USIE VAN RIJPWETERING EN VVOA GAAT DOOR
ZO KREEG LEIDERDORP
ZEN „ELZENLAANTJE"
Leidschendammer vond de laatste
stukjes van luchtoorlogsdrama
Blacky: van pensiongast tot afstandshond
"Autobedrijf zet gemeente in de bomen
"AD/REGIO
LEIDSE COURANT
ZATERDAG 16 DECEMBER 1978 PAGINA 5
Op mijn omwegen door stad en land kom
ik graag mensen tegen. Elke morgen tussen
tien en elf uur kunt u mij telefonisch vertel
len wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Het nummer van mijn geduldi
ge telefoon is 071-122244; u kunt dan naar
toestèl 18 vragen.
door Ton Pieters
BART RIJNHOUT KAN WEER RUSTIG SLAPEN
Er is een laatste link gelegd.
Leidschendammer Bart
Rijnhout kan weer rustig sla
pen. Ooit heeft hij gezegd:
„Ik zal niet rustig slapen,
voordat ik precies te weten
ben gekomen wat er met die
Tsjechische piloten van Leid-
schendam is gebeurd; ik be
schouw het als mijn levens
werk om daar volledige
klaarheid in te brengen.
Welnu, die klaarheid is gele
verd en Barts haan kan ko
ning kraaien als op vrijdag
26 januari '79 zijn boek „Het
mysterie van de L 7788" het
levenslicht zal zien. Dat
wordt oprecht gevierd. Met
genodigden op het gemeente
huis van Leidschendam, de
burgemeester erbij, inleidin
gen door deskundigen, be
zoek aan de wei waar des
tijds de L 7788 is neergeko
men, borrels, kranslegging,
lunch en borrel en napraten.
En, uiteraard, de presentatie
van het boek aan de burge
meester en de Tsjechische
oud-bemanningsleden van de
L 7788.
Alles bij elkaar gaat het om
„de geschiedenis van Wel
lington L 1788, het ware ver
haal van één van de vele".
Het verhaal van slechts één
van de 497 tweemotorige Vic-
kers Wellingtonbommenwer
pers die in de periode van
1939 tot 1945 een gedwongen
laatste landing maakten of
neerstortten. Van één van de
rond 7000 vliegtuigen van
vriend of vijand die in vijf
jaar tijd in ons land zijn
verongelukt. Ongeveer 7000
complete verhalen vol recon
structies en tragedies. De
„crash" van de Wellington L
7788 is daarvan slechts één
verhaal, dat Bart Rijnhout
helemaal heeft uitgewerkt tot
in de schrijnende finesses.
Die finesses begonnen in het
najaar van 1940 bij Leid
schendam, bij een nachtelij
ke noodlanding. De beman
ning nam de benen en voor
een groot deel overleefden
die uitgeweken Tsjechen dit
einde van een vlucht Er
werd een boek over geschre
ven. Reden om te zijner tijd
nader terug te komen op deze
„ware geschiedenis in de re
gionale beschrijving van de
luchtoorlog in ons land".
Wekelijks verschijnt in de Leidse Courant de rubriek „Hond
zoekt huis". In deze rubriek wordt een hond beschreven die
in het asiel verblijft om daar een zekere dood tegemoet te
gaan... tenzij het dier een goed tehuis vindt. De in de rubriek
beschreven honden zijn alle door hondenbezitters naar het asiel
gebracht. Om uiteenlopende redenen, vaak begrijpelijk, maar
soms ook volslagen onzinnig. De in „hond zoekt huis" beschre
ven dieren zijn alle goed gezond, hebben een wormkuur
ondergaan en zijn volledig ingeënt. Tegen betaling van ca. 60
gulden ten bate van zwerfdieren zijn ze af te halen. Adres:
Nieuw Leids Dierenasiel, Besjeslaan 6b, Leiden. Tel.: 131670.
Geopend di. t/m vr. 10.00-12.00 en 14.00-17.00 uur. Zaterdag van
10.00-12.00 en 14.00-16.00uur. Zondag en maandag gesloten.
