WVES T-IRIAN-MISSIO NAR IS KEES BOER
ISCHOOLTZICH OM VOOR NES A.D. AMSTEL
UDO-pupillen mengden zich
in zilveren huwelijksfeest
'olitie hekelt parkeerchaos
ond Academisch Ziekenhuis
Wegwerpen van peukje kost
au to en stevige boete
UNIVERSITEITSRAAD
TWIJFELT OVER
VERBREKEN BANDEN
MET ZUID-AFRIKA
•ad/regio
t ge-
t hij
ficier
inde
van
enen
De I
over
Op mijn omwegen door stad en land kom
ik graag mensen tegen. Elke morgen'tussen
lien en elf uur kunt u mij telefonisch vertel
len wie u graag iri déze rubriek zou willen
tegenkomen/Het nummer van mijn geduldi
ge telefoon is 071-122244;, u kunt dan naar
loestel 18 vragen.
JLv.% h-
Missionaris Kees Boer: „Zoeterwoude heeft me door dik en dun gesteund
««IllIIIII IIITM i
UDO-pupillen omstuwen het zilveren bruidspaar.
Zilveren bruiloften zijn
er nog steeds legio. Dat
gaat nog aan de lopende
band. Maar dat je op
zo'n hoogtijdag even
verrast wordt door tien
tallen jonge voetballer
tjes, die er als zodanig
herkenbaar uitzien, dat
is niet alledaags. Toch
overkwam dit meneer
en mevrouw C. Zweeg
man-van Poeteren, die
zondag aan de Koren
bloemlaan in Oegstgeest
thuis op hun 25-jarig
feest bezocht werden
door alle D- en E-pupil-
len van voetbalvereni
ging UDO. Helemaal uit
gedost in kostuum uite
raard. de bruidegom, in
het dagelijks leven
NZH-man, kwam 12 jaar
geleden van Haarlem
naar Oegstgeest en be
landde al gauw in de
jeugd-sector van UDO.'
Hij werd zelfs voorzitter
van de jeugdafdeling en
lid van het hoofdbe
stuur.
Het jeugdig UDO-bezoek
kwam zondag in stijl per
NZH-bus onder leiding van de
voltallige jeugdcommissie
naar de Korenbloemlaan. In
de anders zo rustige laan ont
stond een drukte zoals er wel
licht nooit tevoren was ge
weest: iedereen, inclusief de
laanbewoners, feliciteerde het
bruidspaar met een daverend
„hiep-hiep-hoera. Daar blijf je
jong bij.
Sinds augustus vorig jaar staat mis
sionaris Cornelis (Kees) Boer op
ligen benen in een houten sfeervol
omerhuisje op het erf van Zoeter-
woudse dorpsdokter Wybo Kort
man. Apotheek binnen bereik en bij
ie voordeur scharrelkippen, parel-
ïoenders en een slepende pauw.
'an een tropische rimboe naar een
randstedelijk lustoord op de klei.
die vlfan Papoea's naar gevorderde Hol
mani ei anders. Van dagreizen naar vijf.
ninuten fietsen tot Huize Emmaus
>m er voor de bejaarden Mis te
sgrcx ezen. Van dreigende ziekten tot ge-
van d ustellende gezondheidszorg. Van
3oulo ipostolaat tot pastoraat. Pater Kees
an et Joer missionaris van het Heilig
ïordd is 62 jaar. Hij kan op
iai :'n vroegst terug naar West-Irian
Td< Irian in 1979, want z'n arts houdt
arvooihem nog een jaar hier voor controle,
..Ti ia een strumaoperatie. Pater Boers
^Jperste zei, na dit vooruitzicht:
,Kees, blijf dan maar in Nederland,
inders blijft er te weinig tijd voor
je over, tot je pensieon." Die overste
:i waarschijnlijk niet „tot je pen-
;ioen", maar er is een grens aan je
trachten; zeker als je missionaris
>ent.
