Coltrane pakt
draad weer op
POP
KLASSIEK
Plaatpremières
vergeten viool
concerten van Lalt
gemaakt om
een topgroep te worden"
Ma lange rustpauze een nieuwe elpee
CONCERT-AGENDA
PLATEN
Steeds meer gaat de Apel-
doomse bluesgroep „Fla-
vium" op eigen benen staan.
Speelde de groep vroeger in
clubs van twijfelachtige kwa
liteit, op het ogenblik kunnen
de Apeldoorners vrijwel per
manent kiezen uit aanbiedin
gen van de betere lokaliteiten
in ons land. Ook in Engeland,
Duitsland, Denemarken, Bel
gië en sinds kort Ierland zijn
de vijf graag geziene gasten.
Zeven jaar geleden begon het
als met zoveel andere groepen.
Enkele vrienden brachten op
een avond hun muziekinstru
menten mee en speelden wat
voor de vuist weg. 't Klikte.
Flavium was geboren. Er werd
wat gespeéld op schoolavon
den en heel langzaam werd de
weg naaf de andere podia ge
vonden.
„Langzaam", zegt Anne- Geert
Bonder. „Bewust hebben we
nooit haast gemaakt om een
Nederlandse topgroep te wor
den. Ik heb er nooit bij stil
gestaan, maar 't lijkt me niet
zo moeilijk om in een heel
korte tijd naar de top van de
nationale hitladder door te sto
ten. Je moet dan alleen bren
gen wat de grote massa mooi
vindt. En dat hebben wij nooit
gewild. Steeds opnieuw heb
ben we bewust gekozen voor
onze eigen muziek: blues.
Soms wat rock. 't Accent gaat
overigens steeds meer die kant
op, maar we hebben nooit wil
len vervallen in de richting
van de grijze middelmaat, die
door de massa word gekocht
Geen hits voor ons, maar mu
ziek voor een klein publiek.
Dat was het in het begin. De
tijd bewijst dat we met deze
opstelling gelijk hebben ge
had. De publieksgroep wordt
steeds groter. Langzaam win
nen we het publiek voor ons.
De andere leden van de groep,
Hans Driesten, Eric Bagchus,
Peter Dijksterhuis en Peter
Beemsterboer, zijn het ermee
eens. „Rustig aan," dan breekt
het lijntje niet.
Dat rustig aan is de laatste
jaren toch enigszins in een
stroomversnelling gekomen.
De drie elpees die de jongens
maakten, zijn daar debet aan.
Drie jaar geleden ongeveer,
ontmoette Flavium de platen-
producer Fred Rootveld. Root-
veld is in het bezit van een
piepklein platenlabel en was
geïnteresseerd in de Apel
doornse formatie. De vijf had
den er wel oren naar, maar
evenals bij andere maatschap
pijen werd één keiharde voor
waarde gesteld: prMen wilde
zelf bepalen wat opgenomen
zou worden."
Rootveld ging akkoord en bin
nen enkele weken lag de eer
ste elpee, „Bad Luck," in de
winkel. Geschat wordt dat er
ongeveer vijfduizend van wer
den verkocht. Voor Neder
landse begrippen en in aan
merking nemend dat de door
Flavium gebrachte muziek be
slist niet mikt op het grote
publiek toch een redehjk re
sultaat voor een debuut. Ent
housiast ging men aan de slag
voor nummer twee en nu is
dan de derde elpee in de win
kel. „Pluggin" in your socket.
Deze nieuwe elpee bevat lou
ter eigen nummers van de
Apeldoornse groep. „Op de
eerste elpee stonden alleen
songs die zijn geschreven door
Rootveld. Op de tweede plaat
waren nog twee nummers van
deze producer opgenomen en
nu zijn ze allemaal van ons,"
aldus Hans Driesten, de leider
van de Apeldoornse band.
De afgelopen maanden is de
Apeldocmse formatie - die
grotendeels uit niet-professio-
nals bestaat- door Engeland en
Ierland getrokken.
