elk pondje gaat
door hét mondje
WEIGHT WATCHERS' GAAN IN GROEPSVERBAND
EIGEN STORENDE VETZUCHT TE LIJF
39
411
PJ
IAO
|M|
I47I
Vetzucht is één van de
zwaarwichtigste proble
men van onze welvaart
staat. Aangemoedigd
door volle melkwegen
van Ster-spots en snoei-
zieke advertenties gra
ven miljoenen mensen
zich amechtig door het
luilekkerland van vet
ter en better.
De bevolkingstoename
is dan ook niet langer
een kwestie van aantal
len, maar van gewicht:
de mensheid barst uit
zijn eigen voegen. Uite
raard is dit probleem de
commercie ook niet ont
gaan en met de dikke
mensen is dan ook het
aantal apostelen toege
nomen, dat weer slanke
lijn in onze samenleving
wil brengen. Zuivelboe-
ren, sherry-importeurs,
damesbladen en uitge
vers leuren met steeds
grotere hardnekkigheid
aan onze deuren met
vermageringsdiëten, pil
len, slankmakers en me
dicinale afvallers. Daar
naast opereert sinds en
kele jaren een Ameri
kaanse zakenman, die
over de hele wereld
clubs voor dikke men
sen heeft opgericht.
Zijn „Weight Watchers"
is een commercieel suc
ces van de eerste orde,
ook in Nederland, waar
tachtig cursusleidsters
momenteel duizenden
landgenoten naar de
weegschaal leiden.
Eén van hen is Corrie
Philipsen-Vermaat, die
in Den Haag en Rijs
wijk haar missie-gebied
heeft. Mocht u met haar
uw eigen gewichtige
problemen willen be
spreken: ze is te berei
ken op nummer 070-
984096. U kunt natuur
lijk ook zelf proberen te
vermageren en dan kan
het voortreffelijke Ka-
lorieën-kompas (uitge
ver Unieboek Bussum,
prijs 4,90) u goede
diensten bewijzen.
4- RIJSWIJK Op woensdagavond klok
ke zeven is voor zeventien dikke dames
wederom het uur der waarheid aange
broken. Ze zijn een week geleden door
Corrie Philipsen-Vermaat naar hun
Oft haardsteden gestuurd met dwingende
voorschriften: geen kruimige pieper
met sju op de avonddis,. geen tompouce
tussendoor, geen kaantjes in de boere-
Mkool. Wat zeg ikv zelfs geen boerekool.
Corrie's marsorder naar het land der
slanke lijn vermeldde wel kropsla, ra
dijs, taptemelk en veel groene groen
ten. Als ze deze lijst vol stotend gezon
de leeftocht tijdens de eerste bijeen
komst aan haar cursisten doorgeeft is
er altijd wel één, die walgend het
vollemaans-gezicht schudt en zegt:
„Wat denkt u nou eigenlijk? Dat u een
stel konijnen vóór u heeft? Dan kunt
zr u er ook wel gelijk een ruif bijgeven".
Zo'n opmerking is weliswaar goed voor
een gulle lach, maar Corrie van de
kropsla laat zich er niet door uit haar
knollenveld slaan. Ze weet, dat de men-
sen, die tot haar kring zijn toegetreden
(vijf en negentig procent vrouwen:
„Mannen zijn,nu eenmaal geen door
douwers. Die gaan al zolang met drank-
je en dropje door het leven, dat ze hun
OC vette lichaam als een onvermijdelijke
vergissing van de schepper beschou
wen") behoren tot het gilde der vetzuch-
tigen, die na het nuttigen van de gering-
•%g» ste versnapering gelijk als kroepoek
beginnen uit te dijen. Het is het „penny
wise but pound foolish"-type, dat in
onze welvaartstaat van dag tot dag aan
am gewicht wint. Het zijn de moorkop-fetis-
O i zz jisten, de chips-smakkers en de mayo
naise-malloten, die zich door de smaak
makers uit Delft lijf en leden op hol
ah ~ZZ hebben laten brengen. Zij weten uit
Jq grootvaders almanak donders goed, dat
elk pondje door het mondje gaat maar
hun eetlust is altijd groter dan hun
wijsheid.
