Organisatie bezorgd
over vermissing van
pasjes en uniformen
In Kingston liggen de
problemen op water
Matig betaalde Mildred Lauw ziet niets van Spelen
HOSTESSEN
ONTEVREDEN
Strenge scheidslijn tussen sport en maatschappij
BEVEILIGING OPTIMAAL MAAR NIET SLUITEND
MONTREAL De scheidslijn tussen maat
schappij en sportwereld is opzichtig gemar
keerd op de vliegvelden Mirabel en Dorval,
en de Olympische accommodaties. Aan de
ene kant van de hekken en andere obstakels
de politiemannen, weliswaar vriendelijk maar
toch met een mate van grimmigheid die
beangstigend kan aandoen, aan de andere
zijde het vrolijke en nog zorgeloze gezel
schap atleten die langzaam aan uit alle delen
van de wereld het Olympische dorp vullen.
Niemand, die niet in het bezit is van een
accrediteringskaart, het bewijs dat men op
een of andere manier betrokken is bij de
Spelen, kan de hermetische afgrendeling van
het dorp doorbreken. En dan nog, als het
altijd zichtbaar te dragen dokument is gecon
troleerd, zijn er speciale pasjes nodig die
toegang geven tot het innerlijk van de tijdelij
ke verblijfplaats van atleten en begeleiders.
Niet dan nadat een „sluis" is gepasseerd en
alle „bagage", van aktentas tot diplomatenkof
fertje, grondig is nagekeken. En toch worden
in het Olympisch dorp zeventien accredite-
ringskaarten en twaalf politie-uniformen ver
mist. Een gebeurtenis waarover de Olympische
organisatie zich veel zorgen maakt. Zijn ze
verloren of ontvreemd? Een pasfoto is immers
eenvoudig te verwisselen voor lieden die daar
in een niet geringe handigheid bezitten? Ver
der zijn ineens vier werklieden uit het dorp
spoorloos.
Dat is zo'n probleem achter de facade, die
is opgetrokken door de bonte stoet atleten,
die reeds bezit hebben genomen van het dorp.
De grote groep van 312 mannen en vrouwen
uit Rusland, de kleurig geklede Zweden, de
zwierige gewaden dragende bewoners van
landen als Barbados en Mongolië. En zowaar
de Oegandezen.
Vertier
De atleten strekken zich uit op de stoelen
van het internationale openlucht-ontmoe
tingscentrum waar constant een bandje
voor vertier zorgt
Ze dalen door de immense piramidevormi
ge gebouwen waar zij drie weken of min
der verblijven; relaties worden verstevigd
of aangeknoopt en er zwemt een eenzame
in het overdekte bad dat ten gerieve van
de dames en heren vlak naast het ontmoe-
tingsgebied is aangelegd. Langs de lange,
glooiende weg die het dorp doorsnijdt zit
een vrouw die gitaar speelt en erbij zingt,
de ogen steeds richtend op de naast haar
liggende tekst. Een en al vrolijkheid en
onbezorgdheid aan gene zijde van de
scheidslijn, onderbroken door de ernst als
de atleten met hun attributen op weg gaan
naar de trainingen in de vlakbij gelegen
hoofdaccommodaties: Olympisch stadion,
zwembad en wielerbaan. Of verderop waar
de waterpoloërs onder anderen ver van
Olympisch huis moeten gaan. In deze in-
Herman van Bergem
speelperiode loopt alles nog soepel. Er is
voldoende vervoer voor de atleten, die
immers het hoofdbestanddeel vormen van
de Spelen.
Riant
Hoog in de lucht van een van de twee
terrasvormig oplopende woonpiramides is de
Nederlandse ploeg ondergebracht, op de
elfde verdieping. Een riant onderkomen, te
meer omdat zo'n twee maanden geleden een
stuk of zestig atleten meer waren opgegeven
dan ons land tenslotte kon opbrengen.
Ruime kamers in flats die na de Spelen, zoals
ook in Mexico en München gebeurde, aan de
bevolking verhuurd zullen worden. De kamers
moeten uiteraard gedeeld worden. André
Schuwer, de directeur van het Nederlands
Olympisch Comité die met zijn personeel al
enige dagen, aanwezig was om alles voor te
bereiden voor de ploeg, moet genoegen ne
men met zijn bed in de keuken. Hij vat het
goedmoedig op. De artsen en fysiotherapeuten
bevolken de kamers naast hem en een gehele
galerij, inclusief een afgeschut zonneterras,
staat ter beschikking van de heren atleten. De
dames zijn elders boze tongen beweren:
op veilige afstand ondergebracht in de
gigantische, architectonisch fraaie gebouwen.
