Mk vond bij Genesis niets
van mijn ideeën terug"
KLASSIEK
'ATEN
CONCERT
AGENDA
"EVE UACKETT
„Ik kan het niet alleen99
De nog altijd verwaarloosde
muziek van Nieoiai Medtner
OM»—--
jprdat er een vraag
is, hangt er in de
\e, veelhoekige ho
er van het Sonesta in
tdam, een eigenaar-
\rtje. Steve Hackett,
tlig gitarist van de
symfonische rock-
le öenesis zit er on-
resseerd bij. Hij is
jeworden van de 120
ptas, die hij gedu-
een enkele weken
romotietour door de
heeft moeten doen.
e interviews is onge-
het woord Genesis
an eens gevallen. Hij
z'n buik vol van.
pch brandt iedereen
vraag op de lip-
'aarom heb je Gene-
»rt de vraag aan, en
■eerstart zijn gezicht.
psje is het sul en hij
■■Ai kortaf: „Ik moest
jm valt er een ijzige
Iteve draait wat op de
stoel, kijkt met een
se igende blik de ka-
I, waar de Engelse
inwoordiger van de
tiaatschappij, die
et0n j zijn promotietour-
en ofrrr6eze't» een brede
!e fret het gezicht laat
ierste Pnen' Ste™ k°e't
3l kindfn probeert dan toch
arvan*euzer °P de vraag in
I. „De vraag zou ei-
na en moeten zijn: Hoe
rt zijn.eJf,da*ik er zo lang bij
ditie ^bleven. Mijn ant-
1 0jjZzou dan zijn: Dat
en h,k mezelf ook af. Mijn
k 1 is hoofdzakelijk te
etten Pan dat *k bij
ider ir n'ets m^er van
itfin7i5eeën teruS vond- Ik
terwireker ziJn dat mijn
gespeeld werden, dus
hen r we*we^- 'aatste
liste vF Genesis no6 iets
ns
)e eige
.Selling England by the
Pound. En daar komt nog
bij dat het onmogelijk was
met de overige Genesisle-
den te communiceren. Een
goed gesprek was in al die
iaren niet voorgekomen.
We leefden gewoon langs el
kaar heen. En als ik ergens
behoefte aan heb, is het wel
het hebben van vrienden".
Een.frustrerende aangele
genheid dus zo'n topforma-
tie als Genesis. Dat het niet
iets is van de laatste jaren
werd in 1975 ook duidelijk
aangetoond door Peter Ga
briel, die om ongeveer de
zelfde redenen uit de groep
stapte: Weinig tot geen com
municatie onderling en ar
tistiek opeen dood spoor zit
ten. Een moeilijke beslis
sing was het dan ook niet
voor Steve Hackett.
Over de Genesis-periode
wil Hackett verder niets
meer kwij t. Het is voor hem
een afgesloten hoofdstuk.
Liever praat hij over zijn
toekomstplannen. Over z'n
huidige solo-elpee en voor
de rest niks. Voor dat solo
album zijn tweede trok
Hackett met aanhang naar
Los Angeles. Daar stond
hem het muzikale klimaat
meer aan. En het was te
vens een mogelijkheid om
de Engelse popscene, die
hem weinig beviel, te ont
wijken en onder een bla
kend Californisch zonnetje
een nieuw muzikaal leven
op te bouwen. Hij keert En
geland niet volledig de rug
toe, want familie-omstan
digheden houden hem
voorlopig nog in het land
van de witte Krijtrotsen.
Over zijn motieven om in
Amerika te werken zegt
Steve: „Ik heb er altijd
graag willen werken. Ik heb
enorme bewondering voor
Amerikaanse musici zoals
Phil Ehart en Steve Walsh
van Kansas. Ik had ze er
gens in Engeland ontmoet
en kon erg goed met ze op
schieten, vooral goed met ze
praten over alles en nog
wat. Daarop ontstond bij
mij het idee om ze op m'n
elpee „Please don't touch"
te laten meespelen. En voor
mij stond ook vast dat Rit
chie Havens mee zou spe
len, ondanks dat ik hem nog
nooit had gesproken. Met
zijn sterk emotionele stem
zou Havens precies passen
in mijn plannen. Na enig
aandringen mijnerzijds
stemde Ritchie erin toe mee
te werken, en het is een uit
stekende samenwerking
geworden, dacht ik zo".
