Elton
morgen in
Den Haag
Nog geen definitieve
doorbraak voor Camel
Concert-agenda
JAZZ
PLATEN
„Ogun voor moderne Engelse jazz"
Z
LEIDSECOURANT/.i
ZATERDAG 18 NOVEMBER 1
Zaterdag 17 november Twee optredens
van de Amerikaanse formatie Santana in de
Leidse Groenoordhal.Aanvang 19.00 en 23.00
uur.
Maandag 20 november De legendarische
gitarist Eric Clapton geeft een concert in de
Jaap Edenhal in Amsterdam. Aanvang 20.00
Dinsdag 21 november Devo geeft een
-concert in het Congresgebouw in Den Haag.
Aanvang 20.15 uur.
Woensdag 22 november Eerste manifesta
tie van Rock Against Racism met Divorce,
The Filth, Captain Coke, Los Mismos, Ivy
Green, Crass, The Tapes, Milestones, Panic
en Normaal in Paradiso te Amsterdam.
Aanvang 20.00 uur.
Donderdag 23 november Elkie Brooks
treedt op in het Concertgebouw in Amster
dam.
0iivia Newton-John, die naast John Travol
ta in de film Grease te zien is, komt voor
een éénmalig concert naar Nederland. Ze
treedt op in de Jaap Edenhal in Amster
dam. Aanvang 20.15 uur.
Vrijdag 24 november De Amerikaanse
Shirts in Paradiso in Amsterdam.
Zaterdag 25 november Tweede optreden
van The Shirts in de Eksit in Rotterdam.
Woensdag 29 november Optreden van
Ian Dury in het Congresgebouw in Den
Haag. Aanvang 21.00 uur. Voorprogramma
wordt verzorgd door Mr. Plugh terwijl
disck-jockey Andy Dunkley de aankondigin
gen zal verzorgen.
James Browndeze koffiebruine, swingende
„sexmachine" treedt op in de Jaap Edenhal
m Amsterdam.
Een medewerker van het
Britse jazzblad „Jazz Jour
nal" liet niet zo lang gele
den naar aanleiding van het
Haagse North Sea Jazzfesti
val weten: „Buiten het Bel
Air hotel pronkten de grote
Amerikanen en andere bete
re wagens van de heren mu
zikantenDaartussen in een
wrakkig Volkswagenbusje
met de sticker van het En
gelse Jazzlabel Ogun. Een
tekenende situatie voor de
jazz in Groot Brittanië.
Ogun is het Engelse platen
label voor de moderne jazz.
En die wil daar nog niet
floreren. Altsaxofonist Elton
Dean is een van de musici
die in diverse formaties
(„Ninesense", „Edo") voor
dat label speelt, en bij stelt:
„De meeste Engelse musici
verdienen hun geld op het
continent". Dean maakt de
zer dagen een toernee door
Nederland.
De muziek van Elton Dean
houdt mogelijk het midden
tussen rock-jazz en free-jazz.
In Nederland is Dean voor
namelijk bekend als ex-bla
zer van de Engelse popgroep
„Soft Machine", en van zijn
tijdelijk onderkomen bij de
Nederlandse popformatie
„Supersister", toen hij al
voor het jazzpad gekozen
hebbend om geld verle
gen zat „Zodra ik uit Soft
Machine stapte richtte ik
een akoestische groep op",
vertelt Dean in een inter
view in het laatste nummer
van het nieuwe blad Jazz
Nu. „Ik kreeg het heen en
weer van al die electronica,
vooral van dat zogenaamde
„geprojecteerde geluid". Je
staat hier ergens te spelen
en vanuit de andere kant
van de zaal komt een of an
der vervormd geluid terug".
En over zijn werk in drie
afzonderlijke groepen: „We
kunnen het ons niet veroor
loven in slechts één band te
spelen. Het Elton Dean Qu
artet krijgt misschien twee
schnabbels per jaar van de
Jazz Centre Society. Ze wil
len daar steeds andere na
men op het programma heb
ben, dus vormen we met
een klein aantal mensen een
groot aantal groepen".
Enkele van die kleine groep
mensen zijn bassist Harry
Miller (was hier al eerder op
toernee, werkte mee met
Willem Breuker die als te
genprestatie meeblaast op
Millers laatste plaat op het
Ogun-label, „In Conferen
ce"), en saxofonist Alan
Skidmore, hier kortgeleden
op bezoek in het Europese
Jazz Quartet. Typische Brit
se musici die experimente
ren met stijlen, dan weer
hier dan weer daar te vin
den zijn, ofwel uit zucht
naar vernieuwing ofwel uit
bittere noodzaak. Van Skid
more is in het Ogunpakket
een mooie plaat te vinden,
getiteld SOS (Ogun 400) en
in 1975 verschenen. De
Ogunplaten werden tot voor
kort ingevoerd door Bertus-
produkties in Berkel Roden
rijs, maar die schijnt ermee
opgehouden te zijn. De pla
ten liggen nog wel in speci
aalzaken, of zijn te bestellen
bij Ogun Recording Ltd. 35
Eton Avenue, London NW3,
telefoon 09 44 01-794 4490.
