Slapeloze nachten
dreigen voor fans tijdens
North Sea Jazz Festival
SgpSBglps!
Z-Italië in greep
van primitieve
maffia-methoden
Spoedig ook ondertekening
F-16-contract Daf-trucks
Indianen op de loer in de Rocky Mountains
VRIJDAG BARST DRIEDAAGSE LOS
Andreotti formateur
&een premieverhoging
Detam-verzekeringen
WOENSDAG 14 JULI 1976
LEIDSE COURANT
Vrijdag a.s. om precies zes uur 's avonds bar
sten de „dertig uren van Den Haag" los. Een
non-stop jazz-spektakel van drie maal tien uur
dat het voor Nederland ongekende aantal van
meer dan driehonderd musici van allure op de
been brengt, het North Sea Jazz Festival. Een
jazzfeest zoals zelfs nergens in Europa te zien
is en waarvan een Amerikaanse jazz-fan laatst
met ontzag zei: „Zo'n festival hebben we ook
in Amerika niet meer". Plaats van handeling:
De zes zalen van het Haagse Congresgebouw.
Man achter de schermen: De 52-jarige, in het
impressariovak vergrijsde Paul Acket.
In jazzkringen in Nederland werd de laatste
weken over weinig anders gepraat dan het
gigantische project dat Paul Acket aandurfde.
Een project van meer dan vijf ton waarvoor
Acket zelf alle risico loopt, want subsidie is er
niet bij. Wie de werkkamer van Acket in een
degelijk oud pand in het Haagse Bezuidenhout
binnenkomt, weet door middel van een enkele
blik op de wanden dat Acket van wanten weet.
Het hangt er vol aanplakbiljetten, van Mariene
Dietrich tot en met Frank Zappa, van Ella
Fitzgerald tot en met Roxy Music. Acket heeft
ze allemaal hier gebracht begeleid door de
identieke zwart-witte letteraffiches waarvoor
hijzelf het recept uitschreef. Paul Acket heeft
zich de laatste dagen teruggetrokken op zijn
boerderij. Eigenhandig plakte hij de program
ma's in elkaar voor ze naar de drukker gingen,
net zoals hij zelf de advertenties voor het North
Sea Jazz Festival maakte. Op zijn kantoor wordt
het North Sea Jazz Festival vertegenwoordigd
door twee man die kind aan huis zijn in de jazz
en Acket voor dit reuzespektakel in hun vrije
tijd bijstaan. Het zijn de zilverharige Wybe
Buma, voorzitter van de Haagse Jazzclub en nog
bekender door de tijd dat hij bij de Dutch
Swing College de trompet hanteerde, en Wim
van Woerkens, onvermoeibaar animator van.
jazzfestijnen en in z'n eentje de hele Stichting
Jazz in Den Haag.
Buma: „Een hoop mensen hebben gezegd: Wat
moet Paul Acket opeens met jazz? Maar nie
mand weet dat Paul altijd al honderd procent
jazzfan is geweest. Mijn vriendschap met hem
dateert nog uit de tijd dat hij de toernees van
de Dutch Swing College verzorgde. Zijn werk
voor de jazz is alleen door de popmuziek naar
de achtergrond geschoven. Je zal het misschien
raar vinden klinken, maar ik heb m'n mede
werking hiervoor toegezegd uit ideële motieven.
Natuurlijk is het een commerciële zaak, waar
van iedereen hoopt dat-ie slaagt. Het kan al een
succes zijn zonder dat er door Acket winst
gemaakt wordt, want de kosten zijn enorm. Ga
maar eens na wat het kost om Ray Charles met
25 orkestleden over te vliegen. Daarom hebben
we ook deze tijd gekozen voor het festival. Je
kan wel roepen: Moet dat nou midden in de
zomer? Maar het is de enige mogelijkheid. Alle
grote jazzmusici zitten in Europa tussen een
aantal festivals in. Je mist dus de kosten van
een overtocht uit Amerika".
