GERDA VERGAART EN SLIJT
f. EBRUIKTE KINDERSPULLEN
hond
zoekt:
huis
„HET BUITENHOF" WEET RAAD
Uitkomst biedend reis
bureau voor geestelijk
defecte en bejaarde mensen
Maar ze
let op
kwaliteit
Irenda durft haar
'■ancien niet te tonen
pu/cfö
é/ct#.'.'
'AGlf AC
AciAD/REGIO
LEIDSE COURANT
ZATERDAG 25 NOVEMBER 1978 PAGINA 5
Met vakantie gaan. Wie
kan daar nu nog buiten?
Volgens de indexcijfers
geen mens, natuurlijk. Dus
geen mens. Ook niet de
sterveling die een defect
heeft, want de zon gaat
voor ieder van ons op.
Daarom vond ik het tref
fend, dezer dagen (en dat
was in feite een jaar te
laat) in aanraking te komen
met een instelling die de
geestelijk onvolkomen
mens een stuk levens
vreugde kan bieden. Ik was
te gast op het kantoor van
Philip Verstraaten, dagelijks
werkzaam als hoofd van de
Afdeling Ontspanning van
de Leidse psychiatrische
instelling Endegeest in
Oegstgeest. Geestgronden
waar iets op bloeit en
groeit. Philip Verstraaten is
buitendien voorzitter van
de befaamde Leidse voet
balvereniging Lugdunum,
maar dat komt in dit stuk
niet ter sprake. Dat is
allemaal een bijkomstig
heid. Zo ook z'n toevallige
verband met het verhaal
dat nu volgt.
Bij Verstraaten op kantoor
sprak ik met de heer W.
Degreef, die je zou kunnen
aanmerken als onbezoldigd
directeur van het reisbureau
„Het Buitenhof", en direct
veroonden met de Stichting
Vakantiebesteding Welzijns
zorg Nederland. Degreef:
„In de wereld van de psy
chiatrische zorg en die van
de dementen bejaarden ook,
bleek een jaar of vier
geleden, dat er een grote -
behoefte bestond aan een
ierda Knijnenburg is een
j zeldzaam handeltje
begonnen in een garage. De
jharmante Leidse, die niet
lelden aantrekkingskracht
iitoefent als fotomodel,
fungeert sinds een week of
jes als „tussenpersoon" bij
e in- en verkoop van nét
[ven gebruikte kinderkle-
j en annexe artikelen,
weedehands is een te
lel aden woord bij deze
ipzet; afgedragen kleertjes
yorden door haar gewei-
jerd, want daar kan ze niets
ifiee beginnen. Het moet
memaal punctueel in orde
ajn, van een best merk
u" 7oorzien, hygiënisch ge-
paroch|to°md en nog onvermin-
hoognjerd in de mode mee-
eren, %aaiend. Gerda, die op-
iroeide aan de Pi^terskërk-
u.. later 0011 tijdje uit
|et stadsbeeld verdween,
naar een jaar of drie
releden naar Leiden terug-
■EMKeerde, liep al geruime tijd
j^aHond met de suggestie die
nBüt Amerika was komen
|^0>verwaaien. In de States
ïamelijk is men vrij radi-
17 ds. <aal op sommige punten. Zo
i! - Ne<ok in het van de hand
/olie E^oen van overtollige of
'erbodige spullen.
ierikanen die geen heil
t zien in hun inventaris
•llen gewoon vrienden en
laties op, of zetten een
ivertentie in „the local
aper", het plaatselijke
keiaar. trantje, met de mededeling
ds. Stdat dan en dan in hun
«garage een overvloed aan
kelen te koop zal worden
geboden. „Ontzettend
am. zieilim van die Amerikanen",
jindt Gerda, „het zijn prima
nevTvtruikbare spulletjes die ze
fienr' liet meer nodig hebben en
«licolai, ïie ze van de hand willen
Kerk -loen. „Garage-verkoop" heet
19 ziejat, want iedere Amerikaan
ostert ■(,eeft wel een garage-"
ma, Wofer^a Knijnenburg werd
_Joor dit voorbeeld gegrepen,
fe kocht, na veel vijven en
;sen, een autobox achter
Houtlaan (tussen de
lers 10 en 42). Met
itentie van 15-jarige
hter Rosanna verfde ze
Dienst"
3f.
