HUILDE
Q29
xN EVERT KROON
Verkeerde keus van
Geert Bakker kostte brons
Veiligheidsdienst neemt ook geruchten serieus
MONTREAL'76
4 ra DMr
I Bronzen medaille juiste beloning
Joegoslavië
bespot in
eindstrijd
Zeilers staken
schip in brand
Medailleverdeling
Terroristen op
weg naar Montreal?
Met twee man tracht Joegoslavië
Phil Dent te stoppen. Tevergeefs,
Amerika was gisteravond niet te
stoppen in de jacht op goud.
MONTREAL Er bestaat
nog Iets anders dan het bas
ketbal dat In Europa wordt
gespeeld. Hoe verschillend
dat Is heeft Joegoslavië gis
teravond ondervonden In de
eindstrijd van het Olympi
sche basketbaltoernooi. De Joegoslaven wer
den, aan het eind van een uiterst succesvolle
reeks wedstrijden In Canada, eerste In het
voor-olympisch toernooi van Hamilton, be
dwinger van Rusland in de halve finale in
Montreal, weggespeeld door de Verenigde
Staten, 95—74.
Door een formidabele Amerikaanse ploeg, dat
wel. Een team dat bovendien geirriteerd raakte
door de bonkige speelwijze van de Joegosla
ven en door de, niet geheel misplaatste,
gedachte dat de Canadese scheidsrechter
Foxcroft bezig was het minderwaardigheids
complex van een ganse natie uit te leven in
dit duel. Piet Leegwater die koel als altijd
bleef, liet zich gelukkig niet verleiden tot
compensaties, maar kreeg het door zijn part
ner wel moeilijk.
De ongelijke strijd werd in wezen als in de
eerste minuten geslist. In de eerste minuten
faalde de kleine Joegoslavische „guard" Zoran
Slavnic, Adrian Dantley en Bill Buckner misten
niet. Die 80 van de eerste twee en een halve
minuut heeft lang nagewerkt. Slavnic werd
door coach Mirko Novosel naar de kant ge
haald en van dat moment ging het iets beter
met de Joegoslaven die niet langer volledig
werden overspeeld. Hoewel het tempo hen
eindelijk voortdurend boven het hoofd groei
de.
De Joegoslaven wilden dan desnoods wel
berusten als het maar met ere ging. Omdat
de Verenigde Staten echter in de tweede helft
even een wat minder sterke periode kenden,
sloeg de vlam weer in de pan. Door Kicanovic
en Dalipacic (samen na rust goed voor 28
punten) slonk de achterstand tot maar tien
punten 56—66 na negen minuten in de 2e
helft. De Balkanploeg gooide er nog een
schep kracht bovenop, maar die had in het
belang van een eervolle vrede achterwege
moeten blijven. De Verenigde Staten werd
echt boos en haalde nog even vernietigend
uit. Het pijnlijkst in de laatste anderhalve
minuut toen Phil Ford en Bill Buckner de
sterkste Europese ploeg tot oneindig ge
noegen van ruim 17.000 toeschouwers
'inaal voor aap zetten. Het eindsignaal was
een nog altijd zilveren verlossing van een duel
dat geen krachtmeting maar een demonstratie
van slechts een ploeg was.
KINGSTON De Britse zeilers Allan Warren
en David Hunt waren zo ontevreden over hun
veertiende plaats in de Tempest-klasse van de
Olympische zeilwedstrijden in Kingston dat zij
vlak voor het einde van de laatste race hun
boot in brand staken en overstapten in een
begeleidingsschip.
De boot, die 10.000 gulden heeft gekost,
brandde volledig uit waarna de resten naar
de diepte zonken. Warren en Hunt eindigden
tijdens de spelen van '72 in Kiel nog als
tweede en waren vol hoop en goede moed.
maar ook beladen met een doos lucifers, naar
Canada vertrokken.
MONTREAL Ivo Trumbic liet een ferme pils
aanrukken, zette het glas aan zijn mond en
klokte het gerstenat In één grote teug naar
binnen. De ondraaglijke spanning, die in de
laatste dikke twintig seconden van het polo
duel Italië-Nederland de coach het zweet in
zijn handen had bezorgd, was weggespoeld.
