DEZE WEEK IN LEIDSE BIOSCOPEN
One-man-show
van Woody Allen
>ean Connery als
ebellerende Berber
Bisschop Simonis zou zijn overuren
in Zoeterwoude niet willen missen
Silvia laat naieve
romantiek zien bij
geurtjes van een uienpot
LLiefde voor Harmonie" houdt
weense muziektraditie hoog
Erotische nachtmerrie van Walerian Borowczijk
ILUXOR Storm over Marokko (14) met Sean Connery
ICandice Bergen. Regie: John Millius.
zo snel mogelijk van zijn
is Bond-image af te komen
Sean Connery naar een zo
«t mogelijke verscheidenheid
de filmrollen, die hij nog
nneemt. En waarom niet die
n de grote leider van de Rif-
rbers anno 1904 Raisuli? Hij
d een slechtere keus kunnen
en, want deze Raisuli gaf des-
te het slechte voorbeeld door
zijn politieke doel te berei-
n een Amerikaans onderdaan
ontvoeren.
regisseur John Millius' scena-
de gegijzelde een jonge
nerikaanse weduwe gewor-
n. gespeeld door Candice Ber
il, die met haar twee kinderen
gewild de „gast" is van de
woeste Berbers. President Ted
dy Roosevelt, een treffende ge
lijkenis met Brian Keith, ziet
aan de vooravond van de presi
dentsverkiezingen in het inci
dent een voortreffelijke gelegen
heid om nog wat stemmen te
winnen en rukt een werel
doorlog riskerend met groot
militair vertoon Marokko bin
nen om zijn eisen voor onmid
dellijke vrijlating kracht bij te
zetten tegenover de corrupte
pasha Bashaw, die met de Duit
sers heult.
John Millius, die de scenario's
schreef voor „mannenfilms" als
„Jeremiah Johnson", „The life
and times of Judge Roy Bean"
ijiüJUAU 14 iViü.1 IS IO
LEIDSE COURANT
DOOR 0p mi'n omwegen door stad en land kom ik graag mensen tegen. Elke
T(~M morgen tussen negen en tien uur kunt u mij telefonisch vertellen wie
lurg u graag in deze rubriek zou willen tegenkomen. Het nummer van mijn
PIETERS geduldige telefoon is 071 —12 22 44; u kunt dan naar toestel 19 vragen.
Het driedaagse witte feest in
de Zoeterwoudse Christus
Dienaarkerk is weer achter de
rug. Gisteren was de slotdag
voor de paar honderd zieken
en bejaarden die samen het
Eucharistische Ziekentri-
duüm hebben gevierd, 's Mid
dags luidden de kleuters van
„Hummelhof" de gasten op
hun eigen hartveroverende
manier uit. Het dameskoor
van de St. Jan in de Zuid-
buurt luisterde de eindplech
tigheid op en de zangeressen
van de St. Willibrordkerk te
Oegstgeest omlijstten des och
tends de eucharistieviering
die door Rotterdams bisschop
h o J dr. Simonis werd geleid. De
bedlegerigen en zittenden
vonden het prachtig en niet
minder gesticht waren een
artiki Paar deelnemers uit de refor-
matorische wachtkamer van
het Vaderhuis. Zo heeft het
triduüm zijn zorgen uitge
breid over katholiek en niet-
katholiek.
Voor een goed deel worden de
zorgen opgezet in de triduum-
keuken. Vrouwen in het wit,
smerend, snijdend, beleggend
steeds maar goedgeluimd,
stellingen opnemend en uit
rend: „Twee puntjes met
tas alstublieft voor de zus-
Leuke broodjes waren
it. Er liepen een paar dames
rond die een zekere trots beza
ten: „We hebben hier een drie
sterren-hotel, meneer", zei één
van hen; „ja zeker", aldus een
ander, „we zijn kleine zelfstan
digen die zich een rotje wer
ken. En de bediening is zó. En
de koffie blijft vers". Dat is
gezelligheid kweken met wei
nig middelen.
Ook in de kerk zelf kende de
gezelligheid hoogtepunten.
