Oud schoolklasje
uit Oude Ade
Roelofarendsveens
oud-brandweerlieden
gingen op reünie
Lissese ambtenaren
zitten te krap
VOORLEESBALKON
VOOR
LISSESE KLEUTERS 1
DEZE WEEK IN DE LEIDSE BIOSCOPEN
AARDBEVING:
KERMISSENSATIE
1 Het leven van
Lenny Bruce
CHINEZEN CONTRA JAPANNERS
LjlIDÖÜ COURANT
PAGIN A 5
IIIIIIIIIIIIII
illinium
Leidenaar Jan Vink be
zorgde mij gisteren een
vergeelde prent van een
schoolklasje uit Oud
Ade met het verzoek de
ze in mijn rubriek te
plaatsen. „Ik kwam dit
plaatje op zolder tegen
vertelde hij mij en ik
dacht dat het wel leuk
was voor een aantal be
woners van Oud Ade
om dit plaatje nog eens
te zien. Veel van de leer
lingen die 'r op staan
zijn al overleden maar
ik weet dat er ook nog
een aantal leven en voor
hen zou ik het leuk vin
den als deze foto ge
plaatst werd." Dat ver
zoek kan ik niet weige
ren.
Jan Vink (78), die zelf 48 jaar
in Oud Ade woonde en op de
foto vlak naast de schoolmees
ter rechts staat, zegt zijn dorp
nog lang niet vergeten te zijn.
„Ik1 ga er nog regelmatig een
kijkje nemen", zei hij mij, „en
dan ga ik ook altijd even langs
de basisschool waar ik zoveel
beleefde."
Op de foto uit 1907 staat de
helft van de schoolgaande
jeugd van het toen ook al erg
kleine Oud Ade. Ik noem even
alle namen. Links staat hoofd
onderwijzer Ch. Krebbers en
rechts onderwijzer A. de Rijk.
Op de bovenste rij van links
naar rechts: Jacob van der
Berg, Koos Pennings, Simon
Pennings, Hein van Dam, Hein
van Dam, Hein Veenswijk,
Koos Heemskerk, Hein de Hol
lander, Flip van der Ing en
Nico van der Ing. Op de twee
de rij staan: Jan Oudshoorn,
Louwi van Leeuwen, Jan
Koek, Simon van der Horst,
Jeroen Vrijburg, Simon Vrij
burg, Kobus Vrijburg, Sijme
Heemskerk en Jan Vink.
Op de derde rij zien we Corne
lia van der Meer, Trijn van
der Voort, Antje Oudshoorn,
Kaatje Oudshoom, Jan Vrij
burg, Pietje Heemskerk, Anna
Disseldorp, Dirkje Oudshoorn,
Bet je van der Meer en Jan
Bartels.
Op de onderste rij tenslotte
Kobus Oudshoorn, Cor van
Haastrect, Janna Borst, Mina
Bartels, Anna Schrijver, Kla-
zien Uljee, Aantje Heemskerk,
Hanna de Hollander, Thijs van
Dam en Anton Schrijvers.
Dat oud-soldaten en oud-sch
olieren af en toe een reünie
organiseren om elkaar weer
eens te zien komt regelmatig
voor maar dat ook oud-brand
weerlieden dat doen, dat is
voor mij nieuw. Toch gebeur
de dat deze week in Roelofa-
rendsveen waar een aantal be
jaarde brandweerlieden te
gast waren op de jaarvergade-
ring van het korps waar zij
i eens deel van uitmaakten,
maar waar nu weer hoofdza-
j kelijk jonge krachten in zitten,
f Het idee, zo hoorde ik, was
afkomstig van een aantal jon
ge brandweerlieden van het
korps Roelofarendsveen, die
in het verleden al zoveel sterke
verhalen hadden gehoord over
hun collega's van toen dat ze
kortgeleden spontaan voorstel
den om een aantal van die
oude spuitgasten uit te nodi
gen op de jaarvergadering om
eens te horen hoe het er vroe
ger met de brandweer van
Roelofarendsveen aan toe was
gegaan.
Eén'van de reünisten was Jo-
han van Beek, die 54 jaar aan
Het Veense brandweercorps van vlak voor de oorlog.
