Ongeboren kind krijgt meer en meer aandacht
KATTEN FOKKEN
Terug naar grootmoeders tijd?
SULTANSDOCHTER AWA
Sen
fiauwkeurig
^verk met
eel
>erekeningen
C2;
INSDAG 4 MAART 1975
LEIDSE COURANT
r\i;i\\
OORDEVROUW.
Mevrouw La Crois met een slimme Abessijn. Twee Lavendel-katten, moeder en dochter.
■Cv,. 4^
Een internationaal kampioen. Ruby I, die om het leven is gekomen.
JTTEN - Bij binnenkomst van de villa
in de hal een bleekrood nietigheidje zich
rozige oren te wassen. Het meet nog geen
centimeter en kost 500 gulden. Een klei-
p Abessijner. deel uitmakend van Cattery
lphegor, de kattenfokkerij in Putten, die
noemd is naar het spook van het Louvre,
poezen hebben dan ook allemaal mum-
namen uit de Egyptische geschiedenis,
t huiskamer en keukendeur glippen, ran-
glanzende, kortharige poezenlijfjes: Sia-
sien, intelligente Abessijnen, Lavendels,
tvanna's.
Lavendel is evenals de Havanna een
>rt Siamees van een apart ras met een
arte stamboom en van één kleur. Fokkerij
lphegor is de enige die een derde genera-
Lavendel dekkaters heeft. Dat er voor
leek bijna niet uit te komen is, hoe het
zit met de kentekens van de prijswin-
ars. de bijna-prijswinnaars en de jonge
(kittens) van gekruiste kampioenen,
mevrouw E. la Crois-Berends best.
man, die zich over de genetische
buigt, kweekt zij als hobby poezen,
fokken is niet zomaar wat aanrom-
Er komen heel wat berekeningen aan
met in het achterhoofd de wetten van
Daarnaast is een dosis werkkracht
poetswoede nodig. Want als de boel niet
goed schoongemaakt wordt, stinkt
net huis binnen de kortste keren. Maar in
de riante bungalow hangen geen verdachte
geurtjes, omdat mevrouw La Crois de hele
dag loopt te poetsen. ,,Ik ben de domme
kracht. Ik zit nooit: altijd is er wel wat te
doen. Ik zwoeg, geef eten en maak de
hokken schoon. Mijn man weet alles af van
afstamming". Wel wat te bescheiden gezegd.
Betty la Crois weet alle antecedenten van
haar lievelingen en hun voorouders, vastge
legd in indrukwekkende stambomen.
In een aantal verwarmde buitenhokken, met
uitloop in een ren, zitten de niet-gecastreer-
de katers, die niet binnen zijn te houden.
Slippertjes of onbesuisde amourettes mogen
in de cattery niet voorkomen De katten-
kraamkamer en de studeerkamer zijn ge
tooid met talrijke trofeeën, bekers en rozet
ten met linten. In de kraamkamer staat een
tweepersoons bed voor Belphegor Lavendel
Lila, dochter van Belphegor Lavendel Lola
(de naam van de fokkerij komt voor de
eigen naam), die vier kleine Havènna's heeft
'als resultaat van een kruising met een cho
colate point Siamees, waarvan de bruine
haarpunten de vacht een bruine gloed ge
ven.
Betty reist met haar katten in hokjes in een
grote auto half Europa door. Stuttgart, Pa
rijs, Vichy, Kopenhagen, Brussel. Beladen
met prijzen komt ze terug. Het hele stel
logeert op weg naar de roem in hotels. „Veel
geld hou ik van de verkoop niet over", zegt
ze. Als je alleen al rekent, dat ik gemiddeld
honderd gulden per maand kwijt ben aan
de dierenarts. En dan het eten en het reis
geld nog".
Een Koratkat springt op de schoorsteen en
begint zich zeer ondeftig te krabben. Als je
bedenkt hoe voornaam ze wel is Koratkat-
ten zijn een oud Aziatisch ras. In Thailand,
waar ze vandaan komen, zijn ze niet te koop.
Ze worden aan dierbare vrienden cadeau
gedaan omdat ze geluk zouden brengen.
