Mendelssohn
Trio
vergaarde
Esta snoert
scholieren de mond
►ouw MI VA
woningen in
eidschendam van start
Eerste paal
sporthal
Voorhout
Op mijn omwegen door stad en land kom
ik graag mensen tegen. Elke morgen tussen
tien en elf uur kunt u mij telefonisch vertel
len wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Het nummer van mijn geduldi
ge telefoon is 071-122244; u kunt dan naar
toestel 18 vragen.
nbare
JAN VAN DER MEER:
HOE LANG HOU JE DIT VOL?
1 fan van der Meer, con-
:ertpianist, man van de
- k{iw)de draad" in het
liddels wereldbefaam-
je Mendelssohn Trio, een
ijftig-jarige met de
iJcoene en blonde blik van
senhi eniand van net in de
ft coll 'eertig, maakt even een
Bui liepe kniebuiging en
mi stó zegt: „ik ben nog lang
liet uitgerust". Sinds een
stukldag of vijf is hij weer
won thuis, in. Leiderdorp,
hiernaar de muzikale carrie-
datore drijft hem verder:
„Sch repeteren met fluitist
1 ,ora Koos Verheul. Dat is
01 .riedels chequen" voor
nutoeen gecomhineerd optre-
m den tijdens twee concer-
van' 'en van Residentie
Orkest (waarvan Koos
eerste fluitist is) begin
yolgende maand in de
grote zaal van het Haag
se Congresgebouw en
daarna in de, veel be
roemder, grote zaal van
het Amsterdamse Con
certgebouw. Wie daar is,
kan het duo horen in de
Sonatine van Boulez. „Je
blijft aan de gang",
verzucht Jan en spuit
een centimeter slagroom
op z'n eerste kop koffie.
Het Mendelssohn Trio is net
terug van een bijna zes
weken durende toernee door
Brazilië, de Nederlandse
Antillen en Mexico. Volgend
jaar kan het ensemble z'n
tweede lustrum gaan vieren,
maar Van der Meer is zich
daarvan nauwelijks bewust.
Althans als ik zijn aandacht
erop vestig dat het trio
sindsdien in gewijzigde
samenstelling weliswaar
tien jaar bestaat in 1979,
reageert Jan met: „alledui-
vels, is het alweer zó lang
geleden?" Ja Jan, de tijd
staat niet stil en de muziek
gaat verder. Intussen komen
de exponenten van het
Mendelssohn Trio, Ameri
kaanse violist Richard
Kilmer, pianist Jan van der
Dreef en Spaanse cellist
Elias Arizcuren. bij van de
warme concertbeslommerin
gen aan de overzijde der
Atlantische oceaan. Willem
Pijper, Schubert, Haydn,
Mendelssohn, Ives en nog
méér toondichters zitten hen
nog steeds in de vingers en
ih de benen, maar in het
uitvoerend drietal hebben
deze muzikale geesten
exellente vertolkers gehad
die de Latijnse gemoederen
hebben verrijkt en begerig
gemaakt. Tussen agaven en
éénverdieping hoge cacteeen
heeft men de Mendelssohn
vaak uitgeleide gedaan in de
hoop, ze nog een keer terug
te kunnen ontvangen. De
toekomst is onzeker.
Toen Jan van der Meer op
Curasao een ogenblik in de
zon lag („zes weken aaneen
muziek maken is een on
doenlijke zaak") besloot hij
een vrolijke ansicht te
sturen naar de Leidse
Courant. „Verdraaid", dacht
ik, na ontvangst, „Jan is
weer 'ns bezig", en nu stoor
ik 'm bij z'n koffie. Die
slagroom", zegt z'n vrouw
Coby, „is weer iets nieuws".
Tien jaar bestaan vieren
van het Trio? Jan peinst er
niet over; „ik werk al meer
dan 25 jaar met Koos samen
en daar hebben we nog
nooit aandacht aan besteed.