Voor zijn solo-album had
Hackett het materiaal al
maanden klaarliggen. „Het
beste wat ik ooit neb gesch
reven", zegt hij zelf van zo
wel de muziek als de tek
sten op dit album. De mu
ziek is overigens erg ver
frissend en is niet te
vergelijken met het com
plexe Genesis-werk, al
maakt ook Hacket veelvul
dig gebruik van massa's al
dan niet elektronische in
strumenten. De teksten, zo
zegt Hacket, zijn alle auto
biografisch.
De produktie van „Please
don't touch" hield Steve
volledig in eigen hand. „Het
moest en zou een eigen pro-
dukt worden", zegt Hackett
met nadruk op „eigen". Al
weer een duidelijke reactie
op het Genesis-verleden,
leden ook waarin elke vorm
van creativiteit de kop werd
ingedrukt. Met volle over
gave stortte Hackett zich op
dit eigen project. „Ik was in
de tijd dat ik het album op
nam totaal onmogelijk voor
mijn omgeving. Ik ga zo ge
concentreerd aan het werk
dat ik iedereen en alles ver
geet. Het is een soort roes
waarin ik werk. Ik weet dan
van geen ophouden".
Plannen om het werk van
de plaat ooit „live" op de
planken te brengen neeft
Hackett in het geheel niet.
„Ik hoop dat ik dat nooit
meer hoef mee te maken.
Nee, dat toeren is hopelijk
voorbij". Het reizen en
trekken met de heren Ge
nesis is hem mijlenver de
keel gaan uit hangen. „Daar
ben ik op afgeknapt", aldus
Steve. En niet alleen het ho
tel-in hotel-uit ging Steve
vervelen, ook de groots op
gezette stage-act werd Hac
kett te veel. „Het visuele
aspect is tegenwoordig zo
ontzettend belangrijk ge
worden, dat de muziek op
het tweede plan is gescho
ven. Je mag wel stellen dat
bij veel groepen negentig
procent van net optreden
bestaat uit onnodige bij-ef
fecten als rook en lichtflit
sen".
Geen toernees dus van Hac
kett in de toekomst, maar
wel Steve als producer,
want aan dat vak heeft hij
z'n hart verpand. „Ik hoop
later dit jaar nog wat in die
richting te gaan doen, en
verder zou ik graag eens
een elpee met John Lennon
opnemen".
LEX NIGGEBRUGGE
■oeV V.D. MEER MAAKT SINGLE
MET GOEDEN EARRING:
r blijfl
staat,
d is e
9en er nog gerechtig-
a Nederland? Is er
perfectie en punk
zats voor de rauwe,
lit het hart gegrepen
De Hagenaar Ton
Meer is eigenaar
aCnor goed lopend behan-
aern schildersbedrijf,
9 9 n hart en nieren nog
de imu2^kant- Tien jaar
ha» zei hij de muziek
Toch, heeft hi, het
Ledernnen *aten en 9aat
1er het motto „lach 'n
peer stevig te keer.
met zijn oude maat-
Golden Earring,
lij een Nederlandsta-
ck 'n roll single opge-
I. Een emotioneel le-
!d, gezongen met een
[bruin stemgeluid
kmgens als Joe Coc-
Frankie Miller kana-
1 zijn.
jarige Ton is iemand
p Haagse muziekwe-
het begin heeft
Al weer heel
hrtjes geleden stond
mag immers bekend
peatstad nummero
Ti was er bijna in elke
stond te repete-
JB>n kan de meest fan-
anekdotes vertel-
len over die tijd, toen hij
met groepen als The Mac en
de Moody Sec voor muzi
kale uitspattingen zorgde in
gelegenheden als Pam-
Pam, Club 192 en de Drie
Stoepen.
Belangrijker is echter dat
hij verleden jaar rond deze
tijd het hard nodig vond om
weer als vanouds zo'n lek
ker avondje rock 'n roll te
organiseren.
„Ik begon met wat vrien-i
den, gewoon voor ons zelf
weer wat muziek te maken.
Op een gegeven moment
kreeg ik het idee om met
hen nog één keer voor wat
kennissen te gaan spelen en
we maakten een afspraak
met de eigenaar van een
rustig café om een gezellig
avondje op te zetten. Ik ver
stuurde tweehonderd uit
nodigingen, huurde een
knots van een installatie en
zonder ook maar één keer te
repeteren trokken we die
avond naar het Westeinde.
Het leek een nachtmerrie te
gaan worden want er zalen
maar drie mensen, die toen
wij binnenkwamen nog
vertrokken ook. Gelukkig
kwamen er later op de
avond weer wat mensen
binnen en we besloten toch
nog te spelen. Hoewel de ei
genaar van die tent hele
maal van streek raakte,
hadden we enorm succes en
aan het eind van de avond
zat het helemaal vol. Dat
was de goede man nog nooit
overkomen".