Op een tafel liet hij elf flesjes en glazen
neerzetten. Voor het eerst na lange tijd - de
meesten wisten niet eens meer hoe lang -
genoten ook zijn discipelen van een koel
glas bier. Het brons moest gevierd worden,
meteen. „Ik vind het een enorme prestatie
van de spelers", strooide Ivo Trumbic zijn
lof rond. Als outsider was het poloteam naar
Montreal gegaan. Er was kritiek geweest Het
thuisfront zag er niet zo bar veel in. Dat
prikkelde de spelers en zij speelden een
voortreffelijk toernooi, dat hen in de finale
poule bracht. Daarin werd met 3-2 van West-
Dultsland en met 5-3 van Joego Slavië ge
wonnen, er werd tegen Roemenië met 4-4
gelijkgespeeld. Trumbic nogmaals: „Door
een onbegrijpelijke blunder van scheidsrech
ter Fellx ontging ons toen een punt". Van
Hongari|e, ongenaakbaar in de elndpoule
werd verloren met 5-3.
Zo ontstond de enerverende slotperiode waar
in Roemenië zich nog aanmeldde als medaille-
gegadigde door met 5-3 van West-Duitsland
te winnen en zodoende ook vijf punten te
vergaren maar met veel indrukwekkender
doelcijfers als Nederland, dat ncfg tegen Italië
moest aantreden. Bij verlies zou de ploeg
buiten de prijzen vallen, bij een gelijkspel zou
Herman van Bergem
het zilver naar Italië gaan door betere doelcij
fers (meer treffers geproduceerd) en het brons
naar Nederland. En zo gebeurde het. Aan
winst op de geroutineerde Italianen die altijd
al potentiële medaillewinnaars waren in welk
toernooi ook, durfde Nederland nauvyelijks te
denken. „Dit team was bovendien wel erg
sterk", oordeelde Ivo Trumbic, „hoewel het
afhangt van Ginanni de Magistris. Als die er.
niet bij zou zijn, is Italië niet meer dan een
middelmatig team".
In zijn actieve tijd heeft Ivo Trumbic met het
Joegoslavische team meermalen met De Magi
stris in het water gelegen. Inderdaad een
magistrale speler. Maar Trumbic kent precies
zijn bewegingen en had Jan Evert Veer daar
van nauwkeurig op de hoogte gebracht. Toch
ging het tweemaal mis. „Dat kwam omdat De
Magistris dan een halve meter wegzwemt en
de andere spelers dan beter gedekt hadden
moeten worden. Dat waren géén zwakke mo
menten van Veer", aldus Trumbic.
Grote klasse
Glannl de Magistris maakte gelijk, pal nadat
Nederland door Hans van Zeeland uit een
strafworp de leiding had genomen. Hij toonde
daarmee aan dat hij de wellicht beste mid-
voor ter wereld is. Met een prachtige treffer
demonstreerde de Italiaan zijn grote klasse.
Er viel een periode van „spelstilte". Een
logisch gevolg van de situatie op de ranglijst.
Italië hoefde niet zo nodig te winnen want
meer dan zilver was toch niet te behalen. En
daarvoor was een gelijkspel voldoende. Omdat
Nederland ook geen risico mocht nemen, viel
de wedstrijd enigszins stil. Het plaatsen bij
Nederland was slordig, het schieten onvol
doende en vooral te weinig. Toen Nico Lande-
weerd en Marsili beiden het water uit moesten,
zag De Magistris weer een gaatje en was Evert
Kroon, die verscheidene saves verrichtte en
daarmee zijn faam als één van de beste
doelmannen ter wereld onderstreepte, gesla
gen en leidde Italië met 2-1. Een stand die
de zuiderlingen de derde speeltijd op vrij
simpele wijze konden handhaven.
Waar bleef het heilige vuur waarmee Neder
land de medaille veilig kon stellen Sinds
Londen 1948 - ook brons - had het poloteam
er vergeefs op gejaagd. „Daardoor juist",
verduidelijkte Ivo Trumbic. „Voor het eerst na
zo'n lange tijd was die kans er en dat legde
een enorme druk op de spelers, een psycholo
gische vooral. Maar eerlijk gezegd heb ik me
er niet zo druk om gemaakt. Ik verwachtte
een medaille al lang. In Nederland stond men
daar altijd sceptisch tegenover"
Misser
Ivo Trumbic kreeg het gelijk aan zijn zijde.
