DAVID CARRADINE
IN BROKKENFILM
GETAY?
Het antwoord van Russ
Meyer op de sex-cinema
„Eat my dust:"
melige brokkenfilm
COBRA IN MUSEUM
„DE LAKENHAL"
En verder
Briljante eenvoud
van object
konsentratristen
660 lmk- B" he< werk van de
MOORDSPEL
„Gedonder in de glazen" da
teert uit de tijd dat David
Carradine nog geen ambities
had als acteur en onder het
banier van showman Roger
Corman in allerlei B-produk-
ties het actiewerk deed.
„Thunder and lightning",,
slim geregisseerd door Corey
Allen, is eigenlijk wat we te
genwoordig „een brokken-
film zonder veel verhaal"
noemen, maar in z'n genre
een erg aardige. Het verhaal
behoort zich af te spelen in
de tijd dat Amerika was
drooggelegd en dat er knap
geld was te verdienen in het
fabriceren van eigengemaak
te whisky. David Carradine
is een kleine ondernemer die
het aan de stok krijgt met de
plaatselijke grootindustrieel,
die ondeugdelijke whisky af
levert en daarvoor op zijn
beurt op de huid wordt geze
ten door de grote afnemer,
die een paar huurmoorde
naars op hem afstuurt. Het
feit dat Carradine bovendien
nog vrijt met de dochter van
diezelfde groot-industrieel
maakt de zaak alleen maar
gecompliceerder, al is er van
een verhaal nauwelijks spra
ke. Wel van wilde achtervol
gingen die voor het gemak -
antieke autootjes uit de jaren
LIDO I Het gedonder
in de glazen (16) met Da
vid Carradine en Kate
Jackson.
twintig zijn te duur om aan
de lopende band total loss
gereden te worden - dan
maar in de moderne voertui
gen worden uitgevoerd.
Dat Corey Allen ook hele
maal niet de intentie had om
de sfeer van de jaren twintig
te recreren blijkt ook wel uit
het feit dat een van Carradi-
ne's directe tegenstanders op
een gegeven moment verbol
gen uitroept „Hou nu eens op
met die Kung Fu-vechtme
thoden".
„Gedonder in de glazen" ge
maakt vóór de autowrakken-
films in de mode kwamen en
uit de mottenballenkist ge
haald omdat plotseling bleek
dat er voor dit soort films
een markt was, is met al z'n
op effect berekende scènes,
het vaak overdreven acteren
van de booswichten, beslist
niet de slechtste in zijn soort.
Maar je moet natuurlijk niet
na Hal Ashby's „Bound for
glory" of Ingmar Bergman's
„Het slangenei" op dé film
afgaan om David Carradine
te zien acteren. Het is actie-
werk, ook voor Kate Jackson
die later haai- heil zou zoeken
bij de televisie en Charlie als
een van diens „Angels". MILO
Filmproducent Russ Meyer
vestigde zijn reputatie met
een aantal uiterst gemene
werkjes, waarin hij alle rot
tigheid, die er maar in onze
samenleving te bedenken is,
ten toon spreidde met een
moraliserend slot. Deze „dir
ty pictures" zoals ze ge
noemd werden voordat de
sex-cinema was uitgevonden
hadden zo'n succes, dat
Meyer ook nog een dure pro
ductie in handen gespeeld
kreeg, namelijk Jacqueline
Susan's „Beyond the valley
of the dolls", die dan ook
prompt in Nederland het ve
to van de filmkeuring kreeg.
Met „Vixens" keerde Meyer
weer naar zijn familiebedrijf-
je met weelderig gevormde
dames terug en in een hpek
gedrongen door de overal op
duikende sex-cinema's legt
hij er in zijn film „Supervi-
xens" nog eens een schepje
bovenop.
