Klassieke keuken
in Noordwijkerhout
En verder.
Paarse taxi als
rode draad door
film van Boisset
Vrouwen obsederen
levensgenieter
van Truffaut
Triplo-tentoonstelling in
De Schakel Leidschenhage
„Toen m'n eerste
marionet liep
heb ik een nacht
niet geslapen"
De Nagtegaal
DEZE WEEK IN LEIDSE BIOSCOPEN
als Lenie van Duijn en in zijn
atelier aan de Phoenixstraat in
Delft Zijn werk heeft iets sur
realistisch wat te zien is op
bijvoorbeeld „De Sterrenko
ning" en „De bronnen van het
heelal". Voor zijn etsen ge
bruikt hij de zg. suikerwater-
techniek wat aan de ets iets
schilderachtigs geeft De expo
sitie in „de Schakel" is zijn
debuut
De tentoonstelling is zoals ge
bruikelijk gratis toegankelijk
op dinsdag, woensdag, vrijdag
en zaterdag van half 11 tot
half 5, op maandag en donder
dag van half 2 tot half 5 en
op de koopavonden van 7 tot
9 uur.
LEIDSCHENDAM In „de
Schakel" in het winkelcen
trum Leidsenhage te Leid-
schendam wordt tot en met 3
februari een tentoonstelling
van schilderijen, tekeningen,
etsen en sieraden gebonden
van EUy Dijkshoorn, Lenie
van Duijn en Wim Kexnmers.
Elly Dijkshoorn is 29 jaar en
geboren in VI aardingen waar
zij nu tekenlessen geeft aan de
scholengemeenschap „Profes
sor Casimir". Haar vader was
schilder en daarom is ze van
jongsaf vertrouwd met alles
wat met verf te maken heeft
Zij studeerde aan de Kon-
Academie voor Beeldende
Kunsten in Den Haag en aan
de Rotterdamse Academie. De
kleur van de mensen, dingen
en landschappen die zij schil
dert is voor haar sfeerbepa
lend. Werk van haar was te
zien op tentoonstellingen in
Schiedam, Vlaardingen en
Delft
De 25-jarige Lenie van Duijn
studeerde aan de vakschool in
Schoonhoven, afdeling goud
smeden, en aan de Rietveld-
Akademie in Amsterdam.
Haar werk is nogal grof van
vorm en vrij strak. Eerder ex
poseerde zij in Delft, Voor
schoten, Leiden en Krimpen
a/d LJsseL
Wim Kemmers is eigenlijk
tuinder, hij is in het Westland
geboren, maar enkele jaren
geleden heeft hij de tuinbouw
vaarwel gezegd en is zich vol
ledig aan schilderen en etsen
gaan wijden. Hij werkt op de
Vrije Academie voor Beelden
de Kunsten in Den Haag even-
LIDO II Een paarse taxi (16)
met Charlotte Rampling, Fred Astaire
en Peter Ustinov. Regie: Yves Boisset.
De Franse regisseur Yves Boisset ver
wierf vooral bekendheid door zijn poli
tieke thrillers zoals „L'attentat" over de
Ben Barka-affaire en „Le sheriff". Met
„Un taxi mauve" begeeft hij zich buiten
Frankrijk met een internationale rolbe
zetting, maar dék met een thema dat in
de verste verten niet op dat van beide
eerder genoemde films lijkt.
De paarse taxi van de titel is het vervoer
middel van een oude, wijze Ierse dorps
dokter, gespeeld door niemand minder
dan de gerimpelde maar nog altijd soepel
bewegende Fred Astaire, en vervult zo'n
beetje de functie van trait-d'union tussen
een aantal voor hun verleden naar Ier
land gevluchte personages, die met zich
zelf in het reine trachten te komen. De
enige die eigenlijk helemaal geen duide
lijk verleden heeft is de grootste praatje
smaker van het hele stel, een oude
schelm die met zijn zwijgzame dochter
zonder een cent op een groot buiten
woont, een verrukkelijke rol van Peter
Ustinov. Dan zijn er nog een jonge Ame
rikaan die op de vlucht is voor zijn rijke
familie en diens hooghartige zuster, een
journalist die iedere dag met de gedachte
aan de dood speelt en nog wat dorpelin
gen als randfiguren voor de couleur loca
le. David Lean heeft in zijn „Ryan's
daughter" al uitgebreid laten zien hoe
wonderschoon Ierland als filmland is en.