Voor pater Kees is het optrekje bij Oud-
taadwijk een ideaal; „Veel beter dan een
;amertje in een missiehuis, waar je weinig
uimte hebt." Amsterdammer Kees Boer,
mester sinds 1942, is nog lang rtiet aan het
einde van zijn krachten. Hij bereidt zich voor
op een nieuwe in het polderland. Maar hij
leeft nog steeds met zijn gedachten binnen
het gebied waar het zwaartepunt van zijn
roeping lag: voormalig Nieuw-Guinea, Gui
nea, West-Irian,ï?,e,gisteren Irian, tegen de
grens met Australisch Guinea aan. De melk
boer kwam er niet aan huis, maar je leefde
soms in vrees voor een rivieroverstroming.
In zijn keukentje schonk pater Boer gisterf
voor z'n gasten een paar koppen koffie, maar
ik vermoedde, dat hij bij het schepje suiker
eveif aan de motor van zijn uit kluiten
gewassen sloep dacht waarmee hij de laatste
drie jaar van de havenplaats Bade naar het
binnenland langs de Digulrivier voer. Pendel
dienst met steeds dezelfde vooruitzichten:
volgende week wéér zoiets.
Kees Boer MSC begon zijn priesterlijke loop
baan erg solide en op een stevig fundament
In de oorlog kon hij niet worden uitgezonden
en daarom was er tijd om een gedegen vak
te leren. Hij volgde een cursus bouwkundig
tekenaar en opzichter. Werkte bij Kromhout
aan de „overkant van het IJ" in Amsterdam
Noord (tussen duizend communisten. .Maar
ik kreeg er een service die buitengewoon
was"). Het werd ervaring die nodig was voor
de missie. Geen gewapend beton of ijzercon
structie; dat kwam toen nog niet van pas op
Nieuw-Guinea, omdat er geen vervoer daar
voor mogelijk was landinwaarts. Dat is nu
even anders geworden, maar nog steeds zijn
de afgelegen posten verstoken van aanvoer-
mogelijkheden, zodat je er onveranderd met
hout moet werken. Pater Boer rook de be
vrijding en zijn zending, maar hij werkte
eerst nog een jaar als opzichter in Noord-
Limburg, waar kort tevoren de geallieerde
tanklegers en hun Duitse tegenstanders wei
nig stenen op de andere lieten: een leerschool
uit nood geboren.
Op 8 augustus '46 vertrok pater Boer naar
zijn eerste zendingsveld in de Zuid-Moluk-
ken, de Tanimar-eilanden, destijds de Zuid
oost-eilanden geheten. Hij trof het niet best
in die parochie, waar hij minstens eens per
maand een malaria-aanval te verduren had.
Vandaar trok hij naar een post waar ge
bouwd moest worden: een kraamkliniek. Ook
op Ambon bouwde hij: een kerk, met geld
van een KRO-actie. Dat was in de vijftiger
jaren. Een vakantie naar Nederland volgde
en daarna kwamen er zes jaar Aru-eilanden.
Dat werd weer bouwen en pater Boer was
er ook enige tijd Mulo-directeur. In korte tijd
kan er veel gebeuren en weer ging hij terug
naar de Tanimbar-eilanden, de zuidelijke ei
landen.
Vijf jaar geleden belandde pater Kees in
West-Irian. Het werd zijn laatste tropische
lustrum. Eerst in het bergland, „maar dat
werd te veel voor mijn capaciteit. Naar verre
posten moest je een week lopen, heen en
weer. Daar heb je jonge kerels voor nodig."
Er werd weer aangepast en pater Boer kreeg
een standplaats in Getentiri, een locatie aan
de Digul-rivier. Een soort, „Waal", waar acht
dorpen bij elkaar lagen met ongeveer drie
duizend mensen. Daar werd een parochie
verzorgd en om de haverklap werd het ver
voer onderhouden tussen Bade en „hogerop",
met een flinke ijzeren sloep met 25 pk-motor.
motor. „Dan laadde ik bouwmaterialen en
levensmiddelen; ik leverde zout, tabak, petro
leum, lucifers, kortom de allernoodzakelijk
ste dingen voor het dagelijks leven."