Blacky, een poedel van twee jaar oud,
heeft zijn hele leven heen en weer
gependeld tussen het asiel en zijn bazin.
Soms verbleef Blacky twee maanden in
het asiel en mocht dan weer voor een
maand naar zijn bazin toe, maar veel
vaker waren de logeerpartijen van veel
langduriger aard. De langste periode
waarin Blacky in het asiel verbleef was
zeven maanden. Dat Blacky al die keren
toch als „pensionhond" geboekt werd en
niet als hond waarvan de baas afstand
gedaan heeft werd veroorzaakt door de
slechte gezondheid van Blacky's bazin.
Want dit was de reden dat zij zeer
frequent en vaak langdurig in het
ziekenhuis moest worden opgenomen.
Blacky verhuisde dan zolang naar het
asiel en wachtte daar tot zijn bazin weer
beter was.
Het pleit voor Blacky dat hij dit toch zeer
onregelmatige leven vooral in het begin
zo goed opnam. Nu kent hij beheerder
Will Tiele evengoed als zijn bazin en voelt
zich in het asiel eigenlijk meer thuis dan
waar ook. Het is dan ook aan deze
instelling van Blacky te danken dat de
bazin haar hond nog zolang heeft kunnen
behouden. Toch trekken hond en bazin
nu beide aan het korste eind. De
gezondheidstoestand van laatstgenoemde
verslechterde zozeer dat ze bij familie
moest gaan wonen om verzorgd te
worden. Het spreekt haast vanzelf dat
Blacky niet mee kon verhuizen, en
uiteindelijk van „pensionhond" tot
„afstandshond" werd gedegradeerd. Na
twee jaar heen en weer geschuif bleef
Blacky nu definitief in het asiel maar
komt daarmee tegelijkertijd ook voor
deze rubriek in aanmerking. Want al
voelt hij zich in het asiel nog zo thuis, het
is toch beter dat hij een nieuwe baas
krijgt die hem een regelmatig leven kan
Volgens beheerder Will Tiele is die kans
zeer groot want naar zijn zeggen is
Blacky een ideale hond die zich werkelijk
bij iedere omstandigheid moeiteloos kan
aanpassen. Dat is in het verleden ook wel
gebleken. Ook andere aspecten van
Blacky's karakter zijn zeer positief te
noemen. Tegen autorijden heeft hij geen
bezwaar en ook bij wat langere ritten
protesteert hij niet. Blacky heeft genoeg
aan alles wat hij door het autoraam ziet
en kan zich daar opvallend lang mee
amuseren. Aan andere huisdieren is hij,
ook door zijn verbhjf in het asiel,
volkomen gewend. Wat betreft de omgang
met kinderen doet hij zijn afkomst zeker
geen geweld aan. Poedels staan nu
eenmaal bekend als kindervrienden.
Iedere vorm van huisvesting is aan
Blacky zeer besteed, hij voelt zich op een
tweekamer-flat net zo goed als in een
landhuis. Wat wel erg belangrijk is, is dat
Blacky's baas veel met hem speelt
Blacky is tenslotte pas twee jaar oud en
spelen is nog zijn lust en zijn leven. Een
uiterhjke beschrijving is van een poedel
welhaast overbodig. Wat wel van belang
mag worden genoemd is zijn afmeting.
Blacky is een zogenaamde middenslag
poedel. Dat houdt in dat de schofthoogte
ongeveer 45 cm. bedraagt. Een alleszins
redehjke rhaat. Verder heeft hij
natuurhjk krullend zwart haar, waar
overigens wel eens per dag een borstel
doorheen gehaald moet worden.
Poezen
Over de beide poezen van vorige week
valt positief zowel als negatief nieuws te
melden. Het laatste betreft Stella. Dat
was de zwart-witte poes van anderhalf
jaar oud. Zij heeft helaas nog geen
nieuwe baas mogen begroeten. Dit in
tegenstelling tot Mirella, het jonge
Cyperse poesje, dat heeft wel een nieuw
tehuis gekregen. In Leiden. Zeer
verheugend nieuws is te melden over
Kazan, de Duitse herder die drie weken
geleden in deze rubriek verscheen.
