URN HUB UT
in
het hart
Afscheid Alquin: Regen
Deens paar woonde
vijf jaar met wolven
onder één dak
Muzikale perfectie van Boz Scaggs
Ook op de camping iekker eten mogelijk
GEEN HARDE GROEIER
maamdag 25 juli 1977leidse couram'pacinaoïï
Alquin is niet meer. De Delftse popgroep
van Technische Hogeschoolstudenten die
hun muziekhobby uit zagen groeien tot
succesvol professionalisme, gaf vijf en een
half jaar geleden onder de naam Alquin het
eerste concert in poptempel „Paradiso" te
Amsterdam, en stierf gisteravond in een
bomvolle feesttent in het uiterste zuiden
van Limburg. De lichtbundels uit de batte
rij schijnwerpers doorboorden voor de laat
ste maai de met rook, bier- en zweetlucht
gevulde ruimte. Nog eenmaal swingde het
publiek op nummers als Wheelchair Grou
pie, Mountain Queen, I wish I could. New
Guinea Sunrise en L. A.-rendezvous. Muziek
van fijf langspeelplaten, die vanaf nu als
kostbare kleinoden in de platenkast gekoes
terd zullen worden door de echte Alquin-
fans. En die waren er gisteravond vanuit
alle richtingen. Uit Amsterdam, Delft, Lich
tenvoorde, Zwolle en uit Limburg. Streken
waar Alquin zich altijd in bijzondere be
langstelling heeft mogen verheugen.
De redenen waarom een groep als Alquin
bij elkaar blijft zajn onder noemer illusies
of idealen te vangen. Het ideaal om de groep
zo goed en populair mogelijk te maken, wat
voor persoonlijke motieven daar ook een rol
in kunnen spelen. Kreativiteit, zucht naar
roem, perfectionisme op het eigen instru
ment. Na de eerste successen lijkt het ideaal
bereikbaarder maar het doel wordt net zo
veel verder weg geschoven als je het gena
derd bent. „The sky is the limit", het kan
altijd beter.
De redenen waarom Alquin uit elkaar gaat,
zijn desillusie, gebrek aan creativiteit, finan
ciële en persoonlijke problemen. Het steeds
weer op het laatste nippertje niet doorgaan
van de langverwachte toernee naar Amerika
knakte de groep mentaal. Wanneer de toer-
nees door de Europese landen eveneens niet
meer voorkomen zoals vroeger, ga je je
afvragen waarvoor je nog avond aan avond
een hongerloon staat te verdienen; waarvoor
je al je vrije tijd opoffert aan repertoire
vernieuwen, schaven aan de oude nummers,
oefenen en alle bijkomende zaken als inter
views, foto-sessies, plaatopnamen en televi-
De eerste bezetting van Alquin, toen nog
Paul Weststrate, in de oefenruimte in Delft.
sie-optredens. Het gevoel dat je hard op weg
bent, dat er wat met je gebeurt, ontbreekt.
Juist die toernees door Engeland, door
Duitsland en - in het voorprogramma van
de „Who" - door Frankrijk, waren in de
eerste vier levensjaren van Alquin de brood
nodige bevestigingen van groeiende kwali
teit. Met de afname in motivatie vermindert
de creatieve vernieuwingsdrang. Er komt
weinig nieuw materiaal uit de groep, en de
persoonlijke tegenstellingen en afwijkende
muzikale ideeën gaan irriteren. Het „circus"
van tien man - met manager en technici
meegerekend - trekt door van stad naar
stad, van dorp naar dorp, van feesttent naar
feesttent. De spoeling is erg dun en de
apparatuur met een vervangingswaarde van
een half miljoen gulden slokt alle eventuele
financiële reserves op. Het clubcircuit in
Nederland is veel te klein als je de appara
tuur en de pretenties van een wereldgroep
hebt.