Voor zover ik kon nagaan was
er maar één triduümganger
die wat bokkig deed: „Geef me
nu maar eens wat te drin
ken..." „Maar geen wonder: de
81-jarige vertelde: „Ik heb ver
dikkeme nog nooit een dokter
nodig gehad, en nu rijden ze
in Warmond m'n poot eraf'.
„We heb
ben hier een
drie sterren
hotel, me
neer".
Maar ook voor deze gedupeer
de baas zullen het versterken
de dagen zijn geweest, verster
kend als de voortreffelijke
bouillon die rondgedeeld
werd. Gelukkig was er ook een
kopje dat op de stenen vloer
aan duigen viel. Gelukkig,
.want het ziekentridufim is en
blijft een erg huiselijke aange
legenheid.
De muziekvereniging temidden van prachtige bloe
men Sn de EMM-hallen
zijn de schilderijen van Silvia erg veel ge
vraagd. Van oudere kunstbroeders krijgt ze
goede kritieken. Dat stelt ze meer op prijs dan
de afkeuring die eveneens haar ten deel valt.
Neem nu maar Zwitserland. Zwitsers zijn nogal
conservatief. Van de daar geëxposeerde 39
schilderijen werden er slechts 6 verkocht De
Zwitsers kopen liever of heel dure als geld
belegging of heel goedkope schilderijen.
Silvia ligt daartussen in. Men vond het in
Zwitserland al bewonderenswaardig (Zwitsers
weten zich ook slecht subtiel uit te drukken),
dat er toch nog 6 waren verkocht".
Van Kralingen omschrijft het werk van Silvia
als „naief romantisch", „een typisch Zweedse
stijl van schilderen. Naieve landschapkunst,
zou je het kunnen noemen. Je moet er van
houden". Peter zelf vindt het lang niet allemaal
even mooi, maar hij gunt Silvia kennelijk haar
plezier. Na De Ruif trekt Silvia met haar
doeken waarschijnlijk naar Enkhuizen. Daar
kan ze haar Zuid-Zweedse kleuren die ik
met geen mogelijkheid in deze krant kan repro
duceren voor u vergelijken met de grijze
tinten die het in het IJsselmeer zo goed doen.
„Silvia is een rustige vrouw", getuigde Peter:
„Ze denkt meer dan ze praat Ze weet ook
precies wat ze wil. Haar bonte en kleurrijke
werk krijgt veel kritiek, maar ze gaat in haar
eigen richting door. Liever verkoopt ze niets
en dan nog alleen maar aan mensen die haar
kunst werkelijk mooi vinden". Ook dat is naïe
ve romantiek. Ik vind het doodzonde, dat ik
Silvia Leske nooit te zien zal krijgen.
STUDIO Love and
Death (14) met Woody Allen
en Diane Keaton. Regie:
Woody Allen.
De Amerikaanse komiek Woodv
Allen is een gerenommeerd doe-
het-zelver. Evenals genieën van
de zwijgende film als Chaplin,
Keaton en Stan Laurel schrijft
hij bij voorkeur zijn materiaal
zelf, terwijl hij ook graag in de
regiestoel plaats neemt. De eni
ge keer dat hij de regie aan een
ander overliet was tijdens de
verfilming van zijn Broadway-
succes „Play it again Sam",
maar met „Love and Death"
heft hij weer alle voorname
functies naar zich toegetrok
ken.
Dat vereist de nodige zelfkri
tiek, want lang niet alles wat in
de ogen van Allen leuk is, komt
ook zo op de toeschouwer over.
Maar in 'n tijdperk, dat de vi
suele humor op het filmscherm
zo schaars is als thans, vergeven
we het hem graag als hij zo nu
en dan met een grap de plank
misslaat.
Wanneer we u vertellen dat
„Liefde en dood" zich afspeelt
in Rusland tijdens het Napo
leontisch tijdperk, dan is de kni
poog naar Tolstoi's „Oorlog en
vrede" duidelijk.
Daar blijft het niet bij. Terwijl
de Franse troepen Rusland bin
nenvallen en de mannelijke be
volking met laaiend enthousias
me dienst neemt in het Russi
sche leger, houdt de niet al te
dappere Boris zich liever bij
zijn gedichten.
