Jaeckin's uitzendbureau
voor gewillige meisjes
Minnelli en
De Niro aan
elkaar gewaagd
Optreden van Barrelhouse
VEELZIJDIGE
J. VAN EGMOND
Marx Brothers in Studio
EN VERDER
MUZIEKFES
TIJN IN
RIJNSBURG
Costa Smeralda
EXPOSEERT
Reden genoeg om in mei 1976 met een
tweede elpee „Who's missing" op de markt
te komen. Momenteel wordt er druk ge
schreven, gecomponeerd en gerepeteerd
voor de derde elpee, die dit najaar moet
uitkomen.
Vanavond krijgen de Leidenaars alvast
live een en ander te horen van de nieuwe
nummers. Tineke Schoemaker verzorgt
het vocale gedeelte, Johnny Laporte speelt
gitaar, Jan Willem Sligting basgitaar, Bob
Dros drums en Han van Dam is de pianist
van de groep.
Al is het verhaaltje met te
veel muzikale inlassen nog
zo onbenullig, de crosstalk
en wiserack van the Marx
zijn nog best het aankijken
en aanhoren waard.
LEIDEN De blnes-rock formatie „Bar
relhouse" treedt vanavond op in het
Leids Vrijetijdscentrum. Het optreden
begint om acht uur. De toegangsprijzen
zijn 4 en 5.
Sinds de oprichting in maart 1974 heeft
„Barrelhouse" een aanzienlijke reputatie
opgebouwd onder de Nederlandse poplief
hebbers. Toen na een jaar de eerste elpee
„Barrelhouse" uitkwam, werd de zang van
Tineke Schoemaker betiteld als „de ont
dekking van het jaar".
De Franse regisseur Just Jaec-
kin is zijn Emmanuelle ont
rouw geworden en heeft zich
geworpen op de geschiedenis
van Madame Claude, een in
vloedrijke Parijse dame, die
de hele wereld op bestelling
van knappe gewillige meisjes
voorziet. Om haar „bedrijf*
een internationaal uitzendbu
reau voor call-girls te noemen
zou beslist het understatement
van het jaar zijn, want haar
organisatie bedient alleen de
allerhoogste kringen en men
moet niet verbaasd zijn ie
mand, die verdacht veel op de
shah van Perzië lijkt, onder
haar klanten aan te treffen.
Just Jaeckin laat het ons alle
maal net als in „Emmanuelle",
zien in technisch perfecte won
derschone beelden, maar dit
keer zit er meer verhaal achter
de erotische scènes mede door
een fotograaf, die de meisjes
volgt met de bedoeling later
chantage te plegen met een
collectie compromitterende fo
to's. Dat had hij beter niet
LIDO 1: Madame Claude
(16) met Francoise Fabian
en Murray Head. Regie:
Just Jaeckin.
kunnen doen want al spoedig
heeft hij de CIA, de Franse
politie en het gangstervriendje
van madame Claude achter
zich aan.
De film begint in Amerika,
waar men juist nog vergeefse
pogingen doet de Lockheed-af
faire in de doofpot te doen
verhuizen, wat mislukt omdat
die „prins in Den Haag" zijn
mond voorbij praat. Vervol
gens verplaatst de handeling
zich naar Parijs, waar we me.
vrouw Claude's bedrijf en
haar wervingsmethoden te
zien krijgen. Een vrouwelijke
tandarts wordt afgewezen om
dat zij te willig is, maar een
winkeldievegge wordt bij het,
keurkorps ingelijfd nadat een
nogal vermoeide musicus, ge
speeld door Maurice Ronet,
een gunstig rapport over haar
verleidingskunsten heeft uitge
bracht.
Een van haar eerste grote op
drachten is om op de Baha
ma's het zoontje van een deca
dente miljonair te ontgroenen,
maar het wordt bijna ernst en
dan begrijpt het meisje, Eliza
beth (Dayle Haddon) dat zij
toch niet geschikt voor het vak
is.
Het tweede gedeelte van de
film krijgt meer het karakter
van een thriller als het net om
de chanterende fotograaf
wordt aangehaald, al kan
Jaeckin het niet laten om hem
toch nog zwaar gewond een
orgie te laten verstoren.