Yves Boisset legt daar nog een schepje
bovenop.
Maar het belangrijkste voor hem zijn
toch de personages, die hun problemen
tegen elkaar uitspelend door het land
schap lopen, totdat we aan het slot zo'n
beetje weten welke problemen iedereen
aan het verdringen was.
Met Philippe Noiret als de rustige, in
zichzelf gekeerde journalist, Charlotte
Rampling als de op anderen neerkijken
de prinses en Agostina Belli als Ustinov's
zwijgzame dochter beschikte Boisset over
zulk voortreffelijk spelersmateriaal dat
de vaak wel erg bedachte situaties toch
nog zeer geloofwaardig overkomen. Het
gezapige tempo waarin de handelingen
zich met soms wel erg literaire dialogen
voltrekt, wordt, een enkele maal doorbro
ken zoals tijdens een wild kroeggevecht,
maar stelt verder de hoogste eisen aan
de acteurs, die er echter wonderwel in
slagen om de toeschouwer geboeid te
houden.
Niet voor niets vergelijkt „dokter" Fred
Astaire aan het slot Ierland met een
olifantenkerkhof, want de verzameling
schuldcomplexen verdringen de vreem
delingen dat zich in 'n klein Iers dorpje
heeft genesteld mag er zijn. Yves Boisse-
t's film trouwens ook, al voelt hij zich
toch meer op zijn gemak in de politieke
thriller over Franse wantoestanden.
MILO
Piet en Diny Onderwater temidden van hun kroost.
Poppenspeler Piet Onderwater:
LEIDEN De Middelweg. Een sfeervolle straat in het hartje
van oud Leiden, op een steenworp afstand van de Hooglandse
kerk. Op nummer 19c is bet intieme Leids Poppentheater
gehuisvest; Jan Klaassen en Katrijn in een door ouderdom
kromgetrokken straat. Een smeedijzeren hek scheidt het pop
pentheater van de openbare weg. Achter het hek een tuin vol
kiezelstenen, die de bezoeker brengt naar een monumentaal
pand. Hier wonen Piet en Diny Onderwater, poppenspelers van
professie.
Piet Onderwater noemt zich
zelf een gespleten persoonlijk
heid: een rondtrekkende pop-
penzigeuner en een perfectio
nistische marionettenbespeler.
Hij zit in het schemer van de
huiskamer en lijkt iets van
zijn eigen poppen te hebben.
Een tanig hoofd op een lang
en mager lijf. In dat hoofd
twee flikkerende lachogen.
„Eenentwintig jaar geleden
maakte ik mijn eerste mario
net. Ik maakte er een hobby
van. Zelf vond ik uit hoe je
zo'n marionet met touwtjes
kon laten bewegen, hoe je de
touwtjes moest vastmaken en
zo. Toen ik na vele weken
eindelijk een marionet had ge
maakt, die ik kon laten lopen,
heb ik een hele nacht niet
geslapen. Zo trots was ik."
De hobby van Piet Onderwa
ter groeide langzamerhand uit
tot een beroep. Eerst speelde
hij met z'n zelfgemaakte pop
pen in de buurt op kinder
feestjes, wat later volgden de
bejaardencentra en toen
kwam het moment dat pop
penspeler Piet werd gevraagd
om op te treden. Het was in
1957, dat hij zijn marionetten
liet bewegen op de beeldbuis.
Tijdens een uitzending van de
NCRV met Dick van Bommel,
Bueno de Mesquito en Tanja
Koen. Piet Onderwater en zijn
poppen deden het uitstekend
en het ging hen voor de wind.
Het was de televisie die voor
de Leidenaar de doorbraak
betekende. Het was later ook
weer de televisie, die het Piet
Onderwater moeilijk maakte.
