VERMISTE KINDEREN
Wat
beweegt
een kind
van
huis weg
te lopen
In de kelder van een Rotterdamse
snackbar begint speurtocht naar
De Rotterdamse poli
tie, afdeling vermiste
kinderen, is uiteraard
op de hoogte van het
werk van de Stichting
Vermiste Kinderen.
Men zag echter liever
een betere coördinatie
tuissen de Stichting en
de politie. Men hoopt
binnenkort ook een ge
sprek te hebben. „Het
is jammer als er door
beide partijen dubbel
werk gedaan wordt,
want dat is niet nodig.
Iedere hulp is wel
kom, maar er moet nu
eenmaal coördinatie
zijn. Particulieren zou
den in het geval van
een misdrijf wel eens
waardevolle sporen
kunnen uitwissen", al
dus een woordvoerder
van de Rotterdamse
politie.
ROTTERDAM - Een wat vochtig keldertje van
hoogstens vier bij vier, volgestopt met overladen
bureaus en keurig gerangschikte dossiers: het ze
nuwcentrum van de Stichting Vermiste Kinderen
in de Rotterdamse Jacob Catsstraat. Achter de
onophoudelijk rinkelende telefoon mevrouw H. J.
de Jong, die tussen de bedrijven door de handel
en wandel van de Stichting vertelt.
„We houden ons bezig met „weglopers". Kinderen,
die om de een of andere reden de wijde wereld
ingetrokken zijn. De ouders maken zich vreselijk
ongerust en bellen ons. We hebben nu 59 aanmel
dingen van vermiste kinderen gehad en we hebben
er 56 teruggevonden", vertelt mevrouw De Jong
niet zonder trots. Van een actiecomité, twee jaar
geleden opgericht om Anita Pothtiis op te sporen,
is de stichting uitgegloeid tot een bijna professio
neel team van speurders. Het eerste geval, dat het
actiecomité behandelde, de vermiste achtjarige
Anita waarover in Rotterdam veel te doen geweest
is, heeft men helaas niet tot een succesvol einde
kunnen brengen. Anita werd ruim een maand na
haar verdwijning in 1972 vermoord in het water
gevonden. Een gelijktijdig spelend geval kon door
het comité echter wel worden opgelost. „We had
den helemaal niet het idee een blijvende stichting
of zoiets op te richten", vertelt mevrouw De Jong.
„Maar die jongen van 14, die toen vermist werd,
woonde vlakbij Anita. We konden dat geval toen
gewoon niet weigeren. Toen dat tot een goed einde
kwam, waren er weer andere ouders, die ons
ijtroegen te helpen bij het opsporen van hup wegge
lopen kind".
hebben toen met Anita fouten gemaakt. We
Waren te impulsief. Dat heeft iemand bij de Rotter
damse politie ons nooit kunnen vergeven. Hij wei
gerde gewoon alle medewerking en zei zelfs eens
tijdens een gesprek met de commissaris hier. dat
hij ontslag zou nemen alswij niet met ons werk
•ophielden. Hij is nu overgeplaatst en ik denk dat
|ln de kelder van een snackbu.r huist de Siich-
jting Vermiste Kinderen.
het nu wel beter zal gaan", aldus een ander bestuurs
lid de heer Derek. „We zijn niet tegen te houden.
We vechten door", voegt mevrouw De Jong cr
strijdlustig aan toe.
Verhalen uit de nog korte historie van de Stichting
zijn er al genoeg. Zo was er de jongen van achttien,
die zo maar op een ochtend vertrokken was. „We
kregen eén telefoontje van zijn ouders toen hij al
drie maanden weg was. Dan is het wel heel moeilijk
om aanknopingspunten te vinden", aldus de heer
Derek. Allerlei instanties hielpen mee om achter de
verblijfplaats van de jongen te komen. Variërend
van burgerlijke stand, waar men zijn paspoortnum
mer opzocht tot Gewestelijk Arbeidsbureau, waar
men de dossiers nazocht. Uiteindelijk werd hij na
een half jaar intensief speuren gevonden in Maas
tricht waar hij in een hotel werkte".
Er zijn ook spannende zaken aan de orde geweest.
Zoals het 15-jarige licht-debiele meisje met een
nierafwijkin'g Corrie, „Ze was door haar moeder in
een inrichting in Leiden geplaatst, omdat ze door
haar geestelijke gesteldheid niet thuis kon blijven.
