De
Pijpenla CEUtfl
En verder.
RegisseurSaura met aangrijpende,„Elisa"
LEIDSE BIOSCOPEN
Robert de Niro als langzaam
stervende sportheld
BARRE GRIEZEL.
EFFECTEN IN STERKE
ZIEKENHUISTHRILLER
INRIJD AG 29 SEPTEMBER 1978
LEIDSE COURANT
PAGINA 7
LUXOR De vier vuisten
van de duivel (12). Het Trinity-
duo Terence Hill en Bud Spen
cer in een vermakelijke wes
tern (tweede week).
O LIDO II Convoy (16). Bont
spektakel van Amerikaanse
vrachtwagenchauffeurs die in
een massale optocht diverse
staten doorkruisen, al ruziënd
met malafide politiefunctiona
rissen. De regie is in handen
van Sam Peckinpah, hetgeen
een garantie is voor een fiks
op heden. Op een voortreffelij
ke wijze geeft zij gestalte aan
de pleegmoeder van een Ara
bisch weesje. Ronduit indruk
wekkend. (Vijfde week).
brok spanning en sensatie., TRIANON Rokkenjagers
(Achtste week). in Tirol (16). Het zoveelste pro-
LIDO III La vie devant dukt uit de Duitse sexkeuken,
soi (16) Simone Signoret in van het gelijkmatige lage m-
wellicht haar allerbeste film tot veau.
O REX Het heetste hoertje
aller tijden (16). Smerige porno
film. (Achtste week).
EUROCINEMA I (Alphen)
Convoy (16) zie Lido II.
EUROCINEMA II (Alphen)
Once upon a time in the west
(a.l.). Eén van de beste westerns
ooit vervaardigd. AJ vele jaren
oud, maar telkens weer door
de bioscopen van de plank
gehaald.
EUROCINEMA III (Alphen)
The man with the golden gun
(12). Roger Moore als James
Bond in een van zijn recentere
films.
EUROCINEMA IV (Alphen).
Sexlawine in Tirol (16) zie Tria
non.
„Jasje" van Van den Broek
Werk Eg Sneek in
galerie Oude Rijn
LEIDEN Beeldhouwwerk en schilderijen laten zich mees
tal plezierig combineren. Het hoeft daarom geen verwonder
ing te wekken dat in de eerste expositie van Galerie de
Oude Rijn na de vakantie aan de Oude Rijn 40 is gewijd
aan de beeldhouwer en keramist Eg Sneek en de kunstschilder
Harry van den Broek.
Het werk van Eg Sneek is zeer de moeite waard. Eg Sneek
heeft de verschijningsvorm van de mens als emotioneel
uitgangspunt gekozen. Met recht kan gesproken worden van
verschijningsvorm, want op een enkele uitzondering na zijn
de gehouwde figuren van Sneek niet scherp omlijnd, ze
bezitten geen gezichten en het is alsof ze door een waas
worden waargenomen. Het is dan ook niet Sneeks bedoeling
om zonder meer de werkelijkheid zo nauwgezet mogelijk in
steen na te bootsen. Het gaat met name om de houding waarin
de zo op het oog wat amorfe mens is vereeuwigd. In die
houdingen worden gevoelens, gedachten en innerlijke bewe
gingen uitgedrukt door bepaalde vormelementen te groeperen,
te ritmiseren, te accentueren, of zelfs te isoleren.
Dat het werk van Sneek op het eerste gezicht wat abstract
aandoet ligt ook aan de filosofie die de kunstenaar er voor
wat betreft het werken met steen op nahoudt," „Steen is
bij uitstek een materiaal dat gesloten vormen vraagt", aldus
Eg Sneek, hetgeen tot gevolg heeft dat daar waar bij het
doorsnee mensenbeeld zich lucht tussen de ledematen bevindt
(bijvoorbeeld tussen romp en uitgestrekte arm) die ruimte
bij Sneek is opgevuld met steen. Dat geldt met name voor
het grotere werk. Het zogenaamde keramische kleinplastiek
van Sneek is uitgesproken figuratief. Dat kleinplastiek is vaak
erg levendig,-het zijn figuurtjes waar erg veel beweging in
zit, in een rijtje een vlag meevoerend en meer van dat soort
dingen. De grotere figuren zijn statischer. Daar ligt de nadruk
op de geraffineerde houding die de mens heeft aangenomen,
een liggende, zich oprichtende, slapende, staande of afwerende
figuur in hardsteen, kalksteen of ook soms in schitterend
marmer.