Dat waren die laatste paar jaren; 's nachts
op het bootje slapen, als je bij een boom had
aangelegd en 's morgens vroeg ging het weer
verder. Eenzaam werksn was dat. Dagenlang
zag je geen mens, alleen maar bomen. Heen
was het vijf dagen, 60 uur varen, tegen de
stroom op en tussen de dooie bomen in het
water door. Met het gevaar van lekstoten of
dat je hout tussen de vinnen van je motor
kreeg. Terug ging het sneller, stroomaf
waarts. Dat deed pater Kees in twee dagen,
26 uur varen. Krokodillen genoeg, maar die
gingen wel opzij als de pater er met z'n boot
aankwam. Domme dieren, want pater Kees
was best een aantrekkelijke prooi. T-bone
steak van een bouwkundige en gewijde op
zichter; ik moet er niet aan denken. Pater
Kees heeft nu een stel eenden bij z'n voor-
„Het was een onregelmatig leven, dat je
waarschijnlijk niet tot je 67ste kunt volhou
den", vertelde pater Boer me. Bijna een half
jaar heeft hij nu vakantie gehad en zijn
bedoeling is het nu, weer aan het werk te
gaan. Waarschijnlijk in het Noordhollandse
Nes aan de Amstel, waar een pastorplaats
vakant is. Het bisdom Haarlem zou dat best
willen en pater Kees ook. „Daar zou ik
kunnen inwerken en bijdraaien. Als het door
gaat voorzie ik een penode van drie maan
den; daarna kijken we wel verder. Het is een
wijdvertakte parochie van duizend zielen,
met een knots van een pastorie en een fijne,
grote Cuypers-kerk."
Het is een hele stap, van de animisten op
de Tanimbar-archipel en de Papoea's die
sidderen voor de natuurkrachten als aardbe
vingen, onweer en geweldige banjirs, als het
water alles vernietigt, tot de Nessers aan de
Amstel. „Daar in Papoea brachten wij, blan
ken, cultuur en ziektes die fataal kunnen zijn
omdat die mensen er niet aan gewend zijn
en geen antistoffen hebben. Het zijn mensen
die je iets moet bijbrengen. Ze zeggen we
ieens. laat ze maar, ze zijn gelukkig zo.
Gelukkig? Ik weet het niet; met hun gemid
delde leeftijd van 15 jaar. Het bevolkingscij
fer daalt nog steeds. Nu zijn ze onder Indone
sisch koloniaal bestuur, maar dat deden wij
ook. Er is sprake van opstand. Dat zie ik
niet zo. Beide rassen zijn nog niet gewend
aan elkaar. Het is vaak een kwestie van
onbegrip, over en weer".
Pater Boer denkt nog vaak aan zijn Paoea's,
mensen zonder tuin: „Ze planten zomaar
ergens een bananeboom, zonder de grond
kaal te branden. Alles gaat nog steeds erg
primitief. Als zo'n jager met mij het bos
inging, lachte hij zich rot om alle stomme
dingen die ik deed. Hij was oen meester op
de pijl en boog. Ieder z'n vak. Het zijn
mensen die je iets moet bijbrengen. Ik vond
het de moeite waard. In elk geval. Maar je
kunt jezelf niet forceren. Ik ga nou kijken
wat ik hier kan doen. Terugkomende missio
narissen op oudere leeftijd kun je beter in
Nederland houden dan in een bejaardencen
trum op Java waar de situatie niet stabiel
is. Je moet reëel zijn. Wie dat wil en geeste
lijk en lichamelijk daartoe in staat is, kan
hier weer aan de slag. Het is een kwestie
van aanpassen en studeren, want het gaat
om een totaal andere situatie". Pater Kees
blijft in de „rimboe":Nes „rimboe": Nes de
Amstel, met z'n kerk, hoe monumentaal ook,
staat op geen enkel ANWB-bord. Dat denkt
pater Kees althans. Hij blijft er aan de rivier,
al is de overstromingskans erg beperkt. „Ik
ben nu nog Indonesiër, maar over een half
jaartje hoop ik te zijn „omgedraaid". Ik ben
er al voor bij de vreemdelingenpolitie ge
weest. Ik zal in ieder geval niet aan de
komende verkiezingen kunnen meedoen; vo
rig jaar trouwens heb ik pas in Indonesië
gestemd. Moet je nagaan. Ik ben erg dank
baar: Zoeterwoude, dat zo erg veel voor z'n
eigen missionarissen doet, heeft me door dik
en dun gesteund. Dat dorp blijft het werk
steunen dat ik daar gedaan heb en nu door
mijn opvolger is overgenomen."