Het laatste optreden wordt met ouderwets
spetterende inzet gespeeld. Iedereen beseft
dat elke noot van elk nummer definitief en
voor de allerlaatste keer over de hoe
van het publiek wegrolt, en door het tei
gedempt, het Geuldal inrolt om nooit i
gehoord te worden „Nog één keer er t<
aan". Als de cassette met het nun
„Goodnight" van George Harrison n
toegift wordt aangezet, is het doek defij
gevallen. In de kleedkamer houdt ied<
zich vrolijk. Gitarist Ferdinand Bakkt
drummer Job Tarenskeen gaan een nii
groep opzetten, saxofonist Ron Ottenhi
organist Dick Franssen gaan alsnog afs
ren aan de Technische Hogeschool, zi
Michel van Dijk wil een solo-carrière oj
wen en bassist Jan Visser wil in een ai
groep gaan spelen. Nieuwe doelen, ni
idealen.
Als we in het aardedonker door de smi
slipperige klei naar de auto's schuii
wordt er slechts gemompeld „Wat een
kenweer". Het regent al een paar dag
Epen. Regen in het hart en uitglijden
je houvast voor je voet probeert te vij
zo voelen de ex-Alquinleden zich ong<
feld. PAUL WESTSTR
Dat wolven zulke gemene bees
ten zijn schijnt een fabeltje te
zijn. Integendeel: het blijken
lieve huisdieren. Onder be
paalde omstandigheden, altijd
nog. Want dit verhaal is niet
bedoeld om idereen aan te
moedigen spoorslags op zoek
naar een huiswolf te gaan.
Maar de onderzoekingen van
een jong Deens echtpaar, dier
psychologen van professie,
hebben aangetoond, dat een
wolf een allerliefste familielie
veling kan zijn. Ze hebben
recht van spreken. Britta Rot--
hausen en haar man hebben
vijf jaar met en grotendeels
voor een stelletje wolven ge
leefd. Hun ontdekking is op
zienbarend.
Toen Britta haar eerste wolf in
1971 in huis haalde, woonde ze
in een stille voorstad van Ko
penhagen. De buren merkten
nauwelijks dat ze voor haar.
avondwandeling een schuwe,
grijze „hond" meenam als de
straten nagenoeg verlaten wa
ren. Maar zelfs de bijna uitge
storven buurt op dat uur was
te veel voor de zenuwen van
Samson, een Canadese wolf.
Als er onverhoeds iemand in
zijn gezichtsveld kwam, rende
hij weg om zich te verbergen.
Om hun studie over de wolven
te kunnen voortzetten, waren
Britta en haar man Freddy
Worm Cristiansen gedwongen
naar het platteland verhuizen
waar ze op de wandeling geen
levende ziel tegenkwamen. Na
vijf jaar in het nauwste contact
met een groepje wolven samen
gewoond te hebben (ze hadden
er inmiddels vijf verzameld)
kunnen Britta en Freddy met
een gerust hart een geheel an
der beeld van deze dieren
schetsen dan dat in de bloederi
Vertederend zo'n wolven-
baby
voor in gebieden waar de wolf
leeft en liefheeft. De achtervol
gende wolven hebben echter in
feite alleen belangstelling voor
het paard! Het lijkt op het
grootste hert ter wereld, dat
nog voorkomt in het Noorden
van Europa en Azië. Deze her
ten en andere grote dieren vor
men voor wolvenfamilies een
goed diner. De held opde bok
van de slee interesseert hen
echter geen spaan. Aldus de
Christiansen's.
Voedsel
De grote dieren in de natuurge
bieden waar wolven zich op
houden, zijn hun voornaamste
voedsel. Juist omdat ze jagen
op schepsels die kolossaler zijn
dan zijzelf, moeten ze in groe
pen leven om de jacht vruchte-
n(vlees) te laten afwerpen... Be
kend in de natuur en literatuur
is de eenzame uitgestoten wolf,
de „lonely wolf' een term
waarmee men ook mensen
pleegt aan te duiden die zich
moeilijk bij andere aansluiten
Alquin, zoals zij gisteravond afscheid nam.
ge verhalen, die over hen de
ronde doen. Ze hebben er heel
wat voor moeten opofferen.
