Vechten voor 9n
beter Jamaica
Freddie
Hubbard
terug
Hilly
Cobham
c.s. iive
TOP
Concertagenda
PETER TOSH
JAZZ
PLATm
van ons te worden zonder
dat wij een cent rijker wer
den. We verhuisden naar
Engeland waar Chris Black-
well de redder in de nood
leek te zijn, want na een
mislukt avontuur met
Johnny Nash was er geen
geld meer.
Blackwell kon zaken met
ons doen omdat we volko
men blut en radeloos waren.
We moesten Engeland verla
ten, maar door geldgebrek
was terugkeren naar Jamai
ca onmogelijk. We tekenden
het contract en namen
„Get's a fire" op. Doordat
Blackwell alleen Bob Marley
bekend wilde maken ont
stond er een bepaalde wrij
ving tussen Bob en mij en
gingen we uit elkaar.
Terug in Jamaica scoorde ik
een landelijke hit, die maan
den lang op de hitlijsten
heeft gestaan De terugkeer
betekende ook het begin van
nog meer problemen. Ik ben
jaren lang uitgebuit door al
lerlei mensen, die handiger
waren in het opstellen van
een platen-contract dan ik,
daarom hield ik er zelf a1-
tijd^er weinig aan over. Na
de hit „Once beaten, twice
shy", die internationaal niets
deed omdat ik de middelen
niet had om de media, radio
en televisie te manipuleren,
wilde ik een elpee opnemen.
Ik ging met een man uit
Oklahoma in zee die zei ge
ïnteresseerd te zijn in mijn
muziek. Ik kon een elpee
opnemen op zijn kosten. Na
dat ik wat dollars had ge
bruikt vertelde hij me dan
hij 32.000 dollar armer was
geworden. Hij nam de opge
nomen tape in beslag en
verdween. Ik had zelf nog
32 cent waardoor ik de tape
niet van hem kon overne
men. Door een overeen
komst echter kon hij met de
opname niets beginnen. Ie
mand in Engeland had in
middels van de tape ge
hoord en kocht deze voor
20.000 dollar. Ik kreeg hem
terug en werd in staat ge
steld mijn werk af te ma
ken. Zo ontstond de langspe-
ler „Legise it„. Voor een
platencontract werd onder
handeld met Columbia in
Amerika. Na de zaken be
sproken te hebben en een
contract getekend, kwam ik
er achter dat ik wederom
een grote fout had gemaakt.
Columbia, is een maatschap
pij voor pop-, jazz- en klas-
sieke-artiesten en niet voor
reggae-m uzikan tenIk was
de enige reggae-act die ze
hadden en ze wisten niet
hoe ze mij bij het grote pu
bliek moesten introduceren.
Bovendien was er iemand
die claimde mijn ontdekker
te fijn en deze kreeg vele
duizenden dollars van de
maatschappij terwijl ik een
klein budget toebedeeld
kreeg om mijn elpees mee
op te nemen.
Gelukkig heb ik nu eindelijk
een goed contract bij Rol
ling Stones Records en
staan er mensen achter me
die weten waar ik over
praat. Mijn platencontract
bij Rolling Stones Records
kreeg ik door Mick J agger
en Keith Richard. Mick was
in Jamaica ten tijde van het
„Peace-concert". Hij was erg
onder de indruk en enthou
siast over wat hij had ge
zien. Ik dacht hij is echt ge
ïnteresseerd en we spraken
wat met elkaar. Keith en
Mick luisteren al heel erg
lang naar reggae-m uziek. Ik
werd er echt van overtuigd
dat ze liefhebbers waren
toen Keith een aantal reg-
gae-platen meebracht, die ik
nog nooit gehoord had. Ik
heb nu mijn eerste elpee op
het nieuwe label opgenomen
,JBush Doctor".
Op die plaat staat „Don't
look back" dat als single is
uitgebracht. „Ik zing op die
plaat samen met Mick Jag-
ger en hoop met zijn hulp
nu eindelijk een keer geld te
verdienen".
Peter Tosh is een van de
strijders, die graag een an
dere regering aan de macht
ziet in Jamaica. „Ik probeer
met mijn muziek en teksten
de mensen te vertellen wat
er allemaal fout is in ons
land. Op het „peace-concert"
heb ik enkele politieke toe
spraken gehouden. Jamaica
zou het belangrijkste land
van de West-Indies kunnen
worden. Als je naar Jamaica
komt en naar de heuvels
kijkt is het groen tot aan de
blauwe lucht. Er valt ook veel
regen, waardoor de grond
vruchtbaar is." Plotseling
springt Peter Tosh kwaad op
en gaat verder. „We hebben
zoveel natuurlijke bronnen,
maar alle opbrengsten gaan
nu in de al gevulde zakken van
de politici. De mensen worden
uitgezogen, de wegen die ka
pot zijn worden niet gemaakt
zodat er geen kar over kan
rijden.