De fotograaf vindt de doodl, de
CIA heeft geen belangstelling
meer voor de zaak nu de
Lockheed-affaire toch aan het
licht gekomen is en de Franse
politie schijnt ook niet van
zins Madame Claude verder
nog een strobreed in de weg,
te leggen. Jaeckin kan dus aan
een „Madame Claude II" gaan
beginnen.
Barbra Steisand zal wel hele
maal groen van afgunst zien,
maar Martin Scorsese's „New
Vork, New York" heeft net
alles wat haar A star is bom"
miste. Beide films spelen zich
af in de muziekwereld, in bei
de gevallen overtreft op een
gegeven moment de vrouw
haar man in hun muzikale car
rière, maar waar „A star is
bom" een ego-trip van La
Streisand werd en Kris Kri-
stofferson - misschien ook wel
in de montagekamer - geredu
ceerd werd tot een pathetische
nul, laat Scorsese zien dat het
ook anders kan.
„New York, New York" heeft
alles. Komedie, drama en een
verblindend optreden van T.i?a
Minnelli, die als een verlengde
Judy Garland niet alleen het
talent van haar moeder heeft
geërfd om een zaal in haar
ban te houden, maar als actri
ce zich helemaal staande weet
te houden tegenover een for
midabel, maar zeker in deze
rol dominerend acteur als Ro
bert de Niro. Het eerste half
uur is geheel voor de laatste,
die op VJ-day zijn uniform uit
het raam gooit en met een
wild Hawaiiaans hemd in het
uitbundig feestvierende New
York op de versiertoer gaat
Hij treft het niet, want het
meisje Francine, dat hij op het
LIDO II: New York, New
York (a.l.) met Robert de
Niro en Liza Minnelli. Re
gie: Martin Scorsese.
oog h,eeft, blijkt totaal onge
voelig voor zijn mooie praat
jes. De aanhouder wint echter
en totaal overrompeld door De
Niro - het afscheid in de taxi
tijdens een stromende regen is
een juweeltje van een komi
sche scène - wordt zij tenslotte
bijna letterlijk „in het huwe
lijk" gesleept
Scorsese heeft tegen die tijd
een voortreffelijke romanti
sche komedie op het doek ge
zet. De moeilijkheden begin
nen pas als het meisje Franci
ne, zangeres in de band waar
De Niro als ster-saxofonist op
treedt, in verwachting raakt
en in een nogal lang uitgeval
len scène dreigt het Scorsese
even uit de hand te lopen.
Maar hij komt ijzersterk terug
als hij de problemen, die dan
volgen, in beeld brengt Fran
cine - en wie anders dan Liza
Minnelli - bouwt tijdens haar
zwangerschap een carrière op
bij een platenmaatschappij -
terwijl De Niro zonder zijn
zangeres helemaal op het
tweede plan raakt
en na een benauwende aan
loop - een bijna jankende sa
xofoonsolo van De Niro - volgt
een ruziescène die het uiterste
van beide spelers moet hebben
gevergd en een vroegtijdige
(film)-bevalling tot gevolg
heeft.
Het laatste half uur van „New
York, New York" is bijna hele
maal voor T.ba Minnelli, die -
eigenlijk te talentvol in „Caba
ret" om in die film niet aan
de top vhn het Duitse amuse
ment te komen - nu haar ster
carrière helemaal waar maakt
De gelouterde De Niro is dan
zijn eigen, zeker niet onsucces
volle weg gevolgd, maar Scor
sese doet geen concessies aan
het publiek met een gefor
ceerd happy ending.
Liza Minnelli laat de toneeluit
gang met het bordje „Exit"
(buiten staat De Niro op haar
te wachten) voor wat die is en
neemt de lift „naar boven".
Een cliché, dat Scorsese op
briljante wijze gebruikt, zoals
hij daarvoor al enkele malen
van een ongekend vakman
schap in dit genre heeft blijk
gegeven, soms op het randje
van het banale af. Neem bij
voorbeeld de scène tijdens VJ-
day op het verlaten perron
van de ondergrondse waar een
matroos en zijn meisje een
dansje uitvoeren in de Holly-
woodstijl van de veertiger ja
ren en later het beeld van De
Niro, die wanhopig een ver
trekkende decortrein tracht te
gen te houden.
