telefoontjes
MOETEN KINDEREN IN
BULGARIJE NAAR SCHOOL
Tien lagere
scholiertjes winnen
reis naar
Balkanland
01710-22244
PAGINA 6
LEIDSE COURANT
MAANDAG 4 JUNI 1973»
AFLEVERING 135
Het was niets voor David, te voetbal
len of rond te slenteren om de tijd
te doden. De onverwachte vrije dag
betekende een kans om een bezoek
aan de grote stad te brengen. Toen
hij over de brug naar het perron
voor de trein naar Londen liep, zag
hij Jill Robbins op dezelfde trein
staan wachten. Ze deelden een cou
pé met een majoor van de inlichtin
gendienst en twee Marva-officieren.
Ze geraakten met hun vijven in een
onderbroken maar vervelend ge
sprek. Hij zou veel liever met Jill
alleen hebben gereisd.
Na aankomst in Londen, begon ze, toen ze
over het perron liepen, gespannen uit te
kijken naar haar vriendin. David had het
gevoel dat Jill niet wilde dat hij haar zou
ontmoeten, en vroeg zich af waarom. Zó
slecht was zijn reputatie toch niet. ,,Het
was prettig met je te reizen, David. Een
prettige verrassing. Je gaat zeker naar
een van je vriendinnen?"
„Dat niet bepaald. Waar ontmoet jij de jou
we?" „Ik? Eh... hier. Bij het hek. Ik zie
haar nog niet. Ze is niet erg stipt." „Dan
zal ik je nog even gezelschap houden." Ze
gaven hun kaartjes af. „Nee. Nee. dat
moet je niet doen. Je mag je vrije tijd niet
verspillen. Heus, ik wacht liever alleen."
„O. Is ze zo lastig?" „Wel...eh... hou hef
daar maar op. Ze is... niet vrij, David. Ze
is... erg gelukkig getrouwd."
„Ik zie het al, ik ben niet gewenst", grapte
David. Tot zijn verrassing nam ze hem se
rieus en putte ze zich uit in verontschuldi
gingen. Hij begon te vermoeden, dat het
geen vrouw was, die ze zou ontmoeten.
„Toe, David." Ze «cheen te weten wat hij
dacht. David knikte lachend, zei: „Tot
ziens, Jill", en liep door. Toen hij bij de
hoofdingang kwam, bleef hij onwillekeurig
staan en keek om.
En zo ja, voor wat voor soort man kwam Jill
helemaal hierheen? Het moet wel een heel
bijzondere.... Jill stond daar nog alleen.
Maar achter haar kwam Jack Ridley door
het hek, de laatste passagier uit hun trein.
Te draaide zich om toen hij haar schouder
aanraakte. Ze lachten en liepen samen de
stationshal in. David mompelde binnens-
monds: „Skip. Jij slimme, ouwe rakker."
Mevrouw Crawford vermoedde dat alles niet
zo „rozegeur en maneschijn" was als Jill
het deed voorkomen. „Alles is toch wel in
orde? Je ziet eruit alsof je een erg ver
moeiende dag hebt gehad."
„Nee. hoor. O, u hebt het eten al klaar, zie
ik." „Ja, dat vond ik beter. Derek zal wel
gauw thuis komen. Hoe gaat het met
hem?" „Gaat wel. Hij slaapt niet meer zo
goed. Vooral na een bombardementsvlucht.
Dan ligt hij maar wakker en beleeft het al
lemaal opnieuw." „O, hemel", zei me
vrouw Crawford, toen ze Derek hoorde kc.
men. Jill rende de keuken uit om hem te
begroeten. „Kijk eens wie ik meebreng en
wat hij meebrengt. Een cadeau voor Mi
chaels verjaardag. Is vandaag speciaal
naar de stad geweest om het te halen."
David gaf haar het pakje. „Nou, niet spe
ciaal, Jill. Maar je kunt hier in de buurt
niet veel voor kinderen krijgen." Zijn ge-
zicht verraadde niets. „Dat is aardig van
je. David. Ik zal het opbergen. Hij is pas
morgen jarig." Jill legde het pakje in een
kast. „Waar is je moeder, schat? In de
keuken? Ik zal haar even gaan zeggen dat
we nog een gast hebben."