Al eeuwen is dezelfde impe
rialistische/kolonialistische
regering aan de macht, zon
der dat er iets verandert.
Als het tegen verkiezingstijd
loopt, worden er weer aller
lei mooie dingen belooft,
maar zodra de verkiezingen
afgelopen zijn blijkt alles bij
het oude te zijn gebleven.
Het wordt nu eens tijd dat
er iemand opstaat, die de
rechten van de mensen
waardig vertegenwoordigt.
Mooie beloften maken gek
ken aan het dansen, maar
als je blijft beloven dan zal
je die belofte ook een dag
waar moeten maken. Ik blijf
zingen over het onrecht wat
ons wordt aangedaan totdat
ik gehoord word en een be
tere regering, van Jamaica
een van de welvarendste ei
landen in de wereld maakt."
Hans Piët
Reggae-m uzi ek beeft sinds
bet begin van de jaren ze
ventig steeds meer erken
ning gekregen in de wester
se samenleving. De muziek,
een mengeling van oersim-
pele Afrikaanse ritmes en
Britse volksmuziek, is erg
opruiend. Dit kan tot ge
weld leiden. In Engeland
werden tijdens optredens
zakken gerold en mensen
met messen gestoken. Hier
door zijn daar in 1977 een
tijd lang de reggae-concer-
ten verboden geweest.
Een van de groepen die er
voor zorgde dat de muziek
naar bet grote publiek door
brak, is Bob ftiarley and the
Wailers; een trio dat be
stond uit Bob Marley,
Bunny Livingstone en Peter
Tosh. De laatste verliet in
1973 de groep.
Na een lange periode waarin
het stil was rond Peter Tosh
kwam hij enkele weken ge
leden weer volop in het
nieuws. Hij was door de po
litie van Jamaica in zijn cel
in elkaar geslagen nadat hij
was opgepakt voor het in
bezit hebben van herb. Hij
liep daarbij verwondingen
op aan zijn hoofd en arm.
Peter is een volgeling van
de Rasta-theorie (terug naar
Afrika gedachten),een Ethio
pische variant op het Chris
tendom, die onder meer ver
bied alcohol te drinken,
maar die tegen het gebruik
van herb geen bezwaar
maakt.
Eerder dit jaar haalde hij
de voorpagina's van de En
gelse muziekbladen toen hij
een contract bij Rolling Sto
nes Records tekende.
Peter Tosh zegt al vanaf
zijn derde jaar te zingen.
„Na een groei periode kwam
het stadium waarin ik aan
iedereen wilde laten horen
wat ik kon. Met Bob Marley
en Bunny Livingstone had
ik een bandje waarmee we
in 1962 als The Wailers pla
ten gingen maken". Later
veranderde Chris Blackwell,
de baas van Island Records,
de naam van de band in
Bob Marley en de Wailers
omdat hij volgens Tosh al
leen maar geïnteresseerd
was in Bob Marley. „Na vier
jaar werken kregen we in
Jamaica en daar buiten er
kenning. Wij hadden in die
tijd een andere kijk op de
hele muziek-industrie. Wij
zongen niet om geld te ver
dienen maar voor ons ple
zier. Rondreizen, optreden
en platen maken leerden
echter dat er wel geld nodig
was om te kunnen overle
ven, we kregen echter nau
welijks een beloning. The
Wailers werden door de mu
ziek-industrie uitgebuit,
maar dat ontmoetigde ons
niet, want we gingen ge
woon door. Talloze produ
cers werkten met ons maar
overal gebeurde hetzelfde:
iedereen was er op uit, beter
typische fusion-nummer
Cobham-zelf, „On a M
BERTJANS
Jim Morrison Waarschijn
lijk met het oog op de nog
steeds levendige belangstel
ling voor de in 1971 om het
leven gekomen Doors-zanger
Jim Morrison, heeft de pla
tenmaatschappij er brood in
gezien om een plaat uit te
brengen met tot op heden
nog niet uitgebrachte opna
men van de zanger, terwijl
hij poëzie van eigen hand
voordraagt. Deze opnamen