Van den Broek
Het schilderwerk van Harry van den Broek maakt soms een
vrij conservatieve indruk. Zelfportretten en het zeer fraaie
portret van een nar, gevat m klassieke lijsten, afgewisseld
door bijna bijbelse voorstellingen op groot formaat. Met
wanhopige gezichten vergeefs naar de hemel klauwende
handen, een man met een vogel op zijn hoofd en meer van
dat soort voorstellingen. Veel meer tot de verbeelding spreken
werken als „Jasje" en „De Dans". Van den Broek heeft bij
deze werken kledingstukken in olieverf afgebeeld, die de
indruk wekken dat zich er toch iemand (onzichtbaar) in
bevindt.
Het werk van de beide kunstenaars is tot en met 29 oktober
in galerie de Oude Rijn te bezichtigen. De galerie is geopend
van woensdag tot en met zaterdag van 14.00 tot 17,00 uur.
„Liggende houding" van Sneek
hun psychologische ontwikke
ling en in de vorm van de film.
De chronologie is door Saura
overboord gezet voor een in
dringend spel waarin karakters,
hun drijfveren, hun denken, we
zenlijk worden blootgelegd.
Saura duikt met dit alles diep
in de binnensten van zijn perso
nages en zijn acteurs. Resultaat:
Een film die noem maar op
aangrijpend, mysterieus en
ontroerend is.
BERTJANSMA
EXOTISCHE
BIEREN
6 STUDIO: Elisa, vida mia
(16) met Geraldine Chaplin
en Fernando Rey. Regie:
Carlos Saura.
Het kan je wanhopig maken:
Een aangrijpende film zien
waarover je een dag kan door
praten terwijl je het lezerspu
bliek met luttele recensieregels
moet afschepen. „Elisa vida
mia" van regisseur Carlos Sau
ra is zo'n film. Een werkstuk
in de klasse van Bunuel en
Bergman (Saura: „Cinemato
grafisch beschouw ik ze als
mijn broers"), dat honderden
vragen omtrent de inperpreta-
tie openlaat, zeker een tweede
keer zien rechtvaardigt, maar
direct al een diepsnijdende niet
geheel beredeneerbare indruk
bij je achterlaat. In zo'n geval
kan je alleen maar roepen:
Gaat dat zien, gaat dat zien.
Voor wie inmiddels nog niet
naar de bioscoop vertrokken is
het volgende: „Elisa vida mia"
is de elfde film van de Span
jaard Saura, een in het Franco
tijdperk omstreden en door de
censuur bestreden figuur, door
de sociale implicaties die in zijn
films doorklonken. Zijn voor
laatste film, „Cria cuervos",
hier kortgeleden in de bioscoop,
werd beprijsd in Cannes, maar
werd in Spanje pas na zes
maanden voor vertoning vrijge
geven. Ook „Elisa vida mia"
kreeg een prijs in Cannes. Voor
Fernando Rey in de vaderrol,
maar wat mij betreft had hij
net zo goed naar Geraldine Cha
plin kunnen gaan, die onder de
meesterhand van haar levensge
zel Saura, magistraal is en zelfs
het minste zinnetje een enorme
waarachtigheid geeft. „Eisa vi
da mia" in de ondertitels ver
taald als „Elisa, mijn liefste"
maar veel beter is het letterlijke
„Elisa mijn leven" is een film
over een vader en een dochtr,
wier levens elkaar overlappen,
herhalen, vooruitspiegelen in
Wassenaarse Jazzclub
opent derde seizoen
WASSENAAR De Wassenaarse Jazzclub gaat op zaterdag
30 september in het Deylercentrum aan haar derde seizoen
beginnen. Van 20.30 tot 22.00 uur zal hu huisorkest „The
Workshop Old Timers" optreden om da «ma pb. ats te maken
voor de „Reunion Jazz Band".
Deze band is geformeerd uit oud-leden vgn -Ie Dutch Swing
College Band en wel in de volgende bezetting: Wybe Buma,
trompet, Wil Kolstee, trombone, Dim Kesber, klarinet, Tom
Hameetman piano, Pieter de Graaf, banjo, Chris Bender, bas
en Martien Beenen, slagwerk.
Genevieve Bujold temidden van de levenloze'„coma-gevallen"
CAMERA Bang the
drum slowly (16) met Ro
bert de Niro en Michael.
Moriarty. Regie: John
Hancock.
