ïerbergh
Bep Hermsen geeft dromen gestalte
met papier en klei
Dustin Hoffman in
keiharde thriller
En verder
"Perspekt" in
veelzijdig
theaterstuk
ftjletens-
leden
1
I
Charles Bronson als
de held van Entebbe
Tempel der
kostelijke ervaring
Oude stijl in Hot House
Achter een veelbelovende
fagade die een „Inn" doet ver
moeden, maar net zo goed in
de zuidelijke Nederlanden zou
kunnen staan, leidt een aller-
genoegelijkst doolhofachtig
gangensysteem naar het goede
dezer aarde. Weggescholen in
een uithoekje aan het begin
van de Hoofdstraat in Noord-
wijk aan Zee wordt een bont,
warm aangekleed en vorstelijk
eetparadijs in stand gehouden.
Een paar eeuwen geleden zou
den hier best biggetjes hebben
kunnen rondlopen, op weg
naar het spit. Nu lopen de
speenvarkentjes je niet meer
voor de voeten, maar in onder
delen zijn ze wel aan het spit
te bewonderen indien ge
wenst bereid met een laat-
twintigste eeuwse zorg en
doorspekt vakmanschap. In
De Herbergh want zo heet
deze „tempel der kostelijke er
varing" wordt door de heer
W. K. van Rheenen met voort
varendheid, inzicht en goede
smaak gebouwd aan een we
reldje dat de smulpaperij in de
herinnering terugroept; een in
tiem luilekkerland, het rijk
van kalfszwezerik, lamskotele
tje, de Stroganoff-familie, tar
bot en de nieuwmodische
T.bone steak, waar al dat
tongstrelende overgoten kan
worden met exquise sauzen.
De heer Van Rheenen is juist
met vakantie, maar hij wordt
voortreffelijk vervangen door
charmante gastvrouw Anneke
Hoogeveen, die in deze omge
ving bijna 15 jaar al elk balkje
en elke steen kent. Ook zij
draagt bij tot de sfeer van dit
specialiteiten restaurant Diep
weggedoken in een groene
fauteuil die niet tot opstaan
uitnodigt, horen we iets van de
Herberghgeschiedenis. Die
fauteuil maakt deel uit van
één der intieme zitjes die voor
al in De Stal (de grill-afdeling)
te vinden zijn. „Alles wat je
hier ziet is oud, echt, vaak
antiek maar in elk geval zeer
oud materiaal. We hebben
geen kitsch," vertelt Anneke
achter een glas rode wijn waar
je doorheen kijkt als door een
middeleeuws kerkraam. Hier
heerst intimiteit die weldadig
aandoet en hooguit iets van je
financiële draagkracht vergt.
Maar in dit opzicht maakt De
Herbergh het niet te bont
„We werken hier fijn samen,
allemaal: vijf koks, acht man
vaste bediening en weekend
hulpen. Vroeger was het een
seizoenzaak, vervelend, naar,
en 's winters gesloten, 's Zo
mers kwamen de Duitsers.
Toen heette het nog De Zee
hond, die ongeveer 13 jaar
heeft gedraaid. Zeven jaar ge
leden zijn we daarmee gestopt.
Het hele karakter van de zaak
veranderde,aldus Anneke
Hoogeveen. Wat vroeger de
tuin was, is nu de Wijnschuur,
met een aperitiefbar. Centraal
gelegen is er de kinder ^cre
che", een knusse afdeling om
het jonge goed aangenaam be
zig te houden als vader en
moeder eens een keertje „uit"
zijn en rustig van de tafelge
neugten willen genieten. Voor
de kinderen is er tekenmate
riaal, ze kunnen boeken lezen
en er zijn spellen in overvloed.
Ook t.v. natuurlijk."
Alles is bewust en geslaagd in
de herbergsfeer gehouden. An
neke Hoogeveen„We vormen
hier een gezellige familie die
iedereen op z'n gemak kan
stellen. Het moet gewoon een
gelegenheid zijn waar je vaak
terugkomt. We beschikken
over een grote vaste klanten
kring in Noord wijk en omge
ving, er is een lijst met 4000
adressen door het hele land,
mensen die op onze „toestand"
afkomen. Dat zijn bijvoor
beeld Balkanavonden, wild-
avonden (geen wilde avonden)
aan het begin van het jachtsei
zoen, Spaanse avonden. We
maken een keuze uit, zeg maar
tien, verschillende avonden."