Wim van Woerken: „Het kan tóch nog wel uit
de hand lopen, want Count Basie bleek z'n
programma helemaal veranderd te hebben. Hij
zou eerst aansluitend aan een festivals hier
komen, maar dat ging niet door. Acket stond
dus voor de keus wél of niet Count Basie. Maar
kan je zo'n festival afdraaien zonder zijn orkest?
Dus betaalt Acket 25.000 gulden extra aan tic
kets. Acket doet er alles aan om het publiek
waar voor zijn geld te geven. Milt Jackson en
z'n kwartet zijn afgevallen. Nu kan je denken,
zoiets is niet eens zo belangrijk op het immense
aantal musici dat er komt. Maar nee, Acket
engageerde voor hem in de plaats maar liefst,
drie orkesten, Horace Silver, Joe Albany plus
het nieuwe kwintet van Wim Overgaauw".
Totale muziek
Het duo Buma-Woerkens loopt over van bewon
dering voor Acket en zijn initiatief. Wybe Buma
hoopt dat het festival nog eens een extra impuls
zal geven aan het jazz-leven in Nederland, dat
toch al gezonder is dan ooit tevoren. Wim van
Woerkens legt nog eens de nadruk op de „totale
muziek" die er te horen is, dat wil zeggen van
conventionele jazz tot free-jazz, van ongecompli
ceerd blazende Dixielanders tot een Cecil Taylor
die de meest fantastische patronen over z'n
Wybe Buma en Wim van Woerkens in de tuin van Acket/Mojo met het affiche voor de eerst tien uur
van de jazz-driedaagse die North Sea Jazz Festival heet.
pendeldienst met de luchthaven Schiphol waar
voortdurend musici aankomen en weer vertrek
ken. De gastvrouwen en gastheren zijn gerecru-
teerd uit jazzliefhebbers, die ook nog een beetje
gevoel voor artiesten hebben.
Inmiddels is het Acket, Van Woerkens en Buma
duidelijk geworden dat ook de gemeente Den
Haag uiterst blij is met het particuliere initiatief
van Paul Acket. Een garantiesubsidie of andere
steun zat er dit jaar nog niet in. Acket moest
eerst maar bewijzen dat het kón, terwijl hij ook
pas heel laat de definitieve lijst van artiesten
had kunnen voorleggen. Volgend jaar zal er
ongetwijfeld verder over gepraat worden door
de gemeente en Acket. Want de Haagse organi
sator wil in elk geval een traditie van zijn North
Sea Jazz Festival maken. Jazzliefhebbers gelieve
er met hun vakantie van volgend jaar alvast
rekening mee te houden.
BERT JANSMA
vleugel uit laat zwermen. Van Woerkens: „M'n
eigenlijke ideaal zou trouwens zijn als je zover
kon komen jazz en klassiek op zo'n festival
naast elkaar te spelen. Maar dit is al heel veel".
De VW heeft in verband met de grote publici
teit die in Duitsland, België en Engeland voor
het North Sea Jazz Festival is gemaakt, zelfs
speciale arrangementen bedacht waardoor voor
één prijs zowel concert - als hotelplaatsen gere
serveerd konden en kunnen worden. Het zal
trouwens de vraag worden of de echte jazzfan
z'n bed wel zal zien tijdens de Haagse Jazz-drie-
daagse. Om zes uur 's avonds begint het al, of
eigenlijk nóg eerder met een warming-up voor
de deur van het Congresgebouw door „streetpa-
raders", en de laatste tonen moeten klinken om
vier uur in de ochtend. Er zijn door het bureau
Acket/Mojo een veertig man ingeschakeld om
het ingewikkelde schema van de talloze optre
dens soepel te laten verlopen. Er is een speciale
(Van onze correspondent Frans
Wijnands)
ROME In Calabrië in het
toeristisch drukbezochte gebied
in het uiterste puntje van de
Italiaanse laars - zijn de eerste
zes maanden van dit jaar al
meer dan 60 maffia-doden ge
vallen. Een zware balans, waar
bij nog niet eens geteld zijn de
vele vecht- en schietpartijen, de
tientallen gewonden en de gifti
ge pesterijtjes tussen families
die elkaar de macht betwisten
in dorpen en regio's.
