De clowns
en het zingende hondje
ja LH
J
/l II
ZATERDAG 9 FEBRUARI 1974
LEIDSE COURANT
PAGINA 11
Juniorenhoek
DE AVONTUREN VAN PIET POTLOOD
PAULUS DE BOSKABOUTER - Het Blokkenplan
H-90 „Wat zou ik niet hebben kunnen mogen
zullen beteren"? klonk het opeens en daar
stak Gregorius zijn snuit om een boom
heen. „Ook dat nog", kreunde Paulus,
„bemoei jij je er alsjeblieft niet mee. Gre
gorius!" Waarmee niet?", informeerde
Gregorius. „Met die houtblokkers?". Hij bederven. Eucalypta heeft nou net gezegd
keek omhoog en hernam verheugd„Daar dat ze overal spijt van heeft en geen hek-
ligt nog een houtblikkerd. Boven in de gestreken meer zal uithalen". „Heksestre-
boom, zie je wel"? „Let er niet op, Grego- kers?" zei Gregorius peinzend, Oooooje
rius". smeekte Paulus, naar da domme zal die stroverpeukers bedoeleren".
das toehollend, „je zou alles weer kunnen
In het beroemde circus was een
nieuwe clown aangenomen: een
lieve „Domme August" met een
lief roodharig hondje, Mimi. Als
de clown Mimi op zijn hoofd
zette, leek hij een muts van
vossebont te dragen. Als hij
haar over zijn handen hing,
leek hij een deftige dame met
een mofje. Dat was heel leuk,
maar de beste grap van Dom
me August was „het lied". Met
Mimi in de armen, zong hij een
liedje over het meisje van wie
hij zoveel hield. Bij het refrein
vol lieve woordjes gooide Mimi
haar kopje achterover en jankte
zó droevig en juichend tegelijk,
dat de mensen zich tranen lach
ten om dit duet.
Ook Paljas in zijn mooie bont-
gekleurde pak toonde zich te
vreden: hij boog diep voor het
publiek en wees met uitgestrek
te arm naar August en Mimi.
Ook Mimi was blij: zij wist heel
goed dat haar baasje een lekke
re beloning zou geven. Wat
glinsterden juist nu de zwarte
knoopjes op Paljas satijnen
pak! Floep!In een boog schoot
Mimi uit de armen van haar
baas en hapte met haar spitse
snuit naar zo'n knoopje van
Paljas. Roetsjsjsj. Het knoopje
zat zo stevig vastgenaaid dat
het pak scheurde en die keurige
paljas in zijn hemd kwam te
staan!
In dat beroemde circus waren na
tuurlijk ook andere clowns:
domme, dikke, dunne, lange en
korte; clowns met slordige ha
ren, wijde kleren, gelapte broe
ken, gescheurde jassen, rode
neuzen, veel te grote schoenen
en veel te kleine hoedjes. Zij
struikelden over emmers, vielen
per ongeluk dikke dames uit het
publiek om de hals, gooiden el
kaar nat, bliezen op de verkeer-
kant van toeters en verloren De volgende voorstelling werd een
Het publiek lachte en riep en
klapte nog harder de mensen
dachten dat dit erbij hoorde.
Maar toen ze uitgelachen wa
ren, riep Domme August door
het circus: „Ik had vergeten
aan Paljas te zeggen dat Mimi
zo van dropjes houdt.Hij
meende het eerlijk. Maar ieder
een vond dit de allerbeste grap.
Iedereen, behalve Paljas. Zijn
pak was voorgoed bdorven.
zomaar jassen of broeken.
Maar ver boven al deze onhandi
ge clowns, stond die ene: de
ernstige Paljas. Hij hoorde bij
de dolle groep domoren als hun
Meester. Paljas hoopte, (zoge
naamd) dat zij nu eindelijk eens
géén domme streken zouden uit
halen, maar keurig net zouden
doen wat hij wilde. Paljas had De voorstelling voor de koning
heel bijzondere. De koning
naar het circus komen! Paljas
had voor deze avond een nieuw
pak laten maken: geheel van
wit satjjn, van voren gesloten
met knoopjes die leken op be
vroren sneeuw. Als bevroren
SUSKE EN WISKE
„Het Ros Bazhaar"
sneeuw glinsterden ook zijn bal- (£bfi ÜHZl HJ'
letschoenen en hoge punthoed. na y"nnrnn
witgepoederd gezicht, dat
maakte hem zo ernstig. Zijn
mooie rechte lijf was gekleed in
een pak van bont geruite satijn.
