CIEBPINSKI
VERGAT PIJN
Walker zet
graag
bloemetjes
buiten
Voor alle zekerheid extra
ronde gelopen
MONTREAL'76
r» i
«i a, v«
Medailleverdeling
STONES MET DOOD BEDREIGD
-'i
VW-J,<
1
T
9 i
Jl
1
i
LJg
1 1
[;.aS
MONTREAL Drie dagen
voor zijn zesentwintigste
verjaardag liep Waldemar
Cierpinski elf kilometer
en honderdenvijfenne
gentig meter moederziel
alleen door Montreal. Achter zich wist
hij een uitgestrekt lint van mannen, die
op de voorlaatste dag van de Spelen
de handschoen hadden opgenomen en
het beulswerk in de atletiek waren aan
gegaan. Als Waldemar Cierpinski opzij
keek, zag hij dunne rijen kijkers die in
nlastic verpakt waren of een paraplu
beschermend boven het hoofd hielden.
Als hij omhoog keek, zag hij de grauwe
lucht want het regende weer eens In
Montreal. En als hij zijn ogen af en toe
neersloeg, ontmoette hij zijn spiegel
beeld in de plassen en het glimmende
asfalt van Gouin Boulevard, de l'Acadie
Boulevard en Rockland Road. Hij kreeg
de neiging om te glimlachen tegen zijn
eigen beeld toen hij vlak na de klim van
de Mont Royal, waar zo veel wielren
ners hun Waterloo hadden gevonden in
de wegrace, bergaf wegliep van de man
die hem het langst had bijgehouden, de
Amerikaan Frank Shorter.
En toen de Oostduitse marathonloper in de
Park Avenue en Sherbrooke Street eenzaam
zijn elf kilometer liep, steeds hetzelfde tempo,
de voeten als een robot op dezelfde afstand
plaatsend, wist hij dat hij goed had gekozen
toen hij twee jaar geleden voor de aardigheid
zijn eerste marathon liep en er verzot op
raakte. Cierpinski had zijn tien kilometer en
de steeple' chase er wat voor verwaarloosd.
In het propvolle stadion waar het hoogsprin
gen en de estafettes orkanen van bijval aan
het publiek ontlokten, wachtte hem het goud
voor de martelgang in het atletiekprogramma,
42.195 kilometer. Als een pruilend kind zat
Frank Shorter die volle vijftig seconden na
Cierpinski's tijd van 2.09.55.0 de snelste die
de Oostduitser ooit had gelopen en ook de
snelste in de Olympische geschiedenis later
naast de winnaar. Frank Shorter, winnaar van
de zwaarste race in München, was een slecht
verliezer. Hij stond al gauw op, had niets te
zeggen, ledereen had toch kunnen zien dat
MONTREAL In het
Olympisch stadion rea
geerde de Nieuwzeel
ander John Walker
zich af. De gouden me
daille van de 1500 me
ter had hij losjes om de hals han
gen. Toen hij met zijn ene hand op
een tafel sloeg, pakte hij tussen de
vingers van zijn linkerhand toch
even de gouden „plak" voorzichtig
beet. „En wie durft nu nog te zeg
gen dat ik me niet op de juiste wijze
op de Spelen heb voorbe-
reid?".££,/,1500-meter-finale,
John Walker, die tijdens de series van de 800
meter totaal niet in het stuk voorkwam, had
na uitschakeling op deze afstand het oude
verhaal weer te horen gekregen: hij was niet
serieus genoeg voor een topsporter. Maar in
de ijzersterk bezette 1500 met de Belg Ivo
Vandamme (zilver) en de Westduitser Paul
Wellmann (brons) als zijn belangrijkste bela
gers, trok Walker zelf een vernietigend spoor
door de groep van critici. En breeduit lachend
die onbekende Oostduitser die dit jaar zijn
derde marathon liep en zijn vijfde in totaal,
hem finaal had losgelopen. Frank Shorter
hoefde de schuld niet op de regen te werpen
want Cierpinski had net gezegd dat de regen
in het klamme Montreal dat een ongekend
hoge vochtigheidsgraad heeft eerder een voor
deel dan een nadeel was geweest. Oostduitse
Waldemar had ook het parkoers niet lastig
gevonden omdat het meer bergaf- dan op
waarts ging. "Ik vond het een uitstekend
uitgezet parkoers. De dag tevoren heb ik het
gereden. Het was niet zwaar". De dag daarna
moest hij het lopen, meer een outsider dan
een favoriet in een uitgelezen gezelschap, dat
eenenzeventig man telde aan de start. Lasse
Viren was er, de Fin die de prestatie van
"locomotief" Emil Zatopek wilde evenaren:
winnaar van goud op de 5000, 10.000 en
marathon in Helsinki 1952. Hij had de eerste
twee afstanden al op zijn naam geschreven.
