PIJLSNELLE DARTS
BLIJVEN OP DE ROOS HOKKEN
n,B
Concert-agenda
JAZZ m PEPIJN
WEER VAN STAR1
PLATEN
LEIDSE COUR;
The Ramones Alleen de
titel van de nieuwe elpee
de Amerikaanse Ramo-
('Road to Ruin') geeft al
dat deze groep de inge
slagen weg trouw blijft vol
gen. Waar andere groepen
hun punk-outfit in de kast
hebben opgeborgen, hun ha-
veer laten groeien, de
oorbelletjes maar in een bij
outeriedoosje gestopt heb
ben, daar zijn de Ramones
nog even hard en schreeu
werig als voorheen. Het ver
rassingselement, dat de mu
ziek van de Ramones in het
begin kenmerkte, is er ech
ter uit. Zelfs de punk is
voorspelbaar geworden en
de Ramones zijn dat zeker.
Naast de voorspelbaarheid,
die nog niets hoeft te zeg-
over de kwaliteit van
de plaat, verkeren de Ra-
s in een creatief diep
tepunt. Tekenend hiervoor
dat het 15-jaar oude
imer 'Needles en Pins'
op de plaat is gezet. Een
paar maanden geleden had
de groep Smokey met deze
Sonny Bonno-composi tie
hit. Hoe ver moet je als
'punker' gezonken zijn om
zoiets in je eigen repertoire
op te nemen? Treffend is
ook, dat dit één van de aar
digste nummers van de
plaat is geworden. Verder
zijn de teksten van zo'n af
schuwelijk negativisme, dat
het af en toe benauwend is
om ernaar te luisteren. Het
'I am against it' en 'I hate
it' is niet van de lucht. De
groep mag op de podia,
door de enorme dosis ener
gie waarmee zij hun muziek
omkleden, indrukwekkend
zijn, op de plaat is het
maar dunnetjes wat de
broertjes Ramone te bieden
hebben. Het gele vinyl
waarop de plaat geperst is,
is eigenlijk nog het meest
opvallende aspect van
'Road to Ruin'. (Sire/WEA)
Stephen Bishop.
Frank Zappa Er zijn van
die platen die op de een of
andere manier boeiend zijn,
zonder dat je precies weet
waarom. De nieuwe elpee
van Frank Zappa, „Studio
Tan" is zo'n plaat. Met uit
zondering van het nummer
'Let me take you to the
beach', wat werkelijk schit
terend is en de aankoop
van de plaat al zou recht
vaardigen, ligt „Studio Tan"
bepaald niet gemakkelijk in
het gehoor. Kant één wordt
volkomen in beslag geno
men door het verhaal van
de wederwaardigheden van
het varkentje Greggory Pec-
kerry, compleet met al zijn
avonturen in het vreemde
trendsetters-wereldje. Het
nummer, dat meer dan
twintig minuten duurt, is
een vreemde mengeling van
tekst en muziek. Het doet
nog het meest denken aan
het geluid dat men kent
van Amerikaanse teken
films, versnelde stemmen en
de sonore verteller op de
achtergrond. Erg boeiend
wat de 'oude meester' ervan
maakt, maar of dat na tien
keer luisteren nog gezegd
kan worden, is de vraag.
Kant twee heeft een iets
lossere structuur. Naast het
eerder genoemde 'let me
take you to the beach
wordt ook deze zijde gevuld
door een lang stuk, met de
titel:'Concert For Guitar
And Low Budget Orches
tra'. Het is een zeer vak
kundig in elkaar zittende
compositie, waarbij Zappa
gebruik maakt van de aller
beste musici. (DiscReet-
fWEA.
