Rod Laver
voelde nooit
behoefte
zich eens
flink te
laten gaan
Jörgen Kristensen ondanks alles gebrand op de titel
NOTEER BIJ DE RADIO
ROCKHAMPTON ROCKET
ALTIJD KOELE
TENNISPROF
LEIDSE COURANT
(Van onze sportcorrespondent)
ROTTERDAM Jörgen Kristensen, het
grillige Deense raspaardje van Feyenoord,
liet maanden geleden zijn werkgever al
weten dat hij er niets meer voor voelt nog
langer in Nederland te blijven. Maar omdat
de Deen in het verleden zich al verschillen
de keren van soortgelijke uitspraken had
bediend, heeft manager Guus Brox de me
dedeling van Kristensen nauwelijks serieus
genomen. Toch zijn er duidelijk aanwijzin
gen om te veronderstellen dat de opvolger
van Coen Moulijn aan het eind van het
lopende seizoen terugkeert naar zijn vader
land. Hij heeft in elk geval een aanbieding
op zak om per 1 september in zijn vader
land als gumnastiekleraar in dienst te tre
den.
Zijn besluit afscheid van Feyenoord te ne
men is bovendien bespoedigd in het belang
van zijn oudste zoon voor wie het hoog tijd
wordt dat hij Deens leert schrijven. Benny.
Kristensen spreekt, leest en schrijft Neder
lands zoals alle kinderen van zijn leeftijd,
maar het is nooit de bedoeling van de
familie Kristensen geweest zich blijvend in
dit land te vestigen. Kristensen die zeven
jaar in Nederland heeft gevoetbald en door
een kort verblijf in de Verenigde Staten in
totaal acht jaar weg is, zal voorts bij de
Deense kampioen Körge zijn rentree maken
en een sportzaak openen in een pand, dat
reeds enige jaren zijn eigendom is.
Jörgen Kristensen, is, zo lang hij bij Feye
noord voetbalt, nooit populair geworden,
sterker nog, het inmiddels sterk uitgedunde
legioen ziet hem liever vandaag dan morgen
vertrekken. Oud-Bondscoach Georg Kessler
heeft hem eens de Mozart van het Neder
landse voetbal genoemd, maar bij Feye
noord kan Kristensen, die bij herhaling in
interviews liet doorschemeren dat hij maling
heeft aan het publiek, nauwelijks nog iets
goeds doen. Laat staan dat er in bewonde
rende zin over de linksbuiten wordt gespro
ken. Kristensen neemt ook geen blad voor
zijn mond wanneer hij het over zijn huidige
club heeft.
„Ik heb het al lang niet naar mijn zin bij
Feyenoord. De training blijft ouderwets en
wanneer je in de ploeg wat zegt denken de
spelers dat je loopt te schelden. De situatie
bij Feyenoord, ik moet dat eerlijk toegeven,
heeft mijn besluit om te vertrekken, ver
sneld. In de ploeg mag je niets meer zeggen.
Niemand kan wat accepteren. Iedereen is zo
beledigd. Een geintje gaat er niet meer in.
Ik begrijp dat niet. Bij Sparta hebben we
elkaar vier jaar zitten katten. We bleven
speciaal achter in het spelershome om bij
elkaar te kunnen zijn. Er werd gepokerd.
Ik verloor soms per dag honderd gulden,
maar zondags knokten we weer gezamenlijk
de centjes bij elkaar".
Maar Kristensen praat natuurlijk net zo
hard. Dat is zelfs op het veld te zien? „Het
komt bij het publiek vaak verkeerd over.
Ze vinden mij een rauwdouwerig persoontje.
Ik weet dat ik beter kan, maar het kom er
soms niet uit. Dan kan ik het veld uitlopen,
zo nijdig ben ik dan. Je moet niet vergeten:
ik ben erg impulsief. Ik kanker dikwijls op
mijn medespelers, maar ze mogen het op mij
ook. Dat is het verschil. Ik kan goed incasse
ren, maar er zijn er bij die bijna gaan huilen
en daar krijg ik de ziekte over in".