„De Calabrese maffia" is een
nieuw begrip geworden in Italië
maar geen nieuw fenomeen, om
dat het opvallend veel lijkt op
een herhaling van de mafia-his-
torie in Sicilië, waar de misdaad
inmiddels geperfectioneerd is
tot een groot-industrie, terwijl in
Calabrië wat losse handwerk
slieden elkaar in de haren zit
ten.
Het „voordeel" van de Siciliaan-
se, de originele maffia is, dat de
zaken aan tafel worden uitge
praat en niet langer schietend
op pleintjes en straten, op ezel
spaadjes in het gebergte en in
hinderlagen op afgelegen we
gen. Op Sicilië vallen minder
doden dan in Calabrië, waar
talloze families elkaar bestrij
den zoals 50 jaar geleden op
Sicilië nog gebeurde: oog om
oog, tand om tand, en niemand
weet ooit iets. Angst en omerta,
zoals de traditionele z\yijgplicht
van de streekbewoners wordt
genoemd, beheersen die primi
tieve machtsstrijd.
Calabrië is van oorsprong geen
maffioos gebied. Het is altijd
een arme streek geweest waar
de mensen niet verder keken
dan hun eigen huis en akkertje
in hun eigen dorp. Terwijl de
televisie hen verbonden heeft
met alle werelddelen en zelfs de
maan, bleef het dorp aan de
andere kant van de heuvel
vreemd en onbekend gebied.
Terwijl de welvaart in Noord-
Italië toenam, groeide de armoe
in het zuiden. De bevolking nam
snel af, omdat uitgerekend het
hete Calabrië de meeste emi
granten opleverde: mensen die
door werkloosheid en honger
gedreven hun geluk elders zoch
ten.
De regering in Rome heeft er
iets, misschien zelfs wel veel
aan willen doen. Calabrië werd
min of meer tot nationaal nood-
gebied verklaard. Er zijn miljar
den lires ingepompt, er werden
wegen en spoorwegverbindin
gen aangelegd, er werd indus
trie opgericht en er werd alle
steun gegeven aan de instellin
gen die het gebied toeristisch
wilden ontwikkelen. Maar van
dat geld is veel aan alle mogelij
ke privé-strijkstokken blijven
hangen.
Bovendien zijn er honderd Cala-
brië's, zo wordt in de streek zelf
gezegd. Er is geen eenheid, alles
en iedereen is verschillend. Juist
die grote verscheidenheid en on
derlinge rivaliteit speelde de Si-
ciliaanse hpgeschoolmaffia in
de kaart toen zij 15 jaar geleden
de Calabrese kust als werkter
rein uitkoos. Eerst sigaretten.
Later diamanten en drugs en
eigenlijk alle andere winstge
vende smokkel werden voortaan
ook via Calabrië verwerkt. De
dorpsvechtersbazen in Calabrië
ontdekten een nieuwe markt.
Dat wil zeggen vooral de bewo
ners van de streek rond Reggio
di Calabrio en het daarachter
liggende woeste Aspromonte-ge-
bergte. Terwijl in de andere de
len van Calabrië vrijwel alles
bij het oude bleef, ontwikkelde
zich in het uiterste zuiden de
machtsstrijd die werd uitge
vochten met de klassieke maf
fia-methoden: hinderlagen, au
to's die „per ongeluk" diepe ra
vijnen inreden en moordpartij
en met de beruchte „lupara",
een bijna antiek soort pistool.
Van een onzer verslaggeefsters)
DEN HAAG Na Fokker-VWF
cal binnenkort ook Daf-trucks
jen order afsluiten met General
Dynamics voor de vervaardi
ging van onderdelen voor de
F-16-gevechtsvliegtuigen. Het
lal dan gaan om de produktie
iran 480 onderstellen voor deze
itraaljagers.