De opkomst van de tv bete
kende voor veel artiesten een
doodsteek. De mensen hingen
aan de buis en deden geen
stap meer' buiten de deur. „We
hebben het moeilijk gehad,
maar nu lijkt de grootste ellen
de achter de rug. De mens is
na al die jaren wat selectiever
gaan kijken. Het publiek wil
thans ook wel weer eens wat
anders dan de tv-program-
ma's. Wij kunnen dat merken
met ons Poppentheater. We
trekken veel meer publiek dan
een paar jaar geleden. Ik ge
loof dat de gezelligheid in het
theater het hem doet", zegt
Piet Onderwater wat pein
zend.
En gezellig is het bij hem wel.
Hij vertelt maar door. Alle
maal anekdotes uit het leven
van een poppenspeler. Hij ver
telt in Rotterdam in een be
jaardentehuis eens zeer arg
wanend behandeld te zijn.
„Het was een pas geopend be
jaardentehuis, waar alles nog
heel nieuw was. Onze spullen,
die wij klaarzetten voor de
voorstelling, vormden nogal
een contrast met die omge
ving. Wij doen altijd een zwart
pak aan als we met de mario
netten optreden, zodat wij op
het toneel haast niet meer te
zien zijn, maar dat moesten we
van enkele leidinggevende he
ren maar aandoen in het be-
zemhok. Ik denk dat dat
kwam omdat ze in mensen
met zulke oude spullen geen
vertrouwen hadden. De voor
stelling begon wat stroef door
dat wantrouwen, maar in de
pauze werden ze al vriendelij
ker en aan het eind van de
voorstelling kregen we een
staande ovatie. De volgende
dag moesten we daar weer
optreden en de zaal zat stamp
vol. Er waren zelfs stoelen bij
gezet."
Piet Onderwater begint weer
te lachen en zegt dat hij zulke
dingen wel leuk vindt „Vooral
als je daar later nog eens
komt, dan doen ze ineens heel
vriendelijk en voorkomend."
Gelijk begint hij alweer met
een volgend verhaal, krabt
even aan zijn kin en zegt: „Wij
zijn de afgelopen drie jaar met
de Bond Zonder Naam meege-
weest naar Spanje. Er is daar
een hotel van de Bond en wij
moesten enkele avonden voor
een voorstelling zorgen. Het
was een hele sjouw om daar
te komen, want we hadden
zo'n 200 kilo bagage aan pop
pen en andere attributen bij
ons. Dat was een gezellige tijd.
We hebben eens meegemaakt
dat tijdens een poppenkast
voorstelling alle kinderen ach
ter de stoelen kropen, zo leef
den ze mee met het verhaal."
Piet ziet zijn poppen als zijn
kinderen. Hij zou vergeleken
kunnen worden met de vader
van Pinoccio, Gepetto. De pop
pen leven ook echt voor hem.
In zijn theater geeft hij samen
met zijn vrouw Diny elke zon
dagmiddag van 2.30 tot 4.00
uur voorstellingen. Plaatsbe
spreken moet wel vanwege de
drukte. Ook geeft hij cursus
sen handpoppen en marionet
ten maken, waarbij hij tevens
het bespelen van de poppen
leert
SYLVIA VAN LEEUWEN
De gezellige apératief-bar
springt vanuit de oer-Holland.-
se entree meteen in het oog.
Daarachter ligt het restaurant
met een open keuken. Voor
grote gezelschappen zijn twee
zalen beschikbaar, met een to
tale capaciteit van 150 perso
nen. In het restaurant kunnen
50 mensen dineren. De combi
natie van de klalar-terwijl-je-
wacht keuken en de smaakvol
le inrichting van het restau
rant geeft De Nagtegaal een
eigen plaats. De open keuken
is het domein van chef de
cuisine Hans Bavelaar. „In
zo'n systeem kunnen we heel
nauw communiceren met de
gasten, die precies kunnen
zien* wat er in de keuken ge
beurt en speciale wensen over
brengen."
Het idee achter De Nagtegaal
is het terugbrengen van de
klassieke keuken in de horeca-
wereld. Hans Lucas doet niets
liever dan het zijn gasten naar
de zin maken en een persoon
lijke bediening geven. „De
mensen gaan gelukkig weer
sfeervol dineren aan mooi ge
dekte tafels en stellen weer
prijs op een correcte bedie
ning. We peilen nu wat de
gasten graag willen en kpmen
binnenkort uit met een exclu
sieve spijskaart. Tot die tijd
serveren we de klassiekere ge
rechten. Ook willen we begin
nen met de organisatie van
culinaire avonden, een Franse
of een oud-Hollandse", aldus
Hans Lucas.