„Zondei te overdrijven,aldus
de gitarist Anne-Geert Bonder,
„mogen we rustig zeggen dat
we een succes hebben gehad.
Van Engeland zelf hebben we
maar weinig gezien. De tour
bestona hoofdzakelijk uit rij
den er spelen. De tijd die
overbleef, hadden we hard no
dig om te eten en te slapen."
Het grootste succes boekte de
groep in Belfast, waar ze een
televisie-interview en een ra
dio-gesprek hadden. En dit al
lemaal terwijl in Ierland nog
steeds geen platen te koop zijn
van de Apeldoornse formatie.
Gek vinden ze het zelf ook wel
een beetje. Terwijl de meeste
grote groepen steen en been
klagen o/er de geringe hoe
veelheid verk, zou Flavium de
agenda vel twee keer kunnen
vullen met goed betaalde con
certen. M&ar men wil het niet.
't Moet leuk blijven," zeggen
de Apeldoorners.
Nu de derde elpee uit is, denkt
men overigens ook aan een
single. Wa\ het moet worden
is nog niet bekend. Vast staat,
dat de plait speciaal opgeno
men wordt Maar wanneer?
„Daarover moeten we nog
eens praten," aldus de vijf mu-
„Het eerste nummer dat ik
ooit schreef, „Thunder and
light ing" van mijn eerste el
pee „Chi Coltraine", werd een
wereldhit en alle singles, die
ik daarna produceerde waren
voltreffers. Ik kon niets
schrijven of bet had succes.
Daardoor veranderde mijn le
ven. Ik kreeg dozen vol fan
mail, maakte tournees door
Amerika en Europa en im-
pressario's van kleine en gro
te maatschappijen belden me
constant op voor optredens.
Het werd allemaal te veel. Ik
FLAvnm
99Bewust hebben we nooit baast
zo intens mee bezig is. Ik ge
loof wel dat wanneer je trouwt
die dingen anders worden.
Maar ik ben nu niet verliefd
en het moet wel een hele spe
ciale man zijn waarmee ik
trouw. Hij zal onder meer re
kening moeten houden met de
buien, die ik af en toe heb.
Bovendien vind ik mezelf niet
zo'n moederstype, die fijn voor
haar kinderen zorgt. Ik wil
geen kinderen en vindt dat je
er geen moet nemen als je het
niet wil. Er lopen al heel veel
kinderen rond op deze aarde,
dus er is niemand, die op mijn
kinderen wacht".
De vrouwenemancipatie komt
ter sprake. Ze zegt: „Ik vind
dat de vrouwenbewegingen in
Amerika te ver gaan. Er moet
zowel door de man als door de
vrouw geëmancipeerd worden
en dat houdt niet in dat de
man plotseling de deur voor
een vrouw niet meer mag
openhouden. In de studio is er
geen sprake van emancipatie,
omdat de musici geen tijd heb
ben om zich daar druk over
te maken. Ze zijn de hele dag
aan het werk en hebben wel
iets anders om over te den-
Chi Coltrane luistert veel naar
muziek. Ze kocht de afgelopen
maanden elpees van Super-
tramp, Pink Floyd en The
Electric Light Orchestra. Het
luisteren hiernaar geeft haar
inspiratie bij het schrijven van
nieuwe nummers. Over dat
schrijven zegt ze: „De ene dag
heb je zin om het rustig aan
te doen, wat piano te spelen
en uit te gaan met wat vrien
den en de volgende dag moet
je misschien naar je manager
om diverse zakelijke dingen te
bespreken. Meestal trek ik
twee dagen in de week uit
voor die besprekingen. De rest
van de week schrijf ik. Daar
voor is veel zelfdiscipline no
dig, omdat je soms achter de
piano moet gaan zitten ook al
heb je er geen zin in. Zonder
discipline zou je op een gege
ven moment niets meer doen".
Het is tijd om afscheid te ne
men, Chi moet nog naar de
televisiestudio voor een opna
me. Ze vertrekt naar haar ka
mer om zich voor de zoveelste
keer om te kleden,
een nummer als .Make it last"
is te horen dat de twee best
wat in hun mars hebben, al
lijkt het ook op de Beach-Boys
in betere dagen. Als het twee
tal wat harder zou worden en
wat kritischer zou zijn op hun
vaak nietszeggende teksten,
dan hebben ze zeker kansen.
