JOHN MENmWÊÊN
PLATEJA
Folkmuzikant
in
hart en nieren
Concertagenda
5) Elij
■ien in Engelse
wordt niet goed
d, maar dat is niet erg
lp die manier is er
)ot ef binding mei de
9 oiusiness. Hierdoor
ger Ide muziekniet verpest
dere!ieriei commerciële
®r,F®|iden". Dat zegt
ISS jarist John Renbourn
19785 een interview,
02 (Ier bi j met zijn band in
Eliand is voor een korte
Je. „Het leven van een
tizikant ziet erbeel
S! dan die van een
fopster. Wij slapen
i een goedkoop
ij de club-eigenaar,
lie avond gespeeld
r zijn voor ons
restaurants om te
n. De grote van het
verschilt ook. Wij
vaak in bars of voor
honderd man in een
alt je terwijl de
ikanten hele stadions
spelj"
9 Ten bourn, een van
ind's beste gitaristen is
Ikmuzikant in hart en
aiiteit die niet van plan is
S) gt muziek te spelen
£#ee hij meer geld zou
jgjen verdienen. Een
,dspj|2ing van talent zou je
n. 191, vooral als je
all tmjm's fabelachtige
(SHpej hoort. John is het
1|iet mee eens, want hij
llezier in wat hij doet.
jdt het ook niet erg dat
uziek niet zo
revend is. „Ik kan er
Kiccjren en dat is het
uo<hks'e".
rkesP eerste kennismaking
i) inipiek speelde hij geen
De laar rock roll. „Dat
5 (s|m uziek ging spelen
15 0|de Per ongeluk. Nadat
|een electrische gitaar
iroii en daarna blues
^ftpeeid, bleek dat het
|Hnvoudiger was om in
^Bitje acoustische gitaar
|ftn. Ik werd steeds
einteresseerd in de
ische blues. Later
3ded te ik de Amerikaanse
indelijk de Engelse
iziek.
lenbourn, in 1944 in
n geboren, maakte rond
O- ;nnis met gitarist Bert
samen met
,Jurn een van de
i frijkste
enwoordigers van de
ïroque stijl. Nadat ze
ls duo optraden, werd
lelijk, met zangeres
ide i iMcshee, bassist Danny
9 Json en drummer Terry
Or) e legendarische en een
eerste folk-rock
'n, Pentangle, opgericht
l succesvolle periode
30 (i icerten en een
:ende plaat verkoop
ging de groep in 1973 uit
elkaar. „Er werd te veel
getoerd waarvan niemand
hield. De m uziek ging er
onder lijden,, zegt John. „He t
werd op een gegeven moment
een baan, die niet leuk meer
was. Folkmuzikanten willen
alles rustig kunnen doen. Je
moet een deel van het jaar
thuis kunnen zitten om over
de muziek na te denken
inplaats van het te spelen,
maar dat ging met Pentangle
op een gegeven moment niet
meer door een té drukke
Na een periode waarin niet
veel gebeurde ging John weer
op zoek naar musici waarmee
hij kon optreden in het
folkclub-circuit. Met zangeres
Jacqui McShee, Keshav
Sathe, die zich daarvoor
voornamelijk had bezig
gehouden met Indiase muziek
en jazz-muzikant Tony
Roberts werd een groep
gevormd. KeshavSatheis
momenteel in India om te
mediteren. De John Renbourn
Band bestaat dan ook uit drie
mensen. Tony Roberts lijkt
ais jazz-musicus in de huidige
groep het buitenbeentje. Hij
gelooft daar niet zo in en
zegt: „Folk is wel een heel
ander type muziek, maar ik
ben niet alleen geïnteresseerd
in jazz. Mijn ondergrond is
net ais die van John, de
blues. Ik speelde vroeger bij
Alexis Korner. Het gaf geen
problemen om me aan te
passen omdat er naar mijn
smaak genoeg blues gespeeld
wordt". John en Tony hadden
al eerder met elkaar kennis
gemaakt. Ze werken allebei
mee aan het fameuse „The
lady of the Unicorn" ailbum.