„Korats zijn ontzettend verwend omdat ze
altijd bij prinsessen zaten", zegt mevrouw
La Crois. „Die mensen hadden niks te doen,
natuurlijk. Deze kat, Suzy. moet ook altijd
bij ons zitten, het liefst op je arm".
Je moet het allemaal maar weten. Betty la
Crois vertelt, dat een Havanna alleen groene
ogen mag hebben. En als een Lavendel
blauwe ogen heeft zal-ie nooit in de prijzen
vallen. „Dan is die domweg fout Maar
daarom nog wel lief'. Ze houdt niet van
haar katten om de waarde, maar omdat ze
zo bekoorlijk zijn. Daarom vloeit er ook nog
wel eens een traantje als er een verkocht
wordt „Maar ik hou ze in de gaten. Als ze
niet naar m'n zin behandeld worden, haal
ik ze weer terug. En het geld gaat mooi
retour".
Tiny Francis
Een reorganisatie van de boe
kenkast Is een verschijnsel dat
nu niet direkt een ramp bete
kent, maar dat wel uitloopt op
een geval van enorme tijdver
spilling, doordat je al romme
lende zoveel oude bekenden te
genkomt dat je op een gegeven
moment plat op je gat met aller
lei oude gelieven om je heen alle
begrip van tijd kwijt raakt
Daar zit je dan, en je aarzelt
tussen "De Kardinaal" en "Hei
ligen gaan naar de Hel", als je
opeens een rood boek ziet staan
dat je vaag bekend voor komt
Verhip, wat was dat ook weer?
De gouden letters zijn vervaagd,
het staat op de bovenste plank,
je kunt ze amper lezen vanuit
je nederig positie. Omhoog dus,
het geval uit de rij gepeuterd,
het stof er afgeblazen, en dan
ligt het daar open en bloot voor
je: "Ja, Ik wil", van enen me
neer Huddleston-Slater.
Met een enorme vaart draait de
tijd tien, vijftien, wel twintig
jaar terug. Je verloving: een
glimmende lange jurk, daar
naast je liefde in stemmig don
kerblauw, bloemen, mensen, si
garenrook en gevulde glazen, én
je vader, die met een plechtig
gebaar het boek overhandigt:
"Lees het goed kind, je hebt er
nu de leeftijd voor, maar stop
het goed weg, laat het vooral
niet slingeren voor de kleintjes."
Moeder die er wat verlegen la
chend bij staat, nog niet hele
maal gewend aan haar groter
wordende dochter, die binnen
kort alle Geheimen zal weten
die zij ook weet..
Daar was het dan, het boek dat
bij mijn getrouwde zus op de
bovenste plank stond en dat ik
'tot dan toe nog niet eens in de
handen mocht nemen.... Wat heb
ik het gelezen! 's Avonds in bed
met gloeiende wangen en hele
maal gevangen in die lange
bloemrijke volzinnen, waarin
vol overtuiging het hoe en waar
om van het huwelijk werden
uiteengezet. Wat was ik het met
de schrijver eens! Dat was het
nu hélemaal! Hoe onmetelijk
schoon en edel zou mijn huwe
lijk worden, waarin geen van de
genoemde verderfelijkheden
zou voorkomen! Hoe zou ik ge
heel opgaan in het leven van
man en kinderen, hoeveel kinde
ren zou ik wel niet ter wereld
willen brengen, en hoe zouden
wij ons verre houden van de
materialistische opvatting over
het huwelijk met alle nieuwlich
terij in de vormen van - o schan
de! - periodieke onthouding en
nog veel erger zaken! Ja ja.
Twintig jaar later neem ik het
boek met enigszins andere geba-
-ren ter hand, blader er in, glim
lach toegeeflijk, lees verbijsterd
verder, klap het met een zucht
van afgrijzen dicht, pak het toch
weer op, lees of het er werkelijk
staat en zeg dan tegen de echt
genoot "Moet je dit eens lezen,
zijn wij werkelijk zó van start
gegaan?" Er werd indertijd
meer geredeneerd en gepubli
ceerd over periodieke onthou
ding dan momenteel over de pil
en abortus. Genoemde P.O.
werd dan ook beschouwd als
het summum van verderfelijk
heid, dat kon leiden tot de ver
schrikkelijkste afwijkingén,
vanaf allerlei afschuwelijke ont
stekingen bij de vrouw tot en
met impotentie bij de man. Het
kwaad strafte zichzelf, o zo! Dat
kwam er van, als "de organen
die de natuur ons gegeven heeft
misbruikt zouden worden om
alleen te voldoen aan een Lust!
