Leonie Kooiker nu
pas goed op gang
Wim Sonne velds
e
glorieuze uitvaart
Swingend trio
in Pepijn
Missionaris in geweer tegen
piraten op Filippijnen
Mensenmassa veroorzaakte
chaos op Bv'tenveldert
KORTE METTEN
Zending kerken
alleen op voet
van gelijkheid
:n
m
«NSDAG 12 x - -ii 19<4
L^tDoE COURA
Van een onzer verslaggevers
HSTERDAM De wens van
Wim Sonneveld om begraven te
worden vlakbij de plaats waar
hij zou komen te overlijden, is
in vervulling gegaan. Gistermid
dag werd hij ter aarde besteld
op het katholieke kerkhof Bui-
tenveldert, op een steenworp af
stand van het ziekenhuis van de
Vrije Universiteit dat hem vrij
dag na een tweede hartaanval
niet meer had kunnen redden,
et verlangen van de cabaretier
echter dat de plechtigheid in
alle stilte zou verlopen, is on
vervuld gebleven. Een menigte
van meer dan 4000 belangstel
lenden overstroomde de be
graafplaats en de wegen in de
omgeving om een glimp van het
gebeuren op te kunnen vangen.
Een andere begrafenisstoet
kwam daardoor ernstig in het
gedrang. Het katholieke kerkhof
bood enkele uren lang de weinig
verheffende aanblik van mensen
die met de hoed op het hoofd,
een sigaar in de mond en came
ra's in de hand over graven
renden en in bomen klommen.
Er was op Buitenveldert veel
oprechte rouw, maar zeker
werd de toeloop ook veroorzaakt
door een menigte nieuwsgierig
die zich de kans niet wilden
laten ontgaan om enkele hon
derden grootheden uit de wereld
van toneel, kleinkunst, televisie,
[film en radio bijeen te zien.
Want die waren gekomen om de
laatste eer te bewijzen aan hun
collega en vriend- Een greep uit
de namen: Ko van Dijk, Ton
van Duinhoven, Guus Oster,
Ton Lutz, Kees Brusse, Conny
Stuart, Sylvia de Leur, Ina van
Faassen, Albert Mol, Johnny
Jordaan, Wim lbo, Paul van
Vliet, Simon Carmiggelt, Willem
Nyholt, Willem Duys, Jasperina
de Jong, Joop Doderer, Seth
Gaaikema, Eli Asser en (hoog
bejaard, leunend op 'n wandel
stok) Johan Kaart. En die er
niet waren, hadden bloemen ge
stuurd, bergen en bergen bloe
men.
Aan de teraardebestelling die in
Buitenveldert een grote verkeers-
chaos veroorzaakte, was in de
kapel van de Vrije Universiteit
een korte en sobere rouwdienst
vooraf gegaan waarbij slechts
de naaste familieleden van Win?
Sonneveld (2 broers, 2 zusters
en hun kinderen) en zijn beste
vrienden Huub Janssen en Friso
Wiegersma aanwezig waren. Be
halve door pastoor D. Bloot-
hoofd van het ziekenhuis werd
de plechtigheid ook geleid door
ds. H. Stoffels met wie de caba
retier in de laatste uren van
zijn leven diepgaande gesprek
ken heeft gevoerd. Men hield
geen toespraken en beperkte
zich tot het lezen van bijbeltek
sten. Ds. Stoffels: ..Die sober
heid paste het best bij de lichte
toon en eenvoud waarin Wim
Sonneveld altijd heeft willen le
ven."
Nadat de kist, getooid met gele
en rode rozen, in een zwarte li
mousine naar de begraafplaats
was overgebracht, verrichtte
pastoor Bloothoofd in de kerk
hofkapel een korte absoute. Hij
droeg daarbij niet de gebruike
lijke zwarte koorkap, maar een
wit, groflinnen habijt „omdat
we hier op wens van Wim Son
neveld willen benadrukken dat
de dood ook een feestelijke ge
beurtenis kan zijn". Vervolgens
begon een urenlang défilé langs
het verse graf dat pas eindigde
toen de begraafplaats bij het
naderen van de duisternis zijn
poorten sloot.
„Het meest swingende trio van
Europa", zo noemde de Duitse
pers het trio van de Amerikaan
se pianist George Maycock, dat
op zondagmiddag 17 maart op
treedt in theater Pepijn, Nieuwe
Schoolstraat 21, Den Haag.