10 Die<|
- Gerd
Kerk. 1
ot. BorX
Gerda Knijnenburg in haar ,,'t Schooiertje".
de muren en plafond met
olieverf enw achtte, na de
eerste reeks artikelen te
hebben gerangschikt, met
vertrouwen de klandizie af.
Nou, ze is niet teleurgesteld.
Het liep meteen al bést.
Moeders, die na een „baby
periode" van de uitzet
afstand wilden doen, vonden
al snel ,,'t Schooiertje", zoals
Gerda haar in- en verkoop
punt in de box heeft ge
noemd.
Spulletjes brengen en aan
schaffen. Op kindergebied is
dit in deze streken een
precedent. Bij Gerda vind je
de leukste hebbedingetjes:
houten speelgoed, een
kinder-opklapstoeltje, boxen,
een wieg, wagens, broekjes
en jasjes, flessenwarmers,
kinderboeken ook, puzzel
tjes. Gewoon alles wat met
kinderen te maken heeft.
„En allemaal van erg goeie
kwaliteit. Dat moet wel. Ik
breng een „oude" kindergar
derobe van het vorige
seizoen, maar dan wel
punktueel gaaf. Voetbal
schoentjes zelfs. Het is
kwaliteit, die men voor
minder dan helft van de
winkelprijs hier kan krijgen.
Je kunt bij mij een comple
te baby-uitzet kopen. Het is
geen hobby, maar gewoon
een zakelijke onderneming
die ik overigens met de
instelling van liefhebberij
heb opgezet. Het zijn drie
partijen die eraan meedoen:
de verkoopster, de koopster
en ikzelf."
Amerikanen bieden soms de
helft van hun af te danken
hebben en houwen aan:
planten, klokken, sieraden,
schilderijen, gordijnen en
lopers of karpetten. Gerda
Knijnenburg beperkt zich
tot kinderwaar, al lopen er
wat min of meer volwassen
legpuzzels en een elpee van
Boney M tussen door. Van
't één komt 't ander, moet je
maar denken. Maar met een
klein budget kun je bij
Gerda uitstekend terecht. En
nogmaals: wat de kleren
betreft blijf je in de laatste
mode, want daar let ze
scherp op. Het is wel zo, dat
ze, mét veel ouders, van
mening is dat veel kinder
spullen soms te kostbaar
zijn om elke keer weer
nieuw te kopen. Ex-aan-
staande moeders kunnen bij
Gerda ook hun positiekle
ding van de hand doen. En
daar zijn fraaie specimina
bij, heb ik gezien.
Het walletje blijft bij 't
schuurtje. Het ziet er alle
maal zakelijk uit, dat is een
voordeel voor koper en
verkoper. Beide partijen
staan in relatie met elkaar,
via een nauwgezette admini
stratie. Want Gerda Knijnen
burg let op de kleintjes, zo
goed als op de grotere
begrippen. „Kassa", zegt ze
weieens, want ze hoopt een
echte broodwinning van dit
soort zaken van vraag en
aanbod te kunnen maken.
De hobby is daarbij onder
geschikt. Worden de artike
len (nogmaals: ze zijn erg
aantrekkelijk en de aankoop
ervan alleszins verantwoord)
binnen drie maanden niet
verkocht, dan gaan ze terug
naar de eigenaresse of
eigenaar. Als die daar geen
prijs meer op stelt en er
afstand van doet, komt het
Leger des Heils aan bod.
Maar tot nog toe is dat niet
voorgekomen.
,,'t Schooiertje" trekt pu
bliek. Voorlopig alleen op
woensdagmiddag van half
twee tot half vier en 's zater
dags van elf uur tot drie
uur. Of na telefonische
afspraak (071) 76.84.22; 't
liefst niet 's zondags, want
dan trekt Gerda, die soms
van een beetje rust, meestal
de stekker uit de stop.
f reisbureau dat speciaal voor
ueze mensen iets kon onder
nemen. Iéts dergelijks
bestond er toen nog niet.
