Misdaad
iet moord op
Hoffa niet
uitgeroeid
Zelfs
dolfijnen
helpen je niet
van je
zeeziekte af
c Lidy Carree, die samen met haar
man Jan een wereldreis maakt
per zeilboot, heeft de eerste
mlsmaking met zeeziekte achter
1 "li" si» haar eerste reisverhaal
ze nu haar bevindingen
ontvangst in Engeland en
de oversteek vandaar naar
door de gevreesde Golf
van Biscaje.
i een van de laatste foto's van
van de Teamsters, voor hij in
1 verdween.
zijn hulp voeren we enkele nog nodige ver
beteringen en reparaties aan de boot uit.
We monteren een rem op de schroefas, zo
dat de schijf tijdens het zeilen niet voortdu
rend meedraait, de koppelingsplaat tussen
motor en keerkoppeling wordt vernieuwd,
de radar wordt nagekeken en de bezaans
mastkoker wordt steviger gemonteerd tegen
de achterkajuit. Ondanks al het werk heb
ben we een leuke tijd. De reparaties worden
uitgevoerd onder het genot van sterke koffie
of Berenburg bij ons aan boord, en de
plannen ervoor worden gesmeed aan boord
van de Cenerea, het schitterende schip dat
Reg en zijn vrouw Hilda enkele jaren gele
den zelf bouwden en waar ze nu op wonen.
Maar de tijd dringt en zo varen we na een
week hard werken snel door naar Falmouth,
vanwaar we de sprong over de Golf van
Biscaje zullen wagen. Uitgebreid hebben we
in alle lectuur die aan boord is bekeken,
hoe collega-zeilers door de Golf kwamen en
iedereen, wanneer ze ook gingen, lijkt wel
slecht weer te hebben gehad. Ik maak me
er nogal druk over. Voor mij zal het de eer
ste „grote" oversteek worden. Maar het
weer werkt mee. Het is rustig en stabiel
met af en toe zelfs wel wat erg weinig
wind. Desondanks zie ik kans behoorlijk
zeeziek te worden en voor Jan is het min
of meer een eenmans-oversteek geworden.
Zelfs de dolfijnen die in schitterende forma
ties rond het schip zwemmen, af en toe
met enkele tegelijk opspringend, waren
maar nauwelijks in staat mij mijn ellende te
doen vergeten.
Regelmatig komen vissersschepen even kij
ken. Gedurende de laatste nacht naderen
we de Spaanse kust en het kost heel wat
moeite Cqbo Vilano te ronden. Van 's a-
vonds twaalf tot 's morgens zes uur zien
we het licht van Cabo Vilona onder dezelf
de hoek, waaruit blijkt dat we geen enkele
vooruitgang maken. Hoewel er een gunstige
wind, circa windkracht 5 is, is de stroom te
gen zó sterk dat we er niet tegenin komen.
Verwonderlijk is hoeveel vissersschepen juist
hier varen: vrolijk geschilderde boten voor
zien van enkele bijbehorende roeibootjes
van 5 6 meter, vanwaaruit het eigenlijke
vissen gebeurt. Hoewel ze alle voorzien zijn
van een buitenboordmotor wordt hiervan
maar zelden gebruik gemaakt. De roeirie
men hebben de voorkeur. Als de volgende
dag aanbreekt zien we waarom de lichten
van Cabo Finisterre steeds maar niet in
zicht kwamen; de hele kust is in mist ge-
voornamelijk over het verleden, maar de lijnen
naar de dag-van-vandaag zijn onmiskenbaar.
Oud-president Nixon zou buiten zijn Watergate-
verleden alleen al door een zeer innige relatie
met een man als Hoffa waarschijnlijk in geen
enkel ander democratisch land nog aan de
bak komen. In de Verenigde Staten verschijnt
Nixon de laatste tijd weer volop in het openbaar.
Zo hier en daar wordt hij zelfs weer hartstochte
lijk toegejuicht.
Frank Fitzsimmons, Hoffa's opvolger bij de
Teamsters, die zó populair werd bij de grote
misdaadfamilies dat ze Hoffa niet meer terug
wilden. leidt de ruim twee miljoen Teamsters
nog steeds. Fitzsimmons viel onlangs nog op
door eerst Carters anti-inflatieplan te steunen
om het een paar weken later weer categorisch
af te wijzen. Zeker door zijn vrienden op de
vingers getikt, denk je dan onwillekeurig met
de beide boeken in het achterhoofd.
