Doofsquawtje
uit Texas
snelste vrouw
ter wereld
s ILLMORE Kitty O'Neil, de
3 nelste vrouw ter wereld, is nog
iet terug van haar dagelijks rond-
tien kilometer, grotendèels
wgs haar sinaasappelranch in
569 roeiheet Fillmore, Zuid-Califor-
ië. Haar man Duffy Hambleton
aast zich te verklaren, dat Kitty
een stuntvrouw is 5 la Evel Knie-
el. „Die heeft alleen veel lef, ter-
vijl Kitty moed paart aan intelli-
entie. Iets waar Knievel nog nooit
an gehoord heeft", sneert Duffy
12), zelf meer dan vijftien jaar
tuntman geweest en nog altijd
ouder van het wereldrecord „car-
oll". Zeventien keer achter elkaar
2 toeg hij met zijn auto moedwillig
3 iver de kop om er ongeschonden
it te klimmen.
n de kitscherig (mierzoet schilderij
en stierenvechter boven de
9pend open haard) ingerichte ka
an zijn ranch legt Duffy op
elerende toon het verschil uit tus-
en lefgozers als Evel Knievel en
,efj oog gekwalificeèrde stunters zoals
ht- titty O'Neil.
ny In de onderafdeling krioelt het van
iet doldrieste Eveltjes, die blindelings
3j( ivensgevaarhjke stunts uithalen en
ater letterlijk met de brokken blij-
zal "en zitten. Vervolgens komt er een
jat hde tijd niks en dan loop je tegen
is. fe stuntmannen aan, die in de film-
44 sn televisiewereld aan de kost ko-
zif nen. Zij scheppen de illusie, dat de
de Grote Ster" zelf van de rots
en: ipringt. Vaklui, stuk voor stuk, die
jt meestal niet de eer krijgen, die ze
bij verdienen. En dan heb je nog de
togeheten recordjagers. Een select
i groepje van meestal stinkend rijke
ttunters, die zich omringen door
•uitgelezen technici, nodig voor het
4 halen en breken van wereldre-
cords
Licht blozend schuift de „snelste
vrouw ter wereld" haar in training
spak gestoken benen onder de sa-
0,i bntafel en laat haar man het woord
houden. Af en toe springt ze bij om
te benadrukken, dat zij in haar
ven reptiel rondspartelt, bijvoor
beeld een Plesiosarus of een Elas-
mosaurus. Over de hele wereld zijn
fossiele Plesiosauria gevonden. De
ze waterreptielen bevolkten 70 tot
190 miljoen jaar geleden de aarde.
De monsters hadden een breed li
chaam, poten die waren uitgegroeid
tot „roeispanen", en een lange nek
met een kleine kop. Deze hagedis-
achtigen voedden zich met vis.
Raadsels
Verhalen over Nessie doen al meer
dan veertien eeuwen de ronde. In
zijn boek „Ancient Mysteries" (dat
dit jaar bij Meulenhof in een verta
ling verscheen onder de titel „Raad
sels uit hetverleden") meldt de
Engelse onderzoeker Peter Hainijig
dat het eerste opgeschreven verhaal
over het monster dateert uit 565 na
Christus. Het verhaal, waarin een
waterpaard of „kelpie" opduikt,
gaat over St. Columba, de man die
het christendom naar Schotland
bracht. „Bij zijn aankomst in Loch
Ness, liet men de missionaris het
lijk van de veerman zien, die door
het monster van het meer aangeval
„The Inverness Courier" prijkte.
Het griezelverhaal verspreidde zich
als een lopend vuurtje. Nessie was
wereldnieuws geworden.
Grap
Peter Haining: „Tegen het voorjaar
van 1934 ontaardde het verhaal tot
een nationale grap, toen de ene
idiote waarneming na de andere
gedaan werd. Degenen die zich se
rieus met het onderwerp bezig hiel
den, baden dat er werkelijk iets
tastbaars zou komen opdagen om
een einde te maken aan de bespot
ting". Die wens ging in vervulling,
toen de Londense gynaecoloog Ro
bert Kenneth Wilson in april 1934
een redelijk duidelijke foto van het
monster maakte. Deze plaat, bekend
als „de foto van de chirurg" is tot
nu toe het beste „portret" dat van
Nessie bestaat.
