Gerrit Wolsink kwam
tien seconden te kort
„Vergeten" Tine Zwaan:
Ik zit in verdomhoekje
DE GROTE MAN !N GRAND PRIX
TOERNOOIZEGE IN NOORDWIJK
Reünie aanhangers van Hofland Sport bij De Postduiven
Fanny Meyer en
Teddo Peeren
bevestigden
Europese klasse
MAANDAG 29 JULI 1974
MhRKEL - Voer ei gen publiek en op het terrein van de Herikerberg
in Markelo, waar hij al vele internationale successen heeft geboekt,
mocbt Gerrit W-eVsink gisteren uiteindelijk de Grand Prix 500 cc
niet winnen. De oogste eer ging namelijk naar de Belgische top-
coureur en tevertp. teamgenoot Roger de Coster, die in de laatste
manche zover op Gerrit Wolsink uitliep, dat hij nadat de beide Su-
zukirijders evenvtel punten hadden verzameld, door een betere tijd
toch als algemeen winnaar tevoorschijn kwam.
Gerrit Wolsink wen;sfe de tweede
plaats niet als een nederlaag te
aanvaarden. Wel rr,turkte hij op:
„In de eerste manche heb ik
door het duel met Heikki Mik
kola te veel van ztfljn krachten
gevergd. Dat wreekljs zich later.
Na vijftien minuten» was ik al
doodmoe. Ik moest afzien en op
dat moment dacht ilfc alleen aan
het veiligstellen van; de tweede
plek. Per slot van rekening kon
ik daarroor een plaats in het
klassement voor de wereldtitel
opschuiven".
Die strijd om de were'ldtitel is na
de Grand Prix van Markelo nog
interessanter geworden, want de
Fin Heikki Mikkola, lot dan toe
de grote favoriet, h'Étïft moeten
toestaan dat Roger de -Coster
een flink stuk van punten-
achterstand goed miaakte. De
tengere Mikkola, geitooid met
een klein baardje, wist de eer
ste manche namelijfk op zijn
naam te brengen, n*aar moest
in de tweede het resmerskwar-
tier te vroeg opzoekt5n. De oor
zaak was een voetblessure. De
Fin, die in de Grarnj Prix van
Tsjecho Slowakije ook al een
blessure opliep en do<ir de ande
re rijders als een „mrtorduivel"
wordt betiteld, versp Belde daar
door verscheidene punten. Ro
ger de Coster profiteerde het
meest ven het uitvallen van
Mikkola, terwijl ook Gerrit Wol
sink een paar punten meer ver
overde
Want Gerrit Wolsink heeft het
met Mikkola, - in zijn vrije tijd
een verdienstelijk biljarter -
moeilijk gehad. Acht ronden
lang kon de man uit Lochem tij
dens de eerste krachtmeting
Heikki Mikkola van zich afhou
den, maar daarna was het afge
lopen. „IJlen minuten voor af
loop van de manche heb ik Mik
kola aangevallen", zei Wolsink,
„en in het bos ben ik hem enke
le keren gepasseerd, maar hij
blijft knokken. Het is niet ge
makkelijk langs hem te komen,
want hij neemt risico's door al
tijd de kortste weg te nemen".
Even heeft het er dan op geleken
dat Gerrit Wolsink toch zou ze
gevieren, maar de conditie ging
meespreken. In de laatste vier
ronden zakten de tijden met
sprongen. „Waar dat precies
aan lag weet ik niet", ze Wol-
sink's conditie-trainer Wim de
„Een kwestie van een langzame
motor was het niet, want dan
was Mikkola wel verder wegge
lopen. Misschien kwam het door
problemen met achterblijvers of
Heikki Mikkola is zo zeker van
zijn kansen in het wereldkam-
p'oenschap, dat hij rustig durfde
af te stappen in de tweede man
door te weinig conditie". Wol
sink redde het dan ook niet,
waardoor Mikkola deze manche
op zijn naam kon schrijven.
Wolsink werd op korte afstand
tweede, terwijl Roger de Coster,
die vanuit het middenveld
steeds meer op de koplopers in
liep en zelfs 20 seconden goed
maakte, de derde plaats pakte.
De tweede manche zou - zo waren
de verwachtingen bij de 30.000
toeschouwers - een specktakel-
stuk worden met In de hoofdrol
len Heikki Mikkola, Roger de
Coster en natuurlijk Gerrit Wol
sink. De verwachtingen kwamen
niet uit.