Stephen Bishop Het is
vooral romantische muziek,
die de tweede elpee „Bish"
van de Amerikaan Stephen
Bishop vult Voor de plaat
zocht hij uit zijn gigantische
voorraad van 600 nummers
een twaalftal composities
bij elkaar. De zanger, die
lange tijd heeft moeten
wachten op erkenning kan
wat zijn muziek betreft ge-
plaats worden in het hokje
van zijn vriend Art Garfun-
kel. Het zijn composities in
de stijl van Paul Simon,
maar worden vooral door
het gebruik van overdadige
strijkers en het stemgeluid
van Stephen, allemaal erg
zoet. Oude vrienden en
vriendinnen als Chaka
Khan (Rufus), Nathahe Coll,
Art Garfunkel en Tom
Scott helpen mee op deze
elpee. Een plaat die als pro
duct niet onder doet, maar
niet iedereen zal aanspre
ken. (ABC/Ariola)
Leo Sayer Wat een ar
tiest er niet voor over heeft
om commercieel succesvol
te zijn, blijkt maar weer
eens op de nieuwe elpee
van Leo Sayer. De clown,
die ofr zijn eerste platen
een eigen stempel drukte
heeft sinds hij drie langspe-
lers geleden met producer
Richard Periy ging werken,
veel prijs moeten geven van
zijn orginele teksten en mu
ziek. Hij heeft daarvoor wel
succes gekregen in Ameri
ka, de vraag is alleen of
het allemaal artistiek bevre
digt? Richard Perry een do
minerende persoon, die ei
genlijk bepaald wat er op
„zijn" elpees gebeurd, heeft
weer gladde inhoudsloze
muziek aan de zwarte schijf
toevertrouwd. Sayer blijkt'
hier in te berusten want er
is nauwelijks sprake van
enige vernieuwing. Het bes
te nummer van de elpee
„Leo Sayer" is „Stormy We
ather" een povere oogst als
je bedenkt dat er twaalf,
nummers opstaan. (Chrysa-
lis/Ariola).
Who De dood van een
popfenomeen - en er zijn de
laatste jaren veel sterfgeval
len geweest in die kringen -
betekent veelal een stimu
lans in de verkoop van de
platen van die mensen. Met
het overlijden van Who-
drummer Keith Moon zullen
veel twijfelaars alsnog de
laatste langspeelplaat „Who
are you" van deze Engelse
super-rockgroep hebben ge
kocht, in de wetenschap dat
dit de laatste plaat is van
de Who zoals ze die al vijf
tien jaar kennen. Maar
-ook zonder deze bijkomstig
heid was de plaat al hard
op weg om een 'million-sel
ler' te worden. Want het is
alweer drie jaar geleden,
dat er een nieuwe schijf
van het viertal op de markt
kwam, de elpee „The Who
by numbers". Wat betreft
„Who are you" kan gezegd
worden dat de plaat volko
men beantwoordt aan de
verwachtingen' en een lo
gisch vervolg is in de muzi
kale lijn van de Who. Roger
Daltrey zingt zoals hij al ja
ren doet, Pete Townshend
zorgt weer voor de bekende
bonkige, ruige slaggitaar
partijen'en uitstekende soh,
terwijl de synthesizers en
het stuwende baswerk van
John Entwistle een wat op
vallender rol hebben gekre
gen dan voorheen. Ook het
arsenaal blaasinstrumenten
is door John Entwistle
ruimschoots aangesproken.
In alle nummers bevestigt
de Who haar status van su-
perrockband: originaliteit,
verrassende wendingen in
arrangementen en instru
mentatie, en het vakman
schap van de afzonderlijke
leden staan al 15 jaar lang
garant voor een eigen stijl
en goede produkten. De
Who is niet voor niets een
van de weinige'groepen die
zowel in de zestiger a/s in
de zeventiger jaren voortdu
rend tot de topattrakties
hebben behoord. Luister op
de langspeler „Who are
you" naar 'Had enough' (in
de stijl van Quadrophenia),
'Sister disco' (met opvallend
baswerk, en een snelle riff
'op de synthesizer als rode
draad door het nummer),
'Music must change' (een
wat afwijkend nummer, dat
met veel blazers en vooral
met de zang van Roger Dal
trey naar een agressief
hoogtepunt gaat), 'Trick of
the light' (waarin als van
ouds zang, gitaar en bas
strijden om de hoofdrol), en
vooral naar het hoogtepunt
van de plaat 'Guitar and
pen', waarin alle elementen
van de typische Who-sound
fantastisch naar voren ko
men. Ook al was de plaat
niet als zodanig bedoeld,
het is een waardig afscheid
van Keith Moon, alhoewel
juist hij niet erg op de
voorgrond treed. (Track)'
Super'bekkentrekker hangt mombakkes aan de wilgen, maar:
Zondag 1 oktober Weather Report in het
Concertgebou w in Amsterdam.
Maandag 2 oktober Tweede optreden
van de Amerikaanse band Weather Report
Nu in het Congresgebouw in Den Haag.
