De ijszeilers van
het Kaageiland
kennen geen kou
Herinvoering hyacintenteeltrecht van de baan
Feest met
flat
LEIDSE BIOSC
WEDSTRIJD OP LEVEN
EN DOOD
Moord en verderf met
Terence Hill
CHARLES BRONSON
IN KARAKTERROL
ONTLUISTERING
BONT EN BLOOT
PROLONGATIE
VRIJDAG 6 FEBRUARI 1976
LEIDSE COURANT
PAGIS
Een bezoek aan het Kaageiland levert in deze
winterse dagen altijd weer verrassingen op. Zo
ontdekte ik gisteren op het ijs van de Kagerplas,
vlak naast de achtertuin van kruidenier Jaap Bie-
mond, een originele koek-en-zopies-tent, waar mijn
collega Ton Pieters deze week tijdens zijn koude
speurtocht door de streek tevergeefs naar had
uitgekeken en daar in zijn verhaal ook zijn teleur
stelling over had uitgesproken. Maar vandaag pre
senteer ik hem en U in mijn rubriek weer zo'n knus
tentje op het ijs, waarvan er in de vijftiger jaren
nog zoveel waren maar die in 1976 allemaal verdwe
nen leken te zijn.
trots een aantal van hun snelle
scheepjes lieten zien en mij
daarover in cafe-bar-restau-
rant 't Kompas honderd uit
vertelden. Ik sprak bijvoor
beeld met Theo Mollens die
deze week de uitgestrekte Ka
gerplas opging met zijn uit
1834 daterende ijszeiler. Het
snelle scheepje had twintig
jaar op nonactief gestaan en
zou waarschijnlijk nooit meer
het ijs zijn opgegaan als Theo
niet zoveel moeite had gedaan
het bejaarde beestje van stal
te halen en op te knappen.
Over deze ijszeiler vertelde hij
mij een leuk verhaal.
Mollens: "Mijn broer Piet
kocht het scheepje een aantal
jaren geleden voor honderd
gulden van Roelofarendsveen-
der Jan v.d. Meer en verkocht
het scheepje in onderdelen
weer door voor in totaal 300
gulden. Het casco bijvoorbeeld
Op het Kaageiland is men erg op gezelligheid gesteld. Een borreltje gaat er
dan ook altijd wel in.
belandde in Rijpwetering bij
Cor Jonkman, de zeilen bij
Kaagbewoner Hein de Baat en
zo bevonden zich overal wat
onderdelen. Vijf jaar geleden
ben ik begonnen alles weer te
verzamelen. Dat lukte me. Al
leen de mast, die aan stukken
was gezaagd, en de boegspriet
moest ik opnieuw laten ma
ken. Het probeem was dat ik
van de mast alleen nog een
oude foto had. Daarmee ben
ik naar V.d. Neut in Alphen
aan den Rijn gegaan en die
heeft aan de hand van die
Maar gelukkig staan er op het
Kaageiland nu weer twee. Dit
jaar 'voor het eerst. Men heeft
doelbewust de tijd weer een
beetje willen terugdraaien om
dat men op het Kaageiland erg
op gezelligheid is gesteld en
men vond dat schaatsen alleen
ook niet alles is. Het ene tentje
is van Frans Vlugt en de an
der van Jaap Biemond, die
samen met zijn vrouw Cather-
ien nu goede zaken doet en al
menig schaatser en ijszeiler
een opkikkertje bezorgde
dank zij haar ter plaatse berei
de snert, warme chocolade
melk. gevulde koeken, repen
en noem maar op.
Ik ging even bij haar langs
terwijl ze haar handen vol had
om het een aantal dorstige ei
landbewoners naar de zin te
maken. Ze vertelde: Mijn
man en ik vonden dat de koek-
en-zopies-tent in ere hersteld
moest worden omdat zoiets
voor een stuk gezelligheid
zorgt. Dat hebben we gister
avond nog kunnen merken.
Op de plas werd toen tot een
uur of elf geschaatst. Iedereen
had het naar zijn zin ook om
dat vermoeide schaatsers hier
even konden aansterken, zon
der naar huis te moeten. Hope
lijk wordt ons voorbeeld door
velen gevolgd want de koek-
en-zopiestent mag niet ver
dwijnen. Er gaat al zoveel ver
loren in deze jachtige tijd".