Geen vakantie
Het was gedurende die periode
een volstrekte onmogelijkheid
voor Freddy en Britta samen
ook maar één dag vakantie te
nemen. De wolven waren als de
dood voor vreemde gezichten,
en bleken helemaal van streek
als een „babysitter" hen wilde
voeren. Wolven leven in de na
tuur in troepen, waarbij ze aan
een strenge orde zijn onderwor
pen. Ze laten niets aan het
toeval over, hebben hun eigen
rituelen, die meer tijd in beslag
nemen dan het bloeddorstig
werken met de klauwen, (het is
bekend dat de wolf een schich
tig dier is zolang hij geen hon
ger heeft Knort zijn maag dan
gaat hij echter op prooi af en
staat zijn mannetje...) Als wol
ven met elkaar vechten, merk
ten de beide echtelieden, wordt
het geschil meestal na enige
rondjes bijgelegd zonder dat
Britta Rothausen met haar wolven
partijen elkaar hebben bezeerd, helpen de puppies te voederen.
Ook het groepsverband is Niet alleen pa en ma voelen
sterk; alle leden van de groep zich voor hun welzijn verant
woordelijk, maar iedereen en
met elkaar. Een gedragspa
troon dat ook bij sommige hon
denrassen voorkomt. Familie
structuren en onderlinge rela
ties in de wolvengroep zijn het
onderwerp van het proefschrift
waarmee het echtpaar zijn doc
torale graad wil halen. Wat
moeten we na de experimentele
ervaringen van de Christianse
n's nu aan met Roodkapje en
de wolf? En met de verhalen
over huilende wolven die in
sneeuwjachten de slede over de
steppe najagen om de voerman
als hors d'oevre te savoureren
en de rest van zijn reisgenoten
als een stevige runderlap met
spruitjes? De beste raad die
Britta en Freddy kunnen geven
is af te stappen van de helden
verering... De man met de teu
gels van het paard in de stoere
handen ontkomt altijd; hij laat
de troep achter zich en weet
zichzelf en zijn vrienden in vei
ligheid te brengen door koel
bloedigheid en kennis van za
ken. Volgens Freddy komen de
ze toestanden inderdaad soms
en liever in hun eentje als een
heremiet op een afgelegen plek
zitten dan zich in allerlei ge
meenschappen te storten of
vrienden te maken. Dit is ook
een soort onvermogen zich aan
te passen. Bij sommige wolven
is deze karaktertrek aanwezig,
maar de wolf die eenzaam ver
der leeft kan ook lichamelijk
iets mankeren, waardoor hij
het verkiest zich af te zonderen.
Dieren in het wild sterven
graag alleen. Het leven in
groepsverband heeft de wolf
echter een sociaal gedrag opge
legd, dat menig natuurvorser
intrigeert. Het vormt zelfs een
studieobject in een groot aantal
landen.
Stapeldol
Britta is stapeldol op haar ba-
bywolven. Ze heeft gezien hoe
Samson trouw voedsel aan
sleepte voor zijn vrouw Yukon
na de bevalling en hoe zorgvul
dig Yukon haar kinderen voed
de en levenservaring bijbracht
door spelletjes en (schijnge
vechten Precies als onze hon
den- en katten dat doen met
hun kroost Met deze beelden
voor ogen is het moeilijk voor
Britta en Freddy om de
nog te zien als het
symbool voor het kwaad,
hij in sprookjes wordt
beeld. In het werkelijke
verklaren zij, is de wolf
nauwd door menselijke
dat hij zijn uiterste best
uit hun buurt te blijven,
encyclopedie staat dan o
meld: „de wolf vermijdt
mogelijk de mens"). Toe
de opsomming van al de:
pathieke karaktertrekk*
de wolf leiden tot de
hij hoort niet thuis op
in de buitenwijken van
meer, zelfs niet in een
low te Mook. Samenlevi
een wolf is niet hetzelfdi
vriendschap over en weer
ven met een Dalmatiër
St. Bernardhond. Dat
zelfs de Christiansen's,
weten raad met iedere
van meubilair, zelfs het
simpele. Ze blijven
stoelen en tafels vernielen
een stel jonge honden
hun tienerjaren doen,
leren niet zo snel hoe ze
moeten gedragen als zij. na
wijzen op het stout gedr -i
helpt niets. Ze laten hun b^ j
gewoon kletsen...