Nadat Roger de Coster de leiding
nam, Mikkola dicht achter
hem„kroop" en Gerrit/Wolsink
de rest van het rennersveld af
schermde, was het na vier ron
den bekeken. Heikki Mikkola
had weer eens teveel risico ge
nomen en ging met een voet
blessure naar het rennerskwar
tier. Dat betekende eveneens
het einde van de strijd aan de
kop, want Gerrit Wolsink mocht
teamgenoot Roger de Coster
niet beconcurreren, vooral ook
omdat de Belg nog steeds een
uitstekende kans op de wereldti
tel maakt. De Coster: „De fa
briek geeft geen aanwijzingen
aan teamgenoten. De coureurs
kunnen het zelf regelen. Gerrit
reed goed, maar het was jam
mer dat ik er in de eerste man
che niet dichterbij zat. Met z'n
tweeën hadden we Mikkola
mooi in de tang kunnen ne-
Doordat Gerrit Wolsink de drie
voudige wereldkampioen De
Coster niet kon of wilde bedrei
gen, werd de laatste manche
een vrij saaie vertoning. Arne
Kring en Ake Jonsson zorgden
nog voor enig spektakel in de
strijd om de derde en vierde
plaats. Uiteindelijk zegevierde
Arne Kring.
Voor Gerrit Wolsink betekende
„zilver" in Markelo een betere
plaats in het klassement voor
de wereldtitel. De Duitser Adolf
Weil is hij nu gepasseerd. „Dat
is in ieder geval weer iets beter
dan vorig jaar", zei de Suzuki-
rijder. „Iedere zondag loopt het
gemakkelijker. Ik kan nu goed
meekomen, maar het is belang
rijk dat ik er binnen drie jaar
helemaal bij zit. Anders stop
Van Kessel haalde het nog niet
ik...
IMATRA Henk van Kessel is er op het circuit van Imatra tijdens
de Grote Prijs van Finland niet in geslaagd de wereldtitel in de 50
cc-klasse te veroveren. Van Kessel moest opgeven wegens motor-
pech. Phil Read prolongeerde zijn titel 500 cc. Agostini liet verstek
BEN IMMING gaan.
NOORDWIJK Het applaus was weer
bestemd voor Tine Zwaan. Vlug en bij
na schuchter, maar mett een dankbare
glimlach keek zij omhoog naar de toe
schouwers op de geïmpilavlseerde tribu
nes van het oude knuss e tenniscomplex
in Noordwijk. Toeschouwers in vakan
tiestemming. Immers heil badgastientoer-
nooi staat in het kader man de vakantie,
onderbroken door het deelnemen aan, of
het toekijken bij een partijtje tennis.
Dat tenminste is de opzet. Het mag de
buitenlandse spelers en speelsters niet
kwalijk worden genomen,, dat zij meer
aan de centen zullen drinken. Het me
rendeel behoort tot het reizende legioen.
Prestaties moeten worrjrïn omgezet in
geld. Tine Zwaan leeft ook van tennis.
Of liever voor.
In Nederland neemt zij een niet benij
denswaardige positie in. „Ik zit in het
verdomhoekje", stelt zijf zonder omwe
gen vast. En het is maar al te waar.
Tine Zwaan, 27 jaar. vecht al jaren om
erkenning. Sinds septenaber vorig jaar,
na beëindiging van hacn* studie aan de
Academie voor Lichamelijk Opvoeding,
heeft zij nog maar een bezigheid: Ten
nissen. Er gaat geen rijag voorbij zon
der. Een greep uit ha; er voorbereiding
op dfe wedstrijden van gisteren, finales
enkelspel en damesdubbel: Vqn half
tien tot elf uur touwtje springen en
hardlopen. Tine Zwaan hecht veel waar
de aan een goede conditie. „Ja, ik ben
zeer serieus. Zoals de hele damestop
hier in Nederland. Zeker als je het ver
gelijkt met de heren. Die kijken te diep
in het glaasje".
Drank
Drank, alcoholische dan, is taboe voor
Tine Zwaan. „Je moet er wat voor over
hebben. Het kost me echt geen moeite
om serieus te leven". Moeilijk voor
baar is het wel te leren leven met de
ondergeschikte rol, die haar, nummer
twee van Nederland en op het moment
waarschijnlijk de beste is opgelegd.