De titel van SOS is tegelij
kertijd de naam van alweer
een Britse formatie, waar
van ik niet weet of die in
middels opgeheven is: Alan
Skidmore (tenorsax, drums
en percussie), Mike Osborne
(altsax en perscussie), John
Sur man (baritonsax, so
praansax, basklarinet en sy
nthesizers). In feit drie bla
zers, die voor het eerst
samenspeelden in 1973 in
Brussel en hier een zeer
apart geluid laten horen. Je
zou het voorzichtig een bee
tje kunnen vergelijken met
wat een Willem Breuker c.s.
hier doen. Alleen is het es-
thetiserender en meer naar
mooie geluiden op zoek.
Soms tegen traditionele mo
derne jazz aanleunend, soms
bijna vrij. Naast de akoesti
sche blaasinstrumenten werd
bij deze eerste SOS-plaat ge
bruik gemaakt van overdub-
bing met muziek uit de syn
thesizer en van de
slaginstrumenten. Erg inte
ressant gedaan, zo zelfs dat
het blad The Times de plaat
„de beste van 1975" noemde.
SOS experimenteert met in
strumenten, met geluiden en
komt soms op bijna klassie
ke paden terecht. Zoals in
„Country Dance" waarin de
aangehouden toon van de
baritonsax de „drone" van
doedelzakmuziek imiteert.
De situatie van de moderne
Engelse geïmproviseerde mu
ziek is een beetje vergelijk
baar met de Nederlandse.
Ook hier moest Willem
Breuker naar het buitenland
(Amerika) om opeens een
golf erkenning te vinden. Er
zijn in Engeland weinig mo
derne platenlabels waarop
men muziek kwijt kan. In
Nederland is van die nood
een deugd gemaakt met de
diverse kleine, door muzi
kanten beheerde labels. Wil
lem Breuker heeft z'n BV-
Haast, Nedley Elstak geeft
platen in eigen beheer uit,
evenals fluitist Ronald Snij
ders. Aan de andere kant
ontbreekt hier een overkoe
pelend modern label als
Ogun. En zo'n label blijkt
vraag en zie catalogus de
moeite meer dan waard.
BERTJANSMA
De groep Flyin' Spiderz
ri iliïlWTÏÏT^-"
Elton Dean (morgenmiddag in Pepijn) hier spelend op de saxello (een sopraansax met een bocht
en een wat breder geluid): „De meeste Engelse musici verdienen hun geld op het continent".
Dat publiek hier is
aardig veranderd ten
opzichte van een jaar
tje of twee, drie gele
den. Ik kan me nog
herinneren dat we in
Paradiso speelden toe-
ndertijd. Iedereen zat
apatisch voor zich uit
te staren, er was geen
enkele emotie te ont
dekken, geen enkele
„physical reaction
En neem dan het pu
bliek tijdens deze
tour: de apathie ge
heel verdwenen, geïn
teresseerd luisterend
en zowaar, er kwam
respons."
Andy Ward, de tengere
drummer van de sym
fonische rockformatie
Camel steekt zijn en
thousiasme over de
Nederlandse optredens
van het afgelopen wee
keinde niet onder stoe
len of banken. Andy is
met Andrew Latimer,
gitarist, het enige nog
originele lid van Ca
mel, die wat ze zelf
zeggen muziek maken,
die „unsettled" is. De
groep werd in 1972 op
gericht samen met
Doug Ferguson en Pe
ter Bardens, die bei
den inmiddels zijn op
gestapt. Het vertrek
van Ferguson werd re
delijk opgevangen
door het aantrekken
van de ex-Caravan
bassist Richard Sin
clair, die voor het
eerst op het vorig al
bum „Rain Dances" te
horen was. Richard
heeft een redelijke re
putatie opgebouwd als
zanger, „één van de
weinige roek-zangers,
die echt kan zingen",
schreef Melody Maker
eens. Het onverwachte
opstappen van Peter
Bardens, met Latimer
de leverancier van al
het Camel-materiaal,
kwam veel harder aan.
„Meningsverschilen" is
het enige wat Andy
Ward los wil laten
over het vertrek van
Bardens. „Hij kon zich
niet meer vinden in
ons muzikaal concept.