Op het Kaageiland maakte ik
gisteren ook kennis met enkele
bestuursleden van de ijszeii De ijszeilers van het Kaageiland kennen geen koude, mede dank zij hun Engelse
vereniging De Robben die mij legerpakken.
prent toch een pracht mast
kunnen construeren. Vorige
week was ik met de totale
restauratie van de ijszeiler
klaar en kon ik 'm gaan uit
proberen. Dat was een gewel
dige belevenis".
Maar het bleef gisteren niet bij
verhalen. Er was ook volop
actie want een groot aantal
leden van de vereniging had
gisteren een vrije dag en snel
de ontspannen over de ijsvlak
te. Rooie koppen van de kou,
de vingers half bevroren maar
wel met een glimlach om de
lippen. Onder hen bevond zich
Rob van Asten, die in het bezit
is van de prachtige 150 jaar
oude ijszeiler "Maartje" en de
veteraan van de vereniging
Han Reinsberg, 67 jaar, maar
die zou je hem niet geven als
je hem op topsnelheid (rond
de 100 km) over de plas zag
scheuren, half achter over lig
gend in zijn "bak", terwijl de
ijzige wind boot en bestuurder
in de greep hield.
Koud? Han Reinsberg, een
flinke snor onder valhelm en
sneeuwbril, lacht om zo'n
vraag. "Met deze sport moet je
je zo concentreren dat je eer
der het klamme zweet uit
breekt dan dat je door de kou
wordt bevangen. En laat je 's
een paar bevroren vingers op
lopen, dan nog is er niets aan
de hand. Effe de vingers in
een bak met koud water en
het leven in het getroffen li
chaamsdeel keert vanzelf te
rug."
De ijszeilers van het Kaagei
land, hun aantal schommelt
rond de twintig, mogen het
weliswaar soms warm hebben,
ze hebben zich wel degelijk
goed ingepakt. Ze hebben een
aantal Engelse legerpakken op
de kop kunnen tikken, ge
voerd met dik dons en hele
maal wit waardoor ze een bee
tje lijken op de "verschrikke
lijke sneeuwmannen". Maar
dat is uiterlijke schijn. Want
het is een gezellig en gastvrij
stel, dat erg gemakkelijk ont- i
dooit.
Ik ontkwam er niet aan met j
hen een glaasje Kaagwater te
drinken, een soort jenever j
waar het eiland patent op i
heeft en dat alleen wordt ge
schonken in cafe-bar-restau- i
rant 't Kompas. Ik toastte ook
met Piet Loogman, bestuurslid
van de ijsclub in De Kaag, die
een erg enthousiast verhaal af
stak over hun in 1903 opge
richte vereniging, die nu onge
veer 300 leden telt. "Op onze
jaarvergaderingen komen al
tijd alle leden omdat het er zo
verrekt gezellig is. Zelfs Kage-
naars die bijvoorbeeld in Bra
bant zijn gaan wonen, bezoe
ken die jaarvergadering nog".
Op het eiland wordt alles wat
met het water en het ijs te
maken heeft een warm hart
toegedragen. Iedereen leeft
mee. Ik zag gisteren in 't Kom
pas ook nog Joop Doderer, die
nog steeds het eiland waar hij
zoveel vrienden en kennissen
heeft, niet kan vergeten en nog
regelmatig op bezoek komt. Ik
hoorde dat hij pas terug is uit
Japan waar hij filmopnamen
heeft gemaakt en dat hij op
korte termijn weer teruggaat
naar Engeland, waar hij vorig
jaar naar toe ging om zijn
Swiebertje-image kwijt te ra
ken en daar een nieuwe ca'irie-
re op te bouwen.
In 't Kompas ontdekte ik ook
oud-burgemeester Smolders
van Roelofarendsveen die nu
in Leiderdorp woont Hij is
ook erevoorzitter van het me-
rendistrict Zuid-Holland, de
organisator van de Molentoch
ten. Hij kwam even poolshoog
te nemen hoe het stond met de
ijstoertochten, die sinds giste
ren ook werden geleid langs
het Kaageiland. Maar hij bleef
maar kort want er waren niet
zoveel deelnemers.
De bewoners van de Lis-
sese bejaardenflat Ei
kenhorst waren gister
avond te gast van mede-
flatbewoonster mevr.
Waasdorp, die zoveel
mogelijk mensen had
uitgenodigd haar 72-ste
verjaardag te komen
vieren.