Uiteindelijk heeft hij toch een nieuwe
baas gekregen. En wel in Hilversum. Een
eind uit de buurt, maar Kazan's nieuwe
baas heeft zijn werkkring in Leiden.
Zodoende.
BART SPIJKER
M
YETERING/OUD ADE
en Rijpwetering zijn
gisteravond één voetbai-
n. Ki ging. De leden van de
watl clubs besloten in aparte
ergaderingen, VVOA en
etering op te heffen. Me-
iaarna kwamen de leden
e kersverse voetbalclub
en kozen Anton van der
voorzitter van Rijpwete-
ot hun voorman
het had heel wat voeten
in de aarde voor het eindelijk
zover was. De twee vergaderin
gen hadden acht uur als offi
cieel aanvangstijdstip. Het had
echter pas zin een vergadering
te houden wanneer er voldoen
de stemgerechtigde leden aan
wezig waren. Bij Rijpwetering
gaf dat weinig problemen, er
waren 91 stemgerechtigde leden
present en dat was voldoende
voor het houden van een wettige
opheffingsvergadering. De le
den van voetbalvereniging Rijp
wetering waren het al snel eens,
een discussie bleek overbodig,
zodat werd overgegaan tot de
stemming. Tachtig mensen
spraken zich uit vóór opheffing
en dus in feite ook voor een
fusie met WOA. Toen de uit
slag van de stemming bij Rijp
wetering al bekend was, zocht
men bij buurman WOA nog
naarstig naar stemgerechtigde
leden. Om acht uur waren er
dat pas zestig, het vereiste aan
tal was 84. Om kwart voor
negen waren er zeventig handte
keningen op de presentielijst
geplaatst. Het bestuur, onder
leiding van voorzitter Joop Stra-
ver, werd al wat zenuwachtig.
Straver zag het somber in maar
greep naar het laatste redmid
del, de telefoon. En heel lang
zaam groeide het aantal leden.
Overal werden de voetballers
van WOA vandaan gesleept.
Een jongen kwam direct van
zijn werk, zijn overall deed wat
komisch aan op deze belangrij
ke gebeurtenis. Twee mensen
kwamen rechtstreeks van een
bruiloft. Maar eindelijk bereikte
men het vereiste aantal en open
de Joop Straver om kwart voor
tien de vergadering. Een bijeen
komst die niet zo vlot verliep
als die van Rijpwetering. Vooral
de wat oudere leden waren fel
tegenstander van het plan, de
jongeren leden geloofden wel in
de fusie en zo ontspon zich een
heftige discussie.
Erevoorzitter van der Fits ver
wierp het plan in een indruk
wekkend betoog. Kees van der
Poel, die zeer nauw betrokken
was bij de opbouw van WOA,
vond het jammer dat er een
fusieplan was maar achtte het
samengaan van de twee vereni
gingen noodzakelijk. Uiteinde
lijk stemden 59 vóór het plan
en dat was voldoende voor het
ontbinden van WOA.
Volgende fase was de oprich
tingsvergadering die werd ge
houden in de kantine van Rijp
wetering. Een wat moeizaam
gebeuren omdat de leden van
Rijpwetering al ruim twee uur
de opheffing van hun club aan
het vieren waren. Na het voorle
zen van de statuten werd over
gegaan tot de verkiezing van het
bestuur. Zonder tegenkandida
ten werd het voorgedragen be
stuur snel geïnstalleerd. Nog
een keer moesten de leden van
de nieuwe vereniging stemmen,
ditmaal een voorzitter. Kandi
daat waren Joop Straver en
Anton van dei* Geest. Rijpwete
ring was wat ruimer vertegen
woordigd en dus werd Anton
van der Geest als voorzitter
gekozen.
