Terence Hill
teert op reputatie
En verder...
Tweeslachtige
dood van een non"
GENADELOOS: GEVECHT
MET CORRUPTIE
MERKWAARDIG OVERZICHT VAN
LEIDS WEL EN WEE IN 17E EEUW
etens-
Eten in een hooiberg
Engelse saxofonist
in Hot House'
REX Nobody is back (14) met Terence Hill en
Horst Frank. Regie: Fernando Baldi.
Voordat Terence Hill met
Bud Spencer het Trinity-duo
vormde verdiende hij al een
vette boterham aan het imite
ren van Clint Eastwood in
sadistische Italiaanse wes
terns. Dankzij „My name is
nobody", die dan om contrac
tuele redenen niet door Sergio
Leone werd geregisseerd
maar wel zijn stempel droeg,
kwam Terence Hill in de klas
se van duur betaalde western
helden terecht. Hill teert nog
op deze roem en te oordelen
naar „Nobody is back" het
filmverhuurkantoor Hafbo
nóg meer.
„Nobody is back" is gewoon
een nieuwe titel voor een sto
koude Italiaanse western uit
de Django-serie. Het boerenbe
drog wordt al in de eerste
meters duidelijk voor wie de
film enkele jaren geleden on
der een andere titel heeft ge
zien. Niet alleen door de abo
minabele staat waarin de co-
pie verkeert, maar ook door
de wijze waarop Terence Hill
humorloos de verbeten wreker
speelt, die 'n heel legertje ex-
gevangenen om zich heen ver
zamelt om zich op deze wijze
te wreken op senator Logan
wie anders dan de uit Duits
land geïmporteerde slechterik
Horst Frank die te oordelen
99
TRIANON De dood
van een non (14) met Nel
lie Rosiers en Josine van
Dalsum. Regie: Paul Collet
en Pierre Drouot.
De Belgisch-Nederlandse co-
produktie „De dood van een
non" begint als een sterk per
soonlijke verbeelding van het
leven van een vrouw en eind
igt als een mateloos irriterend
brok theologie-op-film. Een
tweeslachtige film dus, maar
in elk geval toch nog met
zoveel kwaliteiten dat je dit
werkstuk van regisseurs Paul
Collet en Pierre Drouot (van
Een woord van liefde) niet
pardoes op de grote hoop van
Nederlandstalige filmmisluk
kingen kan schuiven.
De kwaliteiten zijn er; Drie
kwartier lang houden Drouot
en Collet je in hun ban met
uiterst persoonlijke beelden,-
gesteund door een fraaie foto
grafie van Ed van der Enden
en goed spel. Dan gaan de
feilen van het scenario naar de
gelijknamige roman van Maria
Rosseels te zwaar wegen. De
dialogen worden steeds meer
lachwekkend literair (een ster
vende Josine van Dalsum
moet met een mond vol bloed
volzinnen over „primaire
vrees" uitspreken) en het ge
raamte van de filmvertelling
blijkt uiterst onhandig opge
zet. In feite is de film opge-'
bouwd uit alleen maar flash
backs aan elkaar verbonden
door beelden van de vertellen
de hoofdpersoon, Sabine Ar-
naud. Ze komt uit een traditio-
neel-katholiek Vlaams gezin,
wordt als kind verlamd na een
Josine van Dalsum als de non
val uit een boom en heeft God
in een smeekbede beloofd
evenals haar zusje in het
klooster te treden als ze gene
zen wordt. Dat mirakel ge
beurt. zij het via een uiterst
aardse en onorthodoxe Ameri
kaanse arts. Sabine houdt
haar belofte niet, trouwt, maar
dan volgen er om haar heen
alleen maar desastreuze za
ken: Haar eerste kind wordt
doodgeboren (Collet en Drouot
filmen een complete beval
ling), haar broer sterft aan het
oorlogsfront en haar man
wordt neergeschoten door Bel
gische verzetsstrijders. Sabi-
nes schuldgevoelens worden
ondraaglijk en ze meldt zich
bij het klooster waar ook haar
zuster verblijft. Daar worden
in het isolement haar twijfels
alleen maar sterker en als
haar stervende, daarvóór ui
terst gelovige, zuster het be
staan van God ontkent, staat
de leegte open. Ze moet het
klooster verlaten en trekt naar
een andere zus in India tegen
wie ze het verhaal van haar
leven vertelt. In het begin
krijgt het buitenstaander-zijn
van Sabine indringend gestal
te via een aantal „subjectieve"
beelden, de montage van he
den, verleden, is uiterst sugge
stief, maar dan is het woord
aan de theologie. Sabine ver
telt tegen een letterlijk en fi
guurlijk nietszeggende zus en
Collet en Drouot illustreren.