(letterlijke tekst). De schrijver
gaat verder: "Maar ik kén deze
vrouw niet.... ik wil niet geleefd
hebben temidden van vrouwen,
die haar vruchtbaar lichaam la
ten verschroeien als braaklig
gend bouwland in de zomer!"
Het is onvoorstelbaar dat in de
ze tijd iemand nog dergelijke
ongenuanceerde uitspraken zou
doen. Maar even onvoorstelbaar
is het, dat wij toendertijd derge
lijke uitspraken als zoete en o
zo heerlijke koek slikten. En
aldus gingen we van start. Onze
eerste zoon werd geboren, pre
cies negen maanden en vier da
gen na onze trouwdag. Een keu
rig kind, niet? De dochter volg
de precies dertien maanden la
ter. Twee verrukkelijke hum
mels, daar niet van, maar moe
was toch wel moe.
Na drie maanden volgde dan
ook een forse miskraam. Goede
raad was duur! Onze roomse
huisarts zweeg in alle talen. Van
mijn oudste zus die inmiddels
acht kinderen had, kreeg ik in
het diepste geheim de gebruiks
aanwijzing van de P.O. (perio
dieke onthouding). Zelfs toen ik
het kattebelletje alleen nog
maar in handen had, had ik al
het gevoel dat ik moest gaan
biechten. Ik durfde er dan ook
amper met de echtgenoot over
te praten. Na God weet hoeveel
piekeransen heb ik toen aan
mijn biechtvader gevraagd of
het toegestaan was een jaar vol
gens het genoemde P.O. te gaan
leven. Het idee! Wat had die
man er in vredesnaam mee te
maken? Vraag je je nu verbij
sterd af. Maar het mocht! Gods
zegen zou er dus op rusten, zij
het niet van harte, (Hoe wist die
man dat toch zo zeker?) En ik
ging naar huis met de twijfel
van angst, want het was toch
niet helemaal echt op medisch
advies, het initiatief kwam van
rnij.... Enfin, het jaar ging voor
bij, en al die tijd was ik dus een
vrouw, die haar vruchtbaar li
chaam liet verschroeien als
braakliggend land in de zo
mer.... Maar blijkbaar was dat
braakliggen toch wel erg gezond
geweest en was ik toch met
totaal verschroeid, want negen
maanden later werd onze twee
ling geboren. Dat was dan om
de balans weer in evenwicht te
brengen. En zo geschiedde het
dat wij vier jaar getrouwd wa
ren en vier kinderen hadden.We
waren (en zijn) er dolgelukkig
mee, maar als we in dat tempo
doorgegaan waren hadden we
nu zeventien.... Het is maar goed
dat vrouwen niet alleen een
vruchtbaar lichaam, maar ook
nog een vruchtbare geest heb
ben, waardoor ze op een gege
ven moment tot de ontdekking
komen dat ze ook nog zélf kun
nen denken en beslissen. Ja Ik
Wil of geen Ja Ik Wil ten spijt.
Waar precies de breuklijn met
dat alles ligt kun je onmogelijk
aangeven, zo die er al is. Het is
eerder een langzaam vorderend
proces van volwassen en onaf
hankelijk denken, samen met de
wederhelft, en dat betreft uite
raard niet alleen de kwestie van
het kindertal.
