Black
Prince
Weldaad voor geest en lichaam
DOLLEN EN GROLLEN,
DANSEN EN LACHEN
AAN BOORD VAN
OM ER WEER
EEN JAAR TEGEN
TE KUNNEN
ROTTERDAM Vaarvakanties waren
vroeger slechts voorbehouden aan een
select gezelschap van beter gesitueerden.
Sinds een paar jaar is daarin verande
ring gekomen. Steeds meer mensen ont
dekken de cruise als een nieuwe moge
lijkheid, die niet veel kostbaarder be
hoeft te zijn dan een wat traditionelere
wijze van vakantiebesteding. De sprei
ding in leeftijd en inkomensgroepen,
wordt elk jaar groter. De oudere leef
tijdsgroepen, zoals AOW-trekkenden,
hebben nu wat meer geld ter beschik
king en de jongere leeftijdsgroepen zijn
in toenemende mate bereid wat meer
geld te besteden aan een toch nog wel
exclusieve vakantie.
Een van de vele mogelijkheden voor een
cruisevaart wordt geboden door de Fred
Olsen Lines. Met drie schepen onder
houdt deze Noorse maatschappij volgens
een vaste dienstregeling dertien- en
veertiendaagse cruises naar de Canari-
sche eilanden. Twee schepen hebben
Londen als thuishaven voor deze winter-
cruises. Voor het continent is sinds 1970
de „Black Prince" beschikbaar voor pas
sagiers uit Nederland, Duitsland (beide
40 pet), België, Scandinavië en Fran
krijk. De wintercruises van de Fred
Olsen Lines die gehouden worden van
oktober tot april hebben als grootste
voordeel, dat de passagier in een der
havens kan uitstappen om twee zonnige
weken later zijn cruise weer te vervol
gen. Zelfs is het mogelijk de cruise te
koppelen aan een overwintering: met
een der eerste diensten op de plaats van
bestemming komen om met een van de
laatste weer naar huis te keren.
De prijzen van een trip met Fred Olsen
variëren voor het komende seizoen van
1460 tot 5000 gulden per persoon. Dit
prijsverschil wordt veroorzaakt door het
verschil in slaapaccommodatie, hoewel
de goedkoopste klasse, een bed in een
vierpersoonshut op een tussendek, ook
nog redelijk comfortabel is. Afgezien
van de hutaccommodatie wordt aan
boord geen verschil in klassen gemaakt.
Iedere passagier geniet dezelfde verzor
ging en kan van dezelfde accommodatie
gebruik maken. De prijzen van de crui
ses zijn inclusief de uiterst complete
verzorging. Men betaalt alleen de
belastingvrije-dranken (whiskey 1,25 gul
den), tip aan hutstewardess en tafelste
ward (voor een gehele trip niet meer dan
zo'n tachtig gulden), en deelname aan de
vele spelletjes (bingo, toto's en de speel
tafel). Voor het nieuwe vaarseizoen, van
oktober '76 tot april '77, kan men nu al
boeken.
Een cruise-schip is met recht een varend
hotel, voorzien van enkele sterren. De
passagiers kunnen zich niet alleen te
goed doen aan de voortreffelijke keuken,
maar kunnen tevens zwemmen, zonneba
den, naar de bioscoop gaan en vooral
spelletjes doen. Vooral door die spelle
tjes verbroederen de passagiers snel; te
gen het einde van de reis voelt men zich
één grote, uitbundige familie. Een ónzer
verslaggevers verbroederde een keertje
mee.
Ditmaal Willy Alberti, een kleine dikkerd met een
groot gevoel voor humor. Vier maal tijdens de
gehele reis laat hij zijn volle tenor schallen. („Een
moeilijk publiek, internationaal en zo, anders ko
men de mensen bewust voor mijn optreden, hier
moet ik me waarmaken. Ik ben hypernerveus", zegt
hij voor zijn eerste optreden. Een half uur later is
hij gelukkig. „Prima publiek, ik bleef terugkomen.