John Renbourn zegt:,, Toen
Pentangle uit elkaar was
kwam ik bij toeval Tony
weer tegen. Hij had inmiddels
een boerderij gekocht en was
gestopt met het bespelen van
de saxofoon. Hij had
interesse gekregen in
pubsongs en had een eigen
groep. Ik heb een tijdje bij
hem gewoond totdat ik m 'n
eigen huis had. Het is daarom
niet zo vreemd dat hij in deze
groep speelt". De band werd
al snel Pentangle II genoemd
maar dat was niet de naam
die John voor zijn groep
verzonnen had. Jacqui
McShee zegt:„Wij hebben het
nooit, die naam gegeven. We
vonden het moeilijk om een
geschikte naam te verzinnen.
Niemand kon op iets komen,
dus waren we eigenlijk een
naamloze groep, ma ar de
mensen die ons voor een
optreden vroegen, lieten op
de affiches „Pentangle II"
drukken om zodoende meer
publiek te trekken. John heeft
de groep toen maar „De John
Renbourn Band"genoemd",
maar zoekt nog steeds naar
een orginelere naam". Naast
deze band doet John net als
de andere leden ook solo-
werk. Hij heeft o.a. gespeeld
met de ragtime gitarist
Stephan Grossman. Over zijn
activiteiten op de plaat wil hij
niet veel zeggen. Zelfs over
de komende groeps-elpee wil
hij weinig kwijt. „Na
Pentangle is er een lange
periode geweest waarin ik
door moeijlijkheden met een
oud platencontract geen
nieuwe elpee kon opnemen.
Zodra dit wel ging nam ik de
elpee „The Hermit" op
waarop vooral korte
instrumentale muziekstukken
staan. Zingen doe ilc niet om
het luistergenoegen van de
plaat niet te verpesten. Na
die elpee kwam er de
groepslangspeler „A maid in
bedlam", een plaat vol
Engelse pubsongs en
Amerikaanse muziek. Sinds
die tijd heb ik wat tapes
gemaakt, die mijn solo-project
vormen. De komende
langspeler is weer gevuld met
instrumentale gitaarmuziek al
is er wel een kleine
ontwikkeling geweest sinds
„The Hermit". Er staan nu
wat langere muziekstukken
op en Tony heeft me
geholpen. Nu staat als eerste
een groeps-elpee op de lijst,
die we begin volgend jaar
willen opnemen. Ik zou niet
weten wat ik van die elpee
zou moeten vertellen. Het is
al moeilijk om er over te
praten als de plaat klaar is.
Er staat nog niets vast er zijn
alleen nog ideeën in mijn
hoofd, die ik rond Kerstmis
wil uitwerken. Ais je de elpee
hebt opgenomen en je luistert
er naar dan moeten er
misschien dingen veranderd
worden om de stemming die
de plaat uitstraalt te
rechtvaardigen. Het is dan
mogelijk dat nummers
veranderd worden of anderen
ingevoegd. De tracks, die we
schrijven zijn niet in een
bepaald hokje onder te
brengen. Het zijn min of
meer producten van de
folkclubs. Het heeft niet veel
te maken met de echte
traditionele folkmuziek. Door
naar traditionele folkmuziek
te luisteren ontwikkel je je
eigen ideeën. Ik heb heel lang
in folkclubs gespeeld een
hoop vrienden gemaakt en
veel naar ander gitaristen en
zangers geluisterd, zodat mijn
hoofd nu vol zit met half
herinnerde deuntjes. Die
muziekjes moeten uiteindelijk
de basis vormen voor de
nieuwe muziek, die dus
eigenlijk niet zo orgineel is.
