slimme rechter en de
vol kostbaarheden
ZATERDAG 9 JUNI 1973
LEIDSE COURANT
Juniorenhoek
AVONTUREN VAN PIET POTLOOD
Er was eens een rechter die uit
naam van de koning het land
rondreisde om recht te spreken.
Soms moest hij iemand schuldig
verklaren en straffen. Soms ook Opnieuw leek de waardin te smel-
kon hij twee twistende partijen ten jn haar tranen en ze kon
met elkaar verzoenen. Maar het geen WOord meer zeggen,
gebeurde ook wel dat .iemand, De rechter schonk haar gauw een
die beschuldigd was van slechte wijn in; Kom| drink een
dingen, heus geen kwaad had s,ok.e( daaf je
van op".
gedaan. Als hij dat kon bewij- gevend nara zij een slokje en
zen, de beschuldigde kon vrij- gjng verder: „Toen vertrok die
AFLEVERING 140
Seftons gast was Trevor Howells, een
zakenman uit de stad die bekend
stond om de verscheidenheid van
zijn belangen. Hij scheen in veel za
ken een vinger in de pap te hebben
teveel, zoals sommigen zeiden.
Hij lachte om oorlogsproblemen en gebrek
aan grondstoffen; hij wist altijd iemand
te vinden die weer iemand kende die de
voorschriften wist te omzeilen of op van al
les en nog wat de hand kon leggen, al was
het nog zo schaars. Tegen een zekere
prijs, natuurlijk. En, als men de geruchten
kon geloven, hij kende altijd iemand die
weer iemand kende die het een en ander
voor hem kon bevestigen of ontkennen.
„Tony, help tante Helen een handje met de af
was, wil je?"
Howells nam een trek van zijn sigaar en zei
op vertrouwelijke toon: „Nou, Sefton, ik
tart je, een betere manier te vinden om
meer van je geld te maken. Dat lukt je
vast niet. Kun je voldoende stemmen voor
de verkoop van Briggs en Zn. krijgen? Ik
heb gehoord, dat je het al eens eerder hebt
geprobeerd".
„Toen heb ik er alleen maar te weinig werk
van gemaakt. Maar zoals ik het nu van
plan ben. gaat het door. Reken daar maar
op".
Sefton zou daar niet zo zeker van zijn ge
weest, ala hij had geweten wat Tony
Briggs van plan was. Hij had tegen Helen
gezegd, dat hij er stiekem even vandoor
ging om oom Edwin te vertellen, dat zijn
vader vrijwel zeker in gesprek was over
de verkoop van het bedrijf aan zijn vriend
Howells. In de telefooncel vroeg hij echter
eerst een interlokaal gesprek aan. Pas
daarna draalde hij het nummer van de
Ashtons.
Edwin was zeer verontrust toen hij het hoor
de. „Dat kan maar één ding betekenen,
Tony. Iemand moet zijn of haar aandelen
hebben verkocht. Je vader zou niet zo ver
gaan als hij niet zeker was van vijftig pro
cent van de stemmen".
Freda en Ian hadden elkaar tijdens de maal
tijd telkens aangekeken, en Doris had met
haar eten zitten spelen en bijna niets gege
ten. Ian kwam tot de conclusie, dat ze in
zijn aanwezigheid niets over haar moeilijk
heden zou vertellen. Onder het voorwend
sel dat hij nog wat rapporten moest doorle
zen, nam hij zijn koffie mee naar de stu
deerkamer.
Deze rechter veroordeelde de
twee oplichters tot zware gevan
genisstraf. En om de goede
spreken en in zijn eer herstel
len, was hij gelukkig.
Op één van zijn reizen kwam hij
aan in een stadsherberg, waar
hij wel vaker enige dagen door
bracht. Tot zijn verbazing ont
ving de anders altijd zo vrolijke
waardin hem badend in tra
nen. „Wat is er gaande?" vroeg
de rechter. „Ach, edelachtba
re", snikte de vrouw, „ik ben in
één slag straatarm geworden".