De "nieuwe Zatopek" moest op de marathon
gestalte krijgen. Frank Shorter was er die zijn
Olympische titel verdedigde, de Belg Karei
Lismont die in Europa vooral zijn faam had
gevestigd^en nog een handvol atleten die hun
sporen in de top van de marathonlopers
hadden verdiend. Onder hen ook de Nederlan
der Jos Hermens, een debutant in het mara
thongezelschap. Zijn eerste "langste afstand"
werd een redelijk succes. Als vijfentwintigste
eindigen in dit selecte gezelschap mag gezien
worden. Jos Hermens had in het begin zelfs
meegedraaid in de kopgroep. "Na vijftien
kilometer moest ik lossen", zei hij. "Mijn
47 43 35 125
40 25 25 90
34 35 25 94
10 12 17 39
9 6 10 25
8 6 11 25
7 8 9 24
6 4 3 13
Vlak bij de plaats, waar de Olympische vlam stond, keek Waldemar Cierpinski naar de finish, waar het Olympisch
goud voor hem klaar lag. Goud, dat de pijn van een ruim 42 kilometer lange martelgang deed vergeten.
benen zaten vast. Ik ben teleurgesteld over
dit resultaat". Jos Hermens had de rest van
de afstand ook moederziel alleen gelopen. "Ik
had moeilijke momenten, maar ik wilde niet
opgeven want dat zou voor de lopers in
Nederland die werden afgewezen erg onprettig
zijn geweest".
Moeite
Waldemar Cierpinski liep minder alleen dan
Jos Hermens, die zich redelijk gerevan
cheerd heeft voor zijn falen op de tien
kilometer hoewel deze marathon niet zwaar
was. Slechts elf lopers haalden de finish niet.
Oe anderen kwamen allen "op afstand" van
Cierpinski binnen die zich in het kopgroepje
had genesteld. Onopvallend volgde hij de
voetstappen van de Amerikaan William Rod-
gers, de Canadees Jerome Drayton, Shorter,
Lasse Viren, Foster en Lismont Achter hem
kwamen er nog acht Waldemar Cierpinski
had zelfs moeite om na tien kilometer bij te
blijven.
Het veld van vijftien, dat de eerste vijf kilome
ter beheerste, was gewijzigd. De Portugees
Pereira had zich gemeld en de Belg Schoofs
die de plaats had opgeëist van Karei Lismont
die met mannen als de Duitser Mielke. de Ier
McDaid en de twee Japanners Usami en
Mizukami had moeten afhaken. Vijf kilometer
later was Lismont er weer bij. Negen waren
overgebleven. De ijzersterken hadden de
zwakkeren gelost.
