misdaad
loont
Waterkeerdere werpen plastic
zeewier in strijd tegen elementen
MODERNE
INTERNATIONALE
FRAUDEURS
VERGAREN
FORTUINEN
VIA COMPUTER
AMERIKAAN
ROBERT FARR
BEWIJST HET.
ZELFS ZONDER NYLONKOUS EN ZONDER PISTOOL
Mocht o onverhoopt in de nabije toekomst be
hoefte krijgen aan baar geld en wenst u daarvoor
onder geen beding de handen vuil te maken weet
dan, dat het in deze moderne tijd echt niet meer
nodig is om een snelle greep te doen in de
kassa-Ia van uw warme bakker. II behoeft ook
geen Panty-P over bet hoofd te trekken en met
een pistool op scherp een bank binnen te stormen.
Dat zijn achterhaalde en buitengewoon slordige
manieren om aan de poen van uw medemens te
komen. De risico's, die u daarbij loopt zijn trou
wens nodeloos groot en blijken in de meeste
gevallen omgekeerd evenredig aan de kans van
welslagen. Tien tegen één, dat u met een blauwe
boon in de broek wordt afgevoerd naar een cel
of na een uitputtende gijzeling van juffrouw
Annie van de salaris-administratie gedwongen
wordt om uit te wijken naar een gortdroge woes-
tijnstaat, waar u dan de rest van uw leven slijt
als geitenhoeder.
Waarom trouwens moeilijk doen, als er zulke
eenvoudige manieren onder handbereik liggen?
Vandaag de dag kan iedere snuggere oplichter met
behulp van technische vindingen rustig vanuit de
eigen leunstoel een fortuin in de wacht slepen. U
behoeft daarvoor slechts vriendschap te sluiten
met computers, telexen, fotokopieerapparaten,
straalvliegtuigen en laserstralen. Dit speelgoed
van de moderne tijd wordt keurig geprogram
meerd en doet feilloos, wat er van verwacht wordt.
Maar ze hebben helaas niet geleerd om vast te
stellen, of de instrukties afkomstig zijn van een
eerzame, harde werker of van een gewiekste dui
tendief.
Voila: daar ligt uw kans. Om op onrechtmatige
wijze ongemeen rijk te worden behoeft u er alleen
maar achter te komen bjj welke data-bank de door
u beoogde aandelen zijn gedeponeerd. Als u dan
ook nog het code-nummer achterhaalt kunt u in
in gezegende omstandigheden dank zij
dertig zijden kimono's
alle rust uw slag slaan. Een simpele telefoon doet
de rest. Of een bruikbare telex, die u huurt of
voor korte tijd leent. U belt de computer op en
verzoekt hem de waardepapieren als de gesmeerde
bliksem op uw eigen naam te zetten. En zie welk
een wonder van modern vernuft voltrekt zich
vervolgens. Zonder argwaan te koesteren in zijn
stalen bol voert de computer automatisch en in
ijltempo uw opdracht uit. In de meeste gevallen
heeft U niet eens tijd om een borrel op de goede
afloop in te schenken. Binnen enkele seconden
verschijnt op uw telex de geruststellende medede
ling, dat de overdracht van de fondsen is uitge
voerd.
|jHa ha K'jk'ms w ouperwets
Een achterhaalde manier om een bank te beroven
Weinig risico's
even de computer bellen en in ijltempo
wordt uw opdracht uitgevoerd.
Er liggen momenteel in een computer in New York
papieren ter waarde van acht miljard dollar. Er
behoeft alleen nog maar iemand te komen, die zich
toegang verschaft tot het computerbrein en vertelt,
waar deze papieren heen moeten worden gestuurd.
Mensen, die een dergelijke technologische overval
in de zin hebben lopen aanzienlijk minder risico's
dan een ouderwetse bankrover.
In 1970 zagen twee studenten van 17 en 19 jaar
oud kans om een Amerikaanse Bank bijna vijf
ton lichter te maken. Eén van hen opereerde
vanuit New York, waar hij correct gecodeerde
telexberichten naar filialen in Europa stuurde. Op
die manier maakte hij bedragen van gemiddeld
4000 gulden over, die zijn partner zonder enige
moeite kon incasseren. De computer van de bank
werd daartoe afgetapt en vervolgens visten ze uit,
hoe de boodschappen gecodeerd moesten worden.