„Supervixens" heeft niets
met film te maken en toch
eigenlijk ook wel weer, want
Meyer bewijst in een soort
stripverhaaltranj, dat hij ie
der beeld een betekenis kan
meegeven, zodat de toeschou
wer nauwelijks hoeft te den
ken. Komt er een bijl in
beeld, dan weet je zeker dat
het ding later een functie
krijgt, terwijl hij soms sym
bolen gebruikt waar je'Freud
echt niet op hoeft na te slaan.
Russ Meyer overdrijft in
„Supervixens" op het lach
wekkende af en wie daar ge-
ItEX Supervixens (16)
met Sharon Kelly en
Charles Vapier. Regie:
Russ Meyer.
voel voor humor genoeg voor
heeft zal zich bij deze „giller"
van een sex-film niet verve
len.
Met van alle kanten gestolen
achtergrondmuziek laat
Meyer zien hoe een zeer po
tente, maar brave garagebe-
diende de vlucht moet nemen
omdat een corrupte politie
man - die overigens sprekend
op voetbalscheidsrechter
Frans Derks lijkt - een wulp
se dame vermoordt. Na tal
van avonturen - de vorstelijk
gebouwde dames a la Russ
Meyer kunnen niet acteren,
maar hebben opnieuw wel
alles mee - lijkt hij een rustig
bestaan tegemoet te gaan
met een cafetariahoudster,
maar wederom komt de poli
tieman met al zijn perversi
teiten op de proppen.
Russ Meyer zou over een an
der onderwerp best een goe
de film kunnen maken, maar
hij schept een bijna sadis
tisch genoegen in dit soort
werk. Met een meer dan dui
delijke knipoog naar de be
grijpende toeschouwer als hij
een garagehouder van Duitse
origine Martin Borrman
noemt en hij de slechterik
aan het slot met zwarte baret
op. onder de tonen van een
aantal „battle-hymns" een
groteske commando-actie
laat uitvoeren. MILO
Scène uit Supervixens
Trianon: Eat my dust met
Ron Howard en Jessica
Potter. Regie: Charles
Griffith
Een heel wagenpark is er
voor deze wat melige film
naar de verdoemenis gere
den. De jongen Hoover, zoon
van de sheriff, uit het Ameri
kaanse stadje Puckerbush is
gek op de sexbom uit de
buurt. Hij maakt indruk op
deze blonde Darlene door de
race-auto van de door hem
bewonderde coureur Big Bu-
ba Jones vooi de ogen van
Zo lang als de film duurt
wordt er in de wildste achter
volgingen tussen Hoover's
snelle Datsun en alle opge
trommelde plaatsgenoten de
ene na de andere wagen in
de puin gereden. Dat gebeurt
zo vaak, dat er aan het eind
van de film eigenlijk niets
meer te lachen valt en waar
schijnlijk ook niets meer te
vernielen. Eat my dust is een
film van 13 per dozijn: lollig
misschien voor kinderen,
hoewel de jeugd wellicht lie
ver thuis zou blijven voor
Baretta als zij het voor het
kiezen had. Eat my dust
heeft te veel vaart en is daar
door uit de bocht gevlogen.
P.V.
LEIDEN Een grote verza
meling kunstwerken van de
internationale kunstbewe
ging COBRA, die van 1948
tot 1951 aktief was, is tot 26
juni in het museum De La
kenhal te zien. Dit in de
vorm van een tentoonstel
ling. COBRA was de verza
melnaam van het werk van
de schilders Karei Appel,'
Constant Nieuwenhuis, Cor-
neille, Lucebert, Theo Wol-
vekamp, Eugène Brands en
Anton Rooskens. De naam
COBRA is ontstaan door de
beginletters van de steden
waaruit de schilders kwa
men achter elkaar te zetten.
COpenhague, BRuxelles,
Amsterdam
De kunst van dit gezelschap
is levendig, fantasierijk en
vol kleuren. Vaak wordt door
de kunstminner het verband
gelegd met kindertekeningen.
COBRA was zich hier ook
van bewust. De schilders be
steedden veel aandacht aan
het schilder- en tekenwerk-
van de kinderen. Daar lag
volgens hen de basis van de
creativiteit. Elk kind was
creatief aangelegd, alleen
verdween dit door allerlei
culturele en maatschappelij
ke invloeden.