Een ongelukkig schema waar
door je alleen maar met ellen
de blijft zitten en waardoor
deze „Non" een al te vroege
dood sterft.
BERT JANSMA
LUXOR Genadeloos (18) met Joe Don Baker en
Conny van Dyke.
Wat doe je, als je plotseling
wordt geconfronteerd met een
beschuldiging van moord,
waaraan je onschuldig bent,
maar moet opboksen tegen 'n
corrupte politiemacht, die
naar later blijkt ook nog
wordt gesteund door even in
tegere politici? Joe Don Ba
ker heeft het al enkele films
meegemaakt en zijn remedie
is du ook nu weer: „Het recht
in eigen hand nemen".
In de harde thriller „Genade
loos" „Framed" voor de ma-
kers gaat het over de be
roepsgokker Ron Lewis, die
net als hij een goede slag ge
slagen heeft, vanuit 'n hinder
laag wordt beschoten en ver
volgens gewikkeld raakt in
een gevecht op leven en dood
met de assistent—sheriff.
Lewis draait voor vier jaar de
gevangenis in, waar hij on-,
danks zijn eigenmachtig optre
den de protectie geniet van.
een oude invloedrijke gang
ster. Eenmaal weer op vrije
voeten zoekt hij gerechtigheid,
waarbij blijkt dat niet de buit
maar heel andere motieven 'n
rol speelden in zijn arrestatie.
Met de hulp van zijn oude
gevangenismaten weet hij ten
slotte de corruptie in de open
baarheid te brengen, maar in
middels zijn er wel de nodige
doden gevallen.
Phill Karlson, die al zo'n dikke
dertig jaar met actie—wes
terns en misdaadthrillers een
zekere reputatie heeft opge
bouwd op het tweede plan
o.m. met twee Mat Helm
films heeft zich aan de hui
dige trent aangepast en meer
uitvoerig vertoond geweld in
zijn „Frames" verwerkt dan
hij in de jaren vijftig placht
te doen. De wrekende Joe Don
Baker is dan ook allerminst 'n
lievertje vechtend om zijn on
schuld te bewijzen, maar meer
een verbeten wreker, die als
het moet rustig 'n oor afschiet
,Geschildert tot Leyden Anno 1626"
LEIDEN Het jaar 1626 was rond de Sleutelstad werkzaam
voor de kunstbeoefening in waren. Dat zullen niet altijd
Leiden een vruchtbaar jaar de groten onder de groten zijn
toen niet minder dan 46 „Con- geweest, maar namen als
steaers metten verve" in en Rembrandt, Jan van Goyen.
David Bailly om enige be
kende kunstbroeders te noe
men zeggen toch wel wat
in de Nederlandse kunstge
schiedenis. Niet alleen in Ne-
naar defce film toen al de Ame
rikaanse politiek verziekte.
In de goede traditie van de
eerste Italiaanse westerns
heeft de held in de laatste
meters wel ergens een machi
negeweer begraven om de
overmacht aan belagers in het
stof te doen bijten.
Wij hebben er beslist geen be
zwaar tegen dat films uit de
oertijd van de Italiaanse wes
tern worden teruggebracht zo
lang daar 'n publiek voor te
vinden is, maar zijn dan wel
voor „fair play". En dat houdt
in dit geval in dat men niet
inhaakt op een later succes, en
een oude film gecamou
fleerd als première nog eens
onder 'n andere titel uitbrengt.
De bioscoopexploitant, die
daar met een rein geweten in
trapt, is er de dupe van. Het
publiek nog meer.
MILO
of een mes in 'n hand zet om
zijn tegenstander tot spreken
te dwingen.
Tussen deze vrij uitvoerig ge
toonde lange, niet al te puntig
geschreven dialogen en een
poging tot karaktertekening,
die tot mislukken is gedoemd,
omdat de volgende actiescène
alweer staat te trappelen van
ongeduld. Onderhoudend in
zijn genre voor wie niet al te
veel logica in zijn films zoekt.