Toen ze eindelijk tegen de lamp liepen kregen ze
een baan aangeboden bij het recherchebureau
dat banken tegen misdaad beschermt. Hun erva
ring en behendigheid maakten hen immers bij
uitstek geschikt om voortaan in het andere kamp
te opereren.
Als een dergelijk verhaal u wat James Bond-achtig
in de oren klinkt behoeft u maar een korte-golf-
zender te beluisteren. Dan weet u gelijk, dat ze
écht bestaan, de moderne internationale frau
deurs, die beheerst en zeker van hun zaak draad
loos hun kraken voorbereiden. Zo komt er vrijwel
dagelijks stipt om elf uur 's avonds een Oostduitse
kortegolf-zender in de lucht met een frequentie
van 3.8 MHz. Hij is sterk genoeg om de hele wereld
te bestrijken. Via deze zender wordt contact gelegd
met handlangers, die instructies krijgen over op
handen zijnde overvallen.
De man, die van deze moderne fraude-praktijken
bijna alles weet is oud-journalist Robert Farr, een
welgedane Amerikaan, die zich gespecialiseerd
heeft in de techniek, die onze samenleving in de
houdgreep heeft. Hij was betrokken bij een aantal
ruimtevaart-projecten en werd daarna uitgezonden
naar Europa voor de begeleiding van perso-
neelsprogramma's, waarvan spionage en contra
spionage een belangrijk onderdeel vormden.
Zijn onthutsende ervaringen heeft hij nu gebun
deld in een boek, waarin hij haarfijn uitlegt, hoe
men met de nieuwste technieken fortuinen in de
wacht kan slepen. FRAUDE is het wachtwoord
en de hulpmiddelen zijn afluisterapparaten, ama
teurzenders, bandrecorder, betaalpassen, compu
ters, creditkaarten, films en vliegtickets.
Op een avond ving Farr via de korte golf de
volgende boodschap op: „Achtung. Gele transport
aanhangwagen gaat via de grensovergang bij
Roermond naar Miinchen-Gladbach. Daarna naar
Dusseldorf en via Route Acht naar Frankfurt.
Veranderen naar Route Drie. Ten Noorden van
Offenburg stoppen voor maaltijd. Code Wit voor
rendez-vous. Volg dan Plan M".
De boodschap werd drie keer herhaald en daarna
las een Hollandse stem de boodschap terug. Twee
dagen later meldden de kranten, dat een gele
vrachtwagen met een lading kunstwerken, juwelen
en bankbiljetten ten Noorden van Offenburg was
gekaapt.
„Misdaad", concludeert Farr, „is een kwestie van
geografie geworden. De uitzendingen van het be
treffende Oostduitse radiostation zijn daarvoor
symptomatisch. Een korte golfclub uit de de Bene
lux heeft andere piratenzenders afgeluisterd, die
door alle beschikbare etherkanalen zwerven. In
zes uur tijds ontdekten leden van die club 126
illegale stations. Eén van de draadloze stropers
werd betrapt, omdat hij bij het doorgeven van
boodschappen over bedrijfsspionage een uitzen
ding stoorde van een arts, die probeerde om via
de radio medische hulp te verlenen aan een arbei
der, die op een booreiland in de Noordzee een
ongeluk had gehad.
In dit circus van rondreizende internationale mis
dadigers wordt snel en efficient gewerkt en zorgt
men ervoor, dat de politie pas verschijnt, als de
buit verdeeld is en de fraudeurs zijn verdwenen.
Met een gestolen credit-kaart kan men in een
bepaald land op zijn dooie gemak voor duizenden
guldens aan goederen en diensten kopen, voordat
het bedrijf, dat de credit-kaart heeft afgegeven,
lont ruikt. Door vervolgens snel over de grens naar
een volgend land te wippen - misschien wordt
daarvoor met de gestolen creditkaart ook nog een
eerste klas-vliegticket gekocht - is men buiten
bereik van de politie.
Moderne misdaad
Het tempo, waarin de moderne misdadiger zijn
slag slaat ligt zo adembenemend hoog, dat fantasie
opeens keiharde werkelijkheid wordt. Het milieu
van de misdaad is volledig veranderd en de kleine
klerk, die koffiegeld steelt uit de kantoorkas heeft
allang plaats gemaakt voor de goed in het pak
zittende he-man, die kans ziet om in een handom
draai een heel bedrijf leeg te stelen. Farr herinnert
zich een employé van een New Yorks makelaars
kantoor, dat de bedrijfscomputer zodanig pro
grammeerde, dat met grote regelmaat geld werd
overgemaakt op de bankrekeningen van hemzelf
en zijn vrouw. Over een periode van acht jaar
stak hij op die manier bijna een miljoen in eigen
zak. Toen de fraude door accountants eindelijk
ontdekt werd was hij inmiddels vice-president van
de firma.