De entourage doet het hele
maal: kaarsen, open haard,
balken, „vuil" metselwerk, ko
per, romantische lampen, oude
spullen, gemakkelijke zithoek-
jes.
Als de gast zich heeft laten
onderdompelen in deze sfeer
kan hij aan tafel. De sfeer
blijft, maar er komt nu een
soepje bij het hoofdgerecht
(f 24,50), ossenstaart- of uien
soep, gegrillde varkenshaas of
Herbergh-schnitzel met ver
schillende verse groenten.
Voor 17.50 al heeft men „De
Dienaar" (kotelet, gevuld met
salami), vaak aangevuld met
een extra portie bruine bonen
(met warme ananas) of capu-
cijners. Een toppunt is de
Stroganoff in een T.bone
steak, met frites, rijst, gemeng
de salade en tail van groenten:
f 32,50. Eigenlijk gewoon voor
elke portemonnee. Daartussen
door geeft de menukaart
beslist artistiek handwerk van
ober Gérard Koot een scala
aan mogelijkheden die met
zorg worden geserveerd. Ook
de „gassies" tot 10 jaar kun
nen hun plezier op in De Her
bergh: bitterballetjes, kna
kworstjes, Kinderspies, of een
biefstukje van de haas
(f 12,50).
De magnifieke wijnkaart uit
het Mandje" van ober Daan
Gerritse) begint kalm met een
halve liter huiswijn. Vin du
Patron. In rosé, rood of wit,
voor 8 gulden en zonder meer
zeer goed. We hebben aan deze
Patron de voorkeur gegeven
■boven de pralende Premier
cru Ch&teau Cheval Blanc
(1957/59), een wijn met een bij
zondere afdronk die 125 gul
den moet opbrengen. Een rode
Patron werd het dus bij de.
Brandende Ridder: 2 1/2 ons
tournedos met champignons
en drie sausjes, een specialiteit
van het huis, geserveerd op
een oude kaasplank en fraai
„torenend" opgemaakt
(f 27,50). Als een vreemd
eendje in de bijt was er nog
apart een Stroganoff-
sausje dat perfect harmonieer
de met het rode vlees. Slakken
(met warm stokbrood) smolten
als voorgerecht op de tong.
Het was „rustig aan", want in
De Herbergh wedijvert de
kwaliteit met de kwantiteit,
maar je mag eigenlijk de hoe
veelheid het niet laten winnen.
De kostelijke ervaring blijft.
Tot en met de Coupe Gérard
(jawel, van Koot), die een com
positie maakte van vanilleijs
met peren, warme chocolade
en slagroom) blijf je in de
zaligheid die bekokstoofd
werd in de keuken (één van de
twee). Daarna een sigaartje,
omdat we toch geen pap meer
konden zeggen, en het vervolg
staat vrij. Opvallend is de ple
zierige, persoonlijke bedie
ning, afgestemd op elke
„gang". Zelfs al is het nog zo
druk, de „jongens" van De
Herbergh houden je voorko
mend in de gaten. Hoe dan
ook, De Herbergh laat een die
pe indruk achter.
Zich even uit de keuken
losmakendwaar hij de
zaak presideert, komt
chef-kok Ton Hooge
veen, Anneke's broer,
bescheiden aanzetten
met een hoogstpersoon
lijke bijdrage aan deze
eetrubriek met de be
doeling de culinaire be
hoeften van onze lezers
te veraangenamen. Zijn
creatie noemt hij „Kik
kerbilletjes van De Her
bergh". Het gaat als
volgt, per persoon:
Zes kleine kikkerbilletjes, 15
gr. gesnipperde uit, 15 gr. ges
nipperde champignons, 1 eet
lepel tomatenketchup, 4 tenen
knoflook, 1 glas rode wijn, 40
gr. Boursin met kruiden, 1
theelepel peterselie, een half
kopje koffieroom. Bereidings
wijze: de kikkerbillen zachtjes
aanbraden en uit de pan ne
men. Dan de uitjes en cham
pignons toevoegen en zachtjes
aanbraden, ketchup, rode
wijn, Boursin en de peterselie
toevoegen en gladroeren. Dit
geheel afmaken met room en
de knoflook. Zout en peper
naar smaak toevoegen.
TRIANON: Overval op Entebbe (14) met
Charles Bronson en Peter Finch. Regie: Irvin
Kershner.