Vlnr: Han Klein, Wil Bakker, Tek Huigsloot, Gerrit
Huigsloot, Johan van Beet, Theo van der Méér, Leo
Koppelaar, Piet Sijp, Koos van der Meer, Eet Idelenburg
en Ko Rietbroek.
het Noordeinde woonde maar
nu zijn dagen slijt in een gezel
lig huisje in Leiderdorp. Hij
heeft die avond enorm zitten
genieten, zo vertelde hij mij
gisteren. Hij ontmoette daar
onder andere Nic Verhaar, Wil
Bakker, Eef Idelenburg, Han
Klein (van het café in Oude
Wetering) en Gradus van Kins,
collega's van vroeger met wie
hij veel spuitavontuurtjes be
leefde.
Daar vertelde Johan van Beek
die avond dan ook uitgebreid
over en er werd met open
mond naar hem geluisterd. Hij
had speciaal een aantal oude
prenten van Roelofarendsveen
meegenomen en ook wat knip
sels uit de Leidse Courant zo
dat hij zijn verhalen nog
smeuiger kon maken. Hij ver
telde bijvoorbeeld over die
brand in '39 toen het korps
juist een nieuwe spuit had ge
kregen. En hoe hij daar als
eerste spuitgast met uitgerolde
brandslang klaar stond om
een felle brand te bedwingen.
Maar de spuit was nog zo
nieuw dat de jongens die het
apparaat moesten bedienen
geen raad wisten met hun aan
winst en daar stond Van Beek
dan ook tevergeefs op een flin
ke waterstraal te wachten.
Toen hebben ze nog Eef Ide
lenburg uit de kerk moeten
halen want die had er wel
verstand van.
Ja, er werden in hotel Heems
kerk veel herinneringen opge
haald en ook veel gelachen.
„We hebben het best naar onze
zin gehad", vertelde hij, „lek
ker gratis gegeten en gedron
ken en weer veel oude vrien
den ontmoet, wat mij betreft
mag men zo'n reünie om de
veertien dagen houden.
Het in 1907 in oud-hollandse
stijl gebouwde Lissese raad
huis, dat in 1968 uitbreiding
kreeg door de aankoop van de
naastgelegen villa Eenhuis, is
weer te klein. De Lissese amb
tenaren, zo vernam ik, zitten
nu met smart te wachten op
nog meer ruimte want het is
nu allemaal wat krap. Vooral
op de afdeling financiën moet
men maar roeien met de rie
men die men heeft en erg veel
is dat niet. Er is ook grote
behoefte aan een paar kamers
voor de wethouders, die nu
moeten improviseren en er is
ook een tekort aan spreekka
mers en vergaderruimten.
Burgemeesters en wethouders
van Lisse hebben nu aan de
raad een verlanglijstje voorge
legd waarin een paar voorstel
len worden gedaan die in de
nabije toekomst het werkkli
maat op het gemeentehuis
aanzienlijk moeten verbeteren.
Een van de voorstellen is om
een nieuwe raadzaal te bou
wen omdat de huidige, vooral
voor de raadsvergaderingen,
te klein is. Het komt nu vaak
voor dat het publiek moet
staan en dan vlak achter de
De fraaie maar te kleine raadzaal in het gemeentehuis
van Lisse
IIIIIIIIIIIIII
rug van de burgemeester de
discussies moet volgen.
Niet alleen is de raadzaal te
klein voor de bezoekers maar
over enige tijd wellicht ook
voor het aantal raadsleden dat
over een paar jaar, als in Lisse
het inwonertal van 20.000 zal
worden bereikt, zal stijgen tot
19.
De Lissese raadzaal ziet er
overigens nog piekfijn uit, dus
daar ligt het niet aan. Er is
veel hout in verwerkt, langs
alle wanden tot een hoogte
van twee meter. De man die
de betimmeringen aanbracht,
de heer V. d. Zaal Kuyken-
huis, liet zich destijds inspire
ren door het interieur van het
bekende kasteel Haarsuylen,
zo hoorde ik.
Hoe mooi de raadzaal er ook
'uit ziet; ze is gewoon te klein.
Wel blijft de zaal een functie
houden als burgerzaal en als
trouwkamer.
B. en W. willen ook twee wet
houderskamers, een commis
sie-kamer voor kleine vergade
ringen, een paar spreekka
mers en ook wat meer armslag
voor de receptie en de huis
houdelijke dienst. Ik hoorde
dat er in het stuk nieuwbouw
ook een noodbestuurspost
voor de BB zal komen.