In z'n boek FRAUDE vertelt Farr ook de ongeloof
lijke successtory van het miljonairsdorp Fugigase
in de heuvels van Zuid-Japan. De meesten van
de 200 inwoners van dit dorp zijn voortdurend op
zakenreis of staan op het punt om weer te vertrek
ken. Hun werk bestaat uit winkeldiefstal en oplich
ting op grote schaal. Een achtste deel van de
dorpsbewoners zit dan ook constant in de gevange
nis, maar men beschouwt dit als beroeps-averij.
De vingervluggen van Fugigase begonnen in de
twintiger jaren als zakkenrollers. Rond 1930 ver
legden ze hun terrein naar de grote warenhuizen,
waar ze als sprinkhanen op de afdeling opdoken
en de duurste artikelen in zakken propten, die ze
speciaal voor dat doel in hun kleren genaaid
hadden. Een superslanke deerne kwam dan een
winkel binnen en verliet het pand enige minuten
later als 'n vrouw in verwachting van een vijf-
ling. Zo'n meisje werd op een keer door de
eigenaar staande gehouden en dat niet, omdat hij
zijn spullen terug wilde hebben, maar omdat hij
bang was, dat ze midden in zijn zaak zou bevallen.
Hij had geen flauw vermoeden, dat de vrouw op
de plaats, waar hij de vijfling meende waar te
nemen, dertig zijden kimono's ter waarde van
zesduizend gulden, de winkel uitdroeg.
Electronica
Na de tweede wereldoorlog stortte Fugigase zich
op de zegeningen van de electronica. Ze over
stroomden de handelsbeurzen in alle delen van de
wereld en stalen de nieuwe vindingen uit de
stands. Één van hen heeft zich inmiddels gevestigd
in het élitedorp Neuss bij Dusseldorf, waar hij zich
bezig houdt met fraude en handel in gestolen
goederen. Onder andere wordt hij er van verdacht,
dat hij betrokken is geweest bij de diefstal van
een gloednieuw computersysteem - drie afgeladen
trucs dat in Holland werd gekaapt en drie
dagen later in Oost-Duitsland werd afgeleverd.
Een andere inwoner van Fugigase, de 41-jarige
Japanner M heeft nu een dikbetaalde baan bij een
Amerikaanse zaak voor bedrijfsbeveiliging. Twin
tig jaar geleden heeft hij in zijn geboorteland tien
maanden vast gezeten wegens diefstal van 200
paar nylonkousen. Kortgeleden bespaarde hij een
Amerikaans damesconfectiebedrijf 300.000 gulden
voor het ontwikkelen van een systeem, dat winkel
dieven het werk bijna onmogelijk maakt De
ze man vertelde Farr, dat de grootste verandering
op het gebied van winkeldiefstal de afzet van de
goederen is geweest. Vroeger kwamen gestolen
goederen terecht op luizenmarkten, nu zijn er
overal dealers, die graag en vlot betalen voor
geleverde goederen. Driehonderd peperdure ja
ponnen, die in twaalf Amerikaanse steden uit de
rekken verdwenen, werden twee weken na de
diefstal in een Afrikaanse stad te koop aangebo
den. Hormoonpillen, die op raadselachtige wijze
verdwenen uit de voorraden van apothekers in
New York doken op in Frankrijk, kleurenfilms uit
Amerikaanse supermarkten gingen in Europese
fotozaken grif van de hand.
Farr voegt daar moedeloos aan toe „Wat is hier
tegen te doen? Weinig vrees ik. Dagelijks vliegen
er zo'n 28.000 toestellen rond de wereld die 900.000
passagiers vervoeren en miljoenen stuks bagage.
Onder die passagiers zitten gegarandeerd een aan
tal fraudeurs en een deel van de lading is gestolen
of bestemd om gestolen te worden. Hetzelfde geldt
voor het internationaal postverkeer. Aan bedrijven
in de hele wereld worden jaarlijks miljoenen
guldens ontfutseld door oplichters, die vanuit het
buitenland opereren.