In schrille tegenstelling daarmee is de wer
kruimte voor het bureau, dat door het NOC
wordt bemand, en de ruimten waar de artsen
De Jongste. Stuur en Elzerman en de fysio-
Ben Staartjes
KINGSTON Het klinkt
vreemd, maar in de Olympi
sche zeilstad Kingston, is
het water van het meer van
Ontario, de grootste vijand van iedereen die
rechtstreeks met de organisatie is belast
Want hoe moet men in deze tijd water zien
te beveiligen, garanties kunnen geven dat er
met de honderden Olympische zeilers in
Kingston, een kleine 300 kilometer van Mont
real, bijna niets kan gebeuren.
Vorig jaar tijdens de voor-Olympische wedstrij
den. zijn er al een serie proeven genomen.
Maar het bleek tot op de laatste dag moge'/jV»
dat toch op het wijdse meer van Ontario,
plezierjachten de feitelijk verboden zone enige
tijd konden binnenvaren. Honderden kleine en
snelle vaartuigen van de speciaal voor deze
spelen in het leven geroepen veiligheidsbriga
de hebben op het moment dat ook in Kingston
de Olympische sfeer eindelijk voelbaar wordt,
sinds enkele dagen luchtsteun gekregen van
Joop Werkhoven
twintig helikopters. Daarnaast ligt er op het
meer van Ontario een stevig uit de kluiten
gewassen marine-schip klaar waarop tweehon
derd militairen zijn, die met tien extra helikop
ters overal kunnen worden ingezet. In King
ston. waar het Olympisch zeildorp gemakkelij
ker te bewaken lijkt dan in Montreal, blijft toch
het gevaar vanaf het water komen. Op de
helikopterhaven, even buiter Kingston, zegt
commandant Andre Fecteau: „Toen acht jaren
geleden besloten werd de Spelen aan Canada
toe te wijzen en Kingston de zeilwedstrijden
kreeg, werd hier het sein gegeven voor het
bouwen van een nieuwe stad. De problemen
van München leidden er toe dat er veiligheids
maatregelen moesten worden ingebouwd. Dat
b.v. een bestaand bos in de omgeving van
de slaapaccommodaties toch moest verdwij
nen. Kingston is gebouwd voor de zeilers.
Alles is nieuw, behalve het water. Dat ligt er
al duizenden jaren. Daar was niets meer aan
te veranderen."
Kingston is al vele maanden klaar voor de
Olympische strijd die snel na de opening
gaat ontbranden. Vorig jaar moesten nog
enkele kleine voorzieningen worden getrof
fen, maar alles is ruimschoots op tijd opgele
verd.
Ook de compleet nieuwe stad die op bijna
10 kilometer van de bestaande kern is ge
bouwd. En dat laatste is voor de bewoners
van Kingston het grootste probleem. Kingston
bestaat thans duidelijk uit twee totaal niet bij
elkaar passende delen. De oude stad met
gebouwen die aan een rijke historie herinne
ren (downtown Kingston) en het Amerikaans
opgezette nieuwe deel (newton Kingston). Via
brede boulevards, en supersnelwegen is de
feitelijk toch maar simpel ingerichte Olympi
sche haven bereikbaar. Ruim 12 miljoen gul
den hebben de Olympische accommodaties in
Kingston gekost. Dure nieuwbouwwoningen
zijn verrezen, anderzijds is geen aandacht
geschonken aan de nood in de oude stad.
De honderden affiches met de kreef „King
ston, de stad waarin iedereen zich rijker
voelt" zijn de laatste dagen langs de wegen
weggehaald.
therapeuten en masseurs mevr. De Grooth,
Van Breukelen, Van Gelder, Klaassen, Kuiper
en Huizing, tezamen het medisch team vor
mend, moeten werken. Zij zitten in de kelder,
waar ruimten provisorisch met dunne platen
zijn afgeschut en ook de zelfbedieningswasse
rette is ondergebracht. Een waarlijk schamel
onderkomen waar nooit daglicht doordringt.
