Roerige tijden behoren
Tasja tot het verleden
voor
Melkboer
Wim van der Holst
laat Maredorp in de
steek en gaat leven
Menno
ITAP/REGIO
Aan de slag voor
missionaris
Jos van Kesteren
Graag door
de deur,
als u wilt.
Op mijn omwegen door stad en land kom
ik graag mensen tegen. Elke morgen tussen
tien en elf uur kunt u mij telefonisch vertel
len wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Het nummer van mijn geduldi
ge telefoon is 071-122244; u kunt dan naar
toestel 18 vragen.
\mm
Tasja, een bastaardhondje van
ongeveer drie jaar oud heeft het
vroeger niet al te makkelijk
gehad. Tasja groeide op in een
nogal drukke omgeving met
heel veel kleine kinderen in de
buurt. Ook thuis ontbraken die
kinderen niet. Het was dan ook
onvermijdelijk dat vrijwel iede
re dag wel een vriendje of vrien
dinnetje over de vloer kwam.
Daar is natuurlijk niets op tegen
maar het begon Tasja op haar
zenuwen te werken. Hoogst
waarschijnlijk werd Tasja door
de spelende kinderen meerma
len van haar plaatsje verdreven
en moest ze haar heil anders
in huis gaan zoeken.
Aanvankelijk deed ze dit wel,
maar naarmate de tijd vorderde
met steeds meer tegenzin. Een
hond heeft nu eenmaal een ei
gen territorium nodig. Als is het
nog zo klein. Daar moet hij zijn
gang kunnen gaan, zonder dat
iemand hem stoort. Gebeurt dit
wel, dan loopt men een gerede
kans dat de hond zich aggressief
gaat gedragen. Hij voelt zich op
zijn eigen terrein in het nauw
gedreven en bijt dus van zich
af. Dat is zijn goed recht Voor
de betrokkene is dat echter
minder aangenaam en het
draait er vrijwel altijd op uit
dat de hond het huis uit moet.
Wekelijks verschijnt in de Leidse Courant de rubriek „Hond
zoekt huis". In deze rubriek wordt een hond beschreven die
in het asiel verblijft om daar een zekere dood tegemoet te
gaan... tenzij het dier een goed tehuis vindt. De in de rubriek
beschreven honden zijn alle door hondenbezitters naar bet asiel
gebracht. Om uiteenlopende redenen, vaak begrijpelijk, maar
soms ook volslagen onzinnig. De in „hond zoekt huis" beschre
ven dieren zijn alle goed gezond, hebben een wormkuur
ondergaan en zijn volledig ingeënt. Tegen betaling van ca. 60
gulden ten bate van zwerfdieren zijn ze af te halen. Adres:
Nieuw Leids Dierenasiel, Besjeslaan 6b, Leiden. Tel.: 131670.
Geopend di. t/m vr. 10.00-12.00 en 14.00-17.00 uur. Zaterdag van
10.00-12.00 en 14.00-16.00 uur. Zondag en maandag gesloten.
Dit gebeurde ook met Tasja. Zij
begon ook van zich af te bijten,
met als „slachtoffer" de kinde
ren die op bezoek waren. Onge
lukken gebeurde er niet, maar
een ernstige waarschuwing was
het wel. Tasja's baas onderken
de het potentiële gevaar maar
heeft waarschijnlijk niet gewe
ten dat de oorzaak er van was.
Maar zelfs als hij het wel gewe
ten had, dan nog zou hij er niet
veel mee opgeschoten zijn.
Er staan dan drie mogelijkhe
den open. Geen buurtvriendjes
meer in huis, hetgeen onredelijk
is ten opzichte van de kinderen.
Een groter huis kopen, zodat de
twee partijen elkaar niet meer
zogauw in de weg zitten.
Financieel gezien een onmoge
lijkheid. Als laatste mogelijk-
heid dient het asiel zich aan en
dat is wel haalbaar en tegelijk
ook de meest eenvoudige oplos
sing.
Tasja is nu wel het kind van
de rekening temeer omdat het
bovenstaande verhaal de
schuldvraag zeker niet op de
hond richt. Tasja's karakter is
volstrekt tegengesteld aan haar
vroegere gedragingen. Ze is,
zoals in het asiel nu blijkt, een
rustig, aanhankelijk en gehoor
zaam hondje. Van extreem ag
gressief gedrag is geen sprake.
Omstandigheden veranderen
klaarblijkelijk niet alleen de
mens maar ook het dier. Geluk
kig maar voor Tasja, want nu
maakt ze een veel grotere kans
e<ki nieuw baas te krijgen dan
eerst.
