„Pilletje voor de pep"
leidde tot jarenlange
grauwe verslaving
„Mens,
je bent niet
wijs"
duf werd. En eigenlijk had ik
tóén pas goed door dat het alle
maal door die pillen kwam. Me
teen heb ik toen alles aan de
kant gegooid. Daarna heb ik
nog wel wat geslikt, maar alleen
waar het voor was."
„Het was een enorme ervaring. Ik
voelde de zon weer, ik rook de
rozen. Ik had het gevoel dat
ik wakker werd na jaren gesla
pen te hebben"
Organisatie
In hef voorjaar van 1012 stond
er in het maandblad Spreekuur
Thuis (nu'„Mensen van nu" ge
heten) een artikel, getiteld,,-
Tranquillizers: moderne tover
ballen?" Dat was op het mo
ment dat zich bij mevrouw
Lambooij de grote ommekeer
had voltrokken. Ze las het arti
kel, dat haar uit het hart gegre
pen was, -en schreef een brief:
en nu lees ik eindelijk, dat
er honderden, misschien wel
duizenden zijn die „het" ook heb
ben". Ik vraag me af hoe het
komt dat ik daar nu pas achter
kom. Hebben al die andere
tranquillizergebruikers hun ei
genlijke probleem verzwegen,
uit angst om voor „anders" te
worden aangezien?"
Op de publikatie van haar
brief kwamen acht reakties. Me
vrouw Lambooij schreef naar
die acht. Ze was er van over
tuigd, dat er duizenden in een
constante bedwelming leven,
voor wie contact met lotgenoten
veel goeds zou kunnen doen.
Een volgende oproep in „Men
sen van nu", met een aanbeve
ling van dr. Trimbos, zorgde
voor 150 reakties. En toen ging
het rollen. Er volgden publika-
ties in dag- en weekbladen, via
radio en t.v. Er hebben zich nu
ruim 400 mensen aangemeld. Er
zijn al gespreksgroepjes van lot
genoten geweest, er zijn al 70
contactadressen waar men kan
aankloppen, er zijn enkele tele
foonnummers constant bereik
baar voor wie in moeilijkheden
zit. Na de tv-uitzending van
NOS-Werkwinkel, afgelopen
zondag, waarin om deskundige
hulp gevraagd werd, boden
ruim 400 vrijwilligers hun mede
werking aan, waaronder een
aantal deskundigen zoals artsen,
psychologen, maatschappelijk
werkers. Aanstaande zondag zal
de tv-uitzending „Een klein uur,
U" aan de hulporganisatie ge
wijd zijn. Het is ineens hard
gegaan. „Het is me gewoon
overkómen".
De volgende stap is het losma
ken van de organisatie van
„Mensen van nu". Dit blad heeft
tot nu toe alle kosten voor zijn
rekening genomen en veel hulp
gegeven. Voor een aparte stich
ting is de acte vorige week voor
de notaris gepasseerd. Als offi
ciële naam heeft men gekozen:
„Hulpdienst Mensen van Nu -
voor gebruikers van kalmeren
de en stimulerende middelen".
Brieven
En dan zijn er nog de brieven
die mevrouw Lambooij iedere
veertien dagen naar haar „ver
wanten" stuurt. Brieven die uit
haar hart komen. Een paar ci
taatjes:
wat het is te ondervinden dat
je geen uitzondering bent, dat
zeer velen in hetzelfde schuitje
zitten als jij. Voelen hoe bevrij
dend en ontspannend het is als
je jezelf mag zijn. Tot je verras
sing merken, dat ook een ander
veel menselijker bij jou over
komt, nu jij je masker hebt
laten vallen en dus ook de ander
niet meer dwingt om het zijne
op te zetten..."
maar als je die genezing als
een wonder beschouwt dat je
zomaar in de schoot valt, moet
ik u teleurstellen. Je moet het
zelfs heleméól zelf doen..."
iand die jarenlang verslaafd
lan kalmerende middelen,
„tranquillizers", is me-
v Elly Lambooij-Clabbers,
jaar, wonende in Eindhoven,
thuwd -en moeder van twee
^ons. Zij is na zeven jaar
niet zonder strijd) haar
erslaving te boven gekomen,
n rond haar is nu een organi-
tie ontstaan die lotgenoten
il helpen te komen tot een
ven zonder pillen. Op een ma-
er die in veel gevallen de
lige doeltreffende therapie
lijkt: gewoon met elkaar pra-
over de problemen. In
laats van pillen: een mens.
leem bijvoorbeeld een huis-,
die het- op een gegeven
oment niet meer aankan. Ze
r haar toeren bij de
uisarts, die haar tranquillizers
lorschrijft. Volgende maand
rugkomen. Volgende patient.
de volgende maand is er
atuurlijk niets veranderd. De.