Maar het zijn allemaal nog
maar globale wensen die naar
voren zijn gebracht. Er moet
zelfs nog een architect worden
gezocht die het een en ander
gaat uitwerken en dan met een
wat concretere omlijning voor
de uitbreiding van het raad
huis kan komen. Men heeft de
raad nu gevraagd om alvast
25.000 beschikbaar te stellen
om de uitwerking van de
nieuwbouwplannen op gang te
kunnen laten komen.
Primeurtje voor nieuwe
bibliotheek
De nieuwe openbare bibliotheek in Lisse, die op donderdag 29
januari door staatssecretaris Meijer van CRM geopend gaat
worden, krijgt een unieke ruimte, die men tot nu toe in nog
geen enkele andere bibliotheek aantrof maar waar Lisse, dank
zij de creatie van de Rijswijkse architectengroep Van Hengel
en Luursema, de primeur van heeft, zo hoorde ik gisteren van
de Lissese bibliothecaresse mevrouw Kapon.
De primeur is een zogenaamd „voorleesbalkon", een ruimte in
het gebouw waar de jongste leden van de bibliotheek bijzondere
dingetjes kunnen doen. In het voorleesbalkon, dat in het midden
van de bibliotheek, in de dakpunt van het gebouw is aange-
bracht, zaV aan de kleintjes in de leeftijd tot acht jaar een maal
per week worden voorgelezen en kunnen zij naar aanleiding
van wat is voorgelezen op het balkon poppenkast spelen,
tekenen e.d. Het voorleesbalkon is een aparte ruimte waar wel =j
schuifluikjes in zijn geconstrueerd zodat de kinderen, als ze dat
willen, toch nog een kijkje in de bibliotheek kunnen nemen. ==j
De nieuwe bibliotheek, die in de Nassaustraat staat, heeft een
vloeroppervlakte van 800 m2 en dat is 500 m2 meer dan in
het noodgebouw aan de Grachtweg.
Ik hoorde van mevrouw Kapon dat het laatste jaar de aanmel-
dingen voor het lidmaatschap van de Lissese openbare biblio- S=
theek zijn binnengestroomd. „Vorig jaar hadden we 3600 leden",
zei ze, „maar dat zijn er inmiddels 5000 geworden. Langzaam
maar zeker krijgen de Lissenaren zin in het lezen."
Overigens zullen de leden van de bibliotheek het binnenkort
even zonder moeten doen omdat vanaf de twaalfde van deze
maand de ongeveer 15.000 boeken moeten worden overgekast
naar het nieuwe gebouw in plan Blokhuis. Die verhuizing duurt j=
tot de dag van de opening.
Mevr. Kapon: straks, als de bibliotheek klaar is zal
ik hier temidden van de kleuters voorlezen. De verhalen
ken ik al uit mijn hoofd, zodat de peuters de plaatjes
kunnen bekijken.
4ido Aardbeving (14) met Charlton Heston en Ava
Gardner. Regie: Mark Robson.
„Earthquake" begint zoals alle rampen-films vrij gemoedelijk.
Ingenieur Graff (Charlton Heston) reageert wat vermoeid op de
scherpe dialoog van zijn verwende en jaloerse echtgenote een
goede come-back van Ava Gardner terwijl een lichte aardschok
de toeschouwer vast voorbereidt op de grote dingen die komen
gaan. We zien hoe agent George Kennedy na de wilde achtervolging
van een autodief moeilijkheden krijgt met zijn chefs en hoe
stuntrijder Richard Roundtree zich voorbereidt op het klapstuk
van zijn carrière. Hoe de bewaker van een dam de eerste aanwijzin
gen ontvangt van een naderend onheil en seismologen in dubio
staan of zij alarm moeten slaan of niet.
Vakwerl^van scenarioschrijvers Lijkt de situatie onder de knie,
George Fox en Mario „Peetva
der" Puzo, die ons vertrouwd
maken met de personages die
wij op de voet zullen volgen als'
straks de hel losbreekt. Want
dat staat te gebeuren, te oorde
len naar de bezorgde gezichten
van de mannen in het seismolo
gisch instituut. Na deze intro
ductie trekken regisseur Mark
Robson en de vinding „Sensur-
round" negen minuten lang op
registers open. Aardbevingen
zijn dankbaar materiaal voor
spektakelfims. De meest mar
kante voorbeelden ervan vinden
we in de jaren dertig in Merian
C. Cooper's verfilming van „De
laatste dagen van Pompéi" en in
W. S. van Dyke's „San Francis
co" waarover destijds een kriti-
kus schreef „De aardbeving van
1909 is verrewg het beste deel
van de film, realistisch genoeg
om zangers Jeanette McDonald
even haar mond te laten hou
den".