zijn aangevuld met een on
bekende live-versie van „Ro-
adhouse Blues", een num
mer van de gelijknamige
Doors-lp. Een album derhal
ve dat meer van historische
betekenis is, dan dat het de
pure rockliefhebber zal aan
spreken. De plaat die de ti
tel „An American Prayer"
meekreeg (naar een van de
gedichten), laat de zanger-
/dichter aan het woord in
een aantal verzen, waarin
Morrison zaken behandelt
die ook in het Doors-reper-
toire regelmatig centraal
stonden zoals liefde, drugs,
revolutie en de dood. De sa
menstellers hebben dit ge
sproken woord van Morrison
in de studio laten voorzien
van achtergrondmuziek, ge
speeld door de drie overge
bleven Doors Robby Krie-
ger, Ray Manzarek en John
poging te bewijzen dat ze niet
alleen country-muziek kan zin
gen. Haar Nieuwe elpee „To
tally Hot" bewijst dat. De
lieftallige Olijfje, die op bui
ten- en binnenhoes staat, be
schikt over een uitstekende
stem. Ze zingt gevoelig en zui
ver, luister maar naar het eer
ste nummer van kant een
„Please don't keep me wai
ting" waar ze in een duet met
de synthesizer met alle gemak
van de wereld de hoogste no
ten haalt. Met een warme stem
brengt ze prachtig gearran
geerde ballades als „Boats
against the current" geschre
ven door Eric Carmen en „Ne
ver enough", waarin ze zich
helemaal thuis voelt. Okjfje is
geen negerin en daarom had
ze misschien beter „Totally
Hot" en Gimme some lovin"
aan anderen over kunnen la
ten. Ook in haar eigen compo
sitie „Borrowed time" is ze
vocaal minder sterk. Olivia
leverde ondanks dat met „To
tally Hot" een schitterende el
pee af, die geproduceerd werd
door John Farrar. (EMI).
Lonnie Donegan In januari
van dit jaar bracht de Engelse
Lonnie Donegan, na een lange
stilte, een uitstekende nieuwe
elpee uit. Deze skiffle-koning
uit de jaren vijftig (hij had 22
hits) komt nu, vlak voor kerst
mis met zijn nieuwe langspeler
„Sundown", die voornamelijk
gevuld wordt met skiffle-mu-
ziek. Oude nummers werden
weer in een nieuw jasje gesto
ken. Al doen dit keer geen
beroemdheden als Elton John,
Ron Wood en Leo Sayer mee,
toch komt Lonnie goed voor
de dag. Mondharmonica, viool,
accordeon en een lekker be
speelde slide gitaar ondersteu
nen Donegan's af en toe rauwe
stem. Een voltreffer. (Chrysa-
lis/Ariola).
Flairck De groep
,Flairck' is heel moeilijk on
der te brengen in een be
paald hokje. Ze maken,
zoals ze zelf zeggen ,Flairck-
muziek'. Het viertal Erik en
Hans Visser, Judy Schomper
•en Peter Weekers, brengt op
hun eerste elpee „Variaties
op een Dame" muziek ten
gehore, die beïnvloed is door
volksmuziek uit de Balkan
en Oost-Europa, klassieke
muziek en popmuziek. Die
mengeling maakt de muziek
niet ontoegankelijk, in tegen
deel. Flairck-m uziek is voor
liefhebbers van diverse stij
len aantrekkelijk. Kant een
wordt geopend met het
prachtige .Aoife', waama
Voorspel in Sofia' wordt ge
speeld. Hierbij valt vooral
het voortreffelijke panfluit-
spel van Peter Weekers op.
Trouwens, op de hele plaat
is uitstekend spel te horen
van deze musici. Alleen
April 3rd', een hommage
aan het ja-woord van Ierse
kennissen van de groep, is
een beetje traag. In tegen
stelling tot de andere num
mers spatten daar de von
ken niet vanaf. Een goede
plaat, gestoken in een zeer
fraaie hoes, waarvoor een
aquarel van Poen de Wij
gebruikt.(Polydor)
Wire De tweede elpee ijen"
Wire, Chairs Missing"
op door de grote mate i a
creativiteit van de grc ijaa.