Van de zes albums die
tot nu toe zijn versche
nen, heeft het instru
mentale Snowgoose, de
meeste indruk ge
maakt op het publiek.
Snowgoose was geïn-
spireeerd op een ver
haal Paul Gallico.
„Inderdaad betekende
deze elpee voor ons de
doorbraak zowel Enge
land als op het vaste
land van Europa en
een heel klein beetje
in Amerika. Dat suc
ces was voor de men
sen van de platen
maatschappij
aanleiding ons een
nieuw conceptalbum
aan te praten. Daar
hebben we ons met
hand en tand tegen
verzet. Vandaar dat
het volgende album
„Moonmadness" niet
aan één thema is op
gehangen. In tegenstel
ling tot groepen als
Genesis en Yes zijn we
niet van plan door te
borduren op succesthe
ma's. Deze groepen,
die in feite maar één
enkele formule hebben
en die volledig uitkau
wen, verdienen er na
tuurlijk een heleboel
geld mee, maar artis
tiek gezien zitten ze al
jaren op dood spoor.
En dat willen wij hoe
dan ook voorkomen.
Plezier in het werk is
belangrijker voor ons
The Flyin' Spiderz Eén
van de belangrijkste expo
nenten van wat Nederland
aan punk heeft voortge
bracht, is de Eindhovens
groep the Flyin' Spiderz.
Deze band, die zich op de
eerste elpee in de voetspo
ren van de Sex Pistols trad,
heeft op de pas uitgebrachte
plaat „Let it Crawl" meer
voor de lijn van de Ameri
kaanse Ramones gekozen.
Het effect van deze aanpak
is, dat nummers die geschikt
zijn om snel en gedreven te
worden gespeeld, te traag
zijn opgenomen. Hierdoor is
het vlees noch vis wat de
heren produceren. „S.O.S."
het openingsnummer van de
elpee, „Marionettes" en
„Car", dat live werd opgeno
men, vormen positieve uit
zonderingen op het geheel.
Speciale aandacht verdie
nen de teksten. Zij ademen
een sfeer uit van destructi-
visme en negativisme, die zo
eigen is aan de punk. In de
vernauwde zienswijze van de-
heren past het niet een poli
tieman te zien als een nor
maal mens, maar is het
ogenblikkelijk een fascist.
Over 'het algemeen zijn de
teksten op de plaat trou
wens slecht te verstaan en
dat is maar goed ook. (Ne-
gram-Bovema)
Starcastle De Amerikaan
se groep Starcastle, die in
het land van herkomst enor
me successen heeft, krijgt in
Europa maar geen voet aan
de grond. Ook de vierde el
pee van de band, „Real to
Reel", maakt niet erg teel
kans hoog op de hitlijsten te
komen. De reden daarvan
ligt waarschijnlijk in het feit
dat Starcastle zich voorna
melijk op Europese groepen
oriënteert. Al eerder is de
groep verweten een tamelijk
schaamteloze immitatie te
zijn van het Engelse Yes. En
inderdaad, zowel de toetsen
als de zang vertonen een
frapante overeenkomst met
die groep. Toch is Starcastle
zowel instrumentaal als vo
caal uitstekend op dreef op
de plaat. „Half a mind to le
ave ya", „Watcha gonna do
when it all comes down on
you" en So here we are" to
nen wel aan dat aan de in
dividuele kwaliteiten van de
groepsleden niet getwijfeld
hoeft te worden. Maar dat
bij ieder nummer de naam
van een andere groep door
het hoofd speelt, is toch wel
een teken van de beperkte
compositorische kwaliteiten
van de band. (C.B.S.)
Tom Waits Zet „Blue Va
lentine" op en wat je hoort
zijn wonderschone violen,
dik aangezet en erg senti
menteel. En dan Tom Waits,
de ruwe bolster met de even
ruwe pit als stem.' „Somew
here" de schlager uit West-
Side-Story kweelt hij. De
angst slaat om je hart: waar
is die oude Tom met z'n be
schrijvende teksten, z'n op
jazz en blues getinte muziek,
z'n ironie, z'n sarcasme? Ge
lukkig, het tweede nummer
van kant één komt aardig in
de richting en de rest van de
elpee is weer „ouderwets".
Verhalen over de zelfkant
van het leven, zo treffend
neergezet als alleen Tom
Waits dat kan Drie num
mers^ springen er uit qua
perfecte sfeertekening:
„Christmas Card from a
hooker in Minneapolis", „Ro
meo is Bleeding" en Ken
tucky Avenue" (Asylum-
/WEA)
Walter Egan De uit Was
hington D.C. afkomstige
Egan blijkt erg gevoelig
voor producers. Niet zozeer
voor de man zelf als wel
voor zijn muzikale ideeën.