Zag je ze huilen bij de „Westertoren" en „De
glimlach van een kind").
De nacht valt. Als in de kleine uurtjes de barkee
pers afsluiten en'de passagiers de van air-conditio
ning voorziene hutten opzoeken, dommelt het schip
in. Op de monotone hartslag van de motoren spoedt
men zich naar zonniger oorden.
De afvaart was vrijdag. Even buiten Hoek van
Holland werd voor de eerste maal het diner opge
diend. Krabcocktail of champignonsoep vooraf. Het
tussengerecht is koude zalm met mierikswortelsaus.
Gebraden varkensfilet met sauce Robert of koude
rosbief met remouladesaus vormt het hoofdgerecht,
rijkelijk voorzien van spruitjes, zuurkool, appelmoes
en rissolé aardappelen. Als toetje de keus uit ker-
sencompóte of een ijscoup. Koffie in de lounges.
Alles gratis en zoveel men maar wil. Een enkeling
kan de eerste maaltijd niet zo waarderen. De zee
is wat ruw, hoewel de Scandinavische bemanning
haar vlak noemt.
De volgende dag voor de eerste maal een koude
lunch, het Noorse „kouldtbord", een specialiteit.
Rijk beladen tafels met allerlei waren voor smulpa
pen, vooral veel vis. De keuken wordt gerund door
een Oostenrijker, het is dus smullen geblazen. Van
de overdadig beladen tafels naar een kort middag
slaapje. Het zonnetje schijnt, dus het dutje vindt
plaats op één van de comfortabele dekstoelen. Willy
Alberti is er ook. Hij weet te vertellen dat pils de
allerbeste bruinmaker is („pils is toch goudgeel, en
met zon wordt het donkerbruin"). Nadat hij zijn
eigen gezicht heeft bevochtigd heeft hij het pleit
gewonnen. Tientallen passagiers laten wat flesjes
aanrukken om zich eens heerlijk in te smeren. De
volgende dag zijn er zelfs enkelen die het met
whiskey proberen, want dat zou volgens Willy nog
beter gaan.
Op het zonnebad volgt steevast een aperitief in de
bar en wellicht een van de parties (captains party,
repeaters party etc.). Dan moet men zich klaarsto
men voor de avond. Het nonchalante pak uit, de
smoking aan. Zonder das of strik valt men uit de
toon. De dames hullen zich in de mooiste avondtoi
letten. Het feest begint immers weer kort na het
Ook sporten is mogelijk.
De eerste haven is Lisboa, door Nederlanders nog
steeds Lissabon genoemd. Het is een trieste stad
geworden. Elke muur is volgekladderd met het oog
op de komende verkiezingen. De straten worden nog
maar amper schoongehouden. Bij het Rossio, het
grootste plein in het centrum van de stad liggen
twee rattelijken weg te rotten. Zelfs het standbeeld
middenop het Rossio is verworden tot aanplakzuil.
Buiten de hoofdstad is weinig te merken van de
politieke verwikkelingen waarin Portugal dreigt te
verdrinken. Cascais, Estoril en Sintre, badplaatsen
bij uitstek, vertonen een zomers en zonnig beeld.
In de middag verlaat het schip Lissabon op weg
naar de tweede aanlegplaats: Madeira. De zon wordt
al warmer. Het dak boven het zwembad op het
Lidodek wordt weggeschoven. De haven van Madei
ra wordt bij nacht binnengelopen. De duizenden
lichtjes van Funchal spiegelen zich in de sterren
pracht. Een adembenemende aanblik.
De volgende dag belandden de passagiers weer met
beide benen op de grond. Madeira is een prachtig
eiland maar heeft het moeiljjk. De duizenden bloe
men, wijnranken en bananenplantages zijn nauwe
lijks voldoende om de in kindertal exploderende
gezinnen een redelijk bestaan te gunnen. Toerisme
is het magische woord voor Madeira. Elfhonderd
bedden heeft men thans en het moeten er zo spoedig
mogelijk minstens tweeduizend worden.