Nu zullen alleen de pubers
zich aangesproken voelen.
(AenM).
Earth and Fire Op de nieu
we langspeelplaat „Gate to in
finity" blijkt Earth and Fire
nog steeds niet te weten wat
voor muziek ze nu eigenlijk
wil maken. Een kant van de
elpee is gevuld met een „ver
haal", een serie nummers die
min of meer een geheel zou
moeten vormen. Het doet no
gal ouderwets aan wat Jemey
en haar groepsmakkers uit
voeren: musical-achtig
schreeuwerige koorzang la
Hair), gedragen symfonisch
werk, nep-filosofische tekst
flarden. Alhoewel er bij vla
gen uitstekend gemusiceerd
wordt, is deze kant van de
plaat een zwakke onderne
ming die doet denken aan een
kruising tussen Moody Blues
en Pink Floyd in hun beginda
gen.
Kant twee bevat losstaande
nummers zoals de hit „78th
Avenue", het romantische
werkje „Smile", het uit de
toon vallende disco-nummer
met reggae-ritme „Green park
station" en het overdreven met
violen gevulde „Dizzy Raptu
res". Het origineelste stuk mu
ziek is het laatste nummer van
de larigspeler „Driftin". (Poly-
dor)
durfde op een gegeven mo
ment de telefoon niet meer op
te nemen. Mijn manager te
kende uiteindelijk zelfs mijn
cheques, regelde in feite mijn
verdere leven. Toen dacht ik:
„daar moet verandering in ko
men anders ga ik kapot. Ik
was, geloof ik nog niet klaar
voor al dat succes".
De beeldschone Amerikaanse
zangeres Chi Coltrane (27) was
in Nederland om haar nieuwe
elpee „Road to tomorrow" te
promoten. Twee dagen trok
ken we met haar op. Een bele
venis. Was ze vroeger de lasti
ge dame, die producers en re
gisseurs gek maakte en bij wie
geen mens iets goed kon doen,
nu is ze een vriendelijke praat
ster, die overal rustig de tijd
voor neemt en niemand last
wil bezorgen. Ze verkleedt
zich ongeveer vijf keer per
dag. Het liefst draagt ze ge
bloemde jurken, getuige ook
de foto op haar nieuwe elpee.
Chi was voordat ze in de mu
ziekwereld terecht kwam foto
model. Eens poseerde zij bij
voorbeeld voor het Nederland
se damesblad ,Viva'. Veel foto
grafen willen haar nu nog als
model gebruiken, omdat ze
snel en goed werkt. Ze is de
laatste jaren qua uiterlijk niet
veel veranderd. De een meter
zeventig lange zangeres heeft
nog steeds mooie bruine ogen
en wat stug zwart, grijs haar
wat korter dan vroeger.
Het geplande interview met
haar zou plaatshebben in de
studio van de Amsterdamse
fotograaf Claude. Het ging
echter de mist in omdat deze
wilde doorwerken. De volgen
de dag in de bar van het
hoofdstedelijk Pulitzerhotel
vertelt ze over de anderhalf
jaar dat we niets van haar
hoorden: „Na het eerste succes
ben ik gestopt met tournees,
heb ik me teruggetrokken in
een achterafplaatsje om bij te
komen. De fanmail heb ik de
fanmail gelaten en ik ben weer
gaan schrijven. Door de rusti
ge omgeving kon ik weer ge
woon denken en werd alles na
een tijd weer normaal. Ik was
niet bang meer om de telefoon
op te nemen en wist in welke
muzikale richting ik wilde
gaan". „Road to tomorrow"
maakt duidelijk welke rich
ting: rockachtige nummers die
afgewisseld worden door
mooie ballads.
„Nadat ik honderden mana
gers had aangehoord koos ik
in februari 1975 David Jozef.