George Maycock, geboren in Pa
nama, kwam al in 1948 met een
bi& band naar Europa. In zijn
orkest zat toen ai drummer Big
Fletchit. In die tijd ontstond de
„George Maycock Combo" een
kwintet met Duitse en Ameri
kaanse musici. Het bereisde
van 1953 tot 1965 geheel Europa
en bezocht alle belangrijke jazz
festivals. In 1966 besloot May
cock het kwintet te ontbinden
en een trio te formeren met Big
Fletchit en bassist Noel Gilles-
pi. Deze laatste ging na drie
jaar werken in de band van
Kurt Edelhagen; in zijn plaats
kwam de nog jonge, maar ta
lentvolle Duitse bassist Alfred
Haurand.
Het repertoire van het trio vormt
een mengeling van blues-swing
en be-bop. Zij maakten twee
platen, een met gitarist Rene
Thomas en een met tenorsaxo
fonist Don Byas.
Aleen de naaste familieleden en vrienden stonden rond het graf toen pastoor Bloothoofd het stofofelijk
overschot zegende.
Galerie Balans, Leidsegracht 74
Amsterdam, exposeert van 14
maart t/m 6 april beelden en
zeefdrukken van Iginio Balderi.
Een Startpodium-concert wordt
op zaterdag 16 maart aansttande
gegeven in de Haagse Kunst
kring, Denneweg 64. Voor de
pauze zingt de alt Elisa Gala
ma, begeleid door pianist Thijs
Kramer liederen van Berlioz,
Ketting en Brahms. Na de pau
ze spelen Froukje Wiebenga
fluit en Frank den Herder piano
werken van Milhaud, Saint
Saëns, Fukushima en Martinu.
van onze muziekredactie
In het Haags Gemeentemuseum
heeft de Wethouder van Onder
wijs en Kunstzaken Drs H. J.
Wilzen uit de handen van de uit
gever Frits Knuf het eerste
exemplaar in ontvangst geno
men van de muziekbiblio
theek.
Het eerste, in 1969 verschenen,
behandelde de muziek theoreti
sche werken tot 1800, het twee
de biedt een volledig overzicht
van al wat de boekerij over de
vocale muziek uit de periode
1512 tot 1650 bezit. Het is Marie
H. Charbon, die onder redactie
van Dr. Clemens C. J. von
Gleich de wetenschappelijke
verantwoording vooor beida
werken op zich nam.
Binnen afzienbare tijd volgen er
nog drie: Vocale en instru
mentale muziek van 1650-1800;
Dramatische muziek tot 1800 en
Prenten en tekeningen, een geïl
lustreerde catalogus in twee vo
lumina.
Hiermee parallel loop dan de uit
gave van de catalogi der muziek-
Kostbare
catalogi
Muziek
bibliotheek
feestelijk
aangeboden
instrumenten, eveneens onder
leiding van Dr. Clemens C. J.
von Gleich door Frits Knuf uit
te geven: van de zes geprojec
teerde delen heeft het eerste
over Hoorns en trompet-achtige
blaasinstrumenten, door L. J.
Plenckers verzorgd, inmiddels
het licht gezien.
Frits Knuf sprak in zijn dank
woord aan Wethouder Wilzen,
Directeur Wijsenbeek, Conser
vator von Gleich, Assistente
Charbon en administrateur Fre-
quin zijn vreugde uit over het
'totstandkomen van deze daden
ten dienste van een bibliotheek,
„een onwaarschijnlijk mooie
collectie", die hij „een van de
weinige goed beschrevene ter
wereld" noemde.
Wat de mondiale betekenis hier
van is kan men eerst beseffen,
als men weet, dat deze kostbare
en ook uiterlijk bijzonder aan
trekkelijke catalogi in oplagen
van 1500 exemplaren over de
Oude en Nieuwe wereld worden
verspreid: de ondervinding
heeft geleerd, hoe prikkelend
deze vorm van kennisgeving
reeds Is geweest.
Waardoor het initiatief van Dr.
Daniel Frangois Scheurleer
(1855-1927), die de grondslag
legde voor de collectie en
vens de eerste, reeds lang uit
verkochte catalogus samenstel
de, steeds rijke vluchten zal
gaan dragen.