Zij neemt er dan ook geen genoegen
mee. misschien is het zelfs de stimulans
voor haar verhoogde tennisactiviteiten.
„De mensen zijn allemaal wel aardig en
vriendelfjk voor me, maar toch vergeten
ze me. Je merkt het met uitzending
naar buitenland en berichten in de
krant. Tijdens Wimbledon bijvoorbeeld
won Thung van Mayer, iemand die aan
zienlijk lager stond op de ranglijst dan
Glynis Calls bij de dames. Iemand waar
ik van won. Maar ik stond bij de klein»»
lettertjes".
Desondanks: „Ik ga rustig mijn eigen
gangetje". Na de Nederlandse kam
pioenschappen vertrekt de Amsterdamse
tennisavonturierster naar Amerika om
er te werken aan haar doel: internatio
nale aansluiting. „Ik wil proberen zover
te komen, dat ik zonder kwalificatiewed
strijden wordt toegelaten tot de grote
toernooien. Dan ben ik al een heel
eind". Tine Zwaan, de eenzame, maakt
haar Amerikaanse toernee alleen. Al
leen strijd zij om erkenning. Eerst op
de Nederlandse kampioenschappen,
waar ze in haar huidige vorm als de fa
voriete geldt. „Ik hoop op een door
braak. Als de pech, die me ook nog
eens achtervolgt maar uitblijft. Tegen
Marijke Schaar, mijn gevaarlijkste te
genstandster (als het moet, speelt ze al
tijd erg goed) verkeerde ik dit voorjaar,
6 april, om precies te zijn in mijn groot
stee vorm. Ik stond nog niet voor of bang
daar lag ik met een armblessurp"
Tegenslag
Tegenslag bleef verder uit. Het resul
teerde in het bereiken van de derde ron
de op Wibledon en diverse toernooize
ges, zoals op de mets twee weken gele
den en gisteren in Noordwijk.
De cijfers, die het Engelse talentje Gre
gory - met haar moeder per caravan op
doorreis door Europa - moest toestaan
(6-0, 6-3) spreken voor zich. Gregory
was nit de enige, die Noordwijk aan
deed. Zo waren er bijvoorbeeld zoveel
Zuidafrikanen van de partij, dat een
„nationale" finale volgde in het heren
enkelspel. Mitton, 'nummer zeven in
zijn land en eens behorend tot de laatste
zestien van Wimbledon versloeg Schnei
der. die dan ook veel lager on de Zu'd-
afrikaanse ranglijkst (achttiende plaats)
voorkomt met 6-4, 7-5.
Daarmee had het organisatiecomité een
finale gekregen, die het zich had ge»
wenst. Mevrouw Punt (68), een vrouw
van traditie, glunderde. Wie in Noord
wijk Casino zegt, denkt er onmiddelijk
traditie bij. Zo is het badgastentoernooi
een evenement geworden, dat hoe wei
nig belangrijk het ook mag zijn, niet
meer weg te denken is. Mevrouw Punt
duikt, terwijl Schneider en Mitton pope
lend staan te wachten om hun geld
(slechts 700 gulden voor de eerste prijs)
in ontvangst te nemen, in het zo gekoes
terde verleden. „Voor de oorlog hadden
wij ook de internationale. De organisatie
daarvan is niet meer op te bren-
gen".Het deel voor de badgasten bleef
bestaan. Afgelopen week werden zo'n
550 partijen gespeeld, vooral door de
mindere goden. Enkele „badgasten"
werden uitgenodigd om het A-toernooi
uit te komen. „Dat is", vervolgt de
krasse organisatrice nog steeds glunde-
reend, „het charmante van" dit toernooi.
Dat badgasten uit Noordwijk de kans
krijgen om tegen sterke internationals
uit te komen". Mevrouw Punt gebruikt
desondanks de kwalificatie tweederangs-
toernooi. „Zolang de professionals zul
ke hoge prijzen vragen moeren w'i r>et
spelers genoegen nemen, die niet zo
hoog zijn geklommen als een Okker. We
proberen er twee bij te hebben, die voor
een goede finale zorgen". Die opzet
slaagde. Tot zichtbaar genoegen van
mevrouw Punt. Uit een kistje waarin
alle prijzen peuterde zij persoonlijk de
envelop met de meeste inhoud.
