Zodoende is hij hard op weg
het ideale huishondje te wor
den. Hij is niet te groot (45 cm),
kan goed met kinderen opschie
ten, en aan andere dieren is hij
door zijn asielleven wel gewend
geraakt. Zijn kleuren zijn zwart
met beige/bruin. De geijkte
kleuren voor een gewoon bas
taard hondje.
De "zachtaardige" herder Sita
heeft veel reacties mogen be
groeten. En uiteraard is ze dan
ook goed terecht gekomen. Ze
verhuisde naar Oegstgeest.
BART SPIJKER
(Van een onzer verslaggevers)
LEIDEN Volgens de Wet op de Stichtin-
ski gen is een stichting een rechtspersoon die
w geen leden kent en die bèoogt met behulp
van een daartoe bestemd vermogen een
bepaald ideëel doel te verwezenlijken zon
der daarbij op winst uit te zijn. Ook in
de statuten van de Leidse Stichting Milieu
woningen is een regel van dergelijke strek
king opgenomen:„het zonder winstoogmerk
bevorderen van milieubewust eigen woning-
bezit, verbetering van het woonmilieu door
o.a. het gebruik van zonne-wind-biologische
en andere energie. Bij het ontbreken van
winstoogmerk plaatsen sommige bewoners
van de Leidse zonnewoningen op z'n minst
een vraagteken. Volgens hen houdt Stich
tingsvoorzitter Renzen een dik belegde bo
terham aan zijn mi lieu woningen over. Niet
dat ze hem die zouden misgunnen. Maar bij
die dik belegde boterham blijft het volgens
hen niet. Ze wijzen op de diverse andere
projecten van milieuwoningen die elders in
den lande op stapel .staan. Ook de uiterst
kostbare voorbereiding van een compleet
plan voor de bebouwing van de Stevenshof-
polder draagt de naam van de Stichting
Milieu woningen en haar voorzitter is verder
betrokken bij een ambitieus plan voor de
aanpassing van de zwaar verlies lijdende
Leidse Stadsgehoorzaal en last bnt not least
heeft enige tijd geleden in Renzens kantoor
ook een bouwmaquette voor het hele Schut-
I| tersveld geprijkt.
Toen een aantal bewoners van milieuwonin
gen onlangs inzage in de boeken van Renzens
A7C stichting eiste, weigerde deze. Volgens hem
omdat er zoveel projecten van de Stichting
Milieuwoningen door elkaar lopen. Renzen
heeft wel een accountantsverklaring toege
zegd. De bewoners van dè Leidse milieuwo
ningen vinden zijn weigering echter hoogst
verdacht en een bewijs te meer dat er iets
niet klopt: „Renzen dicht het ene gat met
het anderen. Hij gebruikt de Stichting louter
als een ideëel sausje maar werkt in feite
als een keiharde commerciële projectontwik
kelaar", stellen de bewoners van de Zonne
wende.
De keiharde houding van Renzen illustreert
één van hen met een brief op poten van
een advokatenkantoor uit Amsterdam. Ren
zen had zijn toevlucht hiertoe genomen om
hem tot betalen te dwingen. De brief werd
bezorgd toen de betrokken bewoner op va
kantie was, hoewel Renzen hier van op de
hoogte was en ook wist dat de man al weken
lang vergeefs zijn best had gedaan een
correcte afrekening van de Stichting te krij
gen juist om aan zijn financiële verplichtin
gen te voldoen. „Dit tekent de manier waarop
Renzen met zijn medebewoners (Renzen
woont zelf ook in een milieuwoning-red)
omgaat. Maandenlang proberen we hem te
spreken te krijgen over de mankementen aan
Tijdens de officiële ingebruikname van de milieuwoningen aan de
Zonnewende in Leiden, begin mei 1978, werd een boom geplant door
het Gedeputeerde Statenlid ir. Buysert (links) en wethouder Verboom
van Leiden (rechts). De boom, die als naam meekreeg "de Horizon"
deelde al spoedig in de algehele malaise van het project: ondanks
de regelmatige besproeiing stierf hij een langzame dood. In het midden
links op de foto bioloog en ex-wethouder van de gemeente Leiderdorp
drs. Drenth, die inmiddels het bestuur van de Stichting Milieuwoningen
heeft verlaten, omdat hij te weinig op de hoogte werd gehouden
van het reilen en zeilen van de stichting, die wordt geleid door de
heerT. Renzen (in donker pak middenrechts op de foto).
drie keer in prijs verhoogde woningen (zie
LC van gisteren) en hij luistert niet eens.