Philip Verstraaten: „Uit een
marktonderzoek in die sfeer
hebben we toen een reisor-
ganisatietje opgezet. Stich
ting en reisbureau zijn
gescheiden gebleven, maar
men werkt nauw samen. We
begonnen met het inventari
seren van hoteliers in bin
nen- en buitenland. Het
betrof een uiterst gevoelige
materie, zeker in het begin".
Na het eerste reisjaar, in
1976, met een paar duizend
deelnemers, groeide het
aantal tot ongeveer het
dubbele. Voor '78 waren er
steeds meer hoteliers bereid
gevonden om deze gehandi
capte mensen onder te
brengen".
Degreef: „We organiseren
nu alle mogelijke toeristi
sche reizen, naar zowat alle
landen in Europa, hoewel de
meeste niet verder komen
dan Oostenrijk. Maar er is
ook Spanje in ons program
ma, en Hoovercraft-overste
ken naar Engeland, we gaan
per trein naar Italië. Het is
een kleine neerslag van wat
„normale" tour-operators te
bieden hebben. Helaas is het
werk van de stichting bij de
kleine vijfduizend instituten,
sociale werkplaatsen en
tehuizen nog niet erg be
kend, moet ik zeggen".
De Stichting Vakantiebeste-
ding Welzijnszorg Nederland
is thans bezig met een
experiment om de individue
le deelnemer in te laten
schrijven voor reizen, in het
kader van de „integratie"
met de maatschappij. De
heer Degreef: „Het is dit
jaar erg goed gelopen met
vier individuele aangepaste
reizen, met een gemiddelde
van dertig person' n per
trip. Het zijn men n die
even uit hun eigen omgeving
zijn gehaald". Inmiddels kan
het Reisbureau voor Groeps
reizen „Het Buitenhof" r'n
gang gaan, want de goede
weg is aangegeven. Inmid
dels hebben enkele duizen
den mensen met een geeste
lijke handicap en ook
bejaarde mensen van een
heerlijke vakantie genoten.
Als je die gidsen nakijkt,
met die aanbiedingen in
zonnige plaatsjes (en daar is
bijna geen woord van
gelogen, als er geen meteo
rologisch spaak in het wiel
wordt gestoken) dan moet je
alleen maar constateren, dat
al die minder bedeelden
naar geest volledig aan hun
trekken kunnen komen.
Geen hotelier die de gezel
schappen zal discrimineren.
Integendeel zelfs. Er zijn
mogelijkheden te over sinds
de stichting met die „vlieg-
er-eens-uit"- mogelijkheden
begon. Een duidelijk licht
punt in dit opzicht biedt het
Bureau voor Groepsreizen
„Het Buitenhof", Van Alke-
madelaan 7, den Haag, tel.
070-245488. Het is een reis
bureau dat erg „gevoelig" is
en bovendien ter zake
kundig.
at I
tof1**3, 6611 bastaard herde-
htine pauzer, mag zo langzamer-
I 0jyi wel tot de oud-gedienden
funet$et asiel gerekend worden,
nda zit al vanaf 15 septem-
in één van de hokken en.
amen f*#04 er- ondanks al haar
Jwel Be wil, genoeg van te krij-
1 Het zag er voor Brenda op
de tiende september echter nog
veel beroerder uit dan nu. Ze
werd door de politie in het holst
van de nacht van de straat
opgepikt en meteen naar het
daarvoor bestemde nachthok
van het asiel gebracht. De poli
tie deed Brenda nog vergezeld
gaan van een briefje waarin
r, GeiVekelijks verschijnt in de Leidse Courant de rubriek „Hond
na-Napekt huis". In deze rubriek wordt een hond beschreven die
het asiel verblijft om daar een zekere dood tegemoet te
ut... tenzij bet dier een goed tehuis vindt. De in de rubriek
ichreven bonden zijn alle door hondenbezitters naar het asiel
•acht. Om uiteenlopende redenen, vaak begrijpelijk, maar
ing flMns ook volslagen onzinnig. De in „hond zoekt huis" beschre-
t van'en dieren zijn alle goed gezond, hebben een wormkuur
decemlDder£aan en zÜn volledig ingeënt Tegen betaling van ca. 60
schaul!'dei1 ten bate van zwerfdieren zijn ze af te halen. Adres:
-tsen (,euvv Le,ds Dierenasiel, Besjeslaan 6b, Leiden. Tel.: 131670.