Voor „New York, New York"
geldt eigenlijk maar één op
merking: gaan zien. Iedereen
vindt er wel herkenningspun
ten in, al is het alleen maar
de ruzie in de auto, terwijl een
ander echtpaar naar een par
keerplaats je zoekt
MILO
ley-week met de films California Ho
liday (a.L) en Elvis on tour (a.L) Fans
van de onlangs overleden „King of
rock" kunnen deze kans om hun
idool nog eens op het witte doek te
bekijken niet voorbij laten gaan.
LIDO III - Turks fruit (16). Een
uitstekende Nederlandse film met in
de hoofdrollen Monique v.d. Ven en
Rutger Hauer. De film verwierf ook
internationaal grote faam. (reprise,
dertiende week).
TRIANON - Speed trap (16) Joe Don
Baker, Tyne Dale en Dianne Mar-
chal zorgen voor de nodige actie
door onophoudelijk elkaar per auto
te achtervolgen (tweede week).
REX - Een brug te ver (14). Een
goede film over de Slag bij Arnhem
in de Tweede Wereldoorlog met tal
van prominente acteurs en actrices,
(twaalfde week).
Na meer dan 35 jaar zorgt
Studio voor een welkom
weerzien met een oude be
kende en vermoedelijk
voor een verrassing voor
wie de „Marx Brothers" al
leen een naam in de film
geschiedenis is.
In „A day at the races"
stellen de „brothers" weer
uitgebreid hun absurde hu
mor die het juist in onze
tijd weer uitstekend doet,
tentoon.
Luciano Cossu prepareert met vaardige hand de pizza s.
LEIDEN Wie een avond lang een
herhaling wenst te beleven van een
heerlijke vakantiesfeer moet echt eens
bij „Pizzeria Costa Smeralda" op de
Stationsweg 22 binnen wippen. Salva-
tore Cossu zwaait hier met Sardijnse
verve de scepter over een stukje Ita
liaanse „Smaragd kust". Zijn charman
te vrouw Hanny staat hem hierbij nog
wel eens terzijde. Twee jonge mensen,
die elkaar zo'n twee jaar geleden ge
vonden hebben en uit hun partner
schap een florissant en gezellig restau
rant hebben weten op te bouwen.
Salvatore Cossu zag zesentwintig jaar
geleden het levenslicht in Santioco, een
klein dorp op het eiland Sardinië. Ruim
zes jaar geleden vertrok hij als jong
chemicus naar Nederland. Hij wilde
hier proberen de vruchten van zijn
chemische kennis te plukken. Dat het
al snel zuidvruchten zouden worden
vermoedde de jonge Salvatore toen nog
niet. Italiaanse vrienden in Den Haag
trakteerden hem op een leuke baan als
bedrijfsleider in hun .Astorante"
en zo is het gekomen, of in goed Ita
liaans ,,e' cosi sono rivato qui".
Nu draait zijn pizzeria al ruim twee jaar
op volle toeren. De eerste klanten verto
nen zich al 's middags rond twaalf uur
in het restaurant om als lunch een
pittige pizza te verorberen. Tot half drie
is de pizzeria open, daarna sluit het
restaurant tot vijf uur.
's Avonds begint het eetfestijn natuur
lijk pas goed. Als de menukaart op tafel
ligt, kunnen de gasten een keus maken
uit de heerlijkste gerechten. Om de
eetlust op te wekken serveert Salvatore
zeven verrukkelijke cocktails, waarvan
vooral „Coctail Smeralda" als het visite
kaartje van de apéritiefs geldt. Salvato
re toont zich bereid om het exclusieve
recept van deze nectar te onthullen:
„Men neme een longdrinkglas, waarin
men een bodempje Campari doet Veel
ijs toevoegen, hierna een scheutje Coin
treau en eenzelfde hoeveelheid Tia Ma
ria (koffielikeur) in het glas gieten. Ei
genlijk moet er nu de originele Costa
Smeralda likeur aan toegevoegd wor
den, maar omdat deze groene drank
niet in Nederland verkrijgbaar is, kan
men naar believen hiervoor ook een
andere groene likeur gebruiken, bij
voorbeeld crème de menthe. De „finis
hing touch" wordt aan de cocktail gege
ven door toevoeging van een schijfje
citroen of sinaasappel, vergezeld van
een klein scheutje vodka."