Moldea, Brill en de FBI weten tot in de kleinste
details te vertellen wie Hoffa vermoord heeft,
hoe en waar, en wie er allemaal bij betrokken
waren. Er is echter nooit iemand voor de moord
op Hoffa veroordeeld. Het ontbreekt aan een
getuige, die zijn mond open durft te doen.
Zo'n getuige leek Salvatore Briguglio te wor
den, de vroegere naaste medewerker van Hoffa
Hij werd in maart van dit jaar op de stoep
van een Italiaans restaurant in New York vanuit
een rijdende auto doodgeschoten. Zes kogels
in het hoofd, één in de borst.
De meeste betrokkenen zitten wel vast, maar
allemaal vanwege andere misdaden. Het brein
achter de „verdwijning" van Hoffa, is volgens
beide auteurs: Tony Provenzano, een voormali
ge Teamster-leider uit New Jersey, ooit een
dikke vriend van Hoffa. Hij is onlangs veroor
deeld wegens een moord die hij al in 1961
pleegde op een rivaal.
De onmin tussen Hoffa en Provenzano ontstond
in de gevangenis. Hoffa was daar in 1967
eindelijk terecht gekomen, nadat ondermeer
was gebleken dat geld uit het pensioenfonds
van de Teamsters was aangewend voor maffia
doeleinden. Provenzano zat er op dat moment
wegens afpersing. Onderwerp van discussie
was de terugkeer van Hoffa bij de Teamsters
als hij door zijn oude relatie Nixon voortijdig
zou zijn vrijgelaten. De maffia-leiders waren
intussen echter zó verguld geraakt met de
activiteiten van Hoffa's opvolger, dat ze Hoffa
niet meer terugwilden. Fitzsimmons, in beide
boeken beschreven als een voormalige bood
schappenjongen van Hoffa, was bang voor de
maffia. Om zelf ieder contact met de misdaad
families te vermijden, voerde hij een sterke
decentralisatie door, die de maffia vrij spel
gaf in een groot aantal afdelingen van de
Teamsters. Het bleek zeer profijtelijk te werken.
Hoffa werd uiteindelijk eind 1971, later dan
verwacht, vrijgelaten onder de belofte dat hij
niet meer zou trachten de macht bij de
Teamsters terug te winnen. De slimme Hoffa
slaagde er echter toch in, zonder daartoe
officieel pogingen te doen, steeds meer popula
riteit bij de Teamsters te herwinnen. Toen
Hoffa's dreiging te groot werd, is hij zeer
letterlijk uit de weg geruimd.
Steven Brill's boek is ongetwijfeld het meest
zakelijk en het best gedocumenteerd. De grote
tragedie van de huidige Teamsters, concludeert
Brill, is dat enkele hardwerkende en eerlijke
leiders van lokale afdelingen hun mond nauwe
lijks durven open te doen en Fitzsimmons
leiderschap niet openlijk durven te betwisten
uit pure angst te worden vermoord.
Dan Moldea bewandelt in zijn boek veel meer
De Teamsters vertegenwoordigen een grote macht In de Verenigde Staten. Met hun vrachtwagens zijn zl] In staat effectief actie te
voeren en wegen te blokkeren, zoals In 1974 nog eens bleek.
zijpaden. Hij vertelt in zijn vier jaar omvattend
onderzoek bij voortduring te zijn gestuit op
relaties met de moord op president Kennedy
en de geplande aanslag op Fidel Castro. Zo
zou Hoffa volgens hem zijn opgetreden als
belangrijkste tussenpersoon tussen CIA en
maffia. De CIA zou de maffia, die na Castro's
intrede verdreven was uit de Cubaanse gokpa
leizen, hebben willen gebruiken om Castro en
zijn regime ten val te brengen. Volgens Moldea
haatte Hoffa de Kennedy's, vooral Robert, die
als minister van Justitie fel ten strijde trok
tegen de georganiseerde misdaad. Hoffa stond
hoog op het „verlanglijstje" van Robert Kenne
dy en Hoffa zou ooit openlijk gedreigd hebben
Robert Kennedy tot zwijgen te zullen brengen.