Opnieuw barstte zij in tranen
uit. De rechter klopte haar op
de schouder en zei: „Kalm
maar. Als ik mij een beetje heb
opgeknapt, ga ik me bij uw
haard warmen. Kom dan bij me
zitten, schenk me een glas bes
te wijn, en vertel alles". De
rechter ging en kwam opgefrist
waste zich en kwam opgefrist
beneden. De brave vrouw
droogde haar tranen met een
punt van de schort en bracht
haar beste wijn bij de vertrouw
de gast.
Zij ging tegenover hem zitten en
begon: „Gisteravond zijn hier
twee gasten aangekomen, een
lakenkoopman en een zijdehan- Onmiddellijk stuurde de rechter
delaar. Keurige heren in'keuri- z'Jn dienaren te paard erop uit
laken-man met de zak. Maar
nauwelijks was hij weg, of daar
komt zijn kameraad, die zijde-
meneer aan. Ik vertelde hem
dat zijn vriend juist met de zak
vol kostbaarheden was vertrok
ken. Toen waren de poppen aan
het dansen! De zijde-meneer
schreeuwde dat ik de zak niet
aan één van tweeën, maar aan
samen had moeten geven. Want
nu had de laken-man de kost
baarheden te pakken en was er
mee vandoor gegaan. De zijde-
meneer was zijn aandeel kwijt
en ik kreeg de schuld. Hij eist
van mij een schadevergoeding
van méér geld dan ik ooit bij
elkaar heb gezien. En intussen
zit hij hier op zijn kamer, eet
en drinkt op mijn kosten en
gaat niet weg voor hij mijn geld
heeft. Wat ben ik blij dat u nu
juist hier gekomen bent, want u
kunt mij raad geven. Wat moet
ik doen?"
De rechter zei: „Ik weet wat mij
te doen staat. Heb moed. brave
vrouw".
ge kleren. Behalve een koffer,
hadden ze ook een mooi be
werkte leren reiszak bij zich.
Met die zak waren zij een beet
je verlegen. Eerst legden ze
hem in de kamer van de een,
daarna in de kamer van de an
der. En tenslotte kwamen ze
ermee bij mij. Ze vertelden
mij in diep vertrouwen dat zij
kostbaarheden van zeer grote
waarde in die zak vervoerden,
en dat zij eigenlijk niet goed
wisten waar hem veilig op te
bergen, terwijl zij voor hun za
ken de stad in moesten gaan.
Nu waren ze op de gedachte ge
komen aan mij te vragen of ik
die zak met kostbaarheden zou
kunnen bewaren. U moet weten
dat ik op mijn slaapkamer een
zware ijzeren kist met uitste
kende sloten heb staan, en dat
geen mens die kist ooit hiervan
daan zou kunnen slepen. Daar
om stemde ik toe: welzeker he-
reij, zei ik, uw leren zak kan ik
gemakkelijk bewaren. Ik nam
de twee mee naar mijn kamer,
ze zagen hoe ik de zak in de
kist legde, de sleutel omdraaide
en in mijn zak stak. Ze waren
er blij en opgelucht over. Maar
toen vroegen ze allebei: Wilt u
er wèl goed om denken, dat u
die laken-man achterna te
zitten en hem met zijn zak kost
baarheden gevangen te nemen.
Maar daar wist de waardin
niets van.
De volgende morgen liet de rech
ter de zijdemeneer bij zich roe
pen. Hij mocht vertellen hoe
verschrikkelijk hij was beetge
nomen door zijn valse vriend.
Hij wees op de waardin en zei:
„Dat domme mens heeft ook
niet gedaan wat zij beloofd
heeft. Daarom is zij eigenlijk de
schuldige en zij moet mijn scha
de vergoeden". De rechter liet
hem uitpraten en vroeg heel
vriendelijk allerlei bijzonderhe
den. De zijdemeneer dacht dat
de rechter hem groot gelijk gaf
en schepte hoe langer hoe meer
op, over de kostbaarheden en
de valse vriend en de domme
vrouw. Maar toen hij uitgespro
ken was, zei de rechter: „Het
had een heel ongelukkige ge
schiedenis moeten worden,
maar wat u nog niet weet is
dit: we hebben goddank de
mooie leren zak met kostbaar
heden teruggevonden! De waar
din wil hem graag aan u te
ruggeven, maar deze keer na
tuurlijk aan u èn de lakenkoop
man samen".
niet ver-
Neem een klein, licht stukje papier en leg dat op een vingerhoed.