Shorter. Viren die zich had teruggevochten na
twintig kilometer. Rodgers. Singh (India). Lis
mont. Cierpinski. Drayton (Canada). Bengtsson
(Zweden) en de Australiër Christopher Ward-
law hadden eenentwintig seconden genomen
op de zes. bij wie Frank Foster die kort
tevoren nog "aanwezig" waren. De schifting
Herman van Bergem
was geschied. Cierpinski, vervuld met goede
voornemens maar geen notie hebbend van zijn
grote kans "ik dacht: ik zal er maar zo
lang mogelijk blijven" was nog steeds de
onopvallende. Shorter voerde het groepje aan,
Rodgers liep eens voorop Cierpinski hield zich
koest in het midden. De afvalrace was begon
nen. Lasse Viren verdween uit het groepje
kanshebbers maar was vijf kilometer later
weer terug. De Amerikaan Donald Kardong
had zich aangemeld en Bengtsson was ver
dwenen naar lagere regionen. Maar steeds
bleven er acht. Wat moet Cierpinski gedacht
hebben, toen hij de groef tussen de wenkbrau
wen van Frank Shorter, constant kopman,
steeds dieper zag worden. Hijzelf liep fris, reeg
de meters tot honderden en de honderden tot
kilometers. Hij kon de uitgeslapen en "in het
vak" gelauterde Shorter met wie hij nu al
geruime tijd samenliep, gemakkelijk bijhou
den. Af en toe keek hij naar rechts maar
Shorter gunde hem geen blik.
Gemakkelijk
Ze gingen getweeën de Mont Royal op. De
tweeendertigste kilometer was voorbij. En
ineens versnelde Waldemar Cierpinski, een
verblufte en geschrokken Frank Shorter ach
terlatend. De Amerikaan kneep zijn ogen
dicht, perste zijn lippen opeen en zocht
vertwijfeld en vergeefs naar de kracht die
hem bij de wegloper moest brengen. Cier
pinski legde het later uit: "Tien kilometer
tevoren was Shorter zo'n twintig meter weg
gegaan. Ik kon hem weer Inhalen. Toen Ik
versnelde, nam ik gemakkelijk tien meter,
twintig en meer maar op de laatste kilome
ters werd de afstand tussen mij en Shorter
pas groter".
Shorter reageerde daarop niet. Hij had geen
zin om te praten. Wie dat wilde, moest maar
naar de gang komen, waar hij dan wel wat
zou zeggen. Alle Amerikanen holden achter
de slechte verliezer aan. Cierpinski streek nog
eens de lok van zijn blonde haren van zijn
voorhoofd weg. "Het heeft kracht gekost, ook
al omdat de marathon het laatste atletiekon-
derdeel is en je zo lang moet wachten. Toen.
ik het stadion zag, vergat ik de pijn. Ik loop
graag marathon, al was dit pas mijn vijfde".
Waldemar Cierpinski hoeft dan ook niet zo
veel mee te slepen. Hij is 1.70 meter maar
weegt slechts achtenvijftig kilo. De buit werd
verdeeld zoals het eerlijk moet worden ge
noemd. Cierpinski als de grote krachtpatser
het goud, Shorter die zo veel kopwerk had
gedaan het zilver en Karei Lismont die er
op een korte afstand na steeds bij was
geweest het brons. En als vierde de hoenfitte
maar niet in zijn opzet geslaagde Lasse Viren.
Jos Hermens werd dus vijfentwintigste. Het is,
hoe dan ook, een prestatie een marathon te
voleinden, ook al was deze dan niet onmense
lijk zwaar. Dat kan Baikuntha Manandhar uit
Nepal beamen. Toen de eenenzeventig waren
gestart, lag hij al bij het uitgaan van het
stadion een tweehonderd meter achter. Ma-
MONTREAL Aan het einde van de Olympi
sche Spelen, die dertien dagen duurden en
waarop 198 verschillende wedstrijden werden
gehouden, zijn de medailles als volgt verdeeld:
Land Goud Zilver Brons Totaal
Sowjet-Unie
Oost-Du itsland
Verenigde Staten
West-Du itsland
Japan
Polen
Bulgarije
Cuba
Roemenië
Hongarije
Finland
Zweden
Groot Brittannië
Italië
Joegoslavië
Tsjechoslowakije
Nwe.-Zeeland
Frankrijk
Zuid-Korea
Zwitserland
Noord-Korea
Noorwegen
Jamaica
Denemarken
Mexico
Trinidad
Canada
België
Nederland
Portugal
Spanje
Australië
Iran
Venezuela
Mongolië
Brazilië
Porto Rico
Thailand
Bermuda
Pakistan
Oostenrijk
0 10 1
0 10 1
De conditie heeft onder de diverse uitspattin
gen van John Walker en Rod Dixon niet
geleden. Beide Nieuwzeelanders hebben op
hun onderdelen tijdens de Spelen, de 1500
en 5000 meter, belangrijke rollen „Een gezel-
ligheidje tussen de zware trainingsarbeid ver
stoort beslist niet de conditie", legde John
Walker nog uit. Zijn falen op de 800 meter
was voor hem niet zo'n verrassing. „Voor die
afstand mis ik gewoon voldoende basissnel
heid. Ik ben ook niet van plan om die te gaan
opvoeren, want ik blijf trainen een erg verve
lende zaak vinden. Iedere dag zou ik een
wedstrijd willen lopen, maar dat kan nu een
maal niet. Training blijft voor mij een heel nare
zaak. Ik haat trainen".