En dat waren er heel wat. In
de recreatiezaal werd het een
geweldig feest waarbij de jari
ge door familieleden geld voor
een Rijnreis werd aangeboden.
Aanleiding tot dit uitbundige
feestje met de flat was ook het
feit dat mevr. Waasdorp haar
leven lang alleen maar hard
gewerkt heeft." Na al dat har
de werken moet er nu maar
eens echt feest gevierd wor
den", vond ze.
Camera: The meanmachine (18) met Burt Reynolds en
Eddie Albert. Regie Robert Aldrich.
Van onze correspondent
Hillegorh „De kans op herinvoering van het
hyacintenteeltrecht is van de baan. Wat betreft dit
punt zijn alle twijfels weggenomen. Dat impliceert
wel, dat de hyacintencultuur zich thans in een
nogal stuurloze fase bevindt. Dat houdt gevaren
in. Niet alleen voor het prijsniveau in binnen- en
buitenland, maar door de slechte rentabiliteit zal
de zorg voor de gezondheid van het gewas gaan
verslappen, terwijl tevens de continuïteit van het
areaal niet meer gewaarborgd is. Al deze factoren
kunnen de export van hyacinten ondermijnen."
Dat zei de voorzitter van de vereniging De Hya
cinth, de heer H. Hogewoning, toen hij gistermidag
de ledenvergadering van deze vereniging in het
Bloembollencentrum te Hillegom opende.
Hij deelde tevens mede dat er momenteel wordt
gestudeerd op een andere vorm van hyacintenbe-
leid. Specialisten van het Produktschap voor Sier
gewassen. het Landbouwschap en het Ministerie
van Landbouw werken momenteel in deze rich
ting. In april of mei moet deze studie zijn afgerond
en zullen de hyacintentelers moeten beslissen of
ze de nieuwe lijnen acceptabel vinden of niet.
In deze bijeenkomst vertelde de directeur van de
Bloembollenkeuringsdienst ir. H. van Os, een en
ander over de gang van zaken in het afgelopen
jaar. De gezondheidstoestand van het gewas is
redelijk geweest, al is men wat betreft het virus
weer teruggevallen op het peil van 1972 en 1973.
Hij waarschuwde uitdrukkelijk tegen de trend
voor werkbollen maar exemplaren uit eigen partij
te nemen. Dat is een zuinigheid die de wijsheid
bedriegt. Het geelziek leverde in het afgelopen
seizoen heel weinig problemen op. Daarentegen
heeft men wel veel werk gehad aan het keuren
van de onverkochte bollen. De heer Van Os hoopte4
dat men de BKD dit jaar minder werk zal bezor
gen. Immers: veel onverkochte bollen is een teken
aan de wand. In dat geval ziet de exploitatiereke
ning van de hyacintentelers er allesbehalve feeste
lijk uit.
Bij de bestuursverkiezing kwam een wat verras
sende wending. In de plaats van de heren G. Faase
(die is overleden) en G. Vreeburg had het bestuur
voorgesteld de heren Th. M. J. Roozen en W. M.
Oostendorp. Voor de aanvang van de vergadering
waren de namen ingediend van twee andere kandi
daten, n.l. de heren P. Warmerdam uit Noordwij-
kerhout en J. van Haaster uit Vogelenzang. De
nieuwe kandidaten werden met overgrote meer
derheid van stemmen gekozen.
De heer J. J. de Winter een van de initiatiefnemers
van het plan om het hyacintensurplus weg te
werken door de bollen te gaan broeien de
Leidse Courant berichtte over deze plannen reeds
uitvoerig kreeg gelegenheid de plannen wat
nader uiteen te zetten. Hij deed dat in een gloedvol
betoog. Het bestuur van de vereniging De Hya
cinth staat achter deze plannen, mits men niet het
huidige surplus als uitgangspunt neemt, terwijl
men tevens voor een verlaging van de innameprij-
zen niet veel voelde. De prijzen zijn al laag genoeg,
zo meende voorzitter Hogewoning. De grote over
schotten van de jaren 1974 en 1975 resp. 21
en 27 miljoen stuks zijn in hoofdzaak een gevolg
van zeer beste oogsten en van een sterk stagneren
de afzet naar Engeland, vanouds een zeer belang
rijke koper van hyacinten. Door de miserabele
economische toestand in Groot Brittannie moet
men in de nabije toekomst in dat land geen
verbetering verwachten, van de hyacintenafzet. Of
er zou een economisch wonder moeten gebeuren.