Het doet echter geen afbreuk
aan de voorwaarden waaronder
Tasja bij een nieuwe baas ge
plaatst kan worden. Kleine kin
deren in huis wordt niet aanbe
volen, tenzij er genoeg ruimte
is. In een rustige omgeving komt
Tasja het best tot haar recht.
Ook voor wat oudere mensen
is ze erg geschikt Tasja heeft
weinig verzorging nodig met
haar kortharige vacht en ze
hoeft nu ook niet direct uren
achtereen afgedraafd te worden
aan het strand of in het bos.
Gezelligheid en aandacht is
voor haar het belangrijkste.
Haar kleuren zijn zwart, licht
bruin en donkerbruin. Ze is 40
cm. hoog, heeft een lange staart,
een spitse snuit met opzij staan
de flapoortjes en twee buitenge
woon vriendelijke donker brui
ne ogen.
Menno het dwergpoedeltje van
vorige week heeft vele reacties
gekregen op zijn verschijning in
de rubriek. Uiteindelijk is hij
beland bij een man wiens vorige
hond, ook een poedeltje, door
een auto overreden werd. Vanaf
deze plaats wens ik Menno wat
m$pr geluk dan zijn voorganger.
Bart Spijker
LEIDSE COURANT ZATERDAG 11 NOVEMBER 1978 PAGINA 5
t veel aandacht nodig
Het zijn treurige dagen.
De herfst trekt zijn
onuitwisbare sporen
door het
polderlandschap en m'n
auto is stuk. In de krant
staat ook niks leuk
meer. Nee, rijks- en
gemeentebegrotingen
zijn net zo somber als
het weer buiten. Bestek
anno 1981 wordt een
theelepeltje, want we
moeten de buikriem
aanhalen, ledereen is
ziek, zwak en misselijk
of dreigt het binnenkort
te worden. De kat is in
de rui en ik kan zijn
borstel niet vinden.
Koen Verhoef zei het
dinsdagavond al erg
nadrukkelijk: „Ja beste
kijkers, het zijn moeilijke
momenten; Johan Cruyff
verlaat het Nederlands
voetbal en Jaap
Boersma is uit de
politiek".
Heerlijk hè, zo'n tijdje
gewoon mopperen. Ik
kan er uren mee
doorgaan. Jammer
genoeg kun je soms niet
aan een lichtpuntje aan
de horizon voorbij. Op
zoek naar de man met
de hamer kom je ook
wel eens leuke dingen
tegen. Zo is het leven,
daar kun je niet
onderuit.
Een rots van vermaak in
de branding van
wekelijks leed is
bijvoorbeeld de dansles.
Jij lachten om het
geknoei van een ander
en zij om het jouwe. In
de pauze sluit je weer
vriendschap om
vervolgens op dezelfde
voet verder te gaan.
Slechts enkele lessen
scheiden ons van het
eindpunt waar je wordt
geacht de danskunst te
beheersen. Ik denk dat
er mensen zijn die het
nooit zullen leren en ik
ben bang dat ik daar bij
hoor. Maar goed, niet te
vroeg getreurd want er
kan nog van alles
gebeuren. Uiteindelijk
gaat het best redel!|k en
vallen we, behoudens
mijn hardop meetellen
met de muziek, niet op
in het wriemelende
gezelschap.
Alhoewel, deze week
ging het fout omdat we
vorige week een les
gemist hebben. Het
staat zo slordig als
iedereen een pas
geleerde draai maakt
terwijl jij een hele
andere kant opgaat. Na
enige aanpassingen en
een avondje oefenen
thuis, raken we gelukkig
weer bij. Toch heb ik
het idee dat je het wel
kunt vergeten als je
meer dan één les mist.
Behalve de dansles is
er nog één lichtpuntje In
de duisternis. Een
collega heeft gisteren
zijn eerste dansles
gekregen. Nadat het
enige jaren een
twistpunt is geweest,
heeft zijn vrouw de
knoop doorgehakt en
hem de danscursus
ongevraagd op zijn
verjaardag cadeau
gedaan.
Ogenschijnlijk Is er voor
hem geen weg meer
terug, althans niet
zonder lichamelijk letsel.
Dat is temeer leuk
omdat hij destijds nogal
wat plezier had toen ik
op dansles ging. Ik heb
het al eens gezegd:
geen beter vermaak dan
leedvermaakt. Ook doet
de hele zaal me denken
aan een conference van
Rijk de Gooyer uit de
60-er jaren: .Liggen
zo uw problemen?.
