Hoe een
ruimtevaart-
Italiaan zijn
dieselauto
kwijtraakte
hond
Alphens
langroker
Tjibbe redde
't niet in
Bremen
Troetel mocht niet
mee met vakantie...
..p/m
y///f
M'..
Op mijn omwegen door stad en land kom
ik graag mensen tegen. Elke morgen tussen
tien en elf uur kunt u mij telefonisch vertel
len wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Het nummer van mijn geduldi
ge tejefoon is 071-122244; u kunt dan naar
toestel 18 vragen.
msM
p de
ierop
5, tO
nrifl-
ïheel tel
is een bastaardhondje
Md ^aar ouc*' belandde
erf hele merkwaardige
in het asiel. Het begon
ove® naai in de laatste week van
toen Troetels baas met
itie zou gaan. In alle ge-
srust besloot hij om Troe-
[lak voor de grens letterlijk
gnurlijk het bos in te stu-
ffoogstwaarschijnlijk met
motivatie dat alle beesten
tenslotte toch thuishoren.
En na de vakantie zou hij dan
wel weer een andere hond ko
pen. Allemaal heel makkelijk.
Er deed zich echter een compli
catie voor. De dochter des hui
zes, voor wie het hondje eigen
lijk was gekocht, was het met
vaders handelwijzew volstrekt
niet eens. Eerst praatte zij als
Brugman om haar vader op
andere gedachten te brengen,
maar toen dat niet lukte besloot
zij zelf het heft in handen te
lelijks verschijnt in de Leidse Courant de rubriek „Hond
lekt huis". In deze rubriek wordt een hond beschreven die
het asiel verblijft om daar een zekere dood tegemoet te
n 'an... tenzij het dier een goed tehuis vindt. De in de rubriek
tsehreven honden zijn alle door hondenbezitters naar het asiel
bracht. Om uiteenlopende redenen, vaak begrijpelijk, maar
ms ook volslagen onzinnig. De in „hond zoekt huis" beschre-
dieren 'zijn alle goed gezond, hebben een wormkuur
'dergaan en zijn volledig ingeënt. Tegen betaling van ca. 60
jj'den ten bate van zwerfdieren zijn ze af te halen. Adres:
ieuw Leids Dierenasiel. Besjeslaan 6b, Leiden. Tel.: 131670.
eopend di. t/m vr. 10.00-12.00 en 14.00-17.00 uur. Zaterdag van
I00-12.00 en 14.00-16.00uur. Zondag en maandag gesloten.
nemen. Zij stelde een zeer ver
nuftig plan op om haar Troetel
bijtijds in veiligheid te brengen,
zonder dat haar vader daar een
stokje voor kon steken. Dit plan
ging als volgt in zijn werk. Een
kwartier voor het vertrek naar
de vakantiebestemming, nam
zij Troetel stilletjes mee naar
haai- werk, waar zij haar baas
smeekte Troetel bij zich te hou
den tot zij weer van vakantie
terug zou zijn. Na veel heen en
weer gepraat ging haar baas
akkoord met het voorstel van
het meisje, ook al omdat hij
begaan was met het lot dat
Troetel anders zou ondergaan.
Het is begrijpelijk dat de vakan
tiestemming niet geheel opti
maal was .toen het meisje naar
huis terugkeerde om met haar
ouders op reis te gaan, maar
Troetel was, tenminste voorlo
pig, veilig. Wie wel met de pro
blemen opgescheept zat was de
tijdelijke baas van Troetel. Aan
gezien de man een winkel heeft,
bleek het in de praktijk erg
moeilijk om voor Troetel te
zorgen. Maar ook hij had zijn
oplossing klaar. Zo kwam het
dat Troetel op 4 augustus met
haar interim-baas in het asiel
verscheen. Nadat de man de
situatie uiteen had gezet, werd
overeengekomen dat Troetel als
„pensionhond" kon blijven.