Papiertje en vingerhoed zet je onder een glas. Vraag je vriendjes
en vriendinnetjes of ze het papiertje van de vingerhoed kunnen
halen zonder het glas op te lichten. Dat zal ze niet lukken. Dan kom
jij in actie. Pak een kam, strijk die hard over je trui of je T-shirt.
Je kunt ook je haar flink kammen. Als je de kam snel dicht bij het
glas houdt, gaat het papiertje even zweven. Probeer het eerst even
voor je de truc doet, om te zien of het gaat, anders sla je een figuur.
waardin van de schrik te laten
bekomen, dronk de rechter die
avond met haar weer van de al-
lerbeste wijn, bij het vlammend H'ermee maakte Set on duidebjk, dat hi) on-
___Hvii.tr ^er vier °8en met Howells wilde praten.
Tony maakte duidelijk dat hij dat begreep,
door de kamer uit te gaan. Sefton haalde
cognac en sigaren te voorschijn. Howells
accepteerde beide, zonder te vragen waar
ze vandaan kwamen. ..We moeten zo gauw
mogelijk van die coalitieregering zien af te
komen, Sefton. Het is een noodzakelijk
kwaad geweest Ze hebben het overdreven
met al die oorlogsbeperkingen".
„Ik ben het volkomen met je eens. De druk
kerijen kunnen niet werken met de papier
toewijzingen die ze krijgen".
„Wees gerust. Een vriend van me heeft een
relatie die in Whitehall werkt. Een chauf-
feuse van de een of andere hoge piet, ge
loof ik. En zij heeft het om zo te zeggen
uit de eerste hand, dat, zodra we Hitier er
onder hebben, Churchil z'n ontslag zal
nemen en we behoorlijke verkiezingen krij
gen".
„Met deelname van de politieke partijen?
Dat zal bij Winnie niet van harte gaan.
Dat betekent een geweldige verschuiving.
Alle beperkingen zullen worden opgeheven;
evenals de rantsoeneringen, en geen dag te
vroeg, zou ik zeggen. Een gezonde, vrije
concurrentie, daar hebben we het meest
behoefte aan, Trevor. Daar moet het her
stel na de oorlog mee beginnen".
„Precies. En hoe staat het met de woningen
voor onze helden? Er is in zes jaar geen
huis gebouwd, nietwaar? En er zijn er heel
wat verwoest of onbewoonbaar door bom-
schade, nietwaar? Om nog niet te spre
ken van de onbewoonbare krotten. Ik ver
zeker je, als ik niet zoveel geld in andere
projecten had zitten, zou ik niemand vra
gen, op dat terrein met mij in zee te gaan.
Jou ook niet, Sefton".
Sefton was al even handig „O. maar dat komt
dan heel goed uit. Want bij mij is het net
andersom. Ik krijg zeer binnenkort de be
schikking over reserve-kapitaal. Ik heb na
melijk besloten de drukkerij van de hand
te doen. Nu er sprake is van opheffing
van de beperkingen, kan ik er een goede
prij9 voor maken. En ik ben van plan het
geld van mijn aandelen zo voordelig moge
lijk te investeren".
Doris schudde haar hoofd, maar zonder
overtuiging. Freda meende dat ze zich be
ter zou voelen als ze erover sprak. Ze
vond het ellendig, Doris zo te zien. Wat
kon ze doen om haar te helpen?
„Weet je het al van het ziekenhuis? Ze heb
ben Je vader geschreven dat je oplei
ding; hoe noemden ze dat ook weer... afge
lopen was".
den".