Want daarvoor is het net van
intriges waarin Joe Don Baker
belandt weer iets te ingewik
keld en vergezocht.
MILO
Keukenprins Ben Baars met een van zijn schotels.
NIEUWKOOP De heren van de Rijks
voorlichtingsdienst hadden het onget
wijfeld goed bekeken toen ze Prinses
Beatrix en Prins Claus tijdens het werk
bezoek van 1 september j.l. aan het
Groene Hart van Holland meetroonden
naar Nieuwkoop. Naast het unieke uit
zicht dat gten vanaf het dorpscentrum
op de door tal van natuurliefhebbers
all over the world" aangeprezen wat
brakke plassen beeft, biedt Nieuwkoop
nog een ongekend aantal andere beziens
waardigheden. De stereotiepe lintbebou
wing, bet pittoreske Regthuys en het al
even schilderachtige postkantoortje zijn
welhaast anachronismen, die menige
toerist de adem hebben doen stokken.
Nieuwkoop is anders, dat is duidelijk.
Neem restaurant Plaszicht aan de Dorps
straat. Eenmaal over de ophaalbrug, die
het eilandje met de vaste wal verbindt,
staat niets meer in de weg voor een
gastronomisch eet-avontuur in de hooi
berg, welke zo'n dikke twintig jaar gele
den werd omgebouwd van een lustoord
voor stevige boerenzonen en struise boe
renmeiden tot een restaurant.
Plaszicht stamt uit 1954 toen de vader
van Nico en Jaap Tijsterman zijn oude
cafeetje aan de Dorpsstraat 114 verwis
selde voor de naastgelegen boerderij op
nummer 116. Min of meer noodgedwon
gen stapte vader Tijsterman het horeca-
leven in, want tijdens de crisisjaren be
sloot hij zijn magere schippers-inkomen
aan te vullen met de verkoop van alcoho
lica. Daar kwam van lieverlee een balle
tje gehakt en een uitsmijtertje bij. Kor
tom, in het begin van de jaren vijftig was
het dranklokaal van vader Tijsterman,
enthousiast bijgestaan door zijn zoons
Nico en Jaap, uit het spreekwoordelijke
jasje gegroeid. De naam 'Plaszicht' leek
na deze wissel een onvermijdelijke titel
voor de tot hotel-café-restaurant ver
bouwde boerderij, gezien het adembene
mende zicht op de alom geprezen plas
sen.
Snoekbaars
Ook het menu werd in de loop der jaren
danig aangepast en anno 1976 prijken op
de kaart de namen van vele vlees- en
visspijzen. Specialiteit is ontegenzeglijk,
en ook als zodanig op de menu-kaart
aangegeven, de "Snoekbaars la fines
herbes" te nuttigen voor het luttele be
drag van 15 gulden. Een enigszins onbe
kende visschotel, maar volgens de insi
ders onder het Plaszicht-publiek. het
neusje van de zalm. Het roomwitte en
graatloze "vlees" is immers vers, want de
jongste Tijsterman-generatie trekt er re
gelmatig met hengels gewapend op uit
om deze snode roofvis te verschalken. Op
de spijskaart prijken tevens verschillende
entrecótes (f 16,50 tot f 17,50), tournedos
21,- tot f 23,-) en ook onze gevederde
vriend de haan kan in ontelbare variaties
worden verslondep Cf 10,-tot f 15,-).
Toetje
Ook voor en na de hoofdschotel, die
uiteraard voorzien is van de gebruikelij
ke groenten en de immer aanwezige ge
bakken aardappelen, heeft chef-kok Ben
Baars het nodige te bieden. De mogelijk
heden om vooraf wat te gebruiken lopen
van een heldere soep voor een bedrag
van 2,25 gulden inclusief tot een tongstre-
lende crab-cocktail voor 15 gulden.
Trouw aan het Nieuwkoopse image ser
veert men voor 10,50 gulden toast met
gerookte paling en voor slechts 6 gulden
is een bord vol gebakken champignons
het uwe.
Voor degenen die na de hoofdschotel nog
wat ruimte overhebben zijn er keuze-mo
gelijkheden te over voor wat thuis ge-
bruikelijkerwijs met het toetje" wordt
aangeduid. Voor 14 gulden steekt een
lieftallige jongedame de brand in Crêpes
Suzettes en de Cerises Flambées. Vol
doende voor twee personen. Voor minder
vurige gastronomen heeft Plaszicht volop
ijs in de diepvriezer liggen, beginnend
met het traditionele kinderijsje voor an
derhalve gulden tot luxere uitvoeringen
in de prijsklasse van rond de zeven gul
den.
