En verder
Trail op
KRO-radio
Faust II
Monty Python steekt
overal de draak mee
Weinig liefde in
„Mantel der liefde"
GETAFI
„Verwarringen"
„He kijk mij nou"
La Bastille
CAMERA - Jabber Wockey (12)
met Michael Palin en Max Wall.
Regie: Terry Gilliam.
Na hun eerste avondvullende
speelfilm. „Monty Python en de
heilige gr. .gr. .graal" heeft
beteelfde team in een tweede
poging bioscoopamusement te
brengen sich weer in de midde
leeuwen begeven met „Jabber-
wocky" en bet moet geaegd
worden, dat als men van dit
soort, soms wel gruwelijke, hu
mor houdt tij een bisouder
gekke film hebben gemaakt
Fotografie, aankleding en mas
saregie zouden een Jos Stelling
doen watertanden. In dit sfeer
vol getroffen tijdsbeeld spelen
zich de meest dwaze dingen af.
Het koninkrijk van de lichtelijk
seniele Bruno de Twijfelachtige
wordt bedreigd door een ver
schrikkelijke draak Jabberwoc-
ky genaamd. De bevolking heeft
zich verschanst achter de stads
wallen, waar honger heerst en
ratsaté nog een van de meest
smakelijke gerechten is. Een
toernooi op leven en dood moet
uitmaken welke ridder de draak
mag verslaan en dan als belo
ning half het koninkrijk plus de
prinses tot de zijne mag noe
men. Het is natuurlijk niet de
gevaarlijk uitziende Zwarte rid
der - gespeeld door gewichthef-
fer Dave Prowse, Darth Vader
in „Starwars"- maar de onnoze
le kuipersleerling Dennis (Mi
chael Palin) die met de eer gaat
strijken. Hoewel hij liever de
domme, dikke visserdochter Gi-
selde tot vrouw had ge
had
Wie van absurde humor houdt
met afgehakte hoofden en voe
ten zal zich met dit gruwelijke
sprookje voortreffelijk amuse
ren. Maar het is een kwestie van
smaak, al moet ook die andere
groep bewondering hebben voor
de fraaie verzorgde wijze waar
op deze verschrikkelijke non
sens een realistisch tintje kreeg.
Het is lachen om groteske, vaak
bloedige grappen over de mid
deleeuwen.
MILO
LUXOR The Gauntlet (16)
Volop actie in de nieuwste
film van Clint Eastwood (twee
de week).
LIDO I Starwars (a.l.) Een
luxe-science fiction met de no
dige spectaculaire scenes.
Mark Hamill en Alec Guiness
LIDO III - La dentellière (16)
Uitstekende verfilming van
een tragusch aflopende ver
houding. Na afloop heeft elke
bezoeker een brok in de keel
van ontroering, (tweede week).
STUDIO Nous irons to us au
paradis (16) Vier gezworen ka
meraden beleven tal van avon
turen in een slap-stickachtige
film. Anderhalf uur ontspan
ning zonder problemen, (derde
week).
REX De porno-spionne (16)
Matig sex-werkje, voorbehou
den aan de liefhebbern.
TRIANON - Dr. Vlimmen
(16) Nederlandse verfilming
van het leven van veerarts
Pulles, een hardwerkende arts
in een Brabants dorp. Peter
Faber speelt de hoofdrol. De
film benut de dramatische mo
gelijkheden van het gegeven
niet ten volle (tweede week).
EUROCINEMA I en II (Alp
hen) Dr. Vlimmen. Zie Tria
non.
EUROCINEAMIII (Alphen) -
De rechter en de linkerhand
van de duivel (12). Het Trinity-
duo Terence Hill en Bud Spen
cer beleven weer vermakelijke
avonturen.
EUROCINEMA IV (Alphen) -
Cannon ball (12) Misdaadfilm
met de voortrazende detective
Cannon ball die alle pro
bleempjes - overigens wat slor
dig - oplost (tweede week).
Eindelijk is het dan zover de Leidse formatie Trail maakt
xijn debuut op de radio. Hilversum 3DJ. Theo Stokkink
introduceert de Leidse vier woensdag 8 maart tussen 14.00 en
15.00 in zijn aandeel in de KRO-op-drie woensdagmiddagge
beurtenis. Popminnend Nederland kan dan getuige zijn van
de presentatie van enkele nummers van Trail, die de groep
zelf tot de betere vindt behoren. De afgelopen weken is er
in een nieuwe studio in Leiden, verscholen achter de Morsweg
druk gespeeld, gezongen en ge mixed. Regelmatig waren Jan
Pardon, Ard Bausch, Wim Hakkart (sinds 1 januari in de
formatie als opvolger van de Amsterdamse sologitarist André
de Werdt) en zanger Chris Coenen te gast in de Soud Kitchen
van Cees Zwaai.