De relaties tot de moord op John Kennedy
put Moldea uit het feit, dat Hoffa een fervent
aanhanger was van Nixon, die hij bij zijn
mislukte campagne in 1960 krachtig had ge
steund, uit de contacten van Lee Harvey Oswald
met de pro-Castro beweging en de innige relatie
van Jack Ruby met enkele naaste medewerkers
van Hoffa. Volgens Moldea worden er in de
Kennedy-zaak nog steeds feiten over het hoofd
gezien, verborgen of verzwegen. Moldea komt
niet met echte harde feiten, maar na het lezen
van beide boeken wekt zelfs de meest boude
bewering geen verbazing meer.
„The Teamsters" door Steven Brill; 399 pag.
uitgever: Simon and Schuster, New York. Prijs
11,95 dollar.
„The Hoffa Wars" door Dan E. Moldea; 421
pag. uitgever: Paddington Press, New York.
Prijs 10,95 dollar.
(Van onze correspondent DICK TOET)
Washington Op 30 juli 1975 verdween
Jimmy Hoffa, berucht en gevreesd vakbonds
leider. Amerika toonde zich nauwelijks ge
schokt. Erg populair was Hoffa niet meer. Niet
bij de Teamsters, de grote vakbond van
transportwerkers, die hij in de vijftiger en
zestiger jaren met straffe hand had geleid.
En ook niet bij de grote maffia-families met
wie hij ooit zulke innige contacten had onder
houden. Veel Amerikanen zullen ongetwijfeld
iets gedacht hebben in de geest van „opge
ruimd staat netjes".
De verbijstering kwam pas later, toen duidelijk
werd dat Hoffa op gruwelijke en onbarmhartige
wijze uit de weg was geruimd en er steeds
meer details over zijn snode loopbaan bekend
werden. Hoffa is op de dag van zijn verdwijning
vermoord, in een leeg olievat gestopt en
vervolgens in een metaalafvalinstallatie vernie
tigd. Ergens in de Verenigde Staten moet een
auto rondrijden met een wieldop, of wellicht
een spatbord waarin nog de resten van Hoffa
aanwezig zijn.
De details over Hoffa's handel en wandel zijn
bijna even gruwelijk. Kort na elkaar zijn er
deze herfst twee lijvige boeken verschenen over
Hoffa en de Teamsters: „The Hoffa Wars" door
Dan Moldea en „The Teamsters" door Steven
Brill.
Voor wie erin slaagt temidden van de duizeling
wekkende feiten in beide boeken op de been
te blijven - voor niet-Amerikaanse lezers een
nogal hachelijke zaak - rijst een schokkend
beeld op van de allerrotste plekken uit de
Amerikaanse samenleving. Beide boeken gaan
Anthony Provenzano (Tony Pro voor zijn
vrienden), wiens naam in verband werd ge
bracht met de verdwijning van Hoffa.
Een zeezieke Lidy Carree weggedoken onder het regenscherm van de zeilboot, die nog
wereldzeeën moet veroveren
huid. Die zal ook overdag niet optrekken en
we betreuren nu, niet een gedetailleerdere
kaart van deze kust gekocht te hebben.
Laat in de middag van de zesde dag komen
we in Vigo aan, waar we afmeren bij de
jachtclub. Ons wordt een plaats aangewezen
naast een stenen trap. We meren af, drin
ken een glas wijn op de goede aankomst
en om de eerste 1000 mijl die we afgelegd
hebben te vieren en gaan slapen.
Onrust
Van een goede nachtrust komt echter niet
veel terecht. Als 's avonds de vloed opkomt
worden we een paar keer met een enorme
dreun tegen de trap aangeduwd. Na veel
Lidy Carree bezig aan haar reisverslag in
de „kajuit" van de Namastell
geklungel vinden we hiervoor een remedie.
De spinakerboom wordt op de zeerailing
vastgemaakt, met twee touwen vastgezet en
uitgeboomd tegen de wal aan. Een oude
lap om de punt moet het akelige schuren
tegen de stenen muur opheffen en we kun
nen, hoewel niet erg ongestoord, weer ver
der slapen. In Vigo halen we onze post op
en nemen een kijkje in het uiterst luxueuze
gebouw van de jachtclub. Mochten we in
Hier sluiten we ook de eerste vriendschap
pen met mensen die we later waarschijnlijk
in allerlei havens weer zullen tegenkomen.