Een oud gezegde in Holly
wood is, dat films die zich
afspelen in de sportwereld
nooit een commercieel succes
kunnen worden. Tot nog toe
hebben deze pessimisten op
een enkele uitzondering na -
zoals de nadrukkelijk als een
niet-boksfilm aangekondigde
„Rocky" - steeds gelijk gekre
gen. Vandaar waarschijnlijk
ook, dat de in 1973 vervaar
digde film „Bang the drum
slowly" van John Hancock nu
pas ons land bereikt en dan
nog speculerend op de aan
trekkingskracht die de naam
van een der hoofdrolspelers,
Robert de Niro, inmiddels bij
het grote publiek gekregen
heeft.
Hoewel de hele film om De
Niro draait is de eigenlijke
hoofdfiguur Michael Moriar
ty, een succesvolle basball-pit-
cher, die wanneer hij ver
neemt dat de domme, boerse
en niet al te talentvolle achter
vanger van zijn team sterven
de is aan de ziekte van Hodg
kin, zich tot taak stelt het
vermoedelijk laatste seizoen
van zijn doodzieke collega zo
aangenaam mogelijk te ma
ken. Bazen en managers kij
ken aanvankelijk vreemd op
van de plotselinge verknocht
heid van hun ster aan een van
de „kneusjes", die het team
liever kwijt dan rijk is en ook
de ploeggenoten kunnen het
maar moeilijk verteren. Als
het „geheim" van de achter
vanger echter uitlekt, toont de
ploeg die onderling sterk ver
deeld was plotseling een
teamgeest waar geen tegen
stander tegenop kan.
John Hancock heeft in zijn
regie weten te vermijden, dat
deze geschiedenis naar het
sentimentele vlak afgleed.
Niet in het minst door de
vertölking van Robert de Niro
als de domme, maar van zijn
eigen beperkingen bewuste
achtervanger, die in zijn laat
ste levensdagen plotseling de
kameraadschap ervaart waar
hij waarschijnlijk zijn hele
leven naar gesnakt heeft.
Prachtig is ook de cynische
coach van Vincent Gardenia,
met als hoogtepunt een pep
talk, die voor de louter
Spaans sprekende spelers
door een hunner wordt ver
taald.
Ernst Happel mocht willen
dat het Nederlands elftal in
Argentinië zo'n eenheid ge
vormd zou hebben.
Milo
Proeven van 30 verschillende soorten bier in „De Pijpenla".
CAFE MET
door Peter ViarinQ
O Lido I Coma (16)
met Genevieve Bujold en
Richard Wildmark. Regie:
Michael Crighton.
Michel Crighton houdt van
ongewone dingen. Als schrij
ver van zo'n vijftien zeer
„bestsellende" boeken putte
hij zich uit in ongewone mys
teries, science-fiction, pseu-
do-grjezelwerk (Robert Wise
verfilmde zijn „Andromeda
Strain" o.a.), als regisseur
pakte hij met het succesvolle
„Westworld" weer een uit
zonderlijk gegeven beet: Een
soort Disney-Iand in Wild
West-stijl met robots als ac
teurs. Zijn tweede film „Co
ma", naar een boek van Dr.
Robin Cook, is al even bizar.
Een thriller in de wereld van
een ziekenhuis waarin de ste
vig aangezette griezeleffec
ten je lichtelijk op de zenu
wen rond de maagstreek
slaan.
„Coma", de titel zegt het al,
gaat over patiënten die na een
operatie en een narcose in een
toestand van volkomen en
zeer langdurige bewusteloos
heid raken. Dat gebeurt op
vallend veel in het Boston
Memorial Hospital (te hopen
dat er geen ziekenhuis van die
naam bestaat). Althans opval
lend* voor één bepaalde chi
rurg, Dr. Susan Wheeler, ge
speeld door de Canadese Ge
nevieve Bujold. Zij ziet name
lijk een zeer routineuze in
greep op haar beste vriendin,
die ook in het ziekenhuis
werkt, fout gaan en gaat uit
puttend op zoek naar het hoe
en waarom. Dat deel van
Crightons film is wat erg rijk
aan dialogen, de spanning
komt traag in de verte aanzei
len, maar erg warm word je
er nog niet van. Pas als Gene
vieve Bujold lont begint te
ruiken en door niemand
serieus genomen vermoe
dens krijgt dat er ergens
moedwillig fouten gemaakt
worden, dus moord gepleegd
wordt, gaat daar volop iets
aan gebeuren. In de eerste
plaats krijg je de operatieka
mer met snijwerk en al zeer
.realistisch in beeld, een paar
verdiepingen lager zit je op
de afdeling anatomie waar de
menselijke onderdelen le
vensgroot en niet bepaald in
nemend over het doek gaan,
en wanneer Dr. Wheeler als
een vrouwelijke pri've-detecti-
ve eindelijk werkelijk beet
heeft, wordt het menens: Een
futuristische kliniek met co
ma-patiënten (letterlijk) vol
gehangen, een effectvol ge
filmde klim door een luchtko
ker, een achtervolging door
het ziekenhuis die eindigt met
de „boef" bedolven onder de
bevroren lijken. Het kan niet
op, het is allemaal wel wat
moedwillig, maar de spanning
is er. Wie het krankzinnige
brein achter dit alles is, moet
buiten deze regels blijven,
want tenslotte zit „Coma" in
elkaar als een klassieke „who
dunnit", met valse verdacht
makingen in diverse graden,
slimme moedwillige zij spoor
tjes en meer van dat alles.
Daarvoor brengt Rip Torn z'n
schurken-image mee, speelt
Richard Wildmark op zijn
vertrouwde manier de baas
en staat het ziekenhuis met
alles erop en eraan erg geloof
waardig op het doek. Daar
moet je dan wel tegen kunnen.
Bert Jansma
Oud Zottegems, Orval, Westvleteren, Duvel,
Gouden Carolus, Liefmans, Vader Abt en
Geuze Belle Vue. Een keuze is moeilijk te
maken. „Een Duvel" is hier wel een absolute
topper. De Westvleteren is 12 procent, de
sterkste trappistenbier, die ik ken. Ik kan
er maar een kratje per maand van krijgen.
Een Geuze Belle Vue zou ik niet nemen. Hij
is wat zurig, een beetje een damesdrankje.
Probeer de Orval eens. Die wordt hier het
meest gedronken. Als je er vier flesjes van
uitdrinkt dan lig je onder de tafel. Dus
voorzichtig We hebben 30 verschillende
soorten bier in huis. De meeste komen uit
België, voornamehjk uit kloosters. Van mij
mag je ze allemaal proberen. Maar ik denk,
dat je niet ver zult komen..." Met vaardige
hand wordt het bolle glas met voetstuk
volgeschonken. Jan van der Stoep waar
schuwt voor de droesem, die soms in het
glas terecht kan komen. Wie dat opdrinkt,
gaa t al bij het tweede glas onderuit.
„De Pijpenla" is niet alleen een bijzonder
dranklokaal, maar ook een voortreffelijk
eetcafé. Half juli ging dit bruine kroegje voor
het eerst open. Jan van der Stoep hierover:
„Onze opzet was om een zaakje te beginnen,
dat zo'n beetje op de Franse en Belgische
leest geschoeid zou zijn. Gemoedelijk en
gastvrij. Goede maaltijden tegen een redelij
ke prijs wilden we serveren. Niet voor
mensen die echt uit eten gaan, maar gewoon
voor iemand die geen zin heeft om te koken
entoch lekker wil eten. Met prijzen beneden
een tientje. Geen blikvoedsel, maar altijd
verse groente. Vandaag (vrijdag 28 sept.)
doen we een beetje lux en serveren artisjok
ken en maiskolven
Sfeer
Iedere dag is er in „De Pijpenla" een keuze
te maken uit drie maaltijden. De keuken
draait er nu een maand en tot nu toe alleen
op werkdagen. Het idee van het eetcafé blijkt
echter zo goed bij de mensen te zijn aangesla
gen, dat men overweegt om binnenkort ook
in het weekend te gaan beginnen. Mensen
die elkaar niet kennen gaan hier dikwijls
met z'n allen aan de grote tafel zitten eten,
vertelt Jan. „Dat is toch wel tekenend voor
de sfeer". Henny van Ulden, een meisje dat
hier zo nu en dan wat komt helpen, valt
hem hierin bij: „Vriendinnen van mij, die
nooit in een café zouden durven komen,
vinden het hier geweldig. Je kan hier gewoon
jezelf zijn, zonder aan kliekvorming te doen
Ambachtsbier
In „De Pijpenla" komt een gevarieerd soort
publiek, 's Middags zijn dat voornamelijk
scholieren uit de buurt, die er een tosti of
stokbrood komen eten. Rond een uur of vijf
zie je hier mensen, die van hun werk komen
en een aperitief je willen gebruiken. Om zeven
uur is het altijd voor de liefhebbers van de
keuken. En tegen half elf tref je in het café
de „experimentelen" van de exotische bier-
voorraad. Bier, dat in geen enkel Leids café
voor dergelijke lage prijzen te krijgen is.
Binnenkort is hier ook Limburgs ambachts
bier te vinden, een biertje waar je van
achteroverslaat.
Eetcafé „De Pijpenla"
Vrouwensteeg 8, Leiden
Open: alle dagen van de week van
's middags twaalf uur tot middernacht.
Vrijdags en zaterdags blijft het café
een uurtje langer open.