Met „sensurround" als derde
film-dimensie overtreft Robson
echter alles wat er op dit gebied
tot nog toe werd vertoond. Is
het geweld verstomd dan con
centreert de film zich geheel op
het reddingswerk in de zwaar
gehavende gebouwen met
Charlton Heston als uitblinker
en George Kennedy, als goede
tweede.
dan geven Robson en sensur
round de film een nieuwe injec
tie met een tweede aardbeving
terwijl een zwak toegiftje aan
het slot voldoende is om de
geweldige dam, die de rampen
nog net wist te doorstaan te
laten sneuvelen met het gevolg
dat een ware vloedgolf van wa
ter het toch al zo zwaar geteis
terde gebied overstroomt.
Uit het bovenstaande blijkt dui
delijk dat sensurround niets met
filmkunst en alles met kermis-
sensatie te maken heeft. Het is
Robson's verdienste dat hij rond
dit uitgesproken effectbejag
toch nog een onderhoudende en
goed geconstrueerde speelfilm
wist te bouwen met enkele mar
kante rollen, zoals die van Mar-
joe Gortner als de nederige su
permarktbeheerder, die opge
roepen voor hulpacties van de
Nationale Garde een machtswel
lusteling wordt.
„Earthquake" is net als „The
towering inferno" eigenlijk een
felle aanval tegen de onverant
woorde hoogbouw in de Ver
enigde Staten, maar in tegen
stelling tot laatsgenoemde film,
die zichzelf zeer ernstig nam,
gekruid met de in noodsituaties
soms zo bevrijdende humor.
Wat bijvoorbeeld te denken van
een burgemeester, genoodzaakt
om de gouverneur van de staat
Charlton Heston met fraai vrij uitzicht op de ruines van Los
Robson's „Earthquake".
Studio: Lenny (18) met Dustin Hoffman en Valerie
Perrine. Regie: Bon Fosse.
Lenny Bruce wil het Amerikaanse volk zijn eigen samenleving laten
zien: een hypocriete samenleving. Alles wat „stilzwijgend", wordt
gedaan; daar waar niet over gepraat mocht worden. Lenny Bruce,
gespeeld door Dustin Hoffman, vertelt het aan iedereen en overal;
hij doorbreekt alle taboes en betaalt ervoor met zijn dood. Elke
„wilde" gedachte, over vooral sexuele relaties, spreekt hij uit.
Uiteindelijk blijkt dat de bezoekers van zijn zogenaamde komische
shows alleen maar komen voor de sensatie. Nadat Lenny Bruce
door de politie diverse malen wordt opgepakt wegens tever gaande
obsceniteit en tot gevangenisstraffen wordt veroordeeld, laat het
publiek hem in de steek. Dan spreekt Bruce alleen nog maar over
de rechtzaken die hij heeft meegemaakt; over de waardeloze
rechtspraak in Amerika; over rechters die verdachten niet uit laten
spreken. Het is allemaal waar gebeurd. Lenny Bruce die Amerika
een kleine tien jaar geleden op stelten zette. Hij sterft in 1966;
hij ligt naakt op de vloer van de badkamer, gestorven door een
overdosis heroine.
Bob Fosse heeft er een uitstekende documentaire film van gemaakt,
waarin vrienden en familieleden over Lenny Bruce vertellen. Een
documentaire film waarin alles aan bod komt: sex, drugs, frustra
tie, liefde, blindheid en uiteindelijk ook nog rechtspraak. De film
begint in Baltimore in 1951. Lenny is een komiek die het publiek
met huis-tuin-en-keukengrappen pleegt bezig te houden. Als hij zijn
vrouw ontmoet verandert hij. Hij krijgt 750 dollar per week
aangeboden als hij gewoon elke gedachte die bij hem opkomt
uitspreekt. Het wordt zijn dood.
Henk v.d. Post
Californië te waarschuwen van
de op handen zijnde ramp, die
uitroept „En hij is niet eens van
dezelfde partij als ik!"