Na het apéritief is in de pizzeria een
keuze te maken uit de volgende gerech
ten: als voorgerecht een kom uiensoep
(Zuppa di Cipolle), om maar niet te
schrijven over de minestrone en vis
soep het is allemaal even lekker.
Als de gasten de smaak goed te pakken
hebben, worden de pizza's op tafel get
overd. Keuze te over. Er worden ruim
vijftien verschillende soorten pizza's be
reid. „Hoe kan dat allemaal zo snel"
vraagt de gast zich af, want op een
goede dag in het weekeinde worden er
zo'n honderdtwintig pizza's gebakken.
Salvatore kan hier kort over zijn. Zijn
broer Luciano is een ware tovenaars
leerling, want „in un rolo di mani e' la
pizza e' pronta" (in twee klappen is de
pizza klaar).
Salvatores verhalen zijn net zo pikant
als zijn pizza's. Hij vertelde dat er laatst
door iemand een pittige pizza werd
besteld. Tot zijn grote verbazing nam
de gast een suikerpot van tafel en be
strooide zijn pizza met een enorme hoe
veelheid suiker. „Hij dacht zeker dat
het een pannekoek was", lacht Salvato
re.
Het interieur van het restaurant roept
herinneringen op aan de zonnige zuid
kust van Europa. Er staan kleine tafel
tjes voor twee personen, die het „amore
mio" onder vier ogen wensen uit te
spreken. Maar ook zijn er achter in het
restaurant lange houten tafels voor gro
te gezelschappen. Aan de bar kan even
eens gegeten worden, en de barman is
altijd te vinden voor een gezellig praat
je. Vrijdags en zaterdags treedt er in
Costa Smeralda een muziekgroep op.
„Dat zijn werkelijk virtuozen" zegt Sal
vatore Cossu. De groep bestaat uit een
Italiaanse zanger/gitarist en een Zuida-
merikaanse violist.
De trots van de heer Cossu is een
gloednieuwe koelvitrine met zo'n zes
verschillende soorten antipasta, een
soort vlees-, vis- of vruchtensalade.
Als het 's avonds weer wat vroeger
donker wordt wil de eigenaar van „Cos
ta Smeralda" maar al te graag zijn
culinaire kunsten met het flamberen
van vruchten vertonen. Met een klein
wagentje rijdt hij dan naar het tafeltje
van zijn gasten toe en geeft een ware
artiestenvoorstelling. Het is een boeiend
schouwspel om hem bezig te zien met
lepels en vorken waarmee hij kleurige
vruchten in vlammende likeur doopt.
De menukaart van Costa Smeralda is
gevarieerd. De meeste pizza's zijn niet
duurder dan tien gulden. Een goed glas
wijn drinkt men uit een karaf van een
halve liter voor pakweg acht gulden. De
goede wijnsoorten zijn natuurlijk wel
wat duurder. Salvatore koestert zelfs
een wijntje dat zestien jaar oud is.
Degenen die de pizza een keer willen
overslaan zouden de smakelijke vlees
gerechten eens kunnen proberen. Bij
voorbeeld de „entrecóte pizzaiolo" van
18,50 is voor de fijnproever een ver
rukkelijke ervaring.
LUXOR Zoeloe (12). Een al wat
oudere film waarin Michael Caine
een van zijn eerste rollen speelt De
film handelt over een groepje blan
ken dat in de oerwouden van Afrika
stuit op een groep inlanders (reprise,
eerste week).
CAMERA - In Memoriam Elvis Pres-
RUNSBURG De Floraband houdt morgen, 10 september een
muziekconcours. Het hele spektakel begint 's morgens om
kwart voor negen. Dan zal burgemeester De Roos de delegaties
van de korpsen, de juryleden en de genodigden verwelkomen
in het raadhuis. Zesentwintig korpsen zullen vervolgens in
totaal veertig optredens verzorgen. Om half tien beginnen de
/wedstrijden voor majoretten op het plein achter het raadhuis.
Wanneer het slecht weer is zal worden uitgeweken naar de
sportzaal van het Waterbos. Deze zaal is niet voor het publiek
toegankelijk.