Het paste hem precies en sloot
van voren met zwart glanzende
knoopjes. De wijd uitstaande
tuitzakken van zijn broek flap
ten, zodat Paljas leek te dansen
m plaats van te lopen. Vanaf de
knie waren zijn benen gestoken
m wit zijden kousen; de ballet
schoenen waren even zwart als
de hoge punthoed.
verliep schitterend. Toen het
vorstelijk publiek de ogen had
uitgekeken naar de kunsten van
sierlijke paardjes met pluimen,
en naar knappe ruiters en
mooie meisjes die dansten op
paarderuggen. kwamen de
clowns. Nadat de koning de
adem had ingehouden bij toeren
Paljas in zijn hemd voor de ko-
Oplossing
De clowns rollebolden het circus
binnen, telkens als een span
nend nummer was afgelopen en
vóór een nieuw nummer begon.
Dan kon het publiek even onbe
daarlijk lachen, voordat de
adem werd ingehouden bij weer Tegen het eind van de voorstel-
bliek lachte, riep, klapte. Toen
het applaus bedaard was, riep
August ongelukkig: „Ik heb ver
geten te zeggen dat zij zo van
suikerklontjes houdt".
acrobaten aan de trape- vond de koning de allerbeste
kwamen de clowns. Nau- 8faP- Maar Paljas schaamde
zich. Toen maakte Domme Au
gust een buiging voor de koning
en vroeg: „Majesteit, door mijn
domheid heeft Paljas al twee
zijden pakken verspeeld. U hebt
zó gelachen, dat u hem mis
schien wel wilt belonen: geef
hem een nieuw pak, waarvan de
knoopjes niet lijken op drop of
suikerklontjes, maarook niet op
flikken of roze borstplaat".
welijks was hij bekomen van
verbazing over brullende leeu
wen en tijgers en machtige oli
fanten, die hun temmers ge
hoorzaamden. of dè&r kwa
men de clowns, die iedereen in
de weg liepen, over elkaar
struikelden en domme dingen
deden. Allen, behalve Paljas.
Op de eerste avond dat Domme
August met Mimi in het troepje
van Paljas mocht optreden,
moest hij het liedje zingen te
gen het eind van de voorstel
ling. Het lukte schitterend.
Mimi zat braaf in zijn armen te
wachten tot het refrein met al
die lieve woordjes begon. Toen
gooide het hondje de kop ach
terover en jankte droevig en
juichend mee, zodat haar lange
flaporen trilden. Het tweetal
kreeg een oorverdovend ap
plaus. August was gelukkig.
ling zong Domme August zijn
lied. Bij het refrein met al de Toen nam koning een zilveren
lieve woordjes, gooide Mimi
haar kop achterover en jankte
droevig en juichend mee. Zij
kregen daverend applaus. Au
gust was gelukkig. Paljas strek
te buigend zijn arm naar het
tweetal. Op dat ogenblik schit
terden de knoopjes als sneeuw
kristallen juist nu Mimi aan
haar beloning dacht. Floep!
In een boog schoot Mimi uit de
armen van haar baas en hapte
met haar spitse snuit naar zo'n
knoopje van Palj8s. Het zat zó
stevig vastgenaaid dat: roetsj,
het witsatijnen pak scheurde en
munt en een gouden munt uit
zijn zak, en hield ze Mimi voor.
,.Kom, hap eens", lokte de ko
ning. Maar het hondje wilde
niet. „Wel", zei de koning,
„goud en zilver eet zij niet, de
munten zijn voor jou, beste
clown. En morgen zal ik voor
Paljas twee nieuwe pakken la
ten maken: een van zilverbro
kaat met gouden knopen en
een van goudbrokaat met zilve
ren knopen".
SI AA.
OPLOSSING VORIGE WEEK
Zo had de man moeten lopen om
alle lantarens te bekijken en
nooit meer dan een keer de
zelfde weg te gaan.
LUCKY LUKE - DE PREMIEJAGER
Als je er aan wanhoopt of je ooit
nog eens lekkere lange haren
zult krijgen, moet je weten dat
een haar per dag 0.3 tot 0.5
millimeter groeit. Meet het
maar na als je het niet gelooft.
Aan tellen moet je maar niet
beginnen want een mens heeft
tachtig- tot honderdenveertig
duizend haren op zijn hoofd. Dat
betekent driehonderd op elke
vierkante centimeter. Je moet
er wel bij weten dat niet ieder- Als je
een zo veel haar heeft, vooral
niet als je ouder wordt. De
sterkste haren zijn de rode, dan
volgen de donkere tinten en
p achteraan komen de blonde.
U
1 1
1
1
10 0 1
I 1
VW.-IJJÏ
AFLEVERING 50
mand van het personeel, plotseling in een vlaag
van verstandsverbijstering het had gedaan, en
dat ze er erge spijt van had.
„Hoe heet ze? De vrouw, die onze kleine heeft
gepikt?" vroeg Webber heel scherp.
„Ik geloof niet, dat dit iets ter zake doet, mr.