Trouwens, wat is de toe
komst helemaal? „Zonder
meer was het laatste uitstap
je de langste toernee in het
bestaan van het Mendels
sohn Trio. „Maar ook het
drukste seizoen dat we
gekend hebben", vindt Jan.
In één jaar tijd crosste het
trio meer dan 4000 kilome
ter per auto door Spanje,
deed in vijf weken Indone
sië, Singapore en Thailand
aan, gleed in een paar
weken door Zwitserland en
Italië en vloog (na „even"
een stel impressario's in
Spanje te hebben gespro
ken) door naar Zuid-Ameri-
ka.
Zonder overdreven ophef
ofschoon de artistieke
resultaten het fabelachtige
benaderen vertelt Jan
over z'n indrukken. „We
hebben concerten gegeven
in de enorme stad Sao
Paulo, in Brazilië en daar
omheen. We ontmoetten er
een erg grote belangstelling.
Je hebt daar natuurlijk je
late avondconcerten, maar
we traden ook een keer op
om 's avonds half zeven, een
tijdstip dat de mensen van
hun werk komen, vóór het
eten. Zo speelden we op de
trappen van de hal in het
grote Teatro Municipal, het
stedelijk theater, met een
uitbundig auditorium van
ambtenaren en jongelui om
ons heen".
„Ik herinner me Santos. Een
leuke sfeer bij een serie van
moderne muziek. Dat is heel
wat, voor die landen. Dat
concert was opgezet door
kunstzinnige jongelui, met
weinig of geen subsidie (in
Sao Paolo speelden we
onder „patronage" van
Mercedes Benz of zoiets en
je had ook Nivea dat de
nodige peculanten voor een
uitvoering van een bekend
ensemble had neergeteld).
Jong publiek, Dat is me
steeds weer erg opgevallen.
Dat is bemoedigend. Zo zal
me ook dat concert in
Piracicaba heugen: bijna 4
uur rijden van Sao Paolo en
na afloop weer bijna 4 uur
terug; het was ochtend toen
we in ons bed lagen. Overi
gens was onze aankomst in
Brazilië erg onaangenaam.
Doodvermoeid. Geen taxi
naar het hotel. Passencon-
trole duurde meer dan twee
uur, in een enorme rij. Alle
paspoorten werden ingeno
men. Later weer opnieuw in
een rij om de passen terug
te krijgen. En na de contro
le werden de koffers alle
maal opengemaakt natuur
lijk. Grote moeilijkheden
met Elias, want die wilde
z'n cello bij zich houden als
handbagage; geen wonder,
want zijn instrument is
meer waard dan een heel
dure auto: 60.000 gulden."
Geen sinecure, alles bij
elkaar, want het (nieuwe)
vliegveld van Sao Paolo ligt
80 kilometer verwijderd van
de stad. Vanaf de aankomst
op die airport kostte het 5
uur om met een bus naar
het hotel te rijden. Dat
waren de ontberingen van
de Mendelssohn-mensen; een
now know die met ver
moeienissen betaald werd.
Veel werd er goedgemaakt.
Er was een uitnodiging voor
een openbare repetitie in de
universiteit. De zaal stroom
de vol met allerlei intrumen-
talisten. „Al gauw ontspon
nen zich hele gesprekken,
het werd enorm gewaar
deerd. Vragen, vragen,
vragen. We hadden de
indruk, dat ze daar toch nog
niet ons Europese peil van
muziekonderwijs hebben
bereikt. Later hoorden we
van een paar professoren,
dat ze het ongelooflijk fijn
gevonden hadden. Dat
schonk me meer voldoening
dan op een podium zitten en
drie stukken spelen", vertelt
Jan van der Meer.
„Ik ben nog een avond naar
„de samba" wezen luisteren.
Geweldig, wat die groepen
er daar van kunnen maken.