Weinig respect
Jörgen Kristensen heeft nog altijd weinig
respect voor trainer Brzezanczyk, maar is
wel tot de conclusie gekomen dat het van
hem volkomen fout was tijdens de training
zijn broek te laten zakken om daarmee te
demonstreren dat hij het volstrekt oneens
was met de trainingsaanpak van de Pool.
„Tegenwoordig gaat het wat beter tussen
mij en de trainer, maar de situatie is niet
ideaal. Kijk, ik heb met hem te maken als
trainer. Je moet een heel jaar met hem
werken en dan kijk ik in de eerste plaats
naar zijn capaciteiten. Ik heb destijds mijn
broek laten zakken omdat ik witheet was
over zijn trainingsopzet. We speelden een
partijtje en daarbij kregen we de opdracht
om de bal achterna te lopen, wanneer je
hem gespeeld had. Deed je dat niet dan floot
de trainer af. Ik vind dat achterlijk. We
hadden er al ruzie over voordat we begon
nen. Maar goed, Brzezanczyk is de trainer
en dan doe je het. Maar toen ik een keer
Steve Wegerle aanspeelde, werkelijk met een
mooie pass over de hele breedte van het
veld, toen keek ik die pass na. Ik vergat
te lopen. Prompt floot hij. Toen werd ik zo
giftig dat ik me naar hem omdraaide en
mijn broek liet zakken. Later heb ik daar
wel spijt van gehad.
Jörgen Kristensen is er ondanks alle bezwa
ren die hij tegen het huidige Feyenoord en
zijn trainer heeft nochtans op gebrand het
seizoen met een kampioenschap af te slui
ten. Volgens de Deen zijn de kansen daarop
vrij groot. „Het Nederlands voetbal, althans
de topclubs, zijn aanzienlijk in kwaliteit
teruggelopen. Daarom is de competitie ook
zo spannend. Wie een misstap begaat, be
hoeft nog niet te treuren, omdat de concur
rentie ook faalt".
EREDIVISIE
NAC-NEC (21/2)
0 MW—Go Ahead Eagles
0 Eindhoven—Feyenoord
0 FC Twente—FC Amsterdam
0 Telstar—FC Utrecht
0 Ajax—AZ'67
0 Sparta—De Graafschap
0 Excelsior—PSV
0 FC Den Haag—Roda JC
EERSTE DIVISIE
0 SW—Wageningen
Heerenveen—Willem II
0 FC Den Bosch—FC Vlaardingen
0 FC Groningen—FC VW
Volendam—Haarlem
0 SC Amersfoort—Veendam
Fortuna SC—Heracles
FC Dordrecht—PEC/Zwolle
Vitesse—SC Cambuur
De wedstrijden die zijn aangeduid met 0 komen
voor op het totoformulier.
Vanaf komende maandag speelt zich in
Rotterdam opnieuw het ABN—proftennis
toernooi af. Voor het eerst sinds lange tijd
ial daarin de fameuze Rod Laver weer
eens op Nederlandse banen in aktie zijn.
Hoewel Laver (37) in het WCT-circuit tot
dusver nog weinig opzienbarende resulta
ten boekte geldt hij in sportpaleis Ahoy'
als één der kanshebbers. Vandaar bijgaan
de impressie van de volgens velen 's we
relds beste tennisers.
De beste resultaten van Rod Laver zijn:
Titel Australië: 1960, 1962,1969; finalist 1961;
Titel Italië: 1962, 1971;
Titel Frankrijk: 1962, 1969; finalist: 1968;
Titel Wimbledon: 1962,1969; finalist 1959,1960;
Titel Forest Hills: 1962, 1968, 1969; finalist 1960, 1961.
Titel W.-Duitsland: 1961,1962;
Titel Zuid-Afrika: 1969;
Titel Canada: 1970.