Dat hij tenslotte toch dienst
neemt is meer om zijn nichtje
Sonja te imponeren dan uit va
derlandsliefde. Boris' optreder
in uniform is bijna desastreus
voor het land, maar door een
stom toeval wordt hij de held
van de dag als hij twee Franse
generaals gevangen weet te ne
men. Zijn plotselinge populari
teit komt hem op een duel te
staan met een berucht scherp
schutter, doch ook dit keer is
vrouwe Fortuna op zijn hand.
De rest van d? film, waarvan
het verhaal in Woody Allensket-
ches uit elkaar valt, toont Boris
en Sonja als onhandige samen
zweerders van plan om Napo
leon uit de weg te ruimen en zo
de oorlog te verkorten. Het
avontuur eindigt met de dood
van een dubbelganger van Na
poleon en Boris voor het vuur
peloton. Zal ook nu weer vrouw
Fortuna hem gunstig gezind
zijn
MILÖ
CAMERA La Béte met Sirpa Lane en Lisbeth
'fnmel. Regie: Walerian Borowczijk
begon zo onschuldig in de
dertig. King Kong boven-
P het Empire State Building
Fay Wray in het vuistje. In
veertiger jaren werd het al
realistischer met een ach-
monsterlijk masker ver
dien Jean Marais lonkend
naar een schone jonkvrouw in
„La belle et la béte." We zijn
nu dertig jaar verder en de in
Frankrijk wonende Poolse re
gisseur Walerian Borowczyk
achtte de tijd gekomen om nu
alle remmen los te gooien in
„La béte."
Wat dat bij Borowczyk inhoudt
kan ieder, die zijn werk kent,
zich indenken. Het is een eroti
sche nachtmerrie geworden ge-
visualiseeid door 'n man, die
niet van halve maatregelen
houdt en het subtiele veraf
schuwt.
Borowczyk bouwde zijn korte
film over de jonkvrouw, die
door 'n monster wordt aange
rand, maar de rollen omkeert,
uit met een raamvertelling.
De laatste telg van een oud"
Frans geslacht zal worden uitge
huwelijkt aan een gefortuneerde
Engelse jongedame, die bij aan
komst op het landgoed zo gebio
logeerd wordt door 'n oude le
gende over een door 'n monster
belaagde voorouder, dat zij er
van droomt. De volgende och
tend is de toekomstige echtge
noot dood. Borowczyk onthult
dan datgene wat wij in het voor
afgaande broeierige klimaat al
lang vermoed hadden.
Het hangt van uw incasserings
vermogen af of u het zo ver laat
komen, want wij kunnen ons
voorstellen, dat op een gegeven
moment Borowczyk's onver
bloemde oer-sex u te veel wordt.
„La béte" is niet voor wat je ,,'n
gezellig avondje uit" noemt.
MILO
Woody Al
len als Boris
de Rus die
zich lieve,
met de dans
dan met het
leger bezig
houdt.
Op de altaartafel zette deken
Lamot gistermorgen een heel
stel kaarsjes neer, allemaal vo
rige week gemaakt door een
stel eerste communicantjesv
Voor de zieken. Tientallen ex
tra lichtjes.
Al een paar jaar ontbreekt
bisschop Simonis niet op de
derde ochtend. Overuren van
een bisschop. „Ik zou die paar
uurtjes bij de zieken in Zoeter
woude niet graag meer willen
missen", vertrouwde hij me
toe. Na de mis sloeg hij geen
bed over om even een per
soonlijk woordje voor de zie
ken te hebben: public relations
ten behoeve van geestelijk en
tijdelijk heil. Vertroosting ook
lag er in het werk van de
talrijke aanwezige priesters
die, in verschillende uitmon
stering, de zieken de handen
oplegden. En ze baden, dat
God de zieken mocht zegenen
en bewaren en dat Hij het
licht mocht zijn in hun ogen.
