De merrie met
het rozen-kroontje
ZATERDAG 12 JANUARI 1974
LEIDSE COURANT k
PAGINA 11
DE AVONTUREN VAN PIET POTLOOD
PAULUS DE BOSKABOUTER - Het Blokkenplan
H-66 „Nou komt er een zorgvuldig werk
je," zei Salomo. „De heks moet vooral niet
merken dat er iets met haar spreuk ge
beurd is." Terwijl Oehoeboeroe het papier
ophield, knipte Salomo er het onderste
strookje aj. Op dat moment rees in de
hoek van de hut Krakras overeind. „Heee.
wat zijn jullie daar aan het uitspoken
zei ze opeens. „We zijn verraden," riep Sa
lomo, maar Oehoeboeroe stoof op Krakras
aj en riep: „Als jij het in je nogal wel zo
tamelijk zeer domme kippekop haalt om
ook maar iets tegen Eucalypta te zeggen,
dan..." Nog voor de oude uil was uitge
sproken, jammerde Krakras al: „Jaja, ik
hou mijn snavel stijf dicht." waarna ze
zich ijlings uit de poten maakte.
Er waren eens vijf zusjes die
schitterend en razendsnel
konden dansen zoals dat ner
gens anders gebeurt dan in hun
land. Zij wervelden met vijf
jongemannen in de halsdoeken-
dans, de lintendans, de vlech-
tendans, de rozendans en de sa-
beldans. De eerste vier dansen
gingen om de halsdoekjes, lin
ten, vlechten en rozenkroontjes
van de meisjes, maar de laatste
dans ging om de sabels van de
Terwijl die mannen
kwam de merrie aandraven met
een rozenkroontje op het hoofd
en de lieve Ielja op de rug. ,.Ik
breng je wat te eten en te drin
ken", zei het meisje. Zij gingen
samen zitten, aten en dronken.
Maar toen de violist zich de
woeste hond herinnerde, keek
hij om... Het beest lag, mak als
een lam naar hem te kijken en
likte de neus van de snuivende
merrie.
zwaaiden met het bliksemend Ie|ja reed naar hu,s. Toen de jon.
hebben met zijn muziek. Nu hechtte hem vast aan de grond,
was hij moedeloos. Maar daar Toen met alle kracht en met veel
pijn de sabel was losgerukt, kon
de jonge meester op één been
niet lopen. Het duurde een hele
poos vóór hij weer uit de voeten
kon. Toen waren Olja en Ielja
zo lang getrouwd dat er weer
andere meisjes in hun plaatsen
dansten op de feesten.
staal, sprongen zij hoog in de
lucht over de gebukte meisjes
heen!
Zo kon elk meisje in dat land
dansen, maar niemand deed het
zo goed als de vijf zusjes, van
wie de oudste Olja en de jong
ste Ielja heette. Zij hadden dat
geleerd van hun mooie witte
merrie. Zeker, als je maar goed
kijkt hoe lief en hoe 'trots een
slank paard dansen kan, dan
leer je daar veel van. Uit liefde
voor de merrie vlochten de zus-
ge meester 's avonds kwam kij
ken was hij boos, maar de vol
gende morgen wist hij een nieu
we straf: ,,Hier ligt hout waar
van een schuur moet worden Tegenwoordig kennen we de krokodil maar dat beest is afkomstig van
het dier dat je getekend ziet. De naam was Shansisuchus. Dat dier
leefde zo'n tweehonderd miljoen jaren geleden, o.a. in China, was
vier meter lang en had grote, sterke tanden. Het was dan ook een
vleeseter.
gebouwd. Is die vanavond niet
klaar, dan word je onder het
hout bedolven". Nauwelijks was
hij weg, of daar kwam Ielja
weer op de merrie aan. Ze aten
en dronken, maar toen de vio
list aan de schuur dacht en om
keek, stond het bouwsel al klaar
en de merrie keek door de deur.
haar manen, ze sier- Ielja reed naar huis. Toen de Jon-
jes
den haar op met rozetten van
lint, borduurden teugels, hingen
een halsdoekje aan het zadel en
Ielja maakte zelfs een kroontje
van zijden rozen dat zij over de
oren van haar lieveling trok. Zo
kwam Ielja tot een eigenaardige
ontdekking: als de merrie dat
kroontje op het hoofd droeg,
leek het dier wijzer te worden
dan een mens en kon wonder,
baarlijke dingen doen.