Na de pauze beginnen in de aanvoerhal van veilig „Flora" de
mars- en showwedstrijden. Om half zeven 's avonds staat een
groots défilé waaraan alle zesentwintig korpsen deelnemen, op
het programma. Gedefileerd wordt onder meer langs het raad
huis, waar de show van de korpsen wordt beoordeeld door een
lekenjury bestaande uit burgemeester De Roos, wethouder Van
'der Gugten, adjudant Dolman, adjunct-directeur gemeentewer
ken M. Vink en chef proeftuin P. van Dijk. Rond kwart over
izeven zullen de prijzen worden uitgereikt op het plein achter
|het gemeentehuis. Er zijn onder meer prijzen beschikbaar
'gesteld voor de beste tambour maitre, de beste miss minirette
en de beste miss majorette.
Een stukje
„Smaragd-
kust"
midden
in
Leiden
LEIDEN De Rijnsburgse brandweerman/schilder
Joop van Egmond gaat nog steeds door. Afgelopen
dinsdag opende hij zijn zevende tentoonstelling, die
wordt gehouden in het verpleeghuis „Leythenrode" aan
de Hoogmadeseweg in Leiderdorp. Vijfenveertig schilde-
irijen, op een incidentele uitzondering allemaal vervaar
digd in 1977 sieren tot en met 20 september de muren
van het verpleeghuis. De portretten, stillevens en land
schappen in al hun verschillende stijlen laten een
veelzijdige Van Egmond zien.
Het is niet aan het goed afgewerkte realistische werk van Joop
van Egmond te zien dat de schilder het in betrekkelijk korte
tijd vervaardigd heeft. „Vroeger schilderde ik veel langzamer.
Ik ben echter afgestapt van de fijnschilderij omdat ik een
lossere schildertrant nastreef, wat ook sneller werkt. Mijn
voorkeur gaat vooral uit naar de schilderstijl van de Haagse
en de Larense school, met schilders zoals Van Gogh, Breitner,
Maris, Mauve, Israels en anderen", aldus Joop van Egmond,
die pas de laatste drieëneenhalf jaar intensief schildert Daarvoor
was het schilderen hoofdzakelijk hobby. Hoewel Joop van
Egmond van het schilderen ook zijn beroep zou kunnen maken
is hij niet van plan om van zijn huidige beroep, brandweerman
bij de Leidse brandweer, af te stappen. „Ik heb het erg naar
m'n zin bij de brandweer en ik heb bovendien nog een gezin
om aan te denken", aldus Van Egmond voor wie de lange
Werktijden van de Leidse brandweer geen bezwaar zijn voor
het uitoefenen van het edele schildersambacht. „Na 24 uur
dienst heb je 24 uur vrij en die tijd besteed ik aan schilderen.
In de vrije uurtjes op het werk ben ik trouwens ook vaak bezig
met technisch tekenen voor de brandweer."
Nostalgie
Voor wat betreft het in Leythenrode geëxposeerde werk valt
op dat het karakter nogal nostalgisch is. Het fraaie olieverfschil
derij „afscheid van de zee" verbeeldt bijvoorbeeld een gepensio
neerde zeeman die aan het strand de schepen met lede ogen
ziet uitvaren. Daarnaast zijn er op de expositie veel portretten
van markante dorpsfiguren uit Rijnsburg en ook van de familie
van de schilder. „Henk, een dorpsfiguur" is zo'n portret. Het
schilderij komt voor in drie verschillende uitvoeringen, in
gewone inkt, in houtskool en in olieverf. Van Egmond heeft
meerdere gelijke schilderijen in verschillende uitvoeringen ten
toongesteld. Naast olieverf, houtskool en gewone inkt gebruikt
Joop van Egmond ook technieken als aquarel, conté, potlood
en pastel.
Hoewel het werk van Joop van Egmond nog steeds traditioneel
realistisch is, vallen hier en daar toch ook al expressionistische
trekjes waar te nemen. „Ik sta nog maar aan het begin van
mijn ontwikkeling", vindt Joop van Egmond, die voorlopig ook
niet van plan is om zijn vele genre's wat in te perken. „Ik ben
bang dat mijn werk dan eenzijdig wordt", aldus Van Egmond.
Het werk van Joop van Egmond is tot en met 20 september
in Leythenrode te bewonderen. Het verpleeghuis staat dan van
10.00 tot 17.00 uur open voor alle belangstellenden.
Joop van Egmond (geheel rechts) op het podium van
„de Pyramide", de recreatiezaal van het verpleegtehuis
„Henk, een dorpsfiguur"