Het was feest voor Kam
steeg, voor Leiderdorp,
voor de clientele (voor
zover ze vrijaf had kunnen
nemen) en voor een stel
jeugdige deelnemertjes (de
toekomst mag je nooit uit
het oog verliezen), die met
veel muziek, conférence
door grappenmaker Hans
Versnel uit Noordwijk en
met vetplantjes werden
beziggehouden. Daar was
koffie en een probleemloze
verversing. Daar waren ook
voor de aanwezigen inge
lijste platen met bomen
voorzien van een verklaren
de tekst achter glas. Dat
waren dan levensverhaal
tjes van de fijnspar, pla
taan of beuk. Alles zonder
reclame. Net zomin als de
86 elzen, die uiterlijk nooit
zullen verraden dat ze
bindingen hebben met
Kamsteeg Zuid (wat Noord
doet is een heel andere
zaak). De Voorhof se elzen
zullen weinig van doen
hebben met een voertuig op
vier wielen. Het laantje is
er nu aan de winterse rust
toe. Alleen het progressief
bestuurde Leiden valt niet
over een (ver) boompje
meer of minder. Daar moet
meneer Kamsteeg nog een
modus voor zien te vinden.
Je weet in Leiden nooit, of
men er nu een hekel heeft
aan auto's of niet.
Uil venslustige poedel Blacky
ranfussen de buien en
itormvlagen door
Bm®heeft een automobiel-
jedrijf woensdagmid-
t^chi lag een belofte mi-
tschieu§evoelig ingelost,
agst iet was een leuke
en itunt van meneer A.
3ui* Camsteeg, zetelend in
nrkf)egstgeest. Hij had
ijn geachte clientele
roor een verrassing
;ezet: „toen u dit
Biar, 1978 dus, bij ons
m nieuwe auto
ocht, beloofden wij
i, als een soort be-
hot ;cheiden tegenpresta-
J H(ie, ergens in uw on-
10 (evmg een boom op
e zetten. Het is nü
hO0)oomplanttijd en tijd
)m onze belofte ge-
,.v stand te doen", liet
IGjneneer Kamsteeg aan
:ijn afnemers-1978
^eten, per circulaire.
So kreeg Leiderdorp
:r een extra boom-
ilantdag bij. Burge-
neester Van der Have
Ichroomde niet om
eze plechtigheid met
ijn persoonlijke aan-
bezigheid op te luiste-
■en. Van de vele Lei-
ierdorpse Kamsteeg-
danten was het me
vrouw Els Ruijm-
aard die officieel de
eerste els in de grond
zette op de Brunel-
kamp in de woonwijk
Voorhof Zuid. Het
was één van de 86
elzen die aan de Lei-
derdorpse autobezit
ters, en derhalve aan
de Leiderdorpse ge
meenschap, werden
aangeboden.
De wat kale Brunelkamp
werd gesierd met de Lei
derdorpse gemeentevlag en
de vaderlandse driekleur.
Daartussenin pootte me
vrouw Els haar els, een
boompje dat een onderdeel
vormt van de omzomende
begroeiing van een pad, dat
loopt vanaf de Engelendaal
tot aan de „grote groene
long" die, globaal, ligt
tussen het Heelblaadjespad
en de Kervel- en Dragon-
tuin; een milieubewuste,
over een paar maanden
weer groene, verbinding
tussen Houtkamp en „groe
ne long". Zo groen is
meneer Kamsteeg helemaal
niet: „dit was onze actie
voör '78, het volgend jaar
verzinnen we wel weer iets
anders dat erin slaat. Dan
gaat de beuk er weef op
een andere manier in,
zullen we maar zeggen".