)p voorwaarde van een bepaald
iantal compensatie-orders heb
ben de regeringen van Neder
land, België, Noorwegen en De
nemarken besloten de nieuwe
toestellen voor hun luchtmacht
bij General Dynamics aan te
schaffen. Het contract dat Fok
ker gisteren sloot in het Haagse
Congresgebouw was de eerste
in deze serie compensatie-or
ders. Daf-trucks zal voor wat
Nederland betreft de tweede
zijn. Alle contracten zullen rond
oktober van dit jaar afgesloten
zijn, zo luiden de verwachtin
gen. Op dat moment kan ook de
definitieve bestelling van de
F-16 voor de vier landen offi
cieel worden gedaan.
Wat betreft het contract met
Daf: hierover bestaat al sinds 10
mei overeenstemming tussen
General Dynamics en Daf-
trucks. Ook minister Lubbers
van Economische Zaken heeft
er zijn fiat aan gegeven. Het
wachten is alleen nog op de
formele goedkeuring van de
Amerikaanse regering. Met na
me enkele financiële aspecten
moeten nog worden afgerond.
Het contract dat Fokker-VWF
gisteren met General Dynamics
sloot, omhelst een order van 600'
miljoen gulden. De heren Schei
deman en Grobbe, die hun
handtekening zetten namens
General Dynamics en Fokker-
VWF zeiden na afloop zeer ver
heugd te zijn over het resultaat.
Fokker heeft zich belast met het
vervaardigen van de rompmid
denstukken en de bewegende
delen van de vleugels voor de
F-16. Het contract is gebaseerd
op de productie van duizend
toestellen. Maar gezien de voor
stellen die General Dynamics
heeft gedaan aan ondermeer Is
raël, Australië, Canada, Japan,
Griekenland, Turkije, Iran en
Korea zou het uiteindelijk te
bouwen aantal gevechtsvliegtui
gen van het type F-16 wel eens
kunnen oplopen tot twee- drie
duizend, aldus de verwachtin
gen van de heer Scheideman.
De eerste onderdelen zullen in
mei 1978 door Fokker worden
afgeleverd. Het eerste afgewerk
te vliegtuig zal in juni 1979 ge
reed zijn.
ROME (DPA) De christendemocraat Giulio Andreotti is gisteren
belast met de taak een nieuw Italiaans kabinet te formeren.
Andreotti is tweemaal minister-president geweest. Hij staat bekend
om zijn tact en wordt door zijn partijgenoten een van de weinigen
genoemd die de formatie tot stand zouden kunnen brengen.
Hem wacht een moeilijke taak. De communistische partij eist,
gesteund door de socialisten een regering op brede basis, waarin
ook communisten zitting hebben. De christen-democraten wijzen
zo'n regering beslist af, maar verkeren na de verkiezingen niet
in de positie dat zij alleen een meerderheids regering zouden
kunnen vormen.
Francesco de Martino, leider van de socialisten is gisteren echter
met het hele bestuur afgetreden. Het is nu niet uitgesloten dat
de houding van de socialisten soepeler wordt. Tot nu toe waren
zij tegen een coalitie met de christen-democraten, als niet ook de
communisten zitting in de nieuwe regering zouden krijgen.
Nieuw kabinet in Jordanië
AMMAN (UPI) Koning Hoes
sein van Jordanië heeft giste
ren het ontslag van premier
Zeid Rifai aanvaard en enkele
uren later een nieuwe regering
onder de vroegere minister van
onderwijs Nadar Badran goed
gekeurd.
Evenals zijn voorganger is Ba
dran nu minister van buiten
landse zaken en defensie. De
40-jarige premier geldt als poli
tiek gematigd.
Het nieuwe kabinet telt 14 leden
van wie twee afkomstig zijn van
de oostelijke oever van de Jor-
daan en vier van de door Israël
bezette westelijke oever. Vier
zijn nog niet eerder minister
geweest.