„Als u straks weer thuis bent,
wat let u dan elkaar de' han
den boven het hoofd te hou
den. Handen die zeggen wat
wij voor elkaar kunnen zijn",
zo hield voorganger Gerrit
Toussaint zijn kudde-voor
drie-dagen voor. Een kudde
dankbaren die gistermiddag
uiteen viel, tot het triduüm ze
volgend jaar weer verenigt.
mé
Roelofarendsveen heeft van
les. De Veen heeft zijn bloe
ien, zijn water - en de water
toren prachtige ontsloten
polders, een burcht van een
dorpshuis, Bromsnor is er
kind aan huis, een florerende
veiling. De Veen heeft veel
meer aantrekkelijks, zo heb ik
eens eerder gemerkt. Maar
vooral is het een dorp, dat
muziek maakt. Vox Laeta
:endt van hieruit haar blijde
item tot ver over Alkemades
;emeentegrenzen. Niet minder
Hfaamd is echter Zuidhol-
\mds oudste fanfare die de
Van als thuishaven heeft. Dat
li de muziekvereniging „Lief
devoor Harmonie", anno 1888.
öx>r en door bekend en op
handen gedragen door rond
duizend donateurs. Niettemin
dacht gemeente-secretaris P.
Th. M. Brama, die voorzitter
van „Liefde voor Harmonie"
is, dat het geen kwaad kon als
de mensen van de fanfare een
keertje extra in het zonnetje
werden gezet. En daar heeft
de heer Brama groot gelijk in.
Nóg is L. v. H. een fanfare met
40 werkende leden, maar de
heer Brama en met hem
vele anderen hoopt dat over
niet al te lange tijd het korps
zal zijn uitgebouwd tot een
harmonie. „Daar zijn we druk
mee bezig, al een paar jaar
trouwens. Zo worden klarinet
tisten opgeleid, in samenwerk
ing met Streekmuziekschool
„Rijnakkóord" te Leiderdorp,
waarvan ik bestuurslid ben.
Als die uitbouw eenmaal een
feit is, kunnen we meer men
sen in staat stellen na hun
muziekopleiding aan „Rijnak
koord" ook werkelijk hun hob
by te beoefenen. Uiteindelijk
is dat ook de opzet van zo'n
streekmuziekschool", aldus
voorziter Brama.
Er kleeft nog meer aan „Lief
de voor Harmonie". Een jaar
of 20 geleden bestond er zo
veel animo 'voor het tromme
len, dat het korps eenaparte
sectie kreeg. Het is een
bloeiende loot geworden, die
drumband en trompetterkorps
met hun 32 werkende leden.
„Liefde voor Harmonie" zou
ook „Steeds Hoger" hebben
kunnen heten, want van suc
ces tot succes heeft de vereni
ging, die het tot aan het begin
der zestigerjaren zonder uni
formen heeft moeten stellen
(„ze zijn nu gestoken in lande
lijk grijs en groen, niet zo van
dat operette-achtige", voegt de
heer Brama eraan toe), thans
de hoogste regionen binnen de
federatie van R.K. Muziekge
zelschappen in Zuid-Holland
bereikt. Sinds 1969 speelt de
fanfare in de afdeling Uitmun
tendheid en de drumband
slaat en blaast zijn partij mee
sedert vorig jaar in de
ere-afdeling.
„Aanstaande zondag", vertelt
voorzitter Brama, „neemt onze
drumband deel aan een lande
lijke wedstrijd van de R.K.
federatie in Breda, natuurlijk
weer onder leiding van de
heer B. van der Pluym uit
Alphen, die oud-instructeur is
van de Van Heutzband. De
fanfare werkt overigens onder
de heer J. L. Cornelissen van
de KMK. Buiten die concour
sen om worden veel activitei
ten ontwikkeld in de loop van
een jaar: rondgangen door het
dorp, serenades bij gouden
echtparen, aubades, een tap-
haar drumband. De heer Bra
ma: „Het is een pracht iets
voor een dorp. Dat de Veen er
trots op is blijkt wel uit het
grote aantal begunstigers. Dat
muziek maken kost wel een
aardige cent: 30.000 gulden per
jaar. Wat we tekort komen --
buiten donaties en gemeente
lijke subsidie om verdienen
we met acties, zoals het carna
valsfeest met Uden, waar we
goede contacten mee hebben.