Het was. dus zó, dat iede
reen die bij het bedrijf
Kamsteeg Zuid (dat is
zowat de Leidse regio)een
nieuwe auto kocht in '78
meteen de bezitter of
bezitster werd van een
boom die aan de gemeente
van inwoning geschonken
zou worden. In Leiderdorp
ging dat er meteen feeste
lijk aan toe, met de waar
devolle medewerking van
Plantsoenendienst die alle
overige 85 bomen vandaag
de grond in had. Allemaal
langs het „laantje zonder
naam". Heer Kamsteeg, na
afloop van het elsje plan
ten, in de kantine van de
gemeentewerf aan de
Simon Smitweg: „onze actie
strekt zich uit over zeven
gemeenten rond Leiden die
allemaal spontaan hebben
gereageerd, behalve helaas
Leiden, waarvan we op
onze, herhaalde, aanbieding
taal noch teken hebben
vernomen. En daar zouden
gewoon enkele honderden
bomen een weg kunnen
vinden, vanwege de klandi
zie".
In elke gemeente van
„Kamsteeg Zuid" verloopt
de actie (warm aanbevolen
bij „auto-collega's en/of
concurrenten") weer iets
anders. Zo wordt het in
Oegstgeest één heel dikke
boom, in Katwijk wordt het
een bepanting rondom een
gezinsvervangend tehuis. In
totaal zijn het ongeveer
duizend bomen die Kam
steeg dit jaar te vergeven
had. Leiderdorp had de
primeur. Kamsteeg had bij
al zijn overwegingen één
hoofdmotief: „ik vind, dat
je als natuurbeschermer
best autobezitter kan zijn
en als autobezitter best
natuurbeschermer. Wij, als
mensheid, hebben de auto
bedacht door één van onze
hoogste gaven, creativiteit,
te gebruiken. Die creativi
teit is ons gegeven. De
natuur is ons óók gegeven.
We tonen dan pas verant
woordelijkheid, wanneer we
beide gaven zodanig beteu
gelen, dat ze met elkaar
blijven harmoniëren. Daar
om onderstrepen wij onze
overtuiging demonstratief
met deze bomenactie".
Daar ging Kamsteeg. Bur
gemeester Van der Have
kon de actie best gebrui
ken. Hij zei tegen meneer
Kamsteeg: „als u nog eens
wat heeft, belt u ons
maar..." En goeie burge
meester is een zeuler langs
de weg die alle graantjes
voor zijn gemeente meepikt.
Al is het een autobedrijf
dat zich opeens met de
aanplant van bomen be
moeit. De burgemeester
vond het een feestdag. Dat
zèi hij later in de kantine,
nadat mevrouw Els vlug
voor de officiële vertoning
in het Brunelkamp had
gezorgd, tegen de achter
grond van een dreigende
bui. Hij suggereerde ook
dergelijke acties bij andere
ondernemingen, zoals
handelaren in schoenen.
Die zouden ook best eens
bomen kunnen gaan wegge
ven bij aankoop van een
redelijk kwantun aan
schoeisel. De burgemeester
vond het allemaal maar
fijn: „86 fijne elzen, ik hoop
dat ze alle zullen blijven
leven". Dit in connectie met
„onze fijne Houtkamp en
Heemtuin en andere fijne
natuurdingen in onze fijne
gemeente die we hebben en
die leefbaar moet blijven".
In de kantine op de ge
meentewerf werd van
gemeentewege door de heer
Van Wijk, hoofd Plantsoe-
nendienst, een uiteenzetting
gegeven over bomen. Ten
aanhore van een stel clien-
tene van Kamsteeg en
leden van Gemeentewerken.
De heer Van Wijk had 't
van een 18e eeuwse Frans
man, en hij citeerde: „een
boom planten is een blijk
van vertrouwen in de
aarde". Hetgeen mevrouw
Els had gedemonstreerd.
Tussen Engelendaal én al
die kruidentuinen waar
mensen wonen en leven.
Het zou nu best het Elzen
laantje kunnen gaan heten,
lopend naar die groene
Voorhof se long, waar men
straks veel bomen terug-
vindt die ook in de Hout
kamp te vinden zijn. Alle
maal inheemse bomen, wel
zo'n zestien verschillende
soorten. Daar heb je ook dé
zwarte els, ofschoon in het
laantje omtrent de Brunel
kamp „hartvormige" elzen
zijn geplant.
Bomen planten op de Brunelkamp