Opzwepend. Ik zeg nu
samba, maar het kan net zo
goed een conga zijn geweest
Ik bedoel maar. Dagen, in
het late voorjaar, van 34
graden." Toen kwam Wil
lemstad, op Curagao. In het
Caraïbische zeewindje
bijkomen van de Braziliaan
se inspanningen. Daar
waren de helderste wateren
die je maar bedenken kunt,
het water rond Bonaire. Het
mooie Aruba, dat volgens
llllllllllllli
:!i
IDSCHENDAM Donderdag 30 november zal in de nieuwe
ijk Duivenvoorde in Leidschendam de eerste paal worden
d'dg Klagen voor vijf MI VA-woningen (voor gehandicapten) met
bou Erboven tien maisonnettes.
dm Het gemeentebestuur heeft dezer dagen met de minister van.
iee Volkshuisvesting en ruimtelijke ordening overeenstemming bereikt*
an o over de stichtingskosten waardoor eerder vertraging was ontstaan.
Bij het bezoek van de commissaris van de koningin, mr. M. Vrolijk,
W ij enkele weken geleden, hebben burgemeester en wethouders de
rfljj financiële moeilijkheden eveneens besproken. De drie Leidschen-
n damse families die in een brief aan de gemeenteraad een snel
jode begin van de bouw van de woningen hebben gevraagd zullen,
Mus B. en W. in antwoord hierop evenals andere belanghebben
den bij het heuglijk gebeuren worden uitgenodigd.
Esta met Kennedy's Children
LEIDEN „Kennedy's Children (Robert Pa
trick) zag ik twee jaar geleden reeds in Leiden
in een Nederlandse versie. Wat mij zo toen
teleurstelde, was het geringe emotionele appel
van het stuk, terwijk ik van „Kennedy's Chil
dren", handelend over de kater van de zestiger
jaren, veel meer effect verwacht had. Gister
avond, in de Leidse Schouwburg, waar Esta
deze terugblik bracht begreep ik beter hoe dat
kwam.
In „Kennedy's Children" zijn twee niveaus te
onderscheiden. Een sterk emotioneel getint laag
wordt gereserveerd voor de problematiek: de
ondergang van de helden, de neergang van het
zestiger jaren elan. Die laag is voor een ieder
die de zestiger jaren heeft meegemaakt te
begrijpen en/of na te voelen.
Maar voor mij is Patricks stuk meer nog een
doorsnee van de Amerikaanse samenleving en
de positie van de jeugd binnen die samenleving
na Vietnam, na de vredesbeweging, na de
popmuziek, na de flower-power, na de Kenne
dy's na..., ja, na alles wat geweest is. De tweede
laag van het stuk is dat typische Amerikaanse
karakter. Alle verwijzingen, alle situaties en
enkele van de optredende figuren zijn zozeer
des states', dat we ze wel kunnen begrijpen
maar niet kunnen aanvoelen. Wat zegt Berkeley,,
wat Kent, wat zeggen de vredesmarsen de
Nederlander? Hoe kan hij precies de na werking
van Vietnam beoordelen?
De emotionele inpact kan evenwel overkomen.
Zoals gisteren bleek zelfs bij jongeren voor wie
de jaren zestig slechts hinderlijk legendarisch
zijn. Door het bezoek van enkele Esta-acteurs
aan scholen, waren enige klassen in de schouw
burg aanwezig. Voor de aanvang overheerste
rumour en kattekwaad. Tijdens het stuk zaten
er slechts muizen in de zaal. Het was de
verdienste van Esta dat zij die, zo grote stilte,
wist te bewerkstelligen.
Paul van der Plank
'AD/REGIO LEIDSE COURANTWOENSDAG 22 NOVEMBER 1978
Het Mendelssohn Trio in de Antillen
Van der Meer „toeristisch
de beste toekomst heeft":
„Schubert spelen op een
schitterende vleugel; hoe is
het mogelijk?" Op Aruba is
een zeer actieve kunstkring;
het Trio had daar een erf
fijn concert. Drie dagen
Curagao om uit te rusten.