Ed OUler
Op verzoek van Sas-
senheimse kringen wil
ik graag nog even
wijzen op het feit, dat
dit weekeinde (en ook
het volgende, op 19 en
20 november) er iets
gedaan gaat worden
voor de naar hulp
snakkende Sassemse
Francisaanse missiona
ris Jos van Kesteren
in Brazilië.
Begin vorige maand zette ik
al een uitgebreide opwek
king in deze rubriek en nu
zou de parochiële werkgroep
Missie en Ontwikkeling nog
even een geheugensteuntje
willen zien, teneinde solidair
Sassenheim en mogelijk ook
bewogen lieden daarbuiten
aan te zetten tot het geven
van steun aan een actie die
10.000 gulden moet opbren
gen. Het gaat om het finan
cieren van twee aan te
bouwen lokalen in de school
van 73-jarige Jos van Keste
ren.
Werkgroepvoorzitter Mari-
nus van Steijn wijst er
nogmaals op, dat deze in de
wijngaard des Heren ver
grijsde missionaris van
Een vreemd toneeltje aan de
Noordwijkerhoutse Haven
straat, op nummer 32 om
precies te zijn. Daar bevin
den zich de opstallen van
trendbewuste Floor Vink die
ter plaatse een modehuis
runt Exclusief is het in elk
geval wel, want de aanbouw
doet allervreemdst aan.
Naast het pand is flink
gesloopt, echter de trap
naar boven - ook al zo'n
eigenaardig geval - is recht
overeind blijven staan.
Evenals een gehandhaafd
stukje schutting met daarin
een misplaatste deur. Nu
heb ik horen verluiden, dat
mensen die om de een of
andere reden perse buite
nom naar boven willen, zijn
zoals veel zaken in de
modewereld: nut heeft het
niet, het moet een gril
blijven.
Wim en Corrie van der
Holst (beiden 59) vinden het
welletjes. Volgende week
zaterdag keren zij voorgoed
de Leidse Janvossensteeg de
rug toe. Voor boter, kaas en
eieren en aanverwante en
bijkomende artikelen kun je
daarna niet meer bij hun
terecht. Een vreemde situa
tie: Van der Holst weg uit
de Janvossensteeg. Maar het
zit erop voor de melkboer
Wim, die ruim 35 jaar lang
het stadsdeel Maredorp van
zuivel voorzag. Van der
Holst gaat het rustiger aan
doen „mede op doktersad
vies", heet het in een af
scheidsbriefje aan de geach
te clientèle, maar tegenover
mij komt Wim er ridderlijk
voor uit, dat-ie „nu wel eens
een keertje wil gaan leven".
Ach ja, zo is het toch: „We
hebben nu wat geld ver
diend, lopen tegen de 60
aan, en verder wil ik wat
meer tijd hebben om te
klaverjassen, want daar ben
ik gek op, om het zo maar
'ns te zeggen. Een opvolger
heb ik niet kunnen vinden.
De winkel wordt verhuurd
aan een antiekverkoper. Ik
wil namelijk veel liever
winkels in de Janvossen
steeg dan dat er overal van
die lappen gordijnen voor
de ramen hangen.
„Ik zit al van jongsaf in de
melk. Vader zei: je moet
doorleren, maar de handel
trok me nu eenmaal.Na de
mulo ging ik langs de weg
en ik vond het fijn. Ik reed
letterlijk heel Leiden in de
rondte, eerst met een bak
fiets, later met een motor
bakfiets, bij m'n vader in de
zaak, in de Van Mussen-
broekstraat, 45 jaar geleden.
In de oorlog ben ik ge
trouwd en toen nam ik die
winkel aan de Janvossen
steeg over van een melk
boer. Ik was toen al één van
de weinige gemengde melk/-
kruidenierszaken. We heb
ben goede tijden gehad, ook
mindere in het begin van
die vijftiger jaren met die
economische crisis. Ondanks
de grote concurrentie van
de grootwinkelbedrijven en
daarna van de supermark
ten hebben we 't best kun
nen redden. Mede dank zij
m'n vrouw en de drie
kinderen hebben we er een
goeie zaak van weten te
maken", aldus Wim van der
Holst, die nu niet sluit
omdat „het niet goed zou
gaan". In tegendeel: „Het is
nog steeds een beste loop
zaak. Zie je, als winkelier
moet je het tegenwoordig
erg goed doen. Dat is servi
ce verlenen, kwaliteit leve
ren, gemoedelijk en vriende
lijk zijn. Niet teuterig doen,
als iemand een paar centen
tekort komt. Ik ken er, die
elke cent opschrijven en 'm
later in rekening brengen."