Langzaam maar zeker wring je
je uit het keurslijf waarin je
ouders je met zoveel zorg, over
tuiging en toewijding hebben
doen leven. Niet in de zin dat
Je nu maar klakkeloos over
boord gaat gooien, maar wel ln
de zin van alles kritisch onder
de loep nemen, terdege kennis
van zaken nemen, ook buiten je
eigen kringetje, en dan Je rich
ting bepalen. Met andere woor
den: je gaat misschien wel wat
laat, maar dan toch wel hele
maal volwassen worden. Je leeft
niet meer volgens een aange
praat gedragspatroon, maar
hanteeert je eigen normen, je
eigen inzichten, je eigen overtui
ging, inzake goed en kwaad. En
ik kan me niet indenken dat je
er dan ver naast zult zitten als
je daarbij het geluk van man,
kinderen en voor zover mogelijk
de rest van de wereld nastreeft
Je moet toch wel ongeveer in de
goede richting zitten als je daar
naast ook nog probeert de kin
deren tot zelfstandige, kritisch
denkende en toch mild oorde
lende mensen op te voeden, en
niet tot zulke ontstellend onver
draagzame figuren als de schrij
ver van dit schone boek, die
banvloeken, oordelen dreigende
rampen, rondslingerde zoals
Zwarte Piet dezer dagen de pe
pernoten. Ach, nu ben ik eigen
lijk degene die onverdraagzaam
is. Kon de stakker het helpen
dat hij dacht zoals hij dacht, en
schreef zoals hij schreef? Hij is
per slot van rekening óók maar
een produkt van zijn milieu, net
als wij. Maar het is wel grappig
de enorme verschillen op te
merken in de denkwijze van
toen en de denkwijze van nu. En
nu kan iedereen wel zijn heim
wee hebben naar die goeie ouwe
tijd en zijn huis vol hangen met
pluche en andere toestanden uit
grootmoeders tijd, dót aspect
van die tijd lijkt me toch aller
minst prettig, daar zou ik zeer
beslist niet meer naar terug wil
len. Ook al leven wc dan ook
met veel minder zekerheden,
zoals zo graag beweerd wordt.
Maar waren die zekerheden wel
zo zeker? Gezien hun korte le
vensduur lijkt me dat nogal
twijfelachtig. Hoe het ook zij. ik
geef ze graag in ruil voor meer
persoonlijke verantwoordelijk
heid. meer eigen inzicht, meer
vrijheid voor onszelf en de kin
deren, en ook nog eens een keer
voor de medemens.
Awa Quibranza, 20 jaar oud, is
een prinses. Ze is de dochter
van de sultan van Lanao del
Norte, op het Philippijnse ei
land Mindanao.
Of ze thuis in een open landauer
tussen de buigende menigte
doorrijdt? Ze lacht schuchter.
„Nee hoor. dat is er niet bij
Thuis noemen ze haar een „bai"
(prinses). Hoe bai Awa in Ne
derland komt? Deze dochter uit
een heus sultanaat maakt deel
uit van de Philippijnse dans
groep „Fiesta Philippina", die
onder leiding van Lina Wine-
brenner alle Hilton-hotels in de
wereld afreist met een showpro
gramma, waarin de Philippijnse
klederdracht een belangrijke rol
speelt. De meisjes dragen dit
keer ook kleren die op de Gats-
by-look zijn afgestemd, ontwor
pen door Aureo Alonzo die ook
ontwerper is voor presidents-
vrouwe Imelda Marcos van de
Philippijnen. In Nederland ston
den het Rotterdamse en Amster
damse Hilton-hotel op het pro
gramma; het volgende optreden'
is Bombay.
Op Lanao mogen ze Awa graag.
Ze woont niet in een paleis,
vertelt ze in perfect Engels,
maar in een twee-verdiepingen-
appartement in een flatgebouw.
Wat vindt het donkerogige prin
sesje van het Jaar van de
Vrouw? Ze heeft er beslist niet
bij stil gestaan, blijkt uit haar
reactie. Wel wil ze vertellen, dat
ze vóór emancipatie van de
vrouw is en voorlopig niet wil
trouwen. „Ik wil me geen moei
lijkheden op de hals halen", zegt
ze openhartig. „Ik wil vrij zijn
om te reizen. Maar gelijke rech
ten voor man en vrouw, natuur
lijk! Dat willen wij op de Philip
pijnen ook".