Het menu van „De Nagtegaal"
bestaat uit een originele Fran
se koksmuts, waarop de ge
rechten en het vignet van het
restaurant prijken. Een tradi
tioneel voorgerecht is Jambon
au melon of aspergés (12,50).
Naast de crab- en kreeftcock-
tail serveert De Nagtegaal een
verse grapefruitcocktail (8,00).
Het allerliefst bereidt Hans
Bavelaar een „Coquilles Saint
Jaques" (17,50). Dit is een ja-
cobsschelp, gevuld met mosse
len en een duxelles van uien,
en champignpns, gegratineerd
met een vissaus en kaas. Bij
de visgerechten is de „Paupiet-
tes de Sole poché deauville"
het paradepaardje. De gepo
cheerde tongfilet wordt geser
veerd in witte wijnsaus, garna
len, druiven en krab. Osses-
taartsoep met madeira (4,50) is
een heldere soep om niet snel
te vergeten.
Ook bij de vleesgerechten
blijkt alles mogelijk te zijn.
„De gast kan ons vragen om
een tournedos op een bepaalde
manier te bereiden. Als de
wensen enigszins uitvoerbaar
zijn. geven we die service bij
zonder graag", zegt de chef de
cuisine. Een „Tournedos sauté
chorou", biefstuk van de haas
in béarnaisesaus is er al voor
28,50 gulden. Aanbevelens
waardig is „Noisettes de veau
sauté au sauce fines herbes".
De naam is misschien een bee
tje lang, maar wie het goed
kan uitspreken krijgt er toch
uitstekende kalfsbiefstukjes in
kruidensaus voor.
Tussen de nagerechten prijkt
op de kaart: „Coupe Nagte
gaal", een combinatie van
roomijs met kiwivruchten
(7,50). Voor 9 gulden per per
soon zijn er bovendien geflam
beerde kersen met roomijs.
Naast de gebruikelijke koffie
serveert De Nagtegaal een
bonbon, een glaasje „Choclat
Mint"-likeur en bovendien een
sigaar of sigaret (4,50).
„De Nagtegaal" heeft een bij
zonder uitgebreide wijnkaart.
Alle wijnen zijn afkomstig van
een exclusieve wijnimporteur
uit Leiden, die volgens de heer
Lucas nog een goede neus
heeft voor goede wijn. Een
aardig voorbeeld daarvan is
de „Chateau Carbonnieux
1970" (45,00). De rode huiswijn
heet „Clos du Merlot" (12,50).
Openingstijden zijn dagelijks
vanaf 17.00 uur tot in de kleine
uurtjes. Dinsdags is De Nagte
gaal gesloten. De culinaire
pleisterplaats aan de Gooweg
tussen Noordwijk en Noord
wijkerhout heeft een grote
parkeerplaats en een char
mante gastvrouw.
LIDO III: De man die van vrouwen
hield (16), met Charles Denner en.
Brigitte Fossey. Regie: Franpois
Truffaut.
De Franse regisseur Francois Truffaut.
een van de koplopers uit de „nouvelle
vague", die met werken als „Les 400
Coupes" en „Jules et Jim" niet meer weg
te denken is uit de Europese filmgge-
schiedenis, heeft met zijn „De man die
van vrouwen hield", zo nief' zijn beste
dan toch wel een bijzonder interessante
film aan het witte doek toevertrouwd.
De hoofdpersoon uit de film Betrand
Morane (Charles Denner) is een dertiger,
vrijgezel, en op het oog een innemende
levensgenieter. Zijn enige obsessie vor
men de vrouwtjes. Zoals een ander mis
schien zondagsmorgens de duinen in
trekt op zoek naar een exotische vlinder,
is Betrand van top tot teen gebiologeerd
door de verschijning van het zwakke
geslacht. Zijn diepste genot, het in zich
opzuigen van de wijze waarop het rokje
van „de vrouw" zacht rond haar kuiten
beweegt, blijkt meer te zijn dan de sen
suele prikkeling alleen. Voor Bertrand is
iedere vrouw in wezen de vertolkster van
de aspecten van „de vrouw". Zijn liefde
laat zich daarom alleen maar uitdrukken
in een grote veelheid van veroveringen:
tesamen vormen zij de Vrouw.