Maar wat moet er in hem zijn omgegaan toen
eerst Van Zeeland vrij voor doel het hoofd
kwijt raakte en gruwelijk miste in de vierde
periode en daarna Marcello del Luca met
een leep boogballetje Vert Kroon kansloos
liet.
Italië op 3-1. Het leek een onoverkomelijke
achterstand. Er was nog slechts twee minuten
en vijftig seconden te spelen toen Simeoni
naar de kant werd verwezen door de goed
leidende Cubaan Eugenio Martinez. Nico Lan-
deweerd kon van de numerieke meerderheid
gebruik maken: 2-3.
De grote klok in het zwemstadion tikte onheil
spellend de seconden weg. Italië trachtte ver
tragend te spelen maar het fel reagerende
Oranjetearp, dat de medaille weer rook, vocht
als een leëuw en speelde een van zijn beste
perioden van het gehele toernooi. Nogmaals
miste Van Zeeland doordat hij op het moment
van schieten een elleboog tegen zijn oog
kreeg. Vlak daarna liet hij de bal achter de
linkerpaal dobberen maar de doelrechter gaf
niet thuis en terecht liet Martinez toen door
spelen.
De klok gaf nog 22.1 seconde aan. Er was
weer een Italiaan uit het water en Ton Buunk
gaf een schreeuw toen hij de stand op 3-3
bracht. Op dat moment wilden de Italianen
nog wel winnen maar het was te laat
Er ontstonden ongelooflijke vreugdetaferelen
rondom de spelersbank van Nederland. Ivo
Trumbic vergat zijn bijna spreekwoordelijke
koelheid en sprong juichend rond. Spelers
omhelsden elkaar, er werd gefeliciteerd. En
Evert Kroon huilde. Hij sluit zijn polocarriëre
af en er was geen fraaier afscheidscadeau
voor hem denkbaar dan die bronzen medaille,
de optelsom van talent, doorzettingsvermogen
maar vooral vechtlust, die erin is gebracht
door Trumbic die voor vier jaar bijtekende.
De enige speler die nog twijfelt, is Jan Evert
Veer. „Ik ga er eens goed over nadenken of
ik wel of niet doorga", zei hij. Trumbic.
overtuigend redenerend: „Die medaille-verde
ling is helemaal juist. Hongarije, Italië en
Nederland spelen inderdaad het beste polo".
De bepaald niet met de steun van het „thuis
front" naar Montreal vertrokken poloploeg
heeft het weinige vertrouwen gelogenstraft
door een prachtige prestatie te leveren, het
aantal medailles met één te vermeerderen en
te tonen waartoe een gedegen trainingsperio
de, vechtlust en ploeggeest leidt. Trumbic:
„Nu moet dit stel bijeen blijven en worden
aangevuld met jongeren. Dan krijgen we nog
meer kwaliteit". En Trumbic blijft nog tot en
met Moskou 1980
(Van onze speciale verslag
gever)
KINGSTON Veel keus had
Geert Bakker niet. De leiders
in het klassement van de
Solings kozen voor eenzelf
de koers. De 55-jarlge War-
monder, derde na zes van de zeven races
in de Olympische zellregatta, kon weinig
anders doen dan de Deen Poul Jensen en
de Oostduitser Dieter Below maar volgen. De
Rus Boris Boednikov en de Amerikaan John
Koliu8, vierde en zesde, begrepen dat gezien
de geringe onderlinge verschillen hun enige
mogelijkheid was maar te gaan .vrijbulteren.
Die tactiek pakte voortreffelijk uit Als eerste
en tweede rondden zij de bovenboel, de
concurrentie ook de Westduitser Wllly
Kuhwelde had zich daarbij gevoegd ver
achter zich latend. Het groepje van vier
boten kwam als elfde tot en met veertiende
het kruisrak uit Naarmate de race vorderde
werd duidelijk dat Ir. Bakker verkeerd had
gekozen en de bronzen medaille, die hij
maandag in "bezit" had, niet zou kunnen
behouden. Hij werd in de algemene rang
schikking teruggeworpen naar de vijfde posi
tie.