Het duurde tot mei van dat
jaar voordat alles juridisch ge
regeld was en ik aan het werk
kon gaan. Ik ging in Amerika
naar een nieuwe maatschap
pij, omdat Columbia Records
waar ik eerst onder contract
Chi Coltrane: „Ik was geloof ik n
was, zich te veel bezig houdt
met grote namen. De nieuwe
maatschappij werd TK Re
cords, terwijl CBS in de rest
van de wereld mijn belangen
ging behartigen. Aan CBS heb
ik het grootste deel van mijn
succes te danken. Voordat ik
aan mijn nieuwe elpee kon
beginnen was het januari 1977.
Op deze plaat staat het beste
werk dat ik ooit schreef'. Het
is inderdaad een uitstekende
elpee geworden, die hier en
daar autobiografisch is. In het
nummer „I'm ready to love
again" bijvoorbeeld zingt ze in
het eerste couplet: „I'm ready
to love again. Now that the
storm has come and gone.
Now I believe I can go on
again". Een aantal nummers
gaat over haar jeugd en haar
vader, waar ze erg van hield.
„Voor het maken van de elpee
heb ik een aantal vrienden
uitgenodigd zoals Jennifer
Warnes. De produktie was in
handen van Peter Bernstein,
onder wiens hoedé pas één
plaat was gemaakt. Het fijne
van een producer is dat je je
nergens zorgen om hoeft te
maken, dat je je kunt concen-
Dg niet klaar voor al dat succes".
treren. Als je zelf produceert,
zoals ik tot nu toe gedaan heb,
vraag je je steeds af of het wel
goed op de band komt en alles
loopt zoals hij het wil hebben.
Voor het opnemen van de
nieuwe elpee kwamen een
aantal studio's in aanmerking.
Ik koos tenslotte voor een
ABC-studio, waarin een voor
treffelijke piano staat, die
maar liefst 20.000 dollar waard
is. Ik vond het leuk om daar
een keer op te spelen".
Chi Coltrane heeft er weer
echt zin in en is dan ook van
plan om in het nieuwe jaar op
tournee te gaan. Ze heeft een
contract met Dick Cats van
M.AM. Enterprises, die een
tournee voor haar regelt wan
neer ze dat wil. „Het wordt
waarschijnlijk een Europese
tournee in februari of maart
van het nieuwe jaar, maar veel
kan ik er niet over zeggen. Ik
wil de band samenstellen uit
de musici, die met mij op het
album hebben gewerkt".
Chi wil zich als zangeres hele
maal ontplooien en zegt: „Ik
heb besloten mijn leven aan
de muziek te wijden. Ik denk
dat er geen vrouw is. die er
De componist Lalo schijnt
het met zijn vrouw beter te
hebben getroffen dan met
zijn vader. Hij werd in 1823
in het Noordfranse Lille ge
boren en kwam uit een offi
ciersfamilie met Spaanse
voorouders. Van zijn 10e tot
zijn 14e jaar kreeg hij op het
conservatorium aldaar
viool- en celloles maar toen
zijn vader in de gaten kreeg
dat hij de muziek als beroep
wilde gaan uitoefenen en de
militaire loopbaan ver
smaadde, werd die razend.
De begaafde jongen liep van
huis weg, trok naar Parijs,
zag kans er een half jaar
vioolles te krijgen aan het
conservatorium maar moest
zich toen verder zelf ontwik
kelen door de muziek van
Beethoven, Schubert en
Schumann grondig te bestu
deren. In zijn onderhoud
voorzag hij met lesgeven en
optreden als uitvoerend mu
sicus.
Eigenlijk wilde Edouard La
lo alleen maar componeren
maar hij was al over de veer
tig toen zijn huwelijk met
een leerlinge hem in staat
stelde die roeping te volgen.
Zijn vrouw moedigde hem
aan zijn al geschreven com
posities in de publiciteit te
brengen en als scheppend
kunstenaar verder te gaan.
Wie tegenwoordig Lalo zegt,
zegt „Symphonie espagnole".