(Van een onzer verslaggevers)
EN De parkeerchaos rond het Acade-
i Ziekenhuis groeit zowel omwonenden als
gemeentepolitie boven het hoofd. Politie-in-
cteur E. van der Sommen waarschuwde wet-
ider Waal er gisteren voor dat de overlast
"ivaardbare vormen aan gaat nemen. Vol
de politie moet er haast gemaakt worden
de aanleg en openstelling van het aanvullen-
parkeerterrein bij het AZL dat via de Ples-
i ontsloten moet worden,
lur Van der Sommen wees er gisteren in
verkeerscopimissie op dat het voor zowel
ënten als artsen van het AZL steeds moeilij-
wordt om hun bestemming te bereiken. Bij
ziekenhuis zelf zou men de grootste moeite
hebben om patiënten van niet-patiènten te onder
scheiden, waardoor er toch weer veel te veel
auto's binnen de grenzen van het AZ-terrein
geparkeerd zouden worden.
Wethouder Waal (verkeer) memoreerde gisteren
dat er al geruime tijd overeenstemming met het
AZL is over de plaats en de hoeveelheid van de
extra parkeerplaatsen op het ziekenhuisterrein.
De moeilijkheid waarop de uitvoering van het
plan tot nog toe is gestrand blijkt een meningsver
schil te zijn over de vraag wie de kosten van deze
extra parkeervoorziening zal moeten betalen. De
gemeente is van oordeel dat het ziekenhuis die
kosten zelf maar moet dragen, terwijl de AZ-lei-
ding op haar beurt de gemeente Leiden hiervoor
zou willen laten opdraaien.
'iderdorp/den haag -
«wegwerpen van een bran-
slgarettepeuk uit het
tam van een rijdende perso-
en4"to kwam een 19-jarige in-
van Alphen duur te
"■ao- Door de manoeuvre op
Provinciale weg in Leider-
>rp raakte hij de macht over
t stuur kwijt en botste tegen
e,e bomen. Een vrouwelijke
passagier raakte hierbij ernstig
gewond en verbleef twee maan
den in het ziekenhuis. En giste
ren stond de jongeman voor de
Haagse rechtbank wegens over
treding van de Wegenverkeers
wet.
De verdachte verklaarde de
rechtbank, zich veel verwijten
over het gebeurde te maken.
Drank was er echter niet in het
spel, benadrukte hij de rechter,
die hij ook nog toevoegde dat
het voertuig door de botsing
onherstelbaar was beschadigd.
De officier van justitie vroeg
zich af, in hoeverre er sprake
was van een strafbaar feit. Hij
wilde volstaan met een boete
van 600 gulden. De rechtbank
wijst 27 januari vonnis.
Oegstgeest klopt
Van der Plas:
5-1
(Van onze sportredactie)
KATWIJK - Oegstgeest
heeft zich gisteravond
weer aan kop gespeeld van
de Leidse zaalvoetbal
hoofdklasse. Het Katwijk-
se BMW Van der Plas werd
in eigen hal met 1-5 terug
gewezen.
Een overwinning die pas in
de tweede helft echt gestal
te kreeg. Na de met 0-1
voorsprong voor Oegst
geest bereikte rust - doel
punt van Gé Perfors nadat
Arie Remmelzwaal op de
lijn had gered - en twee net
mislukte doelpogingen van
Jan van der Plas en Arie
Koppenhol (tweemaal ston
den de respectievelijke
staanders treffers in de
weg) liet Peter Wieman
nummer twee aantekenen.
Adrie Pluimgraaff halveer
de de marge kort daarop,
maar achtereenvolgens
Wieman- - terug van vakan
tie - Arie Koppenhol en
aanvoerder Ron van der
Kolk brachten Oegstgeest
alsnog de ruime winst.