Op „Not Shy", zijn tweede,
onlangs uitgekomen album
was Lindsey Buckingham de
producer en dat is te mer
ken ook. Op deze elpee zijn
overduidelijk kenmerken
van Fleetwood Mac van van
daag de dag te horen, tot
zelfs de stem van Stevie
Nicks toe. Op een enkel
nummer verzorgt zij het
leeuwendeel van het achter
grondkoortje. Kortom, een
weinig interessante elpee
dus, met up-tempo roek-
werk, melodieus en zonder
enige opvallende prestaties
(Polydor
Chicago De altijd aanwe
zige stijlkenmerken van Chi
cago zijn ook op de nieuw
ste langspeelplaat „Hot
streets" terug te vinden:
hoge zang van zoetgevooisde
Petér Cetera (de man die
bovendien verantwoordelijk
is voor de recente serie sing
lesuccessen van de groep) en
de zo langzamerhand wat te-
laI
eh
veel vor de hand liggend]
blazers-arrangementen val
James Pankow. Als gitarist j"1
heeft de groep na het over-
lijden van Terry Kath de
nieuwe ster Donny Dacus
huis gehaald, maar deze le
vert op de plaat nog g<
werkelijk opvallende bijdra-1
ge, die een verandering v<
het tciïale Chicago-geluid
kunnen betekenen. De
speler bevat
ingetogen en weinig origine
le nummers; helemaal in
stijl die men al jaren vi
Chicago kent. Twee
deringen hierop (en daarmi
de aantrekkelijkste numme
van de plaat) zijn het titel
nummer 'Hot streets' en de
compositie 'Ain't it time'. In
eerstgenoemd nummer geeft
gitarist Donny Dacus een in
druk van wat hij in zij
mars heeft, en in 'Ain't
time' blijkt hij bovendi
prima te kunnen zingen,
gen een achtergrond van
stekende en originele
zers, lekker gitaars
kortom: dit is het bi
nummer dat op de t
plaatkanten te vinden is.
rest van de schijf is gc
maar niet spectacul
(CBS)
De groep Camel in de huidige samenstelling, met als tweede van rechts Andy Ward.
dan geld", en dat
klinkt uit de mond
van Andy Ward
vreemd.
„Ik kom er rond voor
uit dat in een kapita
list ben", zei hij eerder
in het interview. „In
derdaad, ik ben niet
vies van geld. Maar
het komt bij ons niet
met stromen binnen.
Mensen denken daar
wel eens anders over,
maar ga eens na: ge
durende deze Europese
tournee van drie
maanden, verdienden
we gemiddeld zo'n
honderd pond (onge
veer 400 gulden, red.)
per week. Dat mag
toch geen vetpot he
ten."
Als Andy het over
geld heeft, weet hij
van geen ophouden.
„Ik droom er vaak
over. Stel je voor als
ik rijk zou zijn. Dan
zou ik direct een com
plete studio laten bou
wen, stoppen met
drummen en onbeken
de groepen gaan coa
chen en produceren.
Ik zou de belangen
van de groep voorop
stellen en pas daarna
aan de geld verdienen
denken, maar ach, het
is nog verre toekomst
muziek."
Inderdaad, eerst zal
Camel moeten zorgen
voor een definitieve
doorbraak. De groep
schijnt haar draai nog
steeds niet gevonden
te hebben, getuige de
vaak uiterst verschil
lende muzikale aanpak
op de albums. De re
den van die voortdu
rende wisselmg in aan
pak ligt misschien in
het feit dat elk van de
groepsleden toch dui
delijk andere muzikale
interesses heeft. Hoe
valt dat dan te rijmen
met opmerkingen als
„onze inbreng als
groepsleden in het Ca
mel-repertoire is ge
ring. Andv: „Dat
klopt niet helemaal
Inderdaad schreven
Peter en Andrew al
onze nummers, maar
dat hield niet in dat
wij deze ook klakke
loos speelden. We f
droegen ook zelf sugjj
gesties aan, die altijd]
gerespecteerd werden.
Met de nieuwe ,,iiné-|]
up" zal dat nog verdei
worden doorgevoeri
en gaan we allemaal
aan ons materiaal
meewerken. Hoe dat)
eruit gaat zien is ook]
voor ons nog de vraa
dat zien we wel ais d)
tournee eind dea
maand is afgelopen en]
eind december met de]
opname van de nieuw
elpee gaan beginnen."
LEX NIGGEBR UGGÉi