Het is ook mogelijk dat
Jacqui zich een deel van een
nummer herinnert en ik een
ander deel, dan voegen we
het samen en arrangeren het
opnieuw zo ontstaan veel
nummers. Wemaken voor we
de studio in gaan zoveel
mogelijk materiaal klaar,
maar hoe het uiteindelijk
wordt, ligt aan de stemming,
die er heerst tijdens de
opnamen en daar kan ik nu
nog niets over zeggen
HANS PIëT
Tony Roberts.
Keshave Sathe.
Zondag 24 december Het Nederlandse ensemble
Flairck treedt op in de Dansende Beer in Den Haag.
Aanvang20.30 uur.
Zaterdag 30 december Optreden van Raymond van
bet Groenewoud in het Paard van Troye in Den Haag.
Dinsdag 30 januari De Engelse superformatie Queen
komt naar ons land voor een optreden in de Rotterdamse
Ahoyhal.
Zondag 11 februari De Engelse popzanger Elton John
komt begeleidt door Ray Cooper naar ons land voor drie
optredens. Het eerste concert is in het Nederlands Con
gresgebouw in Den Haag.
Woensdag 14 maart De Amerikaanse formatie Earth
Wind Fire komen naar Nederland voor een optreden
in de Ahoyhal in Rotterdam.
Public Image Ltd Toen
John Lydon nog als
Johnny Rotten deel uit
maakte van The Sex Pis
tols, zorgde hij er voor
constant in het nieuws te
zijn. Zijn uitspraken wer
den wereldwijd gepubli
ceerd en zorgde voor de
nodige opschudding maar
ook, dat hij niet zo snel
vergeten zou worden. Nu
hij een nieuwe groep heeft
Public Image Ltd (Afge
kort PIL) zal hun eerste el
pee „Public Image Ltd
first issue" alleen al door
Lyndon's naam, die ver
bonden is aan onvoorspel
baarheden, verkocht wor
den. Muzikaal staat de
langspeler echter op een
laag peil, maar is wel orgi
neel. De acht composities
werden door de groep ge
schreven en geproduceerd.
Het album begint met
„Theme" waarin drum en
een lekker lopende basgi
taar de boventoon voeren.
De sologitaar wordt op de
achtergrond weggedrukt
terwijl Johnny zich beperkt
tot het schreeuwen van de
tekst „I wish I could die".
Lydon leest op de zijn be
kende manier een gedicht
voor in het eerste gedeelte
van „Religeon" en blijkt
niet zo orgineel op „Fod-
derstompf", een ruim 7 mi
nuten durend nummer
waar op monotome muziek
de tekst „I only wanted to
be loVed" op verschillende
manieren wordt gezegd,
zoals John Yoko Lennon
dat al deden op hun „Wed
ding Album". „Public Ima
ge Ltd first issue" is een
elpee die je in ieder geval
eéri keer gehoord moet
hebben, want een uniek ge
heel is het wel.(Virgin/Ario-
la).
Judas Priest De Bir-
minghamse formatie Judas
Priest is zonder twijfel een
van de betere hard-rock
formaties. Op hun elpee
„Killing Machine", laten ze
daar weer een staaltje van
horen. Hun gesmeerde,
goed in het gehoor liggen
de nummers springen uit
de groeven. Het is een
plaat, die na meerdere ke
ren draaien steeds beter
wordt. Glenn Tipton en
KK Downing leveren als
de solo-gitaristen van de
band uitstekend spel, met
lekkkere gitaarlicks, die
snel zijn en fraai klinken.
Zanger Robert Halford
brengt de teksten met zijn
hoge ruwe stemgeluid en
bepaald hiermee een groot
deel van de Judas Priest-
sound. Uitspringers op
deze plaat zijn het rustige
„Before the dawn", met
acoustische- en solo-gitaar
ondersteund door een syn
thesizer en „Deliver the
goods", rauwe rock van de
bovenste plank. (CBS).