Drummer Big Fletchit
Leonie Kooiker: „Ik schrijf maar raak",
„O, ik schrijf maar wat raak,
hoor", beweert Leonie Kooi
ker, van wie dit najaar het
vijfde boek verschijnt „De
heksensteen", waarvan de
schrijfster nu nog maar nau
welijks weet hoe het afloopt.
Het is nog niet af, maar uitge
verij Ploegsma heeft wel zo
veel vertrouwen in de 46-jarige
moeder van vier kinderen, dat
de dummy, precies een boek,
maar dan met vrijwel alleen
lege bladzijden, gemaakt kon
worden, met titelplaat en al.
Leonie Kooiker werd drie jaar
geleden bekend als „de schrij
vende huismoeder", die als op
eens een krater sloeg in de
kinderliteratuur met „Het mal
le ding van bobbestiek", dat
de gouden griffel van 1971
won.
Het was inderdaad haar eerste
boek, dat spoedig werd ge
volgd door „De boevenvan-
gers", „De diamant van de pi
raat", „De dochter van die
schilder op de berg" en nu
weer „De heksensteen". En nu
ze toch aan de gang is, lijkt de
produktie pas goed los te bars
ten. Leonie meldt in een niet
te volgen tempo haar plannen,
waarvan blijft hangen dat zij
iets wil schrijven voor volwas
senen en nog iets voor kinde
ren en sprookjes en gedichten,
want dat deed ze al eerder.
Lentedag
Want de schrijfster in dat gro
te huis aan de dijk in Papen-
drecht is niet de mevrouw die
op een mooie lentedag achter
een fonkelnieuwe schrijfmachi
ne ging zitten met het blanco
papier te linker zijde en de
montere gedachte, NU ga ik
eens een boek schrijven waar
men van op zal kijken.
In tegendeel. „Bobbestiek"
was inmiddels al tien jaar oud
en moedeloos opgeborgen na
een negatief advies van het
toenmalige Kris Kras, het
jeugdblad waarvoor Leonie
Kooiker verhaaltjes en gedicht
jes schreef.
Die verhaaltjes en gedichtjes
vielen doorgaans in goede aar
de, evenals het vervolgverhaal
„De (fiamant van de piraat",
bedoeld als kort verhaal, maar
door Kris Kras dermate ge
waardeerd, dat er alsmaar
vervolgdelen op verschenen.
Ploegsma gaf die delen later
ais boek uit.
Maar haar eersteling, Bobbe
stiek dus, vond Kris Kras
NIET goed- „Schrijf het maar
niet over, doe er maar verder
niks mee", was het advies.
Zonder werk
Leonie: „Toen Kris Kras niet
meer verscheen, zat ik opeens
zonder werk, eigenlijk. Ik
schreef nog wel cursiefjes voor
Arts en auto, maar ik kon de
kinderverhalen niet meer
kwijt. Toen heb ik het malle
ding van Bobbestiek maar
naar Ploegsma gestuurd en die
vond de eerste 25 bladzijden
goed. De rest heb ik moeten
herschrijven; de verkoop van
bobbestiek is bijvoorbeeld
nieuw. We hebben het allemaal
samen geschreven".
—We allemaal?
„Ja, want alles is zo'n beetje
echt gebeurd. M'n zoon Bobbie
was ook altijd bezig mengsel
tjes te maken en er kón toch
wat van komen..".
Leonie: „We reden eens over
de dijk, in de richting van die
stoplichten, toen we een prach
tige lucht tegemoet gingen. Ik
zei, weet je wat, ik rij recht
op die lucht aan. Natuurlijk
kan dat niet, maar de kinde
ren waren woedend, omdat het
niet ging. Ik had het ze toch
beloofd".
De dijk, de toeter, het water,
alles uit het malle ding van
bobbestiek is in Papendrecht
te achterhalen, er komt een
vijfde druk van, heeft Ploegs
ma beloofd. „Ik weet niet
waarom juist DIT werk zo po
pulair is geworden; al die kin
derbriefjes die ik krijg".
Dat Leonie Kooiker „maar
raak" schrijft, is natuurlijk
niet waar, al zegt ze het twee
keer. „De dochter van die
schilder op de berg" heeft wel
degelijk Iets te zeggen voor
meisjes van tien tot dertien
jaar, nog afgezien van de 100
procentige oplossing humor,
die Leonie in dit boek ver
werkt. En wat dit najaar moet
verschijnen heeft, ondanks alle
hekserigheid een boodschap
aan de anti-dolle Mina.