Het resultaat hiervan kan woensdagmiddag beluisterd worden.
Wanneer de plaat in de handel komt? Voorlopig niet Trail denkt
er nog niet over zijn geluid aan de zwarte groeven toe te
vertrouwen. De jongens zijn er een beetje huiverig voor als was
te worden in de handen van de platencommercie, zodat ze, zoals
zo vaak gebeurt, aan de kant worden gezet als hun plaatje
toevallig niet in toppop komt. Trail geeft er de voorkeur aan
te wachten tot de platenmaatschappijen bij hén aankloppen met
aanbiedingen. En als het er dan nog meer dan één is kunnen
ze die dan nog tegen elkaar uitspelen ook. Slim bekeken, al
neemt dat niet weg dat Traill lefhebbers het voorlopig met een
cassetterecorder zullen moeten doen willen ze in de huiskamer
de geluiden van Leidse bodem nog eens terughoren.
De tactiek van Trail is duidelijk: ja ten we eerst maar eens
geliefd worden, zodat ze naar ons gaan vragen. Dan komen
de plaatjes later van zelf wel", 't Ziet er naar uit dat ze nog
gelijk krijgen ook. De concertagenda (Heer Stokkink maakt er
woensdag zelf melding van) van Trail ziet er wel gevuld uit
(Leiden is er overigens opnieuw niet bij). Het buitenland is ook
al geïnteresseerd: deze zomer hoopt het Leidse popviertal in
Polen een aantal malen op te treden. En zowaar, er wordt ook
al gebabbeld met de jongens van de TV. Een populaire omroep
waarvan de eerste letter met een V begint zou Trail wel een
special willen gunnen; dat belooft wat...
Queen of the Road, Changes, O, wee Baby, en Love in the
City zijn de nummers die woensdag te horen zijn. Het is nog
de vraag welk nummer zal worden uitverkoren voor een single
of wie weet een lop, maar dat het eerste en het laatste nummer
daarbij hoge ogen gooien staat wel vast Cassettedeck gereed
houden dus
Van links naar rechts: Kitty Janssen. André van
der Heuvel en Jaap Stobbe in een van de scenes uit
„Verwarringen".
LEIDEN „Verwarringen" heet het stuk van Alan Ayckbourn,
dat morgen 4 maart wordt opgevoerd in de Leidse Schouw
burg. Het is een vrije productie onder regie van Guus Oster.
De voorstelling begint om kwart over acht
De rollen worden gespeeld door Kitty Janssen, André v.d.
Heuvel, Pieter Lutz, Hetty Verhoogt en Jaap Stobbe. „Verwar
ringen" bestaat uit een aantal korte scenes waarin mensen op
komische manier te kijk worden gezet in alledaagse situaties.
De scenes kregen als titel „Moederfiguur", „De dronken man",
„Tussen twee happen in", „Feest" en „Een gesprek in het park"
mee. Alle scenes hebben op de een of andere manier een
verbinding met elkaar. De karakters van Ayckbourn komen
telkens weer in verschillende situaties terug.
LEIDEN Een aantal Duitse en Oostenrijkse acteurs voert
vanavond, 3 maart, in de Leidse Schouwburg „Faust II" op.
De voorstelling begint om kwart over acht.
„Faust II' is een veel minder bekende tragedie van de Duitse
schrijver Goethe. De bewerking van het toneelstuk was in
handen van dr. Gunther Penzoldt De ironie, die Goethe in zijn
toneelstukken legt, is in de bewerking zoveel mogelijk gehand
haafd.
De Leidse popgroep Trail in de studio aan de Morsweg.
door Peter Viering
De Leidse Courant begint vanaf vandaag
met een nieuwe rubriek voor de Uitpagi-
na. De wekelijkse hap die wij de lezer
getrouw vrijwel iedere vrijdag onder de
kop Etenswaardigbeden voorschotelden in
voor wat Leiden en omstreken betreft op
smakelijke wijse geconsumeerd en tot de
botjes afgekloven. Verslaggever Peter
Viering zal biervoor in de plaats weke
lijks zijn bevindingen over de gezelligste,
oudste, mooiste en schoimigste café's aan
bet krantepapier toevertrouwen.