Pat Travers „Heat in
the Street" is alweer de
vierde elpee van Pat Tra
vers, die onlangs in Neder
land verscheen. Deze Cana
dees, die een groot deel
van het jaar in Engeland
woont, levert op zijn nieu
we langspeler weer rock
rolt af, die grotendeels be
paald wordt door de flit
send gitaar spelende Tra
vers. Het is goed dat hij
weer teruggekeerd is naar
de rock Se roll, want zijn
pogingen andere muziek
soorten te spelen mislukte
op 'zijn twee voorgaande el
pees. Vocaal wordt Pat bij
gestaan door de rest van
de band, die bestaat uit
Mars Cowling; bass, Pat
Thrall; gitaar en synthesi
zer en 1 ommy Aldridge;
drums. Naast de up tempo
nummers, wordt de plaat
besloten met twee rustige
composities „Prelude" en
„One for me one for you".
(Polydor).
Nina Hagen Band Een
van de grootste verrassin
gen aan het einde van 1978
is de Duitse Nina Hagen
Band. De eerste elpee van
deze vijfmans formatie
rond de 23-jarige Nina Ha
gen is origineel, vol verras
singen en muzikaal hoog
staand. Nina heeft een
klassieke opleiding gevolgd
en gebruikt deze om met
haar goede zangstem thea
trale muzikale uitstapjes te
Hoes van de eerste Pu
blic Image-elpee.
maken op rockmuziek, die
zijn weerga niet kent. Op
het nummer „TV-Glotzer"
na schreef ze alle teksten
zelf, die voornamelijk han
delen over alledaagse pro
blemen. Deze langspeler
bewijst dat Duitse teksten
heel goed op rockmuziek
gezet kunnen worden. De
band brengt stuwende
rock, die soms vriendelijk,
dan weer aggressief uit de
speakers komt en die ge
vuld is met tempowisselin
gen en soms, door ingrij
pen met technische
middelen, zeer verrassend
wordt. Luister bijvoorbeeld
naar „Aufm Bahnhof
Zoo", met een als opera
zangeres klinkende Nina,
die wordt ondersteund
door een achtergrondkoor
tje. Opmerkelijk is ook het
jaren 30 klinkende korte
nummer „Fisch im Was
ser", dat op een gegeven
moment achterstevoren
wordt gedraaid. De „Nina
Hagen Band" is ongetwij
feld een van de opmerke
lijkste elpees van 1978.
(CBS)
Wings Waarom Paul
McCartney een verzamel-el-
pee moet uitbrengen is niet
helemaal duidelijk. Mis
schien doet hij het wel om
het publiek nog eens te la
ten horen hoe hij zich
sinds 1970 muzikaal ont
wikkeld heeft. Paul is on
getwijfeld van alle ex-Beat
les de meest succesvolle.
Het stond, toen The Beat
les nog bij elkaar waren,
al vast dat McCartney het
ook als solo-artiest niet
slecht zou doen. Hij was
en is tenslotte de man, die
met een soort .Jiitgevoelig-
heid" is geboren. In de tijd
van The Beatles wist hij al
met slimme arrangementen,
simpele refreintjes of bom
bastische vioolpartijen de
juiste noot te raken waar
door mensen naar de win
kels vlogen om maar zo
snel mogelijk de nieuwste
plaat te hebben. Dit heeft
zich na zijn Beatles-periode
met Wings voortgezet. Niet
al zijn singles waren grote
hits maar het merendeel
was zeer succesvol. Het is
altijd leuk om naar de ple
zierige stem van Paul
McCartney te luisteren.
Wat Wings eigenlijk nu nog
steeds mist zijn de achter-
grondvocalen van Lennon,
die ook voor een groot
deel het Beatles-geluid be
paalde. Wings is ongetwij
feld een succesvolle forma
tie, maar of Paul er goed
aan doet een „Greatest hits
album" uit te brengen is
maar de vraag. Contractu
eel is het toegestaan, maar
moet het dan zo nodig. Als
je de plaat toch koopt,
geen weggegooid geld over
igens, dan krijg je alle hits
nog een keer te horen van
„Another day" via „Band
on the run" tot „Mull of
Kintyre". (EMI)-
Nina Hagen, een van
de verrassingen van
1978.