Courgette au Leidse
Courant
Voor de lezers van de Leidse Courant heeft
chef-kok Ben Baars een vleesloos gerecht
voorradig: "Courgette au Leidse Courant".
Hoewel de courgette (een komkommerachti
ge vrucht) met name in de zomer te koop
is, zal menige delicatessenzaak en groenten-
handel de courgette ook in deze maand, met
het oog op de feestdagen, te koop aanbie
den. Hoeveelheden zijn bij het recept van
de Plaszicht-kok moeilijk aan te geven. "Om
dat", zo betoogt de keukenprins, "de een
meer op kan dan de ander".
Eén of meer courgettes met schil in dobbel
stenen snijden. Hetzelfde doet men met de
paprika's (rode en groene), de uien en de
aubergines. In een koekenpan met boter
worden achtereenvolgens de uien. de papri
ka's. de aubergines en tenslotte de courget
tes gedurende een aantal minuten gebakken.
Na toevoeging van peper en zout naar
smaak gaat het geheel in een vuurvaste
schaal. Eén of meer geklopte eieren er
overheen en de grill in totdat het ei is
gestold. Warm opdienen met stukken stok
brood.
STUDIO Novenento I
(18) Het eerste deel van het
vijfeneenhalf uur durende
werk van Bertolucci, dat de
LIDO Van Rayn Express
(14) Frank Sinatra als held
van Rayn in een oorlogsavon-
tuur: de kaping van een Duitse
trein.
CAMERA: De laatste
vrouw (18). Regisseur Marco
Ferreri, toch al een zwartgallig
figuur, laat Gerard Dépardieu
zien als een verbitterde man,
die na een mislukt huwelijk
met een feministe met een
vriendin gaat samenwonen,
die ook al niet de ware Jacoba
blijkt te zijn voor hem, zowel
op sexueel als geestelijk ge
bied wat resulteert in een gru
welijke slotscène, waarin hij
de eenzaamheid verkiest.
derland maar in de gehele we-'
reld.
De tentoonstelling omvat por
tretten, stillevens, landschap
pen en z.g. genrestukken.
Vooral portretten waren favo
riet in die tijden. Ieder die wat
meer was (of dacht te zijn) dan
de toenmalige Jan Boezeroen
stelde er prijs op zijn al dan
niet aantrekkelijk gezicht voor
het nageslacht te bewaren en
zo zijn ze in allerlei gedaanten
en opvattingen tot ons geble
ven (al is veel ervan slechts te
zien in buitenlandse musea): in
groepen, in enkel- of dubbel
portret of in zelfportretten.
Ook de zo bekende schutters
stukken zijn in wezen groep
sportretten tot meerdere eer
en glorie van de stedelijke no
tabelen veelal. Zelfs de Nacht
wacht is in wezen een portret
tengalerij van „schutterende"
notabelen.
Op de tentoonstelling „Ge-
schildert tot Leyden Anno
1626" hangt o.m. als vertegen
woordiger van dit genre „Het
vendel van Cornelis van Kerc-
kem", geschilderd door Jorris
van Schooten. Het schilderij
was bestemd voor een der
Leidse schuttersdoelen.
In de roemrijke eeuw van de
vaderlandse (en Leidse) kunst
waren het behalve de schut
tersstukken ook de schilderij
en met een breder historisch
motief in sterke tegenstelling
met het evenzeer beroemde
Hollandse binnenhuis. Naast
Rembrandt Hermenszoon Har-
menszoon daaronder beken
den als o.m. Jan Lievens.
Ook het landschap was een
geliefd onderwerp met de al
tijd wat geheimzinnig-wazige
stemming van het Hollandse
zeeklimaat onder overweldi
gende, breed geschilderde wol
kenstoeten. Jan Porcellis kan
wel een van de grondleggers
worden genoemd van de zee
schilderkunst. Hij was de eer
ste, die schilderde in een wat
monochrome stijl van hoofd
zakelijk grijs en bruin.