„Nee. vandaag blijf ik niet", zei David.
Maar Robbie negeerde zijn protest en gin»
naar mevrouw Crawford. Jill fluisterde: „Ik
wou dat je niet was gekomen." „Ik heb
het cadeautje als een excuus gebruikt...
want ik heb me erg bezorgd gemaakt. Wat
moet dit voor Robbie betekenen? Heb je
daar al aan gedacht?"
„Je hebt het hem toch niet verteld?" Jill
vreesde het ergste. „Nog niet. Misschien
vertel ik het hem ook niet. Mits jij met
Jack breekt."
„En dat zegt uitgerekend David Ashton? Ik
had gedacht dat jij het tenminste zou be-
grijpen." „Ik begrijp wat het voor Robbie
zal betekenen, als hij...', hier moest David
zwijgen.
Robbie kwam terug. „Zullen we iets drin
ken?", vroeg hij. Jill antwoordde bijna
snauwend: „Wat dan wel? Ik heb je ge
zegd dat we niets meer hebben."
Robbie gaf haar een zoen op haar slaap.
„Nou, dat is ook geen man over boord,
schat. Ik ga wel even naar de „Turk's
Head" en vraag George of hij ons een has-
sebassie wil verkopen. Ga je mee, Dave?"
David keek Jill aan en glimlachte. Ze wist
niet of dat betekende dat ze niet bang be
hoefde te zijn dat hij het zou vertellen. Of
dat hij het wél zou doen. „Ja. David, ga
maar mee", zei ze. „We hebben tijd ge
noeg om te praten als je terugkomt."
De kastelein in de „Turk's Head" weigerde
Jack Ridley te schenken. Hij had al meer
dan genoeg gehad. Hij had sinds de tüd
van opening aan de bar gezeten, whisky
drinkend alsof het water was.
Toen Peter Bryant met Chrissie binnen
kwam, zag Jack hen niet eens. En toen
Peter Jack zag, manoeuvreerde hij de
langbenige W.A.A.F. naar een tafel buiten
zijn gezichtsveld. George, de kastelein, had
het in de gaten en kwam stiekem naar hen
toe om de bestelling op te nemen.
„Hij heeft al het nodige op, he, George? Zo
vroeg al?", fluisterde Peter. „Meer dan
goed voor hem is. Ik heb hem gezegd, dat
hij zijn portie heeft gehad, en nu zit hij
daar te mokken." „Slecht nieuws, denk
je?" „Dat heb ik hem gevraagd. Hij
„Bemoei je met je eigen zaken." Chrissie
keek de kastelein na, die weer achter de
bar verdween, en ging toen opgewekt op
een ander onderwerp over. „He, ik had
nooit gedacht dat ik hier vanavond zou zit
ten." Peter had al een oogje op Chrissie
gehad voordat Frankie met haar ging. Zij
en Frankie hadden zich verloofd en toen
was Frankie ergens boven Duitsland dood
geschoten. Peter had niet meteen daarna
de kennismaking durven hernieuwen. Ze
scheen er nu wel overheen te zijn, want ze
praatte nooit meer over Frankie. En Peter
was te voorzichtig geweest om haar te vra
gen wat ze dacht van de vlieger die als
enige de landing had overleefd. Het was
niet zijn schuld geweest, dat zijn hele be
manning de dood had gevonden; maar wa'
zou een simpel denkend persoontje
Chrissie ervan vinden?
George zette hun bestellingen vóór hen neer
en Peter rekende meteen af. Hij wilde niet
dat Jack Ridley in die toestand bij hen
kwam zitten. „Proost, Peter." Chrissi*
nam een slok van haar glas donker bier.
„Weet je wel dat jij de eerste officier bent
met wie ik uitga?" Peter had bijn verge
ten dat Frankie sergeant was geweest.