Het was bijna precies zoals Freda had ge
vreesd. Doris had met hem samenge
woond, bij de Amerikaanse basis in War
rington. Hij was naar Amerika terugge
gaan en zij had gehoord, dat hij een vrouw
en drie kinderen had. Maar ze hield van
hem. Ze kon hem niet vergeten. „Kijk me
niet zo aan, Freda. Hij was anders. Hij
had niets met andere meisjes".
Terwijl David naar een baan zocht, was
Shella op een, naar zij meende, goed idee
gekomen. Ze koos zorgvuldig het moment
om er met hem over te spreken. Na het
avondeten bood ze aan, zijn nek te masse
ren; dat verminderde zijn hoofdpijn.
„He, dat doet me goed, Sheila. De pijn wordt
al veel minder. Nu een beetje lager.
Daar, Ja. Doch".
Sheila vroeg: „David. Heeft je oom Sefton
niet gezegd, dat hij misschien een baan
voor je had"?
„Nou, hij moet toch weten dat ik er een
zoek. Ik zal niet naar hem toe kruipen".
„Maar al heeft hij zelf niets voor je, hij
heeft toch zakenrelaties? Misschien weet
hij iemand die iets heeft".
„Ik zeg je dat ik niet op m'n handen en
knieën naar hem toe ga, en daarmee af
gelopen".
Sheila besloot dat het daarmee niet afgelo
pen zou zijn.
Sefton en Howells hadden papieren uit hun
aktentassen geraadpleegd en krabbelden
berekeningen. Howells nam een kaart uit
zijn tas en vouwde haar open met het air
van een goochelaar, die zijn belangrijkste
truc gaat vertonen. „Je vroeg naar een ge
schikt terrein, hè, Sefton. Dat zal ik je la
ten zien". Hij spreidde de grootschalige
kaart op de eettafel uit.
„Hier ligt een stuk. Tussen deze twee wegen.
Hier is een bushalte, en hier; en hier is er
nog één. Allemaal van rechtsteekse lij
nen naar het centrum van de stad. Het
kon niet beter. Precies geschikt voor ons
doel".
Sefton tuurde op de kaart en vroeg voorzich
tig: „Ja. Maar is het te koop? En zo ja,
wat kost het?"
„Wel, ik heb je al gezegd, dat ik al een tijdje
met dit idee rondloop. Dat terrein is een
Jaar geleden al vrij gekomen, dus heb ik
het gekocht".
„Voor hoeveel?"
„Dat doet er niet toe. Het vooornaamste Is.
dat ik bereid ben het te verkopen aan de
vennootschap die jij en ik zullen oprichten;
en voor de marktprijs. Een prijs waarmee
jij en ik akkoord kunnen gaan. Met andere
woorden, heel redelijk".
Sefton zou in zijn plaats hetzelfde hebben ge
daan, en dat zei hij ook. „Dat is best. We
zullen veel meer winst maken met de be
bouwing dan jij door het aan ons te verko
pen".
„Als de beperkingen worden opgeheven. Sef
ton, zullen we op dat terrein zo'n tweehon
derd woningen kunnen bouwen".
Sefton bekeek het terrein. „Meer, als we het
economisch indelen".
Toen Tony binnenkwam, vouwde Trevor Ho
wells de kaart rustig op, maar zorgde er
wel voor dat hij niet zag wat er op stond, en
Sefton leidde het gesprek in een andere
richting.
„Nee, ik heb een andere theorie, Trevor. Ik
geloof niet dat Hitier dood is. Ik geloof dat
hij er tussenuitgeknepen is. Naar Zuid-A-
merika bijvoorbeeld. Kom morgenochtend
even langs m'n kantoor. Misschien weet ik
dan meer".
Howells wist precies wat hij bedoelde, en
Tony wist dat zijn vader iets heel anders
bedoelde dan hij zei.
Terwijl Sefton zijn vriend Howells uitliet,
kon Tony niet nalaten een blik te werpen
in de velletjes papier met cijfers, die half
uit de aktentas van zijn vader staken. Er
waren een aantal kopieën van de laatste
balans van Briggs' drukkerij bij. HIJ let er
een van In zijn zak glijden, toen Helen bin
nenkwam en hem bijna betrapte.