Niet minder dan vijf pen
songs zijn er in de groei hui
geperst Een dergelijke ii bev
veelheid mag een zeldzai Om
heid genoemd worden teg ;wa
woordig. Meestal bom |6n
groepen vbort op een m a|s'
die, passen ergens een s lrs
in en herhalen de tekst
deloos. Zo doet Wire
niet. Korte songs (soms fliers
meer dan een minuut) w hfa
rin zij duidelijk maken
groep te zijn die iets p&rla
tiefs van de punk he j(ju
overgenomen en er een n he
rikaal element aan toe Aejse
weten te voegen. Onder
vloed van welke groep(i
Wire staat, wordt niet e v
duidelijk, maar om de i
ziek echt .eigen' te noerrL^
zou iets te ver gaan. i mjr
uitzondering van een aaüfen
nummers, zoals ,Sand in i
Joint' ,Too Late' weet
groep nummers tot in de
sen tie te beperken. Het
daarom des te merkwaai
ger dat men juist de mini
sterke songs, die
nieuws te bieden hebben
lang heeft gemaakt. A
door Minder', Practice n r
kes Perfect' en ,Frei Zje
Film' zijn de beste numnot
van deze, ook al van
bijzonder fraaie hoes vota,
ziene, plaat. (Harves U'EMI)
Zaterdag 9 december Al
lereerste optreden van de
Nederlandse groep Range in
het Paard van Troje.
XTC geeft een concert in de
Eksit te Rotterdam.
Woensdag 13 december
Dr. Feelgood, die bezig is
aan een Nederlandse tour
nee treedt op in de Eksit in
Rotterdam.
Donderdag 14 december
Jan Akkerman speelt in de
Stadsgehoorzaal in Leiden.
In het voorprogramma staat
de groep Range. Aanvang
20.00 uur.
Pere Ubu is in Nederland
voor twee concerten. De eer
ste is in Eksit te Rotterdam.
Vrijdag 15 december
Tweede optreden van Pere
Ubu in Paradiso te Amster
dam.
In het Paard van Troje
(Prinsengracht 14 in Den
Haag) treedt de Salsa-Zuid
Amerikaanse band Los Mis-
osop.
Zaterdag 16 december
Een dubbel concert in het
Haagse Paard van Troje.
Opgetreden wordt door Noel
Redding Band (Ex Jimmy
Hendrix bassist) en Trail.
Zaterdag 30 december
Optreden van Raymond van
bet Grocnewoud in het
Paard van Troye in Den
Haag.
HET BINNENHOF/
ZATERDAG 9 DECEMBER 1978 PAGINA i
Densmore, wat boeiende mo
menten oplevert. Morrison
weet in zijn gedichten een
zeer macabere sfeer op te
roepen, vooral daar waar hij
zinspeelt op zijn eigen einde
dat hij ook in zijn songs en
kele malen aankondigde.
Maar de plaat heeft ook zijn
vervelende, zo niet irritante
kanten. Zo zijn door de sa
menstellers op nogal chaoti
sche wijze fragmenten aan
elkaar gelast, en allerlei flar
den uit het Doors-repertoire
ingevoegd. En verder rijst
de vraag wie op het onzalige
idee is gekomen om Morri
son in een van zijn gedich
ten het adagio van Albinoni
als achtergrond mee te ge
ven. Maar goed, feit blijft
dat het een boeiende erva
ring is om dit fenomeen uit
de jaren zestig weer eens te
horen. En verder wordt door
die live-versie van „Road-
house Blues" de nieuwsgie
righeid danig geprikkeld
naar wat er allemaal nog
meer voor oude opnamen op
de plank zijn blijven ligge-
n.(Elektra)
Olivia Newton-John Na als
country western artieste
vooral in Amerika bekend ge
worden te zijn doet Olivia
Newton-John een geslaagde
heftige, eerlijke blazer defi
nitief een wat protserige ef
fecten-muzikant. Populariteit
in de breedte won hij er wel
mee, muzikaal bleef hij we
liswaar, maar de lol voor de
fans van het eerste uur was
er wel af. Tot de uitgebreid
in de pers geventileerde
kreet van Hubbard ,Jk hou
er mee op, ik ga weer echte
muziek maken" je de oren
weer deed spitsen. Inder
daad bleek Hubbard het
laatste jaar op festivals
goedwillend op de weg te
rug. De weg terug, niet om
dat die jazz-rock of rock-
jazz nou absoluut de ver-
schrikking der verschrikkin
gen is, maar omdat Hub
bard er gewoon stukken en
stukken minder persoonlijk
en echt in klonk dan in de
jazz-puur. Bij CBS is inmid
dels de nieuwste Hubbard
elpee uitgekomen: „Super-
blue", (Columbia 35386).