Ter ere van de verjaardag van
de keizer, gaf de Hoge Gou
verneur uit die streek een feest,
en de vijf zusjes werden ge
vraagd er te dansen. Onder de
ge meester 's avonds kwam kij
ken was hij boos. Maar de vol
gende dag had hij een vreselij
ke eis: „Hier is mijn sabel. Als
je mij vanavond de afgehakte
hand niet brengt van Olja, met
wie jij zo graag wilt trouwen,
dan hakt deze sabel je hoofd
af". Weg was de meester, maar
daar kwam Ielja. De manen
van de merrie waren gevloch
ten, zij was opgesierd met ro
zetten, geborduurde teugels en
een halsdoek aan het zadel, het
rozenkroontje prijkte op haar
hoofd. „Ach", zei de violist, „zij
lijkt wel opgetuigd voor een
bruiloft".
partners met wie zij de dansen ^Dat is ook zo", zei Ielja, „zojuist
moesten uitvoeren, was ook de
zoon van de Gouverneur, een
wrede jonge meester, die zijn
zinnen had gezet op het oudste
meisje Olja. Maar Olja wilde
helemaal niet met hem trouwen.
Zij was allang verliefd op haar
buurman, een boer die zo sterk
was als een beer.
Eerst dansten zij op het feest de
halsdoekdans en de jonge mees
ter siste -tegen Olja: „Zeg JA
tegen me, anders neem ik de len.
halsdoek van Ielja weg". Maar Die wreedaard zette grote ogen
Olja zei NEE en roetssjj! weg op en dacht met angst aan de
Oljo met onze buurman ge
trouwd". „Wat?" riep de violist.
„De jonge meester wil Olja's
afgehakte hand hebben, omdat
hij denkt dat ik met haar trou
wen wil!" „Dan zullen wij hem
even vertellen dat jij met mij
trouwt", zei Ielja, „of niet?"
„Ja!!" riep de violist. Hij
sprong bij haar op de merrie en
zij reden naar de Jonge meester
om hem de waarheid te vertel-
SUSKE EN WISKE - „De Gladde Glipper"
was Ielja's halsdoek. Toen dans
ten zij de lintendans. „Zeg JA
tegen me, anders neem ik El-
ja's linten weg". Maar Olja zei
NEE en weg waren de linten
van haar zusje. Daarna dansten
zij de vlechtendans. „Zeg JA te
gen me, anders snijd ik Alja's
vlecht af". Maar NEE zei het
meisje en weg was Alja's
vlecht, afgesneden tijdens het
snelle dansen. Hierna volgde de
rozendans. „Zeg JA tegen me of
ik juk Eulja's kroon weg!"
Maar het standvastige meisje
zei NEE en vertrapt was al de
rozenkroon.
Toen kwam de sabeldans en de
wrede jonge meester dreigde:
„Zeg JA of ik hak je hand af".
Het dodelijk verschrikte meisje
verbleekte en zij knikte: ja...
Maar er was iemand die dit al
les had gezien en begrepen.
Eén. die al dadelijk kookte van
woede, toen de halsdoek van
zijn lieve Ielja was weggerukt.
Dat was de vioh&t, die de wer
velende dansers met zijn mu
ziek opzweepte. Toen hij Olja
zag verbleken, sprong hij mid
den tussen de dansende paren
en sloeg zijn viool stuk op het
hoofd van de jonge meester. Er
ontstond de grootste verwarring
en het vrolijke feest eindigde
grimmig. De violist werd gegre
pen en weggevoerd, de meisjes
vluchtten naar huis, de gasten
fluisterden dat de violist natuur
lijk zijn zinnen had gezet op
Olja en jaloers was geworden
op de jonge meester. Dat dacht
die jonge wreedaard zelf ook,
en hij liet de violist opsluiten
tot hij een barbaarse straf voor
hem had uitgedacht.
Nu kijken wij even wat de meis
jes deden. Zij vluchtten van
het feest naar hun moeder en
terwijl de vier oudsten jamme
rend door elkaar praatten, sloop
Ielja naar de stal. Daar nam zij
haar rozenkroontje van het
hoofd en stulpte dat over de
oren van de merrie zeggend:
„Ik ben zo verliefd op de violist.
Maar houdt hij van Olja?'""