Mitton kan ziin volgende reis weer beta-
KEES KOOMAN
DEN HAAG De melaiige van weemoed, vreugde om het
en hoop (toch nog) ïftrig boven het golednieuwe complex van „De
Postduiven", dat deze' week vijftig jaar bestaat en dan officieel de
accommodatie in Looskluinen in gebruik zal nemen. Het eerste team
van de vereniging en b et elftal dat Holland Sport in het laatste sei
zoen, 1969, op de been bracht, speelden het hoofdveld zaterdagavond
Er was uit de Houtrusthal een
zit-tribune gehaald en de overi
gen van de enige duizenden toe
schouwers hadden zich opge
steld rondom het veld. Meren
deels lieden die (nog) tot de fer
vente aanhang van Holland
ipelers van het jubilerend „De Postduiven", van Holland Sport uit 1969, sóheidsrechter, grensrechters,
verzorgers, allemaal tezamen op de plaat, daar mee nog eens het idee van de reünie en de
genoeglijkheid benadr ukkend.
Sport gerekend mogen worden.
Het werd dan ook niet alleen
een reünie voor de spelers
maar tevens voor de suppor
ters. Blijde kreten van herken
ning en weerzien klonken op en
om het veld, waar het tamboer-,
pijper- en majorettekorps Metro
wat dacht u?, uit Schevenin-
gen de stemming al had op
gevoerd. De scheidende aan
voerder van „De Postduiven",
Jan Orie, ontving een geschenk,
zijn vrouw bloemen. Voor alle
spelers was er een tuil die met
een tussen het publiek werd ge
worpen.
Er werd gespeurd naar Jan Bos
kamp. Hij moest met zijn nieu
we (Belglsehe) vereniging
RWDM een wedstrijd spelen
maar later, bij de reünie in de
Houtrustrotonde, zou hij erbij
zijn. Er werd gekeken naar ex-
trainer Cor van der Hart. Hij
speelde met zijn nieuwe vereni
ging Standard Luik een wed
strijd en kon niet komen. Dirk
Nijs stond nog achter de toon
bank van zijn Rotterdamse si
garenmagazijn toen scheids
rechter Charles Corver het be-
ginsignaal blies van een genoe-
gelijke partij voetbal, door Hol
land Sport gewonnen met 3—1
(doelpunten Roggeveen, Van
Vianen, Roodnat, voor De Post
duiven Aad Lazarom). Martin
van Vianen had de eer van het
doelverdedigen overgelaten aan
Woody Louwerens (tweede helft
Koos van Elleswljk) en ontpopte
zich als een „Bomber", al
scoorde hij, vreemd buitelend,
met het hoofd.
„Rode" kaart
Het publiek vergaapte zich aan al
die andere coryfeeën uit 1969:
Rob van der Bol, Theo Verlan
gen, Joop van Maurik, Frans
v.d. Heide, Jan Teske, Chris
Kronshorst, Hans Dorjee. Na de
rust traden Kloor en Jaap Ad
Advocaat nog aan. Men kreeg
hen allemaal weer te zien en er
waren er velen die met glinste
rende ogen de 'oudeliefde' in
actie zagen. Het genoeglijke pre
valeerde. Daarom liep Woody
Louwerens bij een hoekschop
doodgemoedereerd naar het an
dere doel om ijlings terug te ke
ren na een mislukte scoringspo-
ging. Daarom gaf Charles Cor
ver enige minuten voor tijd de
„rode kaart" aan Jan Orie die
zich dan vast onder de douche
kon begeven om blinkend
schoon zijn afscheid verder te
kunnen vieren.
„We zouden er een traditie van
kunnen maken", werd gemom
peld, vertrouwend dat Van
Dam, die zich vier maanden
voor dit evenement had inge
spannen. het zou horen. Mis
schien was het ook bestemd
voor wethouder Vink en het
hoofd van de afdeling snor
ken. D. P. Lindhout (met echt
genotes) die hun za'crdagav
besteedden aan het bijwonen
van d:t evenement en het bv*~r»-
roep bij hun verwelkoming via
de geluidsinstallatie alleen daar
om al niet verdienden.