Een verdiende overwin
ning trouwens, bereikt in
een nogal tamme partij.
Pas na de doelwisseling
werd bij beide teams enig
heilig vuur zichtbaar - hei
lig vuur dat bij Van der
Pias-speler Gert Zwaan
weer eens arbitraal moest
worden ingedamd. Wegens
aanmerkingen op de lei
ding werd de irritant ope
rerende Zwaan in de slot
fase naar de zijlijn gediri
geerd.
LEIDEN „De dialoog
met Zuid-Afrika moet
open blijven. Wanneer je
geen kontakt meer hebt,
kan je geen invloed uit
oefenen. Bovendien moet
je ruimte laten voor ei
gen verantwoordelijk
heid: iedereen moet zelf
een beslissing nemen".
„Het zijn doven en het
blijven doven. Net als de
Nederlandse regering en
de Verenigde Naties
moet je als Leidse uni
versiteit een daad stel
len. Het moet duidelijk
zijn dat de universiteit
tegen het regime in Zuid-
Afrika is".
Twee meningen over het
universitaire kontakt met
Zuid-Afrika, die gister
avond op de vergadering
van de universiteitsraad
met elkaar botsten.
In twïe moties werd voorgesteld
alle kontakten van de universi
teit en haar medewerkers met
Zuid-Afrika te verbreken. Voor
het merendeel van de raad ging
dit te ver. Voorgesteld werd
toen alleen die kontakten te
handhaven, die een bijdrage
kunnen leveren aan het herstel
van de elementaire mensenrech
ten in Zuid-Afrika, een formule
ring waar veel leden zich in
konden vinden. Maar verschil
van mening bleef bestaan. Som
mige leden van de raad. ge
steund door het College van Be
stuur,willen geen beperkingen
aanbrengen aan de individuele
verantwoordelijkheid: iedereen
moet het zelf maar uitmaken.
Bovendien vindt een aantal
raadsleden dat het moment om
zich van Zuid-Afrika af te keren
nog niet is aangebroken. Daar
tegenover staat de opvatting
van de leden van de Progressie
ve Partij. Zij stellen dat je als
universiteit in de huidige situa
tie moet reageren, dat je niet
alleen verstandelijk moet bekij
ken of verbreking van het kon
takt gewenst is. „Er zijn situa
ties die overduidelijk zijn. Dan
mag je niet langer je mond hou
den en moet je, ook emotioneel,
reageren", aldus de Progressie
ve Partij.
De universiteitsraad kwam er
gisteren niet uit. Besloten werd
de diskussie later voort te zet
ten, in de hoop dat het dan tot
een standpuntbepaling van heel
de Leidse universiteit komt
Wit helpt
al jaren
bij hoest?
LEIDSE COURANT
DINSDAG 17 JANUARI 1978 PAGINA 5
KATWIJKSE SPORT
VISSERS CONTRA
STAATSBOSBEHEER
Hengelen
verboden
in duinen
LEIDEN Het vissen in de
meertjes van het Katwijkse
duingebied Zuid-Duinen bleek
gisteren op het kantongerecht
de inzet te zijn van een ernstig
conflict tussen sportvissers en
het rijkslichaam Staatsbosbe
heer.
Een Katwijker werd ten laste
gelegd dat hij zich aldaar schul
dig had gemaakt aan binnenvis
serij op een oneigenlijke plaats
met een daartoe geschikt vis
tuig. „U was dus aan het henge
len", verduidelijkte rechter
Van Dijke de verbale bokke-
sprongen van het parket. De
Katwijker was door deze be
schuldiging niet uit het veld
geslagen, greep een handver-
vaardigd epistel en begon dat
op heftige toon voor te dragen.
Het kwam er uiteindelijk alle
maal op neer dat in de meertjes
van Zuid-Duinen al 15 jaar lang
door alles wat zich sportvissers
noemt de hengel stevig werd
uitgeslagen zonder dat daar
ooit iets van werd gezegd. Die
situatie veranderde toen het on
der het beheer van de Leidse
Duinwater Maatschappij staan
de gebied per 1 januari 1976 in
de zorgzame handen overging
van Staatsbosbeheer. De heren
van Staatsbosbeheer zagen al
dat woeste gehengel in een na
tuurgebied niet zo zitten en
daarom werd vanaf die tijd het
fenomeen sportvisser uit het
gebied geweerd met waarschu
wingen en aansluitend proces
verbalen.