Het is wel saai om op de cam
ping om de dag macaroni met
ham en kaas te eten en daar
tussen door een blik soep uit de
supermarkt open te maken, hoe
smakelijk op zich ook. Hier een
paar snel klaar te maken ui
theemse recepten om in een ge
zellig sfeertje met nieuwe ken
nissen van te genieten:
Koude roomsoep
500 gram ananasmeloen, pom
pelmoes of ananas (in zuidelijke
landen voor een prik te koop)
1/4 liter water; 24 gram suiker;
12 gram aardappelsago (of an
der smakeloos bindmiddel ter
plaatse verkrijgbaar) uitgeper
ste citroen; 1/4 liter droge witte
landwijn (in Frankrijk zeer
goed en billijk); 1/8 liter sla
groom.
Maak de vrucht schoon, gooi de
zaadjes in de afvalemmer en
snijdt het vlees in dobbelsteen
tjes. (houd een paar stukjes
apart voor de garnering) Kook
de rest van de dobbelsteentjes
in tien minuten op uw brander-
tje in het water met de suiker.
Klop het mengsel fijn met de
garde (of heeft u een mixer
meegenomen?) Meng het bind
middel met wat water en bindt
de vruchtensoep. Vijf minuten
laten doorkoken met de citroen
melisse. Koud laten worden in
de koelemmer (of zit er een
ijstkastje in de caravan???).
Roer de wijn en de slagroom
erdoor en geniet met achterge
houden stukjes vruchtvlees uw
koude soep onder de hibiscus-
bomen.
Gevulde avocado's
Avocado's zijn in Holland nog
relatief „dure" vruchten. In
zuidelijke landen liggen ze op
de markt voor een habbekrats.
Dit is een recept uit Jamaica:
1 eetlepel rum; 2 eetlepels bo
ter; 1 1/2 theelepel tomatenket
chup; 1 eetlepel warm water; 1
eetlepel wijn. 1 eetlepel Worces-
tersaus (die dingen neemt u
toch mee niet?); 1/4 theelepel
(poeder) mosterd; 2 druppels
tabasco (hete pepersaus); 4
kruidnagels; 1 eetlepel basterd
suiker; 2 rijpe avocado's.
De Kamermimosa („Acacia Arnata"), een gul
bloeiende plant komt uit Australië. De naam ,Mi-
.mosa' roept onwillekeurig herinneringen op aan
zuidelijke streken, de Franse- en Italiaanse rivièra
met zijn lanen vol geurende mimosa in hetvoor-
jaar. Ondanks de gelijke benaming heeft de Ka
mermimosa met deze weelde niets te maken. Ze
is zelfs geen familie van de uitheemse bloeiende
bomen of heesters. Wel lijkt het gevederde blad
op het „kruidje roer me niet" ('Mimosa Pudica')
stammend uit Brazilië, dat haar bekendheid vooral
dankt aan haar preutse prikkelbaarheid, 's Avonds
en bij aanraking vouwen de dubbelgeveerde
blaadjes zich gegriefd samen. Ook de bladstelen
zakken omlaag. Deze kuurtjes echter vertoont de
.Acacia Arnata" niet. Om goed te gedijen verlangt
zij een lichhte plaats, maar een harde groeier kan
men haar niet noemen. In de winter moet zij koel
staan, anders gaat het mis. Ze moet tamelijk veel
water hebben (niet overdrijven. uitdrogen is
voor haar levensbedreigend, verder kan men deze
kamerplant een gemakkelijke huisgenoot noemen.
Ze beloont de goede zorgen met lieve kleinegele
bloempjes. Van 20,- tot 50,- naar grootte.