Echt, „Liefde voor Harmonie"
mag wel eens in de krant De
leden maken niet alleen ple
zier, maar ze getroosten zich
net zo goed opofferingen".
Niemand van u kent Silvia Leske. Ik ook niet.
U zult haar ook niet leren kennen. Ze is
lijfelijk afwezig, terwijl haar werken tot 15
juni aan de muur hangen in De Ruif, de
eetgelegenheid en galerie in de Janvossensteeg
te Leiden. Silvia zorgde daar voor een zonnig
coloriet, dat overigens maar moeilijk harmo
nieert met al die Ruif-geurtjes (zo snoof ik
gisteren duidelijk het aroma van een in voor
bereiding zijnde uienpot). Maar het gaat om
Silvia Leske, een Duits-Zweedse van 26 die
sinds een jaar of tien schildert. Haar man,
meneer Leske, belde me op en vroeg of ik er
voor voelde eens te komen kijken. Silvia expo
seert veel in Scandinavië en Zwitserland,
maar ze zou het leuk vinden als ze ook wat
bekendheid in Nederland kreeg.
Nu heet meneer Leske in feite Peter van Kra
lingen, die zich journalist-fotograaf noemt. In
1966 vertrok hij naar Zweden, waar hij Silvia
leerde kennen. Thans drukt hij zijn eigen
Zweedse tijdschrift in Zwitserland, en hij orga
niseert tentoonstellingen voor Silvia die zich
uitsluitend met de kwasten en het doek bezig
houdt. Dat Peter (28) in De Ruif terechtkwam
is geen toeval. Vroeger werkte hij in de keuken
van De Ruif. Zodoende. Zijn Nederlands heeft
inmiddels wel een Duits vernisje gekregen. In
Zuid-Zweden woont het paar vlak aan zee, een
bron van inspiratie voor Silvia, die in de afgelo
pen tien jaar minstens 350 doeken heeft vol
tooid, waarvan er 117 zijn verkocht
Peter van Kralingen vertelde: „In Scandinavië
en „Magnum force" maar als
regisseur alleen nog maar in het
gangsterdrama-op-kleine-schaal
„Dillinger" met Warren Oates
aan bod kwam, heeft in zijn
eerste grote spektakel getoond
zijn scenario's ook met een ge
weldig elan in beelden te kun
nen omzetten.
Meeslepende massascènes met
verbluffend stuntwerk in 'n
wervelende montage, die al te
gruwelijke details verdoezelt,
wisselt hij bekwaam af met een
kijkje achter de politieke scher
men anno 1904. Ook de merk
waardige relatie die ontstaat
tussen de kordate Mrs. Pedeca-
ris en haar barbaarse maar toch
ook zeer hoffelijke ontvoerder
komt tussen de bedrijven door
nog aardig uit de verf.
„The wind and the lion" is ech
ter in de eerste plaats een verre
van pacifistische actiefilm,
waarin met bloed bevlekte sa
bels en oude geweren en kanon-
Sean Connery als berberleider
nen een belangrijke rol spelen.
Millius, zelf een verwoed wapen
verzamelaar, komt a la Hitch
cock ook nog even voor de ca
mera. En als wie anders dan de
eenarmige Duitse wapenhande
laar die de sultan tijdens een
tuinfeest 'n machinegeweer de
monstreert
MILO
toe, we vrolijken kinderop
tochten op, werken mee aan
het bloemencorso en ga zo
maar door". Zondag verwacht
de heer Brama eerlijk gezegd
nog iets bijzonders: „Het zit er
dik in, dat ons voetbalteam
DOSR in Leiden promoveert
naar de 4e klasse KNVB. Geen
Veender die daar aan twijfelt.
Mocht dat wapenfeit behaald
worden, dan is „Liefde voor
Harmonie" van de partij. We
halen de jongens muzikaal in.
Reken maar".
De Veen is gelukkig met zo'n
vereniging als de fanfare en