Die avond was ook Barry
Hay, zanger van de Golden
Earring van de partij. Hij is
wild enthousiast, met name
over de Nederlandstalige
nummers, die Ton zelf
heeft geschreven. Het zijn
levensliederen met voor ie
dereen herkenbare erva
ringen. Ton richt zich tij
dens optredens regelrecht
tot het publiek en respons
van die kant blijft maar zel
den uit. Het publiek vult de
teksten van Ton snedig aan
yf danst op de rock 'n roll.
Ton zegt: „Mijn grote be-
of danst op de rock 'n roll.
Ton zegt: „Mijn grote be
zwaar tegen bijvoorbeeld
een concert van de Tubes is
dat iedereen daar volkomen
apatisch het hele gebeuren
over zich heen laat gaan. Bij
veel concerten zie je het pu
bliek met sombere, lange
?ezichten weer vertrekken,
k wil dat de mensen di&
naar mij komen kijken we
ten dat zij net zo belangrijk
zijn als de groep die op-t
treedt. Het spelen is leuk
omdat zij daar lekker staan
te dansen en we moeten sa
men proberen er iets gezel
ligs van te maken.
Ton v.d. Meer, eiaenaar van
een goed lopend behangers-
en schildersbedrijf.
De sinale „Ik kan het niet
alleen' slaat niet uitslui
tend op het samenspel tus
sen de groep en het publiek,
maar ook op vele dagelijkse
gebeurtenissen. Je Kunt in
net leven veel dinaen alleen
doen, maar je zult merken
dat het met anderen samen
meer aan kan. De tekst van
het nummer bestaat eigen
lijk uit slechts drie zinnet
jes en ik heb er lang over
nagedacht of ik geen duide
lijke voorbeelden in de
tekst moest geven. Maar nu
kan iedereen er op zijn ei
gen manier wat mee doen
en zijn eigen ervaring in
vullen".
Niet alleen Barry Hay,
maar ook Joost den Draai-
ier ging bij het horen van
het nummer door de knieën
en direct werd besloten sa
men met de Earring de stu
dio in te duiken om het lied
spontaan en ongepolijst aan
het vinyl toe te vertrouwen.
..Dat was natuurlijk een ge
weldige belevenis, maar de
sfeer van het optreden is
voor mij toch het belang
rijkste. Af en toe zit ieder
een wel eens met een hoop
onvrede. Dan moet je zelf
naar een oplossing zoeken
of naar de psychiater gaan.
Mijn oplossing en uitlaat
klep is een paar avonden in
de week mijn liedjes zingen
samen met wat vrienden.
Rock 'n roll blijft een uiting
van opgekropte emoties en
dat heeft de Earring goed
aangevoeld".
MICHAEL PETERSON
Nicolas Medtner
Waarom speelde Horowitz-
de pianomuziek van Nicolai
Medtner wel in zijn huis
maar niet op het podium?
Waarom zette
Rachmaninow, die
Medtner bewonderde en
door deze bewonderd werd,
zich in het openbaar niet
meer voor het werk van
zijn vriend in? Waarom
heeft de Maharadja van
Mysore die de componist de
laatstie tien, vijftien'jaar
van zijn leven steunde en in
1948 het plan opvatte al
diens muziek op de plaat te
laten zetten, dat plan in 1951
na de dood van de meester
zo spoedig laten varen?
Er zullen op die vragen wel
antwoorden zijn maar die
ken ik niet. De vragen
kwamen bij mij op na net
beluisteren van het
dubbelalbum dat de
Londense CRD Records (nr.
1038/9) de wereld in stuurt
en dat in ons land door
Sound Products, Nieuw-
Loosdrecht wordt
ge'/zmporteerd. Op twee
platen speelt Hamish Milne
drie korte, bij elkaar
behorende pianosonates,
één lange, zelfstandige
sonate, drie „Hymnen ter
ere van zware arbeid" en
een serie korte stukken uit
bundels die „Sprookjes",
„Dithyramben" en
„Vergeten melodieën"
heten. De opnamen zijn
uitstekend, de pianoklank
komt erg natuurlijk over,
de vertolkingen zijn helder
en gaaf, evenwichtig en
moeiteloos, poëtisch,
S' risch, expressief.
elukkig zijn ze niet
nadrukkelijk en evenmin
epaterend virtuoos, want
dan zou de fijnzinnige
Medtner zijn weggespeeld.