Robert Farr somt in zijn boek reeksen van moge
lijkheden op, die een sterveling op comfortabele
wijze in het bezit stellen van andermans geld. En
hij doet het zo overtuigend, dat je al lezend zelf
een ongehoorde zin krijgt om ook eens met een
computer aan te pappen.
Aan de rand van mijn zwembad op de Bahama's
bericht ik u te zijner tijd nog wel, hoe ik het hem
gelapt heb.
Alvast bedankt voor de tip, Robert.
LEO THURING
Auteur Robert Farr; titel, Fraude, misdaad loont;
uitgave: Sijthoff Leiden.
TEXEL/HOORN - De weten
schappers van rijkswaterstaat
krijgen er wel eens koppijn
van. Want de zeeën die tegen
dit sompige land aanklotsen ge
ven de strijd nooit op. Altijd
zijn ze met de wind en het getij
in de weer om de Hansjes Brin-
ker van de staat te treiteren.
Soms heel openlijk. Dan slaan
de natte klauwen in een nacht
hele stukken duin weg. Maar
veel vaker gebeurt het op een
sluipender manier. Legt het wa
ter zandbanken neer, waar
schepen moeten varen of schu
ren de grond weg waar het juist
ondiep moet zijn.
Ingenieur G. van Houwinge is
hoofd van de studiedienst van
rijkswaterstaat. Samen met het
hoofd van de dienstkring Texel,
de heer C. Harting heeft hij de
taak de bruisende vriend in het
beweeglijke gebied rond Texel
in toom te houden. Hij zegt: „Je
kunt de veranderingen van de
zeebodem niet voorspellen. Ook
niet in een laboratorium. Daar
is het allemaal te ingewikkeld
voor. Als het fout gaat dan moet
je gewoon ingrijpen".
Zoals het fout ging aan de zuid
punt van het eiland nabij de
veerhaven Horntje. De sterke
stroom was daar bezig om vlak
voor de dijk het zand los te
schuren. Al jarenlang. Waarop
het gevaar ontstond, dat de zwa
re zeedijk wegens gebrek aan
steun hét Marsdiep in zou glij
den. En dat is iets, dat de water-
keerders nooit willen laten ge
beuren.
In deze eeuw was er in dit
venijnige stroomgebied al voor
een kapitaal aan zinkstukken
neergelegd. Een vloerbedekking
op de zeebodem, waardoor het
water geen zand meer kan op
zuigen. Maar ondanks dat dure
bodemtapijt, dat niet overal was
neergelegd, ging het erosiepro
ces verder. Er moest wat op
gevonden worden. Tot iemand
op het idee kwam om dat plastic
zeewier maar eens te gebruiken,
waar sinds 1966 al voorzichtig
mee werd geëxperimenteerd.
Dat zeewier is een product van
Shell Chemie. Het is gemaakt
van polyprogeen, een schuim
rubberachtig goedje. Nicolon uit
Het plastic wier onderbreekt de stroming en zorgt
ervoor dat het zand niet door de zee wordt meegevoerd
maar tussen het wier weer naar de bodem zakt.
Enschede, een dochter van Ten
Cate, die al lang door had dat
ondergoed en bloesjes wel eens
goedkoper in Hong Kong ge
maakt konden worden, maakt
er kunststof-manchetten aan.'
Het resultaat is een wiergordijn
van anderhalve meter lengte,
dat met een zoom bevestigd zit
aan het verankeringsmanchet,
dat gevuld is met grind. Op
iedere centimeter zitten vier
wierstrookjes van ruim twee
meter lang. Al die wierreepjes
zijn gevuld met lucht, wat ze
een erg laag soortelijk gewicht
geeft. Nodig om ze rechtop in
het water te laten staan.
Ingenieur Van Houweninge ver
telt wat er onder water gebeurt:
„Vanaf een ponton worden die
dingen in zee gezet. Op elke
vierkante meter een of twee gor
dijnen dwars op de stroom. Wat
gebeurt er nou als de stroom er
over heen gaat." Zijn Texelse
collega vult aan: „Een koren
veld. Hetzelfde als de wind
een korenveld blaast. De et
aren buigen naar beneden
aan het eind van het veld staan
ze nog rechtop."
„Heel juist," knikt ingenieur van
Houweninge, „de snelheid van
de stroom wordt onderbroken
door het zeewier. Waardoor het
water het zand, dat het mee
voert los laat. Dat zakt naar de
bodem tussen het zeewier".