„We zijn niet verschillend, onder het blau
we laken", zei hij. Chrissie giechelde. „Dat
heb ik gehoord. Sommige W.A.A.F.'s zijn
met beide uitgeweest, bedoel ik. Weet je, we
mogen met elkaar praten terwijl we para
chutes pakken."
„Chrissie. Je weet toch dat het niet mijn
werd.'
'Natuurlijk. Wie heeft gezegd dat het jouw
schuld was, he? Dat m'n kist gekraakt
hem nog heel terugbracht. Heb je ma
daarom mee uit gevraagd?" Ze scheen erg
teleurgesteld te zijn, dat het niet om haar
persoonlijk was.
„Nee, Nee, natuurlijk niet." Hij keek naar
haar over elkaar gekruiste benen. Ze wa
ren mooi, zelfs in de voorgeschreven fii
d'écosse-kousen en de grove schoenen. „Ik
wou alleen mafcr weten of... hela!
Jack Ridley was met een bleek, vertrokken
gezicht van zijn kruk afgegleden en wag
gelde naar de deur met het bordje „he
ren". „Ik hoop dat hij erg misselijk
wordt". „Waarom, Peter?" „Omdat we
morgenochtend moeten vliegen en hoe eer
der hij de rommel kwijt is, hoe minder ge-
vaarlijk voor die lui die met hem moeten
vliegen."
Bijna alsof ze op dit moment hadden ge
wacht, kwamen David en Robbie binnen.
David bestelde twee glazen bier; en Rob
bie nam George terzijde toen Peter naar
de bar toe kwam. „Je skipper is op de
doos, Dave. Na wat hij achterover heett
geslagen, zou het me niet verwonderen als
hij z'n hart uit z'n lichaam kotst."
Luke
Lucky
Western
Circus
AaaaaeaokiN T
IS?
|tp|
RET LAWAAI tvAAPftet
Zzy/J ECAADJE t>E
RAAfcr IS AL TE 1/EE.f.
Vcoe HAAfZj-\(
Haagse Robert Wattez neemt z'n bescheiden voor zijn Bulgaars reisavontuur in ontvangst
van directeur Angelov van het Bulgaarse ve rkersbureau. Rechts van Robert: ambassadeur
Toshkov en een vertegenwoordiger van het reisbureau Fit.
geerde staat als Bulgarije. De bloemen, de
folkloristische chandwerkkleedjes voor de
dames en de fles Pliska-cognac voor de
vaders hadden blijkbaar de weg naar het
intermenselijke contact vergemakkelijkt.
Plus de veilige lange arm van de NCRV
natuurlijk.
Radiomedewerker Henk Beelen: „Wat kan
mij m'n programma schelen dat het een
communistisch land is. Ik maak m'n pro
gramma onder de titel( Ook in Bulgarije
wonen mensen. Puntje, puntje, puntje.
Want lk wil Juist dat gewone van zo'n land
laten zien, het feit dat de mensen hier en
daar precies hetzelfde zijn en dichterbij
staan dan een heleboel Nederlanders den-
et is eigenlijk om van te watertanden. Tien
kinderen in de leeftijd van tien, elf jaar
zijn vénmiddag zommaar in een vliegtuig
gezet om op reis te gaan naar Bulgarije.
Tien lagere scholiertjes, die misschien
nooit in het buitenland zijn geweest, in elk
geval nooit zonder pa of ma de vakantie
hebben doorgebracht zitten op dit moment
in het verre Oostblokland, terwijl hun bele
venissen worden gefilmd door de NCRV-te-
levisie en op de band worden vastgelegd
door de collega's van de radio. Je gaat af
vragen hoe je daar zelf op die leeftijd op
gereageerd zou hebben.