AMSTERDAM - Fanny Meyer maakte zich zelf no;
het minst druk. Terwijl haar vader en bondstraine
Piet Slot hun draai niet konden vinden, sloeg zij, ééi
van Nederlands jongste waterskitalenten, doodgemoe
dereerd met een kritische blik de prestaties van haa
concurrenten op haar favoriete onderdeel figure
gade. Zag zonder enig leedvermaak maar ongetwij
feld wel met voldoening hoe Ann Pitt ©n Lisbeth Lind
blatt beiden vielen, waardoor haar eigen kansei
stegen.
Een paar minuten later, na een vrijwel foutloos parcours, wa
Famny Meyer op de aankomstplaats het middelpunt van ee
groepje enthousiaste mensen. Door haar prestaties was zij i
zeker van een medaille, het hing van de concurrentie af of h<
goud, zilver of brons zou worden. Lang duurde de martelend
onzekerhed niet. Toen even later bleek dat ook de overige kaï
didaten zich geen van allen op het woelige water van de Bo:
baan staande konden houden, was zij zeker van haar eerst
plaats. Waardoor zij tijdens dit Europese jeugdkampioenscha
waterskiën ook als eerste eindigde in het combi natdekl assem en
Mét wat wordt gezien als de definitieve doorbraak van Tedd
Peeren, hij veroverde goud op het onderdeel springen voor ac
spiranten waren de prestaties van Fanny Meyer voor Nedei
landse Waterski Bond de hooggtepunten van deze npioer
schappen. „Je weet van tevoren nooit hoe het uitp; expl
ceerde een uiterst tevreden Piet Slot. „We hebben het uitgt
sproken slecht getroffen met het weer. Zover ik me kan herir
neren is het nog nooit zolang achter elkaar westenwind ge
weest. En dit water is zeker van negatieve invloed geweest o
de verrichtingen van de deelnemers".
Kroon
Voor Piet Slot betekende het de kroon op een jaar van har
werken onder dikwijls moeilijke omstandigheden.
„Het waterskiën zit in Nederland duidelijk in de lift, maar onz
achterstand ten opzichte van Italië is nog enorm. Geen kwaa
woord voor de Bond, want zij doen werkelijk wat zij kunner
bijvoorbeeld door uitzending naar het buitenland. Maar in Ne
derland zijn onze mogelijkheden nog te beperkt. Men kan na
tuurlijk tegenwerpen dat er een bondstrainingscentrum be
staat. Van mijn kant zeg ik dan dat is hetzelfde als dammen o
een voetbalveld. Als wij ons moeten voorbereiden op een stu
water waar je dan weer moet uitwijken voor een zeilboot on
onmiddellijk daarna te stoppen om geen hengelaar te overvt
ren, dan moet het voor iedereen duidelijk zijn dat onze situati
nog verre van ideaal is. Als je dan ziet dat je toch nog tot d
vandaag geleverde resultaten kunt komen, dan betekent dat ee
groot compliment voor de jongens. Ik ben er dan ook zeker va
dat we met Fanny Meyer en Teddo Peeren mensen in huis heb
ben van grote Europese klasse".
Een mening die Piet Slot binnen niet al te lange tijd bevestig
kan zien worden. „Momenteel gaan onze gedachten alweer ui
naar de wereldkampioenschappen die volgend jaar in Engel an
worden gehouden. Je moet nu al beginnen met te onderzoeke
of het mogelijg is dan de Bosbaan voor langere tijd af te hurei
om 'zo in een optimale vorm te komen. De praktijk is dat het i:
Nederland nog teveel moeite kost om iets voor het waterskiëi
gedaan te krijgen. Deze kampioenschappen kunnen dan ook al
leen maar georganiseerd worden bij de garantie van een hele
boel onbetaalde krachten". Waarna Piet Slot op zijn dooie ak
kertje verder gaat met het ontwarren van een boeienlijn on
dan te zeggen: „Toah blijkt er voor waterskiën wel voldoend
belangstelling te zijn De mensen komen wel kijken maar he
mag geen geld kosten".
Ergens anders op het veld ondervond Fanny Meyer de eerst
hindernissen van haar kampioenschap. Gniffelend poseerde zi
voor een fotograaf. Of zij blij was? „Ja, erg blij". En hoe gin;
het? „Het ging erg fijn". Het meest opgewekt was nog vade
Meyer. „Dat jaar trainen is tenminste niet voor niets geweest"
PAUL HOVIU:
Het optreden van Teddo Peeren was de bevestiging van zljr
groeiende vorm. „Europese klasse", meent bondscoach Piel
Slot.