Tempo
Jacek Wszola, 19 jaar pas, heet de Olympische kampioen hoogspringen.
Zo groot zijn sprongkracht was, zo groot was ook zijn koelbloedigheid.
Van vreugde gaf de Pool pas laat blijk.
kon hij zaterdagmiddag zeggen: „En ik ga
door met mijn manier van werken. Er moeten
in het leven van een sportman altijd momen-'
ten blijven waarop men alles kan en moet
vergeten. De komende dagen zal ik leven zoals
ik zelf wil".
Nachtclub
De afgelopen maanden is John Walker mei
zijn vriend Rod Dixon veelvuldig in Europa
geweest. Hij trok van de ene naar de andere
wedstrijd. Maar tussen de evenementen zette
het duo volop de bloemetjes buiten. Na een
wedstrijd in Zurich gebeurde het zelfs dat
de beide Nieuwzeelanders tot diep in de
nacht in een nachtclub te vinden waren. „En
iedereen mag gerust weten dat we ons toen
erg plezierig hebben gevoeld. Zo'n avond is
goed voor iedere topsporter, een geweldige
vorm van ontspanning. En dat leven trekt
PSPPSNPgNNBVIP"
Toch trekt John Walker er bijna iedere dag
op uit om ruim 35 kilometer af te leggen.
En in een behoorlijk tempo. „Binnen de vier
minuten leg ik de kilometer af. En dan gaat
het ook nog berg-op, berg-af
John Walker greep in Montreal zijn gouden
medaille pas in de laatste meters. „Maar
precies op tijd om de mensen te bewijzen dat
mijn atletiekleven heus nog wel serieus kan
worden genomen". Voorlopig zal de naam van
John Walker weer uit het grote sportnieuws
verdwijnen. De komende maanden gaat hij
weer wat radiowerk doen. Als reporter trekt
hij langs de atletiekbanen. „Er tussen door
loop ik nog een paar wedstrijdjes, maar ver
wacht voorlopig niets bijzonders meer van
me".
Afhaken
De Nieuwzeelander kon opgewekt door het
Olympisch stadion stappen. Anders was het
gesteld met het Amerikaanse hoogspring-
wonder Dwight Stones. De houder van het
wereldrecord, met de geweldige hoogte van
2.31 meter, moest voor zijn doen al vrij snel
afhaken. Stones kwam niet hoger dan 2.21
meter. En toen Stones achterblijvend met
de bronzen medaille al lang het natte
Trunststof in het stadion verlaten had, ver
deelden de zeer jonge en koelbloedige Pool
Jacek Wszola (goud) en de Canadees Greg
Joy (zilver) het belangrijkste edelmetaal.
Zij kwamen respectievelijk tot 2.25 en 2.23
meter. Dwight Stones, was om zijn uitspraken
MONTREAL Dwight Stones, de wereldrecordhouder hoogspringen,
die het bij het Canadese publiek volledig had verbruid, Is zaterdag
met een aanslag op zijn leven bedreigd. De Amerikaan werd nadat
hij op 2,25 meter driemaal had afgesprongen, plotseling door vier
politiemannen naar de catacomben gevoerd. „Ik had geen drugs In
mijn tas dus begreep Ik dat het wat anders moest zijn", aldus Stones,
„binnen werd mij verteld dat er telefonisch gedreigd was dat Ik zou
worden neergeschoten."