Irvin Kershner mag dan de race tegen
de tijd om als eerste munt te slaan uit
de gebeurtenissen op het vliegveld Enteb
be in juli dit jaar verloren hebben, op
veel punten boekte hij ook winst. Koos
Marvin Chomsky twee weken geleden
voor de wat gladde rampenfilm-formule,
Kershner gaf de voorkeur aan een vorm
die het meest aan een gedramatiseerde
televisiedocumentaire doet denken met
veel close-ups en soms een onrustig met
de hand gevoerde camera.
Het is 'n merkwaardige ervaring om bin
nen twee weken twee films te zien geba
seerd op dezelfde feiten, vaak dezelfde
situaties, die onderling zoveel verschillen
als Chomsky's „Victory at Entebbe" en
Kershner's „Raid on Entebbe". Legde
Chomsky het accent op de typetjes onder
de Israëlische passagiers, Kershner ziet
ze meer als anonieme massa, waarbij
eigenlijk alleen Martin Balsam er als hun
woordvoerder uitspringt. Kershner stoor
de zich ook minder aan 'n goede gelijke
nis met historische personen maar daar
om is de aarzelende minister-president
Yitzhak Rabin van Peter Finch beslist
niet minder dan Anthony Hopkins, eer
der overtuigender in zijn twijfels.
Yaphet Kotto, die president Idi Amin van
Oeganda speelt als een sluwe, breeduit
lachende zelf ingenomen figuur - zeer
bewust van de hem op de voet volgende
fotografen - is aannemelijker dan de
„comedy act" die Geoffrey Cambridge
van deze rol maakte. En zo zijn er diverse
pluspunten in de Kershner-versie te ont
dekken, die de werkelijkheid misschien
dichter benaderen dan de film van
Chomsky. Daar staat dan het optreden
van Charles Bronson tegenover, die in
het hele gebeuren rondloopt als de held,
die zich niet behoeft druk te maken
omdat hij uit de kranteberichten èn het
scenario weet, dat het allemaal goed voor
hem zal aflopen. Een soort Errol Flynn,
die in „Objective Burma" duidelijk liet
zien dat hij hartstikke in z'n eentje de
rimboe-oorlog zou winnen.
De twee films tegen elkaar afwegend -
en daar ontkom je in zo'n concurrentie
strijd onmogelijk aan - wint „Raid on
Entebbe" het toch op punten van zijn
voorganger, niet met een knock-out.
Het feit dat er in Kershner's film ook
kleinere kinderen voorkomen en niet al
leen maar Linda Blair uit „The exorcist",
die echt niet zoveel moeite behoeft te
doen om ouder te lijken dan haar leeftijd,
de suggestie van ondraaglijke hitte in het
gekaapte vliegtuig tijdens de tussenland
ing - in Chomsky's film geheel ontbre
kend - en de duidelijke, geagiteerde ver
deeldheid in het Israëlische kabinet zijn
duidelijke pluspunten. Wie een slim ver
teld rampenverhaal zoekt zal aan Choms
ky's film de voorkeur geven, doordat er
meer nadruk wordt gelegd op de afkomst
en het verleden van de bij de gijzeling
betrokkenen. De acteerprestaties, Silvia
Sidney in de rol van Helen Hayes, Eddie
Constantine in plaats van Christian Mar-
quand als de Franse gezagvoerder, Horst
Bucholz als de kaper in plaats van Hel
mut Berger lopen niet zo ver uiteen.
En nu maar wachten op de Israëlische
versie van het gebeuren, die in deze race
tegen de tijd als derde is geëindigd.
MILO
LUXOR: Marathon man (18). Met Dustin
Hoffman en Laurence Olivier. Regie: John
Schlesinger.
Regisseur John Schlesinger heeft na het
onverdiende commerciële debacle van
zijn verfilming van Nathaniel West's
„The day of the locust" met .Marathon
man" op safe gespeeld. Hollywood's top-
auteur William Goldman zorgde voor
een ijzersterk scenario naar een roman
van hemzelf, terwijl Dustin Hoffman en
Laurence Olivier voor de beide hoofdrol
len werden aangetrokken.
Toch was het verfilmen van Goldman's
vrij gecompliceerde thriller geen eenvou
dige opgave, omdat vooral in het begin
twee intriges op totaal verschillend ni
veau naast elkaar lopen en pas halverwe
ge de film 'n eenheid gaan vormen.