De afgetreden Rifai is drie jaar
achtereen premier geweest en
gaf als reden voor zijn ontsla
gaanvrage op dat hij rust nodig
had.
'TRECHT (ANP) De Bedrijfsvereniging voor Detailhandel en
imbachten (Detam) zal haar premies voor de ziekengeldverzeke-
ing en de wachtgeldverzekering in 1977 handhaven op het peil
an 1976. Dit betekent dat de 410.000 verzekerden en de 65.000
angesloten werkgevers in de onder de Detam ressorterende
edrijfstakken per 1 januari 1977 procentueel niet meer gaan
etalen dan nu.
jet Detam-bestuur heeft zijn besluit gebaseerd op de voor 1977
praamde kosten, de uitkomsten over 1975 en de verwachte uitkom-
len over 1976.
'at de ziekengeldpremie niet omhoog hoeft is onder mqer te
pnken aan het feit dat het ziekterisico in 1975 aanzienlijk minder
gestegen dan in de jaren daarvoor. In 1975 kreeg de Detam
»im 516.000 ziekmeldingen binnen, 0,6 procent meer dan in 1974,.
""wijl de stijging in 1974 rond 9,5 procent en in 1973 bijna twaalf
tocent bedroeg ten opzichte van het voorgaande jaar.
oor de wachtgeldverzekering gold dit jaar een premie van 0,8
rocent en die zal naar wordt verwacht ook in 1977 toereikend
pn. De werkloosheid in de betrokken bedrijfstakken nam welis-
aar ook in 1975 verder toe, maar de stijging bedroeg „slechts"
>s procent tegen een stijging van 14 procent in 1974. De Detam'
oemt het los van de omvang en de groei van de werkloosheid
[n ernstig verschijnsel, dat nu al enkele jaren bijna de helft van
ft aantal werkloze verzekerden jonger is dan 25 jaar.
Srofe beurt voor beelden
„zich oprichtende
vrouw" zit dringend
verlegen om een
nieuw voetstuk ter
wijl een „paard met
ruiter" sukkelt met
een lozittende staart.
Verder moeten er
„drie vrouwen" nodig
worden gewassen,
terwijl ook de ab
stracte kunstwerken
„ruimtelijke orde
ning"- en „vlucht"
dringend gereinigd
moeten worden. Ten
slotte heeft een .zit
tende vrouw" haar
langste tijd in een
park gezeten, want ze
wordt al geruime tijd
aan het oog onttrok
ken door overwoeke
rend groen. Zij gaat
binnenkort naar een
wat opvallender
TRECHT (ANP)
jet Utrechtse ge
meentelijk beelden-
estand krijgt een
rote beurt. Van de
12 beelden langs de
penbare weg zijn er
hard aan een op-
napbeurt toe, aldus
Ipenbare Werken.
o heeft een „jongen
|et hond" een nieu-
neus nodig. Een
Fest-Berlijn krijgt betere gevangenis
ERLIJN (DPA) Het Westberlijnse stadsbestuur heeft gisteren
is consequentie van de ontsnapping dezer dagen van vier vrou-
*n, die van terreurdaden werden verdacht, besloten tot de bouw
bi een nieuwe gevangenis. De nieuwe penitentiaire inrichting
d 30 tot 40 miljoen mark gaan kosten en 250 gedetineerden
'Oeten kunnen herbergen.
a de spectaculaire ontsnapping in de nacht van zes op zeven
ili uit de vroegere kazerne was de wethouder van justitie Hermann
xfort al afgetreden. De directeur van de gevangenis is met verlof
ïzonden. Ondanks koortsachtige speuracties en 550 tips, is nog
;en spoor van de voortvluchtigen gevonden.
Dubois (Wyoming, U.S.A.) „Was ik hier honderd
jaar geleden maar geweest", mompelde de zwart-
gelokte Marianne uit Amsterdam toen ze drie
dagen geleden door een van Amerika's spookste
den restanten van een even ellendige als
opwindende gouddelversperiode fietste.