Verstervingen
En daarom zijn ze op hun vrije woens-
5E dagavond naar de hervormde kerk
„Christus Triomfator" getrokken. In
een zijzaaltje staat de witte weegschaal
centraal: een verticale offertafel, waar
op een nieuwe generatie van Vestaalse
vrouwen één voor één in deemoed hun
verstervingen neerleggen. Vorige week
bedroeg hun gezamenlijk gewicht nog
ruim 1190 kilo, maar dankzij voorbeel
dige plichtsbetrachting schommelt het
totaal nu rondom de 1174 kilo. Eén
dame heeft bij vergissing elf ons meer
meegenomen dan vorige week. De
weegschaal onthult het eerst en daarna
legt ze fluisterend aan Connie uit, wat
de oorzaak is geweest. „D'r oudste zoon
is geslaagd voor zijn Mavo en dat is in
huiselijke kring gevierd met enkele
mokkapunten en citroentjes met suiker.
„Knap van zo'n jongen vindt u niet?",
probeert ze nog, „dat ie zijn examen in
AS één keer gehaald heeft". Maar Connie,
ZL -rr de scherprechter, prikt recht door dit
rookgordijn heen en zegt: „Dat is dus
één tientje boete mevrouw. U kent onze
spelregels". De dame knikt schuldbe
wust, zoekt radeloos nog even steun bij
haar lotgenoten in de kring. Maar die
zwijgen hooghartig. Stel je voor: elf ons
zwaarder dan de vorige week. Dat kun
je helemaal niet maken bij de „Weight
Watchers".
Slimme vondst
Hoogste tijd om de lezer in te lichten
over nut en doelstellingen van de
„Weight Watchers", wat in Nederlandse
vertaling neerkomt op de „bewakers
van het gewicht". De club is een slimme
vondst van een Amerikaanse zaken
man, bij wie de commercie het duidelijk
„In het begin vragen de mensen altijd: u praat alleen maar. Moet ik daar
ik nog een verrassing voor U: U zult uw hele leven tegen de vetzucht moeten
heeft gewonnen van zijn mededogen
met de goeddoorregen medemens. Toen
hij rondom zich heen het Amerikaanse
volk onder invloed van popcorn, toffee,
apple and crackerjacks in zijn eigen vet
zag gaar smoren, richtte hij onmiddel
lijk een club voor dikke mensen op, die
hij later de niet onverdienstelijke naam
van „Weight Watchers" gaf. Zijn idee
sloeg gelijk aan en als een vetvlek
breidde zijn organisatie zich uit. Mo
menteel springen enige honderdduizen
den vrouwen in Amerika, Noorwegen,
West-Duitsland, Nederland, Italië, Enge
land en Frankrijk elke week met doods
verachting op de weegschaal om zich
zelf het steeds minder volle pond te
geven. Alleen in Nederland zijn reeds
tachtig leidsters dag in dag uit bezig om
dikke dames (en enkele verdwaalde he
ren) met straffe diëten en groepsge
sprekken in het rechte spoor te houden.
Bekeerlinge
Eén van hen is Corrie Philipsen-Ver
maat, die alles van vetzucht weet. Ze
is namelijk zelf een bekeerlinge en
sleepte zich tot 1971 door het leven met
de afschuwelijke wetenschap: „Ik ben
gedoemd om dik te blijven". „Op zeven
april van dat jaar werd de trouwdag
van mijn ouders gevierd, uiteraard met
de overheerlijke hazelnoottaart. Ik heb
een extra groot stuk genomen en een
flinke scheut room in mijn koffie gekie
perd. Daarna heb ik aan mijn man
gevraagd: „Mag ik 165 gulden in het
water gooien?". Ik had ergens gelezen,
dat je in clubverband kon vermageren
en ik wilde het één keer proberen.