7BER—
boer die zo sterk was als een
beer. Maar op dat ogenblik be- Hoe lang die visser daar al heeft gestaan, weet hij zelf niet meer maar
hij had nog niets gevangen. Hij wilde al naar huis gaan. Nog een
keer stak hij zijn schepnet in het water en het zat eensklaps boorde
vol vis. Zo veel. dat hij ze niet kon tellen. Jullie wel? Hoeveel vissen
zitten in het net?
gon de merrie te steigeren
de sabel gleed uit de handen
van de violist, doorboorde de
voet'van de jonge meester en
Oplossing
vorige week
De twee oplossingen van vorige
week waren: mannetje 6 wint de
race en dat andere mannetje
moest weg 3 nemen.
LUCKY LUKE - DE PREMIEJAGER
Sarah draaide zich om maar Rose hield vol „Ja of nee".
„Maar Rose, daar gaat het toch niet om, begrijp je dat
dan niet, dat heeft er toch niets mee te maken!"
Ineens knapte er iets in Rose. Ze greep de oude tijd
schriften die op Sarahs koffer lagen, scheurde ze door
midden en gooide ze woedend op de grond, alsof zij Arme Rose, zij trok het zich vreeslijk aan. Wekenlang
haar eigenlijk in een grillige bul aangenomen. Na de
toestand in de Royal Academy vond ze Sarah niet meer
zo amusant. Mr. Hudson was openlijk dolgelukkig met
dit nieuwtje.
schudde heftig met het Als je aan vilt, Ier of plastic kunt komen, gaan we een tas maken voor
hoofd: Nee! „Houdt hij heus
van mij?" Ja, knikte het paard
met het rozenkroontje. „Zul je
mij morgen helpen hem te be
vrijden?" Jaaa, boog de slanke
hals.
De volgende morgen had de jon
ge meester een str^f bedacht.
Hij bracht zijn gevan"ene bij
een wilde, woeste hond. „Van
avond is deze hond door je ge
temd en zo mak als een lam. of
ik laat je door hem verscheu
ren", zei h:j en ging heen. Als
de violist een viool had gehad,
zou hij zelfs een wolf getemd
AFLEVERING 26
Ze trok haar mantel aan. Rose besefte plotseling
dat het Sarah volkomen ernst was en niet een
van haar dolle grappen. Ze kwam haar bed uit
en zei met iets wanhopigs in haar stem: „Maar
luister nu eens Sarah. Omdat James Bellamy
met je naar bed Is geweest betekent dat nog
niet dat alle deuren van de society voor je
openvliegen." Ze huilde half. „Niemand be
kijkt je. Niemand ziet je zelfs maar staan."
„Een beroemd schilder heeft mij geschilderd, en ik heb
in de Royal Academy gehangen, en hij heeft me wel
degelijk bekeken. James heeft me ook bekeken. James
vindt mij aardig.'
de meisjes'. Je moet vijf vierkante stukken hebben,
kanten van de tas, een voor de bodem. De vier stukken naai je stevig
aan elkaar, zoals op de tekening A staat. Een halve centimeter van .«En laat Je voor gek staan.'
de kant naaien met stevig garen. Als de vier stukken aan elkaar zit- Hij vindt mij aardig," herhaalde Sarah.
ten, dan zorgvuldig het laatste aan het eerste naaien maar wel zo „Waarom ga je dan weg?"
dat de naad binnenin komt. Vervolgens de bodem erin naaien, ook „Door omstandigheden."
met de naad binnenin. Om de tas te kunnen dichtdoen, moet je drie „Wat voor omstandigheden?"
ringetjes (bijvoorbeeld kleine gordijnringen) aan de binnenkant „Daar wens Ik niet over te praten."
real, ie op de tekening ziet. Maar wel aan tegenoverstelde Ze k,aar mel pakken. Ze nam de peignoir van led,
Marjorie, die James haad had gegeven, op. De mooie,
kanten. Dat is op de teken'ng niet zo maar dat is alleen om je te
laten z cn hoe de ringen eraan genaaid moeten worden.. Dan neem je
een vetertje van leer. je doet dat door de middelste ring en beide uit
einden docr de ringetjeslinks en rechts daarvan. Zo doe je ook aan
de andere kant. Als je de zaak aantrekt, kun je het tasje dichtknopen,
zodat je er niets uit feunt verliezen. Leertje van boven dichtknopen
zoals op de tekening. Als je het heel mooi wilt maken, kun je er ook
nog een kwastje aan maken.
zachte stof riep een pijnlijke herinnering in haar op.
„Hang die weer in lady Marjorie's kast", zei ze. Rose
hiermee Sarahs droomwereld kon vernietigen.
Sarah ging op haar hurken zitten om, de stukken op te
rapen. Even later begon Rose haar te helpen. „Waar
om deed je dat?" vroeg Sarah. „Je wist toch wat die
voor mij betekenden."