„Toen", mijmerde Marianne, „moet hier de echte
goudkoorts geheerst hebben en niet de valse sfeer
die hedendaagse Amerikaanse „geldmakers" nu
'proberen te scheppen". Marianne heeft het bij het
rechte eind, want in de meeste spooksteden die
we hier aantreffen, heeft de commercie meedo
genloos toegeslagen en vrijwel niets overgelaten
van het verleden.
„Geldmaken" is nog altijd levensdoel nummer één
in deze nieuwe wereld, waar alles net even groter,
net even beter moet zijn dan elders op onze
aardbol. De Yankee zal het niet gauw toegeven,
maar hij is er wat trots op dat zijn caravan
en het zijn al zulke grote hier nog juist even
luxueuzer is dan die van zijn buurman, twee
huizen verderop.
Ondanks die materiële welvaart, of misschien wel
juist daardoor, kent menige Amerikaan nog wel
degelijk zijn angsten. Ik herinner me Tom, die me
nauwelijks een uur geleden bezorgd bij de arm
nam en vertelde over de „gevaren" die ons morgen
te wachten staan. Morgen, op de 28ste dag van
onze fietstocht, dwars door de Verenigde Staten
van Amerika, zullen we Fort Washakie aandoen,
een 300 inwoners tellend Indianen-reservaat. „Kijk
alsjeblieft uit en rij er niet alléén doorheen, want
die roodhuiden hebben het op jullie voorzien", wist
Tom me te vertellen. Hij maakt zelfs gewag van
een „nieuw Wounded Knee".
Terwijl de ene zonnige dag hier de andere ver
dringt, peddelen 13 fietsers u weet het nog, 8
Amerikanen en 5 Nederlanders onverdroten
voort in de richting van hun eindpunt; de stad
Yorktown aan de Atlantische Oceaan waar we
over 54 dagen hopen aan te komen. Precies een
derde deel van onze fietstocht zit er nu op: bijna
1400 mijl, ofwel 2300 kilometer.
We schrijven vandaag 7 juli en we bevinden ons
in het hart van de Rocky Mountains, bijna 2500
meter boven zeeniveau. Een slopende dag ligt
achter ons: ruim 105 kilometer met daarin verwe
ven een klim van 35 kilometer (5 tot 7 procent)
die ons naar de op een na hoogste top van de
Rocky Mountains voerde; de 3200 meter hoge
Togwotee pass. Over een kleine twee weken berei
ken we de allerhoogste top, de Hoosier Pass, die
zijn kruin 4000 meter boven de aardbodem uit
steekt.
Maar hoe vreemd het ook mag klinken, de bergen
zijn niet eens meer onze voornaamste „vijand".
Vier weken van bijna voortdurend stijgen heeft-
van de meesten van ons redelijk sterke klimgeiten
gemaakt die niet meer opzien tegen een col van
twee- of drieduizend meter. Dat wil niet zeggen
dat alles nu van een leien dak gaat, oh nee, want
als de ene „tegenstander" bedwongen is, dan
doemt er wel weer een andere op. Bijvoorbeeld
die genadeloze hitte met temperaturen die de 35
graden te boven gaan. Of denk eens aan de
muskieten. Hun aantal bereikte zijn hoogtepunt in
het nederige plaatsje Wisdom dat zichzelf parman
tig de „muskieten-hoofdstad van de wereld" laat
noemen. „Als je daar een keer in je handen klapt,
sla je er meteen tien dood", snoefde een weldoor
voede Amerikaan vlak voordat we de dorpsgrens
overschreden. Zijn voorstelling van zaken was
overdreven, maar plezierig was ons verblijf in die
insekten-poel allerminst.