Erg interessant vindt De La
kenhal dan ook de vraag „Is
de COBRA-visie op de kin
dertekening nog wel actueel?
Èn is deze wel juist?" Zij
zullen deze vraag op de ten
toonstelling proberen te
beantwoorden. Mede aan de
hand van twee films die zij
zullen vertonen. „De werke
lijkheid van Karei Appel"
van Jan Vrijman en „Een
film voor Lucebert" van Jo-
han van der Keuken.
door Peter VierinS
Kees Hoff met dochtertje Brenda aan zijn eikehouten bar uit 1921
„De Gouden Leeuw" kamt zijn manen. De
laatste weken zijn de wat versleten plekken
aan zijn vacht kundig bijgeknipt en het
koninklijk dier maakt zich sterk om met een
fris en welriekend gelaat zijn aloude plaats
onder zijn gelijken in te nemen.
Dat komt zo: Een goede maand geleden
behoorde café De Gouden Leeuw nog toe
aan een andere eigenaar, dan er nu in staat.
Hij had genoeg van het kasteleinswerk ge
kregen en zocht een plaatsvervanger. Hij
hoefde niet lang te zoeken om er een te
vinden. Dit onvervalste bruine café werd
door Kees Hoff, een getogene in de horeca,
gekocht. „Het interieur heb ik eigenlijk gela
ten zoals het voorheen was, Het is een
prachtzaak vind ik en ik heb er alleen wat
licht in moeten brengen. Het behang moest
weer gaan leven en de eiken larnbrizering
en de bar verdienden een grondige opknap
beurt. Al met al ben ik met deze schoon
heidsbehandeling toch wel een paar weken
bezig geweest om „De Leeuw" te krijgen
zoals ik hem hebben wou". Na deze welbe
stede coiffure (een mooi rood pluchen be
hang) en een vlekkeloze dressuur heeft kas
telein Kees zijn leeuw onder de duim gekre
gen en zo het zich laat aanzien naar tevre
denheid van al zijn vaste klanten.
Verknocht
De Gouden Leeuw is wat je noemt een echt
buurtcafé. Al vanaf 1921 wordt deze kroeg
gerund. „Het is van oudsher een goede zaak
geweest, waarin iedereen zijn brood kon
verdienen. Mijn vrouw Ria en ik waren er
direct verknocht aan toen we het zagen",
zegt de sympathieke kastelein. „We hebben
nauwelijks een terugloop van klanten gehad
toen we drie weken terug weer zijn gaan
draaien. Het is echt een bruine kroeg waar
iedereen komt. Als passanten krijgen we
hier vee vertegenwoordigers, die ik binnen
kort dan ook een heerlijke lunch hoop aan
te bieden en verder ontmoet je hier een
..De Gouden Leeuw"
Noordeinde 49, Leiden
Open: alle dagen van de week, vanaf
12.00 uur; het café sluit zijn deur in
het weekend (vrijdag en zaterdag) twee
uren na middernacht.
Snacks: balletjes gehakt en als lunch
een spiegelei en een omelet.
vaste kern van gasten, die hier al jaren
komen".
Het was voor beide kanten misschien heel
even wennen toen bleek, dat oud-kastelein
Piet Krekeier vervangen was geworden
door Kees Hoff. maar dat was wellicht een
kwestie van enkele dagen, want een week
na de opening werd er met de vaste kern
de al lang gewenste „biljartvereniging" De
Gouden Leeuw opgericht en de sfeer in het
café is er dan ook weer helemaal terug.
Jong en oud
Alle leeftijden zijn in dit etablissement ver
tegenwoordigd: jong en oud kunnen het hier
uitstekend met elkaar vinden. Dinsdag
avond komen de biljarters bijelkaar en hou
den als afwisseling een tombola (de op
brengst van het een en ander wordt door
Kees opgespaard om er met zijn allen eens
een gezellig dagje van tussenuit te gaan) en
de donderdag gaat over twee maanden als
klaverjasdag een steevaste bijdrage in het
geheel leveren.