Wie naar deze pianomuziek
luistert, beseft dat niemand
er mee is gediend dat- de
componist het etiket
„Russische Brahms" kreeg
opgeplakt. Er is
overeenkomst in de
veelsoortigheid van hun
ritmiek maar overigens
leefde in Medtners
onderbewustzijn meer
Chopin en Schumann,
Fauré en eventueel de
vroege Skriabin. En wat
heet in dit verband
„Russisch?" Medtner had
Duits bloed in de aderen,
zijn vader was een fervent
bewonderaar van Goethe
en Von Beethoven. Hoewel
Medtners muziek, soms erg
fris en levendig, ook
elegisch, smartelijk en zelfs
tragisch kan zijn, heeft hij
nooit de neurotisch-
melancholieke inslag van
het werk van Tsjaikowski
en Rachmaninow.
Zelf een uitermate begaafd
concertpianist, wiens
vertolkingen van Von
Beethoven en Liszt alom in
Europa en Amerika indruk
maakten, schreef Medtner
drie moeilijke
pianoconcerten (waarin hij
de virtuozen geen stap
tegemoet komt), verder een
pianokwintet, drie
vioolsonates, een curieuze
sonate voor zangstem en
{>iano, zo'n honderd
iederen (vooral op teksten
van Goethe, Heine en
Nietzsche) maar in
hoofdzaak toch muziek voor
pianosolo.
Net als Rachmaninow was
Medtner reactionair.
Debussy en Richard Strauss
schokten hem, van
Strawinski hield hij
evenmin, om van
Schönberg en de zijnen
maar niet te spreken. Allé
muziek behoorde volgens
hem een tonaal centrum te
hebben en hij erkende het
primaat van wat hij als
consonant ervaarde. Hij
hechtte veel waarde aan
een goede vorm maar
hoewel hij ook in dit opzicht
niet voor experimenten
voelde, kon hij hierin wel
origineel zijn, getuige de in
het genoemde
dubbelalbum opgenomen,
een half uur durende
sonate opus 25 no. 2 die
onwezenlijk vreemd
overkomt, maar een hechte
structuur blijkt te hebben.
Zoals gezegd zijn er in
Medtners stukken genoeg
verwantschappen aan te
wijzen, maar was hij een
epigoon? Ik noem hem
liever een heel
ke kleine
..uister op deze
fdaten naar Primavera, een
entemuziek met een sterk
uitstralende spontaniteit of
naar de trits kleine sonates
opus 11 met passages van
een indringende, bijna
magische kracht.
Het Russische woord
Skazka is in het overigens
van een uitstekende
documentatie voorziene
album naar Engels gebruik
vertaald met sprookje. Dat
wekt onterechte associaties,
want het origineel zegt
alleen maar „vertelling
Dit kan storen als de
componist naar
Shakespeare-personages
grijpt zoals naar Ophelia
(opus 14 no. 1) of King Lear
(opus 35 nr. 4). Medtners
laatste pianocompositie is
eveneens opgenomen, een
Elegie (opus 59 nr. 2),
geschreven in een rijke
polyfone stijl waarin
uitdrukking wordt gegeven
aan een even rijk
gevoelsscala.
Hoewel Medtner
veelvuldig door de
literatuur werd
geVïnspireerd (als zoveel
romantici), schreef hij geen
regelrechte
programmamuziek. Zijn
muziek heeft echter bijna
altijd een grote evocatieve
kracht.
J. KASANDER
A
tijl laat Kaz Lux ho-
ikerk\zijn solo-elpee „Dis-
0 jaar. De nummers die hij
i.". Jimet Rudi de Queljoe
atgetfeschreven zijn com-
ït. Dgfel-rockerig en liggen
3 ziertin het gehoor. Vooral
van gitaarpartijen van de
igt diinboxgitarist knal-
Grotprima uit, zoals in het
Ms vigsnummer „Let's
in draste". Samen met
arop I van der- Linden
laillarif K.az het nummer
an dik to words", dat in
iden «instantie een drama-
te pngzaam, gevoelig
krijgt! lijk* te ziin> met pi-
{n violen, maar aat
:er door de toetsen-
van Rick net dat
ische symfonische
waardoor
ongeloof-
het}*? wordt. Beste num-
stenfzijn ongetwijfeld de
distrferste nummers- van
waaè°ee: -Teil me doctor"
t0tlandmade dream no
iipelij
irin vooral de teksten
iet afa bezingt twee nacht
achtige fantasieën
uigen van zijn wel
vaker in de teksten terugke
rende voorkomende de
pressiviteit, twijfels, min
derwaardigheidscomplex.