Daar is Jan rood geworden.
„Ik was nog nooit in Mexico
geweest en ik keer er erg
verlangend naar uit Mexico
City: een mammoetstad, met
12 miljoen mensen en riog
meer in de omtrek. Een stad
met een luchtvervuiling,
waarbij de Rotterdamse
vergeleken slechts een
kwalijk snuifje is. Men rijdt
er op slechte benzine met
slecht afgestelde motors.
Eén blauwe walm; je loopt
te snakken naar frisse lucht.
Maar een pubhek! Geweldig.
We hebben er drie avonden
achtereen gespeeld met
allemaal geestdriftige men
sen erbij in drie verschillen
de zalen. Hoef je hier niet te
proberen, met één en het
zelfde ensemble, denk ik.
Dan die grootste ervaringen
in San Luis Potosi, 400 km.
ten noorden van Mexico
City; onvergetelijke concer
ten op zaterdagavond en
zondagmiddag; een half uur
bleef men zondag stoelen
bijslepen. Men kwam bij
ons: „heeft u dat gezien?; ze
zitten te huilen.Ruim 45
minuten Schuberts Trio nr.
2, Pijper en Haydn. Qua
pubhek waren deze Mexica
nen het fijnste op onze hele
toernee".
Terug in Patria. Plannen?
„Dat had ik verwacht",
antwoordt Jan van der
Meer, wat terughoudend.
„We zijn nu op een punt
aangekomen; onze toernees
worden steeds langer. Daar
hebben we een beetje ge
noeg van. Het is kiezen of
delen. Er is een erg reële
mogelijkheid om ons defini
tief in de Ver. Staten te
vestigen, ons te verbinden
aan een universiteit, waar je
aparte muziekfaculteiten
hebt, wat bij ons een con
servatorium is. Wonen met
je gezin in een bungalow op
een campus; lesgeven tussen
de 6 en 10 uur per week,
toernees maken. Maar ik
peins er niet over. In Neder
land weten we het niet
meer, er zijn te weinig
mogelijkheden. Voorlopig
wachten we maar af. Maar
zes weken in een hotel
logeren: ik verzeker je, dat
dit niet altijd even leuk
is.
Oe Blauwe Vogelweg: geen
loorgaande route meer.
VOORHOUT Wethouder J.G.
Huigsloot van sport- en recrea
tiezaken slaat maandag 4 de
cember de eerste paal voor de
bouw van een sporthal aan de
.Voorhoutse Jacoba van Beie-
renweg. De officiële gebeurtenis
die 's middags om drie uur
plaatsvindt, wordt begonnen
met een bijeenkomst in café
restaurant Boerhaave aan de
Voorhoutse Herenstraat. De
kosten van de sporthal bedra
gen 3,4 miljoen gulden.
Economisch
wel en wee
Aan de Levendaal 159 is het
Tapijtcentrum verplaatst naar
Hoge Rijndijk 90.
Aan de Oosterstraat 96 is H.S.
van Dam, schoorsteenveger, ge
vestigd.
O Aan de Haarlemmerstraat 48
is i.p.v. S.V.A'. huishoud, artike- j
len, Hachmer, winkel in huish. j
artikelen (filiaal van het Vijf j
Meiplein 96), gevestigd.
6 Aan de Haarlemmerstraat 67
is i.p.v. het. snel service restau
rant „Mr. Hap", Kolibri Leiden
BV., pizzeria, crêperie en coffie-
shop gevestigd.
LEIDEN De Vogelwijk zal in de toekomst bevrijd
zijn van sluipverkeer. In het ontwerpbestemmingsplan
is het gedeelte van de Blauwe Vogelweg, ongeveer ter
hoogte van de Mytylschool aangewezen als fiets- en
wandelroute. Hierdoor wordt het onmogelijk voor gemo
toriseerd verkeer om de stoplichten op de kruising
Rijnsburgerweg/Wassenaarseweg te omzeilen.
