"Elk® OOT~
film moet
de vorige
GUY HAMILTON'S MOTTO:
Roger Moore als James Bond met Brit Ekland als
Mary Goodnight een collega-geheimagent.
Pinewood „Ik weet echt
niet of ik nóg 'ns een Bond
film maak.Het is leuk werk,
maar je moet iedere keer weer
nieuwe spectaculaire stunts
bedenken. Dat verwacht het
publiek van je. „Deze woor
den klinken wat vreemd uit
de mond van een man als Guy-
Hamilton, die destijds met
„Goldfinger" met zoveel suc
ces de regie-scepter over de
James Bond-films even van
Terence Young overnam en
met „Diamonds are forever"
Sean Connery weer in ere her
stelde als 007, maar met even
veel gemak Roger Moore als
„de nieuwe Bond" lanceerde
in „Live and let die".
Wie Hamilton aan het werk
ziet tijdens de studio-opnamen
van zijn vierde Bond-film
„The man with the golden
gun", zou hem temidden van
de bedrijvige staf, die in stu
dio-hal F rondkrioelt, eerder
voor 'n floor-maïHtger verslij
ten dan voor de man^die alle
touwtjes in handen
rustig en onopvallen
te werk. Maar zint
niet, dan duikt hij pl
uit de menigte achter de
ra op om zijn acteurs vriende
lijk doch vastberaden, nog
even 'n kleine aanwijzing te
geven. De scène waar men
mee bezig is lijkt 'n eenvoudi
ge, maar is in feite een hele
moeilijke. Daarin moet Moore
alias Bond een zekere Andrea,
de vriendin van de schurk
Scaramanga, nogal hardhan
dig aanpakken om een belang
rijke informatie los te krijgen.
Hij sleurt haar ruw aan haar
badjas over het bed heen en
weer en telkens als de jas met
op de juiste wijze reageert
moet de scène over en het bed
weer worden opgeschud. Als
de jas eindelijk op z'n plaats
blijft zitten vergist Maud
Adams, die de rol van Andrea
speelt, zich van schrik in haar
tekst en kan opnig^y worden
begonnen Jttótflijkt nu perfect
te gaan*naar dan valt piotse
en doffe dreun
de rijdende ca-
ook meteen de
moet de camera
geladen worden.
D'n negental pogm-
de scène genade vin-
Hamilton en wordt
er gestopt voor de lunch. In de
middag zullen nog enkele aan
vullende shots worden ge
maakt van de scène: close-ups
van Maud Adams en Roger
Moore. De spanning is voorbij
en iedereen haalt verlicht
adem. Zeker Maud Adams,
voor wie het de laatste opna
medag is, wat Moore de op
merking ontlokte „Als ik dat
geweten had, had ik wat har
der geslagen en minder om je
uiterlijk gedacht". Een grapje
zoals er tussen de opnamen
door zovele worden gemaakt,
want de sfeer op de set is zeer
ontspannen.
Roger Moore heeft nog even
•tijd om te vertellen, dat hij
over twee weken als de opna
men ook voor hem achter de
rug zijn, een promotietour
gaat maken door Europa en
Amerika voor de nieuwste
film „Gold" van Peter Hunt
de Londense première is net
achter de rug en dan van
een welverdiende vakantie
gaat genieten. „Het zal wel
Acapulco of de Bahama's wor
den" zegt hij, terwijl hij zich
snel uit de voeten maakt voor
een spelletje backgammon met
producent Albert Broccoli.
Een soort trictrac, waarbij het
tweetal om hoge bedragen
speelt. „Ze zijn er aan ver
slaafd" vertelt Maud Adams
„Al wekenlang slepen ze dat
bord nu mee. Naar Hongkong
en Thailand en nu hier naar
de studio. Als ze maar even
tijd hebben zitten ze er over
gebogen. Ik zou ook best 'ns
mee willen spelen, maar ik
kom er gewoon niet tussen.
Roger probeert, geloof ik,
Broccoli's fortuin te winnen'
Voorlopig lijkt het daar nog
niet op, want Moore staat 31
punten achter.
De lange Zweedse Maud, die
na een paar jaar Parijs furore
maakte als fotomodel in Ame
rika, vindt het optreden als
Bond-girl natuurlijk 'n gewel
dige ervaring. Met drie films
op haar naam „Twee in
Canada, één in Los Angeles"
verduidelijkt zij -—is dit wel
haar grote kans om als actrice
door te breken. Op de planken
heeft zij nooit gestaan, maar
ze heeft wel een paar jaar
ervaring in een theatre-work
shop in New York, waar zij
woont. „Eigenlijk ben ik in de
film helemaal niet Bond's girl,
maar de vriendin van de
moordenaar op bestelling Sca
ramanga, gespeeld door Chris
topher Lee. Maar hij be
schouwt mij als een van zijn
„bezittingen" en daarom pap
ik met Bond aan om van hem
af te komen. Natuurlijk loopt
het slecht met mij af. Ik word
op een tribune tijdens een
Kung-Fu gevecht vermoord.
