LAATSTE SLAG WAS
VOOR EDDY MERCKX
KEETIE VAN OOSTEN
WEER OP EREPODIUM
Joop Middelink: „Zoveel pech
heb ik nog nooit meegemaakt"
Maar twee Nederlanders aan finish
GERRIE VAN
GERWEN SPRINTTE
NAAR ZEGE IN
STER VAN ZWOLLE
Klein foutje kostte zilver
MAANDAG 26 AUGUSTUS 1974
(Van een speciale verslaggever)
MONTREAL De laatste slag was voor Eddy Merckx. Hij
won het slotgevecht in de afsluitende wedstrijd van de
wereldkampioenschappen van Montreal, de geweldig
boeiende koers van de professionals. Raymond Poulidor
was de enige die Merckx tot aan het begin van de eind
sprint had kunnen bijbenen. Na Merckx en Poulidor werd
Martinez derde.
De Nederlandse ploeg is gisteren
van de koninklijke berg afgegle
den. Alleen Karstens en Tabak
haalden de eindstreep in Mon
treal. De andere acht stapten
af. Pijnen werd tot opgeven ge
dwongen door een val, waarbij
hij een stukje van zijn tweede
lendewervel afbrak. In het zie
kenhuis van Montreal zal nog
worden bekeken of Pijnen van
avond al met de Nederlandse
ploeg kan terugvliegen. De
breuk herstelt zich, volgens
ploegarts Schattenberg, gewoon
lijk vanzelf, maar bij onzorgvul
dige behandeling bestaat het ri
sico van complicaties.
Eddy Merckx heeft een ikleine
twee maanden na zijn 29e ver
jaardag zijn zwaarste strijd van
dit seizoen moeten voeren. Hij
stond tegenover een eenheid, de
Franse, die dit keer serieus
heeft geprobeerd door samen
werking zijn gezag aan te tas
ten. Campaner zorgde er in een
solovlucht in de tweede ronde al
begonnen van bijna honderd ki
lometer voor dat het tempo van
de start hoog bleef. Nadat Cam
paner teruggepakt was, nam
Bernard Thevenet onmiddellijk
de aanval over. Thevenet reed
meer dan honderd kilometer al
leen, veroverde iets meer winst
(meer dan drie minuten op
Merckx), maar werd zeven kilo
meter voor de eindstreep gepas
seerd.
Merckx heeft enigszins geprofi
teerd van een terugval van The
venet in de laatste ronden,
maar hij heeft zelf de inzinking
afgedwongen. Hij voerde het
tempo zo hoog op dat van de
tien man die bij zijn gezelschap
waren alleen Poulidor de jacht
tot het einde vol hield. Merckx
was gisteren groots. Ten eerste
omdat hij de strijd van een te
gen allen aanging en won. Ten
tweede omdat de eenling, die al
leen enige hulp van Van Sprin-
gel kreeg, pas laat zijn aanval
kon inzetten. Merckx namelijk
hield zich a^n de afspraak bin
nen de ploeg, dat er niet tegen
elkaar gereden zou worden. En
De machtsgreep is geslaagd. Met de armen omhoog gaat Eddy Merckx over de finish. Zijn derde
wereldtitel is een feit.
in de zestiende ronde nog was
Freddy Maertens samen met
Constantino Conti op jacht naar
Thevenet. Zou Merckx eerder
zijn tegenactie hebben ingezet
dan had hij zonder twijfel Maer
tens van iedere kans beroofd.
Merckx vroeg daarom de Bel
gische ploegleiderswagen Maer
tens te polsen hoe die zich voel
de. Het antwoord van Maertens
was: "niet best". Van dat mo
ment heeft Merckx zijn eigen
koers gereden en Thevenet ver
slagen.
Het was een overwinning die
Merckx uiteraard geweldige vol
doening schonk, maar zelf
noemde hij zijn kampioenschap
van 1967 te Heerlen de strijd die
hem de meeste voldoening had
geschonken. "Dat was namelijk
mijn eerste wereldtitel"
Spannend
Het gevecht van de profs was niet
alleen spannend, de strijd was
ook ongemeen snel voor een
professional kampioenschap op
een degelijk zwaar parkoers.
Voor de snelheid waren in de eer
ste plaats de Fransen verant
woordelijk. Later nam Merckx
ook dat deel van het werk nog
over.
De vroege actie van Campaner
werd slechts door weinigen se
rieus genomen. Maar halverwe
ge de 263 kilometer zette Viatien
toch een tegenaanval op. Het
betekende het snelle einde van
Campaner, die in de Ronde van
Frankrijk op weg naar Bor
deaux naam had gemaakt als
solorijder. De actie van Theve
net smoorde in de vrijheid van
handelen die Merckx aan Maer
tens vroeg en van hem kreeg.