•Maar ook het z.g. stilleven
schilderij was een gelief
koosd onderwerp. Niet alleen
door de min of meer sierlijke,
soms in onze ogen wat overda
dige opeenstapeling van
vruchten, bloemen en bijpas
sende zaken als kevers en vlin
ders, maar vooral door de be
spiegelende z.g. vanitas-schil-
derijen, die veelal het vergan
kelijke moesten verbeelden in
de vorm van het doodshoofd
en andere met het begrip ver
bonden attributen als een
zandloper bijvoorbeeld.
Maar behalve deze min of
meer bespiegelende onderwer
pen is het vooral het Holland
se landschap waardoor de
schilders van de zeventiende
eeuw werden bezield tot het
scheppen van over de hele we
reld verspreide maar ook ge
liefde schilderijen. Alle seizoe
nen werden uitgebeeld. Op de
tentoonstelling zijn zowel zo
merlandschappen als ijs- of
zeegezichten te zien.
Door zulde variaties in het
genre is de tentoonstelling
„Geschildert. tot Leyden anno
1626" niet alleen een merk
waardig overzicht van het
toenmalige huiselijke- en bui
tenleven maar ook van een
■bespiegelende geestesgesteld
heid, zoals die o.m. blijkt uit
de stillevens en vooral uit een
vanitasschilderij van David
Bailly.
Als men de tentoonstelling be
zoekt, moet men niet verzui
men de catalogus van deze
exposities aan te schaffen. De
ze geeft n.l. ook informatie
over de historische achter
gronden van de werken en van
de makers daarvan.
Tot en met 9 januari a.s. is
deze Lakenhal-tentoonstelling
te bezichtigen.
Willem Prins
Enkele van de vele tentoongestelde portretten
„Van de brug af gezien"
LEIDEN Katrijn Theaterproducties brengt vanavond en
morgenavond een opvoering van „Van de brug af gezien", een
theaterstuk van Arthur Miller. De voorstellingen beginnen
beide om kwart over acht. De toegangsprijs is 15 en 7,50
(CJP-houders en 65-plussers) en 14 en 6,75 (inschrijvers van
K O).
Met dit stuk van de Amerikaan Miller viert Katrijn b.v. haar
eerste lustrum. „Van de brug af gezien" is geregisseerd door
Joris Diels. De hoofdrollen worden gespeeld door André van
der Heuvel, Kitty Jansen, Joan Remmelts, Angelique de Boer,
Rudolf Damsté en Hans van der Gragt.
Spannend als een thriller vertelt Arthur Miller het aangrijpende
verhaal van de eenvoudige havenarbeider Eddy, van de liefde
tussen twee onschuldige jonge mensen en de fatale afloop. Het
is vooral de menselijke relatie die het sterkst overkomt.
99
LEIDEN De Engelse saxo-
fohist Sammy Rimington doet
vanavond op zijn derde Neder
landse toernee, Hot House
aan. Het concert begint om
tien uur. De toegangsprijs is
4. Donateurs van jazz-zolder
Hot House, die is gevestigd in
het gebouw van studentenver
eniging „Augustinus" aan het
Rapenburg, hebben gratis toe
gang.
Sammy Rimongton staat be
kend om zijn virtuositeit op
klarinet, altsax en fluit. Zijn
stijl is van New Orlean jazz in
de loop der jaren geëvolueerd
tot een zeer persoonlijke,
waarin modem swingende ele
menten zijn Cerug te vinden.
Zijn begeleidingsgroep bestaat
uit: John Marks (piano), Bob
Culverhouse (bas), en Sren
Horlind (drums).
Blokfluitconcert in Lokhorstkerk
LEIDEN Het blokfluitensemble van de Leidse Streekmuziek-
school geeft op zaterdag 11 december een concert in de Leidse
Lokhorstkerk. Het concert is er één uit de serie „zaterdagavond
concerten" van de Streekmuziekschool. Op het programma
staan werken van onder andere Schouten, Cooke, Susato,
Bresgen, Barthel, Bach en Fortin.
Het ensemble bestaat uit vier sopraanblokfluitisten, waaronder
één sopranino, vijf altfluitisten, vijf tenorfluitisten vijf basfluitis-
ten waaronder twee grootbasblokfluiten. De leiding is in handen
van Piet Kunst.
Het concert begint om half negen. De toegangsprijzen variëren
van drie tot vijf gulden. Toegangskaarten zijn te krijgen bij
K O en op 11 december vanaf acht uur in de Lokhorstkerk.