„Nou, het gaat over een jonge
tje dat in het wagentje van
zijn grootmoeder een steen
vindt, waamee je wat in de
toekomst kan kijken en zo. Die
stenen hebben vrouwen over
de hele wereld, allemaal hek
sen dus, die het wereldgebeu
ren een beetje in de hand hou
den. Ze sturen elkaar borduur
werkjes, maar het zijn dus
brieven. En ze willen niet dat
die jongen een heksensteen
heeft. Eerst komen er twee
heksen om hem die steen af te
nemen, dan vier en vijf en als
het Jongetje met zijn groot
moeder naar ee nhuisje in het
bos gaan die grootmoeder
vindt het best. die weet dat de
steen in de toekomst tóch bij
de jongen terecht komt ko
men ze met de bus...".
Wat de boodschap achter het
verhaal is: „Dat jongetje zegt
dat hij nooit heks kan worden,
dan zou hij toch een meisje
moeten zijn. Ik bedoel maar.
dat vrouwen hun eigen taak
hebben, er zijn van die vrou
wen, die roepen dat ze even
goed zijn als de man. Maar
dat is niet waar, vind ik, ze
zijn ènders".
Progressief
Dit klinkt heel progressief en
dat is Leonie Kooiker natuur
lijk ook wel. maar misschien
meer ln gedachten. Ze zegt
aarzelend: „Ja, Ik ben erg
goedgelovig en gemakkelijk
door anderen te beïnvloeden".
Dat bleek al. toen één me
vrouw van Kris Kras „Het
malle ding van bobbestiek"
naar de vergeethoek kon ver
wijzen.
Maar aan de andere kant
spreekt uit de boeken van Leo
nie Kooiker erg veel persoon
lijk initiatief en geestelijke
vrijheid, ,,'t Kan me niks ver-
blotekonten", zegt vader Beer
In „De dochter van". Leonie:
„Nee, Ik ben ook niet erg Cal
vinistisch. Maar als Ploegsma
zou hebben gezegd dergelijke
uitdrukkingen niet te kunnen
verkopen, kan ik hem geen on
gelijk geven. Anders lag het
met m'n nieuwe boek- Er zou
den te veel moeilijke woorden
in staan.. En ik zou de scène
moeten veranderen waarin jon
gens een fabrikant ervan
beschuldigen vies, ongekeurd
vlees in blikjes te stoppen.
Maar bijvoorbeeld, diefstal
van schilderijen spreekt kinde
ren niet zo aan, dat vinden ze
niet echt erg. Wèl, dat iemand
vies vlees In blikjes stopt".
Leonie Kooiker heeft haar zin
gekregen, want hoe aarzelend
misschien ook, naar het lijkt,
als iets MOET, dan moet het.
En anderes zijn er nog méér
uitgevers.
F. J. BROMBERG.
Wat in het zuiden van de Filip
pijnen gebeurt, is niet op de
eerste plaats een godsdienst
oorlog tussen Moslims en
christenen, maar een actie van
rebellen en piraten, toegelaten
door corrupiie autoriteiten, al
dus de Spaanse jezuïet Teodo-
ro Urrutia (60), sinds twaalf
jaar werkzaam op het Filip
pijnse eiland Olutanga, ten zui
den van Mindanao, in een ge
sprek met het ANP.
Vanaf oktober vorig jaar was
de pater in Spanje. Zijn pro
vinciale overste had hem opge
dragen de Filippijnen tijdelijk
te verlaten, aangezien zijn le
ven werd bedreigd. De missio
naris bracht cok korte bezoe
ken aan België, Duitsland en
Nederland om de situatie uit
een te zetten en om fondsen te
vergaren voor de duizenden
van Olutanga, die verdreven
werden van huis en haard. Of
het leger de laatste tijd ook op
dit eiland, zoals vorige maand
op het zuidelijke Jolo, tussen
beide is gekomen, was hem on
bekend.
Sinds de onllusten in 1972 in
oostelijk Olutamga uitbraken,
zijn, aldus pater Urrutia
15.000 van de 21.000 inwoners
naar elders gevlucht. De zes
duizend die bleven, dreigen
van honger om te komen. Hun
oogsten zijn door de rebellen
gestolen en eldars verkocht.
Bovendien teisterde grote
droogte het eiland.