In de straten worden toeristen veelvuldig aange
klampt door bedelende kinderen. In Monte is er de
mogelijkheid om een ritje per rotanslee te maken.
De slee dendert met zijn comfortabel gezeten passa
giers vier kilometer omlaag over een smal pad met
uitstekende keitjes. Twee autochtonen sturen de
slee. Ze rennen achter het voertuigje aan, ieder een
touw in de hand om tijdig te remmen of een bocht
te nemen. Halverwege stopt de slee. Eén van hen
heeft een steentje in z'n schoen. Voor hem is het
werk toch al zwaar, maar met een steentje erbij
wordt het ondoenlijk. Wat gegeneerd stappen de
passagiers aan de voet van de helling uit. De gêne
laat zich gemakkelijk afkopen door de beide hijgen
de mannen wat escudo's in de hand te stoppen.
Eenmaal aan boord keert de glamour terug. Daar
zijn opnieuw de onuitputtelijke bar en de rijkbela-
den tafel. De armoedige aanblik van de bevolking
is snel vergeten als het schip wegvaart naar de
derde haven: Lanzarote, het eerste van de Spaanse
Canarische eilanden. Tussen 1730 en 1736 kookte
de aarde op Lanzarote onophoudelijk. Het eiland
werd aanzienlijk groter, maar voor drie-kwart be
dekt door kokende lava, die uit 48 verschillende
vulkanen bulkte en diverse vissersdorpjes verslond.
Bill Speckmann weet het zijn gretige toehoorders
aangenaam te vertellen.
Een tocht over het eiland mag niemand missen. De
thuisblijvers krijgen dan ook spijt. Een rit door de
versteende lava is meer dan indrukwekkend. Vlees
wordt in het enige restaurant geroosterd op barbe-
cueroosters boven een gat van enkele meters in de
grond. Er is ook een grot opgenomen in de excursie.
Voor Willy Alberti is juist die ene grot het meest
indrukwekkend. Halverwege hoorde iedereen hem
roepen: „Hé, ik moet bukken".
Uit Lanzarote blijkt dat ook een eiland zónder
bloemen mooi kan zijn, vooral als het nog niet door
de toeristenstroom is ontdekt. Dat is wel gebeurd
bij de twee laatste havens die het cruise-schip van
Fred Olsen aandoet: Tenerife en Gran Canaria.
Beide toeristengebieden bij uitstek, met op het
laatste eiland het toeristische mekka: Las Palmas,
te vergelijken met Torremolinos en Benidorm op
het vasteland. Weinig indrukwekkend, wel toeristen-
leut en een glaasje mét op een terras.
En dan komt de terugreis. Nog een dag of vier aan
boord met zijn uitstekende in de „Chaine des
Rötisseurs" opgenomen keuken en zijn voortreffelij
ke entourage verzorgd door Bill Speckmann en zijn
personeel. Een dertiendaagse trip, voor velen vol
doende om er weer een jaar tegen te kunnen.
Wim Buijteweg
„Uit" de wind zonnen op de verschillende dekken in één van de vele comfortabele
dekstoelen. Een ober is in de onmiddellijke nabijheid om voor de - goedkope - drankjes
te zorgen.
middag verzorgt hij in vele talen een havenpraatje
om de reizigers iets te vertellen over de eerstkomen
de twee havens: Lissabon en Madeira, waar men
excursies kan maken of gewoon kan gaan winkelen.
(„Ja, mevrouw, in Lissabon zijn schoenen en tassen
erg goedkoop. Wel afdingen en geen gouden klokjes
en armbanden op straat kopen. In Madeira is
weefwerk en rotan aan te bevelen. Een rotan bank
stel, betaal niet meer dan honderdvijftig gulden,
kunt u aan boord meenemen. We hebben daarvoor
een plekje ingeruimd").