Direct daarna kwam Sefton terug, en zei dat
hij even naar de Ashtons ging. Terwijl hij
de papieren weer in zijn aktentus stopte,
zei hij dat het over zaken ging die ook hen
aangingen, zodat ze beter konden mee
gaan. „Ik wil het hele verhaal geen twee
keer doen, dus ga mee".
Dis was duidelijk het directe resultaat van
zijn gesprek met Howells. Helen zei dat ze
mee zou gaan, maar tot zijn verrassing
weigerde Tony pertinent. Toen Sefton en
Helen weggingen, hoorde Tony hem zeg
gen: „Met zijn generatie valt niet t» pra
ten. Ze weten niets". Toen sloeg dc voor
deur hard dicht.
Tony nam dc telefoon op en vroeg een Inter
lokaal gesprek aan. En terwijl hij op aan
sluiting wachtte, nam hij de kopie vun de
balans uit zijn zak om de belangrijke cijfers
voor te lezen aan de persoon die hij opbel
de.
d, zak alleen maar teruggeeft Du had de Jijde.meneer
aan ons beiden, wanneer wij sa
men zijn. Het zou onverstandig
wezen zulke kostbaarheden al
léén te vervoeren en daarom:
teruggeven als wij sèmen
zijn". „Nou, edelachtbare", zei
de waardin, „dat was duidelijk
en toch heb ik iets verkeerds
gedaan. Want wat gebeurt er?
Vanmorgen vraagt me de laken
koopman of ik de zak naar be
neden wil brengen. „Haal hem
maar vast", zei hij. „mijn ka
meraad, de zijdehandelaar,
komt er al aan". Ik ging naar
boven, maakte de kist open en
nam de zak. Toen ik hem naar
beneden bracht, dacht ik nog:
ze moesten toch met zijn
tweeën zijn! Maar de laken
koopman stelde me gerust. Hij
Oplossing
vorige week
Van de zi
Afrika,
echter i
HRBil
dieren leven er vijf in
De kangoeroe komt
Australië voor.
wacht en hij keek erg verlegen.
De waarding wist hier ook niets
van en ztte grote ogen op. Maar
de rechter werd opeens heel
streng tegen de zijdehandelaar
en vuurde scherpe vragen op
hem af. Toen viel de booswicht
door de mand en bekende dat
hij deze truc had afgesproken
met zijn vriend. Zo hadden ze
de waardin geld willen afper
sen. Toen gaf de rechter een
teken aan zijn dienaar, die een
duer openmaakte en daar ver
scheen de geboeide laken-man
met de leren zak in de hand.
Dit was de bedrieger die de vo
rige avond door de dienaren
van de rechter achterna was ge
zeten en gevangen was geno
men. De rechter gebood hem:
„Maak die zak open en schud
de inhoud uit op deze tafel. De
laken-man deed wat hem bevo
len werd. En wat rolde er uit
de zak??? Oud roest en niets
anders! De waardin, die grote
ogen had opgezet, riep:
„Ohhhh!" Wat was zij ver
schrikkelijk beetgenomen door
die twee boven! Dat oud roest
was nog geen gulden waard, en
ze hadden gedaan alsof het
kostbaarheden waren die schat-
'ï-ï-' v- jt?•-
a
Er is een huis gebouwd van letters. Het zijn zes letters. Als je ze alle
zes vindt, kun je er de naam van een stad van maken. Opletten, de
naam is in het Engels. Om je te helpen: de tweede letter O is bij
Als je altijd hebt gedacht, dat de
meeste mensen met vork en mes
eten, heb je het mis. Op de
wereld zijn zeshonderd miljoen
mensen die met stokjes, zoals de
Chinezen, eten. Zevenhonderden
vijftig miljoen eten met hun
vingers of met het mes waarmee
ze ook op jacht gaan. Met vork
en mes? Niet meer dan vier
honderd miljoen.
Suske
en
Wiske
De
Poppen-
pakker