Inmiddels vochten Boednikov en Kolius met
wisselend succes hun strijd om de eerste
plaats uit. Kolius won uiteindelijk net hetgeen
hem het zilver bracht en Boednikov zelfs nog
het brons ontnam. De zege ging in deze klasse
toch naar Poul Jensen. Hij werkte zich, als
succesvolste van het groepje, nog op tot een
vijfde plaats. Dat was precies voldoende om
Kolius 0,70 punt voor te blijven. Below, die
het brons greep, dankte dat aan de omstan
digheid dat hij nimmer lager was geëindigd
dan een vijfde plaats en de zevende klassering
in de wedstrijd van gisteren derhalve kon
aftrekken. Bakker, die in de groep ook wel
winst had bereikt, kwam niet ver genoeg. Hij
ging als negende over de streep.
De hoop dat Nederland eindelijk sinds 1948
(toen Koos de Jong in de Fireflyklasse en de
combinatie Maas-Stutterheim bij de Stars voor
brons zorgde op de rede van Torquay) bij het
zeilen weer een medaille zou veroveren was
toch nog verstoord. Zeker is wel dat de nestor
van de Nederlandse zeil-équipe met Harald de
Vlaming en Pieter Keyzer een prestatie van
groot formaat heeft geleverd.
Helaas
"Dat bekboord uitgaan was inderdaad niet
goed", betoogde Geert Bakker allerminst
ontmoedigd door de toch nog gemiste me
daille, "Boednikov en Kolius gingen over
stuurboord weg en hebben daardoor enorme
winst geboekt. Met de kleine verschillen in
de rangschikking werd het toen al direct erg
moeilijk om je kans te behouden. In het
tweede kruisrak kwamen we van de veertien
de plaats terug tot de achtste. Maar helaas
bleven Jensen en Below voor me".
Zelfs in het moment van ongetwijfeld innerlijk
diepe teleurstelling toonde zich de rijzige
zeiler een sportman van groot formaat. De
lach verdween nooit geheel van zijn bruine
doorgroefde gelaat. "Of ik teleurgesteld
ben?", waren zijn woorden, "als ik eraan denk
met welke verwachtingen we weggingen uit
Nederland dan mogen we niet klagen. En
vergeet niet: het is een goedé vijfde plaats,
opgebouwd in een reeks van sterk gevaren
wedstrijden in een veld met heel veel kwaliteit.
Ik had graag een medaille gehaald voor Neder
land, want het is toch wel erg lang geleden
dat we daarmee terugkwamen".
Regelmaat heeft op de slotdag Ben Staartjes
niet kunnen redden. Hij werd elfde maar
behield nog juist zijn achtste plaats in de
algemene rangschikking. Een saillant punt is
dat de "veteranen" van de Nederlandse
ploeg beiden hebben voldaan aan de eisen
die het NOC voor uitzending heeft geeteld:
tenminste een achtste plaats in de eindklas
sering.
Hoe anders ging het met de Vollebregtjes in
de FD-klasse en de gebroeders Van Werkho
ven in de 470-klasse. Het jeugdige deel van
de afvaardiging naar Kingston bleef op deze
laatste dag, bij een straffe zuidwestelijke bries
die tot golven van 75 centimeter hoogte zorg
de, volharden in bescheiden klasseringen. Erik
en Sjoerd Vollebregt kwamen ook nu niet
verder dan een negende positie, dat bracht
hen in een veld van twintig boten een zeer
teleurstellende veertiende plaats in de eind
rangschikking. Triester nog was de verrichting
van Joop en Robert van Werkhoven. Als
dertiende rondden zij de hoge boei. Die plaats
hebben zij echter niet kunnen handhaven.
Langzaam zakte de 470-équipe terug, uiteinde
lijk werd een negentiende plaats deel van de
zeilers uit Bloemendaal, wat resulteerde in een
dertiende plaats in de eindrangschikking. Le
verde de best gevaren race van de Vollebregt-
tweeling nog een derde plaats op, Joop en
Robert van Werkhoven kwamen niet verder
dan een zesde plaats in de openingswedstrijd.