Tekst: Tiny Francis
Maak van alle ingrediënten op
een zacht vuurtje een zeer „he
te" saus, waarvan u niet ineens
een eetlepel moet proeven...
Laat alleen de rum nog even
wachten. Schil de avocado's
vlak voor het opdienen, zodat
het vruchtenvlees niet ver
kleurd. Giet na 15 tot 20 minu
ten sudderen van de saus op
het kleinst mogelijke brander-
tje daarin de rum van de lepel
en vis de kruidnagels uit uw
product De saus nog even la
ten „opwarmen" (alsjeblieft
niet KOKEN) en serveer ze in
de uitgeholde acocado's.
„Ratatouille"
Een mixture van alle zuidelijke
vruchten: tomaten, komkom
mer, aubergine, grote- en kleine
uien, knoflook, champignons
en wat u maar van de mark
stalletjes graaien kunt drie
kwartier suffen op een kleine
brander. Bouillonblok erbij en
eten met stokbrood. Dit recept
is naar eigen smaak eindeloos
uit te breiden en te verfraaien.
Bijvoorbeeld met (franse) „cele-
rie" of pompoenen.
Koken op de camping...
De Amerikaanse popzanger Boz Scaggs
heeft zaterdagavond in het Amsterdamse
RAI-Congrescentrum een erg grote indruk
achtergelaten. Hier was een perfectionist
aan het werk. Een vakman ook, die live nog
eens onderstreepte, wat we door zijn platen
al wisten, namelijk dat hij een ongekend
veelzijdig artiest is. Want of het nou soul
was, of rock, of funk, of zelfs jazz, alles
bleek deze Scaggs tot in de puntjes te
beheersen. En bovendien bleek hij in staat
om een erg knappe, zij het erg Amerikaan
se, show op de planken neer te zetten.
Scaggs, tot een jaar geleden nog het idool
van een zeer kleine groep liefhebbers, wist
met zijn langspeler „Silk Degrees" het grote
publiek te bereiken. Een erg fraaie plaat vol
subtiel swingende, soul-achtige muziek die
zeer sterk is gearrangeerd. De zanger, ooit
nog eens lid van de Steve Miller Band,
ontving voor deze lp in Amerika diverse
onderscheidingen, maar bereikte met num
mers ervan ook topposities in hitparades.
Scaggs bleek met deze plaat kortom de
ideale formule te hebben gevonden voor
muziek, die èn artistiek verantwoord is en
commercieel hoge ogen gooit.
Scaggs liet zich zaterdag begeleiden door
een uitgebreide formatie, bestaande uit twee
slagwerkers, twee blazers, een bas gitarist.
sologitarist, toetsenspeler en een koortje.
Een, zo bleek vlot, zeer knappe groep, die
moeiteloos omsprong met de diverse muzi
kale genres en de niet altijd eenvoudige
arrangementen in Scaggs' muziek.
De lp's „Silk Degrees" en „Slow Dancer"'
leverden de hoofdmoot van het repertoire.
„Low Down", „What Can I Say" en „Geor
gia" vormden de swingende opening van het
optreden, waarna Scaggs en zijn groep korte
tijd op de jazztour gingen, en duidelijk
maakten dat zij het op bijvoorbeeld het
vorige week gehouden North Sea Jazz Festi
val helemaal niet slecht gedaan zouden heb
ben. Mooi waren ballades als „Harbor
Lights" en „We're All Alone", die door
Scaggs relaxt en met veel gevoel voor soul
werden gezongen. Toch waren het ook deze
zelfde nummers, die de beperktheid van
Scaggs' stem aan het licht brachten. Met
name in de hogere registers kwam 1
nu en dan in moeilijkheden. Een hoogti
was verder „Slow Dancef", een bril
compositie, die Boz nog eens zwoeler
dan op de plaat. Maar ook in de ro
kwam Scaggs erg goed uit de verf.
Street" was in dit verband een opwir
hoogtepunt, waarbij opviel hoe de ban
dit zwaardere popwerk zeer soepeitjes
aan te kunnen.