De tegenactie van de winnaar
van de ronden van Italië en
Frankrijk, scheurde het restant
van het peloton ruim zestig kilo
meter voor het einde aan stuk
ken. Merckx voerde Van Sprin-
gel, Poulidor, Martinez, Dan-
guillaume, Santambroggio, Mo-
ser, Battaglin, Oliva en Perru-
rena naar het 'duo Conti-Maer-
tens, dat bijna vijftig kilometer
lang tussen Thevenet en de
groep was blijven zwemmen.
Maertens gaf de hopeloze strijd
als eerste op, Conti deed het
spoedig daarna.
De jacht op Thevenet was begon
nen. Alleen Van Springel stond
Merckx enigszins ter z;jde in
zijn poging drie minuten goed te
maken. De anderen lieten zich
meeslepen tot het moment dat
de voorraad reservekracht op
was. Vier man, Merckx. Pouli
dor, Martinez en Stambroggio
kwamen halfweg de laatste rori-
de bij de uitgeputte Fransman.
Poulidor probeerde de derde en
winnende Franse aanvaller te
zijn, maar Merckx kon het niet
toestaan.
Het wereldkampioenschap van
Montreal was immers niet zo
maar een titelstrijd: het was
het toernooi waarin Merckx ten
overvloede solliciteerde naar
een nieuw contract voor volgend
jaar als Molteni is gestopt. Hij
legde de meest overtuigende pa
pieren op tafel.
3e finish van de wegwedstrijd voor amateurs. Juichend gaat de Pool Janusz Kowalski over de streep, op de voet gevolgd door zijn
landgenoot Szurkowski. De ook al juichende Zwitser Kuhn legde beslag op de derde plaats.
Montreal - (Van een speciale verslagge
ver). Twee jaar achter elkaar hebben de
Poolse rijders goud en zilver veroverd in
de individuele wegwedstrijd. Ryszard
Szurkowski en Stanislaw Szozda vorig
jaar in Barcelona. Janusz Kowalski en
opnieuw Ryszard Szurkowski zaterdag in
Montreal. Dat is geen toeval. Het is een
gevolg van de Poolse werkmethode in het
amateurwieirennen, een werkwijze die
simpelweg niet uitvoerbaar is in landen
waar de staat minder ingrijpt in het
sportgebeuren.
Cees van Dongen met Aad van den Hoek
de enige Nederlander die aankwam in de
met pech volgeladen wedstrijd voor de
ploeg van Middelipk, sprak over de ver
schillen tusseai Polen en Nederland, het
onderscheid tussen staatsbelang en de in
teressen van de sponsor. Aad van den
Hoek zei: „Die Polen rijden voor hun
land, zijn ouder, veel meer ervaren. Zij
doen het zo veel professioneler dan wij.
Bij ons tellen de eigen belangen zwaar.
Bij hen niet."
Wojciech Walkiewicz mocht na afloop dan
al enigszins verrast zijn door de overwin
ning van Janusz Kowalski, hij was hele
maal niet verbaasd dat het weer zijn Po
len waren die de wedstrijd op het belang
rijkste moment beheersten, want na Ko-
walski en Szurkowski werd Szozda vierde,
Kaczmarek elfde en Matusiak negentien
de.
Walkiewicz, al twaalf jaar werkzaam bij
de Poolse bond. de laatste twee jaar in de
belangrijkste functie, stelde dat Kowalski
dit seizoen weinig bijzonders had gedaan.
De 22-jarige renner uit Poznan, op dit
moment in militaire dienst, werd vijfde in
het Poolse kampioenschap, zijn meest op
vallende verrichting. Het succes van Ko
walski noemde hij het resultaat van een
langjarige planning. „Wij zijn zeker al
acht jaar bezig het wielrennen weten
schappelijk te begeleiden. Aan het eind
van het seizoen maken wij een uitgebrei
de analyse van wat er is gebeurd en in
december beginnen wij al intensief met
de voorbereiding op het nieuwe seizoen.
Dit jaar, doordat de Ronde van Algerije
was uitgevallen, meenden wij dat Parijs -
Nice, een wedstrijd met de profs, voor de
ploeg een uitstekende voorbereiding zoiï
kunnen zijn. Dat is uitgekomen, wij zijn
er heen gegaan om te leren en de koers
heeft volledig aan zijn doel beantwoord".
„De zestien rijders, die door mij zijn ge
selecteerd, moeten in de clubs werken
volgens de opdrachten die ik heb gege
ven. De clubtrainers houden zich eraan
en dat is de enige manier waarop kan
worden gewerkt. De voorbereiding op de
grote wedstrijden is goéd geweest, dat wij
beneden de verwachtingen zijn gebleven
in de ploegentijdrit kwam doordat wij te
weinig gelegenheid hebben gehad te accli
matiseren. Wij wilden op 16 augustus in
Montreal zijn, wij kwamen er pas op de
18e omdat het niet mogelijk was vlieg-
kaarten te krijgen op de dag dat wij wil
den. Voor wij naar Barcelona gingen, heb
ben wij in de Ronde van Toledo de gele
genheid gehad aan de hitte te wennen,
hier was die mogelijkheid onvoldoende.