Hoe geheimzinniger die vrouwtjes zijn
des te intenser is zijn drang naar de
verleiding. Op een gegeven moment stelt
hij zijn ervaringen te boek. Anvankelijk
lijkt het werk door de uitgever te worden
geweigerd, maar dan is het een van de
vrouwelijke juryleden, die op de valreep
toch nog een lans breekt voor Bertrands
bijzondere literaire kwaliteiten. Het boek
komt uit. Zijn .eigen werk onder ogen te
krijgen blijkt een ingrijpende confronta
tie met zichzelf in te houden. Verward
loopt hij over straat en wordt op zijn
jacht naar vrouwenbenen door een auto
aangereden. In het hospitaal trekt hij het
slangetje van het bloedtransfusieappa
raat los, als hij in zijn koorts naar de
kuiten van een mooie verpleegster wil
grijpen: zijn liefde voor vrouwen wordt
hem fataal. Op zijn begrafenis staan al
zijn minnaressen rond zijn graf ge
schaard. Bertrand zou genoten hebben
als hij het had kunnen zien.
P.V.
LUXOR Twee door het dolle politie in Florida. Aardige sJap-
heen (12). Het Trinity-duo Teren- stick met soms baldadige vond-
ce Hill en Bud Spencer dat tegen sten (vijfde week),
wil en dank wordt ingelijfd bij de CAMERA Soldaat van Oranje
(12). Een voor Nederlandse be
grippen kostbare film over het
studentenverzet in de Tweede
Wereldoorlog. Gedeeltelijk op lo-
katie gefilm in Leiden en Noord-
wijk. De film kent een internatio
naal niveau, (zeventiende week).
LI DO I The spy who loved me
(12). Het zoveelste vermakelijke
avontuur van agent 007. Boorde
vol actie en nog humorvol ook.
(vijfde week).
LIDO II De reddertjes (a.l.)
Meer dan uitstekend produkt uit
de Disney studio's. Een verrukke
lijk filmavontuur, voortreffelijk
geanimeerd en redelijk Neder
lands nagesynchroniseerd, (vijfde
week).
STUDIO The last remake of
Beau Geste (al.) Doldwaze avon
turen van Marty Feldman, eigen
lijk te dwaas om waar te zijn.
(vierde week).
TRIANON Abba, the movie
(a.l.). Speelfilm voor de doorge
winterde fans. Een mager verhaal
rondom het optreden van de
groep, (tweede week).
REX Blue Movie (16). De eer
ste vaderlandse sexfilm, die en
kele) jaren geleden de keuring
wist te omzeilen en in alle bios
copen werd vertoond. Een pro
dukt van Pim de la Parra en Wim
Verstappen (tweede week).
EUROCINEMA I en II (Alphen)
The spy who loved me (12) Zie
Lido I. (vierde week).
EUROCINEMA III (Alphen)
Twee door het dolle heen (12).
Zie Luxor, (vierde week).
Eurocinema IV (alphen) Sol
daat van Oranje (12) Zie Camera.
Peter Ustinov als de oude praatjesmaker en Fred Astaire als Ierse
dorpsdokter.
NOORDWIJKERHOUT
Precies op de grens tussen
Noordwijkerhout en Noord-
wijk ligt het specialiteiten-
restaurant „De Nagtegaal".
Het pand is beslist erg oud.
Nieuwkomers in de gemeente
Noordwijkerhout zijn het ei
genaars-echtpaar Hoogeveen
en bedrijfsleider Hans Lucas,
die „De Nagtegaal" nieuw le
ven hebben ingeblazen. Op de
eerste dag van het nieuwe
jaar vond de feestelijke hero
pening plaats van het restau
rant, dat smaak- en stijlvol is
verbouwd. Misschien herken
nen vaste gasten de Deense
dog van de vroegere eigenaar
nog. De metershoge Lajka
knipoogt vriendelijk vanuit
het woonhuis van bedrijfslei
der Lucas naar de arriverende
gasten.