Die scène heb ik al achter de
rug" zegt Maud, die meteen zal
doorreizen naar München voor
de vrouwelijke hoofdrol in
„Rollerball" van Norman Je-
wison, het verhaal over een
rolschaatswedstrijd voor lan
denteams. die in een* oorlog
eindigt „De rol kreeg ik nadat
Jewison de eerste opnamen
van deze film in de showroom
had gezien. Nou, zo zie je al
weer waar zo'n Bond-film al
niet toe kan leiden" vult Maud
enthousiast aan, die dan ook
nog wel even kwijt wil dat het
heerlijk is om zulke rijzige te
genspelers als Roger Moore en
Christopher Lee te hebben.
„Met mijn lengte moest ik
meestal blootsvoets spelen om
mijn tegenspeler recht in de
Christopher Lee als de meester-moordenaar Scaramanga tijdens het
slotgevecht met James Bond in het lachpaleis.
ogen te kunnen kijken. Voor
een aankomend actrice is leng
te wel 'n enorme handicap".
Wat haar plannen voor de toe"
komst verder zijn? „Als ik te
rug ben in New York ga ik
buiten 'n huis bouwen. Ik had
al een boerderij, maar die heb
ik weg moeten doen omdat ik
er nooit was. Nu wil ik er geen
veestapel meer op na houden,
alleen wat paarden" zegt
Maud gedecideerd, die het
heerlijk zou vinden eens in 'n
costuumfilm op te treden.
„Want ik ben een onverbeter
lijke romanticus". Ook zou ze
graag in eigen land wel eens'
onder regie van Ingmar Berg
man willen spelen. „Maar de
kans daarop is natuurlijk heel
klein. Bergman stelt hoge ei
sen aan z'n acteurs en actrices.
Vooral actrices, want hij kent
het vrouwelijk karakter als
geen ander".
Regisseur Guy Hamilton en Roger Moore vermaken
zich met een nieuwsgierig inheems jongetje tijdens
een rustpauze op lokatie van „The man with the
golden gun".
Scaramanga
Tijdens de lunch komt Chris
topher Leo tussen twee af
spraken door bij ons aan
tafel zitten. Zijn rol in „The
ith the golden gun" is
uitgespeeld. „Ik ben dood"
zegt hij droog" maar in films
weet je dat nooit zeker. Ze
wekken je zo weer tot leven.
Kijk maar naar Rich. Lester's
„De drie musketiers", -in
het vervolg erop ben ik weer
springlevend. Maar of Scara
manga ooit nog terugkomt be
twijfel ik toch. Jammer, want
het is *n geweldige rol. De
enige Bond-tegenstander, die
het allemaal alleen, zonder 'n
hoop beulsknechten, doet. Hij
moordt in opdracht a raison
miljoen dollar met
gouden kogels en al weet iede
reen dat hij minstens 64 moor
den op zijn geweten heeft, nie
mand kan hem iets maken. Hij
is ook de enige Bond-schurk,
die op hetzelfde niveau als 007
kan converseren. Met hetzelf
de gevoel voor humor. Hij
heeft al zoveel jachttropheeèn
muur, dat hij graag
Bond aan zijn collectie zou
toevoegen. Vandaar dat hij op
recht blij is om Bond te ont
moeten. Een waardig tegen
stander. Het is een beetje
deze man en zijn motieven te
doorgronden. Scaramanga is
in de film een veel interessan-
terefiguur dan het boek. Ian
Fleming was een aangetrouw
de neef van mij, maar ik moet
zeggen dat het scenario veel
gedetailleerder is over Scara
manga dan Fleming hem be
schreef. Guv Hamilton deed
de rest. Ik heb in meer dan
125 films gestaan, maar nog
nooit zó de gelegenheid gehad
een karakter op te bouwen".
Dat brengt Lee meteen op het
probleem waarmee hij thans
in zijn carrière wordt gecon
fronteerd. „Je kunt er in de
filmindustrie geen peil op
trekken. Je kunt nog zo goed
zijn in een film met een laag
budget, de volgende keer zit je
weer in een film met een laag
budget. Ben je een flop in een
miljoenenproductie, dan kun
je er donder op zeggen dat je
volgende film nog duurder is.