Vandaag zijn eerste brouwsel; La Bastille
een café om in
te nemen
LEIDEN Sylvia de Leur en Henk Molenberg schitteren in
de musical „He kijk mij nou", die woensdag 8 maart wordt
opgevoerd in de Leidse Schouwburg. De voorstelling begint
om kwart over acht
„He kijk mij nou" is eigenlijk een modern sprookje dat wordt
gebracht als musical Het handelt om de lotgevallen van Tim
en Josje, twee jonge afgestudeerde juristen in het Amsterdam
van vandaag. De musical is geschreven door Leen Valkenier
en gebaseerd op de Engelse musical „Salad Days". Sylvia de
Leur vertolkt een dubbelrol. Zij is namelijk zowel de moeder
van Tim als die van Josje. Henk Molenberg zet zelfs drie
verschillende types neer. Hij is de vader van Tim, de oom Rinus
van Tim, de uitgever van roddelbladen en oom Tinus, die
illusionist is.
Sylvia de Leur en Henk Molenberg.
i
LIDO II, EUROCINEMA I EN II
(Alphen) De mantel der liefde
(16) met Jules Croiset, Rijk de
Gooyer e.v.a. Regie: Adriaan
Ditvoorst.
Regisseur Ditvoorst heeft ja
renlang met het plan, om een
persiflage op de Tien Geboden
te maken, moeten leuren eer
hij een particulier vond, die de
onderneming wilde financie
ren.
Niet geremd door een over
heid, die over zijn schouder
keek, is Ditvoorst fel van leer
getrokken. Te zeggen, dat de
regisseur, ontsteld over de wij
ze waarop men tegenwoordig
de Geboden naleeft, ons een
spiegel heeft willen voorhou
den, zou hypocriet zijn. Dit
voorst laat ons in een nauwe
lijks bijbels te noemen ,raam"
een achttal voorvallen zien, die
we dagelijks op de voorpagina
van de kranten tegenkomen.
Veel liefs zit daar niet bij. Het
enige tedere moment ontstaat
tussen een jong paartje, dat
elkaar eeuwig trouw zweert,
maar zelfs dat loopt uit op een
dubbele zelfmoord. Ditvoorst
laat zich van zijn meest cyni
sche zijde zien en daarom is
het jammer dat zijn sketches
vaak een niet wat puntiger slot
hebben gekregen.
Naast een enkel nieuw gezicht,
zoals Annemiek Smit als het
meisje dat zich van het leven
berooft en de kolossale moord
lustige buurvrouw van Yanai-
ka Lempers, hield Ditvoorst
La BastilleJatzcafé
Boommarkt X, Leiden
Open: bele week vanaf balt acht de zater
dag uitgezonderdwant dan gaat bet café
al om twee uur open. Sluiten: één uur na
middernacht,- vrijdags en zaterdags echter
gaat de deur pas om twee uur in bet slot
Met „La Bastille" zit het wel goed. Een half
jaartje geleden ging de deur voor het eerst
open. Twee Leidse jongens wilden een
kroeg beginnen die anders zou zijn dan ze
gewepd waren. Aan de Boomgracht op
nummer 2 kochten ze een pandje. Lenie's
bar had er in gezeten, een buurtcafé, dat
stilzwijgend haar offerande aan Bacchus
had stopgezet De jongens togen aan de
slag en na enkele weken was hun café
ingericht en met goudgele verf werd er een
naam op het gevelbordje geverfd: „Lc.
Bastille". En nu het café al weer een aantal
maanden draait, blijkt het die Franse
naam beslist waard te zijn. Hoewel, zoals
begrijpelijk het niets te maken heeft met
het aloude Franse cachot of met le quator-
ze juillet van 1789, mag men La Bastille
gerust een tikje revolutionair noemen. Het
is namelijk het eerste Jazzcafé" van Lei
den, waar iedere donderdagavond wordt
opgetreden. Vaste prik zogezegd.
Het duo Ed de Jong (26) en Jan Goossen
(29) zien zich in hun ambitieuze opzet
geslaagd. Ze weten wat er in een café moet
gebeuren om het voor de gasten aantrekke
lijk te maken. Beiden hebben in de loop
der tijd ruime ervaring in de Leidse horeca
opgedaan en weten dus hoe je een biertje
moet tappen. Ed de Jongh: „Het begint nu
al helemaal te worden wat we er ons van
hadden voorgesteld. Uiteindelijk beginnen
we nog maar pas, dus voorzichtig opbou
wen blijft natuurlijk voorlopig nog wel
geboden. We hadden de bedoeling een café
te runnen voor de groep van mensen tus
sen de 25 en 40 jaar in èn zet achter dat
laatste getal maar een dikke plus. Dit zijn
de mensen, die hun wildste haren al een
beetje kwijt zijn en zonder geforceerd te
doen lekker ontspannen van hun avond
willen genieten.