Op een dagje uit naar Den Haag verdween ze ineens.
Uiteraard werd de kinderpolitie ingeschakeld, maar
zonder resultaat".„Tja, die kinderpolitie kan zich
moeilijker dan wij op een enkel geval concentreren",
valt mevrouw De Jong in.
Waarna het verhaal weer verder gaat: „De moeder
belde ons, eerst om Corrie's vermissing op te geven,
later om ons te vertelen, dat ze een brief van haar
dochter had gekregen met het poststempel Tilburg".
„We zijn tot twee keer toe naar Tilburg gereisd om
haar daar te zoeken en om met de politie te praten,
die overigens alle medewerking verleende", voegt
de heer Derek er aantoe, die kennelijk zeer nauw
bij de zaak betrokken is geweest. Uiteindelijk kwam
er een tip, dat het meisje bij een man in Den Haag
verbleef. Napluizingen bevestigden die berichten.
Toen begon het spannender werk. De man, die een
alcoholist bleek, werd door heel Den Haag door
leden van de stichting geschaduwd. Men postte op
plaatsen waar men hem verwachtte. ,,0p een gege
ven moment kwam hij met het meisje bij een cafc.
Mpar wij Hebben geen enkele opsporingsbevoegd
heid dus hebben we toen de politie gewaarschuwd.
Die nam ze allebei mee naar het politiebureau waar
we gefjraat hebben met het meisje. Ze moest naar
een ziekenhuis voor behandeling. Vreemd genoeg
werd ze later door de kinderrechter aan die man
toegewezen, want hij wilde met haar trouwen zei
hij. Drie weken later liep ze echter bij hem weg,
want die man sloeg h'aar veel. Nu zit ze weer in
een ander tehuis en schrijft ons zelfs af en toe",
aldus mevrouw De'Jong.
Buiten Rotterdam meldt de Stichting de werkzaam
heden altijd onmiddellijk aan de kinderpolitie, die
in de meeste gevallen veel medewerking verleent.
De Amersfoortse politie speelde zelfs een zaak door
aan de stichting omdat men er zelf de tijd niet voor
Op sensatie beluste mensen voelen zich al gauw
aangesproken door het speurwerk van de teamle
den. Schaduwen en posten zijn tot de verbeelding
sprekende zaken. „We hadden hier eens een bijzon
der aktief lid. De man kon je overal op af sturen.
Hij deed echt erg veel. Op een gegeven moment
vroegen we hem even iets uit te zoeken. Hij rende
meteen naar boven, sprong in zijn Volkswagentje
en zette zijn oranje zwaailicht aan. Zo scheurde hij
hier de straat uit", diept het eveneens aanwezig
bestuurslid de heer Van der Sterre op uit zijn herin
nering.
Dezelfde man verbruidde het echter helemaal, toen
hij tijdens een speuraktie met walkie-talkies ergens
midden in de stad een gezellige babbel ging houden
met een amateur-zender. „De politie kwam hier aan
de deur. Zij hadden het door de vingers gezien voor
ons. maar ze konden niet garanderen dat hun
collega's hetzelfde zouden doen", aldus de heer
Derek. Er vindt dan ook een strenge selectie plaats
onder nieuwe medewerkers. Iedereen is eerst twee
maanden op proef.
In het begin plaatste de-Stichting wel advertenties
Het vignet van de Stichting Vermiste
Kinderen.
voor medewerkers. Maar veel sollicitanten verwach
ten een aardig financieel extraatje. En dat zit
er zeker niet aan. Alles wordt' uit eigen middelen
betaald. Dat is een van de redenen, dat het hoofdbu
reau nog altijd in het keldergewelfje oneer een
snackbar gevestigd is. Over een maand of wat hoopt
de Stichting echter te verhuizen naar een pandje
in de Rotterdamse wijk Kralingen. Aan dat'pandje
moet echter nog erg veel gedaan worden. „Mensen
om het op te knappen hebben we genoeg. En
iedereen werkt belangeloos mee. Maar materialen
moeten we toch altijd betalen", zegt mevrouw De
Jong. „Tja, als er nu een goede geest was, die ons
een afgekeurde partij hout zou willen leveren of
zo, dan zaten we al een stuk beter", mijmert de.
heer Van der Sterre over de toch wel moeilijke
financiële positie. Uit voorzorg heeft men wel een
De heren Van der Sterre (links) en Derek.
girorekening, nummer 2836120, maar daar komen
weinig of geen giften op binnen. Een inzamelingsac
tie onlangs gehouden bracht maar iets meer dan
20(1 gulden op. En dat terwijl ouders, die hun kind
willen laten opsporen maar een bedrag van 25
gulden hoeven te betalen. „We vragen de ouders
wel of ze in staat zijn in de kosten bij te dragen,
maar als dat niet kan, betalen we alles uit eigen
middelen", doet mevrouw De Jong een boekje open
over de zeer krappe financiën.