Met twee grote rollen in dure
producties als „De drie muske
tiers" en „The man with the
golden gun" zal het mij
goed of slecht ook wel zo
vergaan". Voorlopig dus geen
Dracula's en Frankenstein-
monsters meer voor Lee, die
daar onmiddellijk bij zegt „Ze
werden ook niet leuk meer. Ze
•stonden op 't laatst zo ver van
het origineel af dat het lacher
tjes werden. Ik zou best nog
wel eens Dracula willen spe-
rio dat zich aan het boek van
Br. Stoker lneld. In „Prince
of darkness" wilden zo mij
bijvoorbeeld zulke onzinnige
dingen laten zeggen, dat ik
geweigerd heb nog een mond
open te doen. Ik hel» geen
regel dialoog in die film".
Scaramanga, de man met het gouden pistool en
diens meterhoge helper (Herve Villechaize) houden
007 en Andrea (Maud Adams) in bedwang tijdens een
Kung Fu-wedstrijd.
Champagne
Terug op de set is Guy Hamil
ton al druk bezig met wat hij
achteloos aanvullende shots
noemt. Een dialoogje tussen
Maud Adams en Roger Moore,
waarbij de flessen champagne
al achter de coulissen koud
staan. Elke keer wordt er een
fles ontkurkt en als Hamilton
vindt dat het nóg beter kan
wordt i en iin-uwi' fles uit ln-t
ijs gehaa}d, terwijl een nijver
baasje de twee nog halfvolle
glazen omspoelt. Na drie keer
wordt deze verkwisting hem
toch te machtig en drinkt hij
ze maar zelf leeg. Gelukkig
voor hem is de volgende opna
me goed.
Dat geeft Hamilton even" de
tijd om een praatje te maken
terwijl de camera in een ande
re positie wordt gereden en de
scene wordt uitgelicht.
„Het probleem met de Bond
films is dat je ze niet voor het
doek maakt, maar voor het
publiek. Het verhaal is niet
belangrijk meer. Het is niet
wilt Bond doet, maar höe hij
het doet. Je moet hem naar
exotische lokaties voeren,
waar de massa nu niet direct
met vakantie gaat. De Costa
del Sol is aardig «oor aan I v -
film, het Bond publiek ver
wacht meer. Neem nu bijvoor
beeld „Live and let die". Eerst
dachten we aan Egypte. Met
een pyramide, die achter de
rug van Bond uit de grond
oprees. Toen wc gingen bere
kenen wat zoiets zou gaan kos
ten lieten we het plan varen.
Iemand noemde New Orleans
het boek speelt in Harlem,
maar daar zijn al teveel films
gemaakt en omdat ik een
jazz-fan-ben ging ik daar eens
'n kijkje nemen. Zo kwamen
we vanzelf op de speedboot
achtervolging.
Toen Fleming zijn boeken
schreef was hij helemaal ver
diept in de koude oorlog. De
Pussen waren steeds de boos
wichten. Dat kan nu niet meer
en soms maken we er Chine
zen van of nog liever 'n inter
nationale misdaadorganisatie.
Bond is al zo vaak geïmiteerd,
dat een gewone achtervolging
niet meer voldoende is. Je
moet Bond in een levensge
vaarlijke situatie brengen en
het publiek dan 60 seconden
de tijd geven om zelf te beden
ken hoe hij zich er uit moet
redden. Als ze het na een mi
nuut hebben opgegeven, kom
je mot een plausibele oplos
sing. Plausibel, want je moet
het publiek nooit bij de neus
nemen. Dan voelt het zich op
gelicht.
Snelgroeiende baby
Iedere Bond-film stelt je weer
voor problemen. Toen Conne
ry terugkwam in „Diamonds
are forever" was hij flink ou
der en wat gezetter geworden.
Je kon hem geen berg meer
laten oprennen, je moest om
zo te zeggen de berg naar hem
toe laten komen. Om het pu
bliek Roger Moore als Conne-
ry's opvolger te laten accepte
ren, moest je voor imitatie wa
ken. Vandaar geen witte din
ner-jackets en geen speclcasi-
no's voor Roger in z'n eerste
Bond-film. Nu het publiek
hem als Bond heeft geaccep
teerd in „Live and let die" kan
dat weer" zegt Hamiltop, die
bekent dat hij al 'n deel van
de film gemonteerd en wel
klaar heeft liggen. „De enige
methode om op tijd klaar te
komen. Dat heb ik in de tijd,
dat ik nog regie-assistent bij
Carol Reed was geleerd. Een
film is als een snelgroeiende
baby. Als je even niet attent
bent, heeft hij al twee hoofden
nf drie armen. Als je 'n deel
klaar hebt weet je welk li
chaamsdeel je moet ampute
ren. Zo wil het accent tijdens
de opnamen nog wel eens ver
plaatst worden, als je kunt
zien waar je eigenlijk mee be
zig bent". Alsof Hamilton dat
bij z'n vierde Bond-film nog
OTTO MILO.
James Bond's overhaaste aftocht uit de Kung Fu academie, waar
hij het heeft moeten opnemen tegen een heel legertje Chinese
vechtersbazen.