Meer dan duizend hu'zen wer
den verbrand, dertien dorpen
zijn weggevaagd, de veestapel
is verdwenen, ruim honderd
motorboten van de vissers aijn
gekaapt. Er is praktisch geen
schip meer over. de lijken van
de vissers spoelden aan.
Aanleiding tot de onrusten was
volgens een jezuiet een conflict
over een lap grond tussen een
moslim en een christen. Op 25
april 1972 doodde Teba Hayie
de christen Apiac. Onder meer
met zijn broer Hadje brandde
hij het hele dorp Tandokomo
kapel incluis plat. Toen
in Tabian christenen van buiten
het eiland twoe mosl'ms dood
den, verwoestten de gebroeders
Hayie ook dit gehele dorp.
Over en weer werden huizen
verbrand.
Het resultaat was een volks
verhuizing en een vlucht van
tienduizend mensen. Omdat de
bevolking de politie cn de ma
rechaussee, die steekpenningen
aannamen cn meededen aan
de plunderingen en moordpar
tijen, n:et vertrouwde, nam
men het recht in eigen hand.
Van meet af aan probeerde
pater Urrutia dit te voorko
men. herhaaldelijk preekte hij
tegen de vooroordelen: „Niet
alle moslims zijn slecht en niet
alle christenen zijn goed". Hdj
schreef artikelen in de krant
en bezocht de gouverneur van
de provinoie Zuid-Zamboanga
met het verzoek een betrouw
bare legereenheid te sturen.
Hij diende een officiële aan
klacht van brandstichting en
van mishandeling van gevan
genen in tegen sergeant Juga-
dora. Het gevolg was alleen
dat h'j zelf een dag in de ge
vangenis belandde. Op ver
schillende plaatsen organiseer
de hij vredesconferenties.
Maar het resultaat bleef veelal
uit, omdat de autoriteiten niet
ingrepen en het leger niet ver
scheen, hoewel de eilandbewo
ners zowel christenen als
Moslims erom vroegen.
Op 4 juli 1972, zo vertelt pater
Urrutia, vermoordde Hadje
Unas met zijn zonen en mede
standers zestien personen van
wie negen kinderen op afschu
welijke wijze. De missionaris
maakte foto's van de lijken ten
leidde de begrafenis. Binnen
een jaar bleken de moorde
naars weer uit de gevangenis
te zijn en hun praktijken onge
hinderd voort te zetten.
In juni 1973 bereikte de actie
van de piraten vanuit diverse
eilanden een ongekend hoogte
punt. Om aan de kapmessen te
ontkomen liepen christenen de
zee in, waar ze ten prooi vie
len aan de haaien.
Weer schreef de missionaris
aan de autoriteiten met het
dringende verzoek om eindelijk
recht en vrede te herstellen,
hdj telegrafeerde en ging zelfs
naar Manila. Hij 'legde door
getuigen ondertekende rappor
ten voor met gedetailleerde ge
gevens en namen van misdadi
gers en slachtoffers. Maar als
er al orders kwamen van de
generale staf dan werden ze
niet uitgevoerd door corrupte
en dronken ondergeschikten
ter plaatse, aldus pater Urru
tia, die eergisteren naar de Fi
lippijnen s teruggekeerd.
k Ds. mr. C. B. Posthumus
Meijies (50), predikant te Am-
sterdam is benoemd tot voor
zitter van de Nederlandse Zen
dingsraad, een oecumenisch
orgaan waarin dc protestantse
kerken samenwerken. Ds. Pos
thumus Meijies was na ziin
rechtenstud'e eerst verbonden
aan het ministerie van buiten
landse zaken en werkte daarna
vier jaar cp het NAVO-secreta-
riaat in Parijs. Vervolgens stu
deerde hij theologie en was
twee jaar algemeen secretaris
van de A.M.J.V. te Rotterdam.
André Appel (52) zal 1 okto
ber aftreden als secretaris-ge
neraal van de Lutherse We
reldbond. waarbij ongeveer
72,5 mijoen lutheranen zijn
aanges'oten. Hij wordt presi
dent van de 235.000 leden tel
lende lu herse kerk "Vin Eizas
Lotharingen. H i vervulde zijn
functie sinds 1965.
De drie eyafgellsche kerken
en de vijf fcaSMfcke bi**»>
men van"* Noordrijrr-Wcstfalen
zijn erin geslaagd om bij tach
tig procent van de bevolking
"kerkelijke Informatie op de
keukentafel" te krijgen, dank
zij speciale bijlagen in de re
gionale pers. Twee bijlagen
werden verzorgd met een opla
ge van 3,5 miljoen exemplaren
over de onderwerpen "vrijheid
vakantie en godsdienst" en
"raad en hulp".