Persoonlijk had ik er weinig fiducie in,
want de ellende bij dikke mensen is, dat
ze rotsvast geloven in hun eigen nood
lot. Ik at me suf en heb ik al die jaren
alleen mijn gezicht in de spiegel gezien.
Verder durfde ik nooit te gaan. En als
ik voor nieuwe kleren een winkel bin
nenging en zo'n verkoopster zei: „Zullen
we even kijken, wat er in maatje 44
hangt" liep ik gelijk door naar de hob
bezakken bij 48. Ik gruwde van mezelf,
maar ik had in mijn eentje het lef niet
om er een streep onder te zetten. Toen
ik begon bij die club woog ik iets meer
dan 92 kilo. Niemand zei vroeger ook:
„Dat is een leuke vrouw", rr „wat
een gezellige dikkerd is da* vier
maanden had ik mijn stre< an
70 kilo berei! T-
der geen notie,
betekent Ik pas .1 maat v\
nou dat tientje voor betalen". En dan
knokken".
loop anders dan vroeger. Met die twin
tig kilo eraf ben ik eindelijk weer een
complete vrouw".
Plumpudding
Ruim een jaar na haar herrijzing uit
eigen plumpudding begon Corrie Phi-
lipsen als een geintje zelf met een
cursus voor te dikke medemensen. Ze
was nog steeds vol van haar eigen
hervonden geluk en wilde met noeste
missiearbeid aan haar naasten de zege
ningen van de groepstherapie brengen.
Inmiddels leidt ze acht clubs en heeft
ze de handen vol aan het innen der
penningen en het opstrijken van de
boetes wegens overgekookte kilo's.
„In het begin zeggen de mensen altijd:
„U praat alleen. Waar moet ik nou
eigenlijk dat tientje voor betalen?". Ze
hebben de gekste ideeën. Denken, dat
het een soort samenzwering is, waarbij
ik als hogepriesteres vóór ga in de
tovercirkel en roep: „Ik bezweer u.
Maak de dames dun. Allelujah". Je hebt
er ook, die voordat ze hier de eerste
keer heengaan van top tot-teen dou
chen, want je weet immers nooit, wat
.je allemaal moet uittrekken bij dat
antwoord ik: „dat is juist en dan heb
mens. Maar het wonder van de „Weight
Watchers" is niks geheimzinnigs. Het is
alleen het samenwerken aan een oplos
sing. Uiteindelijk komt het aan op je
eigen discipline, maar als na die ene
stiekeme moorkop niemand op je vin
gers tikt ligt de tweede taartpunt al
vóór je. In zo'n club als de „Weight
Watchers" helpt de lamme de blinde. Je
tobt allemaal met dat ene probleem. Je
vecht tegen je eigen vetzucht En dan
nog is het een heidens moeilijk karwei.
Dat blijkt wel uit het percentage afval
lers, dat zo'n tachtig procent bedraagt
Die zoeken niet naar andere voedings
gewoonten, maar naar nieuwe smoezen
om zichzelf een rad voor de ogen te
draaien. Ik garandeer ze, dat ze een kilo
per week afvallen, als ze zich strikt
houden aan de richtlijnen. Maar op het
moment, dat ze op de weegschaal stap
pen blijkt, dat ze de spelregels aan hun
laars gelapt hebben. Ze komen aandra
gen met een ziek kind, een weggelopen
dochter. Het gaat niet goed met de zaak.
En daarom hebben ze die moorkop
gepakt en zich in de glazen gestort „U
moet dat begrijpen mevrouw Philip-
sen". „NEE MEVROUW. IK BEGRIJP
DAT NIET. Als u vast van plan bent
om u een ongeluk te blijven eten, hoort
u bij ons niet thuis. Dat is een klare
zaak. Wij hebben niks aan tobberds, die
het voor zichzelf en de anderen verpes
ten. Dit is een lachclub. Geen huilver-
eniging".