'Aanvang 20.15 uur
Woensdag 4 oktober Concert van Mighty
„Only a fool" Sparrow in de Lijnbaanhal
in Vlaardingen.
Donderdag 5 oktober Tweede optreden
van Mighty Sparrow, nu in de Jaap Eden-
hal in Amsterdam
Zaterdag 7 oktober David Bromberg
komt naar Nederland voor twee concerten.
De eerste is in Paradiso te Amsterdam.
-
Maandag 9 oktober Tweede concert v
Davis Bromberg in de Lantaren in Rott
dam.
Dinsdag 10 oktober De Franse zant
Gilbert Becaud komt voor zeven concert
naar ons land.
Zaterdag 14 oktober Al Dimeola gei
een concert in de Doelen te Rotterdam
De Amerikaanse Bette Midler komt vfl
drie concerten naar ons land. Vanavo
in het Concertgebouw in Amsterdam
Dinsdag 17 oktober Bette Midler,
ster de alleen maar geliefd wil zijntr&
op in het Haagse Congresgebouw
Je zou hem een beroeps-
dwaas kunnen noemen, een
Engelse André van Duin,
maar dan wel met sterker
ontwikkelde muzikale kwali
teiten. Hij is een super-be
kkentrekker met bassstem:
Dennis Hegarty, een van de
zangers en mede-oprichter
van de succesvolle Engelse
negenmans-formatie The
Darts. De pijlsnelle groep
debuteerde ruim een jaar ge
leden met-de langspeelplaat
„Darts", en had diverse hit
successen in en buiten Enge
land met nummers als
Daddy Cool (niet dezelfde
als de koele pappa van Bo-
ney M.), Come back my love
en The boy from New York
City. Hun nieuwste single
heet „It's raining" en be
klimt momenteel de Holland
se hitladders. En juist nu de
Darts met hun tweede elpee
„Ev'ryone plays darts" in de
roos lijken te schieten, ver
laat deze zingende komiek
„zijn" groep. Om persoonlij
ke redenen, waarover bij
verder weinig kwijt wil.
Duidelijk is wel dat zijn
hart bloedt. Het is moeilijk
na zoveel inspanning uit een
band te stappen die einde
lijk bergop aan bet gaan is.
De wortels van de Darts lig
gen in een groep die „Rocky
Sharp and the Razors" heet
te, een formatie die na vier
jaar inspanning nog hiet van
de grond was gekomen. Den
nis ontbond de boel en start
te met drie andere Razors, te
weten zangeres Rita Ray, col
lega-vocalist Griff Fender en
saxofonist Horatio Hornblo-
wer de Darts. Toen het be
langrijkste gedeelte van de
nieuwe groep met het in stel
ling brengen van dat vocale
geschut een feit was, werden
daarnaast gis begeleiders gi
tarist George Currie, bassist
Thump Thomson, drummer
John Dummer, pianist
Hammy Howell en zanger
Bob Fish aangetrokken.
Hammy Howell heeft onlangs
de groep verlaten om zich
met ongeremd enthousiasme
volledig op zijn studie klas
siek piano te storten, en is
vervangen door Mike Dea
con, afkomstig van de band
„Mombasa" van leider Lou Blackburn brengt Afro-jazz.
Junior Cook, ook in oktober prei
met trompettist BUI Hardman.
Oktober is volgens goede tradities inmiddels al de klassieke „jazz-maand" in Nedei
Amsterdam heeft zoals gebruikelijk als-het om pubheiteit gaat de primeur: Vanavond
in het BIM-huis aan de Oude Schans de jazz-maand zo'n beetje ingezet met de preset
van een voor Nederland uniek boek. Wim van Eyle is de samensteller en het werk zeil
„Jazz geïmproviseerde muziek in Nederland". Een boek dat bij voorbaat gedoodverfd
worden als een „standaard-werk" omdat hetmetz'n 600 foto's en 750 biografieën van Nederk
musici, die via enquête-formulieren gegevens hebben verstrekt, een allereerste poging j
een jazz-„bijbel". Aan Den Haag gaan de festiviteiten een beetje voorbij, al kan je er a
maar blij om zijn dat Wim van Woerkens morgen 1 oktober, weer rustig van start gaat
zijn „Jazz in Pepijn "-serie. Vorig seizoen haalde Van Woerkens met zijn Jazz in Den
gemiddeld een pietsie minder mensen op de
zondagmiddag in Theater Pepijn dan het jaar
daarvoor, maar daar was een gedurfdere
programmering met wat moderne orkesten of
combinaties debet (of eigenlijk credit) aan.
