teder
Trouw aan eigen stijl
VOOR DE VROUW
Dreiging
en
verweer
Kus smakelijk
PAGINA
DINSDAG 14 OKTOBER 1975
Zwart flanellen avondkleed met vleermuismouwen, te dragen van 5 uur tot in de
kleinste uurtjes.
In de mode dit seizoen
schaduwruiten, in de ma
quillage in het diffuse
herfstlicht schaduwtinten
voor de make-up. Weke
kleuren voor de foundation,
rozig, (beige rosé), warme
perzikkleur, creamy caramel
zijn een lieflijke ondergrond
voor de Blos op de Kaken,
die een „must" gaat wor
den. De vrouw moet leren
met rouge om te gaan en
daarvoor zijn diverse moge
lijkheden, stiften, „gel" in
klein elegant doosje van 2
cm2 (Dr. Payot) dat des
noods in een avondbeursje
kan worden gestopt en an
dere blosjes in doosjes, die
met de vingers kunnen wor
den uitgestreken. Als bij
een schilderij moet de on
dertoon dienen voor wat
gepresenteerd moet wor
den. Dit zijn in de make-up
ogen en mond. Bij de
trendkleuren van de winter,
grijs, braamrood, petrol,
khaki, alle nogal rustig,
hoort een bekoorlijke oog
make-up, die niet te fel uit
valt. Marbert komt bijvoor
beeld met mintgroen, ijs-
blauw en voor 's avonds het
bruin van kaneel uit het
kruidenrek. Het oude huis
Rimmel (de duurste produk-
ten zijn rond de 5,-) ver
heugt ons met een scala
van oogmaquillage tinten.
waarbij goud over teer lin
degroen en „frosted silver"
om de soms wat donkere
modekleuren wat op te fleu
ren.
Nogal wat variëteiten voor
de mond: Arden zegt „go
red", maak de lippen vurig,
laaiend rood (ook rouge op
de wangen natuurlijk en
daarbij rode nagels), Ayer
gaat terug naar roze (bij het
zachte grijs van de „Misty
look") Max Factor zoekt het
voor de mond in Transpa
rant Burgundy, dus diep-
donkerrood tegen mahonie
aan. Over de wenkbrauwen
is iedereen het eens. Geen
onnatuurlijk gepluk, maar
een in natuurlijke vorm ge
borstelde fijne boog boven
het oog, waarvoor weer fa
ke-wimpers mogen worden
gebruikt. Niet vier valse
wimpers over elkaar zoals
Hildegarde Knef, maar fijn
verdeelde plakwimpers, die
de ogen groter maken. „Au-
tomacil '80" is een verdikte
borstel om de ooggordijn
tjes langer en sprekender te
maken (in marineblauwe-
en zilveren roller) (ƒ13,50)
als u geen zin heeft in het
zenuwslopende geplak van
namaakwimpers, die alleen
wel erg leuk staan als ze
goed zitten. Maar daarom
gaat 't nu juist.
T.F.
Nu gaat het toch wer
kelijk menens worden.
Het zomergoed kan wel
definitief de kast in,
droevig maar waar. Op
de bedden ligt weer
een extra deken, en on
ze moeders zouden om
streeks deze tijd de
wollen borstrokjes wel
weer tevoorschijn ge
haald hebben. Weet u
nog, van die jaegerwol
len breisels, vaak
kleurloos en kriebelig.
„Borstrokken? Wat zijn
dat voor dingen?"
vraagt het kroost.
„Nou, net zoiets als een
hemdje, maar dan van
gebreide wol", leg ik
uit, „dat trok je dan
over je hemd aan". De
dochter kijkt me ver
bijsterd aan: „én een
hemd én een bor
strok?" Ze griezelt van
afgrijzen. „En daar
over nog je gewone
kleren? Ontzettend!"
„Nou", verweer ik me,
„maar toen hadden ze
ook nog geen centrale
verwarming, als het
goed koud was wilde je
dat best hoor!" Meteen
dat ik dat zeg dringt
het tot me door dat ik
weer in de verdediging
ben. Gek is dat toch,
dat overkomt me de
laatste tijd nogal eens,
en bepaald niet alleen
als het over borstrok
jes en dergelijke gaat.
Zou het komen van de harde
wind? Daar wordt de kat ook
onrustig van, ze zoekt haar
bescherming binnenshuis, is
waaks en slaat bij het minste
of geringste haar klauwen
uit Komt het doordat die
hele lange zalige zomertijd
achter de rug is en we de
winter als een soort dreiging
aanvoelen? Of zit het dieper?