Vooral „Handmade Dream
no. 2" doet stqrk aan het ELI
project van Kaz en Jan Ak
kerman denken. Kaz zingt
rauwe bluesachtige rock en
dramatische gedragen bal
lades, en dat zijn de twee
stijlen waarin hij het beste
uit de voeten kan.
(WEA)
SEALEVEL - Een plaat met
veel uitstekende muziek,
aespeeld door zeven be
kwame en swingende muzi
kanten, zo zou men de elpee
„Cats on the coast" van deze
groep kunnen typeren.
Doordat allerlei stijlen aan
bod komen, wordt niet dui
delijk wat het gezicht van
de groep is. Zo opent kant
één met „That's your se
cret", een werkje dat na
drukkelijk aan de Allman
Brothers doet denken.
Prima, maar niet origineel.
Op de plaat komt op deze
manier ook jazz-rock aan
bodl(met af en toe een so
praansax a la Weather Re
port) en jazz die overgaat in
funky blues (in het num
mer „Had to fall"). Wat de
uiterst aanstekelijk swin
gende band instrumentaal
in zijn mars heeft, is het
best te horen op het num
mer „Midnight Pass", dat in
enkele minuten van jazz
verantwoord overgaat in
prima roek-werk.
(Polydor)
SOFT MACHINE - Twee
jaar na de laatste langspeel
plaat „Soft", komt Soft Ma
chine met een live-album,
opgenomen in theater „La
Palace" in het Parijse
Montmartre tijdens vier
concerten in juli van het af-
aelopen jaar. De heren ma
ken op de langspeler „Alive
and well" een uiterst in
drukwekkende start met de
nummers „White kite" en
„Eos": space-achtig met
zwaar gitaarwerk van John
Etheri'dqe. De plaat maakt
duidelijk dat de groep het
veel meer in de rock-rich-
ting is gaan zoeken. Er wor
den nog uitstapjes gemaakt
in de richting van de jazz-
rock, zoals in „Puffin" en
„Huffin", maar de uitvoe
ring van die nummers is on
der andere door druk
drumwerk, wat chaotisch.
Kant twee van de plaat be
vat de enige twee nummers
die niet door pianist-syn
thesizerspeler Karl Jenkins
zijn gecomponeerd. „Num
ber three" is een akoesti
sche gitaar-solo, weliswaar
zeer technisch, maar zon
der ziel gespeeld, en „Sur
rounding Silence" is een
Crima vioolnummer op een
asis van twee synthesizer-
tonen. „White kite", „Eos",
en dit vioolwerkje zijn de
hoogtepunten van de plaat,
die als afsluiting een wat uit
de toon vallend nummer
heeft: „Soft space". Zoals in
de hit „I feel love" van
Donna Summer wordt hie
rin gebruik gemaakt van
een als ritmebox gebruikte
polyfone synthesizer. In
dringend en boeiend, maar
het nummer duurt veel te
lang.
(EMI) Kaz Lux
ZATERDAG 20 MEI - De Engelse formatie GENESIS
treedt op in de Groenoordhal te Leiden.
FAIRPORT CONVENTION, SOLUTION en
PARTNER treden op in het door het Wassenaarse
jongerencentrum „Time Out" georganiseerde
Internationale Popfestival in de Wassenaarse Sporthal.
De punkband XTC is te zien in de Melkweg in
Amsterdam.
LEE TOWERS, waarvan onlangs een nieuwe elpee
verscheen, treedt op in Leiden.
MAANDAG 22 MEI - De Amerikaanse rockformatie
STYX geeft een concert in het Nederlands
Congresgebouw in Den Haag. Aanvang 20.15 uur.
De Engelse band AMAZORBLADES treedt op in
Bodies te Amsterdam.
WOENSDAG 24 MEI - DON MCLEAN, voor een serie
concerten in Nederland treedt op in het
Concertgebouw te Amsterdam. Aanvang 20.15 uur.
DONDERDAG 25 MEI - De Franse zangeres
VERONIGUE SANSON treedt op in de Sonesta
Koepelzaal te Amsterdam.
AMAZORBLADES geeft een concert in Paradiso in
Amsterdam.
VRIJDAG 26 MEI - Optreden van de Engelse band
EDDIE AND THE HOTRODS in Paradiso te
Amsterdam.
ZATERDAG 27 MEI - EDDIE AND THE HOTRODS
treden op in Eksit te Rotterdam.