Je hebt je voeten nog niet gelicht om een
paar dagen met vakantie te gaan of er ligt
een brief van een advokatenkantoor. Al die
vervelende dingen met onze huizen zouden
zo ergerlijk nog niet zijn als intermenselijk
gezien de verhoudingen nog oké waren, maar
daarvan is ook al geruime tijd geen sprake
meer", zo klaagt de betrokken bewoner van
de Zonnewende.
Anti-speculatie
„Een gewone op winst beluste projectontwik
kelaar", dat Renzen dat is zou uit nog andere
zaken blijken. De bewoners wijzen op het
door Renzen gehanteerde koopcontract voor
de milieuwoningen en op de affaire rond
de Rosmolen, een flatgebouw annex-kantoor-
en winkelruimte dat door een gelijknamige
stichting onder voorzitterschap van Renzen
in de Merenwijk is gebouwd. Allereerst het
koopcontract. Zoals wij gisteren al schreven
wordt dit door de Vereniging Eigen Huis
gekenmerkt als één van de slechtste. Het
gaat namelijk uit van een bemiddeling die
door de koper wordt gekocht, de bemiddeling
voor het verkrijgen van een huis. De con
structie is zodanig dat de koper nauwelijks
een verhaalsmogelijkheid heeft als zich -
zoals nu het geval is - problemen rond zijn
woning voordoen.
Maar er klopt nog meer niet aan het contract.
Zoals intussen ook al in de praktijk gebleken
is, kent de overeenkomst geen enkel beding
om de speculatie met de milieuwoningen te
voorkomen. Zeker als het gaat om een
stichting met een ideëel doel als dat van
Renzens stichting zou je verwachten dat een
dergelijke bepaling in het koopkontrakt zou
zijn opgenomen. „Nee, helaas, dat zijn we
helemaal vergeten", zegt de heer Renzen hier
zelf over. „We kwamen er pas achter toen
een van de huizen leeg bleef en met een
gigantische winst werd verkocht", is het
verhaal van Renzen. Merkwaardig genoeg
gaat het hier om een woning die gekocht
was door de filiaalhouder van de bank via
welke het milieu woningenproject in de Me
renwijk werd gefinancierd. De man zou
tegenover medekopers al in een vroeg sta
dium hebben toegegeven dat het nimmer zijn
bedoeling was geweest het huis te gaan
Milieu woningen of malheurwoningen,
wat hebben de tien gezinnen in de Leidse
Merenwijk die sinds mei 1978 een zonne-
woning bewonen nu eigenlijk gekocht?.
Volgens de Stichting Milieuwoningen, de
opdrachtgeefster van deze huizen die
elders in Nederland nog een aantal van
deze projecten op stapel heeft staan, zijn
de problemen die zich op dit moment
rond de huizen voordoen weinig meer
dan kinderziektes. Volgens een aantal
bewoners is er van veel meer sprake:
een slechte begeleiding van de bouw,
gebruik van ondeugdelijk of totaal ver
keerd materiaal en een financiële en
intermenselijke afwikkeling van de
koopovereenkomst, waarbij op z'n minst
een aantal vraagtekens te plaatsen zijn.
De Leidse Courant sprak met bewoners
en de voorzitter van de Stichting Milieu
woningen. Gisteren het relaas over de
mankementen, tegenslagen en „kinder
ziektes". Vandaag een vervolg over de
financiële en contractuele aspecten van
de zonnewoningenmalheur.
De milieuwoningen.