„Als ik wilde kon ik de wedstrijd nog wel volgen maar dan onder politiebewaking.
Dat vond ik een onzinnig voorstel". Stones vertelde dat hij met lood in zijn schoenen
naar de huldiging was gegaan. „Je weet nooit wat een gestoorde doet", zo zei hij.
Van het joelende publiek had de Amerikaan geen last gehad. „In de kwalificatie had
ik al gemerkt hoe het publiek tegenover mij stond. Het deed mij niets. Het heeft ook
geen enkele invloed op mijn prestatie gehad. Wanneer je geconcentreerd bent, hoor
je eenvoudig niets".
Door
Jack Arentsen
in de Canadese pers waarin hij weinig goeds
vertelde over de Frans sprekende inwoners
van Quebec, herhaaldelijk door een gedeelte
van de 70.000 toeschouwers uitgefloten, voor
hij zelf nog eens op erg opzichtige wijze tot
uitdrukking liet komen, dat bij het hoogsprin
gen de zaken niet goed waren voorbereid.
De gestaag vallende regen zorgde er voor dat
.in de aanloop naar de lat plassen lagen die
het glad maakten. Stones pakte toen als eerste
een „veger" om de plassen weg te schuiven.
Pas daarna gingen wat andere mensen zich
met deze zaak bezig houden. Maar Dwight
Stones bleef aanwijzingen geven en spaarde
nandhar haalde het, als vijftigste, twintig minu
ten na de winnaar kwam hij binnen. Achter
hem volgden er nog tien. En dat was voor
Baikuntha Manandhar reden genoeg om jui
chend de armen te heffen. Zoals outsider
Waldemar Cierpinski dat deed toen hij voor
een onverwachte "uitsmijter" van het Olym
pisch atletiektoernooi had gezorgd. Hij liep
zelfs nog een ronde te veel. "voor de zeker
heid". zei hij, "het bord stond op één en ik
dacht: ik zal die nog maar lopen, stel je voor
dat het moet". Het moest niet. De man aan
het rondebord was ook moe na veertien dagen
Olympisch sportfeest.
zijn kritiek niet. „Toch belachelijk dat men niet
eerder maatregelen had genomen. Als men op
tijd was gaan vegen waren er nooit plassen
ontstaan. Maar de mensen in Quebec zijn lui.
Als ze werk hebben, dan staken ze. En hier
in het stadion stonden ze alleen maar te
kijken", reageerde Dwight Stones nog kwaad.
Geen goud voor Amerika bij het hoogsprin
gen, maar donkere lopers uit de Verenigde
Staten grepen op de 4 x 100 meter en de
4 x 400 meter met overmacht de gouden
medailles. Wereldrecords kwamen er evenwel
niet uit. En toch was het mogelijk om optimale
prestaties te leveren. De Oostduitse 4 x 400
meter damesploeg zette daarvan de bewijzen
op het scorebord. Doris Maletzki, Brigitte
Rohde, Ellen Streidt en Christina Brehmer
kwamen uit op een tijd van 3 min. 19,24
seconden: bijna vier seconden sneller dan het
uit 1972 daterende wereldrecord dat toen al
in handen van Oost-Duitsland was.
West-Duitsland kreeg nog een tegenvaller te
incasseren. De favoriete 4 x 100 meter estafet
teploeg werd op de finishlijn door... Oost-
Duitsland verslagen. Als laatste loopster was
Annegret Kroniger nog met een voorsprong
aan de laatste honderd meter begonnen. Maar
als een raket kwam de Oostduitse Barbel
Eckert naar voren. Het verschil was minimaal:
42.55 seconden tegen 42.59. Vierhonderdste
seconde.
race