Gaan wij ons automatisch
verweren tegen alles wat on
ze rust en ons eigen tempo
bedreigt? Zijn we moe van
het als maar meegaan met
onze tijd, van het als maar
wikken en wegen: dit wel en
dat niet, van heel die wereld
om je heen die als maar gro
ter en dreigender schijnt te
worden?
Gisteren belde er een vrien
din. „Meid, ga je mee van
avond? Er is een heel goed
toneelstuk, eigenlijk geen
echt toneel, meer een rollen
spel, met als thema de positie
van de vrouw, haar mogelijk
heden en onmogelijkheden,
gevolgd door een discussie.
Ik dacht dat het voor jou nog
wel eens interessant zou zijn
omdat je nogal eens schrijft
en zo Erg lief bedacht, ik
had ook echt wel weer eens
zin om uit te gaan. Maar wat
antwoordde dit conservatie
ve vrouwmens? Ze zei glas
hard nee. Ze had er eigenlijk
helemaal niet bij nagedacht,
het was haar gewoon ont
glipt, en weer was daar die
malle verwondering: Waar
óm zeg je dat? Waarom die
afweer? „Het spijt me heel
erg, maar ik ben razend
druk, ik moet morgen voor
twaalf uur nog een artikel de
deur uit hebben, (dat klonk
tenminste nog een beetje
werkende-vrouwachtig), ik
kan me de luxe beslist niet
veroorloven. Maar bedankt
voor je belletje, de volgende
keer ga ik graag mee". Zo,
dat was weer netjes geregeld.
Maar nu, wat deed ik gister
avond? Óm te beginnen trok
ik de gordijnen dicht. Stijf
dicht. Vervolgens pootte ik
niet de schrijfmachine maar
de naaimachine op tafel en
daarna haalde ik het Karwei
van de Week tevoorschijn: de
winterjassen van de twee
groten, die door het hier ten
huize veel beproefde op-
schuifsysteem aan de twee
ling waren vermaakt, en
waar nog wel enkele kunst
grepen mijnerzijds aan te
pas zouden komen. Drük dat
ik was! Mouwen eruit, schou
ders smaller, mouwen er
weer in, zomen er uit, zijna
den los, zomen en zijnaden
breder ingestikt en wat dies
meer zij. Ik foeterde, sputter
de, dronk sloten koffie met
veel te veel koek, had een
rood hoofd van inspanning
en voelde me £zalig! Om
waalf uur precies was het
karwei geklaard. Ik ruimde
de troep op, de echtgenoot
zorgde voor een glas wijn en
de vioolromances van Bee
thoven als het ideale tegen
wicht voor een avond lang
machinekabaai en tegelijk
als sfeervol achtergrondmu
ziekje, en samen zaten we
een uur lang heel zalig, hele
maal gelukkig uit te zakken
terwijl de wind om het huis
loeide. „Zie je wel", dacht ik,
(al weer die verdediging),
„het was toch wel echt nodig
dat ik die jassen voor elkaar
maakte, want het weer slaat
nu toch wel .definitief om".
Dat gevoel was er vanmor
gen nog, toen de tweeling
apetrots in hun „nieuwe" jas
sen door de wind en de regen
naar school vertrok. Mis
schien is het erg primitief,
maar ik voel me altijd erg
lekker als dat nageslacht van
ons goed gevoed en gekleed
de deur uitgaat. Een" soort
beroepstrots is dat geloof ik.
Of is er soms iemand die wil
beweren dat huisvrouw zijn
geen beroep is? (ik verval
vandaag wel in herhalingen;
al weer die verdediging!). Is
gezinsverzorgster zijn een be
roep? Nou, dan huisvrouw
zijn zeker, want daar komt
nog wel even iets meer voor
kijken. Dat is nou letterlijk
wat je noemt: een full-time
job!
Em
Op de eerste herfstparties, een feest met nog
open terrasdeuren omdat de wind nog niet om
de Noord is gedraaid en de temperatuur zwoel
kan er soms nog buiten op het gras worden
gedanst£ Op zo'n anti-galapartij steken we ons
nog niet in het Aziatisch rood glimmend satijnen
avondpak, we willen nog niet aan de fladderende
lage grijze zijden mousseline met de camelia
tegen de hals. We gaan in puur natuur: poplin,
linnen of katoen. Het soort jurken dat u dan
graag over het hoofd aanschiet zijn informeel.
En u kunt uitstekend terecht bij Marimekko, de
collectie uit Finland, waarvan onder de 23 Euro
pese afnemers Nederland na USA en Zweden
de grootste klant is. „Marimekko" werd in 1951
opgericht door latere Dolle Mina in de mode:
mevrouw Armi Ratia, geboren in een petieterige
dropswinkel in Carelia, (Oost-Finland). Ze stond
op haar 3e jaar op ski's, trouwde een ex-offcier
en opende in haar geboortestad met hem een
textielweverij. Maar Carelia werd tweede werel
doorlogstoneel. Het wereldgeweld kostte Armi 2
broers, haar bedrijf en haar beschermd leventje.