Webber. We zullen u natuurlijk schadeloos stel
len, want we begrijpen dat u en uw vrouw erg in
angst hebben gezeten".
m De mas"" I' vo" wwmw Plwl" Maar Webber wa3 een laMi, maImetje, d,e „ie, ,„apte.
opgebonden. Verder heb je nog wat touw nodig en een stuk karton da' hem een gelukje in de schoot was gevallen. Toen
u Bellamy een flinke stapel bankbiljetten uit zijn porte-
om de vlag le maten. Op de teken,ng vwd ie alle, terug en kun (eul|le haaUi<, Ietu, hjJ a, zijn
je ook zien hoe je het schip in elkaar moet zetten. „Als u denkt, dat u 't af kunt kopen en uw onderbetaalde
Lady Marjorie lachte trots tegen haar man. Uit de ande
re kamer kwam een bleke jongeman die haastig zijn
jasje aanschoot.
„Is de baby terug?" Er was iets mis met zijn amande
len. „Hij is veilig thuis" snikte mrs. Webber,
„Gezond en wel, meneer en mevrouw hebben hem net
thuisgebracht".
„We zijn heel liankbaar" zei hij. „Waar is het kind ge
vonden?"
Lady Marjorie keek naar haar man.
Mr. Bellamy haalde zijn kaartje te voorschijn.
Webber bekeek het. Bellamy legde uit, dat ie- »Jouw ^urt komt wel hoor. En laten we hopen, dat als
en overwerkte bedienden hiermee buiten een rechtszaak
kunt houden, dan vergist u zich danig", zei hij agressief.
„Wie heeft er over een rechtszaak gesproken?" vroeg
Bellamy bemimneijk.
„De vrouw, die ons kind heeft gestolen, is óf een misda
digster óf gek. In beide gvallen hoort ze achter de tra
lies, waar ze geen kleine kinderen meer uit hun kinder
wagens kan gappen. En u meneer, ik zie op uw kaartje
dat u lid bent van het Lagerhuis. U moest u schamen
om iemand te proberen om te kopen, om zijn mond te
houden en de wet te verkrachten".
Hier was niets meer tegen in te brengen. Dat de Bella
my's nu net zo'n oproerkraaier getroffen hadden, was
een reuze pech. Hij was waarschijnlijk een socialiet,
die er prat op ging, zich niet te laten omkopen.
Toch geloofden ze, dat als mr. Webber over de eerste
schok heen zou zijn, zijn vrouw hem wel zou overhalen,
verstandig te zijn en het er maar bij te laten, omdat ze
het toch maar getroffen hadden dat het kind in zulke
goede handen was gevallen.
De volgende morgen waren Rose en Alice met het nieuw
ste wonder der techniek aan het werk. „De luchtaan-
zurgende schoonmaakmachine". Allee pompte met een
grote blaasbalg in een houten doos op wielen, terwijl
Rose e^n slurf aan 't eind van een lang stuk waterslang
bestuurde.
„Ik begrijp niet, dat mrs. Bridges er niet uitgeschopt is",
zei Alice.
„Ze kunnen haar niet missen. Ze is een veel te goede
kokkin. Bovendien hebben ze het kind toch terugge
bracht en dat is het eind van het liedje", zei Rose.
„Wat een schalje was het hè. Ik vond het zalig om het te
verzorgen. Ik zou ook graag een baby willen hebben".
mooi stuk hout hebt, kun je erg eenvoudig een schip
die komt, het dan ook de bedoeling was"
De voordeurbel ging. Het was nog veel te vroeg voor be
zoek. Mr. Hudson deed open net toen mr. Bellamy naar
beneden kwam.
Het was inspecteur Cape, die mr. Bellamy wilde spreken.
Hij was een van die moderne, agressieve dienstklop
pers, die zich stipt aan de letter van de wet hielden.
„V lems het bewijs dat mij is voorgelegd, is het mijn
plicht, de vrouw zich noemende Bridges, te arresteren",
ze. hij. Het was overduidelijk dat als rnrs. Bridges be
zig zou zijn geweest het ontbijt voor koning Edward
kiuur te maken, dit de inspecteur niet van zijn plicht
zou hebben afgehouden. Bellamy had geen andere keus,
dan Hudson te zeggen, de kokkin zo tactvol mogelijk
achter het fornuis vandaan te halen en haar op het poli
tiebureau voor te bereiden.
Angela Baddely als Mrs. Bridges.
„Mag Ik u vragen, mijnheer", zei Cape, „hoe u wist,
waar u het kind moes', terugbrengen, aangezien u geen
aa"g:fte bij de politie hebt gedaan".
„Uw toon beva't mij niet inspecteur". Bellamy was bij
zonder p-orkkeld en had honger.
„O. nee. mijnheer? Mag ik u er dan op wijzen, dat het na
laten van aangifte doen van een overtreding, kan wor
den aangerekend als medeplichtigheid" Maar daar hij
zijn voornaamste doel had bereikt, wilde hij zo groot
moedig zijn mr. Bellamy deze overtreding te vergeven.