[RUBRIEK
t klassieke verloskunde had vooral ten doel de
igemakken van de vrouw gedurende de zwanger-
hap tot een minimum terug te brengen. In de
oderne verloskunde gaat de aandacht vooral naar
i ongeboren baby (foetus). Men komt steeds meer
l het besef dat het verblijf in de baarmoeder van
vorm belang is. Daarom tracht men het inwendige
ilieu van de baarmoeder zo constant mogelijk te
•uden.
iet allen het verblijf in de baarmoeder is belangrijk,
aar zelfs ae toestand van de moeder vóór de
rvangerschap kan een invloed hebben op een toe-
ömstige zwangerschap. Daarom spreekt men nu
leds van pre- prenatale onderzoekingen, d.w.z. on-
-lïrzoekingen van de vrouw vóór ze zwanger is, en
It met de bedoeling reeds de nodige preventieve
maatregelen te kunnen nemen vóór de komende
Het feit dat de vrucht nu meer aandacht krijgt wil
helemaal niet zeggen dat dit ten koste van de moeder'
mag gebeuren. De moderne verloskunde combineert
een zeer grote belangstelling voor de moeder met een
extreme zorg voor het ongeboren kind. Daarbij kan
het niet ontkend worden dat deze belangstelling voor
het ongeboren kind nog onvoldoende doorgedrongen
is in de medische wereld. Ook de autoriteiten die de
grote beleidsbeslissingen nemen op het gebied van
de volksgezondheid hebben nog te weinig belangstel
ling voor het toekomstige leven. Ze hebben nog steeds
meer over voor een intensieve afdeling van cardiolo
gie dan voor een modern verloskundig centrum.
Misschien wel omdat ze vrezen bij een eventueel
hartinfarct van de eerstgenoemde dienst gebruik te
kunnen maken, terwijl ze zeker zijn nooit meer in
een verloskundige dienst terecht te komen.
Wanneer het geboortecijfer nog verder daalt zal
iedere zwangerschap meer geplend en gewild worden
en ook als kostbaarder ervaren worden. Onvermijde
lijk zal dan de aandacht voor het ongeboren kind
ook groter worden. Terecht zouden we menen. Im
mers. waarom zou een ongeboren kind niet het recht
hebben op de beste verzorging om onder optimale
omstandigheden op de wereld te komen? Het moet'
zijn leven nog beginnen, en iedere nadelige invloed
gedurende het verblijf ln de baarmoeder kan leven
slange gevolgen hebben. Dit betekent niet alleen een
mogelijke bron van misère en verdriet, maar ook een
zware belasting voor de ouders en indirect voor de
gehele gemeenschap.
De moderne verloskunde schenkt meer aandacht aan
de vroeggeboorte dan aan de miskraam. Een dreigen
de miskraam is bijna steeds (80 - 90 pet) een uiting
van een natuurlijk selectiemechanisme, waardoor de
natuur de minderwaardige vruchten afstoot. Deze
minderwaardige vruchten vertonen erfelijke afwijkin
gen en men beseft daarom steeds meer en meer dat
het geen zin heeft een dreigende miskraam hormo
naal te behandelen. Een wekenlange, ja zelfs maan
denlange hormonale behandeling zou geen enkel nut
hebben. Ze is zelfs potentieel gevaarlijk en kan een
miskraam alleen maar uitstellen.
Deze opvatting begint pas langzaam door te dringen
en het zal nog veel geschrijf vergen alvorens ze overal
ingeburgerd zal zijn. Anderzijds heeft dé moderne
verloskundige de allergrootste aandacht voor een
vroeggeboorte. Het is immers bekend dat de vroegge
boorte één van de voornaamste oorzaken is van
mentale achterlijkheid. Vooral vanaf het derde zwan
gerschapstrimester moet men preventief bedacht zijn
voor een vroegtijdige ontsluiting van de baarmoeder-
hals en vroegtijdige geboorte. Gelukkig beschikken
we nu over goede middelen om de vroege geboorte
tegen te gaan.
Ook voor de baby is het effectief behandelen van
de vroeggeboorte van enorm belang. De stap van 28
veken naar 35-38 weken zwangerschap is van buiten
gewoon belang. De grootste dienst die men een baby
kan bewijzen is het voorkomen van de vroeggeboorte.
Sommige verloskundigen gebruiken zelfs de spréuk
"het leven ln de baarmoeder is voor de normale
ontwikkeling van het kind voornamer dan de rest van
het leven". Misschien hebben ze wel gelijk.
In elk geval heeft er zich een duidelijke accentver
schuiving voorgedaan, waarbij niet alleen de moeder
maar ook het ongeboren kind de nodige aandacht
begint te krijgen..