Voor Bill Speckmann telt elke dag de volle vieren
twintig uur. Slapen is voor hem bijzaak, ziek zijn
onmogelijk. Met alle inzet moet hij de passagiers,
die daar prijs op stellen, vermaken. Als ze dat willen
in elk geval.
Aan boord zijn ook rustige plekjes te vinden, zonder
al die spelletjes als bingo, horse-race, loterijen,
verkleedpartijen e.d. Maar de meeste passagiers
willen wel. Dollen en grollen, dansen en lachen en
ontspannen laten vollopen aan de bar om zo af en
toe een gulden te werpen op de speeltafel waar de
lieftallige Sandy de kaarten schudt en inzetten int.
Het zijn vooral mensen uit de wat betere kringen.
Eigenaren van middelgrote bedrijven, keurig in
smoking gehuld met de echtgenote in avondtoilet.
Ook is er een kaartclubje, dat de klaverjaspot op
uitstekende wijze weet te verteren. Onder de passa
giers is de baardige Willem, eigenaar van een
transportbedrijf in een Zuidhollands dorp. („Vrij
dagmorgen heb ik nog hard gewerkt. Ik kon er
eigenlijk niet uit, de telefoon bleef maar gaan.
Vrijdagmiddag haastte ik me naar de kapper en
ik was nog net op tijd aan boord om voor de
zevende keer deze cruise mee te maken. Twee dagen
heb ik nodig om alle telefoontjes te vergeten. Als
ik na dertien dagen weer bij mijn vrouw thuiskom,
kan ik er weer een jaar tegenaan. Nu laat ik me
leven. Ik doe aan alles mee. Ze noemen me hier
dan ook „Willempie").
Een artiest is er ook. Elke reis gaat er een mee.
dan is het zover. Cruise-director Bill Speck-
annonceert de eerste dans. De dames sprin-
op, pakken het slachtoffer van hun keuze en
ermee over de dansvloer. Na twee dansen
zij de afgematte heren naar hun stoel
een sigaret en een drankje aanbieden,
vlot de avond snel. De dames schenken driftig
en het is lachen en brullen geblazen. Dat was
ook tijdens de hoedenparade aan het begin van
avond, waar passagiers zelfvervaardigde hoofd-
showden.
Speckmann, de energieke animator zakt wat
richting bar. Het loopt nu ook wel zonder hem
voor morgen staat hem weer een zwaar program-
te wachten. Eerst de ochtendgymnastiek, dan
kerkdienst („Voor alle gezindten, God is God,
ik doe het met overtuiging"), en vervolgens is
aanwezigheid vereist bij het ronddelen van de
en bouillon, de zeemijlentoto, enz. In de
is doorgaans een culinaire uitspatting
is „ladiesnight" aan boord. De vrouwelijke
hebben het voor het zeggen. Tijdens het
en ze een balboekje aangereikt. Daarmee
werden de aantrekkelijkste mannen aan
van de „Black Prince" letterlijk gestrikt. „U
met mij de quick-step, dan kan Corrie de cha,
cha van u nemen", predikt een al wat oudere
dame uit Haagse kaartkringen tot een
passagier die in de voorgaande gala-avon-
verfrissende indruk op de dames had
De strijd om de kapitein is ook al
De arme man tracht naarstig zijn voor-
dessert te eten als opdringerige dames
aan de schouder rukken. In zijn Scandinavi-
armen willen ze de rumba proberen, op de
t deinende dansvloer in de Neptunes-lounge.
_Brijn natuurlijk ook overblijvers, onder hen de
urn van middelbare leeftijd, die zich op het
allerlaatste moment gretig een vlinderdasje liet
omdat hij met z'n open boord wat te
detoneerde in het gezelschap-op-chique.