In het lieflijke klimaat van Californië ligt een plaatsje
dat luistert naar de welluidende naam Corona del
Mar. Geen sterveling buiten deze aan de Stille Oceaan
grenzende Amerikaanse staat zou wellicht ooit van
deze vlek hebben gehoord als de nederzetting met
z'n pretentievolle benaming niet een ingezetene telde
wiens reputatie tot de verbeelding spreekt Want in
Corona del Mar woont de man die als geen ander
een kroon verdient: Rod Laver.
Omdat successen op de tennispiste moeilijk meet
baar zijn zal Rod Laver waarschijnlijk nooit anders
worden aangeduid dan als de „volgens velen be
schouwd als beste tennisser aller tijden".
In Corona del Mar heeft Rod Laver de rust gevonden
die hij jarenlang ontbeerde. Met vrouw Mary en zoon
Ricky geniet Laver van een zonnig bestaan dat niet
in de laatste plaats werd mogelijk gemaakt door een
ongeëvenaarde carrière op 's werelds tennisbanen.
Gedurende zijn langdurige loopbaan die hem voerde
langs vrijwel elke zichzelf respecterende accommoda
tie ter aarde sloeg Rod Laver dermate veel dollars
bijeen dat hij voor de rest van zijn leven zou kunnen
rentenieren. Daarvoor heeft hij evenals zijn landge
noot Roy Emerson Californië uitgekozen, hetgeen niet
zo'n vreemde keuze is. Want in Amerika voelt niet
alleen zijn vrouw zich het beste thuis, maar is de
geldstroom voor tennissers de laatste jaren het snelst
stromend. Deze week nog tekende Rod Laver een
contract met het stedenteam van San Diego dat hem
een inkomen garandeert van bijna vier ton voor vier
maanden spelen. Aangenomen mag worden dat Laver
in dit cirsusachtige gebeuren, dat in Amerika toch
wel blijkt aan te spreken bij het publiek, nog wel
enige jaren in actie zal blijven. Daarmee voegt Rod
Laver dan nog een respectabel bedrag toe aan zijn
toch al gezond ogende bankrekening.
Legende
Rod Laver is al tijdens zijn leven een legende
geworden. De rossige Australiër, wiens prestaties
omgekeerd evenredig zijn aan zijn bescheiden lengte,
kan er als enige tennisser op bogen alle titels te
hebben veroverd die te verdienen zijn.
Alle op één na eigenlijk. Want de tenger gebouwde
Australiër met een linkerarm als een eik kon er tot
dusver niet in slagen de door de internationale profs
hooglijk gewaardeerde WCT-titel in de wacht te
slepen.
Tweemaal lag ook deze onderscheiding binnen hand-
bereikt, maar even zo vele keren griste Lavers bijna
even illustere landgenoot Ken Rosewall hem voor
diens neus weg. In 1971 reikte Laver in Dallas niet
verder dan slechts één setzege en een jaar later
eindigde een zinderende ruim drieëneenhalf uur du
rende finale in het Moody Coliseum in een voor
Rosewall gunstig verlopende tie-break na vijf sets.
Parel
Dat zal voor Rod Laver wellicht de laatste kans zijn
geweest om ook deze parel aan zijn kroon te laten
bevestigen. Want de inmiddels ruim 37-jarige Rodney
George Laver heeft zijn activiteiten op de internatio
nale banen drastisch besnoeid.
Hij besteedt nu de meeste tijd aan zijn gezin in zijn
paleisachtige huis in Corona del Mar, waar hij een
tenniskamp met Roy Emerson bezit.
Twee jaar geleden deed de graag golf spelende Laver
een forse stap terug. Een seizoen eerder had hij zijn
rentree gemaakt, na een jaar te hebben verspeeld
door een ernstige rugblessure. Hoewel hij deze tegen
slag overwon trad hij minder in de internationale
arena's dan bijvoorbeeld Ken Rosewall die drie jaar
geleden in het zicht van zijn veertigste verjaardag
nog een vergeefse aanval deed op de hem ontbreken
de titel van Wimbledon.