Vernuftig denkwerk zo op het
eerste gezicht Maar het is sim
pelweg afgekeken bij moeder
natuur, die plantaardig zeewier
hetzelfde laat doen. „Alleen kun
je dat niet zomaar overplanten",
raadt de kiene ingenieur, „en
bovendien sterft het in de win
ter af".
De resultaten van het experi
ment bij het Horntje logen er
niet om. Binnen no time lag er
dertig veertig centimeter zand
op de plaats waar de stroom
voor die tijd alleen maar zand
had weggeschuurd. De 40.000
vierkante meter plastic zeewier
vormde een goede aanvulling
van de zinkstukken die er al
lagen.
Maar de zee lag ondertussen
natuurlijk niet stil. Aan de
noordpunt van de Waddenparel
was ze al weer bezig een peste
rijtje uit te halen. Daar rukte
een geul in westelijke richting
op en probeerde contact te zoe
ken met een geul aan de oost
kant van het eiland. Als die
twee elkaar zouden kunnen be
reiken zou de nieuw ontstane
geul zich naar de kust toe ver
plaatsen. Want water wil, tussen
twee punten de kortste afstand
afleggen. Gevaar op langere ter
mijn: ondermijning van duin en
dijk, die het kopje van Texel
moeten beschermen.
Ingenieur Van Houweninge:
„De rrieest simpele oplossing
was om vanaf de kust een on
derzeese dam van zinkstukken
aan te leggen die dan een muur
V-...
s Tm* t
.V..\ I"
j if
De „wiergordijnen" worden bij laag water aangebracht van de kust af.
zou kunnen vormen tussen bei
de geulen". Het was niet alleen
de meest voor de hand liggende
oplossing, maar ook de duurste.
De kosten van deze operatie zou
dan 25 miljoen gulden bedra
gen. Van Houweninge: „En dan
moet je je afvragen of het dat
flinke bedrag wel waard is. Het
is overdreven gezegd het dood
schieten van een mug met een
kanon". Zijn rechterhand Har
ting knikt: „Toen hebben we
weer naar het plastic zeewier
gegrepen. De kosten van het
leggen van een „zeewierdam"
waren 2 miljoen. Een zo'n gor
dijn kost kaal een tientje. Daar
komt het vullen van de man
chetten en het in zee leggen nog
wel bij, maar het is een fractie
van wat een zink- of koolstuk
kost. Een vierkante meter zink-
stuk kost op dit moment hon
derd gulden".
Van de zomer werd het werk
uitgevoerd. Haaks op de stroom
richting legden de werkers van
rijkswaterstaat en een aanne
mingsmaatschappij een plastic
hoogpolig tapijt van honderd
meter breed en zeshonderd me
ter lengte. Afhankelijk van de
diepte werden een tot vier lagen
zeewier neergelegd.
Het zeewier deed zijn werk
voortreffelijk. Bodemkaartjes
van het geulgebied laten zien,
dat de oprukkende geul prak
tisch helemaal verdwenen is.
Maar ingenieur Van Houwenin
ge is op z'n hoede: „Het is nog
te vroeg om te juichen. We moe
ten eerst nog eens bekijken wat
de zee gaat doen. Het is een
beweeglijk gebied. Maar in ie
der geval is die geul weg. En dat
is toch wel aan het zeewier te
danken".
„Na dit werk is de experimen
teerfase wel voorbij. Het is een
nieuwe methode om ontgrondin
gen tegen te gaan. Het plastic
zeewier heeft zelfs een eigen
schap die de normale methoden
niet hebben, het laat zand bezin
ken. En dat is mooi meegeno-
Allemaal aardig, maar toch rijst
de vraag of deze kunststof geen
nadelige invloed heeft op het
milieu. „Nee", beweert water-
staatsman Harting, „helemaal
niet. Aan de noordpunt zit het
nu grotendeels onder het zand.
Maar buiten dat Het zeewater
tast het wier niet aan. Én als het
met de lucht in aanraking komt
verteert het vanzelf'.
Alles onder controle dus met dit
witte wonder, dat plastic zee
wier heet. „Nou", laat Van Hou
weninge los, „ik heb al gezegd,
we kunnen niet voorspellen hoe
de zeebodem verandert. Dat valt
niet te berekenen". Voor een
sportieve strijd, eigenlijk wel zo
leuk.
GERRIT MOLLEMA