De ploeg heeft duidelijk last gehad van
de vochtigheid in de lucht
De tegenstellingen tussen de werkmoge-
lijkheden voor Walkiewicz en Joop Midde
link zijn precies even groot als het ver
schil tussen de resultaten van de PooIsa
en de Nederlandse ploeg.
En dat nu was wel een rechtstreeks ge
volg van toevalligheden. In de eerste ron-'
de al kreeg Ad Dekkers een lekke voor
band. Nauwelijks enkele kilometers na de
eerste doorkomst smakten Frits Schér en
Jan Raas tegen de grond. Binnen vijftien
kilometer was de helft van de Nederland
se ploeg al uit de strijd en de nationale
kampioen was een van de afvallers. In
het eerste uur nog verdween ook Theo
Smit, die door de Nederlandse selection-
neurs een parkoers was opgezonden dat
ver boven zijn macht lag.
Joop Middelink was zaterdagmiddag een
trieste wegcoach. „Zoveel tegenslag in een
wedstrijd heb ik nog nooit meegemaakt.
Voor de wedstrijd echt is begonnen, ben
je al twee-derde van de ploeg kwijt. Ik
wil best toegeven dat wij ons met Smit
hebben vergist. Het parkoers is enigszins
veranderd nadat wij hier zijn geweest \n
het voorjaar en dat heeft het traject veel
zwaarder gemaakt. Maar aan de andere
gevallen is gewoon niets te doen. Als je
in de eerste ronde een lekke band krijgt,
ben je verloren. Dan zijn de materiaalwa
gens nog te ver weg en je komt meteen
tussen de allerzwaksten te zitten. Raas en
Schür reden voor in het veld toen zij vie
len."
Van Dongen en Van den Hoek alleen ble
ven over. Zij hebben nimmer een rol van
betekenis gespeeld. Van begin tot eind
hebben zij meegedraafd met het peloton.
Vaak voorin - Van den Hoek wat meer
dan Van Dongen - soms achterin. Zeker
in de slotfase toen de strijd onder druk
van het totale offensief een beslissende
wending nam. Kowalski, met Tsjaplitsjin
(zesde) en Weibel (vijfde) van de eerste
ontsnapping in de slag, veroverde de titel
die op dit parkoers alleen aan een sterke
renner kon toevallen. In de Poolse ploeg
zaten de beste renners.
Keetie van Oosten, onmiskenbaar
een van de jonge vrouwen die
het dameswielrennen haar ge
zicht heeft gegeven, was een
van de vijf rijdsters die de slij
tageslag op het loodzware par-
(Van een speciale verslaggever)
MONTREAL Keetie van Oosten-Hage heeft zaterdag in
Montreal weer haar gebruikelijke gang naar het erepo
dium gemaakt. Achter de kleine Franse verpleegster Ge
nevieve Gambillon en sportinstructrice Biala Tzaoene uit
Riga in Rusland beklom de lerares uit Goes voor de elfde
keer in haar wielerloopbaan het erepodium.
koers het best doorstonden. Met
de drie winnaressen van de me
dailles sprintten Mariette Lae-
nen en Beryl Burton, de Engel
se die er van het begin van het
dameswielrennen is bijgeweest
en opnieuw samen met haar
dochter Denise vertrok, Het Ne
derlandse damesvijftal haalde
de eindstreep compleet. Willy
Kwantes werd zevende, Minie
Nieuwenhuis elfde, Bella van
der Spiegel twintigste en Nel
Streef, die al op de eerste heu
vel „stierf" 24e.
De Nederlandse kampioene wist
dat zij in de eindsprint kansloos
zou zijn tegen Genevieve Gam
billon, de in een ziekenhuis in
de buurt van Parijs werkende
Normandische, die al 27 Fran
se titels veroverde en ook dit
jaar weer kampioene op alle
nummers In Frankrijk was.