culDtiC0,'end dit/m vr 10.00-12.00 en 14.00-17.00 uur. Zaterdag van
en fcP'00-12.00 en 14.00-16.00 uur. Zondag en maandag gesloten.
vermeld stond dat Brenda wel
medische verzorging nodig zou
hebben. En daar bleek de vol
gende morgen inderdaad geen
woord van gelogen. In tegendeel
zou men haast zeggen. Brenda
verkeerde, zacht uitgedrukt, in
miserabele toestand. Ze was
volkomen vervuild, mager en
wat het meest opviel was dat
Brenda's haar bij bossen tege
lijk uitviel. Er waren veertien
dagen voor nodig om haar wat
dat betreft weer enigszins toon
baar te maken. De eerste dagen
was Brenda er zelf doodziek
van, want de gegantische haar-
ballen die ze opgaf, kunnen
haar nooit lekker hebben geze
ten. Als Wil Tiele, de beheerder,
al Brenda's haar had verza
meld, zou hij gemakkelijk een
perzisch tapijtje van meer dan
middelmatige afmetingen kun
nen knopen.
In totaal had Tiele ruim drie
weken nodig om Brenda weer
in haar oorspronkelijke staat te
herstellen. Het resultaat was
ronduit verassend. Niemand
had ooit gedacht dat van het
scharminkel uit het nachthok
zo'n prachthond te maken zou
zijn. Brenda heeft nu een prach
tige zwarte licht golvende vacht
van de allerbeste kwaliteit. Ook
haar lichaamsgewicht is weer
op een bij haar grootte passend
peil gebracht. Maar het is mis
schien nog belangrijker dat
Brenda geestelijk geen „letsel"
van haar zo slecht afgelopen
avontuur heeft overgehouden.
Ze is nog steeds even aanhanke
lijk en speels als voorheen, hoe-
1 wel ze misschien iets terughou-
Brenda heeft zich geheel van haar ziekte hersteld
dender is geworden bij het be
groeten van vreemden. Van eni
ge agressiviteit is echter geen
spoor te ontdekken. Wel is het
mogelijk dat Brenda, eenmaal
wat langer bij haar nieuwe
baas, waaks wordt, ondanks
haar forse formaat gaat ze zeer
behoedzaam met kleine kinde
ren om, hetgeen gezien haar
leeftijd, twee jaar, een bijzon
derheid genoemd mag worden.
Ook autorijden roept bij Bren
da geen weerstand op. Waarom
üheeft Brenda, gezien al deze
voordelen, dan nog geen nieuw
thuis gevonden, vraagt u zich
af. Het antwoord ligt voor hand.
Er blijkt toch nog een nadeel
aan Brenda te kleven: Haar
gebit is bijzonder lelijk. De oor
zaak hiervan is dat Brenda
vroeger hondenziekte moet heb
ben gehad. Hiervan is ze hele
maal hersteld, maar een ken
merk van deze ziekte is dat het
gebit later niet doorgroeit en
een akelige gele kleur krijgt. Het
dier heeft er zelf geen last van
en het gebit is als zodanig dan
ook gezond. Het is alleen niet
prettig om te zien. En dat is dan
ook de reden dat verschillende
adspirant-eigenaars van Bren
da het op het laatste moment
toch lieten afweten. Wel merk
waardig dat mensen en dergelij
ke prachthond laten schieten
voor zo'n futiliteit. Brenda
kreeg weer goede hoop toen ze
vernam dat ze in deze rubriek
een kans kreeg, want ze ging
er vanuit dat de trouwe lezer
van deze rubriek een heel wat
vtuimer oordeel over haar „han
dicap" zouden hebben. Ik hoop
dat ze'gelijk heeft.