Het interieur van De Gouden Leeuw ziet er
verzorgd uit. De prachtige met de hand
bewerkte eikehouten bar met luifel is weer
helemaal in oude glorie hersteld en glimt
ais een spiegel. En de achterzaal wordt
wederom voor bruiloften en partijen, feest
jes, vergaderingen en kaartavonden in ge
bruik gesteld. Kees en Ria gaan het er weer
gezellig maken.
LUXOR Close encounters of
the third kind (a.l.) Een weinig
aan de verbeelding overlatende
film over ontmoetingen tussen
aardbewoners en ruimtemanne
tjes. De film haalt bij lang na
niet het niveau dat Steven
Spielberg in zijn vorige produc
tie „Jaws" wist te bereiken,
(vierde week).
CAMERA A Clockwork Oran
ge (16) Reprise van de beroem
de rolprent van Stanley Ku
brick. Het verhaal van de
..slechterik" die tot een „goed
mens" wordt getransformeerd,
maar daarna in de „slechte"
maatschappij ten onder gaat.
LIDOII L'Animal (a.lVoor
treffelijke amusementsfilm
waarin Jean Paul Belmonde
zich helemaal kan uitleven als
stuntman. Bij een van zijn ge
vaarlijke capriolen, die hij zon
der stand-in op het witte doek
uitvoert, een gevecht met een
tijger, verloor de Franse acteur
bijna een oor (vierde week).
LIDO III La Dentellière (16).
Uitstekende en ontroerende
film over een tragisch aflopen
de verhouding tussen een kap-
stertje en een student (achtste
week)
STUDIO Annie Hall (16) Doe
't zeiver Woody Allen in een
autobiografische komedie (vijf
de week)
Beloond met vier Oscars.
Alphen aan den Rijn
EUROCINEMA I De mantel
der liefde (16) Schokkende sa
tire van Nederlander Adriaan
van Ditvoorst op de Tien Gebo
den (tweede week).
EUROCINEMA II Papillon
(12) Steve McQueen en Dustin
Hofmann in de verfilming van
Willem Witteveens „Zelfportret met lasso"
In LAK-theater
LEIDEN Het LAK-theater heeft deze maand de Neder
landse primeur van een expositie van een geheel nieuwe
stroming in de kunst: de objekt konsentratristen. De vier
exposerende kunstenaars, Franck Leenheer, Gerhardus
Spenkelink, Robert Jan van Strien en Willem Witteveen
ontmoetten elkaar op een omscholingscursus van de Acade
mie voor Beeldende Letteren in Warschau (Polen). Zij
bleken direct een groep te vormen omdat elk langs de eigen
zich dramatisch-expressief ontwikelende weg met dezelfde
creatieve idioomuitingen een bres probeerde te slaan door
de eigen inhoud. De vier contrapresterende kunstenaars
genieten al enige internationale bekendheid.
Robert Jan van Strien
De uitgewerkte kunstenaar biddelijke ontkenning in de
van de objekt-kosentratie be- Leenheer.
schouwd. Zijn werk zweeft Over hem heeft de Engelse
tussen vormontkenning en kunstrecensent John McDa-
bepaald door toegankelijk- places where one rarely sees
heid. Zo is het geen toeval the right feeling". Leenheer
dat je door sellotape .(een zegt zelf regelmatig dat hij
kunstwerk van verbluffende graag met dingen werkt". Ik
eenvoud dat wordt gedomi- werk dus graag met dingen
neerd door plakband) kunt dus. Vooral met dingen waar
heenkijken. Aan de andere ik graag mag naar kijken
kant is de dialectiek voor mij dus. Ik doe daar ook heie
omkeerbaar: er is niets zo maal niet moeilijk over dus.
gesloten van betekenis als Anderen doen daar typisch
ar dus. Maar
Weet jewel'
tueel leerling van R. Smeets, zijn te noemen Venus'
van wie al eerder werk ge- dood", dat door middel van
boeiende herhaling van saai- Leenheer aan roken is dood-
heid in leegte. Deze gedachte gegaan, en het kans kunst-
blijkt nu door Robert Jan op werk „The world as seen
sublieme wijze te zijn gesu- from the grave", een nogal
macaber werkje waarin op
subtiele wijze gebruik is ge
maakt van toiletpapier.