„Gambillon" vertelde zij, „is
gewoon te snel voor mij. Ik was
bang voor haar, zij was toch in
Gap ook al kampioene in de
eindsprint geworden. Je moet
toegen je verlies kunnen. Gam
billon hebben wij eigenlik alle
rnaar in de sprint gezien. T
Verdeling
medailles
De medaillerangschikking
per land is (achtereenvol
gens goud, zilver en brons)
1. Rusland 3 5 1
2. West-Duitsland 3 0 0
3. Nederland 2 13
4. Tsjechoslowakije 2 0 1
5. België
6. Polen
7. Frankrijk 1
8. Denemarken 1
9. Zweden 1
10. Italië 0
11. Oost-Duitsland 0
12. Australië 0
13. Verenigde Staten 0
14. Spanje 0
15. Zwitserland 0
1 2
dens de race moest je haar ge- M|
woon naar voren duwen om
haar op kop te krijgen. Maar
eerlijk, ik heb ook niet gefor
ceerd. Dat moest ik al genoeg
doen bij de klim, het was
Willy Kwantes die tot in de derde
ronde in de kopgroep was ge
weest, verdween nadat Valenti-
na Rebrovskaja op de berg een
gat had laten vallen. „Die wit
te", verklaarde de jonge Zaan-
se, „kon ineens niet meer bij
blijven en ik kon niet meer te
rugkomen". Dat was eigenlijk
geen wonder, want zoals 'n bijna
alle voorgaande kampioenschap
pen behaalde de 37-jarige Beryl
Burton weer de vaart van het
veld nadat de rijdsters uit Rus
land al onmiddellijk na de start
het veld uit elkaar hadden ge
trokken. Nadat de aanvankelijke
kopgroep van elf rijdsters gelei
delijk was geslonken tot vijf in
de derde omloop, bleven de
sterkste dames tot in de eind
sprint bij elkaar. Keetie van
Oosten maakte daar het foutje
dat haar eigenlijk niet had mo
gen overkomen. Zij koos het
wiel van Beryl Burton, die geen
meter kan sprinten. Nadat Ge
nevieve Gambillon van achteren
naar voren was gesprongen, kon
Keetie van Oosten nog net aan
haken bij Bial Tzaoene, die in
1968 te Imola door haar in de De huldiging na de zestig kilometer wegrace voor dames. Op het podium v.l.n.r. de Russische Biala
strijd om goud en zilver was Tsaune (zilver), de Frangaise Géneviève Gambillon, die kampioene werd, en Keetie van Oosten-Hage,
verslagen, en het brons grijpen. die brons veroverde.
ZWOLLE "Ik dacht, nu moet het gebeuren. Alles oi
niets. Met mijn clubmakker Harrie Lunenburg demar
reerde ik met het finishdoek in zicht. En in de eindsprint
bleef ik hem gemakkelijk de baas", aldus een glunderen
de Gerrie van Gerwen na afloop van de veertiende inter
nationale 'Ster van Zwolle', welke klassieke wegwedstrijd
voor amateurs een boeiend verloop had.
Brabander Van Gerwen maakte
met Lunenburg deel uit van een
kopgroep van dertig renners,
toen Zwolle in zicht kwam. De
Ster van Zwolle, die door de or
ganisatoren wegens de oliecrisis
noodgedwongen verschoven was
van maart naar augustus, had
vanaf de beginfase een span
nend verloop. Toen er dertig kilo
meter was gereden, was het
rennersveld van bijna 100 cou
reurs al in drie stukken uiteen
geslagen. Rijders als Juul
Bruessing, Gerrie van Gerwen,
Jan Lenferink en Herman Pon
steen (de laatste drie waren
juist terug uit Montreal) gaven
meestal het tempo aan. Ook
renners als Jan Spijker, Henk
Botterhuis, Fons van Katwijk
en de Westduitser Helmut Rit-
terfeld waren herhaaldelijk
van voren' te vinden en niet te
vergeten de Overijsselse vedette
Jans Vlot. Op de dijk tussen
Hasselt en Genemuiden viel de
beslissende demarrage. De ta
lentvolle Amsterdammer Jan
Ruckert ging aan de haal en
toen even later ook Gerrie van
Gerwen, Tonny van Harmsel en
Lau Verwey volgden, was hel
pleit beslecht. Fons van Kat
wijk, Joop Ribbers, Wil de Rui
ter en Peter van der Kuys
voegden zich ook bij de koplo
pers, zodat een sterke groep
ontstond. Jan Bakker kreeg een
lekke band, maar wist op keuri'
ge wijze de aansluiting te her
stellen.
De kopgroep bouwde een voor
sprong van één minuut, maai
toch bleef een twintigtal rennen
jagen op de vluchters, die mei
Zwolle in zicht zowaar nog tol
de orde konden worden geroe
pen. Toen Harry Lunenburg, en
kele kilometers voor de streej
wederom ontsnapte, was allee!
zijn ploeggenoot van Jan vac
Erp, Gerrie van Gerwen. bi;
machte hem te volgen. Het dui
sloeg een gat van tien seconden
waarna In de eindsprint Vai
Gerwen duidelijk de sterkst!
was. De tijd van de winnaai
over de 150 kilometer was 3 uul
30 minuten en 28 seconden.
-