Michel, de spaniel van vorige
week is inmiddels naar Rijpwe-
tering verhuisd. De huidige ei
genaar van Michel had net zo
lang gewacht tot er in deze
rubriek weer een Spaniel ver
scheen en hij reageerde afgelo
pen zaterdag dan ook zeer snel.
Zodoende was hij de eerste van
een reeks „bewonderaars" van
Michel, en daarmee ook de ge
lukkigste.
Bart Spijker
Grease is the word. Vet
is de plaats en de tijd
en het gevoel. Vet is
hoe we ons voelen.
Ziehier de onwankelbare
filosofie van de ver
nieuwde disco-rage. En
als vanouds beperkt het
verschijnsel zich niet tot
de dansvloer, maar
wordt door slimme jon
gens onmiddellijk verhe
ven tot een hoogstaande
visie op het leven. Met
andere woorden: om het
een beetje leuk te doen,
moet er In de beurs
getast worden. En het ie
net alsof een bepaalde
leeftijdsgroep met het
kleinste budget de gróót
ste financiële inbreng
heeft in het disco gebeu
Je kunt tegen woordig
geen dansvloer betreden
zonder schuldgevoelens
te hebben over het
ontbreken van je vetkuif.
Voor dames is er een
heel aparte coupe. Vanaf
de middellijn van het
hoofd wordt het haar
voorover gekamd in een
soort Shetland-achtige
pony. Wat er met de rest
van het haar gebeurt is
mij niet helemaal duide
lijk. Sommige dames
stoppen het in een paar-
destaart, weggestopt
achter de pony die te
vens dienst doet als
zonneklep. Verder zie je
slobbertruien, wijde
rokken en korte rokjes.
Het is alsof ik mijn moe
der zie op een foto
daterend van voor de
oorlogsjaren. Derhalve
voel ik me niet geroepen
er nu een valse opmer
king over te maken. Een
mens is een mens,
nietwaar?
Verder kun je, in elke
zichzelf respecterende
boetiek, in Leiden je een
nieuwe „Greaso-outfit"
laten aanmeten of gepre
fabriceerd uit de rekken
plukken. Glitter, leer en
zuurstok-roze zijn weer
„in" of waren nog niet
„uit". Mijn bijdrage aan
de modernisering is een
bandplooibroek, maar ik
weet niet zeker of ik mij
daarin wel kan vertonen.
Om de zaak wat zinvol
af te ronden moeten er
nog wat „disco-buttons"
gekocht worden. Met een
nieuwe pen, sticker,
embleem, langspeelplaat
en schoolagenda ben je
weer het heertje of
vrouwtje en lijken schijn
baar onoverkomelijke
verschillen kleiner of zijn
verdwenen als sneeuw
voor de lach van Jan
Travolta.
Ook in de dansscholen
sluipen deze „Saturday
night fever" verschijnse
len binnen.
Muziek uit beide disco
films hebben voor een
groot gedeelte de plaats
van de „goodies" inge
nomen. Dan wordt er
ook nog onderricht gege
ven In dansen die on
miskenbaar behoren bij
bovengenoemde rage. Er
gaan stemmen op om
begrippen als „bus-stop"
en „latin-hustle" op te
nemen in het Aap, noot,
mies....
En dat allemdal onder
de klanken van „How
deep Is your love" en
„Hopelessly devoted tot
you". Je houd je ogen er
niet bij droog.
Zoals alles ook zijn
positieve kanten heeft,
kun je van de disco-rage
zeggen dat het de
„punk" met een slap
handje van tafel heeft
geveegd. Aan de andere
kant was dat een rede
lijk goedkope hobby,
want een oude spijker
broek hebben we alle
maal. Zou Ik nu die
veiligheidsspeld eigenlijk
al uit m'n neus kunnen
halen?
Ed OQvter