Willem Witteveen
Witteveens werk is ergens
Gerardus J.
Spenkelink
Gerardus (godfather)
Spenkelink is één van de ™w£it"met aan dat van
weinige Leidse kunstenaars Thom reeds
die zich kunnen beroemen op h LAK exposeer.
een groot leermeester. De de met Averse soorten inge-
eerder genoemde J. Smeete U] ongene, Witteveen w,Jt
wijdde Spenkelink in in de Jerwantschap aan de
±Ze 4 di, t ^geboren taaiheid van de
c ra r pendelende autodidact. „Ik
maak dus wat ik denk wat
ik maak. Objektkonsentratie
zou ik willen zeggen. Geluk-
c kig vinden anderen dat ook,
program dat Spenkelink d/ volheid
van de leegte is
heeft ontworpen is een van yaak rkeU]ke trou.
zijn meest geslaagde en best vaüle mdjen deze wet
strakt Art. Hij weet dit op
een subtiele manier te verwe
ven met gegevens uit de da
gelijkse leefwereld van de ge
wone mens. Het stencil-Art
uitgewerkte composities.
Stencillen is ook een kunst.
Het is niet nodig met dure
werken om functionele kunst
te scheppen. De kunst zit in
allerlei gewone dingen ver
borgen. Je moet het er alleen
uit weten te halen", aldus
gevonden wordt. Maar daar
valt best mee te leven aldus
- Witteveen die erg indringend
ingewikkelde teehmeken Ie Qp de exposMe aanuKzjg ,s
orï "nc met bijvoorbeeld een werk
als zelfportret met lasso",
een abstract geval en een
wonder van eenvoud.
Alle kunstwerken zijn te
Spenkelink. die onder meer k De. ]zen d]n om
ZJS t ideologische redenen ,aag ge-
laatste kunstenaar wordt
echter gratis een halve liter
benzine met één lucifer mee
geleverd. Het werk is nog de
hele maand in de foyer van
het LAK-theater aan het Le-
maaltijd op maandag"
Franck
Leenheer
De a-dynamische en non-di-
rectieve kunst van de vroege 'Cèndaal'Tso'tderde etage) te
Leenheer vindt haar onver- bezichtigen.
Joop van den Ende Theaterprodukties brengt op vrijdag 14
en zaterdag 15 april de thriller „Moordspel" in de Leidse
Schouwburg. „Moordspel" werd geschreven door Anthony
Shaffer. Een bedrogen echtgenoot nodigt de minnaar van
zijn vrouw uit in zijn verlaten landhuis. De echtgenoot
schakelt de minnaar in bij een misdadig, door hem opgezet
plan. De in het nauw gedreven minnaar, belust op geld speelt
mee en wordt ongenadig door de echtgenoot afgeslacht. De
politie komt echter bij toeval op de hoogte van deze moord
en probeert de echtgenoot in de val te lokken. In een normale
thriller was dat zeker gelukt, .maar in deze thriller verloopt
alles anders dan anders. Echtgenoot en minnaar spelen met
vuur. met elkaar en met de zaal. Aanvang op beide avonden
20 15 uur
het boek van Henri Charrier
Uitstekende film. (eerste week).
EUROCINEMA III Tentacels
(12). Een van de vele imitaties
van Jaws, Ditmaal is een reus
achtige inktvis gekropen in de
huid van de haai. (eerste week).
EUROCINEMA IV - Licht op
groen voor de maagd. (16). Ma
tig sexwerkje.