Ongerief
Maar een ieder Is ervan doordrongen dat de
Canadese Olympische Organisatie, ondanks
de prestatie die toch nog is geleverd en
waaraan zo lang moest worden getwijfeld,
tijd te kort is gekomen. Vandaar de koorts
achtig werkende bouwvakkers, de met appa
ratuur slepende arbeiders en het ongerief
dat op bepaalde punten moet worden geno
men.
Daarbij begrepen het tijdrovende maar onont
koombare controleren van jan en alleman die
het nodig heeft de neus iets verder dan
toegestaan is over de afscheidingen te steken.
Want diep in hun hart vrezen de organisatoren
dat overlaten een vervolg zullen willen knopen
aan de gebeurtenissen in Mexico waar de
opstandige studenten en andere organisaties
voor rumoer zorgden en aan het gruwelijke
bloedblad van München. Canada heeft er
lering uit getrokken. Onophoudelijk cirkelen
helikopters in de lucht met scherpschutters,
tanks rollen hier en daar grommend over de
wegen, zwaarbewapende politiemannen voe
ren hun weinig benijdenswaardige taak uit. De
scheidslijn tussen maatschappij en sportwe
reld is streng getrokken. Het moest, al doet
het afbreuk aan de Spelen die een ontmoe
tingsplaats voor de jeugd van de wereld
dienen te zijn die vriendschap en begrip voor
elkaar dienen te kweken. Want de scheidslijn
tussen goed- en kwaadwilligen kan vliesdun
zijn
t,
fa
Oi
jei
Door
Jack Arentsen
In de plaats daarvoor zijn de Olympische
symbolen gekomen. Zijn in de nieuwe jachtha
ven de meest luxueuze schepen komen te
liggen. Volgt de ene cocktail-party de andere
op. Overal klinkt muziek, de avonduren zijn
vol licht en sfeer. En over de oude stad
klinken herhaaldelijk de schoten die vanaf het
imposante fort Henry uit kanonnen daterend
van 1878, achtmaal per dag worden afgevuurd.
Kingston is een stad waar oud en nieuw elkaar
iedere dag tegenkomen. „Maar dat oud©
meer", zegt veiligheidscommandant Andre
Fecteau nogmaals, „is onze grootste zorg."
En wijst dan nog op het super-elektronisch
veiligheidssysteem dat ook nog in het water
is ingebouwd. Met bepaalde stralingen, die
steeds via onderwater-stations worden doorge
geven houdt men ook nog een zone tot vijftien
meter onder de wateroppervlakte onder con-
trofe.
De Nederlandse Olympische zeilploeg is in
Kingston niet ongeschonden de officiële me
ting doorgekomen. Zowel de 470 van Joop en
Robert van Werkhoven, als de Temoest van
Rob Werkhoven
Ben Staartjes bleek niet geheel te voldoen aan
de voorschriften. De boot van de jeugdige
broers uit Bloemendaal was uitgerust mei
houten schotten. „Dat geeft wat meer stevig
heid", aldus Jacques Stap, de secretaris-pen
ningmeester van het NOC die ruimschoots zijn
sporen in de zeilsport heeft verdiend. „Ze
moesten worden vervangen door kunststof"
Acht boten van dezelfde bouwer werden bij
deze controle verplicht een dergelijke wijzi
ging aan te brengen. Het was een beslissing
die Joop en Robert van Werkhoven met moei
te aanvaardden.
Minder consequenties had de afwijking die bi.
de „Double Dutch" van de direkteur in auto-
accessoires uit Bussum werd geconstateerd
De afdekplaat van kunststof van zijn Tempesl
bleek te veel naar voren te zijn gemonteerd
Daaruit zou Staartjes mogelijk enige wins!
kunnen boeken. Snel was deze „overtreding'
verholpen.
MONTREAL De meer dan duizend
hostessen die alle officiële instan
ties rond de Spelen hulpvaardig van
dienst zijn, bepalen het gezicht van
de organisatie. Zij zijn de eersten
die de officiële Montfeal-bezoekers
begroeten en zij zijn het ook die hen
bij hun vertrek naar het vliegtuig
begeleiden.
In die tussenliggende periode moeten de
meerdere talen sprekende meisjes het de
aan hun verantwoording toevertrouwde gas
ten zo goed mogelijk naar de zin maken. Dat
Is een ijzeren regel waar het COJO, het
Organiserende Canadese Olympische Comité
streng de hand aanhoudt. Zij kan dat gerust
doen want de belangstelling voor deze afwis
selende functie is zó groot dat pas na een
bijzonder strenge selectie de meer dan dui
zend meisjes (meest studenten), werden aan
gewezen.