'ouw heeft haar problemen
:hter een gordijntje van kal-
erende middelen weggestopt,
ar ze heerlijk verder liggen
wroeten en de zaak steeds
er vergiftigen. Een nieuw re
pt, eventueel voor een wat
equenter gebruik en van een
vaardere samenstelling. Maar
toestand verergert slechts, de
ouw krijgt het etiket „neuroti-
h" opgeplakt en kan daarmee
erder door het leven. Jaren-
ng eist ze voox-tdurend de tijd
van arts of psychiater om
n een tipje van de sluier te
ten oplichten waarachter de
linhoop van problemen ligt
igestapeld en om een nieuw
cept te halen. Zou zo'n lijdens-
IA- e8 nodig zijn geweest als de
uisarts even de tijd en aan-
icht had weten op te brengen
haar te luisteren?"
et is goed dat de tranquillizers
zijn, geeft mevrouw Lam-
,,boij toe, met name in de psy-
uatrie. "Maar ze worden zo
lakkelijk verstrekt. Als je een
3ede huisarts hebt, zal hij pro-
te ontdekken wat ef wér-
ilijk aan de hand is. De mees-
n zeggen echter: ik zal je wat
3ar je rustiger van
ordt."
e mensen die veel kalmerings-
Tci> liddelen slikken vertonen vol
gens mevrouw Lambooij vaak
fn grote overeenkomst van ka-
akter. „Ze zijn emotioneel,
vergevoelig, ze zijn overdreven
erfectionistisch, ook voor zich-,
elf, wat inhoudt dat men zich-
niet kan toestaan om te
lien; ze zijn overgevoelig voor
mening van anderen, worden
raag door iedereen aardig ge-
onden en proberen daarom te
assen in ieders straatje. Met
ndere woorden: ze spelen niet
fa maar wel vijfentwintig ver-
i fchillende rollen,waar ze vroeg
laat uitvallen, wat ze van
(ichzelf niet kunnen accepteren",
^aar is eigenlijk de schuld te
'eken van die pillenslikkerij
verslaving daarvan? „In fei
ie schuldige;onze maatscha
onrs cultuur, waarin je ni
Een pilletje voor de pep, zong Jasperina
de Jong. Een pilletje voor de pep.
Maar behalve voor de pep zijn er pilletjes
voor het slapen, tegen het slapen, tegen
depressieve buien, tegen driftbuien, te
gen de zenuwen en noem maar op. Iedere
gemoedstoestand is wel te onderdruk
ken of versterken met een pilletje.
Mevrouw Elly Lambooij: „Ondervinden dat je geen uitzondering bent, dat je niet meer
op je tenen hoeft te lopen, dat je je masker mg^ afzetten".
dat hardheid en stoerheid
echt geen waarden zijn om zo
hoog aan te slaan, maar dat we
in tegendeel blij mogen zijn dat
onze aard zich verzet tegen die
keiharde maatschappij, dat we
trots mogen zijn op onze gevoe
lens en bezieling."
Zelf zegt ze over haar brieven:
„Ik sta verbaasd over mezelf,
weet je dat? Ik leer van mezelf;
als ik weer zo'n brief heb ge
schreven en is lees 'm nog eens
over, dan heb ik er zelf ook
weer wat aan. Dat schrijven en
deze organisatie zijn ook een
vorm van zelfbehoud; ik zou
niet weten waar ik anders nu
zou zijn."
Dat haar brieven aanslaan'
blijkt duidelijk uit de reakties
van lezers:
dit is de realiteit van alle dag,
van uur tot uur.."
uw verhaal is ook mijn ver
haal..."
ik weet niet hoe ik u moet
bedanken voor alles wat u al
gedaan hebt en nog doet voor
mensen in nood.."
ook ik heb in de gaten gekre
gen dat je er zélf met hulp van,
en a'a'n anderen doorheen moet
komen. Ik wil met u en al de
anderen vechten voor een ge
zond lichaam en een gezond le
ven zonder pepmiddelen..."
De strijd blijft
De strijd om aan de verslaving
te ontsnappen is niet eenvoudig.
Ook zelf moet mevrouw Lam
booij er dagelijks voor vechten.
Als er een pessimistische bui
aan dreigt te komen, gaat ze
bewust alleen vrolijke dingen
doen. „Wat ik vooral niet doe:
naar het nieuws luisteren, de
krant lezen en stil gaan zitten
voelen hoe naar ik ben en'hoe
verschrikkelijk alles is. Natuur
lijk moet je weten wat er gaan
de is in de wereld, maar daar
voor is het nog tijd genoeg als
ik er weer tegen kan"
Wat Elly Lambooij nog wel even
kwijt wil: „Men bralt tegen
woordig zo vaak over maat
schappijhervorming. Veel men
sen maken zich druk om proble
men elders in de wereld, terwijl
ze zich om een familielid of zelfs
de eigen huwelijkspartner niet
druk maken. Het is misschien te
vaak een excuus om hier niets
te hoeven doen, om niet uit de
tv-stoel op te hoeven staan om
een buurman die in de knoei zit
te helpen. Met onze organisatie
zijn wij concreet bezig voor deze
mensen en daarmee verbeteren
we ook iets aan deze maat
schappij".
WILLIBRORD RUIGRÓK1
Mevrouw Lambooij is (per brief
kaart, met de vermelding „infor
matie") te bereiken in Eindho
ven. De Stoutheuvel 38. „Een
klein uur U" over tranquillizers
begint zondagavond om tien
over negen, op Nederland I
0p zich zijn die pillen een goede uitvin
ding; als ze maar goed gebruikt worden.
Ze hebben echter een duidelijk negatie
ve kant. Want er leven in Nederland dui
zenden mensen, vaak onmerkbaar voor
hun omgeving, in een suffige verslaving
van kalmerende of stimulerende midde
len. Cijfers daarover zijn moeilijk te ver
zamelen, maar een feit is dat we met
z'n allen een onvoorstelbare berg pillen
s'ikken.
meer emotioneel mag reageren.
Maar dat is zo'n vaag begrip en
je kunt er niet veel aan verande
ren. Het komt ook door de mis
standen in de gezondheidszorg,'
waar velen maar langs elkaar
heen werken. Het komt ook
doordat de behandeling door
een psycholoog niet door het
ziekenfonds betaald wordt; je
bedenkt je wel als je hoort dat
een behandeling dertig tot veer
tig uur gaat duren van minstens
50 gulden per uur, natuurlijk
zonder garantie op volledige ge
nezing. En tenslotte komt het
omdat huisartsen het te druk-
hebben en vaak te weinig psy
chologisch inzicht hebben en
dan maar snel pillen voorschxuj-
Niet wijs
Hoe is het bij haarzelf begon
nen? „Na een actief leven vóór
m'n trouwen, kwam ik daarna
op een eenzaam flatje. Ik werd.
nerveus. Vooral na de geboorte
van ons eerste kind ging ik ge
makkelijk huilen, schreeuwen,
ik werd misselijk. De huisarts
meende meteen de reden te we-
ten: psychische labiliteit na de
bevalling. Na vijf minuten stond
ik weer buiten, met pillen. Maar
de klachten verminderden ixiet
en ik werd duf. Na vier weken
ging ik terug. Oh, ik geef je wel
wat anders, zei de dokter. En zo
ben ik zeven, acht jaar verder
gegaan, verdwaasd. Ik rook
geen bloemen meer, ik voelde
de zon niet meer. Ik had een
vreselijke angst. En een angst
voor de angst. Ik ging nergens
meer heen, durfde me niet meer
te laten zien op verjaardagen,
bij familie. Bezoek belde ik af
•omdat ik machteloos van paniek
op bed lag."
„Ik heb al die jaren niet beter
geweten. Ik dacht: die pillen zijn
nog m'n enige houvast. En dat
schijnt iedereen te denken: ik
heb ze nu eenmaal nodig."
TRANQUILLIZERS
VERDOEZELEN
ALLES ZO ZALIG,
MAAR JE WEET
VERDRAAID GOED
DAT DE ROMMEL
ZICH ACHTER
HET GORDIJN
OPSTAPELT
Plotseling kwam de totale om
mekeer. Mevrouw Lambooij
had intussen overal potjes en
doosjes pillen staan, voor alle
mogelijke gelegenheden. Ze slik
te eigenlijk alles door elkaar.
Het resultaat was, dat ze op een
gegeven moment jeuk kreeg en
een ernstige huiduitslag. De
huidspecialist die haar onder
zocht mompelde: „Het lijkt wel'
op medicijnvergiftiging", en
vroeg haar of ze wel eens medi
cijnen slikte. Toen Elly Lam
booij aan het eind gekomen was
van de lijst van spullen die ze
allemaal slikte, riep de arts uit:
„Mens, je bent niet wijs!" Het
vonnis luidde: meteen alles la
ten staan, zelfs geen vitaminepil-'
letjes meer slikken.
Van een verschrikkelijke week
(vanwege de ontwenningsver-'
schijnselen) kwam ze terecht bij
een zenuwspecialist d ie haar me
teen wéér een medicijn voor
schreef. „Drie dagen heb ik ze
geslikt en ik merkte, dat ik weer