Morgen start „Jazz in Pepijn"met een concert
van pianist Frans Eisen, die een kwartet
aanvoert met Ferdinand Povel op tenorsaxo
foon en fluit. Rob Langereis aan de bas en
Erik Ineke op drums. Frans Eisen is een
volbloed jazz-muzikant die dan wel geen voor
programma 's haalt, maar met een geweldige
muzikaliteit niet alleen speelt, maar ook bouwt
aan een bredere basis voor de jazz in Neder
land. Via zijn werk als arrangeur-componist
bijvoorbeeld, en via zijn vele werk als jazz-pro-
fessor voor beginners in die stiel (o.a. bij de
door de Haagse Jazzclub en de Haagse muziek
school opgezette jazz-cursus). Povel geldt al
enige jaren als gen van de betere blanke
tenorsaxofonisten in Europa, speelde hij grote
internationale combinaties en hoeft nauwe
lijks aanbeveling. De „Stichting Jazz in Den
Haag" heeft z'n jaarlijkse prijs naar Ferdinand
Povel genoemd, dus een seizoenopening zon
der Povel gaa t na u welijks.
Wim van Woerkens laat verder weten dat hij
dit seizoen niet alleen mainstream-mensen,
maar ook aktuele geïmproviseerde muziek,
pop, rock-jazz en voor het eerst ook blues
in z'n Pepijn-pakket doet. Wat dat laatste
betreft, onderhandelingen met blues-grootheid
Memphis Slim zijn nog gaande. De eerstko
mende weken biedt Pepijn al van alles wat".
Op 8 oktober is „Mombasa" er present, een
combinatie van een vijftal musici die zich aan
de zogenaamde „Afro-jazz" wijden. Dat wil
zeggen jazz die je af en toe ritmisch met
popgroepen als Osibisa en Santana kan verge
lijken, maar die wezenlijk terugkeert naar de
Afrikaanse bronnen van de jazz. Vooral via
leider Lou Blackburn (zelf op trombone en
fluit), die stelt: „Sommige van onze melodieën
zijn herinneringen aan mijn jeugd, zoals wiege
liedjes die mijn grootmoeder zong, worksongs
die gezongen werden door havenarbeiders,
„message songs" waarin boodschappen wer
den doorgegeven en liederen waarin onze
helden werden geëerd.In elk geval was het
optreden van Mombasatijdens het laatste
North Sea Jazz Festival een doorslaand suc-
een van de benedenzalen van het
Congresgebouw wisten noch musici noch pu
bliek van ophouden bij de hevige ritme-explo-
rin een grijsgebaarde Mombasa-muzi-
kant een opvallend jonge rol speelde. Op 15
oktober volgt in Pepijn Hans Duif er die een
bekende buitenlandse gast hoopt mee te sle
pen, op 22 oktober het Rein de Graaf-Dick
Vennik Kwartet, terwijl op 20 oktober trompet
tist Bill Hartman met Junior Cook in kwintet-
formatie aanwezig zijn.
Voor november kondigt Van Woerkens het
Engelse kwartet van saxofonist Elton Dean
met de Zuidafrikaans drummer Louis Moholo
aan, het European Jazz Quintet met Duitse,
Nederlandse en Engelse musici (Alan Skidmo-
re bijvoorbeeld, naast Leszek Zadlo en „onze"
Pierre Courbois), en Gilius van Bergeijk met
zijn Haagse Hofje. Cees Slinger laat zijn
nieuwe formatie „Just in Case" horen en dan
is het al weer december met o.a. .Clark Terry.
„Genoeg jazz in Den Haag dus" zegt Wim van
Woerkens. Dat als tegenwicht voor berichten
als zou de jazz hier, buiten het jaarlijkse North
Sea Festival, dood zijn. Zolang de jazz in
Pepijn draait kan niemand dat zeggen, al mag
je wel even jaloers zijn op alweer
Amsterdam waar Jazzlandin de Korte
Leidsedwarsstraat dit jaar van plan is tussen
tien uur 's-avonds en vier uur 's-morgens zeven
keer per week levende jazz te brengen. Namen
uit het jazz-land rijtje: Yusef Lateef, Éarney
Kessel, Louis Hayes, Toots Thielemans. Je
mag voor de Amsterdamse jazz-fan hopen dat
ze niet in één week komen opzetten.