Eén van die hostessen is de bijzonder aantrek
kelijk ogende 28-jarige Mildred Bastien-Lauw,
studente kunstgeschiedenis aan de universiteit
van Montreal. Mildred Lauw woont nu ruim
een jaar in Montreal. Zij is geboren in Maa-
stricht (toen was het nog Heer, „Mijn vader
was daar huisarts") en zij is met haar Cana
dese man die zij op de universiteit van Leuven
heeft leren kennen, naar Montreal getrokken.
REL
Maar de uiterlijke aantrekkelijkheid van haar
tijdelijke functie hebben Mildred haar gevoel
voor een kritische kijk op bepaalde zaken niet
doen verliezen. Zij kwam daarbij tot de conclu
sie dat veel zaken voor de hostessen bijzonder
slecht waren geregeld en samen met nog twee
andere meisjes zorgde zij door middel van
publicaties voor een rel die haar door het
COJO niet in dank werden afgenomen.
„Kijk", zegt Mildred Lauw die aan de Neder
landse delegatie is toegevoegd en daardoor
bijna hele dagen in het Olympische dorp zit.
„Toen wij waren geselecteerd door het COJO
werd ons verteld dat wij tot de crème de la
crème van de Olympische organisatie behoor
den. Op ons rustte een verantwoordelijke taak.
Dat klonk natuurlijk prachtig maar toen daarna
de arbeidsvoorwaarden bekend werden ge
maakt, leek het er niet erg op dat wij zo
belangrijk waren. Er werd ons verteld dat wij
er niet op hoefden te rekenen, dat wij van
de organisatie eten zouden krijgen. Wij moes
ten zelfs ons pakje boterhammen maar mee
brengen. Of wanneer we daar geen zin in
hadden, moesten wij de delegatieleider van
het ons toevertrouwde land zover zien te
brengen dat hij voor ons voor eten zou
zorgen. Hetzelfde geldt voor het bezoeken van
de Olympische Spelen.
Er is mij gezegd dat ik voortdurend met
meneer Kerdel, moest optrekken. Waar hij
gaat, moet ik ook gaan. Maar dat geldt niet
voor de wedstrijden. Wanneer het eenmaal
zover is dan moeten de hostessen voor de
poorten van het Olympisch stadion blijven
staan. Ze hebben het ook gepresteerd om voor
stijgen. Ik heb dat niet gepikt. Samen met een
meisje uit Israël en Arabië hebben wij de pers
Door
Harry Vermeulen
de hostessen salarisverlaging aan te brengen.
Eerst verdienden wij 6.50 dollar per uur. dat
is later teruggebracht tot 4.65 per uur. En dat
in een tijd waarin de salarissen alleen maar
Toch geeft Mildred Lauw haar baantje niet op.
De aantrekkelijke kanten die er aanzitten we
gen volgens haar ruimschoots op tegen de
nadelen. Maar evenmin geeft zij haar kritische
standpunten op. „Dat zou ik niet kunnen. Ik
heb hier bij veel vrouwen een zekere gelaten
heid bemerkt wanneer het om bepaalde zaken
gaat. Ik heb daar nooit genoegen mee geno
men. Vanaf het eerst emoment dat ik voor
de diensten van het COJO werd gecharterd
(Mildred Lauw was één van de dertig hostes
sen die de voor-Olympische Spelen hebben
meegemaakt en tot kort voor de Spelen be
hoorde zij bij een groepje van vijftien hostes
sen die waren overgebleven voor officiële
handelingen), heb ik me zo opgesteld".
Vooral het gegeven dat ze enkele weken lang
in het gezelschap van Nederlanders verkeert,
is voor Mildred Lauw de voornaamste reden
geweest om deze slopende baan (de meeste
dagen is .zij meer dan twaalf uur in de weer),
onmiddellijk na aankomst in Montreal te ac
cepteren.
Een hek vormt -vmu,Um,3
„maatschappij" en „Spelen". Een
praatje brengt afleiding tijdens het
lopen van de wacht.
Uit alle windstreken komen ze naar Montreal. In hun specifieke kleder
dracht lopen Arabieren doör het Olympisch dorp.