„Kun je ze nog plakken?"
„Ik denk het wel." Sarah stopte de hele boel In haar kof
fer. Ze was klaar om te vertrekken. Rose klampte zich
nog aan een laatste strohalm vast. „Wacht nog even,
laten we een kop thee drinken. Ik zet wel even".
Nee, dank je."
,,'t ls zo klaar, dan kunnen we nog even praten."
Sarah was niet te vermurwen en zei vastbesloten: „Ik
moet weg."
„Alsjeblieft, blijf alsjeblieft. Ik weet mij geen raad."
Rose viel op haar bed neer en begon wanhopig te hullen,
de enige, die ik heb, de enige op de hele wereld."
Het werd steeds moeilijker voor Sarah. „Je begrijpt heel
goed, dat ik niet kan blijven. Kom Rose, wees flink."
Ze rukte zich los. nam haar koffer op en liep zonder
omkijken de deur uil.
Sarah liep de trap af naar de lege koude hall. Onder
aan de tnap bleef ze even nadenkend staan. Ze gooide
►»aar hoofd uitdagend in haar nek en in plaats van ver
der naar beneden te lopen naar de personeelsuitgang,
liep ze recht door naar de voordeur en deed die open.
Emily was op haar knieën de stoep aan het schrobben.
Ze keek Sarah stomverbaasd aan.
„Waar ga je in 's hemelsnaam naar toe?"
„Naar buiten, door de voordeur. Precies zoals ik ben ge-
.t enuiliduiiidu e
komen."
Ze stapte over Emily heen en sloeg linksaf Eaton Place
in langs de bakker, de melkboer en de ontelbare werk
meisjes die allemaal de stoep aan het schrobben wa
ren. tot Emily haar niet meer kon zien In de vroege
ochtendmist.
Toen de Belalmy's half september uit Schotland terug
kwamen en lady Marjorie hoorde, dat Sarah uit vrije
wil was weg gegaan, verwonderde dit haar niets. Ze had
altijd geweten, dat het meisje ongeschikt was en had
weigerde ze te geloyen, dat Sarah niet terug zou komen
maar toen het winter wend en er nog steeds geen brief
of boodschap was gekomen, begon ze de hoop op te ge
ven. Op een van haar vrije dagen ging ze naar Ilford
en zag dat die plaats veel te groot was om in het wilde
weg te gaan zoeken. Toen ze door de straten liep, zakte
de moed haar in de schoenen cn begreep ze eindelijk
dat de nicht in Ufbrd waarschijnlijk weer een van Sa
rahs plotselinge verzinsels was.
's Nachts lag ze te piekeren en zag haar al in de vrees-
lijkste situaties waarin zij haar hulp nodig had. Soms
gaf z ezichzelf de schuil dat zij haar ha diaten gaan en
soms was ze woedend op Sarah. Op een dag .vlak voor
Kerstmis, terwijl ze de trapleuning afstofte, kwam Ja
mes Beliamy thuis, en vroeg haar of ze iets van Sarah
had gehoord of gezien.
Zijn belangstelling bevestigde ten minste én van de
vragen, die Rose zichzelf steeds had gesteld. Als James
niet wist waar ze was, was ze ook niet zijn ma'tresse.1
Maar toch was hij nog in haar geïnteresseerd. Zou hij
bang zijn, dat zij zwanger was? Rose werd steeds ma
gerder en ze had donkere kringen om haar ogen. Lady
Marjorie cn mr. Hudson waren bang, dat ze in zou
storten. Beneden zei ze haast geen woord. Ze weigerde
botweg welk voorstel dan ook, om een nieuw kamer
meisje aan te nemen.
In het voorjaar van 1905 had lady Marjorie plotseling een
goed idee. Haar dochter kwam binnenkort terug van
een kostschool in Dresden om in de hofkringen te wor
den voorgesteld en zij had natuurlijk een kamenier no
dig. In de tien jaar, die Rose bij de Bellamy's in dienst
was. waren zij en Elizabeth erg op elkaar gesteld ge
raakt. Rose was Ingesprongen als kinderjuf en had
haer vaak overhoord toen zij nog een schoolmeisje
Toen lady Marjorie dit voorstel deed, leek Rose verrukt
en naakte geen e .el bezwaar toen er een nieuw meis
je, Ivy, werd aangenomen in Sarahs plaats. Iedereen
was opgelucht, toen Sarah's geest die nog door het
huis spookte, ten slotte verdwenen was.