BERTJANSMA
Pianist Rein de Graaf kraakt een pi
Hollandse noten tijdens „Jazz in D
Haag".
Frans Eisen opent jazz-seizoen in
pijn.
sprong zoals hij dat gewend
is te doen, onder het optre
den in het publiek, dit keer
échter een zogenaamd V1P-
publiek vol sterren en be
roemdheden waaronder onze
eigen Sylvia Kristel. Op to
neel ontstond tegelijkertijd
een vechtpartij met de leden
van een andere groep, van
wie de Darts de apparatuur
hadden geleend, waarna Den
ter verhoging van de feest
vreugde in de fontein sprong
en zijn drijfnatte sokken uit
wrong boven het hoofd van
de gastheer van het televisie
programma, die hem dat ui
teraard niet in dank afnam.
„Wij zijn dus zeer bekend in
Spanje", gniffelt Den, die
overigens met zijn groep
vooral in de Scandinavische
landen wat meer terecht 'n
groeiende populariteit onder
vindt. Populariteit die stoelt
op de muzikale kwaliteit van
de Darts: de dame en de
acht heren brengen hun ge
zellige muziek uiterst gëinspi-
reerd ten gehore, compleet
met vingerknippen, handklap
pen, o'oh-ba-ba-ooh-koortjes,
twistwerk en boogiewoogie-
pianospel. Niet alleen in de
act en de bewegingen op to
neel, maar ook in de tekst
wordt een forse dosis humor
niet geschuwd.
Voor de grootste grappenma
ker zit het er echter op.
„Drie maanden heb ik erover
nagedacht voordat ik de be
slissing nam en tegen de rest
zei dat ik weg zou gaan. We
houden nu audities om een
vervanger te vinden, die net
als ik een basstem heeft. Het
valt me zwaar om de groep
te verlaten, juist nu het zo
goed gaat, maar ik moet
thuis orde op zaken stellen
Zegt Rita, Den's klasgenootje
van de middelbare school,
die daarna met hem in de
Razors en de Darts jaar in
jaar uit op de planken heeft
gestaan: „De zaak draait
door, hoe erg het ook is dat
Dennis weggaat. We blijven
elkaar ontmoeten want er is
geen sprake van ruzie ge
weest, maar hij vond gewoon
dat het zijn tijd was om te
gaan".
PAULWESTSTRATE
De Darts, toen nog met pianist Hammy Howell en zanger-loltrapper Dennis He
garty. (Midden achteraan op de foto).
van Suzi Quatro en daarvoor
ooit toetsenman bij Vinegar
Joe.
Wat met de Razors niet was
gelukt, moest met de Darts
worden waargemaakt. „Alles
buiten de groep hebben we
het eerste jaar opgegeven om
met de Darts een goede start
te kunnen maken. Dat de
buut-jaar hebben we ons he
lemaal wezenloos getoerd en
tegen de tijd dat we een pla
tencontract tekenden, hadden
we dan ook al een zekere be
kendheid opgebouwd in En
geland en een kern van trou
we fans gekregen", vertelt
Den. De grappen en grollen
hebben plaats gemaakt voor
toon, want Den
nis kan niet alleen de lol
broek uithangen, maar ook
uitermate ernstig zijn, waar
bij hij het voorhoofd onder
de grijze krullen veelvuldig
fronst Wel vervalt hij bijna
automatisch in zijn geinrol
bij de minste of geringste
aanleiding. Dan is hij weer
de maffe acteur, die op
springt, theatrale gebaren
maakt en met diepe basstem
een geschifte tekst op melo
die uitbrult. Hij is bovendien
(of juist daardoor) een beetje
het 'enfant terrible' van de
groep. In Spanje wofden de
Darts hedendaagse verte
genwoordigers van de zoge
naamde doo-wopmuziek uit
het Amerika van de vijftiger
jaren dan ook als punks
gezien, rotzooischoppers van
de bovenste plank. En die re
putatie hebben ze daar niet
helemaal onverdiend gekre
gen.
SOKKEN
De Darts traden op een festi
val in Mallorca (Spanje) op,
als cabaretachtige muzikale
act. De show werd live naar
alle Spaans-sprekende Zuid-
Amerikaanse landen uitge
zonden, wat een televisiepu
bliek van ettelijke miljoenen
betekende. Dennis