Maar zowel beheerder Will Tiele
als Troetels redder waren er
niet van overtuigd dat het hond
je ooit nog door haar oude baas
zou worden opgehaald. Na drie
weken bleek dit vermoeden ge
rechtvaardigd. Will Tiele, die
mét Troetel ook het telefoon-
ZATERDAG 14 OKTOBER 1978 PAGINA 5
LEIDSE COURANT
Misschien lijkt dit een sterk
verhaal, maar op z'n minst
een triest relaas. Het is de
korte geschiedeni^Van een
hoogstbedriegelijke „transac
tie", waarmee een civiele
som van 22.000 gulden is
gemoeid. De navolgende
wederwaardigheden van
„een bedrogen Italiaan"
tekende ik op uit de mond
van een goede kennis van
me. Ter inleiding die
nauwelijks ter zake is:
Giuliano Beretta, een vroe
grijpe Italiaanse ingenieur
die halverwege tussen de
dertig en veertig jaren
gedateerd moet worden,
heeft een lucratieve baan bij
Estec, het centrum bij
Noordwijk, waar de Europe
se ruimtevaart droomt van
grootse ruimtevluchten en
ook daaraan werkt. Giuliano
is een jaar of zeven aldaar
werkzaam geweest, spreekt
nog steeds geen behoorlijke
zin Nederlands, ondanks
vertwijfelde pogingen langs
cursuswegen daartoe onder
vrijwel de helft van de tijd
die Vecchi met z'n pijp
doorbracht wist aan te
houden: 1 uur, 17 min., 15 sec.
Dat is auszerordentlich goed.
Voor Tjibbe de Groot is de
Europese strijd gestreden,
maar vandaag zit hij alweer
in Gouda onder het raadhuis
te lurken tijdens de
Nederlandse
kampioenschappen. Dat doen
ze daar met een man of zestig:
méér kunnen er niet in. „Ik
heb altijd goed gerookt, maar
je moet weieens pech
hebben", meent Tjibbe de
Groot, die er nog steeds niet
de smoor in heeft.
nomen. Het hoeft ook niet
meer, want goedlecfse
Beretta heeft 't er in Neder
land opzitten en vertrekt
volgende week naar een
nieuwe post, ergens bij
Parijs. Maar hij moest me,
op de valreep, nog iets
aardigs vertellen. Dat geef
ik ter lering en vermaak
dan maar door.
Een door en door Italiaanse
collega van Giuliano is z'n
auto kwijt. Niet zó maar;
het vervoermiddel, een
behoorlijk ontwikkelde
Mercedes met dieseltractie
(of verbranding, ik weet 't
niet), met een nieuwwaarde
van 36.000 gulden, werd de
Italiaanse collega van Giu
liano door de neus geboord.
Het begon ergens met een
gezellig praatje tussen twee
Italianen en een aardige,
vlot van de tongriem gesne
den Nederlander, die allengs
wel trek bleek te hebben in
de Mercedes die de Italiaan
van de hand wilde doen na
een jaartje erniee gereden te
hebben.
Men kwam tot een overeen
komst: voor 27.000 gulden
kon de Nederlander die
al snel overging tot het
geven van „rondjes" het
dieselvoertuig kopen. Het
was zelfs bijna boter bij de
vis: de Nederlander legde
meteen al 5000 gulden op
tafel. „Als jullie nou even
meegaan naai- mijn flat in
Oegstgeest, halen we meteen
die 22.000 gulden op om de
affaire te kunnen vereffe
nen". Daartoe werd beslo
ten. Inmiddels werden zelfs
documenten in orde ge
maakt die de Nederlander
als nieuwe eigenaar van de
Mercedes erkenden. Er was
geen vuiltje aan de lucht.
De twee Italianen die
blijkbaar nog nooit van
Maffiastreken hadden
gehoord lieten de Neder
lander alvast aan z'n „nieu
we wagen" wennen. De man
reed beiden zelf naar Oegst
geest en belandde bij „zijn
flat", ergens op zes hoog.
Het sleuteltje het de vent
maar vast in 't contact
zitten. Boven gekomen,
morrelde onze landgenoot
met een sleutel in het sleu
telgat van „z'n" voordeur.
Het lukte natuurlijk met.
„Snotver", mompelde hij in
't Engels (want dat was zo'n
beetje de voertaal tussen het
drietal), „ik heb de goeie
sleutel nog in de auto
liggen. Wacht even, ik ben
zó terug". De knaap sprong
meteen weer de trap naar
beneden af en toen hij een
verdieping lager was kregen
de Italianen een gevoel van
onheil en begonnen „Stop"
te roepen. Het was toen al
te laat: de Nederlander had
een voorsprong genomen die
hij niet meer afstond. Een
maal beneden sprong hij in
de Mercedes, startte en reed
pijlsnel weg.
Die Mercedes komt nooit
meer terug. De politie in
Oegstgeest, die best actie
wilde ondernemen, en de
rijkspolitie in Den Haag, die
bij nader inzien verdere
actie uitstelde, konden de
Italianen alleen maar vertel
len, dat de oorspronkelijke
eigenaar z'n auto maar het
best kon afschrijven. Im
mers, er was een overeen
komst gemaakt en er was
geld op tafel gelegd. Slot
van het lied: een Italiaanse
ingenieur omtrent Oegst
geest was drastisch bij de
neus genomen. Reactie van
Giuliano: „die man moet
geniaal zijn geweest...". j
zeeroverslap en aan de andere
kant van de kop een soort mono
cle. Het staat erg grappig. Troe
tel is niet groter dan 30 cm. Ze
is een o ngecompliceerd diertje
dat graag speelt en wandelen
het einde vindt. Het liefst zou-
ze weer in een gezin geplaatst
worden, maar nu eist ze wel een
betere behandeling dan voor
heen.
Toko
To.ko, de
week heeft bóif 'stórm' van reac
ties losgemaakt. Lang padat hij
geplaatst was werd er riog naar
Jiét. asiel opgebeld. Toko ver
dween naar Badhoevedorp (via
mensen in Zoeterwoude) alwaar
hij het bijzonder naar de zin
heeft. Bart Spijkers
Als het inschrijven bij de
regionale dansscholen iets
weg krijgt van een bestor
ming van de Bastille en als
dansavonden bijna wekelijks
terugkerende kwellingen
worden. Als „Saturday Night
Fever" maandenlang volle
bioscopen trekt en „Grease"
ditzelfde lilkt te gaan doen.
Als iedereen danst of vroe
ger heeft gedanst. En als
Leidse courant-verslaggever
Ed Olivier zijn nieuwsgierig
heid niet langer kan bedwin
gen en hij bovendien door
zijn verloofde Thea de
dansschool wordt „ingepraa-
t".Dan is het verschijnen
van een rubriek „Quick,
quick, slow" op deze pagina
beslist een logische zaak.
Vandaag het vijfde verslag
van een gestaag vorderende
missie.
Partnerruil is in danskringen
geen modeverschijnsel.
Zolang de dansvloer betre
den wordt, schijnt het ook de
bedoeling te zijn dit met
andermans vrouw te doen. In
het kader van onze dansles
is het erg leerzaam om eens
te veranderen van spijs. Zo
ontdek ik dat Thea helemaal
niet slecht kookt. Zij ontdekt
op haar beurt echter dan
mijn danstechniek te wensen
overlaat. Andere mannen die
les krijgen leiden beter,
dansen soepeler en ontspan
nen en voeren buitendien
een luchtige conversatie. Bij
mij is dat wat moeilijk want
ik tel hardop of binnens
monds en ben zeker niet in
staat over het weer te
spreken. Ik ben al blij als ik
mijn verplichte pasjes met
succes ten uitvoer brena.
Goed, als de dansleraar die
overigens nooit zijn goede
humeur verliest, het signaal
geeft, moet er dus geruild
worden. Leuk gezicht als
ruim honderd paren angstig
rondkijken of ze soms beken
den zien. Want stumperen is
onder vrienden lang zo
pijnlijk niet. Ik tref het niet:
Een dame op leeftijd gaat,
ruim 40 centimeter kleiner,
met haar volle gewicht aan
me hangen. En zo word ik
een foxtrot lang over de
dansvloer gesleurd. Ruimte
voor initiatief is er niet, de
vrouw ontwikkelt een onbe
twistbaar leiderschap. Kenne
lijk uit handen genomen van
een wat aarzelend mansper
soon. De tweede keus is een
betere in de vorm van
Thea's buurvrouw.
Na het uitwisselen van de
gebruikelijk beleefdheden
dansen we ons hopeloos
vast in een opeenhoping van
adspirant-dansers. Zoiets
heeft overigens plastisch
genoeg, een puist. De rest
van de Engelse wals wordt
nauwelijks feilloos uitgedan
st. Bij elke misstap veront
schuldigen we ons om het
hardst. „Sorry", „Neem me
niet kwalijk", „Nee hoor, het
was mijn fout". Dat is weer
eens wat anders dan een
praatje over de schutting.
Eervolle vermelding verdient
juffrouw Truus die geheel
belangeloos haar verbandka-
mer verliet om Thea en mij
te assisteren bij de cha-cha.
Een redding in de nood,
want we gaan nietsvermoe
dend de verkeerde kant op.
Anderen denken dat ze het
zelf verkeerd doen en volgen
ons de verkeerde kant uit
Gelukkig snelt juffrouw Truus
toe, voordat het op een
samenzwering gaat lijken.
Bij een volgende partnerruil
is er plotseling een man
zoek. Vermoedelijk heeft hij
zich op het toilet verschanst.
Een aardig idee voor de
volgende week.
vt
ndskii
tijdei
Sowje
?edeel
Sjtsjo
ie hel
i Sat< r
ens li
Baldu:
-
tie aa
11.30
zan
11.30:
j tegt
1! Ino)
werkelijk niets
terechtgekomen van de
okerige aspiraties die opa
("jibbe de Groot uit Alphen
i^^aan den Rijn, 67 jaar oud en
HRigenlijk nog best jong, met
stel woelige kleinkinderen
het smokende pijpje tussen
tanden en lippen. Tjibbe
de onverstoorbare, deed
afgelopen weekeinde mee aan
,de Europese
kampioenschappen pijproken
in de Hanzestad Bremen,
'samen met ruim 350
igenstanders die zo lang
logelijk de pijp en de tabak
daarin in een brandende
hoe isamenhang moesten zien te
gmis, ihouden. Opa De Groot heeft
zich manmoedig gedragen,
Kar de tabakgeesten waren
en hem. Ook het pijproken
competitieverband is een
estie van vallen en
opstaan. Niet dat Tjibbe
Vr. 9j gevallen is als een baksteen.
.P nee, zo'n uitslag laat hem
in feite ijskoud. Hij vindt
ialleen een tikkeltje spijtig dat
tet vonkje vuur in zijn houten
10 pijp erg vroegtijdig gedoofd
ironder de Nederlandse
lel, kwam niet verder dan
:n driehonderdtweede
'JtgFam tabak was precies na
17 minuten en 26 seconden
- J! uitgebrand. „Nou heeft er een
G®™ "krant geschreven, dat ik
Knuwachtig was en dat ik
lohbekend zou zijn met het
Materiaal (houten pijp in
plaats van de vertrouwde
stenen Goudse), maar dat is
lariekoek. Ik was helemaal
niet zenuwachtig en zo'n
houten pijp maakt me niks
uit. Ik heb stomweg pech
gehad. Twee jaar terug deed
ik in Engeland Europees mee,
weet je nog wel. Daar
eindigde ik bij de eerste
veertig. Dat was wel wat
anders. Ik zat aan een tafel,
samen met onder andere
Leidse pijpdeskundige F. N.
de Graaf. Die hield het bijna
36 minuten vol: 35 minuten
en 31 seconden, om precies
te zijn".
Hoe die juryleden dat
allemaal in de gaten kunnen
houden is mij een raadsel. Ik
heb er Tjibbe maar niet naar
gevraagd, want- het is al
ingewikkeld genoeg. Een half
uur met een pijp tussen je
lippen te zitten lijkt me bijna
voldoende om van het roken
af te komen. „Ha, ha", lacht
Tjibbe, „het heeft namelijk
niks met roken te maken, zo'n
pijprookwedstrijd. Je zou zelf
'ns mee moeten doen. Maar
om nóu nog even op Bremen
terug te komen: ik verwachtte
volkomen niets. Als dan een
krant schrijft, dat ik 't tegen
mijn verwachting niet ver heb
kunnen schoppen, dan is dat
niet waar. Je- doet je best,
maar je kunt nooit zeggen: ik
word nummer één. Waar of
niet?" Vader Tjibbe is dus
naar Bremen op stap geweest.
Hij kwam met z'n vier
Nederlandse kornuiten aan
een tafel te zitten die
onbehoorlijk in het duister
stond. „Het was een heel
donkere tafel, zeg maar. Nou,
dan kun je je rook praktisch
niet zien opkringelen. Die
rook moet je namelijk een
houvast geven. We zaten tegen
Opa Tjibbe de Groot: ..Ik
de kant aan van die heel grote
zaal, dat Bremense rookhol.
En dan waren er persmensen
die zich tussen de tafels
doorwrongen en aldoor langs
onze tafel liepen. Dat was heel
erg hinderlijk. Ik wil niet
zeggen, dat dit beslissend was,
maar je raakt er wel door van
je èt propos".
Daar zat De Groot nou te
smoren met al die hobbyisten
uit Europa en Japan. Voor het
eerst deden er landen uit het
Oostblok mee: Polen en
Oost-Duitsland. Wat Tjibbe
de Groot niet zo erg best kon
verkroppen is, dat een
Italiaan met de Europese eer
heb gewoon pech gehad"
is gaan strijken. „Dat was
meneer Viris Vecchi, die al
eerder met heel voorzichtige
trekjes de Europese titel
behaalde. Ditmaal deed hij er
2 uur, 34 minuten en 26
seconden over. Die
spaghettivreters zitten vol
trucjes. We hebben 't allemaal
niet zo erg op die Italianen.
Ze hebben weer zitten
rotzooien met die pijpen. Hoe
ze die dingen kunnen
aanhouden snapt werkelijk
geen mens. Ik had gedacht,
dat ze in Bremen die
pijpgoochelaars wel in
bedwang zouden weten te
houden, maar het is weer
geheel Italiaans uitgevallen".
Veel meer waardering had
Tjibbe voor een hardstikke
goeie Japanner: „die waren
met z'n tweeën gekomen en
redden 't een heel eind".
In teamverband won Italië
met 5 uur, 25 min., 14 sec.
Tweede werd (als team dus)
Zwitserland: 3 uur, 55 min.,
33 sec. Nederland toch nog als
derde met 3 uur, 54 min., 17
sec., en het Engelse vijftal
plaatste zich als vierde in 3
uur, 53 min. en 13 sec. Er zaten
ook vrouwen om het hardt in
Bremen te roken. Winnares
was de Zwitserse Christina
Maurer, die haai- pijp in
nummer van haar baas gekre
gen had, belde op en kreeg te
horen dat Troetel onmiddellijk
opgehaald zou worden en ze
waren toch zo blij dat zij hun
hondje nu weer terug hadden
en nog meer van die onzin
(bleek), want Troetel moet nog
steeds opgehaald worden.
Dit mag door iedereen gedaan
worden, behalve natuurlijk
door Troetels oude baas. Want
hel is nu wel eens te meer
duidelijk dat deze mensen, het
dochtertje misschien uitgezon
derd, absoluut ongeschikt zijn
om met dieren om te gaan.
Troetel is een jaar oud, heeft
een witte kortharige vacht, met
als uitzondering "het gedeelte
rond haar ogen. Dat is aan de
ene kant een soort van zwarte
Troetel: lief, klein en ongecompliceerd.