Tien kinderen naar het land van de yoghurt
Wim, Jan, Marja, Nellie, Wilmal Lilian,
Rosemarie, Freddie, Robbert en Nico zo
maar tussen de bloeiende rozen van de Ro-
zenvallei en aan het „Gouden Strand" van
de Zwarte Zee. Niet zomaar een publici-
teitsstuntje van actieve toeristentrekkers,
maar het resultaat van een weloverwogen
prijsvraag. De NCRV-schoolradio heeft via
Henk Beelen lessen gewijs aan dat onbe
kende Bulgarije, een groot aantal leraren
op lagere scholen heeft zelf met die stof
shet een en ander gedaan en het Bulgaarse
Verkeersbureau kwam met een dertiental
vragen naar aanleiding van de lessen. De
beste en leukste antwoorden zouden be
kroond worden met een reis van een week
naar Bulgarije om de kinderen te laten
zien hoe het daar nu werkelijk toegaat.
Mascha Jansen-Sterk, secretaresse van het
Bulgaars Verkeersbureau in Amsterdam
en mede-organisatrice: „We hebben hon
derden Inzendingen binnen gekregen. De
een nog mooier dan de andere. Het is on
gelooflijk hoe goed die kinderen blijkbaar
op iets „anders" reageren.
Dat laatste was erg goed te merken op de
bijeenkomst waarop de tien gelukkigen hun
svliegticket uit handen van een vertegen
woordiger van reisbureau FIT kregen uit
gereikt. Met rode konen werd er gewacht
sop het afroepen van de naam. alsof het
nog lang niet zeker was dat die reis echt
zou doorgaan. Ze luisterden nauwelijks
verbaasd naar de korte toespraakjes in het
onverstaanbare Bulgaars van ambassadeur
Toshkov en Verkeersbureau-directeur An
gelov en kwamen opgetogen terug bij de
ouders, die zelf ook de indruk gaven best
zin in zo'n uitstapje te hebben. „Bent u
ook zo'n wanbofferd" trachtte een aanwezi
ge pa nog zuurzoet, maar zijn kleine mise
rie ontging dochterlief volkomen.
Wat je verwachten zou, geen enkel ouder
paar sprak diepgaande bezorgdheid uit
over het wel en wee in zo'n totalitair' gere-
Marja uit
Noordwijkerhouf en
Robbert uit Den Haag
Twee prijskinderen
Aan blonde Robbert Wattez uit de Me
lis Stokelaan in Den Haag hoefde je
niets te vragen hoe hij z'n prijsreisje
naar Bulgarije vond. Het straalde
z'n gezicht af en met de gewendheid
van een wekelijkse meedinger naar
het prijsorama van „Een van de
acht" hield hij z'n ticket vast.
Leuk? Tuurlijkik ben nog nooit in
het buitenland geweest. En ook niet
zonder m'n vader en moeder op va
kantie" In Roberts zesde klas van
de Talmaschool is klassikaal een
paar maal per week een stukje ge
werkt aan het Bulgarije-opstelEn
z'n klasgenootjes bleken best een
beetje jaloers. Over z'n „normale"
vakanties in Nederland overigens niets
dan goed van de II-jarige Robbert
„We gaan altijd naar 'n boerderij in de
vakantie. Met een heleboel dieren".
Die dieren hebben Robbert tot de
vaste overtuiging gebracht dat hij
dierenarts moet worden. Hij zegt het
onwrikbaar. Maar misschien heeft
hij na Bulgarije andere gedachten.
Reisleider bijvoorbeeld.
Marja van Teylingen uit Noordwijker-
hout is tijdens de prijsuitreiking al
gauw niet meer de ontdekken. Ze
heeft onmiddelijk contact met haar
mede-prijskinderen. alsof ze elkaar
al jaren kenne. Vader Van Teylin
gen doet het woord. Hij informeert
naar de inrichting van de Bulgaarse
staat, of je je daar nu als journalist
makkelijk kan „bewegen". Meneer
Van Teylingen heeft het antwoord
bij de hand. Zijn dochter zal het
hem straks haarfijn kunnen uitleg
gen.
ken",
Dat er vooralsnog voor de scholiertjes zelf
een hoop vraagtekens over waren, bleek
wel uit de diverse opmerkingen onder het
shoofd „Zij er nog andere dingen die je
over Bulgarije wil weten?" En zo ja,
wat?" van de prijsvraag,.Moeten de kinde
ren in Bulgarije ook naar school" was een
hele sterke, „Meer weten hoeft niet, nu wil
sik het wel een keertje zein" deed de deur
dicht. Op de vraag waarom de je zon in de
Zwarte Zee niet kan zien zinken (u mag
zelf het antwoord bedenken) kwamen de
volgende fantasieën los: „De bergen en de
zee houden het tegen", „omdat het zo
dicht bij de evenaar ligt" en „omdat het
water te zout is".