In 1969 leverde een groots opgezette
speurtocht naar het monster geen
resultaat op. Twee en een half jaar
geleden had een team Amerikaanse
geleerden meer succes. Vijftien me
ter onder water kregen zij enkele
monsters voor de lens. Wazige kleu
renfoto's werden met behulp van
een computer verscherpt; dezelfde
techniek wordt gebruikt voor het
verbeteren van satellietfoto's.
Wereldwonder
De leider van de expeditie, dr. Ro
bert Rines van de Academie voor
Toegepaste Wetenschappen in Bos
ton, bestempelde de foto's als „het
uiteindelijke bewijs dat Nessie be
staat". Hij noemde het monsterach
tige leven in Loch Ness „het tiende
wereldwonder". De schilder en bio
loog Sir Peter Scott, oprichter van
het Loch Ness onderzoekbureau,
dat tussen 1961 en 1972 het onder
zoek naar Nessie wetenschappelijk
aanpakte, maakte aan de hand van
de foto's een schilderij van twee
Ness-monsters.
Om onder de Britse wet op de
bescherming van dieren te kunnen
vallen moest het beest een naam
hebben. Het wetenschappelijk blad
„Nature" doopte het monster van
Loch Ness „Nessiteras Rhombopte-
ryx". Dat betekent „Ness-monster
met de ruitvormige vin". Volgens
Peter Scott en dr. Rines zijn de
dieren ongeveer 20 meter lang. Zij
leven van vis en waterplanten. Hun
theorie luidt dat de verre voorou
ders van de monsters in het Loch
Ness werden opgesloten, toen deze
zeearm 12.000 jaar geleden door bo
demverschuivingen van de zee werd
afgesneden en een meer werd.
Familie
Niemand minder dan de wereldbe
roemde zeebioloog Jacques Cous-
teau, zei na bestudering van de
onderzoekresultaten dat het moge
lijk is dat er een familie monsters
in Loch Ness rondzwemt. Veel an
dere experts zijn echter ook door
de foto's van dr. Rines niet over
tuigd. Hei wachten is daarom op de
bewijzen die dr. Wyckoff deze week
in het vooruitzicht stelde.
Intussen wrijven de Schotten hun
handen. Hoe meer publiciteit over
het monster hoe beter. Voor hen is
Nessie geen morfster zonder waar
de. Integendeel. Degenen die in In-
verness en wijde omgeving van het
toerisme leven, zitten er dankzij het
ijselijke monster warmpjes bij.
A AD STRUIJS
Kitty O'Neil ontplooit haar parachute na het wereldsnelheidsrecord met haar raketvoertuig te
hebben verbeterd.
levensgevaarlijk vak volledig op
haar man en God vertrouwt. Praten
is ook niet haar sterkste zijde. Want
Kitty is doof. Juist deze, bij haar
geboorte meegekregen handicap is
de voornaamste drijfveer van haar
jacht op erkenning als 's werelds
beste stuntvrouw.
Bijna 32 jaar geleden werd Kitty
O'Neil geboren in stoffig Corpus
Christie (Texas), waar haar vader in
de olie zat en in zijn vrije tijd
pochte op zijn Ierse afkomst en zijn
gevechten als piloot in de tweede
wereldoorlog. Haar moeder was een
volbloed Cherokee-Indiaanse, die
geen medelijden toonde met haar
dove dochter. Als lerares op de
„School of Listening Eyes", een
school voor doven in Wichita Falls,
ook in Texas, kende ze weliswaar
de geheimen van de gebarentaal,
maar weigerde die aan haar dochter
te onthullen. „Ik moest zo normaal
mogelijk opgroeien", fluistert Kitty
met een hoog, hees stemmetje. Dit
praten heeft ze geleerd doordat ze
jarenlang haar vingertoppen heeft
gelegd op de keel van haar moeder,
die haar via de trillingen van de
stembcinden de Engelse taal heeft
bijgebracht.
Wel leerde kitty liplezen op de
„School of Listening Eyes". „Ik
werd altijd geplaagd vanwege mijn
handicap door de andere kinderen,
die wel konden horen. Als kind
reeds nam ik me dan ook voor ooit
te laten zien, dat doofheid voor mij
geen echte handicap is".
Over die ambitieuze belofte liet Kit
ty geen gras groeien. Op haar
twaalfde was ze een uitstekend
zwemster en duikster; verzamelde
„in no time" 31 gouden medailles en
was nog geen veertien toen ze ge
huldigd werd als de jeugdkampioen
duiken in Amerika. Op haar zestien
de verhuisde ze naar Anaheim,
waar ze les kreeg van de tweevou
dig olympisch kampioen schoon-
springen, dr. Sammy Lee. Maar de
ze individuele sport verloor snel
haar belangstelling en maakte
plaats voor een vurige liefde voor
alle snelheidssporten. Vooral van
motors kon Kitty niet afblijven. Tij
dens een motorcross-wedstrijd ont
moette ze haar huidige man Duffy.
„Ze reed vlak voor me toen ze over
de kop sloeg. Ik ben gestopt en heb
haar naar het ziekenhuis begeleid.
Van het een kwam het ander", her
innert Duffy Hambleton zich, die er
voor de goede orde aan toevoegt,
dat hijzelf nog nooit een schramme
tje heeft opgelopen in zijn vijftienja
rige stuntcarrière.
Kitty raakte niet alleen verliefd op
hem, maar ook op zijn beroep.
„Ik kreeg al gauw in de gaten, dat
Kitty uitstekend geschikt was voor
dit halsbrekende vak. Juist haar
handicap zorgt ervoor dat zij een
klasse apart vormt. Daar sta je van
te kijken...
Als je weet, dat Kitty helemaal is
ingesteld op trillingen, moet dat
toch niet zo vreemd overkomen.
Wij, die horen, zijn ingesteld op
geluiden. Het schot uit een startpis
tool, of het gebrul van vlammen en
het gejank van een opgefokte race
auto. Dat is onze wereld. Kitty's
wereld is die van de doodse stilte,
waar geen plaats is voor angst",
zegt Duffy niet zonder pathos.
„Neen, echt, Kitty weet niet wat
bang zijn betekent. Waarom niet...
Kijk, geluid werkt intimiderend.
Een pistoolschot, een knallende mo
tor... Kitty hoort niets. En dan heeft
ze nog het grote voordeel, dat ze
niet uit haar concentratie wordt ge
haald door praatzieke monteurs of
collega's, die sterke verhalen vertel
len over ex-collega's die bepaalde
stunts niet meer kunnen navertel
len. Koppel daaraan haar onstuitba
re ambitie en je hebt de ideale
stuntvrouw".
Door de vakbekwame begeleiding
van Duffy („Ik praat haar nooit iets
aan") begon Kitty uit te groeien tot
een veelgevraagde stuntvrouw, die
rich in 1970 al de „snelste vrouw op
waterskiën" mocht noemen (ruim
170 km.-uur). De cember 1976 leek
de triomf nabij. Op Alvord Dry
Lake in Oregon verbeterde ze het
wereldrecord voor vrouwen door in
een brullende LSR Vehicle een top
snelheid te halen van ruim 358 mijl
per uur. Later op die dag probeerde
ze het all-round- wereldrecord (622
mijl per uur, op naam van Gary
Gabelich) aan flarden te rijden.
Toen haar snelheidsmeter de 618
mijl per uur aantikte, werd Kitty
O'Neil door de jury gestopt. Haar
woede kan ze nu nog moeilijk on
derhuids houden. „Ze konden het
niet verkroppen, dat een halfbloed
indiaantje uit Texas zomaar even
het wereldrecord over land zou bre
ken...".
Duffy vult aan: „Kun je je voorstel
len, dat men in die categorie van
ego-trippende multi-miljonairs plot
seling aan de rem trok, toen daar
dat dove squawtje, die alle kwalitei
ten van een underdog bij zich
droeg, even op een winterse namid
dag hun dure records op 4 mijltjes
na de vernieling injoeg...?"
Om deze stoot onder de gordel te
verwerken, stortte Kjtty zich meer
en meer op het stuntwerk, waar in
Hollywood geen gebrek aan is. In
„De Bionische Vrouw" sprong ze
van een 25 meter hoge rots in een
ondiepe vijver. In „Baretta" hing ze
tien meter hoog aan de richel van
een hotel. En onlangs was ze de ster
in de film Super Stunts", waar ze
van een bijna veertig meter hoog
gebouw als een brandende fakkel
naar beneden sprong, waar ze werd
opgevangen in een reusachtig lucht
bed.
Duffy: „Toen ze Kitty voor deze
stunt vroegen, was het de bedoeling,
dat ze van dertig meter hoogte zou
springen. Ik zei: maak er veertig
meter van, dat heeft ze er weer een
wereldrecord bij. Namelijk het we
reldrecord brandend naar beneden
springen".
Over de professionele relatie met
Kitty wil hij kwijt: „Ik bereid de
stunt of elke recordpoging zodanig
voor, dat zij volledig op mij kan
vertrouwen. Alles controleer ik
meer dan twee keer. Dat is in dit
van naijver bolstaand wereldje ook
wel nodig. Want het is meermalen
voorgekomen dat er aan haar para
chute en aan haar auto was ge
knoeid. Ja, hoe hoger je klimt, hoe
meer mensen proberen om je onder
uit te halen. Maar omdat je altijd
met de dood stunt, kun je geen
enkele risico nemen. Natuurlijk
maak ik me zorgen als ze een ge
vaarlijke stunt verricht of een re
cord probeert te breken. In gedach
ten zit ik altijd naast haar. Een ding
doe ik echter nooit; haar laten zien
dat ik bang ben".
Duffy en Kitty hebben één droom.
Nog dit jaar over land door de
geluidsbarrière. „De auto is er al.
Ook de broodnodige sponsors, de
bereid zijn om die dag een rekening
van 1 miljoen dollar te betalen,
zijnde terreinhuur, huurkosten en
noem maar op. Het wachten is op
een geschikt terrein. Wellicht is er
een droog meer vrij in Mexico. Ver
geet niet dat we dan een snelheid
moeten halen van zeker 740 mijl per
uur", zegt Duffy.
Eigenlijk wil Kitty als snelste vrouw
ter wereld, nog dit jaar drie wereld
records breken, waarna ze zich de
allersnelste vrouw ter wereld mag
noemen. Over water moet ze dan
een top van 300 mijl per uur halen,
't Huidige record ligt vast op 288
mijl. Door de lucht op een hoogte
tussen de vijftig en honderd meter
moet ze dan sneller dan elfhonderd
mijl per uur. En over land, zoals
gezegd, graag 740 mijl per uur.
Vooral het wereldrecord over land
is erg belangrijk voor het dove
meisje uit Texas. „Dan ben ik de
eerste dove, die de geluidsbarrière
doorbreekt" fluistert ze hees en
hoog.
HANS TOONEN
1934 maakte een Londense gynaecoloog de
t tot nu toe van Nessie bekend is.
len en gedood was. Blijkbaar niet
onder de indruk, of omdat hij snel
naar de overkant moest, beval St.
Columba een van zijn mannen naar
de overkant te zwemmen, waar de
veerboot nog aan de oever lag". De
biograaf van St. Columba, de Ierse
'monnik St. Adaninan, schreef in het
jaar 700 dat het monster plotseling
weer opdook en de overzwemmende
man aanviel. De heilige joeg het
beest echter op de vlucht.
•Eeuwenlang genoot het mysterie
van Loch Ness alleen bekendheid
rond de haardvuren in de Schotse
hooglanden. Dat veranderde 45 jaar
geleden. Op 14 april 1933 stonden
de zakenman John Mackay en zijn
vrouw plotseling oog in oog met een
reusachtig monster. „Het rolde en
plonsde een minuut lang in het wa
ter. Het lichaam leek op dat van een
walvis en het water golfde en kolkte
als een ketel kokend water. Toen
het enorme dier wegdook veroor
zaakte het hoge golven, zoals een
stoomboot", zo vertelde het ge
schrokken echtpaar aan de journa
list Alex Campbell. Die maakte er
sen smeu'ig verhaal van, dat de
andere dag op de voorpagina van
•t Monster van Loch Ness is geen
jeltje. Het legendarische schepsel
staat. Sterker nog, „Nessie",
ils de Schotten hun nationale
iezel vertederd noemen, leeft in
zeischap van 29 monsterachtige
nilieleden. Dat althans is de stel-
overtuiging van dr. Charles
pckoff. Deze Amerikaanse geleer-
die samen met een groep Britse,
lerikaanse en Canadese fotogra-
i op de oever van Loch Ness op
loer ligt, maakte deze week we
id kundig dat het bestaan van de
rtig monsters is vastgesteld door
derwaterfotografie en ultrasono-
registratie.
foto's zijn wazig. Maar volgens
professor zijn duidelijk negen
^u'eter lange dieren met een bol
haam en een kleine kop te onder-
heiden. De nek is lang als van een
ptiel. Volgens Wyckoff zijn de
onsters nieuwsgierig en komen z
cht bij de boten. „Wij verwachten
rfers die trachtten het raadsel van
i;|och Ness op te lossen. Met moder-
hulpmiddelen, film, echolood, ra-
ir, kikvorsmannen, miniduikboten
computers is al vele malen ge-
•obeerd het monster te betrappen.
resultaten zijn uiterst magertjes.
:t zogenaamde bewijs dat Nessie
ringlevend is, bestaat slechts uit
stapeltje onscherpe foto's. De
:ige beelden doen eerder denken
een speelgoedeend in de Lon-
^7 >nse smog of aan een uit de klui-
n gewassen eigenheimer, dan aan
ai monsterachtig groot, ijselijk we-
n. Ook zijn er boekenplanken vol
J rklaringen van mensen die het
J er zagen, zelfs waggelend op de
n'1
Jver van het meer. Het wordt be-
fhreven als een zes tot vijftien
eter lang dier met een slangehals,
een brede kop en op de rug een
rijtje bulten. Volgens recente tellin
gen is het dier de afgelopen 45 jaar
in totaal driehonderd keer gezien.
Vangen
Tastbare bewijzen kwamen echter
nog nooit boven water. Het monster
liet zich niet vangen. Ook zijn nog
nooit delen van een skelet, huid of
karkas gevonden. Dit sterkt velen in
hun overtuiging dat Nessie alleen
rondspartelt in de verbeelding van
fantasten. Nuchtere waarnemers die
met de beide benen stevig op de
grond staan verwijzen het monster
naar het rijk der fabeltjes. Zij heb
ben een waslijst vol theorieën over
wat het zogenaamde reuzenreptiel
in werkelijkheid zou zijn: Gezichts
bedrog, massa-hallucinaties, een
omgeslagen boot, een oude Zeppe
lin, opduikende Stukken veen, scho
len speleqde otters, grote palingen,
zeehonden of zwaardwalvissen.
Er zijn echter ook geleerden die de
verhalen over het reuzenmonster
wel serieus nemen. Er bestaat bij
voorbeeld een theorie dat in het
Schotse meer een elders uitgestor
Kitty O'Neil, de snelste vrouw ter wereld.