In Helsinki probeerde zij te vergeten op een
reclamebureau waar ze werkte. Maar het bloed
kruipt waar het niet gaan. kan. Ze bleef piekeren
over textiel. Een guru uit India voorspelde haar
dat ze eens een fortuin zou verdienen in een
bedrijf met kleur en vorm. Het zag er nog niet
naar uit Ze bleef in het reclamevak en haar man
zette een zeildoekenfabriekje op. Twee ontheem
de mensen, die probeerden een nieuw leven te
verorveren. Toen keerde het lot. In de fabriek
stond een handdrukpersje, dat Armi fascineerde.
Ze wilde er iets mee doen. Tenslotte hakte ze
met haar man de knoop door, hij stopte met het
vervaardigen van zeildoek en begon gewoon
katoen te bedrukken. Een vriendin-schilderes
maakte de eerste ontwerpen voor de druks. En
Armi ontwikkelde zich tot een protestvrouw in
de mode. Als ze ergens de smoor aan had was
het bloemetjesmotieven en conventionele dessins.
Ze wist dan ook wel aan wie ze de opdracht
gegeven had en haar vriendin maakte 60 non-fi
guratieve, gewaagde motieven, met vreemde stre
pen en ongekende meetkundige vormen in op
zienbarende kleuren. Armi had 't meteen aan de
stok met andere textieldrukkers, maar ze zette
door. In 1953 volgde een tentoonstelling in een
Stockholmse kunstgalerij en er kwamen buiten
landse orders binnen. Ook de USA toonde be
langstelling. Tijdens een expositie van Finse
ontwerpen in het „Resign Research Store" in
Cambridge werden Marimekko jurken en
stoffen in de States gëlntroduceerd. Gevreesde
moderedactrice Eugenia Sheppard van de New
York Herald Tribune was laaiend enthousiast en
dat gaf de doorstoot Armi's jurken hebben een
eigen signatuur. Je herkent ze onmiddellijk aan
de kleuren en adembenemende dessins, die ma
ling hebben aan bestaande modekleuren en ont
werpen. Soms zijn ze sober als een nonnekleed,
soms uitdagend in een agressief dessin. Maar ze
zijn nooit „bedacht". Mevrouw Ratia heeft een
hekel aan nieuwe dingen die speciaal gemaakt
worden om „iets nieuws" te brengen. Het bedrijf
heeft nu 400 man personeel en de omzet in 1974
bedroeg 40 miljoen Finse marken. De artikelen
range: dames-, heren- en kindermode, tricot
geplastificeerde- en gewatteerde stoffen (waar
van schitterende vloerlange doorgestikte rokken),
katoenen avondkleding. Soms bijna een preten
tieloze vierkante lap, wijd als een tent met een
boothals om het hoofd door te steken. Kleren
die man en vrouw behalve in jurkjes en pakken
voor overdag, in het bijzonder dienen bij onder
ons parties tijdens wisselende seizoenen. Ver
krijgbaar overal in het land. Speciale Marimek-
koshop: Leidsestraat 24, A'dam.
Tiny Francis.
i
Rol over het rood en de mond blijven glanzen.
„Lippotion" is een nieuw product dat in Engeland
al een paar miljoen maal over de toonbank is
gegaan. Het „rolde" het Kanaal over en komt mis
schien straks in uw tas terecht. Oké, nu wilt u meer
weten! Op de markt komt in de eerste week van
oktober een roller van bovengenoemde naam met
een petieterig plastiek kogeltje aan het uiteinde van
een flesje, waarin een vloeistof zit. Wanneer u met
dit kogeltje over de lipstick op uw lippen strijkt dan
wordt de kleur gefixeerd. Er komt een glans over
de mond in de kleur van de lippenstift die u toevallig
op hebt, maar die u er nu niet meer af-kust of opeet.
De „lippotion" beschertm vooral in de winter meteen
tegen uitdrogen. Wie het helemaal te gek wil maken
maakt er een sandwich van: lipstick, „lippotion" en
weer lipstick. Anti-lipstickers kunnen de glans zonder
ondergrond gebruiken. Verkrijgbaar in twee smaken:
naturel en pepermunt. (Max Factor).
Doorgestikte (en gewatteerde) katoenen avondjurken met vage vlekken, een tuniek
broekpak en een kaftan (geheel rechts) met hier en daar blokdessin. Voor hem: fluwelen
broek met streephemd. Prijzen tussen 100 en 200