Schlesinger geeft echter al in de eerste
scènes 'n voorzet voor open doel als
Dustin Hoffman in de rol van Babe Levy
tijdens zijn training als marathonloper
even stilstaat bij een verkeersongeluk
veroorzaakt door twee ruziënde automo
bilisten. Hij kan dan nog niet vermoeden
dat de dood van één der inzittenden zo'n
beslissende invloed op zijn latere leven
zal hebben.
Het slachtoffer is de broer van de nazi-
beul Szell, die zich ergens in Zuid- Ame
rika schuil houdt, terwijl de broer koe
riersdiensten tussen de safe in de Ne-
wyorkse bank en Szell verricht. Szell is
nu verplicht zelf naar New York te ko
men om orde op zijn zaken te stellen.
Schlesinger verplaatst dan de handeling
.naar Parijs waar Roy Scheider als Doe
alias Scylla een aantal aanslagen op zijn
leven te verduren krijgt. De rol die hij
speelt blijft duister tot hij dodelijk ge
wond door Szell in New York bij Babe
binnenstrompelt en dan Babe's broer
blijkt te zijn, die in de een of andere
Amerikaanse geheime dienst een dubbel
rol heeft vervuld.
Onze marathonloper krijgt het nu druk
want Szell wil ten koste van alles weten
wat Doe nog aan zijn broer heeft kunnen
meedelen. Als Babe tenslotte het opge
jaagd zijn en verhoord worden moe is
- niet meer wetend wie hij nog kan
vertrouwen - gaat de marathonloper zelf
tot de aanval over met dezelfde bloedige
gevolgen die dit voor Dustin Hoffman in
Sam Peckinpah's „Straw-dogs" had.
„Marathon man" is een harde thriller, die
na een wat moeilijk begin steeds duidelij
ker vormen gaat aannemen. De martel
scène - Szell was kamp-tandarts - is in
Amerika al ingekort omdat mensen de
zaal uitliepen, maar ook in de overige
beelden schuwt Schlesinger details van
geweld en sadisme niet. Dustin Hoffman
als de argeloze Babe die zich tenslotte
tegen zijn achtervolgers keert en een
kaalgeschoren Laurence Olivier als ge
distingeerde schurk zijn aan elkaar ge
waagd, terwijl Roy Scheider in het begin
het doek geheel voor zich opeist als de
afgedankte geheimagent. Een van de be
ste maar ook hardste thrillers van de
laatste jaren.
MILO
CAMERA Death in Venice (14). Dirk
Bogarde in een romantische film van de
onlangs overleden L. Visconti.
LIDO Scarlet buccaneer (14). Rbert
Shaw als de operettepiraat in een schelmen
film van James Goldwater.
STUDIO The Pink Panther strikes
again (14). Peter Sellers als de blunderenede
Franse inspecteur van politie in een verma
kelijke familiefilm.
REX Kruis of munt (18. Willeke van
Ammelrooy als middelpunt in een perverse
sex-orgie.
Gezagsvoerder Eddie Constantine wijst Idi Amin (Yaphet Kotto) op zijn verantwoordelijkheid
voor de passagiers van het gekaapte vliegtuig.
depressieve toestand, ont
staan door een „tennisarm"
waardoor haar hobby, de ten
nissport maar ook het bespe
len van haar piano vrijwel
onmogelijk werd. De hele dag
dacht zij aan al die merk
waardige wezentjes. Ze pakte
een stuk papier en probeerde
de vormen van de wezentjes
door middel van duizenden
kleine streepjes op dat papier
vast te leggen. Er ontstonden
wonderlijke tekeningen. Tel
kens deed zij bij het tekenen
eventjes de ogen dicht en dan
zag ze de figuurtjes weer voor
zich. Haar man vond de teke
ningen eerst een beetje ang
stig en ook de kennissen.
maar hoe langer ze er naar
keken hoe leuker ze die fi
guurtjes vonden.
Bep Hermsen is vreselijk blij
dat ze kans ziet haar „waanfi-
guurtjes en figuren" als 't wa
re tot leven te brengen op haar
papier. Ze is er nu niet meer
bang van, al droomt ze er nog
steeds over. Ze ziet nu zelfs
kans om in een figuur meerde
re figuren in te bouwen.
„Vreemd", dat is het woord
dat iedere bezoeker bij een
eerste kennismaking met de
inmiddels meer dan vijftig te
keningen uitspreekt. Daama
komt steeds het kijken, als
maar kijken en automatisch
meer zien.