Wim van der Holst mist
veel. Hij mist nog elke dag
de zingende slagersjongen.
„Je had toch tijden dat de
bakker, de groenteman en
de slager langskwamen.
Voor een ons ham kwam de
slager al bij je aan de deur.
Dat is allemaal weg. De
welvaart heeft de service
overspoeld. Ik bedoel eigen
lijk: ondanks die welvaart
wordt er weinig genoten van
de service die de winkelier
nog wil geven." Zo'n bereid
willige figuur was Van der
Holst, in z'n achtergescho-
ven maar o zo bekend
bedrijfje. Een goede inkoop,
dat vindt-ie ook erg belang
rijk. Zoiets kan de prijs
drukken, maar de kwaliteit
verhogen.
Nu is Van der Holst niet
alleen melkboer geweest Hij
bewoog zich door allerlei
sociale geledingen heen.
Wim had en heeft veel meer
om handen: secretaris van
Melkboer W. van der Holst: „Het is nu een dooie boel hier.'
de Leidse melkhandel, sinds
'46 bestuurslid van de Kath.
Middenstand (nu KNOV) in
Leiden, voorzitter van de
Leidse kruideniersorganisa
tie (van opsommigen worden
sommigen onzer nog immer
„dizzy"), secretaris van de
Leidse Detailhandelschool
(RIO: Rijnlands Instituut
Ondernemersonderwijs), hij
bezet een zetel in de Kamer
van Koophandel voor Rijn
land namens het midden- en
kleinbedrijf, en dan zit Wim
nog in een paar gemeentelij
ke commissies, is verder
commissaris van de landelij
ke Enkabe. Adempauze.
„Zal ik maar stoppen?"
vraagt Wim, die naar mijn
idee nog wel een kwartiertje
zo door kan gaan. Ze vra
gen hem trouwens weieens:
waar zit jij in hemelsnaam
niet in? „Maar als er geen
mensen voor al die organi
saties waren, zou er ook
niets tot stand komen", is
Van der Hoists overtuiging.
Daarbij blijft bijna ex-melk-
boer Wim van der Holst van
mening dat het midden
standsorganisatieleven in
Leiden helemaal niet actief
is. „Ik mis nog steeds die
oud-voorzitter van ons, J. C.
Lambermont, een ijzervreter
misschien, maar ook een
doorzetter die voor iedereen
aandacht had en klaarstond.
Zoals het in zijn dagen was,
zo kermen we het niet meer;
het is nu een lamme boel
hier, vind ik, en dat mag je
gerust weten. En dan heb ik
't niet over het Leids City
Centrum"
Over de buurt, over Mare
dorp: „We hebben een heel
mooie tijd gehad in „Mare
dorp", zo het dat tegenwoor
dig, met al die gevoelighe
den op buurtniveau. Gezelli
ge klanten, de sfeer van de
zaak. We zullen elkaar over
en weer missen. Dit is een
buurt", aldus Wim van der
Holst, „waar in '43 zeker
twaalf kruidenierswinkels en
minstens zes melkwinkels
waren. In een rondje van
pakweg 200 meter. Er zijn
er die er nog rijk van
geworden zijn ook. Ik ben
de enige die overgebleven is.
Nu is er helemaal niks meer
in die Janvossensteeg. Een
afgang van wat ooit een
winkelstraat is geweest. Een
beeld dat vrij normaal is in
onze vaderlandse binnenste
den. En daar doet Leiden
niet voor onder. Maar het is
wel triest, als je zo het einde
van een tijdperk moet
helpen afronden."
Sassemse bloede „op zijn
leeftijd nog steeds de drijf
veer is, een man die initia
tieven neemt die later wel
weer door de Brazilianen
worden overgenomen. Maar
dit proces duurt erg lang.
Daarom wil hij zelf nog die
twee lokalen aan z'n school
laten bouwen. In Brazilië
heeft hij van alles gepro
beerd om steun te krijgen,
maar zonder resultaat.
Daarom doet hij een beroep
op ons, Sassemers. Laat
deze roepende niet in de
woestijn terechtkomen".
Dit weekeinde en het vol
gende staan voor de paro
chianen de offerblokken
klaar. Voor anderen, die ook
pater Van Kesteren willen
helpen, is er het gironum
mer 2598159, t.n.v. penning
meester werkgroep Missie
en Ontwikkeling, Meidoorn,
Sassenheim Van Steijn: „er
zijn ook enkele schilderijen
geschonken. Degenen die
interesse hebben in zo'n
geschilderstuk, kunnen ze
gaan bezichtingen in het
onderdak aan de Hoofd
straat".