Over de vraag welk beleid men nu moet gaan
voeren en de wenselijkheid om de innameprijzen
wel te verlagen, ontspon zich een haast oeverloos
debat, dat de voorzitter verschillende malen tever
geefs trachtte af te remmen door naar het in april
of mei komende rapport te verwijzen. Het heeft
echter geen zin daar nu al over te praten want
we weten in de verste verten niet welke mogelijk
heden er liggen, zo zei hij.
De hyacintentelers zullen nog even geduld moeten
oefenen. Heel belangrijk was wel de mededeling
dat men overweegt het hyacintenareaal in de
komende maanden te laten meten teneinde een
zuiver beeld van het aanbod te kunnen krijgen.
Het vertrouwen in de gegevens die de kwekers
de afgelopen maanden aan de Bloembollenkeu
ringsdienst hebben gedaan voor het samenstellen
van de oppervlaktestatistiek, is dus kennelijk niet
zo bijster groot.
Amerikaans „football" mag dan op het eerste gezicht het meest
op het Engelse rugby lijken, het is een veel hardere sport, waarbij
veel meer geoorloofd is en die het uiterste vergt van de conditie
en het incasseringsvermogen van de spelers. Zeker wanneer zoals
in „De knokmachine" twee ploegen tegenover elkaar staan, die
eikaars bloed letterlijk wel kunnen drinken.
De football-match tussen de zware misdadigers tegen een uit
semi-profs samengestelde ploeg van hun gehate bewakers vormt
de climax van een zwarte gevangenis-komedie, waarin regisseur
Robert Aldrich zijn Dirty dozen"-reputatie helemaal waar maakt.
Exfootball-prof Paul Crewe (Burt Reynolds) belandt - aan lager
wal geraakt - in de gevangenis. Direkteur Hazen, een football-ent
housiast. die maar èén doel voor ogen heeft, zijn uit semi-profs
samengesteld team van bewakers kampioen van de tweede divisie
te maken, ziet in de nieuwe aanwinst een unieke kans zijn mannen
nu eens door 'n „echte" coach te laten opleiden. Maar Crewe
weigert, waarna het leven hem zo zuur gemaakt wordt, dat hij
ten einde raad het aanbod van directeur Hazen toch accepteert
Maar zelfs al is de uitslag te voorspellen. Aldrich heeft zijn film
zo knap opgebouwd, dat men met iedere minuut - en zeker de
laatste minuut - met drie camera's in super-slowmotion opgenomen
meeleeft. Ex-stuntman en footballplayer Burt Reynolds stond er
op het zware werk zelf te verrichten. Na de laatste tackles was
hij enkele centimeters korter.
Aldrich's sympathie ligt duidelijk bij het misdadigersteam, waar
voor hij tijdens de opnamen op 'n gevangenis-sportveld enkele
echte zware gevallen gebruikte, en het gevangenis-personeel, met
name Eddie Albert als directeur Hazen en Ed Lauter als bewaker
Knauer, komt er dan ook bekaaid af.
„De knokmachine" is een harde actiefilm, die ook voor de toeschou
wer, die geen nota van Amerikaanse football begrijpt, twee uur
in hoog tempo ontspanning, geweld vermengd met bittere humor
brengt.
MILO
Trianon: de eenzame scherpschutter (14) met Terence
Hill en Fernando Rey. Regie Mario Camus.
Moord en verderf zaaien Terence Hill en Fernando Rey in „De
eenzame scherpschutter" van Mario Camus. Zij treden op als twee
aan elkaar verwante huurmoordenaars. De opdracht waaraan ze
zich in de film wijden, is die van een grootgrondbezitter, die door
moord een boerenopstand wil bedwingen. Het loopt allemaal wat
uit de hand wanneer ook de dorpsonderwijzer, die overigens wel
de boeren steunde, eveneens aan kogels bezwijkt
Een snufje romantiek komt om de hoek kijken, wanneer Soledad.
de eigenares van de herberg, waar het duo logeert, het voor de
meest verdachte van de twee opneemt. Hoe een en ander uitpakt
voor de twee huurmoordenaars en de boeren kunnen de liefhebbers
het beste zelf gaan bekijken in Trianon.