Visitekaartje
Om dat te bereiken hebben de jonge kaste
leins een aantal uitstekende activiteiten
aan het neo-romantische karakter van hun
kroeg toegevoegd. Absolute topper en in
feite ook het „visitekaartje" van de zaak
is het jazzprogramma op de donderdag
avond. Hun vriend Dolf del Prado heeft
als ouderwetse jazzbohémien de organisa
tie van het geheel ter hand genomen. Deze
bassist probeert wekelijks met het uitnodi
gen van vermaarde jazzmusici de jaren
'40-'50 via ontspannen mainstreamjazz bij
de enthousiaste toehoorder op te roepen.
„Muziek waar je naar kunt luisteren, zon
der met praten te stoppen en je voeten stil
te houden." Het ligt in zijn bedoeling La
Bastille eveneens voor „de gast van verre"
attractief te maken door behalve met klin
kende glazen ook met klinkende namen in
zijn jamsessions te debuteren.
Buiten het stijlvolle en ongedwongen van
de donderdagse avond om treedt La Bastil
le vanachter de bar naar voren met een
ook al weer wekelijks terugkerend evene
ment op de dinsdagavond. Dan klaverjast
een deel van Leiden in het bruine café
rond de gezellige tafels. Het is een competi
tie om de sfeer en natuurlijk ook wel een
beetje om de eer. Alle bekende klaverjas-
veteranen, maar ook nieuwelingen in het
kaartspel zijn hierbij aanwezig. En zij die
hun troeven op een andere wijze dan met
kaarten willen uitspelen scharen zich ach
ter de prachtige bar met originele Jugend-
stilspiegels om het tafereel achter hun rug.
zo zij daar zin in hebben, gade te slaan.
Rondborstig
Het publiek dat in La Bastille komt is van
het hartelijke soort Het vormt een sociale
schakering van bij wijze van spreken mid
denstanders, studenten, bouwvakkers
nou ja, kortom iedereen is er te vinden.
Doordeweeks zit het café, rekening hou
dende met zijn jonge bestaan, al behoorlijk
vol met stamgasten. Als alles loopt zoals
het nu gaat zal La Bastille zijn rondborstig
en gastvrij karakter in wat wijdere kring
zeker kunnen waarmaken.
Het interieur van dit lokaal is sober maar
erg uitnodigend met behulp van bfic-a-
bracmeubelen ingericht Het biedt plaats
aan ongeveer 80 man. De variëteit van
drankjes is, boven alle twijfels verheven,
ronduit goed te noemen. De prijzen zijn
betaalbaar voor iedereen, die een avondje
uit in petto heeft dus redelijk. Als over
heerlijke snack schotelen Ed en Jan hun
gasten een stuk pikante pizza voor. La
Bastille is „het innemen" dus dubbel en
dwars waard.
Het Jazzpo-
dium van
„La Bastil
le": op de
voorgrond
van links
naar rechts
Ed de Jong
en Jan Goos
sen. In het
midden van
de bar Dolf
del Prado
geflankeerd
door zijn
gastmuzikan
ten.
mm.
Willeke van Ammelrooy mag drie zinnen zeggen.
het op de steeds weer in Ne
derlandse films opduikende
spelerkern, die nu soms maar
zeer korte rolletjes te vervul
len krijgt. Als spelregisseur
heeft hij ze over het algemeen
uitstekend in de hand weten te
houden, maar we zijn er van
overtuigd dat „De mantel der
liefde" als film met zeer ge
mengde gevoelens zal worden
ontvangen vanwege het thema
dat Ditvoorst op een zeer per
soonlijke en vaak niets ont
ziende manier in beeld bracht
Wat een Luis Bunuel zich kan
veroorloven, is nog niet voor
Adriaan Ditvoorst weggelegd
en de boze reacties zullen dan
ook wel niet uitblijven. Dit
voorst zal er niet koud of
warm van worden, hij heeft
bewust voor deze vorm geko
zen en verplicht niemand zijn
film te gaan zien.
MILO