Wat een kind beweegt om van huis weg te lopen?
Misschien gewoon „onvrede". Misschien omdat de
ouders ze niet begrijpen, voel ouders tussen veertig
cn vijftig jaren weten eigenlijk niet meer wal er
in de wereld van hun kinderen gebeurt. Misschien
ook, omdat ze thuis geslagen worden, of geen
aandacht krijgen. En vaak komen ze dan helemaal
verkeerd terecht. Vooral Amsterdam heeft een
slechte reputatie. Jongens zowel als meisjes worden
door mensen „opgenomen", die zich zogenaamd hel'
lot van weggelopen kinderen aantrekken. In werke
lijkheid doen ze het alleen maar om ze uit te buiten.
In negen van de tien gevallen loopt een kind weg
door een slecht contact met de ouders. Juist dat
contact wil de Stichting „Vermiste Kinderen" herstel
len. „Het gaat ons er helemaal niet om die kinderen
aan hun haren naar huis te slepen. Soms neemt
een kind wel weer contact met de ouders op, maar
gaat niet meer thuis wonen. Gewoon omdat dat
beter is. Daarom willen we in ons nieuwe pand ook
verblijfsmogelijkheden creëren voor kinderen, Om
een paar dagen tot rust te komen voor de confronta
tie met de ouders. We voelen er namelijk niet veel
voor kinderen bij een van onze medewerkers onder
te brengen", aldus mevrouw De Jong.
Die opvang heeft natuurlijk veel weg van het werk
dat bijvoorbeeld „Release" doet. Mevrouw De Jong
is het daar niet mee eens. „Release werkt vooral
voor de opvang van kinderen en veel minder voor
de ouders. Het gebeurt wel, dat die mensen pas
contact met dc ouders opnemen, als zo'n kind al'
,een paar maanden bij hen opgenomen is. Wij
waarschuwen de ouders onmiddellijk wanneer we
een kind terugvinden, liet kan dan wel eens voorko
men, dal we het kind niet direkt naar huis brengen,
omdat dat voor beide partijen beter is".
De Stichting begint nooit aan een geval als het niet
bij de kinderpolitic opgegeven is. „Daar kunnen we
natuurlijk niet aan beginnen. Dan kunnen we nooit
op hun medewerking rekenen en die is voor ons
juist erg belangrijk. Zo beginnen we ook nooit, als
niet beide ouders weten, dat wij aan een zaak gaan
werken", aldus de heer Derek, naar aanleiding van
een binnenkomend telefoontje. Een bezorgde moe
der is bang, dat de hele gang van zaken tevéel zal
zijn voor de vader en houdt het daarom liever stil
voor hem.
De Stichting streeft ernaar zoveel mogelijk zelfstan
dige afdelingen in het land te krijgen. Tenminste
m elke provincie een. Momenteel draaien alleen de
afdelingen Rotterdam en Utrecht afzonderlijk. Ook in
Tilburg, Breda en het noorden van het land zitten
medewerkers. „Maar wij in Rotterdam, blijven wel
het centrale zenuwstelsel. Wij willen precies weten
waar andere secretariaten mee bezig zijn. Die gege
vens gaan ook allemaal hier in het dossier", voegt
de heer Derek er aan toe.
Gebrek aan werk hebben de medewerkers van de
Stichting bepaald niet. Na de televisie-uitzending
van deze week, hebben tientallen 244599 gebeld met
het verzoek een kind op te sporen of om zieh aan
te melden als medewerker. Genoeg In elk geval om
de vrije uren van de medewerkers, allemaal hebben
ze een eigen werkkring, voorlopig te vullen. Me
vrouw De Jong en de heer Derek hopen echter ook
dat hun kas wat meer gevuld wordt, want de kosten
zijn soms moeilijk te dragen.
ANK BENKO
Weggelopen kinderen kunnen vaak verkeerd terecht komen. Amsterdam is een van c
gaan zoeken.
plaatsen waar medewerkers van de Stichting dikwijls moeten