Mooie gelegenheid om alles
eens te controleren via je ei
gen geluidskanalen. Een be
hoorlijk fijne plaat, dat in
de eerste plaats. Hubbard
wordt goed tot erg goed om
speeld door Joe Henderson
op tenor, Kenny Baron op
piano, Ron Carter op bas en
vooral Jack DeJohnette op
drums. Daarnaast één num
mer George Benson, en ver
der fluitist Hubert Laws. De
top haalt Hubbard inmiddels
nog niet Een titelnummer
als „Super Blue" klinkt dan
weer te gladjes en te mooi
gefraseerd óm het mooie.
Idem dito geldt voor zijn
smeltende toon op flügel-
horn in „To her Ladyship",
maar om drie andere num
mers kan je als Hubbard-
fan weer in de startblokken.
Twee ervan zijn snelle num
mers, „Take it to the Ozo
ne" en „Theme for Kareen".
Er is geen tijd meer voor
mooie bedenksels, Hubbard
moet er inventief en fel te
genaan en dan is er opeens
weer die energie, en de
spontaan klinkende uitbar
sting verwant aan de bop-
stijl van weleer. Een prima
teken!
Dat je je met rock-jazz pri
ma kan amuseren, bewijst
trAlivemutheforya" (Colum
bia 82813) een elpee van de
combinatie Billy Cobham,
Alphonso Johnson, Steve
Khan en Tom Scott, opge
dragen aan alle fusicians
waar dan ook". Fusion-lief-
hebbers mogen inderdaad
blij zijn met deze elpee,
want de combinatie van
deze vier muzikanten duurde
maar één toernee in het
najaar van 1977 lang. Billy
Cobham, gezeten in z'n ves
ting van trommels is bekend
Freddie Hubbard was nau
welijks nog een naam in
1960 of daaromtrent toen ik
mijn eerste plaat met hem
overnam van een eveneens
net begonnen jazzliefhebber
die inmiddels wegens teleur
stelling zijn handel de deur
uit deed. De plaat heette
„Out of this world", leider
was tenorist Walter Benton
die Hubbard meevoerde in
een degelijk quintet met Wyn-
ton Kelly, Jimmy Cobb en
Paul Chambers. Een fotootje
van Hubbard op de hoes
kon er nog niet af, terwijl
de tekst achterop het over
Hubbard heeft als „een jon
geman uit Indianapolis die
om aandacht komt vragen".
Miniemer kan het al niet,
maar Hubbard bleek een
prima hard-bopper met een
fantastische sneïheid en een
erg mooie toon. En jawel
hoor, wat later waaiden de
berichten over: Hubbard
was de trompettist die het
helemaal zou gaan maken.
Een jonge Miles Davis, en
zo. Maar in '66 switchte
Hubbard via het Atlantic-la-
beï van jazz naar rock op
één elpee, „soul experiment"
en hij kreeg van dat experi
ment blijkbaar zo de smaak
te pakken dat hij zich in
1972 helemaal tot de rock-
jazz bekeerde: ,JIet is erg
moeilijk buiten de rock te
bhjven en toch je brood te
verdienen" verontschuldigde
hij zich. Rond '75 kreeg ook
Hubbard het electronisch op
de heupen, versterkte trom
pet dus, en werd hij van de
genoeg, Alphonso
was ooit bassist bij
Report, Tom Scott
o.a. met George
Joni Mitchell, op sax
con, gitarist Steve
kreeg o.a. bekendheid
Larry Coryell. Mark
zorgde voor de electroi
toetsen op de toernee.
echte „band" kan je
ham c.s. combinatie
hjks noemen. Ieder
een eigen nummer in, ki
volop de kans daarin te
leren. De sfeer van de n
mers én de stijl lopen s
uiteen. Een mooie ba£,0
van Tom Scott, „Shadi
(nauwelijks rock-invloe
naast het uitbundige „SE?
Punk Funk" van S
Khan (de meeste rock,
valt de beat op de twe ,oH
en vierde tel). Daarnaast
Carpet Ride", en het ji
mixture-nummer „Spindi Ij
van Scott. De laatste
soms pure bebop horen,
dat is het merkwaardige 1
de plaat: diverse soo.v
aanpak blijven herkenb
het houdt allemaal het
vallige" van een iive-oj
den (want dat is het ten
te, de combinatie is nooi
studio meer in gewt jj'
soms sluiten de solisten
moeizaam bij elkaar
maar het blijft een lek
levend en interessant loc
langs de buitenpaden
jazz.