Of de „running gag" een grap
die door de hele film heenloopt
van de dronkaard, die zo
beneveld is dat hij van de hele
aardbeving niets merkt en al
leen maar om een volgende bor
rel roept. Een rolletje gespeeld
volgens de titellijst door een ze
kere Walter Matuschanskayas-
ky, in wie we zonder enige moei
te de formidabele acteur Walter
Matthau herkennen.
„Eartquake" is eigenlijk geen
film om over te schrijven, maar
om als men tegen een stootje
kan te gaan zien.
MILO
Camera: Een vuistvol karate (18)
met Bruce Lee en Miao Ker Hsiu.
Regie: Lo Wei.
In „Een vuist vol karate" is er geen sprake
van enige verrassing. Regisseur Lo Wei
werkt met z'n Hongkong-Chinezen volgens
het principe dat we voor het gemak de
„bami-western" noemden na de eerste „Chi
nees" De IJzeren vuist
Goed en kwaad liggen als in de begindagen
van de western overduidelijk getekend. Ja
panners spelen de rol van boeven, veedie
ven, Indianen, vult u maar in, en de vuiste
noorlog vindt plaats tussen twee sportscho
len die je zou kunnen vergelijken met de
„ranches" of de stammen uit diezelfde wes
tern. De techniek van het filmen is uiterst
simpel, de acteurs beelden hun emoties uit
via het trekken van lelijke en minder lelijke
gezichten en hoofdrolspeler Bruce Lee spant
de kroon door op zoek naar gerechtigheid
voor zijn vermoorde leermeester een soort
Boris Karloff-imitatie te brengen.
Dat je hier en daar toch geboeid wordt,
komt voornamelijk door die heel andere
wereld die uit de beelden spreekt Het is best
verademend te kijken naar vuistgevechten
die als balletten worden uitgevoerd met de
meest vreemde strijdkreten op de achter
grond. Af en toe wordt die boksende vuist
vervangen door een zwaard of een moderne
Dagelijks
portie liefde
Geef ons dagelijks lief
de (18) met Paola Senatore
en Lucretia Love. Regie:
André Marchand
De 18-jarige Beatrice heeft het
moeilijk. In de beroemde schrij
ver Mare heeft zij een rijke
aanbidder, die zeer voorkomend
is, maar haar met geen vinger
aanraakt Haar dagelijkse portie
fysieke liefde vindt ze bij haar
vriendin Heléne.
Omdat ze dit wel een abnormale
situatie vindt, roept ze de hulp
in van een psychiater, die, zoals
al zijn collega's in de filmwe
reld, al gauw. de oorzaak ont
dekt. Beatrice's afkeer van man
nen spruit voort uit de afschuw
voor haar vader, die haar moe
der vermoord zou hebben. Met
een oude therapie wordt Beatri
ce dan spoedig een heel gewoon
huisvrouwtje.
Andrée Marchand, die zelf dui
delijk met dezelfde problemen
worstelt als deze Beatrice,
maakte er een film van, die met
veel mooie plaatjes en lange les
bische scènes ons anderhalf uur
zou moeten bezighouden. Of na
een kwartier met een nare bijs
maak zou moeten wegjagen. Het
hangt van uw eigen instelling af.
versie van de middeleeuwse „goedendag",
maar het bloed siepelt alleen in dunne, niet
overmatige straaltjes, er is een lieve roman
ce afgewisseld met een onhandige geisha-
striptease. De goede Chinezen zien er overi
gens opvallend westers uit, hun tegenstan
ders, de corrupte Japanners zijn bijna zon
der uitzondering langharige of kleine gebril
de mannetjes en de enige slechte Chinees
lijkt dan ook op zo'n Japanner. De film
speelt in de imaginaire internationale sector
van Shanghai (nu rood-China!) waar de
Japanners de lakens schijnen uit te delen.
Ze worden geholpen door een zeer slechte
Rus, dan heeft u meteen alle vijanden uit
de Chinese historie op een rijtje.
BERT JANSMA
Prolongaties
Luxor: De zomer van de
witte haai (14) met Robert
Shaw, Roy Schneider en Ri
chard Dreyfuss. Regie: Ste
ven Spielberg.
Trianon: Vol gas met Her-
bie (a. I. met Helen Hayes
en Steanie Powers. Regie:
Robert Stevenson.