„Maar niemand was op de
hoogte. Er staan geen bordjes
dat je niet mag vissen, en zelfs
de politie wist van niets. Stik
de moord maar, er wordt hier
niet meer gevist, moeten ze ge
dacht hebben", aldus de ontgoo
chelde Katwijker, die in een
Katwijkse krant zelfs een ad
vertentie had laten plaatsen om
steun te vinden voor zijn actie
tot behoud van een visgebied.
Die advertentie bleek overigens
geen weggegooid geld te zijn
want aan de reacties in de zaal
te oordelen was er aardig wat
morrend sportvissersvolk aan
wezig. De Katwijker meende
zich te moeten beroepen op een
gewoonterecht, omdat het im
mers al 15 jaar wordt gedoogd
om de meertjes te bevissen. Een
aanwezige Noordwijkse Staats
bosbeheerder was het daar niet
mee eens. „Ik ben hier officieel
niet aanwezig, maar ik wil wel
zeggen dat het al veel langer in
het gebied niet is toegestaan
om daar te vissen. En nu gaan
we dat verbod echt aanpakken
omdat we de ervaring hebben
dat vissers veel schade toebren
gen aan oevers en dergelijke.
Maar misschien verlenen we in
de toekomst weer vergunningen
voor het vissen".
De Katwijker was niet de me
ning toegedaan dat vissers een
beschadigende invloed op het
landschap hebben. „Wij zijn
juist heel rustig. Soms gaat er
een roodborstje op de punt van
de hengel zitten, zo stil zijn
we", aldus de Katwijker. Het
kantongerecht was niettemin
van mening dat de overtreding
bestraft diende te worden,
maar rechter Van Dijke bleek
clement genoeg om de toch al
niet zo zware eis van officier
Klopper van 10 gulden boete af
te zwakken tot 10 gulden boete
voorwaardelijk. „Maar U kunt
wel rekenen op zwaardere boe
tes bij herhaling", voegde hij de
Katwijker toe. Deze was daar
van niet onder de indruk: „Er
zit in één van die meertjes een
snoek van een meter lang en
die ga ik eruit halen, wat ze
ook zeggen", aldus het recalci
trante afscheidscommentaar
van de verbolgen sportvisser.
In de elke week weer zeer lange
rij van lieden (lie zich geroepen
voelen een parkeerbon juri
disch te vuur en te zwaard te
bestrijden bevond zich gisteren
een nonchalant geklede, be
baarde persfotograaf die ervan
werd verdacht tot twee keer
toe met zijn roestig vervoer
middel de Scheepsmakerssteeg
te hebben versperd en één keer
op een parkeerterrein aan de
Boommarkt de parkeermeter
had genegeerd. Dat leverde het
anarchistisch bebrilde heer
schap dus tot drie keer toe een
flinterdun bonnenpapiertje on
der de half vergane rui te wisser
op. „Ik geef toe dat ik die par-
keerovertredingen heb gedaan,
maar dat brengt het uitoefenen
van het beroep nou eenmaal
met zich mee. Uit hoofde van
mijn beroep moet ik in de stad
zijn, en aan de Boommarkt ligt
de krant waar ik werk", aldus
de fotograaf. „En de Scheep
smakerssteeg dan?" vroeg Van
Dijke. „Daar woon ik nu weer,
zij het niet officieel", luidde de
1 mistige verklaring van de foto-
graaf, die de rechter niet be-
i greep en de persfotograaf daar-
om maar de suggestie gaf om
I het parkeren maar eens aan het
Noordeinde te proberen (van
een stukje lopen is nog nooit
iemand doodgegaan) en hem in
totaal 30 gulden boete gaf voor
I de drie bonnen, hetgeen een
i aardig korting betekent op het
gebruikelijke tarief.
FRANK BUURMAN