Op deze wijze reizend, helemaal weg uit fa
milie- en vriendenkring, is het belangrijk en
plezierig nieuwe vrienden te maken. Ervarin
gen worden uitgewisseld, reisschema's be
sproken. pilots en kaarten over en weer uit
geleend. De mogelijkheden worden
nagegaan onderweg iets te verdienen door
het meenemen van betalende bemanningsle
den, er komen informaties over betrouwbare
adressen om post naar toe te laten zenden
en er zijn twijfels over het welslagen van de
reis en zorgen over de zwakke punten van
het schip, verzekeringsvoorwaarden worden
vergeleken, allemaal zaken die voor deze le
venswijze van het hoogste belang zijn. Na
een uurtje praten ken je de mensen, lijkt
het, vaak beter dan thuis je vrienden na ja
ren. Je beseft geheel andere waarden; een
wereld die beheerst wordt door „natuurlij
ke" dingen als het weer en de zee en de
elementaire zaken als eten, drinken en sla
pen. maar ook een wereld waarin je door
jouw houding tegenover dat alles jezelf
moet kunnen handhaven.
LIDY CARREE
Engeland onze ogen al uit kijken in dit
soort gebouwen, hier staan we helemaal
versteld. Schepen hebben ze hier nauwe
lijks, maar een clubgebouwl Het heeft de
vorm van de brug van een schip. Brede
marmeren trappen, met langs de wand
scheepsmodellen en kostbaar scheepsantiek.
leiden naar boven, naar een immense zaal
met lederen fauteuils en een open haard.
Ook een zwembad, gymnastiekzaal en sauna
behoren tot het complex. Onze ligplaats in
de smerige haven van de Vigo is niet zoda
nig dat we er lang willen blijven en al na
één nacht gaan we door naar de schitteren
de baai van Bayona, slechts enkele mijlen
van Vigo verwijderd. Je ligt er meestal rede
lijk beschut en hebt een prachtig uitzicht
op het oude fort. Ook het gebouw van de
Monte Real International Club de Yates mag
er wezen en biedt in het weekend warme
douches, altijd een belangrijk punt. Bayona
is de plaats waar we veel zeilers met gelijk
soortige plannen als de onze zullen treffen.
Engelsen, Fransen, twee Amerikanen, een
Zweed, een Noor en Nederlanders ontmoe
ten wij daar, allen op weg naar de Middel
landse Zee.
Vrienden
VILAMOURA (Portugal) Het is echt En
gels weer; de lucht is grauw en er staat
een harde wind als we van Cowes naar Yar
mouth varen, op weg naar de herfst-rally
van de Seadog Owners Association. Het is
windkracht 6. pal tegen. Af en toe lijkt ons
schip meer op een onderzeeër dan op een
zeilboot. Gelukkig is Yarmouth niet ver weg,
slechts circa acht mijl. Door de havenmees
ter worden we naar een plaats achter in de
haven venwezen, waar we dan al twaalf Sea-
dogs zien liggen. Daar worden we door de
secretaris van de Association als de verlo
ren zoon ingehaald en uitgebreid welkom
geheten. Hij verzoekt ons lid te worden en
het gehele programma van de rally mee te
maken. Dit programma bestaat uit dineren
in de bar van de Royal Solent Yacht Club
en de volgende dag eikaars schepen bekij
ken.
maken, goede raad geven en een borrel
aanbieden. Tijdens het diner zitten we aan
tafel met de leden van de hele club en we
amuseren ons al met al opperbest tijdens
deze oer-Engelse happening.
De volgende dag komen verscheidene men
sen ons schip bekijken en wij worden her
en der uitgenodigd allerlei snufjes te komen
zien zoals een handig afvalbakje, een in
klapbaar, uitschuifbaar en ook nog tot tafel
om te bouwen stuurstoeltje en een 12 Volts
sodastream, een apparaat dat water om
vormt tot het voor een Engelsman zo on
misbare sodawater.
Al gauw staan we bekend als de Nederlan
ders die naar het Caraibisch gebied zullen
gaan. ledereen komt een praatje met ons
Ontwerper
Bijzonder plezierig is, dat we op deze rally
kennismaken met de ontwerper van ons
schip, Reg Freeman. Reg blijkt een krasse
zeer bij de tijdse 73-jarige baas te zijn die
in het familiebedrijf (scheepsmakelaardij, ex
pertisebureau en handel in scheepsartikelen)
de touwtjes nog stevig in handen heeft. Met