Fabel
En de fabel, dat je bij de „Weight
Watchers" sterft van de honger is ook
uit de lucht gegrepen. Wij geven de
mensen geen onmogelijk dieet Probe
ren wel hun eetgewoonten te verande
ren. Er wordt in alle welvarende landen
te veel en verkeerd gegeten. Van onze
ouders hebben we geleerd, dat aardap
pelen met veel sju het hoogst bereikba
re levensgenot is. Hoe vetter hoe better.
Wat wij nu doen is de mensen leren,
hoe je zonder die vette bal gehakt en
al die zoutjes toch best een gezellige
avond kunt bouwen. Ik heb hier een
politieagente gehad, die door haar man
nelijke collega's werd uitgelachen, om
dat ze nooit patat of een kroket nam.
Maar achter haar rug werden wel de
radijsjes uit haar bureaula gepikt.
Na twee jaar missie-arbeid in Rijswijk
kan Corrie Philipsen een indrukwek
kende lijst bekeringen overleggen.
Zoals vToeger op de kermis valt in haar
club het vet van de beenderen als
sneeuw voor de zon. Vrouwen, die in
hun eentje twee kilo afvielen in vier
maanden zagen hun lichaamsgewicht
bij de „Weight Watchers" in dezelfde
tijd met twintig kilo inkrimpen. En dat
is dan nog een routinegeval, waar geen
woord aan vuil wordt gemaakt.
Miss Universe
Anders ligt het met een meisje, dat in
44 weken 40 kilo is afgevallen. Corrie
Philipsen overhandigt een foto, die is
genomen vóór het moment, dat deze
vrouw toetrad tot de club. Inderdaad
kwam ze er toen vierkant voor uit, dat
ze weinig kans zou maken bij de Miss-
Universe-verkiezingen.
„En dan moet u haar momenteel eens
zien", vervolgt ze juichend, „een plaatje
is het geworden. Het moet natuurlijk
uw tiep zijn, maar ik vind 'r geweldig.
Er moet nog ies kilo af en dan is ze
op haar streefgewicht van 61 kilo. Als
ze zover is krijgt ze van mij de speld
met een briljantje voor elke vijf kilo's,
die er af zijn gegaan. En dan te beden
ken, dat ze een jaar geleden nog 108
kilo woog". Ze heeft de maten en ge
wichten geroutineerd en met trots door
gegeven zoals een agrariër zijn prijskoe
aan de jury toont.
Verleiding
„Geloof me", zegt ze, „dit is prachtig
werk. Een vrouw, die te dik is, "wordt
op den duur schuw. Ze durft zich niet
meer te vertonen, niet meer te lachen,
want er valt immers bitter weinig te
lachen.
Dan zeg ik op mijn beurt: „Wees eens
flink. Weersta die verleiding en stop
met verkeerde voedingsgewoonten. Bij
ons mag je ook eten. Moet je zelfs eten.
Maar realiseer je wel, wat je eet Laat
die hand niet automatisch zakken in de
bak met zoutjes en pinda's. Zo'n ver
jaardag kan met een leuk opgemaakt
bakje radijsjes ook best gezellig zijn".
Ze kijkt dampend van vreugde de kring
rond. De anderen knikken, maar het is
overdreven om te zeggen, dat het van
harte gaat
De meeste clubleden moeten er blijk
baar nog aan wennen, dat de. wereld
zonder kroketten, frikadellen en aard
appelen met sju toch een paradijs kan
zijn. Radijs. Radijs.
foto's Mil* Konvrtnka.
Voor de dikke dames is het uur der waarheid aangebroken. De weegschaal, een verticale
offertafel, waarop de ponden geofferd moeten worden, liegt niet en wijst onverbiddelijk de
bedriegster aan.
Weight Watchers, die na taaie strijd van vele weken uiteindelijk op hun streefgewicht zijn aangeland krijgen
als beloning een fraaie draagspeld met een briljantje voor elke vijf kilo, die er af is gegaan.