Een heel ander insect.de bergkever, vernietigde op
zeven fietsdagen van hier, in een langdurig vraat
zuchtige bui 57 miljoen bomen. De nieuwe aan
plant komt al voorzichtig omhoog, maar het lang
zaam wegrottende hout van de 57 miljoen sparren
ligt uitgeteld tegen de Amerikaanse vlakte. Wat
een contrast, die omvergevreten bomen met hun
soortgenoten die bij duizenden omhoogsteken
uit de Medicine-rivier. Ook die bomen zijn al lang
afgestorven en ook hun lot staat vast, want binnen
enkele jaren zullen ze allemaal door het snelstro-
mende water van die Medicine-rivier verzwolgen
zijn. Maar hun geschiedenis is compleet anders.
Zeventien jaar geleden scheurde de aarde daar
uiteen tijdens een van de zwaarste aardbevingen
die Amerika ooit trof. Metershoge keien stortten
zich omlaag met een snelheid als van een racewa
gen. Er vormde zich niet alleen een nieuw stuk
rivier, waar nu de bomen uit omhoog steken. Maar
er vormde zich ook een nieuwe heuvel, pal boven
op een kampeerplaats. Negentien kampeerders
werden onder een metershoge aardlaag bedolven
en levend begraven. Hun namen staan gegrift in
een 6 meter hoge kei, bovenop de heuvel die nu
jaarlijks door 50.000 mensen wordt bezocht.
De Amerikanen metselden op de plaats van de
ramp een statig gebouw waarin ze de gevolgen
van de aardschok middels foto's uitbeelden. Een
seismograaf registreert er de bewegingen van de
bodem. De laatste trilling werd gesignaleerd op
6 juni 1976, gelukkig een lichte.
Stevig doorfietsend u herinnert zich dat we elke
dag zo'n 100 kilometer overbruggen hebben we
inmiddels ook al Amerika's nationale trots, het 100
kilometer lange Yellowstone Park, achter ons gela
ten. Beren, ze moeten er in veelvouden zijn, heb
ben we er niet gezien. Vreemd, als je weet dat
tot zes jaar geleden elk seizoen 25 beren gedood
'werden door menselijke tussenkomst en dat bo
vendien tot 1969 zo'n 50 toeristen per jaar een
nauwelijks aantrekkelijke omhelzing met zo'n
bruine beer moesten gedogen. Maar toen vonden
de parkwachters het dan ook mooi genoeg. De
confrontatie beer mens op de door het park
leidende autoweg werd te gevaarlijk. Dus werd de
grommende berenfamilie teruggedrongen in de
groenbruine bossen waar zij haar natuurlijk leef
milieu heeft. Een moeilijke taak was dat niet, want
slechts 4 procent van het Yellowstone Park is ooit
door mensenhanden beroerd. Maar waar die men
senhanden bezig zijn geweest, is dat dan ook
meteen goed gebeurd. Old Faithfull, bijvoorbeeld,
stootte tot 85 jaar geleden in alle eenzaamheid elk
uur 25.000 kokende liters water vanuit het binnen
ste van de aarde naar buiten. Toen werd de warme
geiser ontdekt door de mens en in een ommezien
was van Old Faithfull (de „ouwe getrouwe") een
toeristische attractie van de ergste soort gemaakt.
Terwijl de avond hier langzaam over het 898
inwoners tellende DuLois valt, kruipen de leden
van onze dertien man tellende fietsgroep in hun
slaapzakken. Het is amper negen uur, maar om
half vijf zal de wekker ons tot de orde roepen.
Om zes uur willen we in het zadel, om de 120
kilometer achter ons te hebben vóórdat de ergste
hitte losbreekt en voordat de muskieten hun eeu
wige jacht op menselijk bloed beginnen.
Oh ja, en dan nog die „gevaarlijke" Indianen die
ons morgen op zullen wachten. Twee Nederlanders
uit onze groep hebben hun voorzorgsmaatregelen
genomen: ze steken zich morgenochtend in een
felrood T-shirt, waarop het grote letters „Holland"
geschreven staat. Zo'n vriendelijke naam van een
zo vredelievend land, geen Indiaan zal hen kwaad
doen, geloven ze.
Niko Hoffer