De meeste bewoners vim de Vogelwijk hebben inmiddels
te kennen gegeven het met deze regeling in het ontwerp
bestemmingsplan eens te zijn. Enige weerstand bestaat
er nog bij de kleine middenstanders, die in de wijk zijn
gevestigd. Zij vrezen een deel van hun klantenkring door
deze verkeersmaatregel te moeten missen. Tijdens een
informatieve bijeenkomst morgen in het clubhuis aan
de Nachtegaallaan krijgen de bewoners van de Vogelwijk
de gelegenheid hun zegje over het ontwerp-besteinmings-
plan te doen.
Het ontwerp-plan heeft grotendeels betrekking op de
reeds bestaande bebouwing. Er is een grote flexibiliteit
voor wat betreft het veranderen van panden met een
bedrijfsbestemming tot woonbestemming en omgekeerd.
In het plangebied dat begrensd wordt door de Rijnsbur-
gerweg, de Wassenaarseweg en de gemeentegrens met
Oegstgeest bevindt zich een stuk weiland, dat een
agrarische bestemming met landschappelijke waarde
heeft gekregen. Dit betekent dat er zonder de toestem
ming van b en w niets met het gebied mag gebeuren.
Zo zullen de zogenaamde „pestbosjes" (kleine eilandjes
in het gebiedje, waar vroeger het aan pest overleden
vee werd begraven) bewaard blijven.
Het plan voorziet bovendien in de bouw van het Rijnlands
Revalidatiecentrum, de Jan Mulderkliniek, op de plaats
waar vroeger de Annakliniek stond en waar de Pomona-
velden lagen. Hoe dit centrum eruit gaat zien is nog
niet bekend, wel stelt het bestemmingsplan dat het
vooraanzien van de kliniek vanaf de Lijsterstraat een
soortgelijke moet zijn als dat van de Annakliniek. Tevens
zijn er mogelijkheden geschapen voor uitbreiding van
de orthopedische werkplaats en de Mytylschool. Met
hoeveel lokalen de school zal worden uitgebreid, hangt
af van het aantal kinderen dat in de Jan Mulderkliniek
in de toekomst zal worden behandeld. Er is een uitbrei
ding mogelijk met acht lokalen. De Jan Mulderkliniek
en de Mytylschool ziillen bereikbaar zijn/blijven vanaf
de Wassenaarseweg.
Tenslotte voorziet het ontwerp-plan in de bouw van vijftig
tot zeventig woningen achter de Mytylschool. Minimaal
vijfentwintig procent van het totaal aantal woningen die
hier wordt gebouwd, zal bejaardenwoningen zijn. Tevens
zal een nog nader te bepalen aantal gestapelde woningen
worden gebouwd ten behoeve van alleenstaanden en
tweepersoonshuishoudens. De barakken van het consulta
tiebureau voor T.B.C. zullen in 1980 kunnen worden
opgeruimd. Dan verhuist het bureau naar Oegstgeest.
Op deze plaats zullen gestapelde woningen voor alleen
staanden en tweepersoonshuishoudens worden gebouwd.
Over de Wassenaarseweg wordt in het ontwerp-plan nog
niets vastgelegd. Deze weg wordt in het bestemmingsplan
Leeuwenhoek opgenomen. Teneinde de bewoners van
de Vogelwijk de mogelijkheid te geven van de voorzienin
gen in Leeuwenhoek mee te genieten, zullen waarschijn
lijk snelheidsbeperkende maatregelen op de Wassenaar
seweg worden genomen. Van herinrichting van de straten
in de Vogelwijk kan voorlopig nog geen sprake zijn.
In het kader van de aanvullende werken heeft de
gemeente onlangs de straten kunnen herstraten. De
rijksijdrage was ontoereikend om tevens de herinrichting
ter hand te nemen.