Dit gebeurt met overwinnaars. De Solingzeiler Erik Hansen werdt ter ere
van het goud voor Denemarken te water gelaten.
rij^tgii nwmnwinini m w
mi
tdiens
'Aar MONTREAL Na de negende dag ziet de
brieksj medaille-lijst er als volgt uit:
"""®4
land en 75 ij
r Marii
*645: Rusland 29 29 22 80
Oost-Duitsland 28 19 16 63
Verenigde Staten 22 25 18 65
West-Duitsland 9 6 10 25
Bulgarije 5 7 6 18
- Polen 4 2
Hongarije 4 1
I Roemenië 3 5
Groot-Brittannië 3 4
Finland 3 2
Italië 2 6
Tsjechoslowakije 2 2
Zweden 2 1
Joegoslavië 1 2
Jamaica 1 1
Noorwegen 1 1
Denemarken 1 0
Mexico 1 0
Trinidad 1 0
Cuba 1 0
Canada 0 3
Nederland 0 2
België 0 2
Portugal 0 2
Frankrijk 0 1
Spanje 0 1
Australië 0 0
Oostenrijk 0 0
Iran 0 0
Nieuw-Zeeland 0 0
Brazilië 0 0
Zwitserland 0 0
llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
goua naaaen verovera.
MONTREAL Gisteren was het precies vier
jaar geleden dat Arabische terroristen In het
Olympisch dorp van München hun vreselijke
aanslag, waarbl| elf Israëlische atleten om
het leven kwamen, uitvoerden. Reden ge
noeg voor de Canadese bewakingstroepen,
die hun werk zeer serieus opvatten, om de
controles te verscherpen en de waakzaam
heid rond de Israëlischs equipe extra te
verhogen. Tot nu toe zijn de Spelen in dat
opzicht vreselijk rustig verlopen, maar het Is
uiteraard een goede zaak dat overal reke
ning mee wordt gehouden.
Overigens krijgen de Canadese autoriteiten B
van alle kanten complimenten over de wijze, BCWflkllM
waarop de bewaking van het dorp en van de
atleten wordt uitgevoerd, hoewel dat uiteraard
ook zijn schaduwzijden heeft. De Canadese
militairen en politiefunctionarissen zijn over
het algemeen zeer beleefd in hun optreden,
maar zo mogelijk nog onverbiddelijker wan
neer het op uitvoeren van gekregen opdrach
ten aankomt.
Begrijpelijk is het wel dat de bewaking streng
is, vooral ala men nagaat dat de stroom
geruchten over aanwezige terroristen of ter
roristen die zijn gesignaleerd steeds groter
wordt Gisteren hadden de bewakers, naast
de exact vier |aar geleden uitgevoerde Pales
tijnse aanslag, nog met een extra moeilijk-
heldsfactor rekening te houden.
Een Australische krant had gemeld dat Arabi
sche terroristen via Australië naar Montreal
waren gereisd met geldige inschrijvingsbewij-
zen van het Olympisch dorp op zak. Deze
zouden zij hebben gekregen van vertegen
woordigers van Afrikaanse landen..
De betreffende Afrikaanse atleten hebben hun
inschrijvingskaart als herinnering mogen hou
den. Om de kaarten ongeldig te doen maken
hebben de COJO-officials een stempel op de
kaarten gezet die dwars over de persoonlijke
gegevens van de atleten heenloopt.
Er is echter niet intensief gecontroleerd of alle
inschrijvingskaarten van de vertrokken atleten
inderdaad ook zijn afgestempeld. Het zou dus
mogelijk kunnen zijn dat sommige atleten zijn
vertrokken met een kaart die nog volledig
intact is. In dat geval zou het kinderwerk zijn
om de gegevens en de foto te verwisselen.
Een functionaris van de veiligheidsdienst ver
klaarde in ieder geval dat men dergelijke
geruchten altijd bijzonder serieus neemt en
in de hoogste kringen van de COJO (het
organiserende comité) begint men er aardig
spijt van te krijgen dat de Inschrijvingskaarten
niet meteen zijn vernietigd.