Dood normaal
Rod Laver werd op 9 augustus te Rockhampton in
de staat Queensland geboren. Zoals zo vele jeugdige
landgenoten voor en na hem was het een doodnorma
le zaak dat op betrekkelijk prille leeftijd het tennis
racket ter hand werd genomen.
Want surfen en tennis waren vooral in die jaren
vanzelfsprekende bezigheden voor jonge Aussies. On
danks zijn wat schriele gestalte toonde de rossige,
sproetige Rodney Laver al spoedig zijn onmiskenbare
aanleg. Met zijn allengs gespierder wordende linke
rarm begon zich al in een vroeg stadium de mogelijk
heid van een gouden toekomst af te tekenen. Hoe
groot het ontzag voor de jeugdige Laver binnen de
kortste keren werd bewees de hem al gauw toegedich
te bijnaam Rockhampton Rocket.
Inmiddels heeft Rod Laver zijn toenmalige belofte
in alle opzichten ingelost. Het meest tot de verbeel
ding sprekend was zijn optreden in 1962. Als 23-jarige
dwong hij ieders bewondering af door het zogenaam
de Grand Slam met glans binnen te halen. In de grote
toernooien van Australië, Frankrijk, Engeland en
Amerika greep hij de erepalm, welke prestatie hij
zeven jaar later herhaalde. „1969 was mijn beste
jaar", oordeelt Rod Laver zelf over zijn langdurige
loopbaan. „Ik speelde toen alleen maar, zonder ergens
anders aan te denken. Ik begon een week met winnen
en beëindigde de volgende ook met een zege. In één
reeks versloeg ik iedereen van Wimbledon tot Forest
Hills. Ik kon toen niet begrijpen dat er iemand was
die moe kon worden. Ik had toen nergens last van.
Toen ik jong was kreeg ik nooit genoeg van tennis.
Ik hield van het spel".
Koel
In tegenstelling tot verscheidene van zijn collega's
toonde Rod Laver zich altijd een koele prof. Hij ging
zich nooit te buiten aan uitspattingen die het leven
van een reizende tennisser in zich kan bergen.
„Ik heb nooit de behoefte gevoeld", vertelt Rod Laver,
„om na een toernooizege eens goed dronken te wor
den. De luxe was jezelf eens totaal te laten gaan heb
ik me nooit veroorloofd". Misschien schuilt daarin
wel de verklaring voor het nog steeds imposante
optreden van Rod Laver. Hoewel hij vaak de eerste
set van een partij tegen welke willekeurige tegenstan
der dan ook verliest brengt karakter hem meestal
tot winst. Zelden verloor Laver ergens een halve
finale. „Als ik door de kwartfinales heen ben, weet
ik dat ik een toernooi kan winnen", licht de Australiër
zijn mentaliteit toe. Zoals Rockhampton Rocket ook
steeds onder pressie tot zijn beste verrichtingen
kwam. „Zonder enige druk achter me kan ik niet
spelen. Er moet steeds een bepaalde uitdaging aanwe
zig zijn. Daarom heb ik ook indertijd die „miljoenen
match" tegen Jimmy Connors gespeeld. Daarom ook
ambieerde ik in '73 weer een optreden voor de Davis
Cup tegen Amerika, nadat ik elf jaar niet meer voor
Australië had gespeeld". De Aussies heroverden de
beker door de Amerikanen met niet minder dan 5—0
te verslaan.
Rod Laver, die twaalf jaar geleden prof werd („Ik
had Grand Slam gewonnen door de beste spelers van
dat moment te verslaan, daarom wilde ik ook van
de toen beste profs winnen"), was de eerste speler
die ooit een miljoen dollar bijeensloeg. Inmiddels
kan Rod Laver bogen op het verdienen van niet
minder dan drieëneenhalf miljoen gulden. Ook dat
zal waarschijnlijk niet gauw iemand hem kunnen
nadoen.
FRANK WERKMAN
Jörgen Kristensen