Lido: Breakheart Pass (14) met in de hoofdrol Charles
Bronson. Regie Tom Gries.
Charles Bronson zien we in de film „Breakheart Pass" nu eens
in een andere rol, dan in de meeste andere films waarin hij de
hoofdrol speelde. Meestal moest Bronson het hebben van actie.
In de film „Breakheart Pass" zien we hem tot kort voor het einde
een rustige „karakterrol" spelen. En dat gaat hem niet slecht af.
Op zeer aangename wijze vervult Bronson in deze film de rol van
geheim agent, die op zoek is naar een partij gestolen geweren.
Het verhaal speelt zich af rondom een trein
Storend element in deze film zijn ongetwijfeld de slechte opnames
in de trein zelf, soms bij het amateuristische af. „Breakheart Pass",
is desondanks een vrij originele western geworden, waarin niet
de klemtoon op krachtmetingen van stoere binken ligt. De nadruk
ligt vooral op de dialoog en de relaties tussen de mensen in de
trein. Indrukwekkend zijn vooral de beelden van een in een diepe
afgrond stortende trein.
H. v. d. P.
Studio: Inserts (18) met Richard Dreyfuss en Veronica
Cartwright. Regie: John Byrum.
„Inserts" zijn in pornofilms de detailopnamen, die voor de pikante
plaatselijke effecten zorg dragen. Het is ook de titel van het
regiedebuut van de TV-cineast John Byrum (28), die hiermee een
uiterst curieus werkstukje heeft afgeleverd. Twee uur lang namelijk
vertoeft men in de als studio ingerichte slaapkamer van een
vervallen Hollywood-villa, waar een aan lager wal geraakte regis
seur zich vastklampt aan de whiskyfles. Zijn hartstochtelijke liefde
voor de film leeft hij uit in derderangs-pornofilms, gefinancierd
door een mafiabaas, en vertolkt door een aan heroïne verslaafde
figurante en een fatterige doodgraver, die van een filmcarrière
droomt. Dit alles in het Hollywood van rond 1930.
In een Warholachtige opzet toont Byrum hoe zelfkant-figuranten
van de film hun frustraties voortdurend juist op dat medium
afreageren, omdat zij de werkelijkheid maar wat graag voor de
illusie inruilen.
Richard Dreyfuss, de haaienexpert in „Jaws" geeft de regisserende
alcoholist voortreffelijk gestalte. Veronica Cartwright is het onbe
nullige blondje voor de close-ups, dat sterft aan eai te grote dosis
heroïne en dan moet plaats maken v- het vriendinnetje van de
geldschieter. De regisseur krijgt dan gelegenheid zijn impotentie
te overwinnen, maar hij heeft verzuimd de camera in te schakelen.
Voor het eerst heeft hij de schijnwereld van het celluloid kunnen
vergeten. Er daagt nog een reddingskans op voor de man, die er
prat op gaat met Erich von Stroheim, Lillian Gish en Mary
Pickford gewerkt te hebben. Maar de jonge Clark Gable, die tot
driemaal toe komt aankloppen en geen gehoor vindt, krijgt nieii
evenmin te zien als die coryfeeën
Rex: Slipje uit voor de badmeester (18) met Margot
Mahler en Karin Wieland.
Het eerste rapport van de Duitse badmeesters is, nu we zelf
naaktstranden hebben, beslist niet schokkend en de anekdotes die
deze heren over hun beroep te vertellen hebben hadden ook best
een plaatsje kunnen krijgen in het negende schoolmeisjes-rapport
of het vierde huisvrouwenrapport Maar de heren bakken het wel
bruin, of, zo u wilt, maken het wel bont en bloot.
Ach, het is weer eens wat anders dan die eeuwig jolige Tirolers.
Maar je gaat je wel afvragen hoe lang er nog publiek komt op
dit soort films. Ook al dóen de Nederlandse titelverzinners nog
zo hun best meer te beloven dan er te beleven valt.
Wat dat betreft zijn de Duitsers zelf eerlijker. Zij nummeren de
rapporten gewoon, zodat eerstdaags wel een „Badermeister report,
zweiter Teil" te verwachten is.
Luxor: „Jaws" (18) met in de hoofdrollen Roy Scheider. Robert
Shaw en Richard Dreyfuss. Regie: Steven Spielberg