Wat het wlnnede tiental betreft, zal de onge
breidelde fantasie een aantal goed ge
plaatste opdoffers van de realiteit krijgen.
Ze zullen persoonlijk verbaasd mogen op^
kijken vc dat vreemde Cyrillische alfabet,
van Bulgaren die het nog steeds zonder ha^
speren volhouden nee te schudden als ze Ja
bedoelen en omgekeerd.
De NCRV-televlsie zal straks laten zien hoe,
dat allémaal overkomt. En zal dat filmma
teriaal goed bewaren. Want als klapstuk;
had het Bulgaars Verkeersbureau een ver-jf
volg achter de hand. Dezelfde kinderen i
worden over vijf jaar opnieuw voor een be-
zoek aan Bulgarije uitgenodigd. Van rood-
konige lagere scholiertjes zijn het dan mid
delbare scholieren met een hoopwijsheid
en (wat belangrijker is) een hoop kritiek,
meer. De NCRV staat nu al gereed om ze
ook dan te filman, en de uitkomsten met
elkaar te vergelijken.
BERTJANSMA:
De tien winnaars van de reis-naar-Bulgarije-prijs met hun Bulgaarse gastheren. HelemaalI
links, knielend, Marja van Teylingen uit Noordwijkerhout. In het midden van de groep,
staande naast de Bulgaarse ambassadeur, blonde Robert Wattez uit Den Haag.
ƒ2,60 per plaatsing (voor de eerste 30 woorden-
niet groter dan 12 letters)
ieder woord méér 15 ct
exclusief 4% BTW
BIJ PLAATSING VAN DEZELFDE TEKST
op 3 achtereenvolgende dagen:
slechts 2 x betalen
op 6 achtereenvolgende dagen:
slechts 3 x betalen
regel-telefoontjes
te plaatsen over een of 2 kolom met grotere
letterkorpsen 18 ct per mm.
opdrachten worden telefonisch en schrilteli/k
aangenomen tol de dag vóór plaatsing 13.00 uur.
Camping
n 18 00-20 00 uur.
aal, geheel
01712-8553
Doe het zelf
h plaktalols en aistoomappp
PLAFONDTEGELS hebben wij in 10
verschillende uitvoeringen, ook vouw
deuren reeds vanaf 39,50 en dakgo-
daal 139PTe|et21H367,CCn
>r BOEKENKASTEN, gro-
r ol Ei|ltinger Gralis uitli
e Behangspecialisl, Doe
I. Leidon Tel 33090
Diversen
Tel. 21839. Nu ook Cobetstr
Kunitgebltten-reparatle. klaar
- 11.30 en 2-4 uur9 Maand, er
avond van 19 - 19 30 Fa v.
Henegouwen Schelpenkade 4
60-delig tafel
modellen van ƒ350.- vooi
Oudshoorn. Haarlemmerstr
Herenburger, ontspanning v
WIJ VERZORGEN AL UW Df
vingskaarlon. huwelijksaar
issen gnntt egels,
orgd Tegen scl
Lessen, clubs
5 AUTORIJLESSEN VO
37.50. Vervolg- en losse les;
9 75 BTW inbegrepen. VW
torijschoolcombinatie
„De Centrale"
Leiden Hoge Rijndijk 106.
Te koop
aangeboden
an steeg 9. Tel. 2391J..
^T='
il. 01710-23918.
J Poianen. 4e O an. Ned Kampioen J
1972 en oud Europees kampioen To' 1
01710-23728
il. 01710—23728
De krant
wordt
tot en met
gelezen.
Elke dag/:
