DE 'NUMMER 6' VERDWEEN
EENSKLAPS IN ANONIMITEIT
I3fi~
Geen wildwest, wel concentratie
HET EINDE VAN FRANZ HASILS BUITENLANDS AVONTUUR
ion i: i nmm, m Pr, vjvi ura
MAANDAG 21 MEI 1973 A7
ROTTERDAM De „nummer 6" met de gave balbehandeling, met zijn scherp oog op
situatie, met zijn dribbles en zijn ziedende schot verdween eensklaps uit de hoofdmacht.
Er doken allerlei veronderstellingen op, maar de „nummer zes?? zweeg. Het feit dat
Feyenoord zijn toch al indrukwekkende potentieel aan middenvelders had uitgebreid
met Theo de Jong werd naar voren geschoven, de koele verstandhouding met trainer
Ernst Happel werd opgevoerd, er werd gegist naar het teruglopen in vorm. Op alles
kan Franz Hasil, de nummer 6 van Feyenoord, thans hoofdschuddend reageren. „Dit
is de enige en simpele reden: ik wil terug naar huis, naar Oostenrijk. Ik heb een doch
tertje van 7 jaar, een zoontje van acht. Ze waren hier op de Duitse school en daar
wordt een heel ander systeem gevolgd dan in Oostenrijk. Nu wonen mijn vrouw en
kinderen in Graz, ik zit sinds november alleen in deze flat. Dat is niks. Het is voor mij,
vertrek. Officiële toestemming, dat ik mijn maar ook voor Feyenoord, het beste dat ik
contract, dat nog een jaar duurt, voortijdig mag beëindigen, heb ik nog niet, maar het
bestuur heeft het beloofd en nog nooit heeft men tegenover mij een belofte gebroken."
i B-elftal te mogen
Franz Hasil, officieus gecontracteerd bij Austria
Klagenfurt voor drie jaar officieel zodra de
toestemming van Feyenoord is afgekomen
beëindigt zijn buitenlands avontuur dat vijf jaar
duurde. ,,Ik ben nu 29 jaar. Financieel beter wor
den dan bij Feyenoord kan niet. Nu ben ik nog
wat waard maar als ik nog een jaar blijf, niet
meer. De voornaamste reden is en blijft de kin
deren die naar school moeten. Daar had ik na
tuurlijk aan moeten denken toen ik van Schalke
04 bij Feyenoord kwam. Ik heb dat niet gedaan.
Ik heb getekend, eerst voor twee jaar, toen nog
eens voor drie. Ik 'had voor niet langer dan een
jaar een verbintenis aan moeten gaan. Maar dat
is achteraf praten".
Franz Hasil leeft sinds november in een vrijgezel-
lenomgeving, in een flat pal onder trainer Ad
Zonderland die Happels plaats innam. Hij heeft
in de ijskast alleen frisdrank en mineraalwater
staan. In de Rotterdamse nieuwbouwwijk Lom-
bardijen, waar Feyenoord sterk is geïntegreerd
door het grote aantal woningen dat de club daar
als geldbelegging heeft, opende de vroegere ex
ploitant van de kantine op Feyenoords amateur-
domein „Varkenoord" een café waar ook kleine
hapjes genoten kunnen worden. In ,,'t Haantje"
luncht en dineert Franz Hasil, voorzover de
spijskaart dat toelaat. Aha, Franz Hasil aan de
zwier, werd met een veelbetekenende glimlach
gemompeld, soms zelfs hardop geroepen. Geen
wonder dat zijn vorm achteruit ging.
Franz Hasil: „Ik ben vier jaar bij Feyenoord. Ik
was een keer laat thuis, op een zaterdag, ik was
naar een verjaardag geweest. Ik kreeg prompt
een boete. Ze zijn van Feyenoord 's avonds alle
maal thuis, ga maar kijken. Alleen op maandag
mogen we op onze vrije dag gaan sommi
gen wel eens weg. Stappen? Ik drink maanden
lang niets. Misschien af en toe een wijntje, maar
ik houd me bijna alleen bij melk en Spawater.
Dacht je dat het leuk is om thuis alleen een fles
open te trekken? Dit is de waarheid: ik heb nog
nooit het gevoel gehad dat ik zo nodig naar huis
wil. Maar nu mijn vrouw en kinderen weg zijn,
voel ik het. Ik wil alleen maar terug, terug, te
rug. Het is onmogelijk dat zij weer naar Holland
komen. Ik besefte zelf ook wel dat ik achteruit
ging. Dat deed ik niet expres. Ik wilde goed voet
ballen, maar de inspiratie was weg, ik voeldr
niets meer. Ik heb in de winter zelf aan Happe'
gevraagd of ik in het tweede mocht. Hij zei: ,,G
dan maar". Ze hebben gezegd dat ik het vertre!
van Kindvall slecht heb verwerkt. Inderdaad, i!
verloor een goede vriend en Feyenoord een beste
spits. Maar dat is niet de reden geweest. Toer
mijn kinderen naar de grote school, zoals dat bij
jullie heet, gingen, werd de vraag „wie brengt ze
weg" op den duur alleen al een twistvraag. Voor
de kinderen was het 't beste dat ze naar Oosten
rijk ginger En mijn vrouw moest mee, dat kon
niet anders. Straks ga ik in Klagenfurt wonen en
is mijn buitenlandse tijd voorbij".
Vers in het geheugen ligt de grote prestatie die
Hasil leverde met het Oostenrijkse elftal tegen
Nederland. Toen was de vorm er wel, zijn schot
was terug, zijn dribbles. Franz Hasil is altijd een
Oostenrijker geblevan en eigende zich niets toe
van de Nederlander.
„Ik voelde me weer thuis. Bovendien, in het Oos
tenrijkse elftal kon ik doen wat ik wilde. Bij
Feyenoord mag dat niet. Daarom speelt Feyen
oord ook zo verkrampt. Als je een fout maakt,
gaan ze lopen „altehoeren". Dat is hier heel ge
woon maar ik was dat niet gewend en kon er ook
niet aan wennen. Ook niet aan het katten dat ze
hier zo graag doen. In Oostenrijk is alles veel ge
moedelijker. Daar zeggen ze niets als je een ver
keerde pass geeft. Holland is harder. Er is hier
ook veel meer bereikt, op allerlei gebied: handel,
inrichten van huizen, alles is beter. Ook het voet
bal. Dat is de laatste jaren honderd procent be
ter geworden. Nederland ging het meest vooruit
n heel Europa. Maar een Hollander werkt hard
m leeft minder. In Oostenrijk wordt intenser ge-
aefd en minder hard gewerkt. Als ik straks bii
\ustria ben, dat is een club van het formaat AZ
3f daaromtrent, trainen we een keer op dinsdag,
woensdag en donderdag. Misschien eens een keer
op vrijdag. Ik kan er dan ook gemakkelijk iets
bij gaan doen, een Konditorei misschien of iets
anders. Ik weet het nog niet".
Franz Hasil koestert geen wrok. Hij aanvaardt zijn
mindere prestaties en het feit dat hij zijn buiten-
Jandse carrière afsluit in de anonimiteit van het
B-elftal als de logische consequentie van zijn ei
gen verzoek. Integendeel, hij is enthousiast bij
zijn terugblik.
„Dit was mijn vierde jaar bij Feyenoord en ik heb
alles meegemaakt. Drie seizoenen heb ik heerlijk
gevoetbald, mijn beste tijd, van 25 tot 28 iaar.
Het hoogtepunt van mijn voetballoopbaan lag in
Nederland, wat er ook nog mag komen. Wat ik
beleefde, heeft nog geen Oostenrijker meege
maakt, ook Happel niet. Nog niemand heeft be
reikt, wat ik heb mogen beleven: kampioen
schap, Europa Cup, wereldbeker. Wat een gewel
dige tijd waren de eerste twee jaren. Toen verlo
ren we niet van Ajax. We speelden tweemaal ge
lijk en wonnen twee keer. Feyenoord was toen
heel sterk, zoals Ajax het nu is. De grootste
prestatie was het behalen van de Europa Cup.
Die wereldbeker is symbolisch, die hoort er nu
eenmaal bij, maar stelt niets voor. Wel de Euro
pa Cup".
Verzaligd draait Franz Hasil de tijd vol met zijn
persoonlijke successen terug. „Ik herinner me
als de dag van gisteren een wedstrijd tegen
NAC. Alles lukte: schieten, door de voeten spe
len. Ik maakte een doelpunt, we wonnen met 3—
0. Zo'n schot ineens op de schoen. Ik mag zeggen
dat ik bijna alleen mooie doelpunten heb ge
maakt, haast allemaal van buiten het strafschop
gebied. Voor mij was ook een topper de thuis
wedstrijd tegen AZ'67, 6—1. Ik scoorde twee
maal. En dan tegen Ajax, 1—1, waarin ik doel
puntte uit de lucht, op de linkerschoen uit een
voorzet van Schneider. Tegen Legia Warschau
heb ik ook heerlijk gespeeld. Daar staat de
grootste teleurstelling tegenover: de uitschake
ling door UT Arad, tweemaal gelijk maar door
dat ene doelpunt thuis ging Arad over. Geloof
me, ze kunnen tien keer tegen ons spelen en dan
winnen ze nooit. Hetzelfde met OFK Beograd,
laat ze maar tienmaal komen".
Van Arad af ging het minder met Feyenoord.
„Niemand in Oostenrijk heeft bereikt wat ik heb mogen meemaken, ook Happel niet". Op de foto Hasil Franz Hasil zakte, al was het langzaam, mee te-
links van de Europa Cup na de winst op Celtic in Milaan.
h
v\
jmm
rug. Tot de „schoolkwestie" hem ineen deed
klappen. „Mijn gedachten waren er minder bij,
ik was niet meer zo geconcentreerd. Ik dacht al
leen maar aèn „ook terug naar Oostenrijk", hoe
wel ik het goed heb gehad bij Feyenoord, nooit
moeilijkheden. En ik kan me niet voorstellen dat
het bestuur, dat altijd correct tegen me was, het
gegeven woord niet zal nakomen. Ik kan het niet
meer opbrengen. Vroeger wilde ik voetballen al
was ik doodziek. Dat is weg en dan gaat alles je
dubbel opvallen. Ook dat je bij Feyenoord komt
om te voetballen, om te werken en dan is het af
gelopen. Het is alleen business. Bij ons gaat dat
allemaal gemoedelijker. Al dat katten en kraken
van elkaar valt je des te meer op als het minder
goed gaat. Ik weet het, het is een kwestie van
mentaliteit en ze menen het niet zo kwaad, maar
ik kwam op het punt dat ik ook daar niet meer
tegen kon".
„Ik heb een goede tijd gehad. Ik ga nu aan mijn
toekomst bouwen. D?t mag wel eens als je 29
bent...".
HERMAN VAN BERGEM
SCHEVENINGEN Het gemengde gezelschap, dat op een zol
der van een school aan de Scheveningse Westduinweg op de
Nederlandse titel mikt, mag niet gestoord worden. Dat Is een
regel, die hoort bij de schietsport, wee degene, die zich de
donkere ruimte betredend daaraan niet houdt. Hij wordt door
zes paar priemende blikken onmiddellijk weggekeken. Het eni
ge geluid dat de stilte steeds weer verstoort wordt veroorzaakt
door het elektrische mechanisme waarmee de schutter het
doel- en kartonnen kaart voor vijf schoten naar zich toe kan
halen. En natuurlijk zijn er de droge knallen, veertig per man
of vrouw.
Even zoveel keer zal de schut
ter zich concentreren. Zal hij
diep zuchtend in het niets
kijken, voordat hij aanlegt.
Kijk erg boos op, als één
van de concurrenten juist op
het moment, dat hij de hen
del wil overhalen, met een
druk op de knop het score
bord zoemend naderbij laat
komen. „Elke storing", stelt
Leendert Mol vast, „haalt ze
uit de concentratie". De
technische secretaris van SV
Achates kan het weten, hij
was in het verleden een fer
vent schutter met het lucht-
geweer. „Je staat", herin
nert hij zich dan ook meteen,
„elke keer opnieuw aan het
schot te denken". In die
sfeer, het is begrijpelijk,
past geen herrie. Alleen op
de begane grond van de
school kunnen de bezoekers
ongemoeid hun hart ophalen.
Onder een vrolijk muziekje
kan daar de inwendige mens
worden gesterkt. Dat is wel
nodig ook.
„Want", zegt organisator Mol,
„hoe beter je lichamelijke
conditie is, hoe beter je
schiet. De toppers lopen een
paar keer per week hard en
roken niet." Een van de kan
didaten die beneden zijn op
wachting maakt, vindt dat
een juiste opmerkking en
voegt er de veelbetekende
woorden: „Je hebt lucht no
dig", aan toe. Hij behoort tot
het „Oostenlijke" contingent,
dat zich naar Scbeveningen
heeft gespoed. Een ongebrui
kelijke reis, want Nederland
se kampioenschappen horen
normaal gesproken in zijn
omgeving thuis. Leendert
Mol: „Voor het eerst wor
den deze kampioenschappen
in het westen gehouden". De
reden is, dat de schietsport
en dan met name het on
derdeel luchtgeweer in
deze omgeving nog in de kin
derschoenen staat. Zo levert
SV Achates, een van de vijf
Haagse schietsportverenigin
gen met 27 leden een onder
geschikte bijdrage in het le
denbestand van ongeveer
3500.
technische secretaris ter ver
klaring aan, „eigenlijk wel
logisch, dat de schietsport
hier zo weinig voorstelt. Al
lereerst is er in de grote ste
den geen ruimte voor schiet-
accommodatie. Voor sport
is die er wel, maar voor ons
niet. Als je het woord schie
ten laat vallen, schrikt men
altijd drie maanden en beslis-
reactie is voor Mol aan
vaardbaar. „Je kan ook niet
iedereen toelaten", zegt hij
doelend op de mogelijke ge
vaarlijke gevolgen. Maar
zijn vereniging staat erg
goed aangeschreven en mis
schien is dat ook de reden
voor de uitverkiezing door de
Koninklijke Nederlandse
Schutters Associatie. „Wij
hebben een goede naam. Ook
bij de politie. Wij observeren
altijd drie maanden en belis-
sen dan pas of men lid kan
worden of niet. Wildwestty
pes hebben we niet nodig."
„Het is",
voert de 49-jarige Mevrouw Sprick-Fortman heeft
het er zojuist opzitten, zij is
blij toe. De zenuwachtige tijd
is gelukkig voorbij. Johanna
Sprick is ontevreden. „Het
had wel beter gekund", zegt
zij met gevoel voor realiteit.
De deelneemster uit Haarlo,
een gehucht in de buurt van
Borculo, behaalde een score
het maximum is 400
van 237. Voor de damestitel
er zijn in totaal 300 deel
nemers kan zij zich ge
voegelijk als uitgeschakeld
beschouwen. Toch houdt de
26-jarige vrouwelijke schut
ter uit Haarlo plezier in het
hanteren van de luchtge
weer, een handeling die zij
onherroepelijk als sport
„Net als voetbal" be
schouwt. „Ik vind het wel
een mannensport. Het staat
lomp om met zo'n geweer te
lopen. Je krijgt het idee van
een jager." Leendert Mol:
„Ik wil benadrukken, dat de
mensen dit moeten zien als
een sport. En niet als een
Voor de Nederlandse kampioenschappen luchtgeweer is het niet nodig, dat de deelnemers in spe
ciale kleding aantreden. De regel, waarvan niet afgeweken kan worden is stilte. Op een afstand
van tien meter moet dan ook op een doel worden gemikt, dat een millimeter groot is.
vorm van militarisme. Met
het eerste Nederlandse kam
pioenschap wil Achates de
eerste stap maken op weg
naar een goede naam. „Ik
ben al veertien dagen aan
het schrijven. Maar het
schept zoveel voldoening als
je al tien tevreden gezichten
ziet."
Die tevreden gezichten waren
van de deelnemers zelf. Toe
schouwers waren er niet. Zij
worden ook in de toekomst
geacht weg te blijven
KEES KOOMAN