Bep Hermsen woont sinds
haar huwelijk, nu twintig jaar
geleden, op de Wijngaarden
laan 82. Zij is een vrouw met
gevoel voor humor, zeer spor
tief en is tijdens het seizoen'
vrijwel iedere dag in het ten
nispark te vinden. Zij ver
klaart haar vaardigheid met
de zgn. viltstiften als een ui
ting van een latente kennis
opgedaan in haar jonge jaren
toen zij twee jaar leerling was
op de Academie voor Beelden
den Kunsten in Den Haag. Ze
verliet de academie bij gebrek
aan vaardigheid. Thans is die
vaardigheid er. Niet alleen op
papier, maar ook bij de be
werking van klei. Zij vormt
schattige hondjes en poesjes,
maar ook monstertjes. Dat al
les uit boetseerklei. Volgende
maand zal ze op verzoek haar
kunstprodukten tentoonstellen
in de openbare bibliotheek te
Voorschoten.
De op de dag vrolijke en
vriendelijke Bep Hermsen is
nu ook 's nachts niet bang
meer van droommonsterjes.
Zij heeft haar verborgen ge
dachten gevormd in de slaap
op papier gezet en menig be
zoeker ziet haar scheppingen
en knijpt zich in de arm en
zegt: „Droom ik nou?" Bep
Hermsen heeft voer voor
droomuitleggers en kijkgenot
voor ieder die het zien wil.
Joop Peeters
Met zo'n excellent opgemaakt plateau (waarop je ook kaviaar en ritsen knoflook aantreft) kan men
de „ronde" in De Herbergh beginnen.
VOORSCHOTEN - „Dromen
land is niet altijd plezierig.
„Bep Hermsen kan daarover
meepraten. Ongeveer twee
jaar geleden werd zij regelma
tig in haar slaap gestoord
door een droomwereld vol.
angstwekkende figuren. Ze
voelde zich niet ongelukkig,
maar was toch wel in een
Een van de vele droomfiguurtjes van Bep Hermsen.
LEIDEN De technische theatergroep „Perspekt" brengt
opdinsdag 1 februari het tweedelige programma „Shorts" op
de planken van de Leidse Schouwburg. „Perspekt" gebruikt
bij zijn theaterstukken zoveel mogelijk theaterdisciplines (to
neel, dans, mime) ondersteund door alle denkbare (soms on
denkbare) technieken uit de wereld van de film. Humor, decor,
cartoon en projectie spelen een belangrijke rol in de produkties
van de theatergroep.
Het eerste deel van „Shorts" heet „Palais Mondo Bizarro" en
speelt op een kermis in Vlaanderen in het jaar 1958. Het is
een spektakel van mime, dans en acrobatiek en causerie rond
de gebroeders Antoine en Philippe Denouden en hun begeerlijk
cassière Fridolite. Philippe lokt het volk naar zijn tent, en
eenmaal daar binnengekomen wordt het publiek „de diepste
apotheose van het bestaan" ingesleurd middels de voorstellingen
aldaar.
Het tweede gedeelte van „Shorts" kreeg de krachtige kreet „Shit
and Die" mee en handelt over de Far West in het jaar 1878.
In de tijd van de onverdroten veedrijvers, de gelukzoekers, de
desperado's en de out-laws maken we in het roemruchte Dodge
City kennis met de dubieuze eerwaarde Jimmy o'Flannagan en
zijn handlangster annex geliefde Maria, de danseres. Vluchtend
voor de premiejager Mudgett Elbow voert de Union Pacific
(spoorwegen) de toeschouwer naar het plaatsje Sancta Maria
del'Aqua.
Aanvang 20.15 uur.
Joep Kruyver en Ide van Heinigen in „Shit and Die"
LEIDEN - Het oude stijl-or
kest „Green River Jass Band"
treedt vanavond op in jaza-
club Mot House" aan bet Ra
penburg 24. Het concert be
gint om tien uur. De toegang
sprijzen zijn f4,- en f 3,-
(CJP-houders en LAK-leden).
Donateurs van Mot House"
en leden van studentenvereni
ging „Augustinus" hebben
gratis toegang.
De „Green River Jass Band"
probeert zoveel mogelijk de
sfeer van de jazz uit de jaren
twintig te treffen. Vanaf de
oprichting (in 1963) heeft de
band al diverse wapenfeiten
op zijn naam staan. Onder
meer won het orkest het inter
nationaal sterk bezette con
cours in Beek en Donk. Voorts
maakte de band een aantal
langspeelplaten.