De aartsb:ssclj9prV#n EftrJJp,.
kardinaal Frangois Marty
heeft de gelovigen van z:in
diocees herinnerd aan de ver
plichting om voor theolog'sche
publlkaties kerkelijke goedkeu
ring te verkrijgen. Theoing'sch
onderzoek, zo zegt dc kardi
naal moet binnen de kerk ge
schieden. Bovendien heeft de
gelovige gemeenschap er recht
op, dat de bisschop in deze zijn
plicht als bewaarder en bevor
deraar van het geloof nakomt.
West-Duitsland telt momen
teel tweeënveertig diensten
voor zielzorg per telefoon. Er
zijn er nog vier ln oprichting.
Zij worden olk voor een derde
deel beheerd door katholieken,
protestanten,, dan wel belden,
samen. Het aantal medewer
kers bedraagtzc.st,"enhcrje-x',
bij v.ie dokters, psychologcr,
theologen en adv'srurs op lie?
gebied van huwelijk en sociale
kwesties. Het aantal hulpzoe
kenden neemf gestadig toe,
vooral in geestelijke moeilijk
heden, druggebruik, en bij
zelfmoordpogingen en ziekte.
Staflid wereldraad
in Zuid-Afrika
Tot 14 maart brengt een van
de topmensen van de Wereld
raad van Kerken dr. Lukas VI-
schcr, een werkbezoek aan
Zuid-Afrika.
Dr. Vlscher 's hoofd van de af
deling geloof en kerkorde van
de wereldraad, de afdeling die
speciaal belast is met theologi
sche zaken eo stud es. Zijn be
zoek aan Zuid-Afrika vloeit
voort uit een reeds lang be
staande uitnodiging, in het bij
zonder gedaan door instellin
gen voor theologische training.
Tilden* zijn verblijf in Zuid-A
frika gaat dr. Vischer onder-
moer naar Johannesburg.
Kaapstad. Durban en Pretoria.
Z'jn komst trekt de aandacht
omdat mensen van de wereld-
r ad. onder wie bi|\oorbeeld
het N derlandse lid van het
Cf itralé Comité. de Lefda»
hoogleraar dr. h. Berkhof, de
laatste tijd veelal geen toestem
ming meer kregen de Repu
bliek vam Zuid-Afrika binnen te
komen.
De Christelijke zending is een
nieuw tijdperk binnengegaan,
zij staat niet meer in het teken
van het eenrichtingverkeer van
het westen naar de zogenaam
de jonge kerken in andere we
relddelen.
Ook veie mensen in het avond
land (behoeven de bevrijdende
evangelieboodschap van Jezus
Christus. Deze wereldwijd aan
invloed winnende opvatting
heeft dr. Hans Thimme, preses
van de Evangelische Kerk van
Westfaien (Duitsland) nog eens
krachtig onderstreept, op een
in Bielefeld gehouden wereld-
zendingsdag")
Hij deed dit ln een verslag
over de eerste bl'aterale ont
moeting van vertegenwoordi
gers van West Duitse en Indo
nesische kerken. Tijdens dit op
Java gevoerd overleg hadden de
Indonesische deelnemers du'dc-
lijk gemaakt dat hun kerken
ook zelfstand'?? z 'n, en dat het
contact m'-t cle Du:,se V.crkrn
en hun zerdrn"s:n,;taT't;o': er
s phts een t'ssen partners op
voet v->n pe,?:' r>-" z'jn.
TV', o aldus ds.
Thimitit, houdt Ür bi d n
het va We te ■-
sohaffen van -1 c-
De weste te kt i;\ .1
patriarcha'e ma rhti-ltov.'. C
door rijke wcstcir.e.
gaat om wederzijds geven en
ontvangen. Met hun geloof en
geest hebben de andere Chris
tenen ons vaak meer te geven,
aldus de Westfaalse Synode
preses, dan wij met ons geld
hen.
Deze zaak speelt ook in Neder
land. Begin april b.v. komt ds.
Lutrko Handojo (37) vanuit
zijn stadsgemeente in Djakarta
met vrouw en vier kinderen
naar Nederland waar de syno
de hem heeft benoemd tot mis
sionair predikant in ons land.
WERELD