Weinig muziekliefhebbers ge
ven er zich rekenschap van
dat hij ook drie opera's en
twee grote balletten compo
neerde, kerkmuziek, kamer
muziek, heel bijzondere lie
deren en drie symfonieën
waarvan er twee nog nooit
zijn uitgegeven. Met die sym
fonieën bedoel ik „echte"
symfonieën want de „Symp
honie espagnole" die elke
violist zonder risico op het
repertoire kan nemen, is
geen symfonie, en meer
Frans-romantisch dan
Spaans. Waarom dit onver
woestbare successtuk altijd
zonder het intermezzo wordt
uitgevoerd, heb ik nooit be
grepen. Dat het mèt dit dan
sante stuk (met een pathe
tisch middendeel) te lang zou
duren, is een drogreden. De
dirigenten willen vooraf nog
een ouverture kwijt maar het
publiek zou best ook dat in
termezzo met de solist er bij
willen hebben! Wilt u die be
wering eens controleren, dan
moet u zoeken naar een com
plete opname van wat in fei
te Lalo's tweede vioolconcert
is, al weigerde hij halsstarrig
het zo te noemen. Onder an
deren Isaac Stern en Aaron
Rosand hebben opnamen ge
maakt van de complete
„Symphonie espagnole" mèt
het erbij behorende inter
mezzo, dat het concertbedrijf
zonder geldige reden in de
ban heeft gedaan.
Het concertbedrijf doet wel
meer muziek zonder geldige
reden in de ban. Bij voor
beeld de twee andere viool
concerten die Lalo maakte
en nu voor het eerst (samen
op één plaat) zijn vastgelegd.
Het gaat om een opname van
het Orchestre Philharmoni-
que de Radio France onder
de Japanse dirigent Kazuhi-
ro (28) met de concertmees
ter van het ensemble Jean-
Pierre Wallez (38) in de solo
partijen. Bellaphon heeft
plaat in Duitsland in licen
gemaakt en op het lab
Aristocrate onder nr.
27010 uitgebracht. De opn
me die al een Grand Prix
Disque kreeg, wordt do
Dureco, Weesp gëimporteer
Beide concerten (opus 20
29) onderscheiden zich doi
een warmbloedig romantisi
melos dat soms een meland
olieke inslag heeft, soms oo
vrolijk en folkloristisch aai
doet. Beide werken zijn he
knap maar nogal zwaar "geu
strumenieerd. Van effectbi
jag is bij deze fijnzinnig
„kleine meester" geen spraJt
maar er is wel muzikaal
antwoorde virtuositeit en he
„Concerto russe" (opus 2
heeft een zo markant profi
dat de voorkeur voor
„Symphonie espagnole" n<
gal willekeurig Ujkt. Het eei
ste concert (opus 20) is lyri
scher, dichterlijker, mee
naar binnen gekeerd. On
danks het pleidooi van Dt
Sarasate aan wie het is opge
dragen en die er ook de pre
mière van gaf, is het nooit
goed aangeslagen, al bewijs
de plaat dat het best gehoord
mag worden. De opname
behoorlijk, meer niet, maat
in elk geval zeer informatief.
Nu ik het toch over vergeten
concerten van Lalo heb, mag
ik tot slot wel even herinne
ren aan een al oude Turna-
bout-plaat die u niet in de
Amerikaanse maar in de be
tere Engelse Decca-persing
moet kopen als u eens wilt
kennismaken met het enige
pianoconcert van Lalo, enke
le jaren vóór zijn dood in
1S92 geschreven en
lijks bekend. Orazio Frugorn
en het Weense Volksopera-
orkest onder Gielen laten ho
ren dat het, ondanks invloe
den van Massenet en Franck,
veel eigens bevat. Het is goe
de romantische muziek dit
best de aandacht van de lief
hebber waard is. Het num
mer van deze plaat is TV
34421 S.
J. JMSANDEB
Gary Wright Na de twee Ladies Man" met de mem
solo-albums ,Dream wea verruchte Phil Spector ertoe ge
en „The light of smiles", is de leid dat de melancholie en
nieuwe elpee „Touch and go- zwartgalligheid van deze Ca
ne" van deze ex-Spooky Tooth nadees, plaats heeft gemaakt
zanger en toetsenman weinig voor een vorm van opgeruimd-
verrassend. De muziek is wat heid, ja zelfs tot uitbundige
simpeler geworden, eenvoudi- vrolijkheid. Het zal voor de
ger rock op basis van saaie Cohen-fans wel even slikken
ritmes en uitgevoerd op uit- zijn als je hem hoort in coun-
sluitend toetseninstrumenten try-rock nummers als Finger-
(Met uitzondering van drums prints" of in een heuse mee-
en percussie). De door Para- deiner als „Don't go Home
m ah ansa Yogananda geïnspi- with your hard-on" (samen
reerde muziek moet het vooral met Bob Dylan). Spector en
hebben van de aparte en Cohen, twee giganten op een
krachtige stem van Gary elpee. Twee uitersten ook,
Wright. Het synthesizer-werk maar juist daardoor is een in-
is in de soli soms ontzettend teressant album ontstaan. Elk
knullig, waarbij vooral de van de Cohen-nummers werd
klankinstelling door ontbreken door Spector razend knap
van fantasie en afwisseling, ir- gearrangeerd, waardoor de
riteert. Ondanks dat staan er schijn gewekt wordt van een
toch een paar zeer fraaie num- oppervlakkig gebeuren. Maar
mers op deze plaat. „Stay wie de teksten van Cohen
away" is een snelle bluesachti- goed beluisterd, weet dat hij
ge ballade met uitstekende in al die nummers als vanouds
zang (let ook op het koortje bezig is met relaties. Een plaat
van drie dames). „Sky eyes" ir die niet alleen de Cohen-fans
ongetwijfeld een van de hoog- aanspreken, en dat is een
tepunten van de plaat en in verdienste. (CBS).
„Can't get above losing you"
valt met name Richard Baker Alessi De tweeling Billy en
op door prima spel op Fender Bobby Alessi hadden gezegd
piano. (WEA) dat ze op hun nieuwe elpee
een wat ander gezicht zouden
Leonard Cohen Dat Cohen laten zien. Ze zouden er wat
ooit een ware „entertainer" harder tegenaan gaan, niet
zou worden in plaats van de meer zoveel zoetgevooisde
dichter/tekstschrijver/zanger, nummertjes zingen, maar wat Garv Wriüht
zo als we hem tot nu toe ge- steviger roek-werk. Helaas, op J U
kend hebben, had waarschijn- „All for a Reason" blijft het
lijk niemand gedacht. Cohen liefde voor en liefde na. Mier-
zelf zeker ook niet. Toch heeft zoete arrangementen en dito ploot vol met gepolijste lief- ofwissehng gebracht, en is dan
de samenwerking op z'n zang. Het klinkt allemaal erg desliedjes is wat al te veel van ook een stuk verteerbaarder
nieuwste elpee „Death of a verzorgd, dat wel, maar een het goede. Op kant 2 is méér dan de eerste kant Zeker in
Zaterdag 17 december - Telep
hone Bill and The Smooth
Operators in het Waagtheater
in Delft om 20.30 uur.
Folkmuziek is te horen in het
theehuis van 0'16 in Voor
burg. Aanvang 21.00 uur.
Muscles, een Engelse funk-
band speelt in het Paard van
Troye. Aanvang 22.00 uur.
Freddie Fingers speelt rock
and roll in Eksit in Rotterdam.
Aanvang 21.00 uur.
Zondag 18 december - Harry
Sacksioni speelt in de stadsge
hoorzaal in Leiden m.m.v. o.a.
Erik van der Wurff (piano en
orgel) en Hans Koppes (tuba
en euphonium) Aanvang 20.15
uur.
Zaterdag 24 december - The
Yaughts uit Evgeland in Eksit
in Rotterdam. Aanvang 21.00
uur.
Zondag 25 december - Herman
Brood and Wild Romance in
de Rotterdamse Eksit. Aanr
vang 21.00 uur.
